อิจิ นักสืบโลกตัวเลข

ลำดับตอนที่ #3 : เล่นตลก

               อิจิยังนึกถึงตอนที่ก่อนพ่อเขาจะตาย  พ่อถูกยิงอาการหนักอยู่ในโรงพยาบาล จนวาระสุดท้ายพ่อก็สั่งเสียให้ ‘อิจิดูแลอาจิระด้วย’  แต่ถ้าพ่อเขากลับมาดูตอนนี้เขาคงเปลี่ยนคำพูดสั่งเสียก่อนตายเป็น  ‘อาจิระดูแลอิจิด้วย’  มันคงเข้าท่ากว่ากันเยอะเลย  



    แม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไรนัก  แต่เขาคนนี้ก็รักและเป็นห่วงน้องสาวเป็นที่สุด   แม้กระทั่งน้องสาวกลับบ้านสายไปสิบห้านาทีเขายังวิ่งฝ่าหิมะออกไปตามหาน้องสาวจนไม่สบายหนัก  ช่างสร้างภาระให้น้องสาวจริงๆ  เพราะอาจิระต้องมาดูแลเขาจนต้องหยุดงานแทบโดนหัวหน้าไล่ออก



    อาจิระเป็นสาวที่ค่อนข้างสวย  หล่อนจึงได้งานทำเป็นประชาสัมพันธ์ของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในเมืองเทรซา  แต่อิจิก็ไม่ค่อยอยากให้น้องสาวทำงานนี้สักเท่าใดนัก ก็เพราะความเป็นห่วงของเขาอีกนั่นแหละ



    บะหมี่ของเขาเริ่มได้ที่แล้ว  ระหว่างนั้นเขาได้ครุ่นคิดถึงคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้น  แต่เขาไม่ปักใจเชื่อง่ายๆว่า ผู้ที่ครอบครองเลข “สอง แปด สี่” จะเป็นคนฆ่าศาตราจารย์โทมัส



    ทำไมนะเหรอ  เพราะคนที่ครอบครองเลขนี้ ก็คือ โปรเฟสเซอร์ของเขานั้นเอง !!!





    ระหว่างนั้นเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

    ออดดดดด  ออออดดดด



    “ กลับมาแล้วเหรอ  อาจิระ  เร็วจังเลย ”  เขาพูดไปพลางเดินไป



    แต่ทว่ากลับไม่มีใครอยู่หน้าประตูบ้านเลย  เขาจึงเดินกลับไปยังในครัว





    อออดดดดด  ออดดดดดด

    เขาวิ่งอย่างเร็ว  ‘ ใครเล่นตลกอะไรว่ะ ’



    แต่พอเปิดประตู  มีเพียงแค่เสียงลมพัดผ่านต้อนรับเขาเท่านั้น  เขาเริ่มเป็นห่วงอาจิระขึ้นจับใจ



    ‘ อย่าเป็นอะไรไปน่ะ  อากิระ ’  เขาพึมพัมราวกับน้องสาวถูกระเบิดพร้อมจะจากไปได้ทุกเมื่อ  เขาวิ่งไปหยิบโทรศัพท์บ้านโทรหาอาจิระอย่างเร่งด่วน

  

    “ แมร่งงง  เบอร์อะไรว่ะ”  เขาลืมมันอีกแล้ว  ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆๆ



    เขาวิ่งไปหาโทรศัพท์มือถือในห้องนั่งเล่น





    เพล้งงงงง   บึ้มมมมม

    “ อารายอีกว่ะ ”  เขาหยุดหาโทรศัพท์มือถือ  แล้ววิ่งไปทางต้นเสียง   ต้นเสียง  ใช่มันคือ ห้องครัว



    ภาพห้องครัวที่สะท้อนเขาตาเขาในแวบแรกไม่ต่างอะไรกับสนามรบ    จานชามที่เขาอุส่าห์ทุ่มทุนล้าง กลับแตกกระจายเกลื่อน  แต่ที่สำคัญ  บะหมี่กันตายของเขา  มันกระจัดกระจายติดตามฝาผนัง



    ใช่  เขาโดนมือดีโยนระเบิดลูกเล็กๆเข้ามา  ใครทำมัน แล้วทำไปเพื่ออะไรกัน



    ระหว่างนั้นเขากลับสะดุดตากับแผ่นโลหะแผ่นนึง  แน่นอนมันไม่ใช่ข้าวของในบ้านนี้  เขาพยายามหยิบมันขึ้นมาดู  ท่ามกลางเศษแก้วเศษจานที่เขาต้องความระมัดระวัง



    เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นออก  มันเป็นโลหะแผ่นกลม ถูกทำให้เกิดลวดลาย  แต่ทว่าลวดลายนั้นกลับไม่ใช่อะไร  มันเป็นตัวเลขสองแถว แถวบนเป็นเลข  17 แถวล่างเลข 296



    เขาหงุดหงิดมากที่มีคนมาเล่นตลกแบบนี้  เลือดพุ่งฉีด สมกับเป็นลูกชายนายตำรวจใหญ่จริงๆ





    ออดดดดด   ออดดดดดด

    ‘มีคนเล่นตลกอีกแล้วเหรอ  ได้เห็นดีกันแน่’  เขารีบวิ่งไปพร้อมกับถีบประตูอย่างแรง



    “ โอ้ยยยยยย อารายอ่ะ ”  



    เสียงนี้ช่างคุ้นหูเขาเหลือเกิน



    “ ทำอะไรอะพี่  ผีบ้าที่ไหนเขาสิงล่ะ ”  อาจิระบ่น



    “ พี่ขอโทดดดด  เป็นอารายมากมั๊ย ”  เขาพยายามทำเสียงน่ารักกลบเกลื่อนความผิด



    “ จะให้เป็นอะไรละ  ถีบประตูแบบนี้  คนอยู่หน้าประตูก็กระเด็นนะซิ  ถามได้  โง่จริง ”



    “ ก็พี่นึกว่า... ”



    “ นึกว่าอะไร  ถ้าคำแก้ตัวไม่ดีน่ะ  อย่าหวังว่าพี่จะได้ผุดได้เกิดเลย ”  หล่อนพูดแบบไม่นับพี่นับน้องกันแล้ว



    “ บ้านเราถูกวางระเบิด ”



    “ หาาาาา ” หล่อนตะโกนเสียงดัง เท่าๆกับตาของหล่อนที่ตอนนี้โตจนสามารถลงหนังสือกินเนสบุ๊คได้แล้ว