คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] Chinen in wonderland [TakaChii] Part1
[SF] Chinen in wonderland [TakaChii]
Paring :: Takaki X Chinen
RATE :: PG
Note :: ดัดแปลงมาจาก เรื่อง อลิซ อินวันเดอร์แลนด์ โดยจะเอา แค่โครงมา ไม่ได้จะทำให้เหมือนทั้งหมด อาจจะมีเพิ่มความวาย ความตลกเฮฮา และ อาจจะไม่มีตัวละคร บางตัวอยู่ด้วย นะค่ะ ^___^
ว่าง่ายๆ เราจะมายำ อลิซ อิน วันเดอร์แลนด์กัน หึหึ // ถือพริกกับหอมเตรียมยำ #ผิด
.
.
.
“มาชี่จังเดี๋ยวพี่เล่านิทานให้เราฟังนะ”เสียงของหญิงสาวคนนึงที่นั่ง บอกผู้เป็นน้องชายของตนที่กำลังนั่งดื่มนมด้วยความสนุกสนาน อยู่ข้างๆตนนั้นเอง
“เย้ๆ พี่จะเล่านิทานให้ผมฟังหรอฮ่ะ ดีใจที่สุดเลย >< ” ร่างบางยิ้มแป้นกับผู้เป็นพี่สาวของตน ก่อนที่จะเนียนเข้ามานอนตักของพี่สาวตนเพื่อที่จะฟังนิทานนั้นเอง
“เรานี่นะ ปีหน้าก็จะ20แล้ว ไม่ว่าจะตัว หรือ นิสัย ก็ยังเป็นดีของพี่เสมอเลยนะ...” ผู้เป็นพี่สาวยิ้มให้กับน้องชายคนตนก่อนที่จะลูบหัวของน้องชายตนเล่นและเริ่มเล่านิทานไป...
“กาลครั้งนึงนานมาแล้ว....”
.
.
.
“เอ๊ะ นั้นกระต่ายอะไรน่ะ ! ” ขณะที่ร่างบางนั้นกำลังฟังนิทานจากพี่สาวของตน สายตาคู่ดีก็กันเหลือบไปเห็น เจ้ากระต่ายตัวสูงผอม รีบวิ่งไปด้วยความรวดเร็ว แถมยังบ่นอีกว่า
“โอ๊ยๆ ให้ตายสิสายแล้ว ยามะจัง โกรธแน่เลยไอ้ยูโตะเอ๊ย เดธครั้งแรกก็ช้านะแก” กระต่ายตัวนั้น คว้านาฬิกาล็อกเกตนั้นมาดู ก่อนที่จะรีบวิ่งลงหลุมของมันไป ทำให้ร่างบางนั้น อดที่จะสงใส ในโพรงหลุมใหญ่นั้นไม่ได้ จึงได้แต่ แอบเนียนๆ ออกจากตักพี่สาวของตนเพื่อที่จะไปดูหลุมนั้น นั่นเอง...
“เอ๊ะ ทำไมพี่ไม่คิดจะทักเราว่าไปไหนเลยนะ แปลกจัง..” ร่างบางได้แต่สงสัยว่าทำไมพี่สาวของตนนั้น แทนที่จะทักหรือถามไถ่ว่าตนไปไหน กลับนั่งนิ่งเฉยราวกับถูกสต๊าฟเอาไว้ ทำให้ร่างบางนั้นอดที่จะตะขวิดตะขวงใจไม่ได้เลยจริงๆ
“ช่างมันเหอะ พี่คงจะคิดว่าเราเป็นผู้ใหญ่แล้วล่ะมั้ง” ร่างบางตัดความสงสัยไปก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆกับโพรงหลุมใหญ่ที่กระต่ายนั้นกระโดดลงไป...
