...เพื่อนรัก...รักเพื่อน...

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่

บทที่ 1

เพื่อนใหม่

วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนในภาคเรียนที่ 2 นักเรียนหลายคนก็ยังคงมาโรงเรียนด้วยท่าทางสะลึมสะลือ บ้างก็มาโรงเรียนสายเพราะนอนเพลิน กว่าจะลุกจากที่นอนก็สายโด่ง เช่นเดียวกับภพ เด็กหนุ่มชั้นม.2 เขาก็เดินใจลอยเข้ามาในโรงเรียนเหมือนกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ เดินชนนู่นชนนี่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจากพะวงเสียที จนเด็กหนุ่มได้ยินเสียงออดเรียกเข้าแถวทำให้เขาสะดุ้งเฮือกขึ้น อารมณ์ของเขาตอนนั้นเหมือนกับมีใครผลักเค้าลงไปในเหวลึก หัวใจของเขาสั่นเทาแทบจะลงไปกองอยู่ที่พื้น เพียงเพราะเสียงออดยามเช้าของโรงเรียน ทำให้วันนั้นอารมณ์ของเขาหงุดหงิดไปทั้งวัน ไม่ว่าเห็นใครทำอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด สมาธิก็แตกกระเจิง เขาจึงตัดสินใจแอบนอน ฟุบลงกับโต๊ะจนเผลอหลับไป ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครคนหนึ่งได้ปลุกเขาขึ้นมาจากพะวงอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากความฝันทำให้เขาหงุดหงิดมาก เขาทำหน้าถมึงทึงแล้วหันไปหาเจ้าของเสียงนั้น

ในใจของเขาเตรียมคำสบถไว้ต่าง ๆ นานาเพื่อจะด่าคนๆนั้นเต็มที่ แต่ทันใดนั้น

“นี่เราฝันไปรึเปล่า”เขาคิด ตอนนี้เหมือนเด็กหนุ่มกำลังต้องมนสะกดอะไรบางอย่าง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาเป็นเด็กสาวตัวเล็กรูปร่างสูงโปร่ง ในตาของเธอสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย ริมฝีปากของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อ ผมของเธอเงางามดุจแพรไหม “นี่หรือที่เขาเรียกว่านางฟ้า”เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองเบา ๆ

เด็กสาวคนนี้ได้เปลี่ยนใบหน้าที่ถมึงทึงของเขาให้เป็นรอยยิ้มที่สดใส เปลี่ยนคำสบถที่เขาเตรียมไว้เป็นคำพูดที่หวานไพเราะ

“ขอโทษนะค่ะ ที่ตรงนี้มีคนนั่งรึเปล่า” หญิงสาวถาม

“ไม่มีครับ” เด็กหนุ่มรีบตอบอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่ง เพื่อแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ” เสียงบอกชั้นดังขึ้นมาขัดบทสนทนาของทั้งสองให้หยุดชะงักลง

“วันนี้ครูมีข่าวจะมาแจ้งนักเรียนทุกคน เทอมนี้จะมีเพื่อนใหม่ย้ายมาเรียนกับพวกเรา ครูจึงอยากแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ออกมานี่สิฟ้าใส”หลังจากอาจารย์พูดจบ หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ภพก็ลุกขึ้นด้วยท่าทางอันสง่างาม เธอเดินออกไปหน้าชั้นเรียนท่ามกลางสายตาที่จับจ้องเธอราว 40 คู่ แต่เธอก็ไม่ได้มีอาการหวาดหวั่นแต่อย่างใด เธอออกไปแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงอันไพเราะน่าฟัง

ทุกท่วงท่าที่เธอแสดงออกล้วนงดงามและสง่าในสายตาของใครหลาย ๆ คน และแน่นอน หนึ่งในนั้นคือภพ เขาคิดกับตัวเองว่าตอนนี้เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ โชคดีที่สุดในโรงเรียนที่ได้นั่งคู่กับหญิงสาวที่งดงามอย่างฟ้าใส ยิ่งเขามองเธอนานเท่าใด ก็เหมือนว่าเขาต้องมนสะกดมากเท่านั้น

เขาใช้เวลาไม่นานนักในการทำความรู้จักและสนิทสนมกับฟ้าใส จนกลายเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันในที่สุด แต่ถึงกระนั้น ภพก็ยังไม่กล้าบอกความรู้สึกดี ๆของตนเองที่มีต่อฟ้าใส เพราะกลัวว่าจะทำให้ความเป็นเพื่อนต้องจบลง เขาเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้เพียงลำพัง และเขาต้องพยายามข่มใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ฟ้าใส

