All SF Super Junior รวมฟิคสั้น ซูจูจ้า

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] (YeRyeo[Yesung x Ryeowook]) “งี่เง่า” Part1

 [SF] (YeRyeo[Yesung x Ryeowook])  “งี่เง่า” Part1

Writer:: Mohae Suju of Tennis

ฟิคสั้นเยเรียว มาแล้วจ้า เรื่องนี่มีชื่อเรื่องว่า “งี่เง่า”

มีอะไรติชมก็ติชมกันได้นะค่ะ

 คำเตือน     ผู้ใด ที่ไม่ชอบ ยาโอย ซึ่งเป็นเสมือน นิยาย ชายรักชาย ก็กรุณา กดปิดไปได้เลยนะค่ะ

และ นิยายเรื่องนี้ เป็นจินตนาการของผู้แต่ง ถ้าผิดพลาด หรือไม่ชอบประการใด

ก็ติ หรือ ชมมาได้ ในคอมเม้นท์นะค่ะ

PS. ไรเตอร์ทุกคน เวลาเห็นเม้นท์แล้ว มีความสุข  ฟิคดีๆ นิยายดีๆ ก็จะได้ออกมาให้คุณอ่าน

ใครเม้น ขอให้เมนรัก เมนหลง เลย เอ้า!

“ถ้าผมไม่ดีมาก พี่ก็ไม่ต้องมารักผมสิครับ ออกไป!!”  เสียหวานที่เจื่อ ไปด้วยเสียงสะอื้นแล้ว ความโกรธ

ตะโกนออกมาดังลั่น

เขาโกรธ ที่คนๆนั้นทำกับเขาอย่างนั้น เขาโกรธที่คนๆนั้น ทรยศความรู้สึกของเขา

เขาโกรธผู้หญิงคนนั้นที่มาเป็นชนวนทำให้เขากับคนๆนั้นต้องทะเลาะกัน

“นายอย่ามางี่เง่าได้มั้ยเรียวอุค ฉันบอกแล้วไง ว่านั้นเป็นแค่ญาติของฉัน นายมันไม่ยอมฟังแล้วยังมาหาเรื่องฉัน

อีก”  เยซองที่หัวเสียเช่นกัน จึงตอบโต้ออกไปแรงๆ

“พี่อย่ามาแก้ตัว ได้ยินมั้ยอย่ามาแก้ตัว!!!! ผมเกลียดพี่ ได้ยินมั้ย ฮือ ฮือ ออกไป๊!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เพร่ง ~!!!!!!!!!

เสียงของแตกดังสนั่น

กรอบรูปแก้วใส ที่มีรูปของเขาทั้งสองคนแตก ไม่เหลือชิ้นส่วนแห่งความทรงจำดีๆต่อไปอีก

เลือดสีแดง อาบไหล ลงตามศีรษะของร่างสูง

คนที่เขารักที่สุด เขวี้ยงของแห่งความทรงจำของทั้งคู่ ใส่ศีรษะของเขานั้นเอง

“พะ พะ พี่เยซองผมขอโทษ” เสียงหวานใส่เอ่ย อย่างรู้สึกสำนึกผิด ดวงตาเรียว มีน้ำใส เอ่อคลอ

“ขอโทษงั้นหรอ ขอโทษงั้นหรอ ห๊ะ!!!!!!!”

