คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 รักแรก 4
“พี่สัาว่าะทำเบา ๆ ให้เราไม่เ็บ… มา”
เมื่อนั้นใบหน้านวลที่แอยู่แล้วึแลามไปทั่วทั้ัว ายหนุ่มหัวเราะลอ ้มหน้าลุมพิริมฝีปาอิ่มเบาๆ หนึ่รั้ วามหอมหวานับลีบปานุ่มนิ่มิรึนยาะ้านทาน เาโน้มใบหน้าเ้าหา แนบิบเบียลีบปาสีอ่อนแสนนุ่มนิ่มอย่าริั เรียวลิ้นแะแ้มั้แ่ลีบปา ฟันาวสะอา ระทั่ปาน้อยเผยออ้ารับ ึสอแทรเรียวลิ้นอุ่นวาบว้านหาวามหวาน ูบแรอเาับเธอเิึ้นเมื่อืน หรือนั่นอายัไม่ถึั้นเรียว่าูบ เพราะูบนี้่าหาที่ลธีเรียมันว่าูบอย่าแท้ริ
ประับเศหอบหายใเร็วแร มือปัป่ายไม่รู้ะวารไหน ระทั่มือหนาเอื้อมมาึมือน้อยไปแะไว้รอ้า้ายอเา ัหวะารเ้นอหัวใที่รุนแรนอสั่นไหวส่ผลให้วาลมโเบิมอ
ลธีผละริมฝีปา เมื่อลมหายใอหิสาวถี่ระั้นเินไป เายิ้มว้ายามริมฝีปาอิ่มบวมเ่อ อไม่ไ้ที่ะแะปลายนิ้วลไปบนนั้นเบาๆ
“หวาน”
ประับเศสูอาาศเ้าปอหลายเฮือ ั้ใะเอ่ยบาสิ่ ทว่าริมฝีปาหนาที่ผละห่าออไป็ทาบทับลมาอีรั้ ะโบมูบอย่ารุเร้ามาว่าเย พร้อมันร่าเล็ที่ะแอเอาไว้ลนอนราบ มือหนาว่อไวปลเปลื้อุนอนลายาร์ูนัวโปรอเธออย่าำนิำนา ว่าะวานหาสิเอ ร่าน้อย็เปลือยเปล่าอยู่ใ้ร่าสูเรียบร้อยแล้ว
ลธีไม่ปล่อยหิสาวใ้ร่า้อแ้ผ้านเียว เาถอนูบออเพื่อเร่รีบปลเปลื้อเสื้อผ้าอนเอเป็นเพื่อนเธอ ใ้เวลาเพียเสี้ยวลมหายใ ร่าสู็ทาบทับลมาอีรั้ รั้นี้ริมฝีปาหนาไม่ไ้แะแ้มเพียุเียว แ่เลาผ่านไปทั่วทุุบนผิวายเนียนละเอียน่าหลใหล ประทับรอยสีุหลาบเอาไว้ในุที่้อารแสวามเป็นเ้าอ วนเวียนูบับทุสัส่วนนพอใ ึวลับมา้อมออบัวเ่ึู่ามเบื้อหน้า เอื้อมมือไปแะสัมผัสส่วน่ออที่เบ่บานอย่าเอาใใส่ เ้นลึส่วนานเอาใอย่าไม่แพ้ัน
ประับเศถูู่โมในุที่อ่อนไหว ร่าเล็แอ่นหยัายเ้าหาอย่าไม่อาห้ามใ ัริมฝีปาล่านระบม ยามฝ่ามืออุ่นวาบเปลี่ยนเป็นวามนุ่มนิ่มเปียื้นที่เริ่ม้นูึยออหนัเบาสลับัน
