คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [SF] Rainy (TakaChii)
[SF] Rainy (TakaChii)
Paring :: Takaki X Chinen
.
.
.
แปะ แปะ แปะ
เสียงของหยดฝนกระทบลงพื้น ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ในบ้าน ต้องหันมาสนใจ จะไม่ให้สนใจได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อเขาตากผ้าไว้ที่หน้าบ้านน่ะสิถ้าฝนตกใส่ก็แย่หมดอ่ะดิ = =
“ตายแล้ว ผ้าผม!!” ร่างบางกระโดดจากโซฟาที่ตนกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปเปิดประตูบ้าน ฝ่าฝนเพื่อไปเก็บผ้าของตน
เสื้อยืดสีขาวคอกลมตัวเล็ก ยามเมื่อถูกสายฝนก็ยอมเปียกบาง แน่นอนล่ะ ขณะที่สายฝนกำลังตกอย่างรุนแรงนั้น เสื้อขาวตัวนั้น ก็เปียกชุ่มไปหมด พาลทำให้เห็นเรือนร่างเรียวบางทั้งหมดของร่างบาง
“เปียกหมดแล้ว ผ้าฉัน”ร่างบางรีบวิ่งไปหยิบผ้าชิ้นสุดท้ายก่อนที่หูเจ้าดีจะได้ยินเสียงของหมาข้างบ้านที่เห่าเสียจนทำเอาร่างบางอดที่จะสงสัยไม่ได้ ว่ามันเห่าอะไรกัน
“ทาโร่ มีอะไรหรอ??” ร่างบางหันไปถามเจ้าหมาข้างบ้านอย่างสงสัยก่อนที่จะหันไปดูที่หน้าบ้านของตนว่ามีอะไรเกิดขึ้น
‘เอ๊ะ นั้นอาจารย์ยูยะนี่...’
“อาจารย์ยูยะ เอ๊ย อาจารย์ทาคาคิ มาทีนี้ทำไมหรอฮ่ะ ?? ” ร่างบางตะโกนถามร่างสูงที่อยู่หน้าบ้านด้วยความสงสัย
‘นี่เขาจะมาทำไมนะ...’
“อย่ามัวยืนนิ่งเหอะ มาเปิดประตูบ้านให้ฉันหน่อยดิ” ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากร่างสูง เจ้าของเสียงหนุ่มทุ้มก็ตะโกนกลับมาเสียแทบเงิบ ใครจะไปตั้งตัวทันล่ะ....
“มันยืนบื้ออะไรอยู่เล่า มาเปิดประตูให้ฉันทีสิ หนาวจะตายอยู่แล้ว” อ๊ะ อะไรกัน แค่เผลอมอง เผลอคิดแป๊ปเดียวเอง จะใจร้อนไปไหนนะ....
ร่างบางได้แต่คิดในใจ ต่อให้ร่างสูงตรงหน้าตนจะเป็นคนที่ตนชอบก็เถอะ แต่มาเร่งอย่างงี้ใครจะไปทันกันเล่า!
“ขอโทษฮ่ะที่ช้า - 0 -” ร่างบางผลัดออกจากผ้าก่อนที่จะวิ่งไปเปิดให้ร่างสูงของ ‘ทาคาคิ ยูยะ’ ที่เปียกซกพอๆกับตนให้เข้าบ้าน
“เอ่อ ถอดรองเท้าก่อนนะฮ่ะ” ร่างบางเอ่ยบอกร่างสูงก่อนที่สติจะนึกคิดเรื่องบางอย่างได้
“เฮ้ย ผ้าผม !!! อ๊ะ เอ่อ อาจารย์ฮ่ะ เข้าไปรอในบ้านก่อนนะฮ่ะ ผมยังเก็บผ้าไม่เสร็จอ่ะ” ร่างบางหันไปดู ผ้าหลายชิ้นที่ยังตากอยู่บนราว ก็แทบใจหาย ผ้าที่ใกล้จะแห้งแล้ว ก็กลับมาเปียกอีกครั้ง หงุดหงิดใจจัง...
