คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เล่าเรื่อง
“มิ้นนี่ผมเรวินนะ คุณจำผมได้มั้ย ไม่สิคุณจำผมได้แน่นอนก็เรารักกันมากหนิ”
ในคืนหนึ่งที่หนาวมาก ผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กผมทองคนหนึ่งอยู่ในบ้าน กับเด็กผู้ชายผมทองหน้าเหมือนกันซึ่งผมคิดว่าผีหลอก ฮ่าๆๆนั่นมันก็เด็กหล่ะนะ ผมเจอคุณที่ดูมอมแมม จากที่ผมไปคุยกับคุณป้าของผมเธอบอกว่าเด็กสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน และหลงทางมา
“เธอเป็นใคร”
เด็กสาวสะดุ้งพร้อมค่อยๆหันหน้ามาหาผม
เสียงหนักทุ้มใกล้หูที่ที่ผมจงใจแกล้งเธอคงทำให้เธอกลัว เธอหันมาพร้อมทำหน้าเหมือนเห็นผี นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ
“นี่ผมถามคุณอยู่ไม่ได้ยินหรอ”
“เอ่..อเราหลงทางอ่า แล้วเจอป้าคนนึงเธอพาเรามาที่นี่”
เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำผมหงุดหงิดไปด้วย
“นี่..ทำไมไม่มองหน้าผมอ่ะ ที่พื้นมีอะไรหรือไง”
ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเงยหน้าขึ้นผมมองเห็นใบหน้าที่งดงาม ราวนางเอกเทพนิยายที่คุณป้าชอบอ่านให้ฟัง และมองเห็นดวง ตาสีส้มอำเหลืองอำพัน ผมมองแล้วหลงไหลเธอจริงๆ
หัวใจเต้นแรงนี่มันอะไรกัน
0////0
“นี่หน้าคุณแดงแล้วอ่ะ”
“รู้แล้วย่ะ ไม่ต้องมายุ่งเลย”
เธอสะบัดหน้าหนีออกไป
“นี่คุณ เฮย..”
“ว้าย..”
ผมวิ่งเข้าไปรับร่างบางที่ซุ่มซ่าม เห้ยแต่น่ารักดีนะ
///ตุบ///
“เป็นอะไรรึป่าว”
“ม..ไม่เป็นไร”
เธอมองรอบๆแบบหวาดๆ แล้วหันมาทำตาค้อนใส่ผมอีก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนไม่มีมารยาท “
“โหนี่หรอสิ่งที่คุณให้คนที่หวังดีช่วยคุณ”
ทำไมกันทุกคนที่ผมพยายามทุกอย่างเพื่อเขาจะต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจผมทำอะไรผิด ผมพลาดตรงไหนไปหรอ
และหลังจากนั่นทางบ้านคุณก็มารับกลับไป ผมเฝ้าคิดถึงคุณตลอดนะ จนวันนึงผมมาเจอคุณที่ มหาลัย
“ม..มิ้น”
“มิ้น”
ผมหันไปหาผู้ชายข้างๆผมที่มันเรียกตัวเองว่าเพื่อนของผม ผมชอบอยู่สันโดดไม่อยากยุ่งกับใคร
“ใครหรอคะปีแอร์”
หญิงสาวผิวขาวผมสีชมพูสด ข้างๆนายนั่นคือ เบลล์ เป็นแฟนหรือคู่ควงรายวันของหมอนั่นไม่รู้เปลี่ยนได้ทุกวัน ผมหล่ะหน่ายกับหมอนี่สุดๆ
“เดี่ยวผมมานะที่รัก”
“เดี๋ยวสิคะปีแอร์ จะไปไหนหน่ะ”
ปีแอร์ ยีหัวเบลล์ สองสามทีและวิ่งไปหามิ้น
เจ็บจี๊ดๆเหมือนโดนเข็มเล็กๆปักเลย
ผมไม่อยากมองฉากนั้นอีกแล้ว
“เบลล์”
“ไปกันก่อนเหอะ”
“ได้สิ เราก็ไม่อยากจะดูหมอนั่นต่อเท่าไหร่ วิน”
“หือ มีอะไรหรอเบลล์”
“ป่าวๆ”
“ไปๆ”
และผมก็พาเบลล์ขึ้นรถไปร้านอาหารที่นัดไว้กันตอนเลิกคาบ ภาษาไทยว่าจะไปกินกัน
“ห้าโมงเย็นละ มันคงไม่มาแล้วหล่ะ”
“เราก็ว่างั้นหล่ะวิน”
“เบลล์ ทำไมถึงยังคบกับหมอนั่นหล่ะ ทั้งที่มันไม่รักษาน้ำใจเบลล์ขนาดนั้น”
“ไม่รู้สิ”
จู่ๆ น้ำใสๆจากดวงตาสีชมพูอ่อนคู่นั่น ดูแล้วทรมานใจผมจริงๆ ไอปีแอร์ มาทำกับผู้หญิงที่ให้แกทั้งชีวิตอย่างนี้ได้ไง