เมื่อเดินมาถึง ร่างบางก็ถึงกับตกใจ เมื่อโพรงหลุมนั้น ดันมี เงินทอง ที่ประกายแพรวพราวระยิบระยับ ไปเตะตาร่างบางเขาให้น่ะสิ = =
“ว้าววว เงินทั้งนั้นเลย ถ้าเราขนมันกลับไปได้ เราก็รวยเป็นมหาเศรษฐีเลยสินะ หึหึ ที่นี้ แม่จะเอาเงินไปซื้อแคลเซี่ยมต่อความสูงให้สูงชะลูดเลย คิคิ” ร่างบางยิ้มอย่างกรุ่มกริ่มก่อนที่จะเหลือบไปเห็นถุงดำใบใหญ่ที่อยู่ใกล้ตน ราวกับว่ามันจะเป็นใจให้ร่างบางซะงั้น...
“แหม่ พอคนมันจะรวยก็มีของมาเป็นใจจริงๆนะ” ร่างบางเลียปากก่อนที่จะวิ่งไปเอาถุงดำใบนั้น แต่ก็ต้องสงสัย เมื่อรู้สึกว่าเหมือนจะมีอะไรอยู่ในถุงใบนั้นนี่สิ....
“เอาฉันออกไปทีสิ = =” ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไร เสียงจากถุงดำใบนั้นก็ดังขึ้นมา ก็พบว่าเป็น ชายหนุ่มรูปงาม ที่ดูแล้ว ตัวใหญ่กว่าตนแน่นอน
แต่เอ๊ะ ทำไมมันถึงอยู่ในถุงดำนันได้ว่ะ =[]=
“ผีหลอกกกกกกกกกกก” ยังไม่ทันที่จะได้สรุปดีเสียด้วยซ้ำ ด้วยความผีบ้าไม่เป็นผู้เป็นของร่างบางนั้นก็ได้แต่แหกปากโวยวายไปลั่นทั่วถุง ทำให้ร่างสูงนั้นอดที่จะรำคาญไม่ได้จนต้องเอามืออุดหูนี่สิ
“ไอ้เตี้ยบ้าหุบปากไปดิ รำคาญว่ะ ที่สำคัญ ฉันไม่ใช่ผีด้วย”ร่างสูงชักสีหน้าใส่ร่างบางเล็กน้อย ทำให้ร่างบางที่นอกจะบ้าๆบอๆแล้ว ยังขี้กลัวจนหัวหดก็แอบที่จะกลัว บุคคลที่อยู่ตรงหน้าตนไม่ได้จริงๆ
‘นี่เราเจอผีแยงกี้งั้นหรอ = = ’
“ไอ้เตี้ย ฉันไม่ใช่ผีแยงกี้นะเว้ย ! ” เฮือก!! ทั้งๆที่คิดในใจแท้ๆ แต่ทำไมมันรู้ได้ว่ะเนี่ย แกมีญาณวิเศษ เดาจิตใจคนได้รึไงกัน
“ฉันไม่อยากทะเลาะกับผีแยงกี้อย่างแก หรอกนะ หลบไป ฉันจะเก็บเงิน” ร่างบางทำหน้าฟึดฟัด ก่อนที่จะดันร่างสูงให้ห่างจากตน เพราะร่างสูงนั้นกำลังบังทางของตนอยู่
“ไม่ให้ไป นี่มันไม่ใช่เงินนายสักหน่อย เอาไปก็บาปเปล่าๆ”
“ไม่ต้องมาสอนฉันหรอกน่า หลบไป ฉันจะเอาเงิน” ร่างบางผลักร่างสูงออก ทำให้ร่างบางนั้น เดินเข้าไปใกล้หลุมนั้นแต่ก็ดันโดนร่างสูงฉุดไว้เสียก่อน...
