คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] นางร้าย (TakaChii)
[SF] นางร้าย (TakaChii)
Paring :: Takaki X Chinen
Note :: เป็นนิยาย ชายรักชาย รับไม่ได้ กด ออกไปเลยค่ะ ไม่ชอบ ทาคาชี่ก็ไม่ต้องฝืนอ่านนะค่ะ ^ ^
.
.
.
Trr Trrr
“ฮัลโหล ว่าไงไอเคย์”หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ร่างสูงผู้มีมือใหญ่ที่ดูดี ก็กดรับมันอย่างสง่างาม ก่อนที่จะพูดตอบรับ เจ้าของสายไป
“ไอยูยะ แกรีบมาบริษัทด่วนเลย น้อง ยูริ แกมาป่วนอีกแล้วนะเว้ย!!”เสียงนั้น ช่างเป็นเสียงที่ ตื่นตระหนกยิ่งนัก ทำให้ร่างสูงที่ได้ยินก็แทบจะอยู่ไม่สุข....
“เออๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไป ฉันว่าแก พอ ยูริจัง เข้าไปในห้องฉันก่อนดีกว่าว่ะ”ร่างสูงตัดสาย ก่อนจะเร่งร้อน คว้ากุญแจ รถ ออกจากบ้านตนไป อย่างเร่งด่วน ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทานข้าวเสียด้วยซ้ำ....
เพราะทั้งอายทั้งเป็นห่วงร่างบางที่เขารัก นั้นสิ...
หลายคนถามเขาตลอดมาว่า ทนคบไปได้ไง เด็กนิสัยอย่างนี้ ??
เขาก็ยังคงงงตัวเองอยู่ทั้งวัน ที่ไปหลงรักเด็กขี้โรค ปากร้าย ชอบจิกเหวี่ยงประจำอยู่ได้ไงเหมือนกัน
.
.
.
.
เพียงเวลาไม่ถึง 20 นาที ร่างสูงก็บึ่งรถมาถึง บริษัทของเขาที่เขาเป็นถึงประธานอย่างรวดเร็ว
พอเข้าไปถึงในบริษัท เขาก็ได้สังเกตทันทีว่าพนักงงานต้อนรับแต่ล่ะคนไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ต่างยืนหน้าซีดเผือก ทุกๆคน ซึ่งเขาก็ทายไว้ได้อย่างแน่นอนว่า น่าจะเจอฤทธิ์ของตัวเล็กของเขาเป็นแน่นอน...
“นี่ไอประธานครับ แกอย่ามามัวเก๊กหล่อได้ไหมครับ แฟนแกอาละวาดซะจน เลขาคนใหม่ กลัวแล้วเนี่ย - - ”ยังไม่ทันที่จะถามไถ่ ลูกน้องของตน ‘อิโนะ เคย์’ รองประธานบริษัท ก็มาตามก่อนที่จะแขวะผมเข้าไปอีกหนึ่งดอกเข้าซะเต็มๆ
“เออๆ กูรู้แล้วว่าแต่ แม่เลขาคนใหม่ไปทำอะไรให้ยูริจังโกรธล่ะ”ร่างสูงหันไปถามเพื่อนตน ก่อนที่จะกดลิฟต์ไปชั้นสูงสุดของตึกอย่างเร็วไว
“ฉันก็ไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่า วันนี้ น้องยูริ มาแวะหาไดจัง เพื่อจะทำขนมด้วยกัน แต่ไปทำอีท่าไหนก็ไม่รู้ ดันไปเจอแม่เลขา คนใหม่จอมเปรี้ยวของนางเข้าให้นี้สิ”
“อืม งั้นหรอ ยังไงฉันก็คง ต้องดูแลลูกน้องฉันก่อนใช่ไหม = =”
“จะว่าไปนั้นมันก็อาจใช่นะ แต่ถ้าแกไม่กลัวน้องยูริจะโกรธและอาละวาดอีก”ผู้เป็นรองประธานพูดกอ่นที่จะตบบ่าร่างสูงเบาๆ เพื่อเป็นการให้เลือกและตัดสินใจ ในเหตุการณ์ที่จะมาถึง ในข้างหน้า
“งั้นฉันก็คงต้องตัดสินใจสินะ...”ร่างสูงพยักหน้ากับตนเอง เล็กน้อย ก่อนที่จะก้าวขาออกจากลิฟต์ทันที ที่ลิฟต์เปิด....
สภาพห้องโถง ของผู้บริหารใหญ่ที่เขาเห็นนั้น ช่างเละเทะ เสียไม่มีชิ้นดี วอลเปเปอร์ ก็ขาดหลุดลุ่ย แถมยังมี ลอยเลือดติดอยู่อีกต่างหาก มันจะเป็นรอเยลือดของใครกันนะ....
