ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ซังโกะ + โคงะ มาแว้ว
ตอนที่ 10 ซังโกะ + โคงะ มาแว้ว
วันเสาร์
ฮ้า~~หลับสบายจัง หลับเต็มอิ่มมากเลย ฝันก็ดี ฝันว่า...ฝันว่าอะไรน้า...อ๋อ ฝันว่าอินุยาฉะเอาดอกไม้ช่อสวยมาให้น่ะสิ เฮ้ย! แล้วนี่มันฝันดีตรงไหนอะ นี่ฉัน..ประทับใจหมอนั่นมากลยเหรอ ก็..อาจจะใช่ นี่เราชอบเขารึเปล่านะ? เออ...ช่างเถอะ คิดอะไรมั่วซั่ว นอนอีกงีบดีกว่า พอนอนไปซักพักก็มีโทรศัพท์มา พอฉันหยิบขึ้นมาดู เบอร์ไม่คุ้นเลย หรือว่าจะเป็นไอ้มุโกซึ เฮ้ย ไม่หรอกมั้ง แต่ก็ไม่แน่ ทำไงดี รับละกัน
“ฮ...ฮัลโหล...” ฉันค่อยๆพูดสาย
“ฮัลโหล” หา..เสียงใครคุ้นๆ
“ฮัลโหลใครคะ” ฉันถาม
“นี่ฉันเอง แค่ก... ว่าไงต้นไผ่” อ๋อรู้ละว่าใคร
“อ๋อ นายเองเหรอ”
“เออ”
“แล้วนายไปเอาเบอร์ฉันมาจากใครเนี่ย”
“ขอพวกอายูมิน่ะ” เหอๆๆๆถ้าอยากได้ก็มาขอฉันเองก็ได้นี่หว่า แปลกคน
“เหรอ แล้วมีอะไรเหรอ”
“.....” อ่าว ถามแล้วเงียบ
“เงียบทำไมอะ”
“เปล่าโทรมาคุยเฉยๆ”
“อ๋อ เหรอ”
ฉันกับอินุยาฉะคุยกันนานมาก รู้สึกว่าถูกคอกับหมอนี่เข้าซะแล้วสิ แล้วก็มีเสียงเคาะประตูห้อง ฉันเลยเดินไปดู น้องชายตัวแสบของฉันโซตะนี่เอง
“พี่ แม่บอกว่าให้ไปทำธุระให้ผมแทนแม่น่ะ อีกชั่วโมงจะออกจากบ้านนะ”
หา นี่ฉันต้องทำธุระให้น้องอีกแล้วเหรอ เซ็งจริงๆ แทนที่จะได้หยุดพักผ่อนสบายๆ นี่ฉันต้องดูแลนายไปถึงไหนห๊า โซตะ!! แล้วโซตะก็ออกจากห้องไป ฉันก็พูดโทรศัพย์ต่อ
“โทษทีนะอินุยาฉะ ฉันต้องวางแล้ว ต้องไปทำธุระให้น้องน่ะ แค่นี้นะ เดี๋ยวโทรไปถ้าว่าง”
“เดี๋ยว คาโงเมะ” อินุยาฉะขัดซะก่อน
“อะไร”
“ก็...เธอไม่เป็นไรแน่นา แค่ก” ไม่เป็นไรอะไรอะ
“หา..ก็สบายดีนี่ ถามพิลึก”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น” แล้วเรื่องอะไรเล่า ฉันรีบนะ
“เรื่องอะไรล่ะ ฉันรีบนะนาย”
“ก็...เรื่องนั้นไง”
“โอ๊ย พูดมาเหอะ!!!”
“ก็เรื่องของไอ้หื่นมุโกซึไง” อ๋อ เหอๆ ก็ดีขึ้นอะ ใครจะทำใจได้ภายใน 1 วันล่ะ
“ก็....ดีขึ้น.....”
