Short Fic Hey! Say! Jump by Mo-Chan

ลำดับตอนที่ #3 : [SF]คู่กัด (TakaChii)

[SF] คู่กัด (TakaChii)
Rate::PG
Note::เรื่องนี้อาจจะมีคำหยาบคาย หน่อยนะค่ะ รับไม่ได้ก็กดออกจ้า^ ^
.
.
.
.
.
''โว๊ย! ไอ้ยูยะมึงอย่ามากวนตีนกูนะ!''เสียงแหลมใสตะโกนดังลั่นก่อนที่จะใช้บาทาคู่เล็กเตะโต๊ะเรียนที่ขวางหน้าตา

''มึงอะไร ห๊ะ ไอเตี้ย กูบอกแล้วนะว่ากูจะจีบอาจารย์ห้องพยาบาลคนใหม่น่ะ มึงแม่งเสือกตัดหน้ากู''ยูยะที่ไม่ยอมความเหมือนกัน ก็ตะโกนด่ากันจนสร้างความวุ่นวายให้ในห้องไม่น้อย

''นี่นายทั้งสองน่ะ หยุดทะเลาะกันเลยนะ''เสียงใสของยามาดะ เรียวสุเกะ ตะโกนดังลั่นเพื่อเป็นการห้ามทัพ

''นี่ยามะจังดูไอ้อ้วนดำมันดิ มันมาว่าเขาอ่ะ เขาผิดด้วยไงที่เดินหน้าจีบอาจารย์มิรุนะก่อน''จิเน็นที่ได้ที่ ก็เดินหน้าฟ้องยามาดะก่อน เผื่อตนอาจจะได้ความเห็นใจจากเพื่อนตัวอวบคนนี้


''ไอ้ยูริมึงอย่ามาพูดนะมึง กูบอกแล้วว่ากูจอง ดูมันสิยามะจัง ดูมันทำกับเขาดิ''ยูยะที่เห็นว่าจะไม่ได้การณ์ก็รีบอ้อนยามาดะเช่นกัน แต่หารู้ไหมว่ามีชายหนุ่มคนนึงที่นั่งอ่านหนังสือ ใกล้ๆอยู่ เสียสมาธิจนสามารถหักดินสอได้แล้ว!

''มึงอย่ามาอ้อนยามะจังนะ/มึงอย่ามายุ่งกับยามะจังกูนะ''เสียงของคู่กัดตะโกนใส่หน้ายามาดะพร้อมกัน

''นี่ทั้งสองหยุดได้แล้ว เพื่อนกันไม่ใช่หรอ!''ยามาดะที่เริ่มหมดหนทางจะแก้ปัญหาจึงใช้น้ำเย็นเข้ามาลูบคนทั้งสอง 

''ไม่นะเขาไม่ยอมจริงด้วย''จิเน็นที่ยังไม่ยอมความก็อ้อนยามาดะด้วยการเอาหัวของตนไปซบอกบางของยามาดะก่อนจะมุดหัวของตนลงไปเพื่อเป็นการอ้อน

''นี่ ฮ่า ฮ่ะ พอแล้วยูริจัง ฉันจั๊กจี้''ยามาดะพยายามจับหัวของจิเน็นออกเพราะมันจั๊กจี้ที่สำคัญอาจจะเสี่ยงให้คนรักของตน ของขึ้นได้นี้สิ

''เขาไม่ยอมให้ไอ้เตี้ยมันได้อ้อนยามะจังคนเดียวหรอกนะ''สิ้นเสียงร่างสูงของยูยะก็ตั้งท่าจะหอมแก้มใสอวบของยามาดะแต่แล้วก็มีเสียงดัง
'ปัง!'
ดังออกมา ปรากฏว่าเป็นร่างสูงของยูโตะนั้นเองที่ทุบโต๊ะดังขึ้น

''ไอยูยะ ไอยูริ นั้นแฟนกู อย่ามายุ่ง!''ยูโตะด่าอย่างเหลืออดด้วยความโมโห

''กูจะยุ่งใครจะทำไม''จิเน็นกับยูยะพูดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

''มึงอยากยุ่งกับแฟนกูนักใช่ไหม... ได้''สิ้นเสียงยูโตะก็หักกระดูกของตนดัง'กร๊อบ แกร๊บ'ทำให้ทั้งคู่ที่เห็นท่าว่าจะไม่ดี หันมามองหน้ากันเล็กน้อย..