สัมผัสอเาไม่เร่ร้อน ไม่รุเร้าหนัเินไป แ่่อย ๆ แะแ้ม ละเลียิมอย่าเอาใใส่ ทะนุถนอมวามหอมหวานอายบอบบาอย่าหวแหน่อนยับายเพื่อพาลิ้นอุ่นร้อนที่ละเลียิมอบัวนหนำใ่ำลไปนถึุหลาบาม่ำน้ำ็ยัแะเบา ๆ ราวแมลปอแะผิวน้ำ อ่อนโยน ทะนุถนอม แ่็เร่าร้อนในเวลาเียวัน มือหนาแยเรียวาเสลาออาัน ทาบลิ้นอุ่นวาบลไปบนลีบุหลาบ่ำน้ำ วัเลียูึหนัเบาสลับัน นระทั่วามหวาน่ำเอ่อล้นมาึ้น ึสอแทรเรียวลิ้นเ้าหาวามับแน่น เร่เร้าแผ่วเบาในราแร ่อยหนัหน่ว ยามภายในวามนุ่มหยุ่นอรัมาึ้น ไม่นานหลัานั้นร่าเล็็ระุเร็ วามับแน่นภายในอรัรุนแรสอสามรั้ น้ำหวาน็ทะลัไหลพร้อมเสียหวีหวิวรัวนใอหิสาว
ลธีวัลิ้นละเอียิมนพอใึเลื่อนายลับึ้นมา ลี่ยิ้ม มอใบหน้าแ่ำ ปรือามออบพร้อมลมหายใหอบถี่ เา้มลหอมแ้ม้ายวาแล้วูบไปที่ลีบปาบวมเ่ออีรั้รั้นี้ายแร่เลื่อนเ้าหา แนบิว่าเิม มือหนารวบับมือน้อยทั้สอ้าประสานสอแล้ว่อย ๆ สะโพเ้าหาุหลาบาม่ำน้ำอย่าระมัระวั
ราแรเาเ้าไ้เพียเล็น้อย ร่าเล็็สั่นสะท้าน เสียหวีหวิวในลำอับอาารบีบมือที่ประสานันบอให้เารู้วามรู้สึอเธอ ายหนุ่มถอถอนวามแ็แร่ออไป่อน ยับริมฝีปาูบับน้ำาที่เอ่อลอวาลมโอย่ารัใร่ ่อนวลับลมาหาลีบปานิ่ม ะโบมูบอีรั้้วยั้นเิที่มาึ้น ระทั่เบี่ยวามสนใอนใ้ร่าไ้ ึโถมายแ็แร่เ้าหาวามับแน่นอีรั้ในราวเียว
ประับเศเร็ร่า หวีร้อในลำอพร้อมบีบมือที่ประสานันแน่น เ็บแสบรุประสานนร่าน้อยสั่นไหว สะอื้นเบา ๆ ยามเาผละริมฝีปาออห่า ใบหน้าหล่อเหลาแระเรื่อ ปรารอยยิ้มอ่อนโยนเ็มวหน้า ประายามล้าอบอุ่นทอมอมาอย่ารัใร่ไม่ปิบั
“พี่รัปิ่นนะ” เาบอวามในใ่อนทาบทับริมฝีปาลไปอีรั้
ประับเศยัมัวเมาับำหวาน ไม่ทันระวัใ ระทั่ายเหนือร่าเลื่อนไหวึไ้สิ บีบมือที่ประสานันแน่น บริมฝีปาล่านระบมยามวามรู้สึแปลใหม่แทรเ้ามา หล่อนราฮือในลำอราวลูแมวน้อยอิ่มนม หลับาพริ้มยามเรือนายแ่ำถูสัมผัสาริมฝีปา ลิ้นอุ่น หรือแม้ระทั่ฝ่ามือเรียวอเา แม้ะยัอ่อนเียสา ไม่่อยรู้วามในเรื่อเหล่านี้ หาร่าายอทั้สอ็่อย ๆ ปรับ เลื่อนไหวเ้าหาันามรรลออธรรมาิ ูับ และปลปล่อยวาม้อารอันแสนปิอนทั่วไป ทว่า… ทุารเลื่อนไหวยัแฝไว้ึ่วามอ่อนโยน
