คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จูบสุดท้าย+HBDยามะจัง
“อื้มมม~ ชิเนน...”
“ยูโตะ...”
เสียงหัวใจผมเต้นตึกตักอย่างระทึกด้วยความตื่นเต้น ในสมองผมคิดไปต่างๆ นานา
ถึงเจ้าของเสียงสองคนที่กำลังดูซัมติงกันอยู่ในห้องน้ำ ถึงแม้ผมจะไม่อยากเห็นภาพแต่เท้ามันก็ก้าวไปเสียแล้ว
แคร๊งงง......
เบนโตะของผมร่วงหล่นลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังเป็นเหตุให้นากาจิม่า ยูโตะกับชิเนน ยูริที่กำลังแลกรสจูบกันอยู่
ที่อ่างล้างหน้าต้องผละออกจากกัน สายตาของคนทั้งคู่มองผมอย่างตกใจปนรังเกียจ ผมได้แต่ทำหน้าเหวออย่างไม่ได้ตั้งใจ
ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายแทบจะทะลุออกมาด้วยความเจ็บปวด ประตูห้องน้ำห้องนึงถูกเปิดออกโดยสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในจั๊มพ์
ร่างสูงโปร่งของยูโตะนั้นจ้องผมโดยไม่ละสายตาไปทางอื่นต่างจากร่างเล็กข้างๆ ที่มองหน้าริวทาโร่
สลับกับใบหน้าของยูโตะ สีหน้าของริวทาโร่ดูท่าจะโมโหมากทีเดียว มันมองยูริ ยูโตะแล้วจ้องมาที่ผม
มือหนาของผมรีบเอื้อมเก็บกล่องเบนโตะนั่นก่อนจะรีบปลีกตัวออกมาทันที ขายาวๆ ของยูโตะก้าวตามผมมา
หลังจากที่มันยืนอึ้งไปพักหนึ่ง เจ้าหนูริวเองเตรียมจะวิ่งตามผมมาแต่ด้วยมือเล็กๆ ที่เกาะรั้งแขนไว้เจ้าตัวจึงยอมหยุดอยู่กับที่
“ริวทาโร่..พอซะทีเถอะ” ชิเนนเปรยขึ้น สายตาไม่พอใจจากอีกฝ่ายสบมองสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ของยูริอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“นายต่างหากที่ควรจะพอ...นายทำบ้าอะไรของนาย?” น้ำเสียงโมโหของคนพูด
ทำให้ร่างเล็กที่ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนต้องหงอเป็นลูกแมวตัวหนึ่งเลยทีเดียว
“เมื่อไรนายจะเลิกจองล้างจองผลาญยามาดะสักที? นายได้ยูโตะไปแล้ว..แล้วยังจะเอาอะไรอีก!!!”
หนุ่มน้อยโมริโมโตะตวาดลั่น โดยหารู้ไม่ว่าอีกสองคนที่อยู่นอกห้องน้ำนั่นได้ยินทุกอย่างชัดทุกคำพูด
“ริว...ชั้นกับยูโตะเราไม่ได้....”
“จะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรอ? ขอโทษนะ..นึกว่าชั้นไม่รู้หรอไงเรื่องที่นายชอบยูโตะ
ทั้งๆ ที่เจ้าตัวคบกับยามาดะอยู่น่ะ!! ยามาดะไม่รู้แต่ชั้นรู้!!”
