คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผมรักคุณ
เนื่องจากตอนนี้มีคำหยาบเล็กน้อยไม่ชอบสามารถ กดออกได้นะคะ แจ้งแล้วนะคำที่มีคือ มึง และคำว่ากูค่ะ หากไม่ชอบใจบอกนะจะได้ปรับปรุงแก้ไขให้
เรวิน:
ผมที่ยาวประบ่าที่โดนมัดรวบไว้ครึ่งหัวและดวงตาสีม่วงเข้ม ผมมองตัวเองในกระจกทีไรก็นึกสมเพจตัวเองขึ้นมา ทั้งที่ผมน่าจะช่วยเหลือมิ้นได้แท้ๆ วันนั้นเป็นวันที่เราทะเลาะกันเพราะเธอเห็นผมอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมก็บอกไปแล้วว่าเพื่อนแต่เธอไม่เชื่อผม เธอวิ่งหนีผมและผมก็คว้ามือเล็กของเธอเอาไว้ เธอสะบัด และในเซี้ยววินาทีต่อมา ก็มีรถที่แซงข้างมาด้วยความเร็วชนเธอเข้าอย่างจัง ผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ และในที่สุดผมก็อุ้มเธอขึ้นรถและไปที่โรงพยาบาล เธออยู่ในสภาพเจ้าหญิงนิทรามา 2 เดือนกว่าแล้ว แต่ผมยังทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น หมอบอกว่าเธออาจความจำเสื่อมก็เป็นได้
ณ โรงพยาบาล
ผมเร่งฝีเท้าเดินไปยังห้อง 201 ซึ่งเป็นห้องของคนที่ผมรักที่สุด และรู้สึกผดต่อเธอมากที่สุด
พลั่ก
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก
“ปีแอร์”
ผมเห็นผู้ชายผิวขาว ผมสีฟ้าคราม ซ้อนทับกับ ผมสีดำ ใช่นั่นมันแต่ก่อน ปีแอร์เป็นคนรู้จักเก่าแก่ของผมคนหนึ่งเอาง่ายๆผมไม่ชอบคบใครเป็นเพื่อนเท่าไหร่นักมันน่ารำคาญซะมากกว่า ชอบทำอะไรคนเดียว มันมีสีตาและเส้นผม ฟ้าคราม อย่างกับหลุดมาจากโลกไหนซักโลกหนึ่ง
และเราก็จบการเป็นเพื่อนกันแบบไม่สวยนักเพราะเราชอบมิ้นเหมือนกันและไม่ยอมให้ฝ่ายใดได้เธอไปทั้งนั้น
“ไงเพื่อน”
“ผมขออยู่กับมิ้นตามลำพังช่วยออกไปหน่อย”
“อะไรของแกว่ะ มาคนสุดท้ายก็ไล่คนอื่น”
“กูพูดดีๆแล้วนะ”
“โห แค่นี้ก็ต้องของขึ้นด้วย แต่จำไว้นะเว้ย มิ้นของกู”
ปัง!!
มันปิดประตูประชดผมไปแล้ว ผมดีใจมากที่มันห่างจากมิ้นได้แม้เพียงน้อยนิดก็ตาม คงเพราะผมอิจฉาหล่ะมั้ง ก็มิ้นกับปีแอร์เป็นคู่มั้นกันโดยครอบครัวจับคู่ไว้ให้ตั้งแต่เด็กๆนี่
ผมเดินตรงไปหามิ้น และกุมมือเธอไว้
“ผมคิดถึงคุณเหลือเกินผมรักคุณที่รักได้โปรดกลับมาหาผมได้มั้ย”
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น