ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การมาของน้ำ
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก…….. อ๊อต....อ๊อต...อ๊อต!” ผ่านไป 15 นาที
“ปัง ปัง ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ” “อ๊อต อ๊อต อ๊อตๆๆๆๆๆๆๆ” “ปัง ปัง ปัง” หญิงสาวใช้เท้าถีบประตู
“แอ๊ต โครม!” “โอ๊ย!”
“โอ๊ย เจ็บอ่ะ” ผู้หญิงร้อง
“นี่ คุณบ้านผมได้พังกันพอดี กดกริ่งทีเดียวไม่ได้รึไง รู้ไหมว่ามันเปลืองไฟ และก็ประตูบ้านผมก็เกือบพังแล้ว ดูสิ ยุบเป็นรอยเท้าของคุณเลย”
ผู้ชายอายุ 18 ปี เปิดประตูมาพบหญิงสาวผิวขาว หน้าตาสะสวย มีเปียสองข้าง ยาวประมาณประบ่า เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ลายสก๊อตขาวน้ำเงิน ใส่ทับเสื้อยืดสีขาวประมาณพอดีตัว สวมกระโปรงบานสีขาวยาวเกือบถึงเท้า เธอสูงประมาณ 165 ซม. ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ และเสื้อที่เธอใส่ค่อนข้างเปียก เธอมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ มา 3 ใบ
“โอ๊ย ฮะฮะฮะ ไม่ไหวแล้ว ทำไมสภาพถึงโทรมอย่างนี้ล่ะ ฮะฮะ ไม่ไหว ๆ ดูไม่ได้เลย จริง ๆ นะ ดูแต่งตัวดิ” ผู้ชายหัวเราะด้วยความสนุกสนาน ผู้หญิงมีสีหน้าแดงขึ้น จนในที่สุดก็ พูดออกมาว่า
“ที่ฉันสภาพแย่อย่างนี้ก็เพราะนายเนี่ยแหละ ฉันมากดกริ่งและเคาะประตูบ้านนายตั้ง 15 นาทีที่แล้วนะ นั่งตากแดดรอที่หน้าบ้านนายตั้งนาน”
ผู้ชายไม่สนใจหญิงสาวที่พูดคุยด้วย “โอ๋ ประตูจ๋า เจ็บมากไหม โดน ไอ้เปี๊ยกถีบซะบุบเลย”
“นี่นาย ไม่สนใจฉันเลยใช่ไหม ข้าวของฉันก็เยอะแยะ ร้อนก็ร้อน ยังไม่เชิญแขกเข้าบ้านอีก นายนี่มันแย่มาก ๆ ประตูมันสำคัญกว่าฉันมากนักเหรอ และอีกอย่างฉันสูงตั้ง 165 ซม นะ ไม่ได้เตี้ยนะ มาว่าฉันเปี๊ยกได้ไง”
“นายมันแย่ ๆ ๆ ๆ มาก ๆ ฉันเกิดมาขนาดนี้ยังไม่เคยพบเคยเห็นคนอย่างนายเลย”
“งั้นก็เห็นซะซิครับ\" พูดไม่ทันขาดคำ ผู้ชายก็หัวเราะต่อทันที \"ฮะ ๆ ๆ ไม่ไหวจริง ๆ สภาพคุณตอนนี้ดูแย่มาก ๆ”
“นายหยุดได้แล้วนะ นายมัน อึ่ย ๆ ๆ ไอ้บ้า ประสาท ไอ้ ๆ ๆ”
“พอ ๆ ได้ล่ะ จะเข้าบ้านไหมครับคุณผู้หญิง”
“รึว่าอยากจะยืนด่าต่อที่หน้าบ้านก็ได้นะ”
“อึ่ย ฝากไว้ก่อนเถอะ นายนิสัยแย่จริง ๆ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” ในใจของเธอคิด
“ทำไมลูกน้ามินาโกะ สภาพแย่อย่างนี้นะ ทนดูไม่ได้จริง ฮะ ฮะ ฮะ ไม่รู้เมื่อก่อนเห็นยัยน้ำน่ารักได้ไงเนี่ย” ในใจของเขาก็คิดเช่นกัน