“นี่ฉันช่วยมา” ร่างสูงปิดประตูบ้าน ก่อนที่จะแตะไหล่ร่างบาง
“นายน่ะ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อในบ้านเลย เปียกจนเห็นไปถึงไหนแล้ว...” ใบหน้าคมสันของร่างสูง เงยมองขึ้นสูงเพื่อกลบเกลื่อนอาการของตน
“อ่ะ เอ่อ ขอบคุณครับ =////= ” ร่างบางก็เช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูงก็ก้มลงดูสภาพตัวเอง แน่นอนล่ะ มันเห็นหมดแล้ว ท่อนบนของเขา...
‘ทีหลังจะไม่ใส่เสื้อยืดสีขาวออกไปตอนฝนตกอีกแล้ว!!’
เมื่อร่างบางเข้าไปในบ้าน ก็ทำเอาร่างสูงที่สกัดกั้นทั้งความเขิน ทั้งเสียงหัวเราะ ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ไร้เดียงสาซะจน น่าใจหาย....
ตามจริงเขาก็ไม่ได้อยากจะข้องเกี่ยวอะไรกับ เด็กน้อยคนนี้สักเท่าไรหรอก เพราะในสายตาเขาเด็กนักเรียนของเขาทุกคนก็เป็นเพียงแค่เด็กธรรมดา แต่เมื่อเพื่อนตัวดีอย่าง ยาบุ โคตะเล่าให้ฟังว่าเด็กคนนี้ชอบเขาเท่านั้นแหละ เลือดเจ้าป่าก็เหมือนกับโดนปลุกขึ้น แน่นอนล่ะ เขาต้องการที่จะทำความรู้จักเด็กคนนี้ และ ตอนนี้ก็เหมือนจะถูกใจเขามากเชียวล่ะ....
ร่างสูงยืนยิ้มได้สักพัก ก็เดินไปเก็บผ้าให้ร่างบาง ตามที่ตนได้เสนอไว้ก่อนหน้า ก่อนที่จะผลักประตูบ้านเข้าไป
สภาพตัวเปียกโชก ต่อให้จะเป็นคนที่แข็งแรงขนาดไหน ก็อดที่จะจามด้วยความขัดจมูกไม่ได้ ทำเอาร่างบางที่ออกมาจากห้องน้ำต้องรีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้
“ผะ ผมขอโทษนะฮ่ะ นี่ผ้าขนหนูครับ” ร่างบางก้มหน้าก้มตาก่อนที่จะยื่นผ้าขนหนูให้ร่างสูงก่อนที่จะยืนรอเก็บผ้าขนหนู
“อ๊ะ นี่นายพอจะมีเสื้อกับกางเกงให้ฉันเปลี่ยนบ้างม่ะ”
“เสื้อกับกางเกงหรอฮ่ะ ??... เอาไปทำไมหรอฮ่ะ”ร่างบางถามด้วยความสงสัยทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอดที่จะปวดประสาท น้อยๆกับเด็กตรงหน้านี่ไม่ได้
“นายเห็นอยู่ไหมล่ะว่าฝนยังไม่หยุดตก”
“หะ หะ เห็นครับ...”
“แล้วนายเห็นไหมว่าฉันเปียกอยู่”
“เห็นครับ...”
.
“แล้วจะให้ฉันยืนเปียกอยู่รึไง เด็กบื้อ! ฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว” ร่างสูงตะคอกใส่ก่อนที่จะก้มตัวลงแล้วไปจับไหล่ร่างบางที่กำลังกลัวจนตัวสั่น
“ฉันหนาว....!!!”