แอ๊ดดดดดดดดดดดด
ทันใดนั้นเมื่อเขาเปิดประตู ร่างบางผู้เป็นที่รักของเขาก็ ผวาเข้ากอดเขา พลางราวกับจะฟ้องอะไรบางอย่างให้เขารู้ เพราะสายตานั้น มันเป็นสายตา ที่ร่างสูงจำได้ ตอนมีคนมาแกล้งร่างบางนั้นเอง...
“คุณทาคาคิ ค่ะ แฟนของคุณมาทำร้ายร่างกายดิฉันดูสิ ค่ะ ไหนจะมาป่วน ทำงานของฉันเสียหมด คอมพิวเตอร์ ของฉัน ที่มีงานจะส่งให้คุณ ก็พังเพราะ แฟนของคุณ ทุ่มคอมมาใส่ดิฉันแหละค่ะ!” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ฟ้อง แม่เลขาคนสวยก็ดันชิ่งฟ้องก่อน แถมยังบีบน้ำตา เรียกร้องความสงสารจากร่างสูงอีก...
“ผมทำจริงแล้วจะทำไม?”หลังจากที่แม่เลาขอ ของผู้เป็นที่รักตน ชิ่งฟ้องก่อน ร่างบางก็อดที่จะ โมโห เลยพาลมใส่ร่างสูงเข้าไปอีกดอกใหญ่ ก่อนที่จะ สะบัดตัวออกจากร่างของร่างสูงไปนั่งกับรุ่นพี่ที่สนิทของตน อย่าง ‘อาริโอกะ ไดกิ’ที่นั่งคอยปลอบประโลม ให้ร่างบางนั้นใจเย็น ก่อนจะที่จะจิกสายตา ไปใส่ หญิงสาวหุ่นดีคนนั้นด้วยความโมโห
“ยูริ อย่าดื้อสิ พี่ไม่ชอบเลยนะที่ ยูริชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนอย่างนี้”ส่วนร่างสูงที่ตนแรกว่าจะใจเย็น แต่เมื่อได้ยินคำพูดของร่างบาง นั้นก็ทำให้ตนยั้วะ เช่นกัน ก่อนที่จะหันไปดุร่างบางเล็กน้อย และ โอบไหล่ของเลขาตน เพื่อจะเป็นการพยุงให้เธอนั้น ไปนั่งบนเก้าอี้....
แต่เก้าอี้ตัวนั้น มันเป็นเก้าอี้ตัวโปรดของร่างบางที่ชอบ มานั่งเล่นกับร่างสูงซะด้วยสิ....
เหมือนหยามกันชะมัด ผู้ชายก็จะเอา สิ่งของตนก็จะเอา !! ร่างบางชักจะเกลียดผู้หญิง คนนี้เข้าแล้วสิ... จะมีสักคนบางไหม ที่เป็นเลขาที่ดี ไม่คิดจ้องจะงาบ แฟนของเขาเนี่ย = =
“ออกไปจากเก้าอี้ฉัน!” ร่างบางเมื่อเริ่มที่จะปรี๊ดแตกอีกครั้ง ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นกล่องปากกา ที่อยู่ในโต๊ะ กินกาแฟนั้นพอดี ร่างบางจึงตัดสินใจที่จะหยิบมันมา แล้วเควี้ยงออกไปด้วยความโมโห!
.
.
.
.
แต่ผลที่ปรากฏคือคนที่ร่างบางอยากให้โดนนั้นกับไม่โดนเลยด้วยซ้ำ ก็พราะร่างสูงนั้นไงที่เป็นคนเอาตัวบัง
“ยูริ มากเกินไปแล้วนะ”เสียงคำรามของร่างสูงดังออกมาเล็กน้อย ทำให้ เลขาที่นั่งอยู่ข้างหลังยิ้มอย่างมีชัยที่ทำให้ทั้งสองคนนั้นทะเลาะกันได้นั้นเอง ส่วนร่างบางนั้นน่ะหรอ กลัวน่ะ ก็กลัว เพราะที่ผ่านมา ต่อให้เขาทะเลาะกันเรื่องเลขาที่ไร ร่างสูงไม่เคยที่จะปฏิบัติอย่างนี้กับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“โว้ย ไอ้พี่ยูยะบ้า ผู้หญิงมันเลวขนาดนั้นยังจะไปโง้เชื่อมันอีก ผมจะทำ ทำต่อไป ให้ มันตายเลยฃดีไหมฮ่ะ พี่จะได้หายโง่บ้าง ผมเป็นแฟนพี่นะ พี่ไม่คิดที่ตะเชื่อแฟนพี่หน่อยหรอ”ร่างบาง ที่แม้ว่าจะกลัว แต่สถานการณ์นั้นก็บังคับให้ร่างบางตอบโต้ออกไปเช่นกัน เพราะกลัวที่ว่าหญิงสาวคนนั้นจะคิดว่าตนเป็นคนอ่อนแอเสมอไป
“พี่เชื่อการกระทำมากกว่าคำพูด....”
สิ้นเสียงคำพูดของร่างสูง เมื่อร่างบางได้ยิน ก็รู้สึกอารมณ์นั้นขุ้นมัวไปหมด โกรธ แค้น เกลียด มันปนเปไปหมด ทำให้ร่างบาง ต้อง คว้ากระเป๋าผ้าใบสวยที่ตนทำเองออกไปจากห้องด้วยความโมโห ทำให้ไดกิต้องตามออกไปด้วย แต่ก่อนที่จะออกไปร่างอวบของไดกินั้นก็ทิ้งทายคำพูดไว้เช่นกัน
“บางทีคนที่ร้ายจริงๆ อาจจะเป็นคนทีใกล้ตัวคุณก็ได้นะ!”ร่างอวบนั้นที่รู้เหตุการณ์ทั้งหมดก็อดที่ตจะโกรธร่างสูงไมได้ แต่ร่างอวบของไดกินั้นก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่ทาคาคิ คนเดียวเสียด้วยสิ เขาโกรธ เคย์ ชายหนุ่มผู้เป็นที่รักเชาเช่นกัน ที่ไม่สามารถช่วยอะไรร่างบางได้เลยนั้นเอง...
“แกมันก็คนบ้า ช่วยอะไรได้บ้างว่ะ”ร่างอวบเชิดใส่ร่างโปร่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเล็กน้อยก่อนที่จะรีบวิ่งตามร่างบางไปอย่างทันควัน....
.
.
.
เสียงดนตรีดังกระหึ่มในที่อโคจร แน่นอน มันเป็นเรื่องปกติ ยามเมื่อคนมีความทุกข์นั้นจะมาในที่นี้ ทั้งสองหนุ่มเพื่อนสนิททั้งสอง ที่เครียดเรื่องแฟนของตน ทั้งสองเลือกที่จะสั่งเหล้าที่แพงที่สุดและแรงที่สุดในร้านมากินด้วยความอารมณ์เสีย
จากตอนแรกที่กินเพียงแค่สองคนก็เริ่มที่จะมีสาวๆ หลายคนเริ่มมานั่งเค้าคลอเคลียกับทั้งสองรนาวกับว่าแข่งกับเพลงที่กระหึ่มอยู่นั้นเอง
แต่แล้วจู่ๆ แม่สาวสวยแต่ล่ะคนที่อยู่ในผับนั้น ก็หยุดการกระทำชะงัก เมื่อถูกสะกิดจากใครบางคนที่ไม่รู้เช่นกันด้วยความแรงตนแทบจะเซล้มได้
“ออกไปจากตัวของแฟนฉัน”เสียงนั้นเป็นเสียงห้าวปนแก่นเล็กน้อย ของไดกิ นั้นเอง ร่างอวบเลือกที่จะหยิก ใบหูของผู้เป็นที่รักตนด้วยความโมโห และเพื่อจะให้สตินั้น กลับมาและคุยกับตนเช่นกัน
“ไอเคย์ แกมาเคลียร์กับฉันเดี๋ยวนี้นะ!”ร่างอวบดึงหูของชายผู้นั้นออกไป ก่อนที่จะทิ้งให้ร่างสูงของทาคาคิ และ ยูริ ได้อยู่ด้วยกันเพียงสองต่อสอง
“พี่ยูยะชอบ แบบนั้นหรอฮ่ะ....”สีหน้าของร่างบางแลดู เศร้าสลดและผิดหวังในตัวของเขาเล็กน้อย ปากเรียวสวยก็ดูเหมือนว่าจะเบะออกมา พร้อมที่จะร้องไห้ได้ทันที
“ไม่ชอบ....”
