คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] Red Bench [TakaChii] Part 1
[SF] Red Bench [TakaChii] Part 1
Paring :: Takaki Yuya X Chinen Yuri
Rate :: PG 13+
Note :: เป็นฟิค ชายรักชาย ไม่ชอบ กดออกได้นะค่ะ เป็นฟิค ทาคาชี่ ลองอ่านกันได้ ถ้าไม่ชอบ ก็กดออกได้จ้า ^___^
.
.
.
ท้องฟ้าวันนี้ทำไมมันดูปลอดโปร่งจังนะ ช่างต่างกับความรู้สึกของผมในตอนนี้จัง...
ผมทาคาคิ ยูยะ อายุ 22 ปีนี้จะ 23 ปี ผมยังไม่แก่ใช่ไหมครับ? (– ' ' –)
อ๊ะ ลืมไปที่ว่าวันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งตค่างกับอารมณ์และความรู้สึกของผมในตอนนี้ มันช่าง.. ขุ่นมัวยิ่งนัก... เพราะว่าวันนี้โมโมะโกะจัง แฟนของผม เธอนัดผมมา พร้อมกับควงผู้ชายคนใหม่ ที่ท่าทางดูดีกว่าผม รวยกว่าผม และ หล่อกว่าผมมา ก่อนที่เธอจะบอกประโยคคำนึง ที่มันช่างเป็นการกรีดหัวใจของผมยิ่งนัก
‘ขอโทษนะ ยูยะคุง ฉันรักเขาน่ะ ฉันรัก ฮิโรชิคุง จริงๆ ฉันขอโทษนะ....’ เมื่อพูดจบเธอก็ยื่นสร้อยข้อมือที่เธอสวมอยู่ คืนให้ผม... แต่สายตา คู่ดีก็ดันบังเอิญไปเห็นสร้อยทองคำขาวแท้บนคอของเธอซะนี่...
สงสัยฮิโรชิคุงอะไรนั้นคงซื้อให้ล่ะมั้งนะ
เฮ้อ ช่างมันเหอะ...
ผมเดินต๊อแต๊ไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะเดินไปสะดุด ท่อนอะไรบ้างอย่าง
‘ตุ้บ’
เจ็บชะมัด - -*
ผมลุกขึ้นมาก่อนที่จะปัดกางเกงของผม ที่เปื้อนฝุ่นและพยายามจะลากสังขารองผมไป แต่ตานั้นก็เหลือบไปเห็น สวนสาธารณะ ที่มีเด็กน้อยมาวิ่งเล่นกัน นึกถึงสมัยเด็กๆเลยนะ ผมจำได้ ว่าผมเคยมาเล่นฟุตบอลที่นี้กับเพื่อน หึหึ ว่าไปนั้น ผมว่าผมควรที่จะ เดิน ย้อนความหลังหน่อยซะล่ะมั้ง
“นี่เด็กๆ มามะเดี๋ยวพี่เล่านิทานให้ฟัง ฟังไหมเอ่ย ถ้าฟังยกมือขึ้นสิจ๊ะ ^____^ ”เสียงเล็กๆ ของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนม้านั่งสีแดงที่เด่นสวยอยู่ในสวนนั้น เหล่าเด็กๆ ไม่ว่าจะขายหรือหญิง ก็ต่างรุมล้อมเธอทั้งนั้น อ่า อยากไปฟังด้วยจัง....
เมื่อร่างสูงคิดว่าอยากไปฟังนิทาน ที่ร่างบางที่ตนไม่รู้จัก เขาก็เดินดุ่มๆ ไปนั่งเนียนๆ กับเด็กพวกนั้น แต่ก็ไม่พ้นสายตาของ ร่างบางจนได้
“อ๊ะ คุณคนนั้นน่ะ มานั่งกับผมสิครับ มาช่วยกันเล่านิทานกัน ^___^ ” เด็กหนุ่มหน้าสวยคนนั้น กวักมือเรียกผม ก่อนที่จะยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่ผมรู้สึกอบอุ่น พอๆกับรอยยิ้มของแม่ของผมเลยด้วยซ้ำ....
น่ารักจังนะ...