“ขอ ขอโทษฮ่ะ ผมจะรีบไปหาให้เดี๋ยวนี้แหละ!” ร่างบางแกะมือของร่างสูงออกก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปยังห้องๆนึงอย่างรวดเร็ว ด้วยความขวยเขิน ทำให้ร่างสูงที่เห็นอากัปกิริยาของร่างบางทั้งหมดหลุดหัวเราะ
‘ถึงจะบื้อไปหน่อย แต่เด็กคนนี้มันน่าสนใจซะยิ่งกว่าสาวๆที่เสนอตัวมาให้เขาซะอีก... ขอบคุณนะ ยาบุ’
ร่างสูงนึกขอบคุณเพื่อนในใจก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเตรียมชำระร่างกายของตน ที่เปียกซกนี้ซะก่อน
หยดสายน้ำจากฝักบัวเริ่มที่จะ หยดลงมาเพื่อชำระคราบเหงื่อไคลที่โดนน้ำฝนมาก่อนหน้านี้.... แน่นอนว่าการอาบน้ำนั้นก็จำเป็นที่จะต้องใช้นั้นก็คือ สบู่ยังไงล่ะ เขามองไปทั่วห้องน้ำ ก็ไม่เจอ น่าแปลก แค่สบู่ก้อนเดียวก็ไม่มี ... มีซะก็แต่...
ขวดลายคิตตี้สีชมพูจ๋า แถมยังมีรูปดอกกุหลาบอีก...
“ใช้ไปได้ไงว่ะ...” ร่างสูงหยิบขวดนั้นมาก่อนที่จะพลิกดูมัน
“สบู่เหวกลิ่นกุหลาบ เจริญล่ะกู....” ร่างสูงมองขวดสบู่เหวนั้นก่อนที่จะตัดสินใจเปิดฝาขวดนั้นแล้วหยดมันลงไปบนฝ่ามือของตัวเอง
“หอมแต่มันควรที่จะคู่กับผิวของเด็กนั้น ไม่ใช่ฉัน T_T”ร่างสูงตคัดใจกลืนน้ำลายเฮือกสุดท้ายก่อนที่จะชโลมสบู่เหลวเพื่อชำระคราบและสิ่งสกปรกออกจากร่างกายตน
ป่านนี้ไม่รู้ร่างบางจะหาเสื้อผ้าให้เขาใส่ได้รึยังนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เอ่อ อาจารย์ครับผมหาเสื้อให้ได้แล้วนะครับ”
“อื้อรอแป๊ปนะ” ร่างสูงร่างบรรดาเจ้าฟองสบู่ทั้งหมดออกจากตัวก่อนที่จะคว้าผ้าขนหนูที่ตากไว้บนราวก่อนที่จะเอามาพันส่วนร่างของตนแล้วเปิดประตูเพื่อที่จะไปหาร่างบาง
“เอ่อ นี่เสื้อฮ่ะไม่รู้ว่าจะอาจารย์จะใส่ได้รึเปล่า....” ร่างบางยื่นเสื้อผ้าของพ่อตนที่ตนไปหามาได้ให้กับอาจารย์ของตน
“ขอบใจ...” ร่างสูงรับข้าวของที่ลูกศิษย์ของตนเตรียมมาให้ก่อนที่จะปิดประตูห้องน้ำไป...
.
.
.
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของผมเต้นรัวราวกับว่ามันจะระเบิดให้ได้ยังไงยังงั้นแหละ... อะไรกันทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะ เขาเป็นอาจารย์ เราเป็นลูกศิษย์ มันไม่สมควรนะ จิเน็น มันไม่สมควร...
แต่ทำไงได้เราหลงรักอาจารย์ไปตั้งนานแล้วอ่ะ....
