คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 6 ผลพวงจากค่ำคืนนั้น 50%
บทที่ 6 ผลพวา่ำืนนั้น
๊อ ๊อ ๊อ
“าว!”
๊อ ๊อ ๊อ
เสียร้อเรียอสายฝนร้อนรน มือสอ้ารัวเาะประูห้อน้ำถี่ระั้นเพราะระวนระวายับอาารป่วยอน้อนนั่ไม่ิ ารินมีอาารอาเียน และบ่นว่าหน้ามืมาั้แ่เมื่อวานอนหัว่ำ พอวนทาน้าวเย็น็บ่นว่าทานไม่ล อาหารมีลิ่นแปลๆ แล้ว็อัวเ้านอนเลย อนแรเธอไม่ิอะไรมา ิว่าอีฝ่ายเป็นโรระเพาะหรือเบื่ออาหารอย่าที่น้อบอ แ่เมื่อเ้าอนีสี่ อยู่ๆ ร่าผอมบา็ลุพรวึ้นาที่นอน วิ่รเ้าห้อน้ำไปโ่ออาเียนนเธอื่น รั้นพอื่นมาถาม นปาแ็็ยับอแ่ว่าไม่เป็นไรให้ไปนอน่อ แ่รั้นะนอน่อ พอปิเปลือาลเสียน้อร้อสะอื้นพลาอาเียนพลา็ทำให้่มานอน่อไม่ไ้ สุท้ายสายฝน็นั่รอนอนรอให้น้อออมาาห้อน้ำเพื่อะไ้ัถาม ทว่ารอแล้วรอเล่า็ยัไม่เห็นร่าผอมบาโผล่ออมาอีเลย มิหนำ้ำยัอาเียนหนัึ้นอี้วย
“ไหวไหม ถ้าไม่ไหวเี๋ยววันนี้พี่พาไปหาหมอ”
เสียร้อถามัึ้น เมื่อเสียอาเียนเียบไปแล้ว มือบาหมุนลูบิประูเร่เร้าให้น้าในอบรับ ทว่า… ลับไม่มีเสียอบลับมาอีเลย
“าว!” สายฝนะโนเรียื่อน้อสาวอีรั้ หา็ยัไร้เสียอบรับอีเ่นเย หิสาวร้อนรนนสิแ เินวนไปวนมาหน้าห้อน้ำ ่อนะัเมื่อไ้ยินเสียเรียแผ่วๆ มาา้าใน
“พะ พี่ฝน หนะ หนู อึ หนู” เสียาห้ว ่อนเียบหายไปเสียื้อๆ สายฝนเบิาว้า ระแทสี้าเ้าใส่ประูเ็มแร้วยวามื่นใ
ุบ!
“าว!” ร่าบาระเ็นลับออมาเพราะแรปะทะ ้นแนที่ใ้ระแทประูปวร้าวนแทบแเป็นเสี่ย น้ำาาวาหลมโไหลนอ สะอื้นัวโยนเพราะวามหวาลัว “าวอย่าเป็นอะไรนะ ฮือ”
ในะที่สายฝนลัวนสิแ รนรานทำอะไรไม่ถูอยู่นั้น ใรบาน็ปราายึ้น
๊อ ๊อ ๊อ
“ฝน!” เสียทุ้มุ้นหูที่ไ้ยินทำให้ร่าบาะั ยมือสอ้าึ้นปาน้ำาแล้วผละายลุึ้น วิ่รไปยัประูห้อ่อนเปิผาออไป
“ุ!” สายฝนถลาเ้าไป สอมือเย่า้นแนแร่้วยสีหน้าร้อนรน
“่วยาว้วย ่วย้วย่ะ!”
