คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : In The 2
“ย๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!”
“เห้ย!!!...น้องพีชเป็นอะไรครับ ใจเย็นๆนะ อย่าโมโหเดี๋ยวไม่สวยนะ ใจเย็นๆวางกีต้าร์พี่ลงก่อน” ToT
พี่รัก มือกีต้าร์สุดหล่อของวงดนตรีโรงเรียนเจ้าของบุคลิกขี้เล่น สดใสห้ามด้วยเสียงที่ขอร้องอ้อนวอนสุดๆ
“ไม่วาง!!! แล้วก็ไม่ต้องห้ามด้วย ถ้าไม่บอกความจริงมาทั้งหมด ไอ้กีเต่านี้พังยับแน่!!!”
(กีต้าร์ไอ้พีชกีต้าร์ ไม่ใช่กีเต่า : คนเขียน )
“โธ่...น้องพีชคนสวยครับ ก็แค่ขำๆน่า ไม่น่าซีเรียสเลยนะ รักดอกจึงหยอกเล่น”
หยอกหรอ...หึๆๆๆ...โคตะระแรงเลยอ่ะ >..<
“หยอกใช่มะ???”
(- -)(_ _)(- -) หงึกๆ
“ก็ได้...งั้นน้องจะทุ่มไอ้กีเต่านี้ลงพื้นให้มันชักกะแด่วๆเป็นการหยอกเล่นดีมั้ย!!!”
(- -)(_ _)(- -) หงึกๆ oOo++++
“เห้ย!!! ไม่เอาๆๆ อย่านะน้องพีช พี่อุตส่าห์เก็บเงินซื้อตั้งนาน อย่าเอาขว้างเล่นสิครับ โอเคๆ พี่ขอโทษล่ะกันนะ”
“ขอโทษแล้วมันหายงั้นซินะ หน้าที่มันชาน่ะ รู้มั้ยว่ามันไม่รู้สึกถึงคำว่าให้อภัยหรอก”
“งั้นน้องพีชจะทำอะไรพี่ก็เชิญ แต่ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรกีต้าร์ของพี่เลยนะ พี่ไหว้ล่ะ”
(-/ \-) พี่รักพูดแล้วก็ยกมือขึ้นไหว้ อยากอ้อนวอน
“โหวววววว...พี่รักถึงขนาดยอมไหว้แกเลยนะไอ้พีช แกจะไม่ยกโทษให้พี่เค้าหรอว่ะ”
ฉันวางกีเต่าของพี่รักลงแล้วหันไปพูดกับยัยน้ำหวาน
“แกหุบปากเน่าๆของแกไปเลยไอ้หวาน เช็คบิลกับพี่รักเสร็จ รายต่อไปเป็นแก”
ฉันคาดโทษยัยน้ำหวานไว้ก่อนที่จะหันไปคุยกับพี่รักที่กำลังกอดปลอบใจกีเต่าของเขาอยู่ต่อ
“พี่รัก...น้องถามพี่ตรงๆเลยนะ ทำไมพี่ต้องแกล้งน้องด้วย ถ้าแกล้งครั้งสองครั้งหรือว่าวันสองวัน น้องจะไม่คิดอะไรเลย แต่นี้เป็นเดือน หนึ่งเดือนที่น้องต้องเป็นไอ้ผู้หญิงหน้าโง่ที่โดนพวกรุ่นพี่ ครูและที่สำคัญคือเพื่อนรักของตัวเองหลอก...”
ฉันพูดออกมาด้วยความคับแค้นใจ น้ำตาก็คลอเบ้าพร้อมที่จะออกมาได้ทุกเมื่อเมื่อฉันกระพริบตา
“พี่ขอโทษ พี่ไม่คิดว่าน้องจะโกรธขนาดนี้”
“ถ้าเป็นพี่ พี่โกรธมั้ยล่ะ”
ฉันถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
“พี่ขอโทษน้องพีช ขอโทษจริงๆ คราวหลังพี่จะไม่ทำอีกแต่ตอนนี้เลิกร้องไห้ได้มั้ย อย่างอแงสิ เดี๋ยวพี่ก็ร้องตามหรอก”
“...”
“น้องพีชครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอีก น้องพีชอยากให้พี่ทำอะไรเพื่อเป็นการแก้ตัวบอกมาเลย พี่ทำได้ทุกอย่าง พี่ขอแค่อย่างเดียว น้องพีชเลิกร้องไห้นะครับ”
“ทุกอย่างจริงๆนะ”
ฉันปริปากพูดขึ้น ทำให้ใบหน้าที่กำลังจะร้องไห้ตรงหน้ายิ้มอย่างดีใจ
“ทุกอย่างที่น้องพีชอยากให้พี่ทำ พี่ทำได้ทั้งนั้นเลย น้องพีชสั่งมาเลยจ๊ะ”
พี่รักรับปากอย่างขันแข็งพร้อมทำท่าตะเบ๊ะแบบตำรวจด้วย
“น้องอยากให้พี่รักวิ่งรอบสนามฟุตบอลห้ารอบ สนามบาสฯสิบรอบ สนามตะกร้อสิบห้ารอบแล้วก็สนามแบดฯยี่สิบรอบภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง...แค่นี้ ทำได้มั้ย???”
“หา!!! น้องจะฆ่าพี่หรอคะ มันไม่โหดเกินไปหรอน้องพีช ภายในหนึ่งชั่วโมงวิ่งตั้งห้าสิบรอบ”
“หึๆๆ Y~Y…”
ฉันตั้งท่าจะร้องไห้อีกรอบเมื่อโดนขัดใจจากคนที่เพิ่งบอกว่าจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ
“ครับๆๆๆ ก้อได้ๆ พี่จะวิ่งเพื่อน้องพีชล่ะกันนะ~~~”
ฉันเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มทั้งน้ำตาผสมขี้มูกนิดหน่อย (อี๋ๆๆๆยัยพีชซกมก : คนเขียน )
“แล้วก็อย่าลืมหายโกรธพี่นะ ห้ามร้องไห้อีกด้วย เช็ดน้ำตาซะ”
ฉันพยักหน้าแล้วก็เอาแขนเสื้อมาเช็ดหน้าออก พี่รักมองฉันด้วยความสงสาร (แน่ใจนะว่าเค้าไม่ได้มองด้วยความสมเพช)
“หนึ่งนาทีผ่านไปแล้วนะพี่รัก ไปวิ่งสิ”
“อะไรกัน...จับเวลาแล้วหรอ!!!”
“อื้อ...”
“ใจร้ายยยยยยยยยยยยย” YwY
ว่าแล้วพี่รักก็วิ่งจู๊ดด~~~ (แบบไม่สนใจผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงขณะวิ่ง...เซ็กซี่อ่ะ -///-) ไปที่สนามกีฬาทันที โดยไม่ได้หันมามองฉันแล้วก็ยัยน้ำหวานที่แท็กทีมกันอย่างสะใจ ก็ใครบอกให้มาหลอกไอ้พีชล่ะ เหอะๆๆๆ มันต้องเจออย่างนี้...รายต่อไป...เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....
ความคิดเห็น