คำตวาดของริวทาโร่ทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับน้ำตาคลอ มือถือเบนโตะไว้แน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน
ราวกับจะกลั้นเสียงสะอื้นของตนโดยที่ยืนหันหลังให้กับแฟนเก่าที่วิ่งตามมา ความเงียบปกคลุมระหว่างผมกับยูโตะ
มีเพียงเสียงการสนทนาของริวทาโร่กับยูริที่คอยทำลายความเงียบนั้น
“นั่นมันอดีต! ชั้นบอกนายแล้วไงว่าปัจจุบันนี้ชั้นรักนาย ได้ยินไหม? ชั้นรักนายนะริวทาโร่!” ยูริตวาดกลับ
เขาอยากจะลบล้างความคิดของริวทาโร่ที่ว่าเขาคบกับยูโตะออกไปจากหัวเจ้าตัว เขาอยากจะเน้นย้ำความรู้สึกที่เขามีให้ริวทาโร่
โดยที่ไม่มีเรื่องของใครคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ทำไมทุกคนที่เขาหมายปองจะต้องหลงรักยามะจังด้วย?
ทำไมยามะได้รับความรักจากพวกเขาแต่เขาไม่เคยได้รับมันเลยล่ะ?
“วันนี้ทั้งวันนายตามบอกรักชั้นจนชั้นต้องหนีนายมาอยู่ในห้องน้ำ แต่นาย..กลับมาจูบยูโตะต่อหน้ายามาดะ
อย่างหน้าตาเฉย นายยังกล้าบอกรักชั้นโดยไม่ละอายอีกงั้นหรอ?” คำพูดของเจ้าหนูริวทำให้ผมสะอึกแทน
ผมรู้ว่าแท้จริงแล้วยูริเป็นคนอ่อนไหวขนาดไหน การที่ริวทาโร่พูดไปแบบนั้น ชิเนนต้องร้องไห้แน่ๆ
“ทำไม...ทำไมทุกคนถึงได้รักยามาดะมากกว่าชั้น? ทั้งนาย..และยูโตะด้วย” เสียงสั่นๆ ของยูริดังขึ้นบ้าง
ผมรู้สึกใจเสียที่จับได้ว่าน้ำเสียงของคนพูดกำลังสั่นคลอนขนาดไหน
“เพราะ หมอนั่นไม่เคยยุให้คนรักกันเขาเลิกกันเหมือนนายหรอกนะ”
“ฮึก...” น้ำตาของผมร่วงทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้าย ผมอยากจะเอามีดแทงริวทาโร่สักแผล
ที่บังอาจไปพูดอะไรรุนแรงแบบนั้น และผมก็ค่อนข้างตกใจที่ได้ยินมัน การที่ริวทาโร่พูดแบบนี้
ทำให้ผมเข้าใจเรื่องทั้งหมดอย่างแจ่มแจ้ง ที่ยูโตะเลิกกับผมเพราะโดนยูริยุแหย่อย่างนั้นหรอ?
“ยามะจัง...” ยูโตะเปรยก่อนจะกอดผมจากด้านหลัง ลำแขนที่แสนอบอุ่นของมันกอดผมไว้แน่น
นั่นยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่ ความอบอุ่นที่ผมโหยหามาเป็นเวลาหนึ่งปีตอนนี้ผมได้รับมันแล้ว
ถึงแม้หัวใจของผมก็ต้องการสัมผัสนี้มากเพียงใด แต่ร่างกายกลับไม่ยินยอมรับสัมผัสนั้นโดยง่าย
ผมแกะมือยูโตะออกจากตัวก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับยูโตะ สีหน้ามันอ่อนลงเหมือนกับยูโตะคนเดิมของผม
ไม่ใช่ยูโตะจอมหยิ่งยโสแบบที่มันเก๊กใส่ผม
“ขอร้อง....ถ้าเลิกรักชั้นแล้วก็อย่าทำแบบนี้” ผมเปรยขึ้นเบาๆ ทั้งที่เมินหน้าหนีมันอยู่ ความเงียบที่อีกฝ่ายมีให้
ทำให้ผมต้องหันมามองหน้ามัน สีหน้าของยูโตะนิ่งเฉยแต่แววตาของมันเปล่งประกายราวกับกำลังตกใจ
