อินุยาฉะ เทพอสูรจิ้งจอกเงิน [ Living Normal Life ]

ลำดับตอนที่ #1 : วันเกิดอายุครบ 17

ตอนที่ 1



ฉัน ฮิงุราชิ คาโกเมะ ฉันอาศัยอยู่ที่ศาลเจ้าฮิงุราชิมาตั้งแต่เกิด อยู่กับคุณแม่ คุณปู่ แล้วน้องชายคนเดียวของฉันที่ชื่อโซตะ วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 17 ปี ของฉัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ฉันกะว่าจะไปช๊อปปิ้งกับเพื่อนซะหน่อย



“ตายแล้ว สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่มีใครปลุกเลยล่ะ!!”  ฉันรีบแต่งตัวแล้วก็วิ่งไปกินข้าวเช้าอย่างรวดเร็วปราณสายลม



“พี่นี่แย่จริงๆ สายป็นประจำเลย” น้องชายที่แสนจะน่ารักของฉันบ่นอย่างผิดหวัง  

เดี๋ยวนี้ลามปามใหญ่แล้วนะโซตะ ต้องสั่งสอนซะแล้ว เฮ้ย แต่ว่าต้องรีบออกไปข้างนอกหนิ เดี๋ยวกลับมานายโดนฉันเทศแน่



“อิ่มแล้วค่ะ ไปแล้วนะคะ!”



ฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน แล้วก็รีบไปที่ๆนัดกับเพื่อนเอาไว้ นั่นก็คือที่สถานีรถไฟฟ้า BTS



“จะไปทันมั้ยเนี่ย รถก็ติดด้วย” ฉันนั่งอยู่ในรถแท๊กซี่อย่างกังวล



______________________________________________________________________________________________________

สถานีรถไฟฟ้า BTS



“ทำไมคาโงเมะมาช้าอย่างงี้นะ สงสัยตื่นสายอีกแล้วแหงเลย” แหนะ เอริบ่นซะดังเชียว



“ม...มาแล้ว...แฮ่กๆๆๆ....” ฉันรีบจ่ายค่าแท๊กซี่แล้วก็วิ่งไปหาเพื่อน



“มาช้ามากเลยนะคาโงเมะ เอาเถอะ รีบไปกัน เดี๋ยวจะดูหนังไม่ทัน” ริกะพูด และพวกเราก็รีบไปที่โรงหนังกัน



______________________________________________________________________________________________________

โรงหนัง



“ตายแล้ว เรามากันไม่ทันเหรอ อดดูเรื่องนี้เลยอะ กว่ามันจะฉายอีกก็อีกตั้ง 5 ชั่วโมง”

ทำไงดี นี่ความผิดของฉันสินะ ไม่เป็นไรชวนเพื่อนๆดูเรื่องอื่นละกัน



“งั้นดูเรื่องนี้ละกันนะ เห็นว่าสนุกเหมือนกัน”ฉันบอกกับเพื่อน

ที่จริงก็ไม่รู้หรอกว่าสนุกรึเปล่า แต่ท่าทางจะน้ำเน่าแฮะ หนังชื่อว่า รักย้อนเวลา



“ก็ดีเหมือนกัน มันไกล้จะฉายแล้วด้วย ไปจองตั๋วกันเหอะ” อายูมิพูดจบแล้วพวกเราก็เดินไปจองตั๋ว



“แต่ว่าเรื่องมันเกี่ยวกับอะไรเหรอ ทำไมคนถึงเยอะจัง” ยูกะถามฉัน ฉันก็ไม่รู้อะ



“ไม่รู้สิ...เห็นคนเขาพูดกันฉันก็เลยอยากลองมาดูน่ะ”



พอพวกเราซื้อตั๋วเสร็จก็เข้าไปดูหนัง



*********************เรื่องรักย้อนเวลา**************************************



มีเด็กสาวคนหนึ่งที่แสนจะธรรมา วันหนึ่งในวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ เธอถูกผีน่าเกลียดดึงเข้าไปในกระจกบานเก่าๆ พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เด็กสาวคนนั้นเดินไปเรื่อยๆก็เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งหลับไหลอยู่ใต้ต้นไม้ซากุระ เด็กสาวคนนั้นมองเด็กหนุ่มก็ตกใจมาก เพราะเด็กหนุ่มคนนั้นมี หาง หูแหลม เล็บยาว และมีเขี้ยวที่แหลมคม เด็กสาวคนนั้นแทบจะไม่เชื่อสายตาเลยลองจับเด็กหนุ่มคนนั้นดู