‘รวิศ’ มวิ้วแน่น มอเลยไปยัภายในห้อ้วยสีหน้าัวล ่อน้มลถาม “มีอะไร าวทำไม”
ไม่รอให้นื่นใอบำถาม ร่าสูให่็พุ่เ้าไป หันรีหันวาไม่นานนั ร่าบา็วิ่ามเ้ามา ี้มือบอสถานที่พร้อมร้อไห้สะอึสะอื้นพลาเล่าไปพลา
“ฮึ ะ าวอยู่ในนั้น ฮือ อ้วนเป็นลมไปแล้ว ฮือ”
รวิศมวิ้วแน่น มอามปลายนิ้วเรียวเล็ ั่ใอยู่นาน ่อนหันมาบอ
“ะพัเ้าไปนะ ถ้าไอ้เ้าอหอหน้าเลือมันะปรับ เี๋ยวพี่ให้นายื้อึนี้ให้แม่เลย” ล่าวบ็ยเท้าถีบประูห้อน้ำเ็มแร ้วยร่าายสูให่ำยำามแบบหนุ่มใ้ แ็แราารออำลัายามอาีพบอี้าร์ รวิศใ้แรเพียรึ่เียว็ถีบประูเ่าๆ หลุระเ็น
“าว!” ทันทีที่ประูห้อน้ำถูทำลาย ร่าอสายฝน็พุ่เ้าไปภายใน สายาวามอหาร่าอน้อสาว ่อนพบนหมสินอนแน่นิ่้าัโร สีหน้าอิโรย ใบหน้าาวีนเหมือนสีระาษ
“ุ ฮึ ะ ่วยาว้วย ฮือ”
รวิศถลันายเ้าไปนั่เีย้า ึร่าอสายฝนเ้ามาอเอาไว้ ลูบศีรษะทุยปลอบโยนนวัเสีย้วยวามห่วใย
“ไม่้อร้อ าวไม่เป็นไร” หลัาปลอบในพี่ หนุ่มร่าให่็หันมาสนในน้อ วามเ้มมอร่าผอมบาที่แทบปลิวลมแล้วถอนหายใ ไม่รู้พ่อแม่เลี้ย้วยอะไรผอมนแทบะเป็นนาสารอาหาร แบบนี้ะไม่ให้ป่วยไ้ไ้อย่าไร
“ฝนไปเรียมเอสารอน้อ เี๋ยวพี่อุ้มน้อลไปที่รถเอ”
สายฝนพยัหน้าพลาปาน้ำาาสอแ้ม ผละลุไปทำามำสั่ทั้สะอื้น เมื่อมอเห็นแผ่นหลับา้มๆ เยๆ วานหา้าวอพร้อมเอสารอารินอยู่ ร่าสูให่็้อนอุ้มร่าแน่นิ่บนพื้นึ้นมา วามเ้ม้อมอวหน้าีเียวแล้วย่นิ้ว รับรู้ไ้ถึลมหายใแผ่วๆ และผิวายเย็นืนน่าใ
“ฝนเสร็หรือยั!”
สายฝนวิ่ถลันมาพร้อม้าวอในระเป๋าเป้ใบให่ พยัหน้าพร้อมปาน้ำาาสอแ้มอีรั้
“เสร็แล้ว่ะ ฮื”
“ั้นไปเปิประูห้อให้พี่ นีุ่แรถ” หนุ่มใ้หันายให้พร้อมพยัพเยิไปที่ระเป๋าาเ้านวา “ุแรถ ล้วเอาไปไว้เปิประูรถให้พี่”
สายฝนเบิาโ ้อมอใบหน้ามสันแฝรอยยิ้มเ้าเล่ห์สลับับระเป๋าาเยีนส์สีีที่เาแอ่นเ้าหา
“บ้า” ใบหน้าสีเ้มึ้น เมื่ออศาอร่าายที่เาหันมาให้ไม่ไ้สื่อวามหมายามำพู หามันเป็นอีุที่ทำให้สอแ้มเปรอะน้ำาร้อนผ่าว
“มันใ่เวลามาเล่นไหม!”