“เหรอ เธอแน่ใจนะ แค่กๆๆ เพราะฉันบอกครูใหญ่กับแจ้งตำรวจให้แล้ว” หา จริงเหรอ
“จริงเหรอ อินุยาฉะใจดีจังเลย หุหุหุ” ฉันชม
“เฮอะ เปล่าซะหน่อย” แหนะๆ ยังจะมาปากแข็ง อ๊ะ แกล้งถามดีกว่า อิอิอิ
“แหม...ห่วงฉันก็บอกมาเหอะน่า”
“อ...แค่กๆๆๆๆๆ บ้าแหรอ ไม่ได้ห่วงซะหน่อย แรงควา ยอย่างเธอน่ะไม่น่าห่วงเลย แค้ก” หน็อย..ไอ้เจ้าอินุยาฉะ ไอ้ปากไม่ตรงกับใจ
“เออๆ แค่นี้นะ ฉันรีบ”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ” ยังจะมาขัดฉันอีก
“อะไรเล่า!!!!”
“อ...เอ่อ...รักษาตัวนะคาโงเมะ แค่นี้นะ ตื๊ด ตื๊ด ตี๊ด” หา? หมอนี่ทำให้ฉันงงตึ๊บ
อะไรของมันอ่ะ เป็นคนแปลกๆดีแฮะ สรุปว่าห่วงหรือไม่ห่วงกันแน่? งงเล็กน้อย เฮ้ยไม่เล็กน้อยล่ะ งงมากเลยเนี่ย อินุยาฉะนี่เข้าใจยากแฮะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แต่ว่าน่ารักดีแฮะ ดีใจจัง มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก แค่ประโยคเดียวกับทำให้เรามีความสุขขนาดนี้เชียว? เฮ้ย พอๆๆๆ มัวแต่น้ำเน่าอยู่ได้แฮะเรา อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปทำธุระกับโซตะดีกว่า
______________________________________________________________________________________________________
ทำธุระเสร็จ
“วันนี้พี่อารมณ์ดีจังนะ” น้องชายตัวแสบถามฉัน
“อ๋อเหรอ โซตะหิวรึยัง?”
“ก็หิวแล้วล่ะ วันนี้พี่แปลกจัง ปกติจะไม่ถามนี่?”
ฉันไม่ได้ตอบอะไร และพาโซตะไปกินข้าว โซตะกินเยอะมากกกก พอกินเสร็จก็ไปเล่นสวนสนุกกับโซตะ สนุกจริงจริ๊ง โซตะเล่นมากจนอ้วกเลย ตายเลยน้องฉัน ก็กินเยอะขนาดนั้น พักก่อนดีกว่ามั้ยเนี่ย
“โซตะรอนี่นะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อยามาให้”
พอฉันไปซื้อยาเสร็จก็เดินมาหาโซตะ
“โซตะนี่ยา กินซะนะ เอ๋...” ฉันอึ้ง
มีผู้ชายเยอะมากมารุมอยู่ข้างๆฉัน หนะ...น่ากัว
“เอ่อ...ขอทางหน่อยค่ะ “ ฉันพูดและพยายามออกจากวง
“จะถอยก็ได้ แต่ขอเบอร์หน่อยสิ” ผู้ชายคนนึงพูด เขามีผมยาวสีดำ แต่รวบหางม้า
จะขอเบอร์นายเล่นมารุมฉันแบบนี้เลยเรอะ มันไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอยะ แล้วใครจะไปให้ไอ้พวกลาวๆเสี่ยวๆแบบแก อี๊ ไม่มีทางล่ะ
“ถอยไปหน่อยได้มั้ย ฉันรีบ” ฉันพูดอีก
“ก็บอกว่าขอเบอร์ก่อนไง”
“เป็นไรมากปะ ไอ้พวกเถื่อนนี่ พูดไม่รู้เรื่องเหรอไง”ฉันว่า
“5555” ไอ้พวกนั้นมันหัวเราะ
“ฮ่วย!!” ฉันบ่นพร้อมกับผลักคนนึงในวงออก ฉันเดินจ้ำอ้าวไปหาโซตะ แต่ไอ้คนหางม้ามันก็มาจับมือฉันได้ทัน
“แหนะ...ยังจะมาหยิ่งอีก เธอนี่เสป็กฉันเลยรู้ปะ” แหวะ
