คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 3
CHAPTER 3
จีบ?
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องของยุนอาและซอฮยอน ซอฮยอนที่รู้สึกตัวก็เลยต้องเป็นคนเดินไปเปิดมัน
" เจ้านาย! "
" ว่าไงเลขา ไปกันเถอะ "
" คะ? ไปไหน? "
" ออกกำลังกาย "
พูดจบคริสก็ดึงซอฮยอนออกมาจากห้องโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตอบตกลงอะไรไปเลยสักนิด
" เจ้านายคะ ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ "
" จะเปลี่ยรทำไมล่ะ แค่ไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนฉันเองนะ "
" แต่อากาศมันเย็นอยู่เลยนะคะ ฉันใส่แค่นี้เอง "
ซอฮยอนก้มลงมองชุดของเธอที่มีเพียงเสื้อแขนสั้นกับกางเกงนอนขายาวเพียงเท่านั้น คริสก็มองดูตามก่อนเขาจะถอดเสื้อกันหนาวข้างนอกออกและเอามันคลุมไหล่ไว้ให้เธอ
" ใส่ซะ จะได้ไม่หนาว "
" แล้วเจ้านายไม่หนาวเหรอคะ "
" ฉันแข็งแรงจะตาย แค่นี้จิ๊บๆ "
คริสยิ้มให้ซอฮยอนก่อนจะดึงมือเธอให้ตามเขาไป
" เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ "
" ที่ลับของฉันน่ะ "
" ค........คะ? "
ยังไม่ทันที่ซอฮยอนจะเข้าใจคำพูดชวนคิดลึกของเจ้านายเธอก็ถูกเขาลากมาถึงที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังใหญ่นัก
" ถอดเสื้อสิ "
" คะ? "
ซอฮยอนมองคริสแบบงงๆก่อนจะดึงเสื้อมาปิดตัวเองให้มิดชิดยิ่งขึ้น
" ทำไมไม่ถอดล่ะ "
" ก......ก็ฉัน...... "
" งั้นเดี๋ยวฉันถอดให้มา..... "
คริสเดินเข้าไปใกล้ซอฮยอนแต่เธอกลับถอยหนี เขาก็ยังไม่ละความพยายาม เดินตามต้อนเธอจนตอนนี้หลังของเธอไปชนกับต้นไม้ใหญ่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" จ.......เจ้านายคะ "
แปะ!
มือข้างหนึ่งของคริสถูกยื่นไปแปะไว้ที่ข้างๆตัวของซอฮยอนเพื่อกันไม่ให้เธอหนี
" เจ้านายคะ "
แปะ!!
เมื่อเห็นว่าเธอจะออกไปอีกข้างมือของเขาก็ยังตามมายนวางกันเอาไว้อยู่ดี
" เขินเหรอ.......หน้าแดงเชียว "
" ป......เปล่าค่ะ ฉันแค่ร้อน "
" อาการออกจะเย็นสบาย "
" นั่นมันสำหรับเจ้านายคนเดียวรึเปล่าคะ "
" อืม.........นั่นสินะ "
" งั้นเจ้านายก็ออกไปเถอะค่ะ "
มือบางยังคงผลักอกของเขาให้ออกห่างจากตัวของเธอให้มากที่สุด
" หรือว่าเธอกลัวฉัน "
" เปล่าค่ะ "
" แล้วทำไมต้องหลบตาอย่างนั้นด้วยล่ะ เงยหน้าขึ้นมาสิ "
คริสเชยคางของซอฮยอนขึ้นมาแล้วเขาก็มองตาเธออยู่อย่างนั้น
" ตาเธอสวยมากเลยนะ "
" ...................... "
" ปากเธอก็ด้วย "
" ....................... "
คริสยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของซอฮยอนมากขึ้นจนเธอเองก็เริ่มจะหวั่นๆอยู่บ้าง
" จ..........เจ้านายจะทำอะไรคะ "
" จะจูบเลขาของฉัน มันผิดไหม "
" จ......... "
พูดจบคริสก็ก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากของเขากับริมฝีปากของซอฮยอนโดยที่เจ้าตัวดูจะไม่ยินยอมด้วยซ้ำ แต่ด้วยความชำนาญในเรื่องอย่างนี้อยู่แล้วมันก็ทำให้เขาสามารถนำให้เธอเคลิ้มตามได้ง่ายๆ มือบางที่ตอนแรกเหมือนจะขัดขืนและผลักเขาให้ออกห่างแต่ตอนนี้เธอกลับลูบไล้แผงอกกว้างของเขาอย่างแผ่วเบา