“ฉันไม่ให้นายไป... หยุดเดียวนี้เลยนะ” ร่างสูงกำข้อมือแน่น ก่อนที่จะบีบรัดเพื่อเป็นการเตือนว่าอย่าทำ
“โอ๊ย ไอ้บ้า มันเจ็บนะแก บีบมาได้ไงว่ะ” ร่างบางหันไปฟึดฟัดใส่ร่างสูงก่อนที่จะพยายามแกะมือของร่างสูงออกไป แต่มันก็ไม่สำเร็จเลย
“ชิ แกะมันยากมากก็ไปกับฉันนี่แหละ! ”ร่างบางเมื่อตัดใจแล้ว ว่าตนเองนั้นคงที่จะแกะมือปลาหมึกนี่ออกไปไม่ได้ ก็เลยคิดที่จะพาไปผอมกันซะเลยเรื่องมันจะได้จบๆสักที -*-
“อย่าเชียวนะ คิดว่าฉันจะยอมรึไง”
“ยอมไม่ยอมมันก็เรื่องของแก ย่ะ ย๊ากกกกกกกกกกก” สิ้นเสียงร่างบางก็ฮึด เอาแรงทั้งหมดเท่าที่จะมีลากร่างสูงที่ตนไม่รู้จักลงหลุมนั้นไปจงได้..
และในที่สุด ความพยายามของร่างบางมันก็ดันสำเร็จนี่สิ!!
เพราะเนื่องจากยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวเป็นอย่างดีแต่ก็โดนลากไปเสียแล้ว แน่นอนต่อให้เขาจะตัวสูงใหญ่ขนาดไหนแต่ก็แพ้แรงของตัวเล็กพลังช้างนี่ลากลงหลุมเข้าไปน่ะสิ....
.
.
.
ฟึ้บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เสียงของคนสองคนตกลงไปบนโพรงหลุมใหญ่ดังขึ้น แต่สีหน้าของร่างบางนั้นกับไม่ได้กลัวมันเลยสักนิด เพราะมันดันเป็นสายตา ที่ดีใจ และมุ่งมั่นจะไปหาเงิน... นี่สิ = =
“เงินจ๋า รอเขาด้วยนะ ~!!!!! ” ทันใดนั้น จากโพรงที่เต็มไปด้วยเงินทองและเพชรพลอยมหาศาล ก็เล่นอันตธานหายไปเสียหมด มีแต่เพียงความว่างเปล่า มันทำให้ร่างบางนั้นช็อกเสียจนแทบเสีบสติ!!!
ตุ้บ!
ร่างของคนทั้งสอง ร่วงลงไปยังกับก้นของโพรงนั้น ..
น่าแปลกที่ความรู้สึกเจ็บนั้นไม่มีเลย ร่างบางมองไปทั่วๆก็พบกับร่างสูงที่ร่วงหล่นลงมาตามตน เสียงดังแอ๊ก มันทำให้ร่างบางนั้นอดที่จะสงสาร ผู้ร่วมชะตากรรมนั้นไม่ได้จริงๆ
“โอ๊ย!!”เสียงร้องของร่างสูงนั้นทำเอา ร่างบางแทบจะช็อค กับภาพที่ได้เห็น เมื่อจู่ๆ ร่างสูงที่ตกลงมา ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะจับแขนของร่างบางให้ลุกมา พร้อมทำสายตาอาฆาตใส่ด้วยนี่สิ......
“นายทำบ้าอะไรกัน เห็นไหมล่ะ ว่ามันไม่มีน่ะ ” เมื่อร่างสูงพูดขึ้น ก็ทำเอาร่างบางแทบจะเสียสติไปอีกครั้ง
มันไม่ใช่เพราะโดนร่างสูงดุหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะ เงินที่เห็นนั้น มันหายไปไหนนนนน!!
“ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ไอ้กระต่ายบ้า แกพาฉันลงมาทำไมห๊ะ!! ” ร่างบางหันไปตะวาดใส่กระต่ายตัวนั้น แต่กระต่ายตัวนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรพร้อมกับวิ่งไป ยังกับร่างบางนั้นเป็นอากาศธาตุ...
“....” ร่างบางได้แต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ทำให้ร่างสูงที่เห็นนั้น อดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้
“ยังจะมานั่งหน้าเครียดอีก ไม่ต้องไปโทษกระต่ายมันเลย ใครอยากบ้าให้นายกระโดดตามลงไปล่ะห๊ะ เห็นแก่เงิน สมน้ำหน้า” ร่างสูงบ่นอุบ ก่อนที่จะหย่อนก้นลงไปนั่งกับพื้นเป็นเพื่อนร่างบาง
‘แล้วนี่เขาจะกลับยังไงกันล่ะ....’ยังไม่ทันที่จะคิด อะไรมาก จู่ๆ โพรงที่มีแสงสว่างก็ดับลงไปทำเอาร่างบางที่กลัวความมืดนั้น ต้องกระโดดมาเกาะร่างสูงเพื่อกระจัดความกลัว
“ว๊ากกกกกกกกกก” ร่างบางร้องเสียงดังลั่นก่อนที่จะกระโดดไปเกาะร่างสูงไว้ ดวงตาของร่างบางนั้นก็ปิดปี๊ ด้วยความกลัว
“กลัวหรอ...”
“อื้อ ฉะ ฉัน กลัว....” เสียงของร่างบางสั่นเล็กน้อย ทำให้ร่างสูงที่เห็นอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ สำหรับเด็กน้อยปากร้ายเห็นแก่เงินคนนี้ ที่มากลัวเพียงความมืด..
“นี่ลืมตาได้แล้ว... ไม่ต้องกลัวหรอก มีฉันอยู่ทั้งคน” สิ้นเสียงของร่างสูงทำเอาทั้งคนพูดและได้ฟังหัวใจเต้นรัว รัวกับกลอง .
“อ๊ะ สว่างแล้ว.... เอ่อ ขอบคุณนะ” ร่างบางสลัดมาด เด็กน้อยขี้แว๊ดหันไปขอบคุณร่างสูง
“นี่ห้องโถงมาจากไหน...” จู่ๆเมื่อสว่างขึ้น ร่างสูงก็พบกับความผิดปกติ จากโพรงถ้ำเมื่อกี้ ก็กลับกายเป็นห้องโถง ที่มาจากไหนก็ไม่รู้...
“ที่นี้ ที่ไหนอ่ะนาย นี้มันที่ไหนอ่ะ” เมื่อร่างบางเห็นสถานที่ ที่เปลี่ยนไปก็ถึงกับ ช็อกร้องเง้างอ กับร่างสูงก่อนที่จะวิ่งไปรอบๆทั่วห้อง โวยวาย
“นี่หยุดก่อนได้ไหม ฉันว่าแทนทีนายจะร้องโวยวาย เปลี่ยนเอาเวลาที่นายมาโวยวาย มาหาทางออกกันเถอะ” ร่างสูงหันไปบอกร่างบาง ที่กำลังโวยวายอยู่ทำให้ร่างบางนั้นหยุดก่อน จะหันไปทางร่างสูง
“ขอโทษนะ.. ที่โวยวาย”
“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่า เราน่าจะแยกกันไปคนล่ะทางเถอะนะ” ร่างสูงบอกก่อนที่จะ หันหลังเดินแยกไปหาทางออก
ส่วนร่างบางนั้นที่กำลัง ยืนเอ๋อ อยู่ก็ตาดีเหลือบไปเห็นกุญแจ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะสามขาตั้งตะหง่าอยู่
“อ่า กุญแจนี่” เมื่อร่างบางทัก ทันใดนั้นร่างบางก็ก้มลงมาหยิบกุญแจ ก่อนที่จะเริ่มสอดส่อง และไล่ลงกุญแจไปทุกประตู ทุกช่อง...
“อ๊ะ เปิดได้แล้ว...” ร่างบางยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะทอดไปเห็นทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม ที่มีสัตว์เล็กใหญ่นานาพันธ์อยู่ ....
แต่... หนทางที่จะไปนั้น มันไม่สามารถ และ ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ด้วยสิ... ก็เพราะทางนั้น มันแคบยิ่งกว่ารูหนูยังไงล่ะ!!