“ฉันไม่เอาพวกเถื่อนแบบแกหรอก วันๆดีแต่จีบทำตัวไร้ประโยชน์ สังคมรังเกียจ!!!” ฉันพูดพร้อมกับสะบัดมือ
“โห...พูดแรงนะ..เฮ้ย ไปจับตัวยัยนั่นมาหน่อยเด๊ะ” หาๆๆๆ
“ไฟไหม้ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!! ไฟไหม้!!!!!!!!!!!” น้องชายโซตะของฉันตะโกน เก่งมากโซตะ สงสัยเคยดูทางทีวีมา เขาบอกว่าตะโกนว่าไฟไหม้จะได้ผลกว่าตะโกนว่าช่วยด้วยอะ
“ผัวะ!!” ไอ้พวกนั้นเดินไปตุ้ยท้องโซตะ จนโซตะสลบไปเลย ฉันโกรธมาก แม้แต่เด็กยังทำขนาดนี้ ฉันโกรธมากจริงๆ โกรธจนน้ำตาไหลเลย
“ไอ้เลว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนพร้อมกับทุบไอ้พวกนั้น แต่ดูก็รู้ว่าฉันสู้ไม่ได้อ่ะ แล้วทำไมแถวนี้ไม่มีคนเลยรึไง
“โห... ซ่าดีนี่ ยิ่งถูกใจใหญ่เลย นี่..จะมาอยู่กับพวกฉันมั้ยล่ะ ฉัน..โคงะจะดูแลเธออย่างดีเลย” อี๊ ขยะแขยง
“อี๊!!! เพี้ยะ!!! ใครอยากจะอยู่กับพวกน่ารังเกียจแบบแกยะ!! ทุรศที่สุด!!” ฉันตบหน้าไอ้คนที่ชื่อโคงะ
“เหอะ...พวกแกไปจัดการมัน!!!” โคงะสั่งลูกน้อง กำๆๆๆ ฉันตายแน่ ฉันหลับตาปี๋
“เปรี้ยง ผัวะ ตู้ม เพี้ยะ เพี้ยะๆๆๆ ผลั่ก” โห.. เสียงอะไรเนี่ย แล้วฉันก็ลืมตาขึ้น
ปรากฏว่าพวกโคงะสลบเหมือดกันหมดเลย ใครมาช่วยไว้อะ แล้วก็มีคนเดินมาหาฉัน
“เป็นอะไรมั้ยจ้ะ? ไม่มีแผลใช่มั้ย? ดีนะที่ช่วยได้ทัน” หา!! คนช่วยฉันเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย เป็นพวกสาวแกร่งเหรอ
“ไม่เป็นไรค่ะ”
แล้วฉันก็วิ่งไปดูโซตะที่สลบเหมือดอยู่...ไอ้พวกนั้น..เลวจริงๆทำขนาดนี้แม้กระทั่งเด็ก
“เอ่อ...ขอบคุณมากจริงๆนะคะ ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ ขอบคุณจริงๆที่ช่วยพวกเราไว้ มีอะไรที่ฉันจะพอตอบแทนได้ฉันก็จะทำค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เรื่องเล็กๆน้อยๆ พวกกลุ่มโคงะน่ะไม่มีอะไรอันตรายหรอก แล้วฉันก็ชื่อว่า....” เค้าพูดยังไม่เสร็จก็มีเสียงนึงดังขึ้นมาแทรกทันที
“ซังโกะ!!!!!!!!!!!!!!!”
“อ้าว...มิโรคุ ตามมาทำไม!!”
“แฮ่กๆๆๆ...ก็ซังโกะจังวิ่งมาซะเร็วแบบนี้ แล้วเธอจะหนีฉันทำไม ห๊ะ..นี่เธออาละวาดอีกแล้วเหรอเนี่ย”
อ้าว ซังโกะรู้จักกับมิโรเหรอเนี่ย?? สงสัยคงมาด้วยกันแฮะ
“เชอะ!! จะไปไหนก็ไปเลยไอ้บ้า!!” ซังโกะพูด
อ้าว...เฮ้ย..ทะเลาะกันอยู่เหรอเนี่ย
“อ..อ่า ผมขอโทษไปแล้วไง ยกโทษให้ผมเถอะน่า นะๆๆๆๆ” มิโรนี่อ้อนเก่งจิงๆ
“ไม่!นายหลีหญิงต่อหน้าฉันมากี่คนแล้ว!!? วันนี้ก็จีบไป 3 คน ขอคลอดลูกอีก 5! ฉันจำแม่นนะ! ไอ้บ้ามิโรคุ ไปให้พ้นหน้าฉันเลย! หรือถ้าไม่ไปฉันไปเอง!” เหยยย ซังโกะจังโคตรน่ากลัวเลยอะ
“ต..แต่วาผมแค่พูดเลนน่า ซังโกะก็รู้วาผมไม่เอาจริงหรอก...อึ้ย!”