“ห๊า!!!!!!!! นี่มันของจริงหนิ” เด็กสาวตกใจมาก ทั้งๆที่เธอรู้ว่มันไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้ก็เถอะ



เด็กสาวคิดว่าตัวเองฝันไปแน่ๆ จึงลองหยิกหน้าตัวเองดู แต่ทั้งหมดนั้นเป็นความจริง เด็กสาวนั่งงงอยู่ซักพักก็มีคนยิงธนูใส่เธอ แต่เธอดันหลบทัน จากนั้นพวกนั้นก็จับเธอเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อตรวจสอบ



“นี่ ทำอะไรเนี่ยๆๆๆๆ” เด็กสาวร้อง



พอตรวจสอบได้ซักพัก พวกชาวบ้านก็เชื่อว่าเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาไม่มีพิษมีภัยอะไร พวกชาวบ้านขอโทษที่ทำรุนแรงกับเธอ เด็กสาวได้รับอาหารและที่พักจากพวกชาวบ้าน และพวกชาวบ้านก็จะช่วยเธอกลับไปสู่ยุคของเธอด้วย



พอตกกลางคืนก่อนที่เด็กสาวจะนอนก็มีปีศาจมาอาละวาดในหมู่บ้าน เด็กสาวคิดจะตอบแทนพวกชาวบ้าน เธอเลยล่อปีศาจให้ออกห่างจากหมู่บ้าน ขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่อย่างสุดแรงเกิดนั้น เธอก็ได้สะดุดล้มลง และกลิ้งลงภูเขา เธอไปหยุดอยู่ใต้ต้นซากุระ ตอนนี้เธอสลบหมือดอยู่ ในขณะนั้นเอง เด็กหนุ่มที่หลับอยู่ใต้ต้นซากุระนั้นก็ตื่นขึ้น   เด็กหนุ่มคนนั้นมองเด็กสาวก็ตกใจมาก เพราะเธอหน้าเหมือนคนรักของเขาเหลือเกิน



“ซากุระ.... ซากุระ....!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ” เด็กหนุ่มเขย่าตัวเด็กสาว และเขาก็มองไปที่ปีศาตัวนั้น ตอนนี้เขาโกรธมาก เขาวิ่งไปจัดการกับปิศาจตัวนั้นได้อย่างพริบตา



ตอนนั้นเองแล้วเด็กสาวก็รู้สึกตัวและตื่นขึ้น เด็กหนุ่มหันมามองเธอ และพยุงเธอขึ้นมา



“ยังไม่เป็นไรสินะซากุระ”



“ใครกันค่ะ ซากุระ”เด็กสาวทำหน้างงๆ



“อ้าว ก็เธอไง เธอคือซากุระ”



“ไม่ใช่ค่ะ จำผิดคนแล้ว ฉันชื่อ มินามิ มิ-นา-มิ”เด็กสาวตอบอย่างมั่นใจ

นั่นคือเวาที่ทั้สองได้พบกัน และพวกเขาสองคนก็ออกเดินทางตามหากระจกที่มินามิเคยผ่านมา พวกเขาหาแล้วหาอีกก็ไม่เจอกระจกบานที่มินามิต้องการเลย เพราะว่ากระจกที่เธอผ่านมานั้นมันหายไปแล้ว พวกเขาหากันจนหน้าผากของมินามิปูดไปหมดแล้ว เนื่องจากเอาหัวไปโขกกระจกทุกวัน ระหว่างที่พวกเขาหากระจก พวกเขาก็ได้ตกหลุมรักกัน และผ่านไปหลายปี มินามิก็ไม่คิดจะกลับไปที่โลกของเธออีกต่อไป และพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขชั่วนิรันดร์



