อิจิ นักสืบโลกตัวเลข

ลำดับตอนที่ #2 : อิจิ อาจิระ

                ตอนเย็นหลังจากเรียนเสร็จ อิจิก็รีบกลับไปที่บ้านของเขา  ซึ่งที่นั่นอาจิระน้องสาวของเขาคงกำลังเตรียมอาหารสุดโปรดให้กับพี่ชายอยู่  อิจิคิดในใจ พลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพราะท้องของเขาเริ่มสั่นและสั่งว่า ‘ให้รีบนำอาหารลงไปให้เร็วที่สุด มิฉะนั้นกระเพาะแกต้องตาย’



    “หวัดดี อาจิระ” เขารีบพลักประตูห้อง พลางสบัดรองเท้าหลุดออกจากข้อเท้าอย่างชำนาญ แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับใดใดออกมา  เขาเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี



    “กรี๊ดดดดด....ช่วยด้วย”  เสียงผู้หญิงดังออกมาจากห้องรับแขกข้างล่าง



    อิจิรีบวิ่งรุดไปยังต้นเสียงทันที  แต่เขากลับสะดุดขาตัวเอง ศีรษะพุ่งเข้าไปกระทบขอบโต๊ะอย่างจังด้วยความเร็วสูง  ศีรษะเขาแตก  เลือดเริ่มไหลออกมาเป็นทางผ่านหางคิ้ว แก้ม และแล้วก็หยดลงที่มือเขา  เขายกมือขึ้นมาดู



    “เลือดดดด!!!!!!”  สิ้นเสียงดั่งสิ้นลมหายใจ  เขาเป็นลมสลบลงไป



                  ***********************************************************************



    “ตื่นแล้วหรือพี่”



    อิจิมองเห็นภาพน้องสาวเขาเบลอๆ  เขาเริ่มรู้สึกตัว

    “พี่ตายรึยังล่ะ” เขาถาม



    “ตายซะได้ก็ดี  ไม่ต้องมาเป็นภาระให้คนสวยอย่างน้องอีก  เช้าก็ต้องให้อาหาร เย็นก็ต้องให้อาหาร ไหนยังจะต้องพาไปเดินเล่นอีก ลำบากรู้ไหม”



    เขากำลังงง ‘ทำไมต้องพาไปเดินเล่น’ ผ่านไปประมาณยี่สิบวินาทีเขาเพิ่งเข้าใจว่ากำลังถูกหลอกด่า

    “พี่ไม่ใช่ หมา สักกะหน่อย”



    “ใครว่าพี่เป็นหมาล่ะ  แมวต่างหาก”



    “อืม ก็ยังดี”  สมองอิจิไม่ทำงานอีกครั้ง เขาไม่รู้ตัวแม้กระทั่งว่า หมา กับ แมว มันก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่



    “แล้วพี่วิ่งเล่นอะไรในบ้าน  ดูซิต้องลากพี่มาทำแผล ตัวก็หนักยังกะควาย”



    “วิ่งเล่น??.....อ๋อ  น้องเป็นไงบ้าง  ไอคนร้ายมันอยู่ไหน  โทรแจ้งตำรวจรึยัง  เรียกค่าเสียหายเท่าไหร่  เอามันให้แพงๆเลยน่ะ ไอพวกโรคจิตแบบนี้อย่าให้มันมีชีวิตอยู่รอดในสังคม  มีนักข่าวรึปล่าว แล้ว...”



    “คนร้าย โรคจิต อะไรของพี่  ซุ่มซ่ามแล้วมาอ้างว่ามีคนร้ายนี่เหรอ  มุขนี้ใช้ไม่ได้แล้วน่ะพี่”  อาจิระพูดแทรกอิจิ



    “พี่ไม่ได้โมเม  ก็พี่ได้ยินเสียงน้องร้องให้ช่วย”



    “ตอนที่พี่ล้ม  น้องก็แค่ดูหนังอยู่  ทีหลังพี่หัดฟังอะไรให้มันชัดเจนก่อนได้ไหม”



    ความหวังดีของอิจิกลับกลายเป็นความผิดอย่างมหันต์  แต่ถึงอย่างไรเขาก็ชินกับมันแล้ว  เพราะ ‘น้องต้องถูกเสมอ’ มันเป็นกฎเหล็กของบ้านหลังนี้   อิจิกับอาจิระอยู่กันเพียงสองคนในบ้านหลังใหญ่จะเรียกว่าเป็นคฤหาสน์ก็ได้  พ่อของเขาเป็นถึงอดีตอธิบดีกรมตำรวจ แต่ท่านเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีที่แล้ว    ส่วนแม่ของเขาเป็นโรคร้ายเสียชีวิตไปตั้งแต่สิบปีที่แล้ว



    ท้องของอิจิเริ่มร้อง ไม่ซิ ต้องเรียกว่าร้องมานานแล้ว คราวนี้มันเริ่มเปล่งพลังเสียงที่ดังกังวาน

    “หิวเหรอพี่” อาจิระถามหลังจากได้ยินเสียงนั่น



    อิจิพยักหน้า บ่งสัญญาณว่า หิวมากกกก

    “ดีเลยพี่...พี่เข้าไปในครัวน่ะ  แล้วทำเอาเอง  วันนี้น้องติดงานเลี้ยงรุ่น”



    อิจิลุกขึ้น ไม่พูดอะไร เดินคอตกเข้าไปในครัว  เขาคิดว่าแผนนี้ต้องทำให้น้องสงสาร และสละเวลาเพียงน้อยนิดมาทำกับข้าวง่ายๆให้เขากินแน่นอน



    “เดี๋ยวก่อน พี่”  ความหวังมาแล้ว พระเจ้าเข้าข้างเขาจริงๆด้วย



    อิจิหันไปพร้อมฉีกยิ้มเต็มที่  เขาแทบจะวิ่งโถเข้าไปกอดน้องสาวแล้ว



    “ชุดนี้สวยรึยัง”  และแล้วคำพูดทำลายความหวังก็มาถึง  เขาเข้าใจผิดหมดเลยเหรอนี่  สีหน้าเขาเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งซะกว่าสมองเขาอีก  คอเขาก็ตกไปพร้อมๆกัน



    “อืม...พี่พยักหน้า แสดงว่าสวยแล้ว  ขอบใจค่ะพี่  อ๋อ พี่อย่าลืมล้างจานกองเมื่อเช้าด้วยน่ะ เดี๋ยวหนอนมันจะขึ้นซะก่อน”

    ก่อนจะไปอาจิระมิวายทิ้งภาระให้เขาอีก  วันนี้มันวันซวยอะไรหนักหนา  เขาคิด พลางเดินเข้าไปในห้องครัว



    “คงต้องเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” เขาพึมพัม



    อิจิเป็นพี่ชายที่มิสมควรเป็นพี่ชาย  เขาทำอะไรไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว  แม้แต่ไข่ดาวยังทอดแล้วไหม้  จนอาจิระไม่อนุญาตให้พี่เขาทำอะไรเลยนอกซะจากล้างจาน  แต่ทว่าวันนี้เขากลับได้รับอนุญาตให้ทำอาหารได้  อย่างน้อยเขาก็กำลังเป็นปลื้มอยู่  โดยหารู้ไม่ว่าที่น้องสาวเขาอนุญาตเป็นเพราะหล่อนรู้ว่า พี่เขาคงทำเพียงแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ซึ่งอาจิระคิดถูก