''มึงตาย!!!!!!''

''เผ่นเถอะ!''ยูยะที่เห็นว่าคงไม่รอดทั้งคู่แน่ จึงได้แต่จับมือของจิเน็นไว้แน่น ก่อนที่จะรีบวิ่งหนียูโตะไป

''มึงจะไปไหน มึงหยุดเลยนะ''

''กูหยุดกูก็โง่ดิ''จิเน็นตบท้ายก่อนจะโค่นรังหนังสือเพื่อขวางทางยูโตะไว้...
.
.
.
''แฮ่กๆ เหนื่อยชิบหายเลย ไม่รู้ยูโตะมันจะหวงยามะจังไปไหนว่ะ''เสียงแหลมใสของจิเน็นบ่นเล็กน้อยหลังจากที่ตนกับยูยะ หาทีซ่อนยูโตะได้ ซึ่งนั้นก็คือ ห้องใต้บันไดอันแสนคับแคบที่มีที่พอสำหรับเขาสองคนอยู่ได้เท่านั้น

''มึงหยุดบ่นก่อนสิ ยูริเดี๋ยวมันได้ยินเสียงก็แห่มาอีก ที่นี้หนีไม่ได้แล้วนะมึง''ยูยะติเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าของจิเน็น

แต่แล้วดวงตาของทั้งคู่ก็สบกันโดยบังเอิญ...

''มะ มะ มึงอย่ามาเรียกกูว่ายูรินะ''จิเน็นบ่นอีกครั้งจนยูยะเห็นท่าว่าจะไม่ดีจึงใช้มือของตนปิดปากของร่างบางที่ยังคงส่งเสียงไม่เลิก

''มึงเงียบดิกูได้ยินเสียงคนเดิน''ยูยะบอกแต่ก็ยังไม่เลิกปิดปากของร่างบาง

''อื้อ ไออัดอึงอ่อยอูเอยอะ''ร่างบางยังคงพยศไม่เลิก จึงได้แต่คิดแผนจะทำมือของร่างสูงให้ออกจากปากตนด้วยการ'กัด'


''โอ๊ย มึงกัดกูหรอ! ดื้อนักใช่ไหม ได้''สิ้นเสียงร่างสูงก็ก้มลงไปที่ใบหน้าของร่างบางก่อนจะประกบปากปิดเสียงแหลมพยศนี้

''อื้อ''เสียงครางหวานที่แหลดรอดออกมาได้เล็กน้อยแต่ก็สร้างอารมณ์ของร่างสูงได้ไม่น้อย

มือคู่เล็กเอื้อมไปโอบคอของร่างสูงไว้เพื่อเป็นการประคองตนมิให้ร่วงลงไปกองกับพื้น

เนิ่นนาน...
เนิ่นนานกับการจูบครั้งนี้
ถึงเสียที่ยูยะได้ยินนั้นจะหายไปได้สักพักแล้ว
แต่....
การจูบครั้งนี้ยังคงไม่จบ!


''อื้อ~ อ่อย''เสียงอู้อี้ประท้วงเล็กน้อยก่อนจะพยายามดึงตัวเองออกจากการ'จูบ'ครั้งนี้อย่างทุลักทุเล

''มึงจูบกูทำไม!''ร่างบางหันมาด่าก่อนจะทุบอกร่างสูงทั้งน้ำตา

''กูขอโทษ''

''กูไม่ยกโทษ มึงหลบไป กูจะกลับบ้าน''ร่างบางพยายามย่อตัวก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องใต้บันไดอันแสบคับแคบแห่งนี้

''เดี๋ยวก่อน''ยูยะที่ไวทันร่างบางจึงรีบคว้าแขนร่างบางมาไว้กับตน

''ทำไม''

''ให้กูไปส่ง ยังไงบ้านกูกับมึงก็อยู่ข้างกัน''ยูยะบอกแต่ก็ต้องถูกร่างบางสะบัดมือทิ้งไป