**************************จบ****************************************



จบแล้วสินะ หนังเรื่องนี้น้ำเน่าสมชื่อเลยจริงๆ รู้งี้ไปดูเรื่องอื่นยังดีกว่าอีก



“คาโงเมะ หนังเรื่องนี้สนุกจริงๆด้วย” เอริชมฉัน



“ใช่เลย สนุกมากจริงๆ คาโงเมะเธอว่าไง” อายูมิถามฉัน



ทำไมเพื่อนฉันถึงชอบกันนักนะ ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน ไม่น่าแนะนำเรื่องนี้เล้ยยยย



“เอ่อ.....ก็สนุกดีมั้ง” ฉันตอบแบบปากไม่ตรงกับใจ



“เราไปช๊อปปิ้งกันต่อเถอะนะ” ริกะชวน



เพื่อนๆกับฉันได้มีความสุขมากกับการช๊อปปิ้ง ฉันได้ของที่ฉันชอบไม่กี่อย่าง แต่ดูเพื่อนฉันสิ ได้กันเป็นโหลเลย พอพวกเราช๊อปปิ้งเสร็จก็ต่อด้วยไปกินอาหารที่ร้านอาหารฟูจิ พวกเราสั่งกันเยอะมาก จนพนักงานร้านนั้นซุบซิบกันใหญ่เลย แถมพวกเรากินกันหมดอีกแหนะ



“ช่วยด้วย...พุ่งจะแตกอยู่แล่ววว” เอริพูดพร้อมกับมาข้าวปั้นเต็มปาก



“ฉันต่างหาก ดูสิตอนนี้..... หน้าบวมตุ่ยไปหมดเลย.... สงสัยต้องไปลดน้ำหนักแล้ว”ริกะตอนนี้ตัวบวมไปหมด



“ตายแล้วตอนนี้ฉันหน้าก็ใหญ่ แขนก็ใหญ่ ขาก็ใหญ่ ที่สำคัญพุงก็ใหญ่” อายูมิพูดแทบจะไม่ไหว



“.....อ.....อืม....” แต่ที่พูดไม่ไหวจริงๆน่ะฉันต่ะหาก ฉันกินเยอะกว่าใครเพื่อนเลย



พวกเราจ่ายค่าอาหารแล้วก็ดินออกจากร้านเหมือนกับหมูอ้วนเลย



ตอนนี้มันก็เริ่มเย็นแล้ว พวกเราเลยกลับกันที่บ้านฉัน เพราะว่าวันนี้ที่ศาลเจ้าฮิงุราชิของฉันมีงานเทศกาล เทศกาลอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้วอะ วันนี้ฉันกะจะเสี่ยงเซียมซีที่บ้านฉันเอง เผื่อแม่น หุๆ



______________________________________________________________________________________________________

ศาลเจ้าฮิงุราชิ



“กลับมาแล้วค่า” ฉันพูดเสียงดังจนคุณแม่ คุณปู่ และน้องชายหันมามอง



“กลับมาก็ดีแล้วนะ ไปช่วยคุณปู่จัดของในงานให้เสร็จซะนะจ้ะ” คุณแม่แสนจะใจดีของฉันพูด



