ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] (YeRyeo[Yesung x Ryeowook]) งี่เง่า Part3
[SF] (YeRyeo[Yesung x Ryeowook]) “งี่เง่า” Part3
Writer:: Mohae Suju of Tennis
Talk :: สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักของไรเตอร์ทุกคนๆ และก็ขอสวัสดีลูกเพจของแอดมินด้วยนะค่ะ
ขอบคุณที่มาเม้นค่ะ *โค้งขอบคุณ
พาร์ทนี่เป็นพาร์ท จบแล้ว ขอบคุณที่ติดตามมาตั้งแต่ตอนที่1และ2นะค่ะ ^ ^
เรื่องต่อไป มาบอกก่อนเลยล่ะกัน
ว่าไม่ คิเฮ ก็ คยูมิน นะจ๊ะ
แต่ปัญหาอยู่ที่
จะลงตอนไหนเท่านั้นเอง
เม้นมาแล้วลง เดี๋ยวคิดพล็อตเรื่องได้แล้วจะบอกเน้อ ^^
PS.1 ลูกเพจ ขอมา อยากเอาวอนคยู เขาจะทำยังไงอ่า ไม่เคยจิ้นคู่นี้ T_T
PS.2 ว่าจะเปิดฟิคยาว แต่ไม่รู้จะเอาคู่ไหนดี ชีวิตระทมยิ่งหนัก TT
PS.3 ฝากอีกรอบ ฟิคปุริยาว ว่าจะลงตอนทีสามอยู่ แต่ยังแต่งมิเสร็จ แล้วคาดว่า ตาเทะสึกะ จะกลับมาเป็นมนุษย์ น็อตไม่หลุดเหมือนเดิม ฝากอ่าน ฝากเม้นหน่อยน้า ฟิคปุริเรื่องแรกจริงๆ เอสเจ แต่มาเป็นเรื่องที่เจ็ดแล้ว
*ปล้ำลิ้ง. อาจจะงง พอดียูสเก่าแต่งไปเยอะ เป็นเยเรียวตลอด แต่ด้วยความที่ลืมยูสเจ้าค่ะ เลยกลายเป็นฟิคหมักดองกิมจิอย่างเมามันส์ จะมาแต่งต่อ ก็จิ้นไม่ออก #ไว้อาลัยให้ตรูด้วย TT
PS.4 My.ID ไปแอดกันได้ วันไหนมาลงฟิคถึงจะรับเน้อ เพราะส่วนใหญ่เลยแต่ทวิตกับเฟสนะค่ะ
แจกทวิต @MoHAE_SUJU นะค่ะฟอลมา โมฟอลกลับ ปล้ำลิงอีกครั้ง.แอดมินก็ส่วนแอดมิน ไรเตอร์ก็ส่วนไรเตอร์นะค่ะ บ่รับ โซเวรนะเออ ฟอลมา แม่สแปมกลับนะจ๊ะอ่านไบโอ ด้วยก็จะดีนะจ๊ะ* ถ้าจะดี อย่ามาแสปมตรู ตรูไม่อยากยุ่ง แล้วใครอยากได้เฟส เชิญที่ทวิตค่ะ แล้วจะบอก
เพราะเฟสหาความเป็นส่วนตัวได้น้อยเพื่อไปมีเรื่องกับใคร คุณน้าๆ มาเห็น ตรูโดนสวดอีก = =;
PS.5 อ่านแล้วเม้นให้กลังใจด้วยก็ดี เร่งฟิค แต่ไม่มีเม้น แล้วตรูจะแต่งต่อยังไงค่ะ ไม่มีอารมณ์ค่ะ T T
PS.6 (เยอะจัง(- -*) อ่าน เม้น โหวต เมนรักเมนหลง สาธุ
ตอนนี้ ร่างสูง ของ เยซอง กำลังขึ้นเครื่อง อย่างใจจดใจจ่อ
เขากลัวเหลือเกิน ว่าหนุ่มที่ เยอรมัน จะมาคาบเรียวอุค ขอเขาไปกิน
ร่างบางยิ่งหัวอ่อนอยู่…
(ไม่รอดแน่ อิพี่เย่ หึหึ ::ไรเตอร์)
*ก่อนขึ้นเครื่อง*
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น
เบอร์ที่โชว์ เป็นของผู้จัดการวงคนหล่อ
‘คิม จองฮุน’ นั้นเอง
“รีบไปซะ ถ้านายยังไม่อยากเห็นเรียวอุค เป็นของคนอื่น!!”
ผู้จัดการวงเตือน
“นายทำอะไรลงไป ฮะ ไอ้จองฮุน” ร่างสูงตะคอกใส่สายโทรศัพท์
“ฉันก็แค่อยากจะแก้แค้นนายแทนเรียวอุค ที่นี่ฉันสำนึกผิดมาช่วยนาย ไม่ดีรึไง!” จองฮุนสารภาพผิด
“หนอย แก ไอ้จองฮุน ถ้าเรียวอุค ถูกหมาตัวไหน คาบไปกิน แกตายแน่!”
ร่างสูงว่างสาย ก่อนจะเดิน อย่างหงุดหงิดขึ้นเครื่องไป
‘พระผู้เป็นเจ้า ขอเถอะ อย่าให้เรียวอุคเป็นของใครไปเลยนะ!’
Adam Mode
“เช็ดน้ำตาซะนะครับคนดี เช็ดน้ำตา ซะนะครับ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมไม่ชอบให้คนที่ผมชอบ ต้องร้องไห้นะ…”
นี่ผมเผลอพลั้งปากพูดะไรออกไป
ผมชอบร่างบางแล้วจริงสินะ
แม้จะเป็นเพียงไม่กี่ชั่วโมง
มันทำให้ผมรู้สึกชอบเขาได้จริงๆแล้วงั้นหรอ
คงเป็นเพราะรอยยิ้มสดใส ที่ซ่อนไปด้วยความเศร้า
จนผมรู้สึกอยากปลอบ
อยากกอดให้เขาหายเจ็บปวดที่หัวใจ
และ…
อยากจูบให้เขาลืมคนๆนั้นไปสินะ
ผมไม่รู้ว่านี่มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของผมรึป่าว
แต่ถ้าถามผมตอนนี้ ว่าผมชอบร่างบางนั้นจริงๆรึป่าว
ผมคงตอบได้คำเดียว ว่า"ผมชอบเขา"
‘ผมอยากจะบอกร่างบางนั้นเหลือเกินว่าผมรักเขา…’
“เอ่อ คุณเรียวอุคครับ” ผมเรียกร่างบางเพื่อจะชวนกลับบ้าน เพราะผมชักไม่อยากอยู่ในที่ ที่มีคนพลุกพล่านอย่างนี้แล้วสิ
ผมอยากอยู่กับเรียวอุค แค่สองคน …
“ทะ ทะ ทะ ทำไมหรอครับคุณอดัม” ร่างบางหน้าแดงกล่ำ ปานสีแดงบริสุทธิ์ ที่หาจะยากหยั่งถึงได้
ได้หันมาทางผม สายตาของเราได้สบกันแล้ว สายตาที่มีแต่เราสอง
สายตาที่มีแต่เขารัก ความเสน่ห์หา อันบริสุทธิ์
ผมว่ามันน่ารักจัง >///<
(อดัมเมิงอย่าแรด ตรูขอร้องTT)
“เอ่อ กลับบ้านของเรากันดีกว่าครับ ผมคิดว่าคุณคงอยากกลับแล้ว ^ ^”
End Adam Mode
สนามบิน คาร์ลลรูเฮ่ (ขอบคุณข้อมูลth.skyscanner.com)
ร่างสูงเดินด้วยความเร็วฉับไว ท่ามกลางสายตาของผู้คนใน สนามบิน
ที่จับจ้องมายังซุปเปอร์สตาร์ ระดับโลก
เสียงจอแจเริ่มเบาขึ้น ผู้คนเริ่ม หมดความสนใจ กับภาพของร่างสูงท่อยู่ตรง หน้า และรีบเก็บสัมภาระ
เพื่อจะกลับไปบ้านของตนเอง
ร่างสูงรีบเดินไปทีหน้าสนามบิน เพื่อจะรอขึ้นแท็กซี่ไปหาที่พัก และไปหาเช้ารถมาขับ
เพื่อทีจะไปรับ ร่างบางของเขากลับเกาหลีไปด้วยกัน
แต่ กระนั้น สายตาที่คม ระดับเหยี่ยวของร่างสูง ก็เหลือบไปเห็น
ร่างบางของเรียวอุค กำลังเดิน ควงแขนกับชายหนุ่มคนนึง
ที่คลาดว่า คงจะเป็น ‘อดัม’ ที่จองอุนบอกสินะ
‘แก ไอ้อดัม แกมายุ่งอะไรกับเมียฉันว่ะ !’
เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังอยู่ในใจ
เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจ ของคนที่รัก กับไอ้ตัวสูงนั้น
ร่างสูงแตะไหล่คนขับแท็กซี่ ก่อนจะพูดเป็นภาษาอังกฤษเชิงว่า
“ช่วยหยุดรถทีครับ”เมื่อบอกเสร็จ เยซองก็รีบควักเงินออกจากกระเป๋าจ่ายไปตามค่ามิเตอร์
ก่อนจะรีบคว้าสัมภาระ แล้วรีบวิ่งไปดักที่ หน้าของคนทั้งสอง
“เดี๋ยวก่อนเรียวอุ๊ค !!!!” ร่างสูงวิ่งไปขวาง ก่อนจะเรียก ร่างบางที่เขาตามหาจนเจอ
เจอสักทีสินะ เจอสักที ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า
ขอบคุณพรมลิขิต ขอบคุณโชคชะตา
ขอบคุณ ที่ทำให้ผมได้พบ ‘คนที่ผมรัก’สักที
“เรียวอุ๊คฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้จะมาอธิบาย หรืแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น แต่พี่คี่จะมาขอโทษ
ขอโทษที่พี่ทำร้ายเรียวอุ๊คไป ขอโทษที่พี่ทำให้เรียวอุ๊คต้องเสียใจ พี่อยากจะมาขอโทษ
ขอโทษ ที่ดุด่าว่าตะคอก ขอโทษที่พี่ไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่พี่ พี่ไม่หน้าเอาอารมณ์โกรธ มาทำร้ายคนที่
พี่รักเลย เรียวอุ๊ค พี่รักเรียวอุ๊คนะครับ พี่รักเรียวอุ๊คนะ!!” ร่างสูงให้ร่างบางฟังความในใจทั้งหมด ที่เขาอัดอั้นตัน
ใจมันตลอดในเวลาไม่กี่วันออกมาทั้งหมด
“พี่เยซอง พี่คิดว่าพี่แค่มาขอโทษแล้วผมจะหายเจ็บ หายเจ็บใจได้หรอครับ? ความรักที่ผมมีให้พี่มันติดลบศูนย์ไป
หมดแล้ว หมดแล้ว มันหมดแล้ว ” ร่างบางแต่เอามือปิดหน้า น้ำตาแห่งความเสียใจ ที่ไม่อยากให้ไหล หลั่งรินให้
คนคนนั้นได้เห็น ก็พร้อมใจออกมาราวกับธารน้ำไหล เสียงสะอื้นเบาๆนั้นทำให้ร่างสูงของเยซองและอดัม
เกิดอาการเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย อาการที่ทำให้รู้สึกผิด
ก้อนหนืดๆจุกอยู่ที่คอ อยากจะเขาไปปลอบก็ทำไม่ได้
เพราะไม่อยากให้ร่างบางเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ท่ามกลางบรรยากาศ ในสถานที่สวย อย่าง พระราชวังนิมเฟนบูร์ก
สายตาของผู้คนในนั้นเริ่มจับมองมาที่ร่างบางของเรียวอุ๊ค
สายตาที่ไม่ได้มองเพราะเห็นซุปเปอร์สตาร์ดัง
แต่เป็นสายตาที่แปลกใจ ร่างบางร่างนั้นร้องไห้ทำไม
ความสงสัยเกิดขึ้น แก่ผู้คนที่อยู่ในบริเวรนั้นทั้งหมด
อดัมจึงต้องการที่จะจบเหตุการณ์ที่แสนจะหน้าเบื่อนี้ โดยการ จูงมือเรียวอุคและลากเยซองไปที่รถของตน
ก่อนจะนำฮู้ดมปิด หน้าร่างบาง
แต่… ผู้คนที่อยู่ในบริเวรนั้นก็ยังไม่คลายสงสัย แต่ในเมื่อคนที่สงสัยได้จากไปแล้ว
พวกเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ เดินจ้ำอ้าว อย่างรวดเร็ว บางคนก็เดินเชื่อช้าเหมือนเต่า
แต่ละคนไม่ได้สนใจกัน
บรรยากาศในสถานที่นี้ก็ได้กลับมาอยู่ในสถานการณ์ปกติ
แต่ เวลาก็ยังต้องเดินตลอดไป ไม่มีวันหยุดพัก
น้ำตาที่ไหลดังธารใสสะอาด ยังคงไม่หยุดไหลออกจากดวงตาที่สุกใสราวกับแสงสว่างของดวงอาทิตย์อัสดง
อย่างไม่ยอมหยุดหย่อน เสียงสะอื้นเบาๆก็เริ่มดังขึ้น ดังขึ้น
เยซองเมื่อเห็นภาพที่บาดใจ และทำให้เจ็บปวด จนทนไม่ได้ ก็น้ำหัวมนของร่างบางมาซุกที่หน้าอก ของตนเอง
และปลอบประโลม ด้วยคำพูดที่อ่อนหวาน อย่างมากที่สุด จนร่างบางร้องไห้จนหมดแรงและผล็อยหลับไปคาอก
อดัมที่ทนเห็นภาพนี้ไม่ได้ จึงพยายาม ไม่หันไปมองข้างหลัง ของตนอย่างเด็ดขาด
“นี่ นายนะช่วยขับไปที่แอร์พอร์ตได้มั้ย ฉันจะกลับเกาหลีแล้ว ” เยซองหันไปพูดกลับอดัม
เพื่อบอกสิ่งที่ตนเองต้องการ
ในใจของอดัมตอนนี้มีแต่ความร้อนรุ่ม เขาไมอยากที่จะปล่อย ร่างบางนั้นไปเลย
แต่ทำไงได้ ในเมื่อเจ้าของหัวใจร่างบางนั้นได้มารับร่างบาง กลับไปแล้ว เขาคงจะฉุดยื้ออะไรไม่ได้
แต่แล้ว ความคิดชั่วร้ายก็พุดขึ้นมาในหัว
ถ้าเขาคิดที่จะยื้อร่างบางนี้อยู่กับเขาก็ได้นี่
ในเมื่อตอนนี้ร่างบางก็กำลังโกรธ เจ้าของหัวใจ แล้วทำไมเขาถึงจะไม่สามารถไปเสียบแทนที่ได้ล่ะ
แค่จอดรถแล้วถีบ คนจองห องนั้นลงจากรถก็ได้แล้ว ใช่เรื่องยากอะไร
ร่างสูงของอดัม ยิ้มอย่างชั่วร้าย
แต่แล้ว ความคิดนั้นก็ได้หยุดลง
เขาไม่อยากให้ร่างบาง ต้องทนฝืนคบกับเขา
เขาเชื่อว่า หัวใจของร่างบางก็ยังคงอยู่กับคนจองหองคนนั้น
เขาอยากให้ร่างบางได้มีความสุข
ถึงแม้ความรักของเขาจะไม่สมหวังก็ตาม…
++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูง ขับรถBMW รูปทรงสวยด้วยความเร็วตรงไปยังสนามบินคาร์ลลรูเฮ่
ก่อนจะฝากฝัง ร่างบางไว้กับคนรักของร่างบาง
“นายช่วยดูแลเรียวอุ๊คให้ดีๆนะ ถ้านายทำเขาเจ็บปวดเมื่อไหร่ นายตายแน่ ”
อดัมยิ้มเหี้ยมให้เยซองดู แต่เยซองก็ไม่ได้กลัวรอยยิ้มนั้นเลย
เพราะเขาตั้งใจจะดูแลเรียวอุ๊คให้ดีที่สุด และจะไม่ทำให้ร่างบางเสียใจอีกเพราะเขาอีก
ระหว่างนั้นเอง …
“หาว ~ ที่นี่ที่ไหนหรอครับ คุณอดัม” ร่างบาง ถามเสียงงัวเงีย เพราะพึ่งตื่นจากการ ร้องไห้จนหลับไปนั้นเอง
“สนามบินครับ คุณจะต้องกลับเกาหลีไปกับคุณเยซอง ครับ” อดัมบอก ทั้งๆที่ในใจแสนจะเจ็บปวดรวดร้าว
เขาไม่อยากให้ร่างบางไปหรอกนะ ตี่ทำไงได้เมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ก็คงย้อนเวลากลับไปไม่ได้
“แต่ เอ่อ คุณอดัมครับ”
“ไปกันเถอะเรียวอุ๊ค คุณอดัมเขาก็อุตส่าห์มาส่งแล้ว นายจะไม่กลับรึไง” เยซองเร่งเล้า
“งั้นเชิญพี่กลับไปคนเดียวเถอะครับ ผมยังไม่รีบ” ร่างบางตัดคำเร่งรีบ
เพราะต้องกาที่จะขอบคุณอดัมก่อน ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ร่างสูงเสียใจแต่อย่างได้
โดยหารู้ไม่ ว่าคำพูดนั้นมันได้ทำให้ร่างสูง หมดความหวังที่จะพาร่างบางกลับไปพร้อมกัยตน
ร่างสูงปลีกตัว ไปอย่างเงียบ เอาสัมภาระทั้งหมดไปกับตน เตรียมพร้อมทีจะกลับเกาหลี
เขาคงจะแพ้ คนๆนั้นอย่างสิ้นเชิงแล้วสินะ
ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจ น้ำตาใสไหลออกจากดวงตาเรียว อย่างแผ่วเบา
เขาคงไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองร่างบางกับชายคนนั้นอีก …
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฟากเรียวอุ๊คกับอดัม
“เอ่อ คุณอดัมครับ” ร่างบางจะหันมาขอบคุณ
แต่ร่างสูงก็เอามือมาปิดปากของร่างบางไว้
“คุณควรจะรีบวิ่งไปหาเขานะครับ” อดัมเตือน ร่างบาง
“ครับ แต่ผมขอ ขอบคุณก่อนได้มั้ยครับ ขอบคุณนะครับ ที่ดีกับผมมาตลอดแม้จะเป็นเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง
ขอบคุณนะครับ ผมแอบปลื้มคุณเหมือนกันนะ แต่ ผมยังรักพี่เยซองอยู่ ยังไงผมก็ขอภาวนาให้คุณได้เจอคนดีๆนะ
ครับ” ร่างบางยิ้มให้อดัมอีกครั้ง
“ครับ ผมก็ขอบคุณเหมือนกันนะครับ ^ ^ ” ก่อนจะกะซิบไปที่หูร่างบางว่า
“I Can Live Without You ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับผมอยู่ได้” อดัม พูดภาษาอังกฤษก่อนจะลงท้ายด้วย
ภาษาเกาหลี แล้วก็สวมกอดร่างบางนั้น
ร่างบางได้แต่ยิ้ม และหัวเราะ กับความหมายของภาษาอังกฤษ นั้น
‘I Can Live Without You ฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่มีคุณ’ ขอให้เป็นอย่างนั้นนะครับคุณอดัม
“เออ คุณเรียวอุ๊คครับ คุณเรียวอุ๊ครีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะตกเครื่องสะก่อน”
“เอ่อ ใช่สิครับ โชคดีนะครับคุณอดัม บ๊ายบาย ”
ร่างบางรีบวิ่ง เพื่อที่จะไปขึ้นเครื่อง
เขาจะต้องรีบไปให้ทัน ไม่งั้นเขาคงต้องตกเครื่องและไม่ได้มีโอกาสที่จะ ได้รักเยซองอีกครั้งเป็นแน่
-----------------
-----------------
ด้านเยซอง เมื่อขึ้นเครื่องได้ก็รีบเอาผ้ามาคลุมหน้า เพื่อไม่ต้องการให้ใครเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
เขากำลังร้องไห้ ร้องไห้ในความพ่ายแพ้ของตนเอง
เขาคงจะเลวมากจริงๆ สินะ เขาคงจะเลวมากจริงๆ
ยิ่งคิด ยิ่งเจ็บใจ น้ำตาลูกผู้ชายยังคงไหลอย่างต่อเนื่อง
เมื่อไร เครื่องจะบินกลับเก่หลีสักทีนะ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว
ไม่อยากอยู่สถานที่ที่ทำให้เขาเจ็บปวดใจเพราะคนรักอีกแล้ว …
แต่แล้ว….
“รอด้วยครับ !!!! ให้ผทเข้าไปด้วย ” ขณะที่ประตูเครื่องกำลังปิด แต่แล้วก็มีเสียงใสบางๆ ตะโกนบอก ให้รอ
เรียวอุ๊ค เรียวอุ๊คนี่!
เขามาทำไม เขาไม่ไปหาคนที่เขารักแล้วหรอ
“อยู่นี่เองหรอครับพี่เยซอง ผมกว่าจะมาถึงเหนื่อยแน่ะ ขอนั่งข้างๆพี่หน่อยได้มั้ย”
“ได้สิครับ แต่มานั่งในหัวใจพี่ดีกว่านะ J” ร่างสูงหันไปยิ้มให้ร่างบาง ก่อนจะได้เห็น หน้าแดงกล่ำราวกับ ลูก
ตำลึงสุกนั้น
“บ้า! พี่เยซองล่ะก็ >//<” ร่างบางตีร่างสูงก่อนจะรีบนั่ง ลงบนเบาะ ข้างๆเยซอง
“พี่เยซองครับ ผมรักพี่นะครับ” เรียวอุ๊คกระซิบทีข้างหูเยซอง
“พี่ก็รักเรียวอุ๊คเหมือนกันนะครับ คนดีของพี่ ”
พูดจบร่างสูงก็ประครองใบหน้าหวานก่อนจะ ส่งริมฝีปากหนา ไปจูบคนข้างหน้าตนอย่างอ่อนโยน
ขอให้ทุกคนได้เป็นพยานรักขอเราด้วยนะครับ !
The End
อ้า จบสักที บันไซซซซซซซซซซซซซซซ
ขอบคุณทุกๆเม้น มากนะค่ะ ^ ^ ขอบคุณที่บางคนตามมาจากเพจ ขอบคุณมากค่า ><
วันนี้ถือฤกษ์ดี 5/05/2555 ลง พอดีเลย ><
-ขอให้มันเป็นวันดีของทุกๆคนนะค่ะ ><
เม้นด้วยเถอะนะ ไรเตอร์ขอ ^.<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น