จันทร์ไร้เงา

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 เด็กล้างจาน (50%)

บทที่ 2 เด็กล้างจาน

“กรี๊ด ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”

เสียงอึกกะทึกครึกโครมกับเสียงกรีดร้องจากด้านนอกส่งผลให้คนที่กำลังสั่งงานลูกน้องอย่างเคร่งเครียดต้องหันหน้าไปมอง หัวคิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อเสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“จะพาน้องไป ไม่ได้นะ” เสียงนี้เขาจำได้ว่าของใครจึงอดไม่ได้ต้องหรี่ตามอง

แต่ไหนแต่ไรมา ‘ปณิดา’ ไม่ใช่คนโวยวายเสียงดังเช่นนี้ น้อยครั้งนักที่จะได้ยินสาวเรียบร้อยตะโกนวายให้ได้ยิน

อัคราหันหน้ากลับมายังคนอีกคนที่ยืนบื้อใบ้ตรงหน้า เบิกตามองลูกน้องคนสนิททำตาปริบๆ ใส่แล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

“พล ฉันจ้างแกมาเป็นบอดี้การ์ด”

สพลยังมึนงง ไม่เข้าใจความนัยของคำพูดนายจึงส่งเสียง “ก็ถูกแล้วไงครับเสี่ย ทำไมเหรอครับ”

อัคราคำรามในลำคอ ไม่รู้ว่าตอนเลือกมันมาใช้งาน เขาเอาสมองส่วนไหนตัดสินใจกัน!

นอกจากเรี่ยวแรงมหาศาล ทักษะการต่อสู้เป็นเลิศ ใช้ปืนเก่งกาจที่เป็นข้อดีแล้ว ส่วนที่เหลือของผู้ชายร่างใหญ่ตรงหน้าเขาจำกัดความได้เพียงคำว่า… ซื่อบื้อ!

เสี่ยหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอด ยกมือขึ้นโบกเบาๆ พร้อมออกคำสั่ง

“ออกไปดู”

เมื่อนั้นสพลจึงเข้าใจความนัยของคำพูดเจ้านาย บอดี้การ์ดหนุ่มค้อมศีรษะจากไป แต่ใจยังคงสงสัย

ถ้าเสี่ยอยากให้ออกไปดู ทำไมไม่พูดตรงๆ

คนซื่อบื้อของอัคราเดินลิ่วๆ ไปทางประตู ทว่ายังไม่ทันก้าวขาออกไปไหน บานประตูที่ปิดสนิทก็เปิดผ่างออกพร้อมร่างของธีธีชที่กำลังยื้อยุดชุดกระชากร่างผอมบางตรงกลางกับปณิดา

สพลชะงักงัน เบิกตามองพร้อมอ้าปากค้างอย่างตื่นตะลึง

“ปล่อยแขนน้องนะ” ปณิดาตวาดแว้ด ใบหน้าถมึงทึงบ่งบอกอารมณ์กรุ่นโกรธชัดเจน ส่วนธีธัชนั้น… สพลคล้ายได้ยินเสียงอีกฝ่ายขบกรามจนแทบแตกละเอียด

ขณะที่บรรยากาศกำลังโกลาหน คนที่เคยนั่งทำงานเคร่งเครียดก็สาวเท้าตามมาข้างหลัง

อัคราย่นหัวคิ้ว มือข้างที่ล้วงกระเป๋ากางเกงถูกดึงออกมากุมขมับพร้อมหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึก ยามลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าที่เคร่งขรึมเป็นนิจเปลี่ยนเป็นถมึงทึงอย่างชัดเจน

“หยุด!” เสี่ยหนุ่มตะเบ็งเสียงกร้าว จ้องเขม็งไปยังคนทั้งสามที่กำลังยื้อยุดกันตรงหน้าประตูห้องทำงานอย่างคาดโทษ

เขาสร้างชั้นสี่เอาไว้เป็นที่ทำงานก็เพราะต้องการความเงียบสงบ!

“ทำบ้าอะไรกันฮะ!”

คนกำลังทำบ้าอะไรกันทั้งสามสะดุ้งโหยง ธีธัชกับปณิดาต่างผละจากร่างผอมบางตรงกลาง เก็บมือเก็บไม้ประสานไว้เบื้องหน้าพร้อมค้อมศีรษะลงต่ำทันที สีหน้าสำนึกผิดกับท่าทีรอมชอมของลูกน้องทั้งสองคนส่งผลให้หัวคิ้วที่ขมวดแน่นของเจ้านายคลายออก กำลังจะเอ่ยปากถามหาสาเหตุของความวุ่นวาย

ทว่า…

“กรี๊ด”

ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนที่ยืนนิ่งงันอยู่ตรงกลางเมื่อสักครู่กลับกรีดร้องเสียงแหลมเล็กพร้อมวิ่งพรวดพราดไปทางบันไดลงชั้นสามทันที

จากที่กำลังจะอารมณ์ดี ตอนนี้เขายิ่งกว่าอารมณ์เสีย!