“ค่ะรู้แล้วค่ะ...หนูพาเพื่อนมาด้วยค่ะ” ฉันพูดแล้วก็รีบไปช่วยจัดของ



“พวกเราก็ช่วยด้วยนะจ้ะ” ฉันดีใจที่พวกเพื่อนๆของฉันก็ช่วยด้วย



ตอนนี้ก็ใกล้จะดึกแล้ว ฉันกับทุกคนจัดของเตรียมงานกันเสร็จพอดี พวกเราพร้อมที่จะเล่นงานแล้ว พวกคนก็ทยอยเข้ามากันเรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย ฉันคิดว่างานนี้ต้องไปได้สวยแน่ เพื่อนๆกับฉันเตรียมพร้อมที่จะเล่นงานแล้ว โดยมีคุณปู่เป็นผู้นำหน้า และก็สวดมนต์ไปรอบๆศาลเจ้า พอเสร็จพิธีคนส่วนใหญ่ก็จะไปเสี่ยงเซียมซีกัน และหนึ่งในนั้นก็คือฉัน เพราะว่าช่วงนี้ดวงไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ฉันอยากจะเจอเนื้อคู่ในฝันกับเขาบ้าง ฉันเดินไปหยิบเซียมซีมาเตรียมจะอธิฐาน ลูกช้าง (หรือลูกหมู) ขอให้ได้ใบเซียมซีดีๆที่จะเปลี่ยนชีวิตลูกช้างไปตลอดชิวิต ลูกช้างขอให้มีคนมาจีบอย่างน้อย3คน แต่คนที่ลูกช้างจะรักนั้นจะมีแค่คนเดียว ขอให้เขาคนนั้นเป็นคนไม่ขี้ใจน้อย ไม่ขี้โมโห ไม่ขี้หึง ไม่ใจร้อน ไม่ขี้เกียจ ไม่เอาแต่ใจ ไม่ทำอะรตามใจชอบ ไม่ขี้บ่น ไม่เจ้ากี้เจ้าการ ไม่จับปลาสองมือ ไม่ขี้กลัว ต้องเป็นคนที่ปกป้องลูกช้างได้ และต้องรักเดียวใจเดียวด้วย แค่นี้ล่ะค่ะ ลูกช้างไม่ขอมากไปใช่มั้ยคะ?

พอฉันขอพรเสร็จก็หยิบเซียมซีขึ้นมาเขย่าอย่างแรง จนคนข้างๆหันมามองฉันอย่างกลัวๆ ในที่สุดมันก็ออกมาซักที เลขอะไรน้า



“สิบแปด” ฉันพูดขึ้น คนข้างๆมองฉันอีกแล้ว จะมองกันทำไมเนี่ย แล้วฉันก็เก็บเซียมซี และเดินไปหาเซียมซีเบอร์ 18



พอฉันเดินไปถึงเบอร์ 18 เหลืออยู่ใบเดียว เอ ทำไมคนได้เบอร์สิบแปดกันเยอะจัง.... แต่...ฉันลืมจัดของตรงเซียมซีหนิ!! แย่แล่วๆๆ  แต่ช่างเหอะ ฉันรีบหยิบดีกว่า



ฉันยังไม่ได้อ่านใบเซียมซีก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนนึงอายุราวกับฉันเดินเข้ามาแล้วบ่นว่า



“ใบเซียมซีเบอร์ 18 อยู่ไหน ไม่เป็นมีเลย”



ฉันยืนงงอยู่เล็กน้อย แล้วฉันก็ลองคลำๆใบของฉันดู เวรกรรม!! ฉันหยิบติดมา 2 ใบเหรอเนี่ย แล้วฉันก็เอาใบเซียมซีอันนึงไปวางไว้ที่เดิม และค่อยๆเดินอย่างช้าๆไปหาที่ๆจะอ่านใบเซียมซีเงียบๆ



“อ่าว เจอแล้ว ที่แท้เธอก็เอาไปหรอกเหรอ” ทำไมเขาพูดน้ำเสียงกวนดีจัง



“ค่ะ ขอโทษที เมื่อกี๊เผลอหยิบติดไปสองใบน่ะ”



“จะเอาใบทำไมตั้งสองใบน้า” เอ๊ๆ นายนี่เป็นไรมากปะ ฉันก็ขอโทษไปแล้ว



“อ่าว ก็ฉันเอามาคืนแล้วนี่ คิดว่าฉันจะหยิบไปทำไมตั้งสองใบล่ะคะ”



พอฉันหันไปหาเขา เขาก็ไม่ได้พูดอะไร มัวแต่ยืนนิ่งตาค้างอยู่ตรงนั้น ตกใจอะไรยะ หรือว่าตกใจที่เราอ้วนขึ้น!?



“ค....คิเคียว.....”



“....”



“คิเคียว....นี่เธอจริงๆด้วย...” ไอ้หมอนี่ท่าจะบ้า



“ใครนะคิเคียว จำผิดคนแล้ว ฉันคาโงเมะ คา-โง-เมะ”



เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางเขาจะอึ้งนิดๆ แล้วเขาก็พูดว่า



“ไม่ใช่คิเคียวจริงๆด้วย คิเคียวน่ะ ต้องสวยและดูฉลาดกว่านี้ด้วย...”



