Knight club คดีลับ ขยับหัวใจให้มา love

ลำดับตอนที่ #8 : Knight club #7

7

     หลังจากเหตุการณ์เมื่อกลางวันนี้มันทำให้ฉันทั้งท้อ..ทั้งเหนื่อยใจ..ทั้งฮึกเฮิม!!~....แต่ว่าพอมอชานึกว่าเป็นนายนั่นที่ไรมันเจ็บใจทุกทีสิน่า!!~....โอ้ยๆๆๆ...ไม่อยากทำต่อแล้วอ่า..T^T..แต่ว่าถอนตัวไม่ได้แล้วสินะภารกิจนี้....เอาว๊า..สู้ก้อสู้ๆๆๆ...^0^

ก๊องงแก๊งงงง~~ ก๊องแก๊งงงงง!!!~

      ฉันอนาถใจกับเสียงออดโรงงเรียนเหลือเกิน....เย็นแล้วหรอเนี่ยแป้บเดียวเอง...ไม่ได้การล่ะ...เดี๋ยวต้องไปหานายนั่นซะหน่อย...วันนี้อย่างน้อยก้อต้องทำอะไรสักอย่างล่ะน๊า...

       “เซ็นต์ เดี๋ยววันนี้แกกลับก่อนเลยนะเว้ย...ฉันรักแกนะ..บาย”
  หลังจากที่ฉันล่ำลาเพื่อนเสร็จเรียบร้อยฉันก้อพุ่งทะยานไปตึกม.3 ทันที...และระหว่างทางฉันพบว่า....นายนั่นยืนซ้อมไวโอลืนอย่างนั้นหรอเนี่ย!!~

       “แหมๆๆ...เล่นไวโอลินเก่งเหมือนกันนะเนี่ย...^^”

       “ยุ่ง..” อะไรกัน...

      “นี่..คนเขาอุส่าชมนะ...”

       “แล้วใครต้องการให้เธอชมกันล่ะ...ถอยไปฉันจะกลับ” พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเขาก้อเดินชนไหล่ฉันไปเลย...มันไม่ใช่อ่ะจอร์จ!!...

      “นี่!!....นาย!~” ไม่หันเว้ย

      “นี่!!!...นายวิน!!~” ยัง...ยังไม่หัน

      “นี่...ไอ้ข้าวมันไก่ทอด..!~”

ขวับ!! แหม่ะที่งี้ล่ะหัน....

      “หันซะทีนะ..คือสอนฝรั่งเศสให้ฉันหน่อยสิ..^^”

      “ ^^ ” โอ้วนายนั่นยิ้มให้ฉันหรอเนี่ย...ทำไมถึง....หา!!!!

      “ไม่!”

    เฮ้อ...ชีวิตทำไมวันนี้มันเหนื่อยจังนะ...นี่ฉันจะทำได้จิงๆน่ะหรอ....แล้วฉันจะทำได้ยังไงล่ะขนาดเป็นตัวของตัวเองยังเป็นไม่ได้เลย...T^T...ทำไงดีๆๆๆๆๆๆ

~I I love you like a love song baby….~~

    โอ้ย...ใครโทรมาป่านนี้อีกเนี่ย..คนยิ่งกำลงัเครียดๆอยู่!!~...ฮึ่ย!

      “ โหล!” ฉันเปิดโทรศัพท์แล้วรับสายอย่างไม่สบอารมนักเสียงมันก้อเลยเป็นอย่างงี้แหละ...

      “อ้าว...ขอโทษนะครับนี่ใช่เบอร์ของคุณหนู ไอย์วลิน ยุทธหปกรณ์ศิลป์ รึป่าวครับเนี่ย?”
  จากน้ำเสียง และคำถามมันทำให้ฉันงงมาก..และพอกลับมาดูที่หน้าจอ..ก้อเห็นว่ามันเป็นเบอร์....

       “ พี่ทรัมป์!!....T^T”

       “อ้าว...ยัยลินหรอเนี่ย...เมื่อกี้พี่นึกว่าโทรไปติดสายของยัยแม่ค้าแถวเยาวราชซะอีก...เป็นอะไรอ่ะเราน่ะ...”

       “ไม่รู้สิ ลินเหนื่อย ลินท้อ ลินไม่มีกำลังใจ ลินหิวข้าว!!!” ฉันตอบพี่ทรัมป์จากก้นบึ้งของหัว nottom of my hearth เลยทีเดียว T^T ก้อมันจิงนี่นา....

       “555…ขนาดนั้นเชียว...แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ?...โรงเรียนรึป่าวเดี๋ยวพี่ไปรับเนอะ...^^”

       “ แว๊กก!~...จิงหรอคะเนี่ย..งั้นเดี๋ยวลินไปรอหน้าโรงเรียนนะ....รักพี่ทรัมป์ค่ะ..จ๊วฟฟ!”
   พอฉันได้ยินว่าวันนี้จะมีคนมารับกลับบ้านแล้วฉันก้อรู้สึกชื้นใจไม่งั้นคงต้องให้ลุงชุ่มมารับ...และพอฉันมายืนรออยู่หน้าโรงเรียนตามที่บอกไว้กับพี่ทรัมป์...ฉันก้อรู้สึกว่าทำไมวันนนี้มันเงียบน๊า?...แต่พอฉันคิดได้ไม่ทันไร..ก้ออันธพาลยาจกที่ไหนโผล่มาก้อไม่รู้...