อัคราตวัดสายตาคมดุไปยังลูกน้องของตน ตวาดเสียงดังลั่นด้วยอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงจนแทบฆ่าคนตาย!

“ไปตามกลับมาเดี๋ยวนี้!”

ธีธัชขยับกายได้ก่อน ตามด้วยสพลที่พุ่งตามร่างผอมบางที่ถลาไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต สองบอดี้การ์ดสาวเท้าเพียงไม่กี่ครั้งก็ทันคว้าร่างน้อยเอาไว้ได้ แต่เมื่อสัมผัสคนร่างเล็ก อาการต่อต้านก็ยิ่งรุนแรง สองหนุ่มคล้ายกลืนยาขม สีหน้าบิดเบี้ยวยามขวาแขนเล็กคนละข้างแล้ว ‘หิ้ว’ คนฤทธิ์มากกลับมาหาเจ้านาย ระหว่างกลัวเด็กคนนี้เจ็บกับเด็กคนนี้ตาย ทั้งสองเลือกได้ในทันที เพราะตอนนี้นัยน์ตาคู่ดุของอัคราคล้ายมีเปลวไฟเผาไหม้อยู่ในนั้น!

สพลกับธีธัชหิ้วร่างเล็กที่ดิ้นเร่าของเด็กสาวกลับมายังหน้าประตูห้องทำงานของเจ้านาย เมื่อเห็นท่าทีของคนตัวเล็กคล้ายเหนื่อยล้ากว่าเดิมมากจึงวางร่างที่หิ้วมาลง

“พี่ปลา!”

ทันทีที่เป็นอิสระ ร่างเล็กก็ถลาเข้าหลบข้างหลังปณิดาทันที

เห็นเช่นนั้นคนที่กำลังโมโหสุดขี้ก็แทบจะขบกรามแตกละเอียดเข้าจริงๆ

อัคราคำรามในลำคอ ทั้งโกรธทั้งรำคาญ เขาหรืออุตส่าห์ช่วยรับ ‘ภาระ’ เอาไว้ในมือ แต่เจ้าภาระนั้นดันไม่เชื่อฟัง มิหนำซ้ำยังทำราวกับว่าเขาเป็นโจรชั่วหรือไอ้แก่ตัณหากลับที่พร้อมใช้กำลังปลุกปล้ำผู้หญิงอย่างไรอย่างนั้น

เสี่ยหนุ่มขบกรามแน่น ตาดวงวาวโรจน์ปิดลงเพื่อระงับโทสะที่กำลังพ่วยพุ่งจนอาจเผลอลงมือฆ่าใครจริงๆ อย่างที่ยัยเด็กนั่นหวาดระแวง

“ธัช” ธีธัชที่ยืนค้อมศีรษะลงต่ำก้าวขึ้นหน้ามารอรับคำสั่งทันที

อัคราสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง ลืมตา เบือนหน้าไปทาง ‘ภาระ’ ที่กำลังโผล่หัวออกมาหรี่ตามองจากด้านหลังของปณิดาแล้วกัดฟันเอ่ย

“ส่งไปเป็นเด็กล้างจานหลังร้าน ให้ใครสักคนจับตาไว้ อย่าให้หนีไปได้”

จากนั้นก็หันมายังร่างระหงที่ยืนเม้มปาก ก้มหน้าต่ำ แต่ยังแอบชำเรืองมองคนข้างหลังตัวเองตรงหน้าเขาแล้วออกคำสั่งเสียงดุ

“ส่วนเธอ ดูแลให้ดี อย่าให้ฉันได้ยินว่ามีใครคิดหนี เพราะหนี้ที่ต้องจ่ายไม่ใช่แค่บาทสองบาท!”

กล่าวจบก็หมุนตัวกลับเข้าห้องทำงานทันที มีสพลเร่งฝีเท้าตามเข้าไป ทว่าเพิ่งจะก้าวพ้นประตู เสียงกำประนาทก็ตวาดลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

“ปิดประตู!”

เมื่อนั้นบานประตูที่เปิดกว้างจึงค่อยๆ ปิดลงพร้อมสีหน้ากลืนยาพิษของสพลคนที่ต้องรอรับแรงอารมณ์ของผู้เป็นนายเพียงคนเดียว!