“เอ่อ จะดีหรอครับ ??” ผมถามเพื่อความแน่ใจ แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอบผม เหล่าเด็กๆที่นั่งอยู่นั้นก็ตะโกนเชียร์ผมเสียงดังว่า ‘มานั่งข้างพี่สาวเลย พี่ชายคนหล่อๆ ’เสียยกใหญ่ ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่นั้น อดที่จะน่าแดงไม่ได้
แต่ก็นะ น่ารักจริงๆ น่ารักกว่าผู้หญิงซะอีก...
“นี่เด็กๆ พี่เป็นผู้ชายนะครับ เชื่อพี่หน่อยสิ”ร่างบางแย้งใหญ่ ทั้งๆที่หน้าแดง ทำให้ผมอดที่จะ เผลอมองไปไม่ได้เลย น่ารักจริงๆ แต่เอ๊ะ ทำไมชุดของเธอ เหมือนชุดของคนไข้เลยนะ...
หนีออกมาจากโรงบาลรึเปล่าเนี่ย - -
“หยุดเลยทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ พี่งอนแล้ว :’( ไม่เล่านิทานให้ฟังแล้วชิส์ โป้ง”ร่างบางทำท่างอนก่อนที่จะ นั่งคุกเข่า แถมทำปากพองลมอีก
ส่วนเด็กๆน่ะหรอ... ก็รีบดึงหญ้า คนล่ะเส้นมาง้อไงล่ะ น่ารักทั้งเด็กๆ ทั้งเธอคนนั้นอีกนะ
“อย่างอนเลยนะครับพี่คนสวย / อย่างอนเลยนะค่ะ T^T ”
“หายงอนก็ได้แต่พี่จะลงโทษ ไม่เล่านิทานให้ฟัง1วัน ! ”
“แล้วพรุ่งนี้พี่จะหายงอนจริงๆนะ”
“จริงดิ พี่ไม่โกหกหรอกน้า” ร่างบางยิ้มให้กับเด็กอีกครั้ง ทำให้เด็กๆ ที่จะตะกี้ ก็กระโดดโลดเต้น เย้ๆ กันใหญ่ ก่อนที่จะโบกมือลา บ๊ายบายให้กับร่างบาง ก่อนที่จะเริ่มทยอยกันกลับบ้านของตน
“นั่งด้วยกันสิฮ่ะ ^__^ ” ร่างบางเอ่ยชวน ชายหนุ่มที่ดูมาดแมนกว่าตนก่อนที่จะ ว่างมา ตบปุๆ บนส่วนที่ว่างของม้านั่งตัวนั้นพร้อมยิ้มอีกครั้ง
ช่างเป็นเด็กนุ่มที่นุ่มนวลน่าทะนุถนอมจังนะ....
“เอ่อ คุณชื่ออะไรนะฮ่ะ ?? ผมชือจิเน็น ยูริ อายุ 19 เรียกผมว่าชี่จัง หรือ ยูริจังก็ได้นะฮ่ะ”
“เอ่อ.. ผมชื่อ ทาคาคิ ยูยะ เรียกผมว่ายูยะก็ได้ครับ น้องยูริ ^___^ ”
“นี่คุณเป็นพี่ผมอีกหรอครับเนี่ย ว๊าว ดีใจจัง มีเพื่อน เป็นคนแก่กว่าตนสักที คิคิ ”
“แล้วทำไมถึงใส่ชุดคนไข้ล่ะครับ??”
“ก็เอ่อ ผมเป็นคนไข้นะครับ... โรงบาลนู้นไง” พูดจบร่างบางก็ชี้ไปให้ดูตึกสูง ดังกล่าวก่อนจะก้มหน้าลงมาคุยกับ ร่างสูงเหมือนเดิม
“ผมหนีโรงบาลออกมาเที่ยว ที่นี่บ่อยนะครับ... เห็นคุณเดินผ่านตลอดด้วยแหละ ไม่คิดเลยนะฮ่ะ ว่าวันนี้เราจะได้คุยกัน”
“ผมก็เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้สังเกตหรอกนะครับ ต่บังเอิญ วันนี้ผมเพิ่งเลิกกับแฟนมา ก็เลยมาเดินย้อนความหลังตอนเด็ก แต่ก็บังเอิญเจอคุณกับพวกเด็กๆเหมือนกัน รู้สึกเหมือนผมจะมีเพื่อนเพิ่มมาอีกเยอะเลยนะครับ”
“คิคิ ผมก็เหมือนกัน วันนี้ได้คุณอีก1คน ยินดีที่ได้รู้จัก ยังไงผมก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ”
“เช่นกันครับ ^____^ ”
“เอ่อ คุณยูยะ ฮ่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะครับ??”