มิโรนิ่งทันที เมื่อซังโกะแผ่สายตาอมหิตใส่ น่ากลัว..น่ากลัวจริงๆ...ฉันล่ะแข็งไปด้วยเลย
“ไอ้...ไอ้.....ไอ้..........” หวาๆๆๆ ฉันเผ่นก่อนดีมั้ยเนี่ย
“แฮะๆๆๆๆๆ ใจเย็นๆก่อนเซ่คร้าบ ผมรักซังโกะจังคนเดียวนะครับ แฮะๆๆๆ อ๊ะ!! สวยจัง!! ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ...อึ้ย...อะ...” ไอ้บ้าเอ๊ย ดันขอเบอร์หญิงตอนนี้เนี่ยนะ!? ซังโกะจังเดือดจนลุกเป็นไฟแล้ว
“ไอ้ชั่ว...แก...ไปตายซะ!!!!!!!!!!!!!!!!! เปรี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!” ซังโกะปล่อยหมัดขวาเข้าใส่หน้ามิโรเต็มๆ ตอนนี้มิโรลอยไปถึงดาวอังคารแล้วล่ะมั้งเนี่ย
ซังโกะวิ่งไปทันที แถมมีเสียงสะอื้นด้วย โถ..สงสารซังโกะที่มาเจอคนอย่างมิโรคุ ซักพักมิโรก็ฟื้นขึ้นมา (ทั้งที่เพิ่งกระเด็นไปดาวอังคาร) อึดจริงนะแก...
“แค่กๆๆๆๆ..อูย...ซังโกะนี่โหดชะมัดเลย อู๊ย....เจ็บๆๆๆๆ อ...อ้าว..คาโงเมะจังนี่” ไอ้บ้า เพิ่งมาเห็นฉันเนี่ยนะ
“เห็นฉันเป็นตัวประกอบเหรอยะไอ้บ้า!!! แล้วนี่นายช่วยอุ้มโซตะทีดิ ฉันจะโทรหาตำรวจ”
“อ๋อ ไม่ต้องโทรหรอกครับ ไอ้แก๊งนี้น่ะ ก็เคยมาหลีซังโกะเหมือนกัน แก๊งนี้มันไม่มีน้ำยาอะไรหรอกครับ ออกจะดีด้วยซ้ำไป” อ่าว
“นายรู้ได้ไง”
“ผมรู้จากปากต่อปากน่ะครับ” เหอๆๆๆ ปล่อยทิ้งไว้จะดีเหรอเนี่ย เออปล่อยก็ปล่อย
______________________________________________________________________________________________________
แล้วมิโรก็เดินมาส่งที่บ้าน
“ซังโกะจังเขาเป็นลูกสาวของสำนัก ซาดาระ น่ะ เลยเก่งเรื่องการต่อสู้มาก”
“อ๋อ~~สำนักนี้มีชื่ออยู่เหมือนกันนะ และนั่นแฟนนายเหรอ”
“อืมมม” เหอๆ เพิ่งมีเรื่องกับโคฮารุดันไปมีแฟนใหม่ซะและ น่าม่อจิงจิ๊ง
“อ๊ะถึงบ้านเธอแล้วล่ะ” มิโรพูดพร้อมกับยื่นโซตะมาให้ฉัน
“อืมมมขอบใจจ้ะ บ๊ายบาย”
ฉันโบกมือให้มิโรคุและเข้าบ้านไป อืมมมม แต่สังหรแปลกๆกับเรื่องซังโกะกับโคงะแฮะ..เหมือนเราต้องผูกพันกับ 2 คนนั้นยังไงม่รู้..เหอๆๆ คิดมากไปแล้วมั้งเรา แต่เรารู้สึกว่าต้องผูกพันกับพวกเค้าจริงๆอะ เอ้อ ช่างเห๊อะๆ คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปช่วยโซตะก่อนดีกว่า
จบตอน
จะมาขยันอัพนะจ้ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลา เอาเป็นว่าจะมาอัพทุกวันเสาร์นะ ถ้ามีเวลาก็จะมาอัพอีก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจ้า (ชื่อตอนตั้งได้แย่มาก เพราะคิดไม่ออก 555+)ช่วงนี้เว็บนี้อัพเดตยากสุดๆเลยง่ะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น