คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : VAW Season 2:: INTRO (Edit:คำผิด)
"แต่คุณเป็นใครหรอครับ"
ประโยคง่ายๆที่ร่างบางเอ่ยขึ้นมา เป็นประโยคที่ไม่ต้องแปลความหมายใดๆทั้งสิ้น แต่เซฮุนกลับไม่เข้าใจมันนัก เขากำลังงงว่าคนตรงหน้าเขากำลังทำอะไร กำลังแกล้งอะไรเขา หรือว่ามันจะเป็นมุขที่ทำให้เขาหน้าเสีย ต้องใช้แน่ๆ ต้องเป็นวิธีแกล้งเขาให้เขาหน้าเสียแน่ๆ
"ไม่เอาน่า.. อย่าล้อเล่นดิ" เซฮุนกล่าวก่อนจะยิ้มอย่างคนที่รู้ทัน เขากำลังจะยกมือขึ้นจับบ่าคนตรงหน้าเพื่อแสดงว่าเขาไม่เชื่อ แต่ก็ต้องตกใจกับปฏิกิริยาอีกคน
"ขอโทษจริงๆครับผมไม่รู้จักคุณจริงๆ" ลู่ฮานปัดมือของเซฮุนออกไม่ให้โดนตัวเอง ก่อนจะโค้งให้อย่างมีมารยาท..และเหินห่าง
เซฮุนตอนนี้ช็อคไปแล้ว ไม่ใช่เพราะลู่ฮานปัดมือเขาออก แต่เป็นเพราะปฏิกิริยาที่ห่างเหินกันจริงๆ นั้นถึงกับทำให้เซฮุนชะงักไปในทันที แต่ใจของเขายังไม่ยอมเชื่อว่าลู่ฮาน..ไม่สิ คนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะไม่ใช่ลู่ฮานคนเดียวกับที่เขาเจอที่บ้านคุณย่า ไม่มีทางที่หน้าจะเหมือนกันขนาดนี้ได้..
"นาย..จำฉันไม่ได้หรอ" เซฮุนถามลู่ฮานเพื่อความแน่ใจ
"เอ่อ.. ขอโทษจริงๆครับ" คนตรงหน้าเขาโค้งให้เซฮุนอีกครั้ง
"นาย..ชื่ออะไร" จริงๆเซฮุนอยากจะถามว่านายเกี่ยวอะไรกับลู่ฮานมากกว่า แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าเขาจะไม่รู้จักเขาจริงๆ นั้นอาจจะแปลว่าไม่รูจักลู่ฮานด้วยเหมือนกัน
"เอ่อ.. ลู่ฮานครับ.. ผมชื่อลู่ฮาน" คนตรงหน้า..ไม่สิลู่ฮานบอกด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่แน่ใจเรื่องชื่อเขาหรอกนะ แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเขาต้องมายืนตอบคำถามคนแปลกหน้าแบบนี้ด้วย แล้วนี้เมื่อไหร่เขาจะได้ไปคณะเขาสักที จวนจะได้เวลาเรียนอยู่แล้ว เขาไม่อยากสายตั้งแต่วันแรกที่มีเรียนหรอกนะ
" ลู่ฮาน! นั้นนายก็เลิกอำฉันสักที ฉันไม่ตลกนะลู่ฮาน!!" เซฮุนเขย่าร่างของคนตรงหน้า
"คือผมไม่.." ลู่ฮานกำลังจะปฏิเสธอีกครั้งแต่ดูเหมือนคราวนี้เขาไม่ต้องกล่าวด้วยตัวเองอีกแล้ว
พลั่ก!
"ไม่เป็นไรใช่ไหมครับพี่ลู่ฮาน" เสียงปริศนาดังขึ้นหลังจากที่อยู่ดีๆก็มีคนผลักเซฮุนให้ออกห่างลู่ฮานไป
เซฮุนตั้งสติก่อนจะมองร่างที่เข้ามาใหม่นี้ เป็นผู้ชายแปลกหน้าที่เซฮุนไม่เคยเห็นมาก่อน ผิวสีเข้มแต่กลับไม่ทำให้อีกฝ่ายดูหมองลงแม้แต่น้อย ดวงตากำลังจ้องมาที่เขาด้วยแววตาโกรธแค้น แต่ประโยคและน้ำเสียงนุ่มนวลยังคงหันไปถามไถ่ลู่ฮาน ชายแปลกหน้าเข้ามายืนคั่นกลางระหว่างเซฮุนและลู่ฮาน ก่อนจะใช้มือนั้นโอบเอวลู่ฮาน..อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ...
"เอ่อ..ฉันไม่เป็นไร" ลู่ฮานเองที่ยังมึนๆกับเหตุการณ์ก็พยักหน้าไปให้ชายแปลกหน้านั้น
"ขอโทษด้วยที่รุนแรง เราไปกันเถอะพี่ลู่ฮาน ผมหาตึกคณะของเราเจอแล้ว" ประโยคแรกของชายแปลกหน้าพูดกับเซฮุนส่วนประโยคที่สองก็เอ่ยบอกกับลู่ฮานที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
"อือ.. ขอโทษด้วยนะครับ" ลู่ฮานโค้งให้กับเซฮุนอีกครั้ง
"..." เซฮุนไม่ตอบอะไร เหมือนสมองของเขากำลังประมวลข้อมูลที่ได้มาทั้งหมด..
"ไปกันเถอะไค.." ลู่ฮานกระตุกเสื้ออีกคนนึง ชายที่ลู่ฮานเรียกว่าไคเองก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพาลู่ฮานเดินผ่านเซฮุนไปราวกับเป็นอากาศธาตุ..
นี้มันอะไรกันเนี่ย....
---------------------------------------------------------------------------
หนึ่งปีกับฟิคเรื่องนี้(เฉพาะภาค2) เรารู้ว่าเป็นไรเตอร์ที่แย่.. แต่อยากใช้พื้นที่ตรงนี้ขอบคุณนักอ่านทุกท่านจริงๆนะ
#ฟิคแวมไพร์หมาป่า
ความคิดเห็น