“6โมงเย็นแล้วครับ ทำไมหรอ??”
“พี่ยูยะครับ เอ๊ย คุณยูยะ ช่วยพาผม เอ่อ ไปส่งที่โรงบาลหน่อยได้ไหมอ่ะครับ ถ้าผมไปไม่ทัน 6โมงครึ่ง คุรพยาบาลตีผมแน่ๆเลยอ่ะ”
“’งั้นหรอออ งั้นปล่อยให้ตีดีไหมน้า อื้อ เด็กดื้อ หนีออกมาจากโรงบาลแวยังกลัวพยาบาลตีอีกนะ”
.
“ง่า ก็ผมไม่อยากอยู่นี่น่าเบื่อจะตายไป - - มีเด็กเยอะก็จริง แต่เด็กที่อยู่ข้างๆผม ก็มีรอแต่ความตายทั้งนั้น เหมือนผมไง....”
“รอความตาย??”
“อ่ะ เอ่อ ช่างมันเถอะฮ่ะ แต่เห็นไหมล่ะ ยังไงผมออกมาก็เจอ คุณอยู่ดี”
“งั้นหรอออ ถ้าไม่อยากให้ผมแกล้ง เรียกผม ว่าพี่ยูยังสิ”
“พี่ยูยังงั้นหรอฮ่ะ -///- ” ร่างบางมีสีหน้าเอียงอายเล็กน้อย ก่อนที่จะพยักหน้า ว่าจะทำ ก่อนที่จะก้มหน้าหนีร่างสูงที่บังคับตนเมื่อกี้ เพื่อซ่อนความขวยเขิน
‘หัวใจเต้นแปลกๆ แฮะ....’
“ดีมาก!” ร่างสูงหัวเราะก่อนที่จะเอามือของตน ขยี้หัวร่างบาง เพื่อเป็นการแกล้งด้วยความหั่นไส้ นั้นเอง
“งั้นเราไปกันเหอะ ขึ้นหลังพี่มา”
“เอางั้นเลยหรอ งั้นผมขึ้นล่ะนะ” ร่างบางพยายามจะลุกขึ้นก่อนจะปีนขึ้นม้านั่ง และ ปีนขึ้นหลังร่างสูงไป
“เบาจัง ได้กินอะไรบ้างไหมเนี่ย” ระหว่างทางกลับโรงบาลก็ชวนกันคุยอยู่ตลอด เพื่อเป็นการ ทำลายควมเงียบ ให้หมดทำให้ทั้งสอง แทบจะได้เปิดใจคุยกันเลยเสียด้วยซ้ำ
“กินสิแต่ก็นะ ผมเป็น มะเร็งนี่หน่า จะไปกินอะไรมากได้ นี่มีนแต่คนบอกว่าผมกินจุที่สุดแล้วนะ -0- ”
“อืม งั้นหรอ เป็นมะเร็งสินะ พี่ขอโทษนะ ไม่น่าพูดเลยให้ตายสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกน้า คิดอะไรมากพี่ยูยังก็ ผมทำใจได้แล้วแหละ ว่าผมจะต้องตายในอีกไม่กี่เดือน คิดอะไรมาก”
“พูดอย่างนี้ถ้าในใจร้องไห้ พี่โกรธนะ...”
“อย่าโกรธผมสิ...”