วันนี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ ภพตื่นนอนขึ้นมาด้วยความสดชื่น เขาอาบน้ำแต่งตัวและออกเดินทางไปโรงเรียนตามปกติ แต่วันนี้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปทำให้เขาต้องรู้สึกประหลาดใจ สองฝั่งถนนรายล้อมไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าขายดอกไม้ บ้างก็ขายตุ๊กตาหรือของน่ารักกุ๊กกิ๊กสีหวานแหวว บรรยากาศนี้ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ความสับสนเริ่มเกิดขึ้นในใจของเด็กหนุ่มอีกครั้ง “วันนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะบอกความรู้สึกที่มีต่อฟ้าใส” เขาคิด แต่อีกใจหนึ่งก็สั่งให้เขาหยุดความคิดบ้า ๆ นั่นซะ แล้วก้มหน้ายอมรับว่าตนเองคงเป็นได้แค่เพื่อนของฟ้าใสเท่านั้น เขาเริ่มตกอยู่ในพะวงอีกครั้ง ใบหน้าที่สดใสกลับดูกังวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดึงเขาขึ้นมาจากความคิดนั้น

“ซื้อดอกกุหลาบไหมครับ”เด็กผู้ชายอายุราว 10 ขวบ ถามเขาด้วยน้ำเสียงกึ่งขอร้อง

“แต่พี่ไม่รู้ว่าจะซื้อไปให้ใครนี่” ภพตอบ

“ก็ซื้อไปให้เพื่อนใหม่ของพี่ไงครับ”เด็กน้อยตอบ

“น้องรู้ได้ไงว่าพี่มีเพื่อนใหม่”ภพถามด้วยความสงสัย

“ผมไม่รู้หรอกครับว่าพี่มีเพื่อนใหม่รึเปล่า แต่ผมเชื่อว่าดอกกุหลาบของผมคงจะทำให้พี่รู้จักเพื่อนใหม่ได้อย่างแน่นอน”

ถึงภพจะยังงงกับคำพูดของเด็กคนนั้น แต่เขาก็ยอมซื้อดอกกุหลาบของเด็กคนนั้นเพราะความ สงสาร

เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าโรงเรียน เขาก็เริ่มครุ่นคิดอีกครั้ง มือขวากำดอกกุหลาบดอกนั้นไว้แน่น

“ยังไงวันนี้ฉันต้องบอกฟ้าใสให้ได้” เขาตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

เขาเดินตรงรี่เข้าไปหาฟ้าใสพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบให้

“ฉันชอบเธอ” ภพเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อพูดคำนั้นออกไป

ฟ้าใสนิ่งอึ้งไปซักพัก ก่อนที่จะบอกกับภพว่า “ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้ฉัน แต่ฉันคงจะยังรู้สึกแบบนั้นกับเธอ ไม่ได้หรอก”

“ทำไม” ภพถามด้วยความกังวล

“ก็ เธอเพิ่งจะเป็นแค่เพื่อนใหม่ของฉันนี่นา”

“เพื่อนใหม่หมายความว่ายังไง เรารู้จักกัน สนิทกันมา 2 ปีแล้วนะ แล้วฉันจะเป็นเพื่อนใหม่ของเธอได้ยังไง”ภพสงสัยในคำพูดของฟ้าใส

“ก็ เพราะว่าตั้งแต่นี้ไป ฉันคงต้องศึกษาเธอใหม่ในอีกแง่มุมหนึ่งนะสิ เมื่อก่อนฉันศึกษาเธอในแง่มุมของเพื่อนร่วมห้อง แต่ตั้งแต่นี้ต่อไปฉันต้องศึกษาเธอในแง่มุมของเพื่อนคนพิเศษของฉัน เธอพร้อมที่จะให้ฉันศึกษาเธอรึเปล่าล่ะ”

ภพเพิ่งจะเข้าใจคำพูดของเด็กหนุ่มเมื่อเช้า คำว่าเพื่อนใหม่ในความหมายของเด็กคนนั้นไม่ได้หมายถึงการที่เรารู้จักคนแปลกหน้า แต่มันหมายถึงการที่เราได้เรียนรู้ในอีกแง่มุมหนึ่งที่เราไม่เคยรู้ของคนที่เรารู้จัก เปิดใจให้เขาเข้ามาเรียนรู้ในทุกด้านของเราและเมื่อเราเปิดใจเรียนรู้กันอย่างแท้จริง สักวันเราก็จะเรียนรู้ใจของตนเองว่าเราคิดอย่างไร เหมือนภพในตอนนี้ เมื่อเขาเปิดใจเรียนรู้ฟ้าใสมากขึ้น เขาก็รู้ว่าเขากับฟ้าใสเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่าแต่เขาก็ไม่เสียดายเพราะเขาคิดว่าอย่างน้อยดอกกุหลาบดอกนั้นกับคำพูดคำนั้นก็ทำให้เขาได้เพื่อนใหม่ที่ดีที่สุด ฟ้าใสเองก็ไม่ได้ ทำตัวห่างเหินจากภพ ทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป