Short Fic Hey! Say! Jump by Mo-Chan

ลำดับตอนที่ #7 : [SF]ปากแข็ง (TakaChii)

[SF]ปากแข็ง (TakaChii)

Pairing:: Takaki X Chinen

Writer:: Mo-Chan

.

.

.

.

กี่วันแล้วนะ... กี่วันแล้วที่ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอย่างนี้...

 

รู้สึกเหงานะ เหงามาก แต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่อทุกอย่างนั้น เป็นเพราะผมทั้งนั้น...

 

''นี่ชี่ นายหยุดร้องสักทีเถอะ ฉันไม่ชอบหน้านายเวลาร้องไห้เอาซะเลย''เสียงหวานของยามาดะ เอ่ยปลอบใจเพื่อนของตนอยู่..

 

 

นี่ก็เป็นเวลาถึง2อาทิตย์แล้ว ที่ความสำพันธ์ของเพื่อนเขาแล้วยูยะต้องสั่นคลอน 

 

เพราะความขี้หึงของยูยะ และไหนจะความขี้แย คิดไปเองของชี่จังอีกต่างหาก...

 

จะให้ทำอย่างไงดีล่ะที่เนี่ย??

 

''ฮึก ยามะจัง มันนานแล้วนะ ทำไมพี่ยูยัง ยังไม่มาง้อฉันอีกล่ะ ฉันกลัวยามะจัง ฉันกลัวพี่ยูยังจะเกลียดหน้าฉัน..''สิ้นเสียงร่างบางก็นำมือมากุมหน้าก่อนที่จะปล่อยโฮอกมาเสียงดัง สร้างความเวทนาให้กับ ยามาดะ และยูโตะไม่น้อย

 

จะว่าไป เขาทั้งสองก็มีความผิด เพราะเขาทั้งสองนั้นใกล้ชิดกับร่างบางมากจนเกินไป ทำให้ยูยะ เลือกมาเป็นเหตุผลในการทะเลาะกันครั้งใหญ่ได้...

 

''ชี่จัง ฉันขอโทษนะ ฉันเองก็เหมือนจะเป็นต้นเหตุให้นายทั้งสองคนต้องทะเลาะกันด้วยสิ ฉันขอโทษจริงๆนะ''

 

''ไม่ต้องหรอกยามะจัง ยูโตะด้วยนะ อย่าโทษตัวเองสิ พวกนายไม่ผิดหรอกนะ''

 

เหตุการณ์ทั้งหมด คำพูดทุกคำพูด ร่างสูงได้เห็นและได้ยินมันทั้งหมด

 

''นี่พี่เข้าใจเราผิดไปหรอ ยูริจัง''สีหน้าของร่างสูงรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เพราะว่าเขานั้น ทำให้ร่างบางผู้เป็นที่รักของเขานั้นต้องเสียน้ำตา มาถึงสองอาทิตย์

 

เขานี้เป็นคนเลวจริงๆสินะ!

 

''นายจะไปง้อ มันงั้นหรอ เด็กน้อยที่ทำตัวร่านอย่างนั้นน่ะ''เมื่อเขาสำนึกผิดแต่ก็เหมือนมี ด้านมืดในใจเข้ากล่อมประสาทเข้าให้แล้ว...

 

''ใช่สิ เราไม่จำเป็นต้องไปง้อเด็กนั้นด้วยซ้ำนี่ ขอเราเลิกเองไม่ใช่หรอ''สิ้นเสียงร่างสูงก็เดินออกจากบริเวณนั้นไป ก่อนจะหันไปแสยะยิ้มชั่วร้ายราวกับปีศาจ ใส่โอคาโมโตะ เคย์โตะ ที่เดินผ่านมาพอดี...

 

.

.

.

.

 

''พี่ยูยะ ผมขอโทษฮ่ะ!!''เสียงร่างบางร้องสะดุ้งตื่น สร้างความตกใจ ให้กับยามาดะ ซึ่งเป็นเวร นอนดูแลร่างบางไม่น้อย ร่างอวบนั้น วิ่งกระหืดกระหอบ ก่อนที่จะถามร่างบาง ด้วยภวังค์แห่งความตกใจ

 

''ชี่จัง!! ชี่จังเป็นอะไร''สิ้นเสียง คำตอบที่ได้มาคือ น้ำตา...

 

น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของร่างบาง ดังแหมะ ปากบางเรียวาวยเริ่มที่จะสั่นคลอ เล็กน้อยตามอาการของคนที่กำลังจะร้องไห้อีกครั้ง

 

''ยามะจัง ฉันคิดถึงพี่ยูยัง ฉันคิดถึง ฉันมันโง่ไปเองใช่ไหม ที่บอกเลิกพี่ยูยังไป...''ร่างบางร้องสะอื้นภาพในความจำ ตอนที่เขาทะเลาะกัน ยังคงหลอกหลอน..

.

.

.

.

''นี่มันรอยอะไรพี่ยูยัง รอยลิปสติกนี่คืออะไร!''ร่างบางที่ดันตาดีไปเห็นรอยลิปสติกเจ้าปัญหาเอ่ยดังขึ้น ด้วยความโมโห คืนนั้นเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ของร่างสูง กับ เพื่อนเก่าของเขา ร่างบางที่ปกติจะไปด้วยก็ดันติดงานอีก 

 

แต่เพราะเวลาที่ร่างสูงนั้นไปสังสรรค์นั้นนานเกินไป ไหนร่างสูงนั้นจะเมาอีก ทำให้ร่าบางนั้นโมโหมากจนชวนทะเลาะ

 

 

''รอยลิปสติกใครแล้วจะทำไม มันไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย''

 

''ทำไมมันจะไม่เกี่ยวล่ะพี่ยูยะ ผมเป็นแฟนพี่นะ ไม่เห็นผมในจิตใจบ้างเลยหรอ พี่มันบ้า!''

 

''บ้าแล้วไง ก็ดีกว่านายนี่ร่านไปทั่ว ไปยั่วทั้งไอ้ยูโตะ ไอ้เคย์โตะ และไหนจะยามาดะอีก! นายคิดว่าฉันโง่รึไง ได้กันไปกี่ทีแล้วล่ะ

สนุกมากไหมฮ่ะ สนุกมากไหม!''

 

เพี๊ยะ!!

 

''คนบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ฮึก หน้าอย่าง ผมน่ะหรอ จะกล้านอกใจพี่ หน้าอย่างผมอ่ะหรอ หน้าอย่างผมอ่ะหรอ!จะกล้า ผมน่ะ รัก รัก รักพี่จะตายไป!''

 

''รักงั้นหรอ? รักแล้วร่านไปหาคนอื่นไปทั่วนี่นะ เหอะ รักภาษาอะไร! หรือว่ารักในลีลาเร่าร้อนของฉันกันล่ะ!''

 

''ดูถูก ดูถูกผมมาก ดูถูกผมมากไปแล้ว พี่ยูยะ ถ้าพี่จะดูถูกผมขนาดนี่ เราก็เลิกกันเถอะ อย่ามาทนรักกันอีกเลย...!!''

 

ร่างบางทุบอกร่างสูงอย่างรุนแรงก่อนที่จะวิ่งหนีไปจากสถานที่นั้น...

.

.

.

.

.

.

''ฉันผิดเองใช่ไหม ยามะจัง''

 

''นายไม่ผิดหรอกนะ ชี่จัง อย่าคิดมาสิ นอนต่ออีกนะ จะได้ผ่อนคลาย''ร่างอวบยิ้มให้ร่างบางเล็กน้อยก่อนจะทำท่าทาง จับผ้าห่ม มาห่มให้ร่างบางผู้เป็นเพื่อนสนิทของตน

 

''ไม่ต้องหรอกยามะจัง ฉันไม่อยากนอนแล้วแหละ ยามะจังไปอยู่กับยูโตะเถอะนะ อย่ามาดูแลฉันให้เป็นภาระเลยจะดีกว่า ฉันไหวแล้วล่ะ ว่าจะไปหาของกินสักหน่อย ^^''ร่างบางแสร้งยิ้มเล็กน้อน เพราะความเกรงใจที่มีต่อเพื่อนของตน เขาจึงต้องยอมที่จะโกหกว่าไหวออกไป แม้จะรู้สึกเหงาก็เถอะ

 

''จะดีหรอชี่จัง ไหวแน่นอน ฉันไม่อยากปล่อยชี่จังไว้นะ...''

 

''ไม่เป็นไรหรอก ยามะจังฉันไวจริงเชื่อใจฉันเถอะนะ ยามะจังไปเถอะ เดี๋ยวยูโตะจะเหงาเอานะ''

 

''แต่ถ้าฉันไปชี่ก็เหงาสิ ฉันเป็นหวงชี่จังนะ''ร่างอวบยังคงดันทุรังเพราะเขารู้แน่นอนว่าร่างบางกำลังฝืนอยู่

 

''ไม่เป็นไรจริงๆจ้า ยามะจังก็ เห็นฉันเป็นคนยังไงกันห่ะ''

 

''ขี้แยไง 555 งั้นฉันคงจะวางใจได้แล้วสินะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ มีอะไรก็ไปหาฉันได้เสมอนะ ชี่จัง''ร่างอวบนั้นตายใจอย่างสนิท เขามั่นใจว่าร่างบางนั้นอาจอยู่ได้อย่างแน่นอน จึงเดินออกไปจากห้องตามความประสงค์ของร่างบางไป...

 

เมื่อร่างอวบไปได้ประมาณห้านาที ร่างบางก็นั่งกอดเข่าของตัวเองก่อนที่จะระบายด้วยการนั่งร้องไห้ อย่างเงียบๆ เพราะกลัวว่า คนอื่นจะได้ยินเสียงตนและเป็นห่วงตนอีก เป็นเวลาเกือบชั่วโมง จนเสียงท้องร้อง ร่างบางจึงถึงนึกได้ว่าควรไปกินข้าวเช้า...

 

 

ขาสั้นเรียวบางเดินก้าวลงบันไดอย่างช้าๆ ดวงหน้าสวยใสนั้น มีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด ดวงตาคู่าวยก็บวมเห่อ จนผู้คนที่เห็นอาจจะสงสารได้ ส่วนสภาพร่างกายนั้นก็อ่อนปลวกเปียกเหลือเกิน...

 

ท่อนแขนเรียวบาง พยายามที่จะใช้แรงทีมีทั้งหมด เปิดประตูตู้เย็นเพื่อหาของกิน แต่แล้ว สะโพกงาม ที่ก้มลงไปหาของกิน ก็ชนกับสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง เข้าให้อย่างจัง

 

“โอ๊ย!” เสียงของร่างบางร้องดังลั่น เพราะการชนครั้งนี้ทำให้ร่างบางตั้งหลักไม่ได้ แล้วเซลมเข้าไปในตู้เย็น ที่หนาวยะเยือก...

 

“เหอะ”เสียงนั้นเป็นเสียงของลมหายใจที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยเขาเล็กน้อย เท่านี้ก็รู้แล้วล่ะ ว่าสิ่งแปลกประหลาดที่เขาชนมันคือใคร...

 

“คนใจร้าย...”เป็นเพียงแค่ความคิดในใจของร่างบางเท่านั้น แต่จู่ๆ มันกับดังออกมาจากปากเสียได้... 

 

เมื่อได้ยิน ก็เหมือนด้านสว่างในตัวร่างสูง จะได้ยินชัดแจ่มแจ้ง จนทำให้เขาอดที่จะหันไปดู ร่างบางด้วยความเป็นห่วงไม่ได้...

 

“ยูริ...”

“คนใจร้าย อย่ามาเรียกชื่อผม! ”ร่างบางที่แรงเหลือน้อยนิดแล้ว พยายามดันตัวของตัวเองออกมา จากตู้เย็นที่หนาวยะเยือกนั้น สีหน้าของร่างบางนั้น สั่นไปด้วยความหนาวเย็น แต่ .... ไม่ใช่มีเพียงแค่ความหนาวเย็นเท่านั้น ยังมีน้ำตา ที่ไหลออกมาอีก....

 

“ยูริพี่ขอ...”

 

‘นี่แกจะไปขอโทษไอ้เด็กจอมร่านนี่ทำไมกัน!’

 

‘แต่ฉันเป็นคนผิด ฉันเข้าใจน้องเขาผิดเอง’

 

‘แกมันน่าโง่ แกมันคนใจอ่อน แกไม่ได้รักเด็กนั้นแล้ว!!’

 

เสียงของด้านสว่างและด้านมืดตีกันจนสับสน  

 

นี่เขจะต้องทำอย่างไรกันนะ!!

 

“จะขออะไรครับ พี่ยูยะ ขอโทษ หรือ ขอให้ผมไปตาย...”

 

“ขอ... ขอ ทะ ขอ ให้นายไปไกลๆหน้าฉันได้ไหม!!”สิ้นเสียง ของร่างสูง ราวกับสายฟ้ามันผ่าลงมากลางใจของร่างบาง ความรักที่เขาอุตส่าห์ทุ่มเทมา ผลตอยแทนที่ได้ คือคำว่าไป ไกลๆหน้าฉันได้ไหม.. 

 

งั้นหรอ ??

 

“ในเมื่อพี่ไม่อยากเจอหน้าผม ผมก็จะไปตามคำขอพี่เอง... ” สิ้นเสียง ร่างบางก็วิ่งออกจาห้องด้วยกำลังทั้งหมดที่มี เพื่อที่จะหนีไปให้พ้น คนใจร้ายคนนี้เสียยให้พ้น

 

“ฉันรักนายนะยูริ...” พูดไปใช่ว่าร่างบางนั้นจะได้ยิน นี่เราวางท่ามากไปหรือเปล่า นี่เราปากแข็งมากไปใช่ไหม... 

 

END 

สั้นสมช็อตฟิค #หลบเกิบ นางแต่งวันที่เขาฟิน โอคชี่ กันซะด้วย งั้น นางจะแต่งทาคาชีหวานๆ เพื่อทาคาชี่จะได้หวานมั้ง ก๊ากกกกกกกกกกกก