“งั้นก็ยอมรับแล้วสินะ ว่าร้องไห้ในใจอยู่”
“ผมขอโทษนะ... ผมผม ไม่อยากให้ครอบครัวต้องมาทุกข์ใจเรื่องของผม ผม ไม่รู้สิ เหมือนตอนนี้ พี่เป็นเหมือนเพื่อนที่ผมสนิทใจ ทั้งๆ ที่เรารู้จักกันไม่ถึง1วันด้วยซ้ำ ผมรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้ ไม่อยากจากไปเลย ไม่อยากทิ้งเพื่อนทุกคนไปเลย....”
“ร้องออกมาเลยนะ อีกประมาณ 5 นาทีคงถึงโรงพยาบาล ร้องให้หมด ถ้าถึงโรงพยาบาลแวต้องหยุดร้องนะ สัญญาไหม?”
“อืมฮ่ะ ผมสัญญา...”สิ้นเสียงร่างบางก็ก้มหน้าลงซบกับไหล่ขวาของร่างสูงก่อนที่จะร้องไห้ออกมาเสียงดัง เป็นเหมือนกับการระบายความรู้สึกทั้งหมดของตน
.
.
.
.
.
“อ๊ะถึงแล้ว ทันเวลาพอดี ^___^” เมื่อถึงหน้า ตึกที่ร่างบางพักอยู่ ร่างสูงก็ค่อยๆ ว่างร่างของร่างบางอย่างเบาๆ ก่อนที่จะหยิกแก้มของร่างบาง
“พี่ไปแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมล่ะที่เดิม สองโมงเช้านะ พี่จะมารอ ”
“เอางี้เลยหรอฮ่ะ 55555+ ได้ๆ เดี๋ยวผมจะมา ผมไปก่อนนะ พี่ยูยัง คืนนี้ นอนหลับฝันดี ก่อนนอนยาลืมดื่มนมสวดมนตืแล้วก็ไหว้พระด้วยล่ะ คิคิ บายยยย”
“บอกตัวเองเถอะ น้า อย่าดื้อกับหมอ อย่าลืมกินยา ล่ะ สวดมนต์ด้วยนะ พี่จะเป็นกำลังใจช่วยนะ บ๊ายบาย” ร่างสูงยิ้มก่อนที่จะโบกมือลา และเดินจากไป
เขารู้สึกสงสารร่างบางคนนี้จริงๆนะ
ไม่รู้สิ ถึงจะรู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ก็รู้สึกได้เหมือนคนที่สนิทกันมานาน
และรู้สึกว่าอยากที่จะปกป้อง เด็กคนนี้จัง...
ร่างสูงยิ้มให้กับตึกของโรงบาลที่ใหญ่โตนี้อีกครั้งก่อนที่จะเดินหันหลังจากไปเพื่อที่จะกลับยังบ้านของตน ...
มิตรภาพดีๆอย่างนี้ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะเจอโดยบังเอิญขนาดนี้
ยิ่งกว่าโขคชะตาเสียอีกที่ทำให้เราทั้งสองได้พบกัน
ขอบคุณนะสำหรับเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ทำให้ผมหัวเราะได้
ตอนนี้เรื่องของโมโมะโกะจัง ในวันนี้ผมลืมไปหมดเลยล่ะ
ตอนเขียนไดอารี่นี่ ผมนั่งมองดวงจันทร์อยู่ล่ะ ไม่รู้นะว่ายูริจังจะมองเหมือนกันรึเปล่า
หวังว่าคงจะมองเหมือนกันล่ะนะ....
นี่ก็ดึกล่ะ จะเที่ยงคืนแล้วเนี่ย ดีนะที่เคลียร์งานเสร็จทันพอดี
โอยาสุมิ....
高木雄也
TBC
กรีดดดด เป็นเรื่องที่แบบว่า นี่โมคิดไปได้ไง อยู่ๆอยากแต่งอีกแล้ว >w< อ๊ายยยยย ติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ แต่ขอเม้นก่อนนะ ถึงจะต่อ จะพยายามอัพเน้อ แต่ช่วงนี้ขออ่านหนังสือ เตรียมสอบโอเน็ตก่อนนะ อิอิ
ฟิคเรื่องนี้เป็นยังไง ติชมกันได้นะค่ะ รักคนอ่ายทุกๆคนค่ะ จ๊วบบบบ
モちゃん♥
ความคิดเห็น