“ช่วยฉันถือกระเป๋าหน่อยสิ” น้ำกล่าว
“ถือเองสิครับ มีปัญญาแบกมาที่นี้ได้ 3 ใบ แล้วทำไมตอนนี้จะแบกเข้าบ้านไม่ได้ล่ะครับ” ผู้ชายกล่าว
“นี่นาย เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ ฉันแบกไม่ไหวหรอกนะ 3 ใบอ่ะ ตอนมาถึงบ้านนายอ่ะ คนขับรถเขาช่วยแบกมาให้ต่างหากล่ะ” น้ำกล่าว
“อย่างนี้เนี่ยเองนะ เป็นคุณหนูจนเคยชิน โตป่านนี้แล้วยังให้คนอื่นมาช่วยถือของให้อีก” ผู้ชายดังกล่าวกล่าว
“นี่ ไม่ต้องมาว่าฉันเป็นคุณหนูเลยนะ ไม่อยากช่วยก็บอกสิ ไอ้คนไม่มีน้ำใจ” น้ำกล่าวอีกครั้ง
“ครับ ๆ ช่วยแบกให้ก็ได้” ผู้ชายกล่าวแล้วหยิบกระเป๋าใบหนึ่งใบที่เบาที่สุดไป
พร้อมกับหันหลังให้น้ำแล้วพูดว่า “ยัยคุณหนู” แล้วรีบวิ่งปู๊ดเข้าห้องนอนของน้องสาวของเขาไป
“นี่ ว่าฉันเป็นคุณหนูอีกแล้วเหรอ แล้วช่วยทั้งทีนะ แบกกระเป๋าไปแค่ใบเดียว และเป็นใบที่เบาที่สุดด้วย นายเนี่ยเห็นแก่ตัวจริง ๆ” น้ำกล่าว
“โอ๊ย หนัก” น้ำกล่าวอีกครั้ง ผู้ชายรีบวิ่งมาหาน้ำ
“เออ ๆ เลิกบ่นซะทีเถอะ เดี๋ยวแบกสองใบที่เหลือให้ก็ได้”
แล้วผู้ชายก็ถือกระเป๋าแล้วสองใบดังกล่าวแล้วหันหลังมาพูดกับน้ำ แล้วพูดว่า
“ยัยคุณหนูสำออย” แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องเดิมอีกครั้ง
“ปัง ปัง ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆ” “อ๊อต อ๊อต อ๊อตๆๆๆๆๆๆๆ” “ปัง ปัง ปัง” หญิงสาวใช้เท้าถีบประตู
“แอ๊ต โครม!” “โอ๊ย!”
“โอ๊ย เจ็บอ่ะ” ผู้หญิงร้อง
“นี่ คุณบ้านผมได้พังกันพอดี กดกริ่งทีเดียวไม่ได้รึไง รู้ไหมว่ามันเปลืองไฟ และก็ประตูบ้านผมก็เกือบพังแล้ว ดูสิ ยุบเป็นรอยเท้าของคุณเลย”
ผู้ชายอายุ 18 ปี เปิดประตูมาพบหญิงสาวผิวขาว หน้าตาสะสวย มีเปียสองข้าง ยาวประมาณประบ่า เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ลายสก๊อตขาวน้ำเงิน ใส่ทับเสื้อยืดสีขาวประมาณพอดีตัว สวมกระโปรงบานสีขาวยาวเกือบถึงเท้า เธอสูงประมาณ 165 ซม. ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ และเสื้อที่เธอใส่ค่อนข้างเปียก เธอมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ มา 3 ใบ
“โอ๊ย ฮะฮะฮะ ไม่ไหวแล้ว ทำไมสภาพถึงโทรมอย่างนี้ล่ะ ฮะฮะ ไม่ไหว ๆ ดูไม่ได้เลย จริง ๆ นะ ดูแต่งตัวดิ” ผู้ชายหัวเราะด้วยความสนุกสนาน ผู้หญิงมีสีหน้าแดงขึ้น จนในที่สุดก็ พูดออกมาว่า
