คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รับรู้
ทำไมกันนะทั้งที่เป็นแค่นั้นแท้ๆแต่ตานั่นกลับทำท่าทางเหมือนกับมาเป็นเรื่องใหญ่โต ดวงตาสีม่วงเข้มนั่นฉายแววชัดว่าเสียใจ
“นี่นาย” ฉันต้องง้อใช่มะคะคุณผู้ชาย
“มีอะไร”สายตาดุดันจ้องมองมาที่เราเหอะชั่งเป็นสุภาพบุรุษอะไรเช่นนี้
“พี่ครับ”
“มีอะไรหรอ”
“พี่ครับ”
อะไรกันเอะที่นี่ที่ไหนเนี่ย จู่ทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำ ฝันหรอ นี่ฝันอย่างนั่นหรอ
“พี่ครับ”
คิน นั่นเสียงคินหนิ ช่วยพี่ด้วย พี่ติดอยู่ในโลกแห่งความฝันบ้าบอนี่อยู่ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊หล่ะ
ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย
“พี่ครับฝื้นสิ”
คิน พี่ได้ยินนะ ช่วยพี่ด้วย คิน ฮือๆ
“มิ้น”
เอ๊ะนั่นเสียงใครกัน
“ฟื้นสิที่รัก ผมเฝ้ารอการกลับมาของคุณนะ ผมรักคุณ มิ้น”
รู้สึกเหมือนมาคนคว้ามือไปบีบแล้วแนบหน้า
“คงคิดถึงพี่ผมมากสินะ ถึงมีเวลาไปย้อมผมเป็นสีดำ”
สีดำเอ๊ะแล้วนายผมสีอะไรหล่ะเนี่ย
“มิ้นเธอบอกไม่ชอบผมสีฟ้าของพี่ พี่เลยย้อมให้เธอ”
ใครกัน ผมสีฟ้า
“มิ้น นี่เราเองนะ มามิ ไง มิ้น แกฟื้นสิจะนอนรอเจ้าชายมาจูบบรึไง คงไม่มีหรอมีแต่ไอ้หอกนี่ที่ทำให้แกต้องเป็นอย่างนี้”
“มามิ พูดถึงผมดีๆหน่อยนะครับ”
“นายมันแย่ นายมันห่วย นายมันฮึก…ฮื้อๆ เราขอโทษที่เชียร์ให้แกคบกับมัน”
คบกัน? เราเนี่ยนะ
“ทั้งที่ไม่มีอะไรเทียบเรวินได้แท้ๆ”
เรวิน? ใครอีกหล่ะเรางงไปหมดแล้วนะ ทำไมเราจำสองคนนั้นไม่ได้หล่ะเนี่ยมันเกิดอะไรขึ้นกับเราหล่ะเนี่ย
ติดตามต่อตอนต่อไปนะ...
ความคิดเห็น