''ไม่ต้องกูมีขา กูไม่ปัญญากลับเองไม่ต้องมาให้มึงส่งหรอก''ร่างบางปัดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะรีบโดยลืมกระเป๋าเอาไว้

'คงไม่ต้องตามไปสินะ'ร่างสูงคิดก่อนจะวิ่งขึ้นห้องเรียนไปเพื่อเอากระเป๋าของตนและร่างบางที่ลืมไว้ในห้อง

ร่างบางที่วิ่งพ้นเขตโรงเรียนก็เดินกลับบ้านเหมือนคนที่ไร้วิญญาณในหัวสมองก็คิดแต่เรื่องจูบเมื่อกี้

'ทำไมต้องใจเต้นไปกับมัน'

'ทำไมถึงต้องยอม'

'ทำไมถึงต้องเคลิ้ม'

'ทำไมต้องมีอารมณ์ร่วม'

'ทำไมต้องหวั่นไหว'

'ทำไมต้องอยากโหยหามันอีก'

'ทำไม?'

เหมือนคำถามที่ถล่มในหัวร่างบาง
ในใจนั้นร้อนเร่าอยากจะรู้คำตอบ
แต่คงเป็นเพราะ'อคติ'ที่มีให้เพื่อนคนนี้
อยู่ตลอดมา...

'นี้เรารักมันใช่ไหม'

''ฉันไม่ได้รักแกไอ้ยูยะ!!!!''เสียงแหลมใสตะโกนดังลั่นดีที่ไม่มีคนอยู่งั้นเขาคงต้องอับอายเป็นแน่

ร่างบางรีบมุดหน้าลง ก่อนจะวิ่งกลับบ้านอย่างไม่สนใจ จนไม่ถึง20นาที เขาก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

''กลับมาแล้วฮ่ะ''เมื่อถึงร่างบางก็เอ่ยทักทายตามธรรมเนียม ก่อนจะถอดรองเท้าและเดินขึ้นบ้านไป

''นี่ยูริลูก แม่ทำเกี๊ยวซ่าให้กินน่ะอาบน้ำเสร็จลงมากินด้วยล่ะลูก''

''คร้าบบบ แม่ รักแม่ที่สุดเลย''ร่างบางหันมาตอบก่อนจะหอมแก้มแม่ตนเพื่อเป็นการอ้อน

ไม่ถึง10นาทีร่างบางก็รีบวิ่งมาที่ห้องกินข้าวก่อนจะรีบนั่งลงยังที่ประจำของตัวเอง

''ทานล่ะนะครับ''สิ้นเสียงร่างบางก็หยิบตะเกียบมา ก่อนจะคีบเกี๊ยวซ่าของโปรดตนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

'ติ๊งหน่อง'แต่แล้วเสียงออดของบ้านก็ดังขึ้น ทำให้ร่างบางหันไปมองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

''เดี๋ยวแม่ไปเปิดนะลูก''

''ฮ่ะ''พูดจบร่างบางก็หันมาสนใจกับเกี๊ยวซ่าต่อ

''มาแล้วจ้า''หญิงชราขานรับก่อนจะเปิดประตูบ้านเพื่อต้อนรับแขก

''อ๊ะ ยูยะคุงหรอจ๊ะ มีอะไรรึเปล่า''

''พอดียูริลืมกระเป๋าไว้นะฮ่ะ ผมเลยเอามาให้''ยูยะยิ้มให้กับแม่ของร่างบางก่อนจะยื่นกระเป๋านักเรียนของร่างบางให้

''อ๋อ จ้างั้นลูกเขามากินอาหารกับแม่ก่อนดีกว่ามั้ย?''หญิงชราเชิญชวน

''งั้นผมก็ไม่เกรงใจนะครับ''เมื่อของกินมาล่อหน้า มีหรือทาคาคิ ยูยะจะปฏิเสธ ร่างสูงถอดรองเท้าก่อนจะเดินเขาห้องครัวตามหญิงชราไป

''ยูริดูสิลูกใครมา''

''ไอ้ยูยะ - -* พามันมาทำไมครับแม่''ยูริหันไปบ่นก่อนจะรีบตักตวงเกี๊ยวซ่าให้ไวที่สุดเพื่อจะหนีร่างสูงนั้นไป

''นี้ยูริ ไม่พูดอย่างนี้นะลูก ยูยะเป็นเพื่อนเรานะ''หญิงชราตักเตือน

''เพื่อนกันทำแบบนี้หรอฮ่ะ!''สิ้นเสียงร่างบางก็กระแทกตะเกียบก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องไป

''ไปทำอะไรให้ลูกแม่หงุดหงิดล่ะยูยะคุง''

''เอ่อ ผม...''