" อ........อื้อ "
" หวานจัง "
คริสผละออกมามองหน้าของซอฮยอนที่กำลังก้มหน้างุดอยู่เขารู้สึกว่าเวลาเธอเขินนี่มันเป็นอะไรที่น่ารักมากจริงๆ
" ชอบมันไหม "
" ฉันจะกลับแล้วค่ะ "
คริสหน้าเสียเมื่อเห็นว่าซอฮยอนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เธอผลักเขาให้ออกห่างแล้วเดินเลี่ยงออกไปจากที่แห่งนั้น
" ซอฮยอน! รอก่อนสิ "
คริสตะโกนไล่หลังแต่ซอฮยอนก็ดูเหมือนจะทำเป็นไม่ได้ยินมันและเดินต่อไป
" ฉันสั่งให้เธอหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! "
คราวนี้คริสไม่พูดเปล่าแต่เขาวิ่งตามไปขวางหน้าซอฮยอนเอาไว้อีกด้วย
" ฉันยังไม่ให้เธอกลับ "
" ฉันขอโทษนะคะ แต่ฉันรู้สึกไม่ดี..... "
" เรื่องจูบน่ะเหรอ? "
" ม.....ไม่ใช่ค่ะ แต่ขอตัวก่อนนะคะ "
ซอฮยอนจะเดินหนีไปแต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อคริสดึงเธอเข้าไปกอดเอาไว้จากด้านหลัง
" ฉันน่ะ............ฉันไม่เคยรักใครแบบนี้เลยนะ "
" .................... "
" จะเป็นอะไรไหม ถ้า......... "
" .......ถ้าฉันอยากจะจีบเธอ "
ซอฮยอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของคริสอยู่สักพักจนเขาเริ่มผิดสังเกตจึงจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระแต่เพียงแค่ขยับออกเธอก็ทำท่าว่าจะล้มลงอยู่แล้ว
" ซอฮยอน! "
คริสอุ้มซอฮยอนกลับไปที่บ้านและในระหว่างที่กำลังเดินเข้าบ้านมาคำถามมากมายของคนในบ้านก็ต้องทำให้เขาหงุดหงิด แต่เพราะความเป็นห่วงคนในอ้อมกอดจึงทำให้เขาไม่ได้ต่อว่าพวกนั้นไป
" เกิดอะไรขึ้นน่ะ! "
" เธอเป็นลมน่ะเฮีย ช่วยดูให้ทีสิ "
มินโฮเดินเข้ามาดูอาการของซอฮยอนเสร็จแล้วก็สั่งให้เหล่าเมดสาวๆสองสามคนคอยดูแลเธอไว้ ก่อนจะเรียกคริสออกไปคุยที่สวน
" แกจะทำอะไร "
" ผมแค่ให้เธอไปออกกำลังกายเป็นเพื่อน "
" แล้วทำไมถึงได้เป็นอย่างนั้นล่ะ "
" ก็............. "
" ก็อะไร แกล้งอะไรเธอ "
" ผมแค่จูบเธอเองนะ "
" นั่นไง ไอ้......... "
" อย่าน๊าาา "
มินโฮง้างมือขึ้นเหมือนตบศีรษะของคริสให้หายบ้าแต่พอเห็นท่าทางโค-ต-ร ตุ๊ดของคนเป็นน้องชายแล้วเขาก็ต้องเอามือนั่นลงทันที
" ไปรอขอโทษเธอซะ เดี๋ยวก็โกรธจนลาออกไปหรอก "
" เข้าใจแล้วครับ "
มินโฮได้แต่ส่ายหน้าระอากับนิสัยบ้าระห่ำของคริสที่มักจะชอบทำอะไรโดยไม่คิดอย่างนี้บ่อยๆแล้วมันก็มักจะทำให้เกิดปัญหามากมายตามมา
ในตอนบ่ายมินโฮก็เดินลงมาจากชั้นบนของบ้านหลังจากนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องจนเขาเบื่อแล้ว
" ทำอะไรอยู่คะ คนเก่ง "
" พี่มินขา ช่วยเราด้วยค่ะ "
ลอเรนชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ให้มินโฮมองตามก็ทำให้เขาเห็นว่าบนนั้นมีผู้หญิงรูปร่างดีคนหนึ่งอยู่บนนั้น สูงขึ้นไปอีกก็เห็นเป็นผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดของลอเรนติดอยู่บนกิ่งไม้ด้วย
" อ๊ะ! ได้แล้ว ว.........ว้าย!! "
เมื่อเห็นว่าคนข้างบนดูจะทรงตัวอยู่ต่อไม่ได้แล้วมินโฮก็รีบเข้าไปใกล้ต้นไม้ใหญ่นั่นและมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอคนนั้นร่วงลงมาพอดี
ตึก!
" ว้าย!! "
แอก!
" โอ๊ย!! "
และภาพที่ออกมานั่นก็คือภาพของมินโฮที่นั่งเหยียดขาอยู่บนพื้นข้างต้นไม้โดยบนตัวเขานั้นก็มียุนอานั่งกอดคอเขาเอาไว้อยู่
" ครูยุน! พี่มิน! "
" เป็นอะไรไหมคะ "
" ไม่หรอก แล้วเธอล่ะ "
ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาพูดกันซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตาของทั้งคู่นั้นได้สบประสานกันเข้าพอดี
" ย........ยุน! "
" พ........พี่มิน! "
มินโฮและยุนอาต่างก็ดูเหมือนจะตกใจมากทีเดียวที่ได้พบเจอกับอีกฝ่ายอย่างนี้
" รู้จักกันด้วยเหรอคะ "
" เอ่อคือ.......... "
เมื่อได้ยินเสียงของลอเรนมินโฮและยุนอาต่างก็พากันรีบลุกจากการนั่งทับกันอยู่โดยเร็ว
" เปล่าหรอก ลอเรน "
มินโฮตอบน้องสาวของเขาไปโดยไม่ได้หันไปมองสีหน้าของคนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างยุนอาเลยสักนิด
" งั้นพี่ไปก่อนแล้วกันนะ "
มินโฮบอกลอเรนก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปจากบริเวณนั้น
" ครูยุน! "
เมื่อได้ยินเสียงแสดงอาการตกใจของลอเรนอย่างนั้นมินโฮก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปดูอีกครั้ง
" พี่มินขา ครูยุนขาเจ็บค่ะ "
มินโฮมองยุนอาอย่างชั่งใจก่อนเขาจะตัดสินใจเดินเข้าไปดูอาการของเธอ
" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้ "
ยุนอารีบออกปากห้ามมินโฮเอาไว้ก่อนเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเข้ามาอุ้มเธอ
" บวมซะขนาดนั้นยังจะมาพูดอีก มานี่ เดี๋ยวฉันพาเข้าไปในบ้าน "
มินโฮจะเข้าไปใกล้แต่ยุนอากลับพยายามถอยห่างแต่ถอยได้ไม่เท่าไหร่เธอก็เกือบจะล้มลงไปอีก โชคดีที่มินโฮมาช่วยรับเอาไว้ทันและมันก็ทำให้ริมฝีปากของเขานั้นสัมผัสเข้ากับแก้มของเธอเต็มๆ
จุ๊บ!!
" อ๊า! "
ลอเรนรีบยกมือขึ้นปิดตาของตัวเองเอาไว้แต่ช่องว่างระหว่างนิ้วมือนั้นมันก็กว้างจนเห็นภาพชวนเขินตรงหน้านี่อยู่ดี
" ข.........ขอโทษที "
" ค.....ค่ะ "
" เข้าไปข้างในกันเถอะ "
มินโฮอุ้มยุนอาขึ้นมาเมื่อพูดจบคราวนี้เธอก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใดนั่นคงเป็นพราะอาการเขินอายกับเรื่องเมื่อกี้เป็นแน่
" สองคนนี้ต้องมีsomethin wrongแน่ "
คริสนั่งมองซอฮยอนที่ดูเอกสารให้เขาอยู่นานสองนานแล้วโดยทั้งสองก็ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากเลยซักคำ
" ขอโทษนะ "
ซอฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสารก็เจอคริสนั่งคุกเขาอยู่หน้าโต๊ะของเธอ
" ฉันขอโทษที่จูบเธอ "
" ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าเจ้านายแค่ทำไปโดยไม่ใส่ใจ "
" ไม่ใช่นะ ฉันคิดจริงจัง "
" จริงจังยังไงของคุณ "
" ฉันจีบเธอจริงๆ ฉันจริงจังกับเธอนะ "
" แต่คุณไม่ใช่สไตล์ของฉันค่ะ "
ซอฮยอนนั่งหน้านิ่งและพูดตอกหน้าคริสไปเสียงเรียบด้วยความโกรธจากเรื่องเมื่อเช้าก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปด้วยรอยยิ้ม
" ม.......ไม่ใช่สไตล์.......อึ้งแปปเหอะ "
" ยังเจ็บอยู่ไหม "
" ค่ะ "
มินโฮนั่งบีบที่ข้อเท้าของยุนอามาพักใหญ่แล้วจึงถามเธอออกไปอย่างนั้น
" สงสัยจะอักเสบ "
" ครูยุนจะเดินได้ไหมคะ "
ลอเรนที่นั่งมองอยู่นานแล้วเอ่ยปากถามพี่ชายเสียวอ่อย
" ได้สิคะ แปปเดียวก็หายแล้วล่ะ "
" จริงเหรอคะ "
" จริงสิคะ "
มินโฮหันไปยิ้มให้ลอเรนแล้วหันกลับมามองยุนอาด้วยสายตานิ่งๆ
" คงจะดีขึ้นแล้ว อย่าเดินให้มากล่ะ เดี๋ยวจะบวมขึ้นมาอีก "
" พี่มินขา พาครูยุนไปส่งที่ห้องด้วยสิคะ "
" ครับ เข้าใจแล้วครับเจ้านาย "
มินโฮรับคำของน้องสาวแล้วก็จำใจอุ้มยุนอายึ้นมา
" ฝากครูยุนด้วยนะคะ "
" ค่ะ "
หลังจากวางยุนอาลงบนเตียงเรียบร้อยแล้วมินโฮก็เตรียมจะออกจากห้องไป
" พี่มิน..........เอ่อ......คุณมินโฮคะ "
" เรียกแบบนั้นน่ะถูกแล้ว "
" คะ? "
" เรียกว่าคุณมินโฮมันเหมาะที่สุดแล้ว เพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น "
แล้วมินโฮก็เดินออกจากห้องไปส่วนยุนอาก็ได้แต่นั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงต่อไป
" ฉันดีใจที่ได้เจอพี่อีกนะคะ "
ความคิดเห็น