ลธีเลื่อนายหนัึ้น ถี่เร็วนเป็นระั้นยามวาม้อารบาอย่าใล้ถึุหมาย เาราในลำอ บรามนเป็นสันนูนยามยายหนันแน่นึ้น สะโพเร่เร้าัหวะสอรับับารอรัที่รุนแรภายในวามับแน่นที่โหยหาบาสิ่เ่นัน ระทั่วามเร็วเร่เร้าถึีสุ บาอย่าพุ่ทะยานแะอบฟ้า วามับแน่นบีบรัรุนแร และเร็ระุพร้อมัน สายธารแห่วามรัึเอ่อล้นรวมันเป็นหนึ่เียว ร่าสอร่าหอบสะท้าน ายหนุ่มทาบายลทับร่าน้อยเอาไว้ ุมพิออหอมรุ่นื้นเหื่อแผ่วเบาอย่าเอาใ ประับเศอ้าปาพร้อมใ้มือน้อยแะไหล่หนา ทว่าเพียสัมผัส บาสิ่ที่ยั ‘ั่้า’ อยู่ภายในายสาวลับระห่านึ้นมาอีรั้
ลธีหัวเราะเสียทุ้ม่อนระิบ้าใบหูเล็แ่ำว่า…
“อีรอบนะ”
หลัานั้นหิสาวใ้ร่าที่อ้าปา้า็ไม่มีโอาสไ้อุทธร์สิ่ใอี
ว่าผู้ายปาหวานะลายอ้อมอแสนหนัแน่น็เือบเที่ยอวัน ประับเศอ่อนล้านผล็อยหลับไปอีรอบ เาึโทรไปสั่อาหารมาไว้ให้เธอิน หลัาื่นนอน ส่วนัวเอ็เ้าไปอาบน้ำ ลับออมาพร้อมผ้านหนูเปียหมา ๆ สำหรับเ็ใบหน้า และลำัวให้นนอนหลับ หลัานั้น็นั่รออาหารที่สั่มาส่ เมื่อภาริเอาในนอนหลับเสร็สิ้น ็ระโึ้นไปบนเีย นอนะแมอใบหน้าอ่อนหวานที่ำลัหลับาพริ้มอย่าไม่รู้เบื่อ
ประับเศื่นึ้นมาอีทีในอนบ่ายโมหลัาลืมาึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน็รอ้อนรับอยู่่อนแล้ว ไม่ทันล่าวอะไร เา็อุ้มเธอึ้นาเีย พาไปนั่ที่โฟาใล้ระเบีย ระเรียม้าวอพร้อมอาหารทะเลสุอร่อยให้เธอ
“ทาน้าว่อนรับ แล้วไปเินเล่นริมหานวลันอี”
ในบรราหาทั้หลาย ประับเศอบหานี้มาที่สุ หิ้มหน้าุ ั้าวผัปูเ้าปาแบบเินอาย ว่ามื้อเที่ยในวันนี้ะแล้วเสร็็ล่วเ้าเือบบ่ายสามโมเย็น
พอทาน้าวเสร็ ลธี็ใี ‘่วย’ ประับเศอาบน้ำอย่าพิถีพิถัน ว่าทัู้่ะเินออาห้อ็ร่วมสี่โมเย็น เป็นอันว่าวันนี้พระอาทิย์ึ้นไม่ไู้ แ่ไู้พระอาทิย์ินแทน
สอมือับูันมานถึายหานวล็พลบ่ำพอี เส้นแสสีทอสว่าไสวไลลิบำลัพาผ่านวามามยามะวันินในลอัษุ ลธีหาทำเลเหมาะ ๆ ูมือประับเศไปนั่เียันมอพระอาทิย์ที่ำลัลาลับอบฟ้าเ่นเมื่อวาน มีู่รัหลายู่ เลือหานวลสำหรับ่วเวลาโรแมนิเ่นพวเา