''ไม่ต้องบอกแม่ก็ได้นะ แต่ว่าไปง้อลูกแม่ก่อนเถอะไป''หญิงชราหันไปก่อนจะดันร่างสูงขึ้นไปบนห้องนอนของลูกชายตน

''เขาไปในห้องเลยลูก''

''ครับ''ร่างสูงรับคำก่อนจะผลักประตูห้องเขาไป

''ใครให้มึงเขาห้องกู''ยังไม่ทันจะปิดประตูห้องดี ร่างบางก็ต้อนรับด้วยน้ำเสียงงอนๆซะแล้ว

''ขอโทษ''

''กูไม่ยกให้''ร่างบางกอดอกตัวเองก่อนจะเชิดหน้าไปทางอื่น

''กูขอโทษจริงๆนะ กูไม่รู้มึงจะโกรธกู''

''มึงจะบ้ารึไง ทำไมกูต้องไปโกรธมึงด้วย''ร่างบางปฏิเสธ

''ก็กูจูบมึง...''

''กูไม่โกรธมึงหรอกนะ แต่กูแค่เกลียด เกลียดที่มึงทำให้กูสับสน!''ร่างบางพูดก่อนจะลงไปนั่งบนเตียง

''สับสน?''

''ใช่กูสับสน! สับสนมาก มึงเป็นต้นเหตุให้กูสับสนไอ้ยูยะ มึงมันเป็นต้นเหตุ''

''กูไม่เข้าใจ แต่ยังไงก็เหอะ เราเป็นเพื่อนกัน มึงหายเกลียดกูไม่ได้หรอ''ยูยะหันไปอ้อนเพราะหมดปัญญาที่จะรู้ได้ว่าร่างบางนั้นสับสนอะไร

''อ่อมส์ ไอ้โง่เอ๊ย กูหายเกลียดมึงก็ได้''ร่างบางหันไปด่าก่อนจะเดินหนีร่างสูงไปที่ระเบียงห้องของตน

''ทำไมมึงต้องว่ากูโง่ด้วยอ่ะ กูเสียใจนะมึง''ยูยะทำแก้มพองลมเล็กน้อยเพื่อแสดงว่าตนนั้นงอนอยู่

''จะให้กูด่ามึงว่าไงครับ มึงเขาใจไหมว่ากูสับสนเรื่องอะไร''

''กูไม่รู้กูเลยเปลี่ยนเรื่องไง''ยูยะส่ายหัวอย่างไม่รู้เรื่องทำให้ร่างบางที่ได้เห็นยิ่งโมโหเขาไปใหญ่

''สับสนเรื่องจูบไงเว้ย!''สิ้นเสียงร่างบางก็รวมกำลังก่อนจะกระโดดถีบร่างสูงที่ไม่ได้ตั้งตัวจนล้มลงไป

''โอ๊ยกูเจ็บนะโว๊ย ถีบกูทำไม''

''กูจะถีบให้ความโง่มันหายไปไง''ร่างบางพูดก่อนจะใช้เท้าของตนเขี่ยไปที่'พุง'ของร่างสูงด้วยความหมั่นไส้

''ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ มึงบอกว่าสับสนกับจูบของกู?''ร่างสูงหันไปทวนคำถามที่ตนได้ยิน

''ก็เอออ่ะดิ''ร่างบางหันหน้าไปมองทางอื่นเล็กน้อย

''งั้นมึงก็คิดเหมือนกูสิ...''