ร่างสูง กระโดดค่อมร่างบาง กระชากเสื้อบาง อย่างแรงจนเกิดรอยช้ำเล็กน้อย

ร่างสูงก่อนที่จะได้ระดมไซร้คอ ไซร้หน้าอกขาวพ่อง อย่างรุนแรง

อาจจะเป็นเพราะความรุนแรกับการกระทำทั้งทางร่างกายและจิตใจครั้งนี้ล่ะมั้ง

 น้ำตาเม็ดโตได้ไหล ของร่างบางได้ไหลเปรอะหน้าเปรอะตาเต็มไปหมด

“พี่เยซอง ปล่อยผมไป ปล่อย ฮือ ฮือ นี่หรอคนที่ผมรักที่สุด นี่หรอ นี่หรอ ต่อไปนี้พี่อย่ามาให้ผมเจอหน้าอีก

นะ!!” เรียวอุค  โมโหสุดขีด เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขาทั้งหมด

ส่วนร่างสูงนั้นน่ะหรออ เขาออกไปจากห้องแล้วแหละ

เขาคงจะไม่ได้รู้สึกถึงจิตใจของร่างบางเลยสักนิด

และ…

เหลือไว้แต่ร่างบางที่ตอนนี้ จิตใจคงได้แตกสลายไปแล้วแหละ

“ฮัลโหล พี่จองฮุนหรอครับ  จองตั๋วไปเยอรมันให้ผมหน่อยครับ” ร่างบางพยายามสะกดกั้นเสียงสะอื้นให้ได้มาก

ที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เพื่อคุยโทรศัพท์อย่างไม่ต้องให้ใครเป็นห่วงตน

“มีอะไรรึป่าว เรียวอุคเล่าให้ฉันฟังจะได้มั้ย”  จองฮุน ผู้จัดการวงถามด้วยความเป็นห่วเพราะเรียวอุคไม่เคยทำ

อย่างงี้เลยสักครั้ง…

“เอ่อ คือไม่มีอะไรหรอครับ” ร่างบางปฏิเสธ

“ไม่มีอะไรจริงๆหรอ” จองฮุนถามอีกครั้ง

แล้วก็เหมือนเส้นบางๆของความรู้สึกของร่างบางได้ขาดสะบั่น

ร่างบางปล่อยสะอื้น และเสียงของความรู้สึกเสียใจออกมาดังโฮ

ก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผู้จัดการวงได้ฟัง…

เมื่อผู้จัดการวงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด

เขาจึงแนะนำที่อยู่ให้กับเรียวอุค เพระเขาพอจะมีเพื่อนที่อยู่เยอรมันอยู่บ้าง

“อืม งั้นไปอยู่กับ อดัมมั้ย อดัมเขาเป็นลูกครึ่งนะ พ่อเป็นเยอรมัน แม่เป็นคนเกาหลี เดี๋ยวฉันจะติดต่อให้นะ”

ร่างสูงของผู้จัดการวงบอกข้อมูลทั้งหมด ก่อนจะประสานงานทางที่เยอรมันให้

รุ่งอรุณยามเช้าที่ไม่มี่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ไม่มีเรือนผมหอมและนุ่มให้เขาได้ดม

มันเหมือนเขาขาดอะไรไปสักอย่าง

เขาคงคิดผิดมากสินะ ที่ทำพฤติกรรม หยาบคายยิ่งกว่าสัตว์ป่าอย่างนั้นออกไป

ผมต่างหากที่งี่เง่า ผมต่างหาก ไม่ใช่เรียวอุค

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมคิดถึงเขา เขาไปไหนห๊ะเนี่ย

เขาไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

งั้นลองโทรไปหาเมมเบอร์ในวงดีกว่า

“ฮัลโหล ซองมิน นายเห็นเรียวอุคมั้ย ” เยซอถามด้วยน้ำเสียงอย่างใจร้อน

“อืม คะ คะ คยู เบาๆหน่อยสิ ฉัน อ่า ~  ฉันไม่เห็นนะ เยซอง นายลองโทรไปหาพี่อีทึกดูสิ”\

ซองมินปฎิเสธ ก่อนจะรีบวางสาย เพราะเขากำลังทำกิจกรรมอย่างว่า กับที่รักของเขาอยู่นะสิ

(ไรเตอร์ ::เขาอยากร่วมวงด้วยอ่า มินนี่

มินนี่:: แกกลับเตะบอลเลยย่ะ !)

เฮ้อ ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจถึงคนรักของเขา

เขาได้นั่งทบทวนเวลาที่ผ่านมา

เวลาที่เขาทำผิดกับ คนรักของเขา

เขาไม่น่าทำมันไปจริงๆ

ณ เมืองมิวนิค ประเทศเยอรมัน

“คุณอดัมครับ คุณพอจะพาผมไปเที่ยว ทั่วเมืองได้รึป่าวครับ ???”

หลังจากนั่งเครื่อบิน มาประมาณ12ชั่วโมง

ก็ถึงสนามบิน 

และแล้ว ก็มีผู้ชายร่างสูง ปากเล็ก จมูกโด่ง  ตาตี๋เหมือนคน เกาหลีดั้งเดิม

แต่เขาก็ดูมีเสน่ห์ เหมือนกัน

เสน่ห์ในรอยยิ้ม ที่น่ารักของเขานั้นไง

“โอเค ครับคุณเรียวอุค” อดัมก่อนจะไปเลี้ยวรถไปที่ ทิศทางเดียวกับป้าย

ที่เขียนไว้ว่า The Frauenkirche

“ที่นี่คือ เฟราเอ่นเคียร์ชเช่อ เป็นเสมือนสัญลักษณ์ของเมืองมิวนิคครับ

ที่นี่เป็นโบสถ์ ของพระแม่มารี เป็นโบสถ์ทรงหัวหอมคู่ สูงประมาณ 99เมตร ครับ

สนใจเดินเขาไปดูใกล้ๆมั้ยครับ” ใบหน้าเรียว หันมายิ้มให้เรียวอุค อย่างเป็นมิตร

“เอ่อ ครับผมอยากไป -//-” ใบหน้าสวยแดงกล่ำ  นานๆที จะมีคนทำอย่างงี้ให้เขา

กระทั้ง คนๆนั้น ยังไม่เคยทำให้เลย…

“สวย ดีนะครับคุณอดัม” เรียวอุคชมสถานที่ อย่าพึงพอใจ เขาไม่เคยเห็นโบสถ์ที่สวยขนาดนี้

“คุณก็สวยเหมือนกันแหละครับ ^ ^” อดัมชมร่างเล็ก เหมือนกัน

โดยที่ไม่รู้เลย ว่าร่างเล็ก ยืนใจเต้นตึกตัก จนแทบจะเป็นลม

“ต่อไป เรสซิเดนต์ (Residentz)

พระราชวังทีมีชื่อเสียงที่สุดในเมือง มิวนิค

เป็นพระราชวัง ที่ใหญ่และสวยมาก 

ผมขอรับประกันเลยล่ะครับ”

“ที่เยอรมันมีแต่ที่สวยๆนะครับ ^^ เอ่อ คุณอดัมครับ ผมหิวแล้วอ่ะครับ พาผมไปที่ตลาด วิคทัว  วิคทัวอะไรนะ”

ร่างเล็กที่พอมีความรู้ เรื่องของกินอยู่บางก็เอ่ย เสนอชื่อ ของตลาดมา แต่เขาก็ลืมชื่อตลาดจนได้ - -+

“ตลาดวิคทัวเลียน ใช่มั้ยครับ งั้นราไปกันดีกว่า ผมก็กำลังหิวอยู่พอดีเลย” ร่างสูงจูงมือของร่างเล็กไปยังตลาดวิคทัวเลียน

 ติ๊ด ติ๊ด

เสียงเมสเสจเข้า เป็นเมสเสจ จากผู้จัดการวง

“Germany”

เยอรมัน งั้นหรอ

จองฮุนคิดพิลึกอะไรถึงส่งเมสเสจ นี่มาหาเขา

อย่าบอกนะว่า เรียวอุคไปอยู่เยอรมัน

……………………………..

……………………………..

………………………….

……………………

………………

………….

.

.

.

.

TBC