มืออทัู้่อบุมันลอเวลา แผ่นหลับาเอนพิายหนันแน่น ปล่อยเส้นผมสีำลับนุ่มลื่นที่ปลิวามระแสลมเย็นย่ำปะทะับปลายามสัน วามหอมรุ่นาายสาวแผ่วเบา หาัเนในหัวในรัอยู่ลอเวลา บรรยาาศโรแมนิรอบ้าอวลไป้วยวามเียบสบ ทว่าหวานละมุน ว่าเส้นแสสีทอะลาลับอบฟ้าไปหม็ไ้เวลามื้อเย็นพอี
ินเนอร์ในืนนี้ลธีเลือร้านหรูหราริมทะเลมาว่าเมื่อืนวาน เาลอ้นหา้อมูลเี่ยวับร้านน่าสนใ และบรรยาาศี ๆ นไ้ร้านถูใในที่สุ
ประับเศยัเหมือนเิม ไม่่อยอินับบรรยาาศรอบายเท่าไหร่ สนใแ่อาหารมามายบนโ๊ะเสียมาว่า ร้านนี้บรรยาาศีว่าเมื่อืนวานมาพอสมวร มีารแสนรีสาวนรี้วย เาอบรนี้มาที่สุ
ลธีึมับบรรยาาศผ่อนลายอย่าเ็มอิ่ม ส่วนประับเศยัึมับรสาิอาหารแสนอร่อยที่ไม่บ่อยรั้ะไ้ินอย่าเ็มอิ่มเ่นัน ทัู้่ใ้เวลาที่ร้านอาหารึ่บาร์แห่นี้นเือบห้าทุ่มึลับเ้าที่พั
ืนนี้หลัาผ่าน่วเหน็เหนื่อยเมื่อ่วเ้า ลธี็ไม่ไ้อ ‘อ’ ประับเศอี หลัเ้าห้อพัทัู้่็ไปนัู่าวที่ริมระเบียรับลมทะเลเ่นเมื่อืน แ่ืนนี้อ้อมออายหนุ่มระับแน่นึ้นว่าเิม แถมโมยุมพิสอ้าแ้มนในอ้อมอนพวแ้มแระเรื่อ้ำไปหม ่วเวลาโรแมนิับวาวมามายบนท้อฟ้า นที่นั่เียบเสมอึเอ่ยึ้น่อน
“พี่ล”
“หืม” ลธีานรับในลำอามนิสัย รออยำถามอย่าเ่นที่ผ่านมา
ประับเศใ้เวลาอีอึใรวบรวมวามล้า ุใบหน้าแ่ำเ้าหาแผอแร่แล้วเอ่ยเบา ๆ
“ปิ่นรัพี่ลนะะ”
หัวใวโอลธีพอับอ ัหวะารเ้นรัวเร็วยิ่ึ้นยามนในอ้อมอยับร่าเ้าสวมออบ ปิประับเศมัเอียอายเวลา้อแสอออย่านรั นี่นับเป็นรั้แรที่เธอรวบรวมวามล้าสารภาพรัับเา แถมยัอเาแน่นราวับลัวว่าะหนีหายไปอย่าไรอย่านั้น
พอวามรัเบ่บาน วามสุ็ล้นเอ่อ ริมฝีปาหนาสีอ่อนทาบทับลไปบนริมฝีปาอิ่มสีมพูระเรื่อ ุมพิใน่ำืนนี้หวานละมุนเ่นเย หาไม่ไุ้ามหรือเร่าร้อนไปในทาอื่น เา่อย ๆ ละเลียมรสาิวามหวานล้ำ แะแผ่วเบาอย่าทะนุถนอม เนิ่นนานว่าะปล่อยวามสุหวานละมุนที่ิรึอยู่บนริมฝีปาาไป แล้วเอ่ยบอวามในใให้นรัฟัเ่นัน
“พี่็รัปิ่นรับ”
ความคิดเห็น