“ที่ฉันสภาพแย่อย่างนี้ก็เพราะนายเนี่ยแหละ ฉันมากดกริ่งและเคาะประตูบ้านนายตั้ง 15 นาทีที่แล้วนะ นั่งตากแดดรอที่หน้าบ้านนายตั้งนาน”
ผู้ชายไม่สนใจหญิงสาวที่พูดคุยด้วย “โอ๋ ประตูจ๋า เจ็บมากไหม โดน ไอ้เปี๊ยกถีบซะบุบเลย”
“นี่นาย ไม่สนใจฉันเลยใช่ไหม ข้าวของฉันก็เยอะแยะ ร้อนก็ร้อน ยังไม่เชิญแขกเข้าบ้านอีก นายนี่มันแย่มาก ๆ ประตูมันสำคัญกว่าฉันมากนักเหรอ และอีกอย่างฉันสูงตั้ง 165 ซม นะ ไม่ได้เตี้ยนะ มาว่าฉันเปี๊ยกได้ไง”
“นายมันแย่ ๆ ๆ ๆ มาก ๆ ฉันเกิดมาขนาดนี้ยังไม่เคยพบเคยเห็นคนอย่างนายเลย”
“งั้นก็เห็นซะซิครับ\" พูดไม่ทันขาดคำ ผู้ชายก็หัวเราะต่อทันที \"ฮะ ๆ ๆ ไม่ไหวจริง ๆ สภาพคุณตอนนี้ดูแย่มาก ๆ”
“นายหยุดได้แล้วนะ นายมัน อึ่ย ๆ ๆ ไอ้บ้า ประสาท ไอ้ ๆ ๆ”
“พอ ๆ ได้ล่ะ จะเข้าบ้านไหมครับคุณผู้หญิง”
“รึว่าอยากจะยืนด่าต่อที่หน้าบ้านก็ได้นะ”
“อึ่ย ฝากไว้ก่อนเถอะ นายนิสัยแย่จริง ๆ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” ในใจของเธอคิด
“ทำไมลูกน้ามินาโกะ สภาพแย่อย่างนี้นะ ทนดูไม่ได้จริง ฮะ ฮะ ฮะ ไม่รู้เมื่อก่อนเห็นยัยน้ำน่ารักได้ไงเนี่ย” ในใจของเขาก็คิดเช่นกัน
“ช่วยฉันถือกระเป๋าหน่อยสิ” น้ำกล่าว
“ถือเองสิครับ มีปัญญาแบกมาที่นี้ได้ 3 ใบ แล้วทำไมตอนนี้จะแบกเข้าบ้านไม่ได้ล่ะครับ” ผู้ชายกล่าว
“นี่นาย เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ ฉันแบกไม่ไหวหรอกนะ 3 ใบอ่ะ ตอนมาถึงบ้านนายอ่ะ คนขับรถเขาช่วยแบกมาให้ต่างหากล่ะ” น้ำกล่าว
“อย่างนี้เนี่ยเองนะ เป็นคุณหนูจนเคยชิน โตป่านนี้แล้วยังให้คนอื่นมาช่วยถือของให้อีก” ผู้ชายดังกล่าวกล่าว
“นี่ ไม่ต้องมาว่าฉันเป็นคุณหนูเลยนะ ไม่อยากช่วยก็บอกสิ ไอ้คนไม่มีน้ำใจ” น้ำกล่าวอีกครั้ง
“ครับ ๆ ช่วยแบกให้ก็ได้” ผู้ชายกล่าวแล้วหยิบกระเป๋าใบหนึ่งใบที่เบาที่สุดไป
พร้อมกับหันหลังให้น้ำแล้วพูดว่า “ยัยคุณหนู” แล้วรีบวิ่งปู๊ดเข้าห้องนอนของน้องสาวของเขาไป
“นี่ ว่าฉันเป็นคุณหนูอีกแล้วเหรอ แล้วช่วยทั้งทีนะ แบกกระเป๋าไปแค่ใบเดียว และเป็นใบที่เบาที่สุดด้วย นายเนี่ยเห็นแก่ตัวจริง ๆ” น้ำกล่าว
“โอ๊ย หนัก” น้ำกล่าวอีกครั้ง ผู้ชายรีบวิ่งมาหาน้ำ
“เออ ๆ เลิกบ่นซะทีเถอะ เดี๋ยวแบกสองใบที่เหลือให้ก็ได้”
แล้วผู้ชายก็ถือกระเป๋าแล้วสองใบดังกล่าวแล้วหันหลังมาพูดกับน้ำ แล้วพูดว่า
“ยัยคุณหนูสำออย” แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องเดิมอีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น