อ่า จิเน็น นายควรที่จะหยุดเพ้อเจ้อเดี๋ยวนี้นะ !!! ทำเหมือนคนไม่เคยเห็นไปได้ เรากับเขาก็มีส่วนบนเหมือนกันหมดแหละ!!!! .......... แต่ทำไม ใจมันจะต้องเต้นด้วยนะ
พอได้แล้ว หัวใจบ้า !! หยุดเต้นเหอะ หน้าก็หยุดแดงได้แล้วด้วย L
“นายเป็นไรน่ะจิเน็น หน้าแดงไม่สบายหรอ ? ” เอาแล้วไง อาจารย์ครับมาทำไมตอนนี้ หน้าผมยังไม่หยุดแดงเลยนะ T______T
“เออ เปล่าฮ่ะ ผมแค่ว่ามันร้อนไปน่ะ” ผมแสร้งแกล้งทำท่าทำทางพัดไปงั้นแหละ หนาวจะตาย ฝนก็ตกใครจะมาบ้าร้อนกันเล่า
“ฉันว่ามันหนาวออก นายนี้แปลกนะ ว่าแต่ฉันหิวอ่ะ นายทำอะไรให้กินหน่อยสิ ” ทำอะไรให้กิน นี้กะจะปักหลักตั้งฐานที่บ้านผมเลยหรอฮ่ะ อาจารย์ T______T
“ยังจะมาทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้อีก นายไม่เห็นรึไงว่าฝนมันตก แถมฉันก็เป็นอาจารย์นายด้วยนะ! ” ชิชะ!! ทำมาเป็นยกตนข่ม ให้ตายสิ ให้ตาย แล้วอย่างนี้ผมจะมีอันทำอะไรได้ล่ะเนี่ย หัวใจก็เต้นแรงซะขนาดนี้
“ฮ่ะ เดี๋ยวผมไปทำให้ ว่าแต่อาจารย์คิดจะอยู่ที่นี้ตลอดเลยหรอฮ่ะ = =”
“อื้ม อยู่นี้แหละ กลับบ้านไปก็ไม่มีคนอยู่ ฉันยิ่งเป็นพวกโดนฝนแล้วไม่สบายอยู่ด้วย ถ้าไม่สบายก็ให้นายดูแลไปเลย ดีออกนี้ ^__^ ” ดี ดีตาย _ _ ล่ะครับ อาจารย์ ฮือออออ ทำไม ถึงผมอยากอยู่กับอาจารย์บ่อยๆก็เถอะ แต่นี้มันอยู่ใกล้จนเกินไป อ๊ากกก สติของผม กลับมาเถอะ นะ อย่าเผลอไปทำอะไรบ้าๆให้อาจารย์ได้เห็นเชียวล่ะ ผม ผม กราบล่ะ
.
.
.
.
ตลก ตลกชะมัด ท่าทางกล้าๆกลัวๆเกรงๆ น่ารักๆแบบนี้ หาดูยากชะมัด จะว่าไปความจริงผมก็ไม่ได้อยากอยู่หรอกฮ่ะ เกรงใจเด็กมัน แต่ทำไงได้ ผมเป็นพวกโดนฝนแล้วไม่ค่อยสบายด้วยสิก็เลบยถือโอกาสอยู่ในซะเลย แฮะๆ คิดซะว่าหาคนดูแล+ดูเด็กคนนี้ไปด้วยในตัวแล้วกันล่ะนะ อิอิ ราวกับยิงปืนนัดเดียวได้นกต้องสองตัว
อ่า ว่าแต่ช้าจังนะ ผมชักจะหิวข้าวจัง ไม่รู้ลูกศิษย์ของผมคนนี้จะทำอะไรให้ผมกินกันนะ อยากรู้จัง
“เสร็จแล้วฮ่ะ ข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึ อาจารย์พอกินได้ไหมอ่ะฮ่ะ ” เด็กน้อยที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกศิษย์ของผมเดินมาถามด้วยหน้าตาที่ไร้เดียงสา ก่อนที่จะยื่นจานข้าวที่ราดแกงกะหรี่ทงคัตสึมาให้ผมดู
หึหึ จานมันแต่งเป็นรูปหมู น่ารักชะมัด
“บูตะจัง งั้นหรอ?? กินได้อยู่หรอกมั้ง ว่าแต่ฝีมือนายเหอะ จะพอกินได้รึเปล่า”
“กินได้สิฮ่ะ มั่นใจฝีมือของผมคนนี้เถอะ!” ใบหน้าไร้เดียงสา นั้น ดูเหมือนจะคิ้วขมวดเล็กน้อย ตลกชะมัด เด็กน้อย โดนยั่วแค่นี้ก็โกรธซะแล้ว น่ารักจริงๆเลยนะ
ร่างบางกระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะกินข้าวในตำแหน่งของผม ก่อนที่จะเดินสะบัดก้นไปหยิบจานข้าวของตนเองมานั่งทานกับผมบ้าง
‘มารยาทแย่จังนะ อย่างนี้ต้องจับตีก้นซะให้เข็ด...’ มันก็ได้แต่คิดเท่านั้นแหละ ขืนไปเล่นตีก้นทั้งๆที่ไม่ใช่คนรักกัน คงเปลี่ยนจากรักมาเป็นเกลียดผมตายแน่ๆ
“อิ่มแล้วคร๊าบบบบบบบบ” อร่อย อร่อยมาก ฝีมือเหมือนแม่ของผมเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่านี้เป็นแกงกะหรี่ที่เด็กผู้ชายทำจริงๆ อร่อยพูดแล้วก็คิดถึงแม่จริงๆเลยนะ
“นี่ผมใส่ผงกาแฟไปด้วย เป็นไงฮ่ะ พอจะใช้ได้ไหมอ่ะ...” ร่างบางหันมาถามผมด้วยสีหน้ากล้าๆกลัวๆ แถมยังเหงื่อตกอีกต่างหาก กลัวฝีมือตัวเองจะแย่ขนาดนั้นเลยรึไง
“อร่อยมาก!”
“เฮ้อ โล่งอกซะที ขอบคุณฮ่ะ ^___^ ผมนึกว่ามันจะไม่อร่อยซะแล้วอีก เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำให้กินอีกนะ”
“อื้มเอาสิ ฉันอยากกินเหมือนกัน” ผมตอบกลับลูกศิษย์ไป สีหน้าท่าทางดีใจของเขานั้นมันเหมือนราวกับ ผ้าฝ้ายสีขาวบริสุทธิ์ จริงๆนะ
.
.
.
.
“นี้คืนนี้ฉันขอนอนด้วยนะ” นอนด้วย นอนด้วยคืออะไร T___T กร๊าซซซซซ ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผู้ชายที่ผมรักจะมาขอนอนกับผม นอนเตียงเดียวกับผม !!
มันเขินนะโว้ยยยยยยย
“นอนเตียงเดียวกะ กับผมหรอฮ่ะ” ผมถามไปและคำตอบที่ได้รับนั้นก็คือ...
“อื้ม นอนเตียงเดียวกับนายนี่แหละ ฉันติดหมอนข้างน่ะ ไม่มีหมอนข้างฉันนอนไม่ได้ นายคงไม่ว่าอะไรฉันหรอกใช่ไหม ถ้าฉันจะขอให้นายเป็น หมอนข้างให้ฉันสักคืน” ไม่ว่าหรอกฮ่ะ ยินดีด้วยซ้ำ แต่คืนนี้ผมจะหลับได้ไหมล่ะเนี่ย ฝนก็ไม่ยอมหยุดตกสักทีด้วย ตกนานไปแล้วนะ !
“งั้นเราไปดูทีวี นี่ก็ จะทุ่มนึงแล้วนะ ”
“ฮ่ะ ผมกำลังอยากดูข่าวพอดี”
.
.
.
.
“อ้าววันนี้ไม่มีข่าวหรอกหรอ มีแต่หนังผีฉายแทน ให้ตายสิ ผมไม่อยากดูเลยอ่ะ อาจารย์” เสียงกระเซ้าเง้างอของลูกศิษย์คนนี้ทำเอาซะผมแทบอยากจะหัวเราะซะให้ลั่น
โตขนาดนี้ยังจะกลัวผีอีกนะ
“ก็ฉันอยากดูนี้ จิเน็น ยูริ ฉันขอสั่งนายในฐานะที่ฉันเป็นอาจารย์ให้นายดูหนังกับฉันเดียวนี้ ห้ามหลับหรือแอบไปไหนด้วย” ฮ่าฮ่าฮ่า สีหน้าของลูกศิษย์ผมนั้นมันซีดขาวราวกับไร้เลือดเชียวล่ะ ผมไม่ได้อยากแกล้งอะไรมากหรอกนะ แต่ก็อดใจไม่ได้จริงๆ
“อาจารย์ใจร้ายเอาความเป็นอาจารย์มาข่มผมตลอดเลย ! ใจร้าย” ดูสิทำเป็นแก้มพองลม ทั้งตลกทั้งน่ารัก เอาจริงๆนะผมไม่เคยเห็นใครงอนแล้วน่ารักเท่าเด็กนี้เลยจริงๆ
ระหว่างที่ดูหนังผีอยู่นั้นเด็กนั้นก็เอาแต่ทั้งร้องโวกวาก โวยวายแถมยังเกาะแขนผมซะแน่นอีก กลัวมากขนาดนี้เลยหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ยังดีหน่อยที่หนังจบสักที งั้นผมคงอดใจไม่ไหว กระโจนใส่เด็กนี้เป็นแน่
“โอ๋ๆ ไม่ร้องไห้นะเด็กดี” ผมได้แต่ลูบหัวของเขาเพื่อเป็นการปลอบ ก็เพราะตอนนี้ลูกศิษย์ตัวน้อยคนนี้เล่นร้องไห้ซะแล้วสิ
รู้สึกบาปจังแฮะ ทำคนร้องไห้เนี่ย = =
“ฮึก อาจารย์ใจร้าย ใจร้ายที่สุด ผมกลัวจะตาย อาจารย์บังคับผมทำไม ฮือ ” เสียงร้องไห้โฮของร่างบางเอาซะผมแทบจะเงิบอยู่ตรงนั้น ถ้าจะขี้กลัวขนาดนี้ล่ะก็นะ เด็กน้อย
“ขอโทษนะ งั้นฉันอุ้มพาไปนอนไป...” ผมไม่ปล่อยให้พูดพร่ำทำเพลงหรอกนะ ผมรีบลุกขึ้นก่อนที่จะอุ้มร่างบางเพื่อที่จะไปวางไว้บนเตียงเพื่อเตรียมเข้านอน
“ถึงเวลาจะนอนแล้วนะเด็กดี...” น่าแปลก ไม่มีอาการโวยวายแหะ แถมเงียบจนผมตกใจซะอีกที่ไหนได้ก็เด็กนี้เล่นร้องไห้จนหลับไปแล้วน่ะสิ แปลกจริงๆ แถมยังน่าสนใจมากๆซะอีก....
.
.
.
.
“อ่าเช้าแล้วหรอ ว่าแต่ทำไมมันหนักจังนะแถมยังร้อนด้วย” ผมหันไปดูสิ่งของที่ทับกับหน้าท้องของผม แต่แล้วก็ต้องเจอกับเขาคนนั้น ผู้เป็นอาจารย์ของผม จะว่าไปเมื่อคืนเขามาขอนอนด้วยสินะ
ให้ตายสิ อยู่ๆก็เหมือนจะทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว ทำไม มือไม้มันเล่นสั่นไปหมด หัวของอาจารย์เขาทับหน้าท้องผมอยู่อย่างนี้แล้วผมจะเอาออกยังไงดี
ผมได้แต่ตัดสินใจ เฮือกใหญ่ ก่อนที่จะพยายามจับหัวของอาจารย์ออกมาจากหน้าท้องของผม ว่าไป มันร้อนจังเลยนะ สงสารอาจารย์จะเป็นไข้แน่ๆเลย
เดี๋ยวผมไปหายามาให้กินนะฮ่ะ
ผมรีบวิ่งไปเตรียมยาพารามาก่อนที่จะไปเตรียมผ้ากับน้ำอุ่นๆในกาน้ำร้อนที่ผมเสียบทิ้งไว้ระหว่างที่ไปหายามาให้อาจารย์ รอผมก่อนนะฮ่ะ!