“นี่นาย ฉันเจอทางออกแล้วนะ” ร่างบางตะโกนให้ร่างสูงได้ยิน ก่อนที่จะกลับไปที่เดิม เพื่อที่จะรอร่างสูงมา
เมื่อร่างบางกลับไปยังโต๊ะสามขาตัวเดิม ก็กลับต้องเห็นสิ่งของที่เพิ่มมาอีก1อย่างนั้นก็คือ ขวดน้ำ ขวดนึงที่มีป้ายเขียนไว้ว่า “ดื่มฉันสิ..”
ด้วยความที่ร่างบางนั้นเป็นเด็กฉลาด ทำให้ร่างบางนั้น หยิบขวดนั้นมาก่อนที่จะสอดส่องหาสัญลักษณ์ ว่ามีพิษ แต่ก็ไม่เจอ....
“งั้นก็กินได้สินะ... ^ ^ ” ร่างบางยิ้มให้กับขวดนั้นก่อนที่จะเปิดฝาแล้วกระดกมันดื่ม
“รู้สึกแปลกๆจัง...” สิ้นเสียงร่างบางขวดน้ำในมือร่างบางนั้นก็ตกลงไป พร้อมกับตัวร่างบาง ที่เริ่มหดเล็กลงๆ
แย่แล้ว เรายังไม่ได้เอากุญแจนี่!!~
“เฮ้ย นายเป็นไรน่ะ...” ร่างสูงที่กลับมาเห็นร่างบางกำลังย่อส่วนก็ตกใจก่อนที่จะเหลือบไปเห็นขวดน้ำนั้นตกอยู่ใกล้ๆกับร่างบาง
“นายกินไอ้นั้นเข้าไปหรอ....”
“อื้อ ฮือออออ นายช่วยมา เป็นเพื่อนฉันทีได้ไหม ฉันกลัว... ฉันกลัว นายตัวใหญ่ยิ่งกว่ายักษ์เลยอ่ะ...”สิ้นเสียง ร่างบางก็เริ่มร้องไห้โฮ เพราะความกลัว เนื่องด้วยจากที่ตนตัวเล็กนั้น ทำให้ร่างสูงนั้น ที่ปกติ ก็ตัวใหญ่มากกว่าตนอยู่แล้ว ก็กลับกลายเป็ยยักษ์ในสายตาตนทันที
ด้วยความกลัวจัด ทำให้ร่างบางนั้น นั่งร้องไห้ราวกับว่าตนนั้นจะตายทำให้ร่างสูงที่เห็นนั้นอดที่จะสงสาร ชายหนุ่มตรงหน้ามิได้...
“เอ้า ฉันกินก็ได้...”สิ้นเสียง ร่างสูงก็คว้า ขวดน้ำนั้นมาก่อนที่จะดื่มมันลงไปทันใดนั้นเอง ขวดน้ำนั้นก็ตกลงไปเหมือนตอนที่ร่างบางนั้นเดิมมัน แต่ มันผิดปกติ ก็ตรงที่ จู่ๆนั้น ขวดนั้นมันก็หายไปเองนะสิ....
“นาย ฉันลืมบอกอะไร..” ร่างบางที่เมื่อเห็นว่าร่างสูงนั้น ตัวหดมาเท่าตนก็พึ่งนึกถึงสิ่งของบางสิ่งได้ นั้นก็คือกุญแจนั้นเอง... เขาลืมมันไงล่ะ!!
“ฉันลืมบอกให้นายเอา กุญแจมาน่ะ ขอโทษนะ...” ร่างบางก้มหน้าลงยอมรับความผิดที่ตนทำ ทำเอาร่างสูงนั้น อดที่จะโมโหไม่ได้
“เหอะ แล้วเพิ่งจะมาบอกกันตอนนี้ นี่อ่ะนะ มัวแต่ร้องไห้อยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด”ร่างสูงหันไปทางอื่น ก่อนที่จะเดินหนีร่างบางไป ด้วยความรำคาญ ในความขี้แยของร่างบาง …
ร่างบางเมื่อเห็นอย่างนั้น ยิ่งน้อยใจตัวเองเข้าไปใหญ่ร่างบางนั่งลงกับพื้นก่อนที่จะกอดเขาตัวเองเพื่อปล่อยน้ำตาออกมาให้หมด
“ตัวต้นเหตุก็เราเองแท้ๆ...”