“ไม่ชอบแล้วมาทำไม ไม่ฃอบแล้วรับเลขาอย่างนี้อย่างนั้นมาทำไม....”ร่างบางหันมาจิกสายตา ให้ร่างสูงก่อนเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหลัง และเดินออกจากร้านไป
“ตามผมมา!”ร่างสูงเดินไปจ่ายเงิน กับบ๋อย ก่อนจะเดินมาที่ลานจอดรถ ที่ร่างบางรออยู่ คนเดียวตามคำสั่งของร่างบางนั้นเอง
“พี่ยูยะ ผมจะเล่าให้พี่ฟัง แล้วแต่พี่จะเชื่อหรือไม่เชือนะ ผมก็แค่อยากจะเคลียร์เรื่องนี้ให้มันจบ.... ”
“อื้ม ว่ามาสิ พี่ก็อยากที่จะเคลียร์เหมือนกัน”
“ผมบอกแล้วนะ ว่าแล้วแต่พี่จะเชื่อหรือไม่เชื่อ... ผมทำขนมกับพี่ไดจัง อยู่แต่เธอคนนั้น ก็เดินมา ก่อนที่จะหัวเราะเยาะ ผมทั้งสองคนเล็กน้อย พร้อมกับพูดราวกับว่า เขาจะจับพี่ เขาอยากได้สมบัตีพี่ ผมก็แค่... เป็นพวกที่มีความอดทนน้อยไปหน่อยก็เลยเผลอทำอย่างนั้นไป รอยเหลือที่พี่เห็นนั้น เป็นรอยเลือดของผมเอง เพราะผม เอาคอมไปทุ่มใส่เขา เขาจึงจับหัวผมมาโขกกับ ผนัง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเหอะผมผิดเองแหละ แต่แค่อยากให้พี่รู้ว่า ผมไม่อยากที่จะให้พี่เจอคนที่ไม่ดีเท่านั้นเอง ”
“แต่พี่ไม่อยากให้ตัวเล็กไปร้ายใส่คนอื่นอย่างนี้นะ มันจะดูไม่ดี...”
“ช่างมันเถอะ ผมไม่แคร์คำพูดใครหรอก ถึงผมจะเป็นนางร้ายที่ตอยจิกกัด อาละวาดไปทั่ว ผมก็ยอม ยังดีกว่าคนที่ผมรัก... อย่างเช่นพี่ต้องพบกับคนที่ไม่ดีอย่างนั้น”
“พี่ไล่เขาออกไปแล้วนะ”จู่ๆ ร่างสูงก็พูดคำนี้ขึ้นมาทำให้ร่างบางที่ได้ยินนั้นตกใจเล็กน้อยที่ร่างสูงทำแบบนั้น
“พี่ไปไล่เขาออกทำไมฮ่ะ ผมรู้สึกผิดจัง”
“ก็เพราะเราน่ะแหละตัวเล็ก พี่ไม่จ้างเลขาอีกต่อไปแล้ว แต่ต่อไปนี้ตัวเล็กต้องมาทำงานกับพี่โอเคไหม จะได้ดูแลพี่ไง ที่พี่ทำไปก็เพราะอยากให้ตัวเล็กสบายใจน่ะแหละ”
“จริงๆหรอฮ่ะ พี่ยูยะ”
“จริงสิ ตัวเล็ก ถึงตัวเล็กจะร้ายขนาดไหน แต่พี่ก็รักตัวเล็กที่สุดนะ ^ ^”ร่างสูงยิ้มให้ก่อนที่จะขยี้หัวร่างเล็กเบาๆ อย่างที่ตนเคยทำเป็นประจำ ทำให้ร่างบางที่ จากตอนแรก โมโหนั้น กลายเป็น อารมณ์ดีขึ้นมาแทนที่เลยที่เดียว
“อื้มขอบคุณนะฮ่ะ ผมก็รักพี่ยูยะที่สุดเลย”ร่างบางยิ้มขอบคุณก่อนจะเกี่ยวคอของร่างสูงลงมาเพื่อที่จะจูบให้เป็นรางวัล
“กลับบ้านกันเถอะฮ่ะ”
END
บู้มมมมม จบแล้ว เป้นฟิคที่แบบว่า นี่มันนิสัยอิฉันชัดๆ 555555+ เราจะร้ายตลอดไปอย่าได้แคร์ ~~
อย่างอื่นบอกเลย ฟิคเรื่องนี้ สั้นไปหน่อย เพราะปั่นจบเพียงแค่ 2 ชั่วโมงยังงงกับตัวเองว่า นี่ตูแต่งได้ ขนาดนี้เลยหรอ ปกติ อืดค่ะ อืดแม่งอย่าเดียว ลงเป็นการขอโทษที่อัพฟิคช้านะ ช่วงนี้ไม่ค่อยยว่างด้วย พรุ่งนี้ไปถ่างหญ้าที่โรงเรียน แล้วก็ต้องอ่านหนังสือ เตรียมสอบ พรีโอเน็ต ไหนจะเข้าค่าย โคตรงาน บลาๆ อีก วันนี้ เป็นวันกีฦาสัด้วยแหละ คิคิ ไรเตอร์ แข่งทุ่มน้ำหนัก ได้ที่ 3 เหรียญ ทองแดงเย้ๆ โคตร ของความดีใจเลย ><
เห่อๆ แปะๆ
ความคิดเห็น