“อาจารย์ฮ่ะ อ่าปากหน่อย ผมจะป้อนยาให้” ผมสะกิดอาจารย์เบาๆก่อนที่จะกระซิบไปที่หูของอาจารย์ แต่ตาของผมนั้นก็ ดันไปจ้องกับปากของอาจารย์เขาให้ซะได้
ทำไมกัน อยู่ดีๆเกิดอารมณ์ ที่อยากจะถูกริมฝีปากนั้นครอบครอง ....
หยุดเดี๋ยวนี้นะ! จิเน็น !!
หยุดความคิดของนายเดี๋ยวนี้
ผมกลั้นหายใจเพื่อที่จะลืมเรื่องความคิดฟุ้งซ่านของผมออกไปให้หมด ก่อนที่จะเริ่มปลดกระดุมเสื้อที่อาจารย์ใส่อยู่ แล้วเริ่มเช็ดตัวให้อาจารย์
ไอ้อาการใจเต้นแรงมันกลับมาอีกแล้ว ... หยุดเถอะ มันน่าอายชะมัด เพราะหัวใจของผมมันดันเต้นแรงซะจนได้ยินเสียงออกมาเลยนี้สิ
“อื้อ เสียงหัวใจนายน่ะ เต้นแรงจนฉันตื่นแล้วนะ” อะ อาจารย์ตื่นแล้วหรอ!! แล้ว อาจารย์พูดอะไรออกมา โฮกกกก จิเน็น แกจะเอาหน้าไปซ่อนไว้ที่ไหนล่ะเนี่ย T___T
“ขอโทษฮ่ะผม ผม”
“จะมาผมอะไรอีกเล่า ทำต่อไปเถอะ ขอบคุณนะที่ดูแลฉัน ถ้าวันไหนว่างฉันจะพาไปเลี้ยงไอติมเพื่อเป็นการขอบคุณ”
“เลี้ยงไอติม ?”
“อย่าเรียกว่าเลี้ยงไอติมเลยจะดีกว่า ว่าง่ายๆ ฉัชวนนายไปเดทน่ะแหละ” เดท เดท เดทงั้นหรอ =[]= เกิดมา 17ปี เดทครั้งแรกของผมงั้นหรอ หัวใจที่ว่าตะกี้เต้นแรงแล้ว มันดันเต้นแรงมากกว่าเก่าซะอีกน่ะสิ ให้ตายๆๆๆ เขิน เขินไปหมดแล้ว อยากจะกรี๊ดให้มันรู้แล้ว รู้แรดไปเลย อ๊ากกก
“อาจารย์ฮ่ะ -///-”
“เรียกฉันว่า พี่ยูยะสิ”
“พี่ยูยะฮ่ะ...”
“อื้มนั้นแหละ เยี่ยมมากเด็กน้อย งั้นวันนี้อาจารย์จะเดินหน้าจีบเธอล่ะนะ!”
END
Talk :: มันรู้สึกยาวขึ้นบ้างไหมอ่ะ -..-
พยายามแล้วนะคะ 5555 เป็นฟิคที่ปั่นทรหดอีกแล้ว ก๊ากกกก
ฟิคเป็นไงติชมกันด้วยน้า จุ๊บบบบบ
ความคิดเห็น