     “ไงจ้ะ..น้องสาว...อยากไปสนุกกับพวกเรามั้ยยจะ...5555” ไอ้คนที่ดูเป็นหัวหน้าพูดขึ้น

       “ดูสิ...คงจะเขินน่ะลูกพี่...ตัวสั่นหมดเลย 5555” คนที่เดินตามมาข้างหลังอีก คนนึงพูดสมทบ...โธ่เอ้ยที่ฉันจะมายืนตัวสั่นทำไมเนี่ย...

       “ถอยออกไปนะ..อย่ามายุ่งกับฉัน!!”

       “เฮ้ย..จับนังคุณหรูนี่ไหว!!” ไอ้หัวโจกสั่งลูกน้อง...

      “ปล่อยนะ..ปล่อย...!!!!...” ฉันพยายามดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก้อไม่สามารถหลุดพ้นจากมือพวกมันมาได้จนตอนนี้...ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนหมดแรง...จน...ดิ้นต่อไม่ไหวแล้ว....

       “พวกแกทำไรน่ะ..หยุดนะ!!!!” และทันใดนั้นก้อมีเสียงดังมาแต่ไกล...และฉันก้อพบว่ามันเป็นไอ้ข้าวมันไก่...เอ้ย..นายมาเฟียนั่นเอง!!

       “ไม่อายกันบ้างรึไงฮะ!~...เป็นแค่อันธพาลกระจอกๆยังไม่พอ..ยังจะมารังแกผู้หญิงอีก...ไอ้พวกเดนสังคมเอ้ย!!!!~” พอหมอนั่นพูดจบก้อต่อย ไอ้หัวหน้าจนมันหงายเหงิบไปเลย...

       “เฮ้ย...พวกเรากลับเว้ย!!...ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” ก่อนจะกลับไอ้หัวหน้สยังไม่วายชวนท้า...

      “เธอเป็นอะไร...ที่แท้ก้อเธอ...ไม่เป็นไรนี่..ยังไม่ตายซะหน่อยงั้นฉันไปละ”

      “หา!...นี่..เดี๋ยวก่อนๆๆๆ...คือ..ขอบคุณนะ!”

      “ ไม่ต้อง..ฉันก้อไม่ได้อยากจะช่วยเธอเท่าไรนักหรอก...ถ้ารู้ว่าเป็นเธอฉันไม่ช่วยให้เปลืองเวลาเรียนหรอก!”

      “…เฮอะ...ฟังแล้วซึ้งจับใจ..แล้วนี่นายเรียนไรน่ะ...เปียโนงั้นหรอ?”

     “ยุ่งจริง...ฉันไปล่ะ” หมอนั่นพูดอย่างไม่ใส่ใจในสิ่งที่ฉันจะพูดสักนิด...แถมยังจะเดินไปแล้วด้วย..เอาไงๆๆๆนี่มันเป็นโอกาสทองที่เราจะตีสนิทด้วยแล้วนะเนี่ย....ปิ๊ง!!

     “ให้ฉันสอนให้มั้ยล่ะ!!...ฉันเก่งเปียโนที่สุดในโรงเรียนน๊า...” และพอฉันพูดจบ...จิงๆด้วย..หมอนั่นสนใจจิงๆๆๆ...555

     “เธอต้องการอะไร?” หนอย...ถามดีๆก้อได้ถามอย่างไม่ไหวใจอย่างงี้มันจะทำงานร่วมกันได้มั้ยล่ะเนี่ย!!~....

      “ป่าวนี่...ฉันแค่ต้องการจะตอบแทน..ที่นาย...ที่นาย..เอ่อ...” เอาอะไรดีน๊า???~...

      “ที่ฉันช่วยเธอ?” ก้อไม่เลวนะ....

     “ ใช่!...นั่นแหละ!...ถูกต้องงแระคร้าบบบ!!”

     “ อืม...พรุ่งนี้ตอนหลังเลิกเรียนเดี๋ยวฉันมารับ...”

    “หา!!~...อะไรนะ...แล้ว..แล้ว..แล้วเรา..จะเรียนที่ไหน..อะไรยังไง...”

    “คอนโดฉัน....”  เฮือกกก!....O0O!



       # อยากเป็นไวโอลิน...เอ้ย!...อยากเป็นวิน..เอ้ย!!...เอาเหอะๆๆ...อะไรมันจะบังเอินบังเอินน...ที่ทำมห้ไวโอลินสามารถมีโอกาสไปตีสนิทได้เร็วขนาดนั้น...ว่ามั้ยๆๆๆ..
เอ...จะเป็นยังไงต่อน๊า...:D" ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะจ๊ะๆๆ...รักทุกคนจ๊วฟฟ...จาก Bottom of my heart เลยทีเดียว..ฮิฮู


                                   From...Bbrother :p

'Balloon' Mëlődy