“เฮ้อ / เฮ้อ!” คล้อยหลังเจ้านายจากไป เสียงถอนหายใจของคนสองคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน ใบหน้าของทั้งคู่ก็หันขวับมาจ้องตากันเขม็งเช่นกัน จดจ้องกันเช่นนั้นพักใหญ่ คนที่พ่ายแพ้ได้แก่… ธีธัช

บอดี้การ์ดหนุ่มถอนหายใจซ้ำอีกครั้ง กวาดตาคมเข้มมองสองสาวตรงหน้าอย่างคิดหนัก เข้าใจความนัยของคำสั่งเจ้านายเป็นอย่างดี

“ลูกปลา” เขาเอ่ยเรียกหญิงสาวที่กำลังหันไปสนใจเด็กสาวที่ยืนหลบหลังตนเอง ไม่มองเขาสักนิดเดียว ธีธัชถอนหายใจแรงๆ กระแอมให้โล่งคอ ก่อนเค้นเสียงเอ่ย

“ปลา ได้ยินที่เสี่ยสั่งใช่ไหม”

ปณิดาได้ยินคนข้างหลังกล่าวถึงเจ้านายจึงหันกลับมาพยักหน้าตอบ

“ได้ยินก็ดี” ธีธัชอ่อนลง เมื่อเห็นคนตัวบางเข้าใจคำสั่งของเจ้านาย เขาหันไปมองเด็กสาวที่ตนยังจำไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ ก่อนเอ่ยต่อ “เสี่ยรับเด็กคนนี้ไว้ทำงานที่นี่ ปลาดูแลต้องดูแลให้ดี อย่าให้มีปัญหา ไม่งั้นตัวปลาเองนั่นแหละจะลำบาก”

ปณิดาเองก็มาทำงานใช้หนี้ให้ครอบครัวที่นี่ตั้งแต่อายุสิบเก้า เพราะฉะนั้นต้องเข้าใจกฎเกณฑ์ของ Lonely bar กับอัคราเป็นอย่างดี เรื่องนี้เขาจะไม่พูดซ้ำให้ระคายใจกันอีก แต่ก็อดกำชับสิ่งที่สำคัญกว่านั้นไม่ได้

“จำเอาไว้ให้ดีว่าเสี่ยไม่ชอบพูดอะไรซ้ำเป็นครั้งที่สอง”

เพราะส่วนใหญ่เจ้านายเขาไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว ถ้ายังขืนมีเหตุการณ์วิ่งหนีต่อหน้าเช่นที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เด็กคนนี้คงไม่มีโอกาสใช้หนี้หรือแม้กระทั่งทำงานที่นี่อย่างแน่นอน

“เสี่ยไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่อง”

กล่าวจบเขาก็ถอนหายใจ มองหญิงสาวตรงหน้าที่หันกลับไปสนใจเด็กสาวข้างๆ ตนอีกครั้งแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เชื่อแน่ใจว่าท่อนสุดท้ายปณิดาไม่สนใจจะฟังด้วยซ้ำ ทว่าเขาก็ไม่อยากพูดอะไรใจร้ายกับสองสาวมากมายนัก ปล่อยให้ผู้หญิงสองคนเจรจากันน่าจะง่ายกว่า

ธีธัชเตรียมผละไป หลังยืนมองแผ่นหลังบอบบางนานสองนาน แต่ไม่มีใครให้ความสนใจตน

ทว่า…

“เดี๋ยว!”

จังหวะที่เขาหมุนกาย แต่ยังไม่ทันก้าวขาไปไหน เสียงหวานก็รั้งเรียกเอาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มหันกลับมา ยกริมฝีปากแย้มยิ้มบางๆ พร้อมเอ่ยถาม

“ว่าไง”

ปณิดาเม้มปาก มองธีธัชสลับกับ ‘น้อง’ ข้างๆ ด้วยความกังวลใจ ก่อนจะก้าวขึ้นหน้ามาสองก้าว โน้มตัวไปกระซิบเสียงเบากับชายหนุ่มที่ตน ‘ชิงชัง’ อย่างจำใจ

“น้องต้องทำงานที่นี่นานแค่ไหน”

ตัวเธอเองก็มาทำงานใช้หนี้ให้ครอบครัวที่นี่ได้สองปีแล้ว จำนวนเงินที่มารดาติดค้างที่บ่อนสองแสนบาท ดังนั้นอัคราจึงให้เวลาใช้หนี้สามปีเต็มหรือเมื่อเธอคืนเงินต้นครบ เจ้านายเหมือนคนใจดี แต่เปล่าเลย…

สาเหตุที่แท้จริงที่เธอต้องมาทำงานใช้หนี้ที่นี่ก็เพราะ… ธีธัช

เขาเป็นคนยื่นเงื่อนไขให้เธอ ในวันที่เธอเกือบจะเลือกขายตัวเพื่อใช้หนี้ให้เสี่ยแก่ๆ สักคน

ทว่าแม้จะได้ทำงานใช้หนี้ สุดท้ายแล้วเธอก็ยังต้องขาย ‘ร่างกาย’ ให้ใครบางเหมือนเดิม

ปณิดาสูดลมหายใจเพื่อดึงตนเองออกจากความทรงจำเก่าๆ หันมองเด็กสาวข้างกายแล้วขยับเข้าไปใกล้ธีธัชมากขึ้น

“ทำงานแค่ล้างจานใช่ไหม”