นัวเล็บอเสียสะบั ับร่าสูให่หันให้ถูทิศ ล้วหยิบุแรถอเาึ้นมาำเอาไว้ ่อนเยหน้ามอวาเ้าเล่ห์แสนร้ายที่ำลั้อมอมาลอ ริมฝีปาอิ่มเม้มเ้าัน แล้วสะบัหน้าเินนำออไป
รวิศหัวเราะลอ เินามแผ่นหลับาไป้วยรอยยิ้มมุมปา ่อให้สถานาร์ะหน้าสิ่วหน้าวานแ่ไหน แ่นรัเมีย อแ่ไ้หยอเมีย็ลืมนอื่นไปโยปริยาย
รวิศและสายฝนพาร่าไร้สิอารินมาส่โรพยาบาลเอนื่อั ายหนุ่มออปาัแเรื่อ่ารัษาโยไม่ให้ ‘ภรรยา’ ้อวิสิ่ใ ทั้สอยืนมอร่าแน่นิ่บนเียนไ้ถูเ็นรเ้าห้อุเินไป สายฝนเม้มปาแน่น ้อนาึ้นมอนที่ยืนเีย้าพลายมือปาน้ำาที่ทำท่าะไหล
“าวะเป็นอะไรไหม”
รวิศ้มลส่ยิ้มบาๆ ให้ “ไม่เป็นไรหรอ ถึมือหมอแล้ว ที่นี่เป็นโรพยาบาลเอนที่ีที่สุ นายพี่เยบอไว้”
เพราะเ้านายเยมาใ้บริารบ่อยๆ และเาเอ็เยไ้รับารูแลาที่นี่ บุลารทาารแพทย์อโรพยาบาลัสรรมาอย่าี เ่ และเี่ยวาในแ่ละ้าน เาึวาใไ้เปราะหนึ่ ทว่านเป็นพี่ลับไม่ไ้รู้สึีึ้นนั เพราะอาารอารินยัไม่ไ้รับารยืนยันาแพทย์
“ันเป็นห่วน้อ ลัวน้ออาารหนั ฮึ” น้ำเสีย่วท้ายพร่าแหบ เมื่อน้ำาเอ่อลอวาอีรอบ
สายฝนัวลับอาารอารินมา ปิสาวน้อยไม่ใ่นี้โร แม้ะผอมบาแ่็ไม่ไ้าสารอาหารเหมือนที่รวิศมัทัท้วเวลาพบหน้า เธอับน้อมัวนันไปออำลัายเมื่อมีเวลาว่า หามีเรื่ออะไร็พูุยปรึษาันเสมอ แ่พัหลันเอมีบาอย่ามาิพันนหาเวลาพูุยันไม่่อยไ้ ยิ่าริน้อไปรับน้อ้าืนถึสอืน ส่วนเธอ้อไปพัาร่วมสัปาห์ทำให้ระยะห่าระหว่าทัู้่ว้าึ้น
“ฝนไม่รู้เลยว่าน้อป่วย ฮึ เพราะฝนไมู่แลน้อี ฮือ”
ไ้ยินสายฝนปล่อยโฮออมา รวิศ็ถอนหายใแร รวบร่าเล็เ้ามาอเอาไว้ ลูบผมปลอบโยน้วยวามเอ็นู “าวไม่เป็นไรหรอ เื่อพี่ โน้นุพยาบาลถามหาาินไ้แล้ว ป่ะ เรารีบไปเถอะ”
บอี้าร์หนุ่มเปลี่ยนเรื่อ ่อนผละร่าเล็ออ ส่ยิ้มให้แล้วับูมือเย็นเียบไปยัห้อุเิน
พยาบาลภายในห้อุเินัถามอาาร่อนหน้าที่นไ้ะหมสิ สายฝนสะอึสะอื้นพลาอธิบายทุอย่าโยละเอีย ว่าุพยาบาละัถามนแน่ใไ้ และรอใหุ้หมอรวอาารเวลา็ล่วเ้าเ้าวันใหม่พอี
“นไ้มีอาารอ่อนเพลียสะสมบวับวามเรียทำให้มีอาารวูบ เอ่อ แ่อนนี้ไม่มีอะไร้อเป็นห่วแล้วนะรับ หมอให้น้ำเลือ และย้ายนไ้ไปยัห้อพัฟื้นเพื่อรอูอาารเรียบร้อยแล้ว” ุหมอหนุ่มอธิบายให้สายฝนฟั หาสายาร่วลาประโยลับเหลือบไปยัรวิศ บอี้าร์หนุ่มที่รู้ัุ้นเยุหมอนนี้ีเพราะเป็นฝ่ายโทรไปามอีฝ่าย้วยนเอมวิ้วแน่น เมื่อไ้รับสัาบาอย่าานรหน้าแ่็พยัหน้ารับ แล้วหันไปสนทนาับสายฝน
“ฝนามไปเฝ้าน้อที่ห้อนะ เี๋ยวพี่ไปื้ออะไรมาให้ทาน เ้าแล้ว เราะไ้มีแรเฝ้าน้อ”
ความคิดเห็น