.
.
.
2ชั่วโมงผ่านไป
“ป่านนี้จะเลิกร้องไห้ยังนะ”ร่างสูงที่หนีร่างบางมายังห้องครัว จู่ๆก็คิดถึง ร่างบางนั้นขึ้นมา เพราะตนเองนั้นก็พูดให้ร่างบางเจ็บซะขนาดนั้น ป่านนี้จะเลิกร้องไห้หรือยังก็ไม่รู้....
ขณะที่ร่างสูงกำลังจะเดินกลับไปหาร่างบางนั้นก็รู้สึกเย็นๆที่เท้าอย่างแปลกๆ ยังกับมีน้ำท่วมทำให้ตนนั้นอดที่จะรู้สึก เป็นห่วงร่างบาง เพื่อนร่วมทางไม่ได้
“เฮ้ย !! ทำไมเป็นอย่างงั้นว่ะ...” เมื่อไปถึงห้องโถงใหญ่ที่ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่ เขาก็พบสายน้ำที่รอบล้อมไปทั่วตัวร่างบางอยู่ …. ซึ่งต้นสายปลายเหตุนั้น ก็มาจากน้ำตาของร่งบางนั้นเอง...
“นี่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เห็นไหมน้ำมันท่วมหมดแล้ว!!” ร่างสูงที่เห็นน้ำท่วมเพราะน้ำตา ก็อดที่จะปวดประสาทกับร่างบางไม่ได้ จึงตะโกนออกไปเสียงดัง
ยังดีหน่อยที่ร่างบางนั้นคิดได้จึงหยุดร้องไห้ก่อนจะด่าตัวเองในความโง่งมที่ร้องไห้ จนน้ำท่วมไปหมด...
" เธอน่าจะอายตัว เองบ้างนะ "
" เด็กเก่ง ๆ อย่างเธอ จะมานั่งร้องไห้อยู่อย่างนี้ได้ยังไง ! ฉันขอสั่งให้หยุดร้องเดี๋ยว นี้ ! หยุดนะ " สิ้นเสียง ร่างบางก็หยุดร้องไห้ ได้อย่างกะทันหัน น้ำตาที่ไหลมาตลอด ขอบตาแดงที่แสดงให้เห็นว่าร้องไห้นั้น ก็หายไป อย่างกับปาฏิหาริย์
ทันใดนั้นเองน้ำตาของเธอทั้งหมด ก็สูงมากพอที่จะสามารถพัดเธอได้ ก็กลับมาเล่นงานเธอเข้าให้แล้ว เมื่อน้ำทั้งหมด รวมตัวกันขึ้นสูงแล้วซัดกระหน่ำลงที่เธอและร่างสูงอย่างรุนแรง...!!~
ร่างทั้งสองร่าง ถูกแรงของน้ำที่ซัดไปกระทบกับประตูนั้น ทำให้ทั้งสองนั้นออกมาจากห้องโถงนั้นได้...
TBC Part 2
Talk ::
โมจัง จอมดองฟิค มาแล้วนะค่ะพี่น้อง /*ป่าวประกาศ*/ 555 หายไปนาน ดองไว้ทั้งฟิคยาวทั้งฟิคสั้น วันนี้มาปล่อยชี่จัง อินวันเดอร์แลนด์อีก 555
ปิดเทอมแล้ว แต่ก็วุ่นวายอยู่ดี จะพยายามอัพนะค่ะ
อ๊ะๆๆ ลืมบอก ฟิคนี้ คาดว่าจะมี ประมาณ 3 พาร์ท ถึง 4 พาร์ทนะค่ะ
PS.อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยนะ จิบิ๊ >3<
ความคิดเห็น