ผมค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งและเข้าไปใกล้ยื่น ทิชชู่ให้เธอซับน้ำตา แต่คงมัวจนมองไม่เห็น ผมเลยซับให้เธอแทน
แชะ แชะ
เสียงชัทเตอร์
“เห้ยลืมปิดเเฟรช”
ผมเห็นผู้ ดูน่าจะเป็นปาปารัสซี่ ที่ตามเบลล์มา เพราะเบลล์เป็นนักแสดงภาพยนต์ชื่อดังและนางแบบที่กำลังฮิตอยู่ตอนนี้ผมก็ลืมไป
“เบลล์ รอเราแป็บนึงนะ”
ผมทำท่าวิ่งเต็มสูบ แต่โดนมือเล็กรั้งเอาไว้
“อย่ามีเรื่องเลย ปล่อยเขาไปเถอะนั่นมันงานของเขา เขาหากินของเขาหากินของเขาหน่ะ ถ้าเขาไม่ถ่ายเดี๋ยวเราก็ไม่ดังอะดิ ฮ่าๆ…ไม่ขำสินะ”
“เบลล์ แต่”
“เชื่อเรานะวิน”
มือเล็กบีบแน่นขึ้น เธอเป็นอย่างนี้เสมอ
“ได้สิ”
“ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“อื้ม”
หลังจากนั้น ไม่กี่สัปดาห์
Rrrrr
“ครับ เรวินพูด”
“วิน ฮือๆ”
“เบลล์ !!! เกิดไรขึ้น”
“ปีแอร์ ทำร้ายเรา ช่วยด้วย ปีแอ้!!!! วินๆๆช่วยด้วย ”
“เบลล์อยู่ไหน เบลล์”
ผมเดินออกจากบ้านพร้อมโทรหาเพื่อนของเธอ
“มามิ รู้มั้ยเบลล์อยู่ไหน”
“เบลล์หรอ เธอบอกว่าไปหาปีแอร์อะ มีอะไรรึป่าว ”
“ขอบใจนะมามิ”
“มีอะไรรึป่าว เรวิน เรวิน นี่ ”
ผมกดตัดสายพร้อมขึ้นรถของผมไปคอนโดของไอปีแอร์ ผมเหยียบคันเร่งจนสุดที่ผมจะเหยียบได้ผมกลัวเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเบลล์ เพราะไอปีแอร์มันเลือดร้อน ไม่ฟังใครทั้งนั้น
ผมไปหน้าเคาเตอร์แล้วบอกกำลังมีคนถูกทำร้าย ขอคีการ์ดจากพนักงานหน่อย เขาให้ความร่วมมืออย่างดีมาก พร้อมเดินตามผมและเรียก รปภ มาด้วย
ติ๊ดๆ
พนักงานรูดคีการ์ด และเปิดประตู ผมเห็นปีแอณืกำลังทำร้ายเบลล์ สภาพห้องดูไม่ได้ มีภาพผมกับเบลล์ เต็มห้อง และที่หน้าปกหนังสือดาราดป็นกอง ผมไม่น่าเลย
“ไอปีแอร์”
ผมกระชากมือมันออกจากผมยาวๆสีชมพูสดของเบลล์ และถีบมันเข้าที่ยอกอก
“ช่วยพาผู้หญิงออกไปก่อนครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ครับๆ”
ประตูปิดลง
“เบลล์นั่นเธอจะไปไหน กลับมานะ”
“เบลล์คงจะไม่กลับหรอกหว่ะ นายทำซ่ะขนาดนั้น”
ผว่ะ อึก ผว่ะ
ผมชกกันนัวเนีย จนเหนื่อยและหยุดกันเอง
“รูปพวกนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด เบลล์ร้องเพราะนายไม่ใส่ใจเธอ เราเลยปลอบเธอ”
“โดยการจูบกันเนื่ยนะ”
“ถ้านายหูเบาเชื่อพวกเป่าหูหล่ะก็ตามใจ แต่เราบอกเลยไม่มีอะไรจริงๆ ข่าวก็คือข่าว บิดเบือนมาแค่ไหนก็ไม่รู้ ใส่สีตีไข่กันแค่ไหน โลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวัน ทุกคนเอาแต่ชิงดีชิงเด่น อิจฉาทุกคนทีดีกว่า ปากอาจจะบอกดีใจด้วย แต่ในใจคิด
อะไรใครจะล่วงรู้ ไปหล่ะ”
“มาเพื่อซัดเราหรอเรวิน”
“มาเพื่อช่วยเพื่อนเราไง”
“ยังไม่จบ นายรู้จักกับมิ้นได้ยังไง”
“ห่ะ”
“มิ้นบอกรู้จักนาย”
“เราไม่รู้ไปหล่ะ”
“เป็นอย่างนี้ตลอดมีอะไรไม่เคยบอกกัน เราเป็นเพื่อนกันอยู่อีกมั้ยว่ะ
และผมก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้น
ความคิดเห็น