“หนอย...แกว่าไงนะ!!” ฉันโกรธมากที่เจ้านั่นมันมาดูถูกฉัน



“อินุยาฉะ...มาช่วยแม่ถือของหน่อยสิลูก” เอ๊ะ เสียงใครน่ะท่าทางใจดีจัง



“ชื่ออินุยาฉะเหรอ เช้ยเชย แล้วยังชื่อเหมือนหมาอีก” ฉันตอบโต้



“อะไรนะ อย่างกับชื่อเธอเพราะตายล่ะ ยัยไม้ไผ่เอ๊ย”

หนอย....อินุยาฉะ ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ แล้วชื่อฉันแปลว่าดาวหกแฉกต่ะหากล่ะยะ



“อินุยาฉะ...แม่เรียกไม่ได้ยินเหรอ”



“ครับๆ นี่เธอ ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าแม่ไม่เรียกฉันเธอตายแน่”



“กลัวจังเลย”



เจ้าหมอนั่นเดินไปหาแม่อย่างรวดเร็ว เฮ้อ~ คนอะไรเนี่ย ไม่เป็นสุถาพบุรุษเอาซะเล้ย ถ้าใครเป็นแฟนด้วยคงลำบากแย่ คงเหนื่อยใจด้วย เมื่องานศาลเจ้าจบลงทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน



“บ๊ายบายนะทุกคน เจอกันเปิดเทอมวันพรุ่งนี้นะจ้ะ” ฉันโบกมือบายเพื่อนๆ



พอฉันเก็บของในงานเสร็จเรียบร้อยก็กลับเข้ามาบ้าน อาบน้ำ แต่งตัว และเตรียมเข้านอน  แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเอาใบเซียมซีมาอ่านซะนี่ ฉันหยิบใบเซียมซีขึ้นมา



“หวังว่าจะได้เจอคนที่ดีนะ”  ฉันพูดและเปิดใบมาอ่าน “เฮ้ย” ฉันช็อกเล็กน้อย





ใบที่ 18





คุณจะมีโชคลาภทางเรื่องการงานก็ขึ้นๆลงๆ แต่ทางด้านความรักจะลำบากหน่อย คุณจะเจอคนที่ขี้ใจน้อย ขี้หึง ขี้โมโห เอาแต่ใจ ใจร้อน ขี้บ่น ขี้เบื่อ คุณกับเขาจะทะเลาะกันบ่อยๆ ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง





โอ๊ยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยยยยย ฉันต้องเจอคนที่แย่ขนาดนี้เชียว!? ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!??! TT\'\'TT

ตอนที่ฉันช็อกอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นอีกประโยคนึง



แต่คนๆนั้นจะรักคุณมาก



“หา คนแบบนั้นน่ะนะ จะรักฉันมาก” ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย



แต่เอ๊ะ  ใครเป็นคนเขียนเซียมซีล่ะเนี่ย ฉันพลิกใบเซียมซีดู



“โดย. หัวหน้าศาลเจ้าฮิงุราชิ”

ฮ่อ~~~~~ คุณปู่นี่เอง เป็นถึงหัวหน้าศาลเจ้าแต่เขียนใบเซียมซีเหมือนในนิตรยาสารรายสัปดาห์งั้นแหละ เฮ้อ~~~ จะเชื่อได้มั้ยเนี่ย แต่เอ๊ะ เจ้าอินุยาฉะมันก็ได้เบอร์ 18 นี่ เหอๆ ขอให้มันได้เจอคนแบบนั้นละกัน แต่ขอให้ฉันไม่ได้เจอ ฮ้าววววววว ง่วงๆแฮะ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย หา!! ตีสาม!! เวรๆๆๆ พรุ่งนี้เปิดเทอมด้วย ฉันรีบนอนดีกว่า



จบตอนที่1



นี่ก็เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่ง ติชมได้สบายเลยนะจ้า ^ ^