''เอ๋ ?? คิดเหมือนมึง''

''กูชอบมึงนะยูริ กูชอบมึงมานานแล้วด้วย''ร่างสูงสารภาพความจริงจากใจของตน

''แต่ที่มึงชอบมากัดกับกู มึงจีบผู้หญิงคนนั้นคนนี้ล่ะ มึงจะอธิบายว่าไง''

''ไอ้ที่กูจีบผู้หญิงก็เพราะกูยังไม่ยอมรับความจริงไง ส่วนที่กูหาเรื่องกัดกับมึงก็เพราะกูอยากอยู่ใกล้มึงน่ะแหละ''เหมือนลูกศรของกามเทพนับร้อยแทงมาที่อกของร่างบางดัง'จึ้ก'เพราะเขาไม่อยากคิดเลยว่าเพื่อนของเขาที่เป็นทั้งคู่กัด คู่แข่งของเขาจะหลงชอบเขามาตลอดซะได้

''แล้วกูก็รู้ว่ากูคิดผิดมาตลอดที่กูไม่ยอมรับ หลังจจากที่จูบกับมึง...''

''ไอ้บ้า!''สิ้นเสียงร่างบางก็โผเขาไปกอดร่างสูงด้วยความรู้สึกดีที่ก่อขึ้นในหัวใจของตน

''คบกับผมนะยูริจัง''

''ไม่!''ร่างบางตอบอย่างรวดเร็วจนร่างสูงที่ได้ยินนั้นแทบจะหมดกำลังใจและความหวังไปพลันแต่แล้ว...

''ไม่ปฎิเสธครับ''ร่างบางยิ้มให้ร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มร่างสูงของตน

ถึงแม้จะเคยทะเลาะกันมาแรงขนาดไหน
ถึงแม้จะตีกันด่าล่อกันถึงเพียงใด
แต่คำว่า'รัก'มันก็สามารถถลายกำแพงของ'คู่กัด'จนเป็น'คู่รัก'ได้นั้นเอง...

END

.
.
.
.
.
''อ๊ะ ยูโตะดูสองคนนั้นสิ''ร่างอวบของยามาดะชี้คู่กัดทั้งสองที่เป็นเพื่อนตนให้คนรักดู

''ก็เหมือนเดิมนี้ครับ ยามะจังบ้านมันใกล้กันก็เดินมาโรงเรียนด้วยกันเป็นธรรมดา''

''ไม่ใช่ๆ ยูโตะลองดูมือของทั้งสองดิ''ร่างอวบหันไปบอกแฟนตนก่อนจะชี้ให้ดูตำแหน่งนั้น...

''เออ จริงด้วยแหะ ''

''งั้นเราวิ่งไปหายูริกับยูยะกันเถอะ''สิ้นเสียงร่างอวบก็คว้ามือของร่างสูงโปร่งผู้เป็นที่รักของตนวิ่งลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความอยากรู้

''นี่ไอ้ยูริแกเป็นไรว่ะ''ยูโตะทักเพื่อนของตนก่อนจะแกะมือของร่างบางออกจากยูยะ ก่อนจะทำท่าเหมือนสำรวจดูว่ามีกุญแจมือคล้องกันรึเปล่า

''หาอะไรน่ะยูโตะ''ร่างบางถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

''ก็หากุญแจมือไง''

''หากุญแจ?''ร่างบางทำหน้างงเล็กน้อย เพราะคำพูดของเพื่อนตนนั้นมันแปลกเหลือเกิน


''ก็ทำไมยูริถึงเดินจูงไม้ จูงมือกับยูยะมาล่ะ''ยามาดะถาม
สร้างเสียงหัวเราะให้กับร่างบางของยูริไม่น้อย

''ก็ผมเป็นแฟนกับยูยะนี้''

'''ห๊าาาา ยูริวันนี้แกเป็นไรเป็นไข้ หรือผีตัวไหนมันเข้าแกเปล่าว่ะ''ยูโตะเมื่อได้ฟังคำตอบยิ่งงงไปใหญ่ พาลนึกว่าเพื่อนตนนั้น โดนผีเข้า - -*

''ยูริจังน่ะ ไม่โดนผีตัวไหนเข้าหรอ แต่แก่อ่ะไม่แน่''สิ้นเสียงร่างสูงก็หักนิ้วมือของตัวเองดัง'กร๊อบ แกร๊บ'ทำให้ภาพที่ยูโตะเคยทำหวนขึ้นมาในหัวของยูโตะอย่างฉับพลัน

''มึงตาย!!!!!!!!''

END Again