ในสิ่งที่ผมพูดออกไป นั่นทำให้ผมได้สติและรู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
“อ้ะ...โทษทีนะ อย่าไปใส่ใจเลย ไปก่อนนะ” ผมส่งยิ้มให้มันราวกับกำลังทักทายเพื่อนก่อนจะเดินออกมา
มือของผมปาดคราบน้ำตาออกอย่างลวกๆ แต่ว่ามือของยูโตะก็ก็รั้งแขนผมไว้สุดแรง
ก่อนจะกระชากให้ผมหันหน้ากลับไปมองมัน
“จะร้องไห้ทำไม?” น้ำเสียงเย็นชาของยูโตะทำให้ผมขนลุก “ในเ
มื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว นายจะร้องไห้ไปทำไม?” หน้าผมเหวอไปชั่วขณะที่โดนพูดใส่แบบนั้น
สายตาเย็นชาของมันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม
“ช่างชั้นเถอะน่า!! นายจะมาสนใจคนนอกวงอย่างชั้นทำไม?” ผมถามมันทั้งน้ำตา
มันไม่มีทางรู้หรอกว่าผมเจ็บขนาดไหนกับสายตาและคำพูดที่แสนเย็นชาของมัน ยิ่งเมื่อกี้ที่มันกอดผม
ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองที่ไม่อาจหักห้ามความรู้สึกที่มีในใจออกไปได้
ผมก็จะกลายเป็นแค่คนที่น่าสมเพชเหมือนที่ซานาดะ ยูมะพูดไว้
“ก็นายมัน....น่าสมเพช”
“ใช่สิ....ชั้นมันน่าสมเพชที่ไปรัก..ไปหลงเชื่อคนอย่างนายกับชิเนน
ไม่คิดเลยว่าชั้นจะโดนหักหลังได้เจ็บปวดขนาดนี้! ชั้นมันโง่!! ที่ต้องมานั่งเจ็บปวดซึมเศร้ามาเป็นปีๆ
ในขณะที่นายสองคนเสวยสุขอยู่กับจั๊มพ์โดยที่ไม่เคยเห็นหัวชั้น...ฮึก....แล้วที่เมื่อกี้นายมากอดชั้นแบบนั้น
ทั้งๆ ที่นายก็รู้ว่าชั้นรักนายขนาดไหน..คิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกชั้นไปถึงเมื่อไรกัน!!”
ผมตวาดปนด่าทอออกไปเป็นชุด ไม่ไหวอีกแล้ว..ผมเก็บความรู้สึกเจ็บต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
การที่คุณถูกคนที่คุณรักปั่นหัวและล้อเล่นกับความรู้สึกของคุณแบบนี้..มันเจ็บใช่มั้ยฮะ? ผมเองก็เช่นกัน
ผมกลายเป็นแค่ตัวน่ารังเกียจ ตัวประหลาดในสายจั๊มพ์ไปแล้ว แล้วยูโตะกับยูริจะเอาอะไรจากผมอีก?
เพียะ.....
ฝ่ามือแกร่งตบลงมาบนแก้มนิ่มๆ ของผมเต็มแรงจนผมหน้าหัน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
ผมหันไปมองหน้านิ่งๆ ของยูโตะอย่างอ้ำอึ้ง หยาดน้ำตาไหลคลอลงมาอาบแก้มที่กำลังแดงระเรื่อจากการถูกตบ
“ก็นายมันอ่อนแอ..น่าสมเพช คนที่อ่อนแอ..ไม่สามารถขึ้นเป็นผู้นำของจั๊มพ์ได้หรอกนะ”
คำตอบของยูโตะที่ตอบออกมานั้นเหมือนกับมีดที่กำลังกรีดหัวใจและจิตวิญญาณของผมให้แยกเป็นเสี่ยงๆ
เพียะ.....
ฝ่ามือของผมตบเข้าที่หน้าของยูโตะด้วยแรงที่มากกว่าเท่าที่ผมจะสามารถทำได้ ผมอัดแน่นความเจ็บปวด
ความแค้นและความรักไปพร้อมกับฝ่ามือนั้น ร่างสูงโปร่งหน้าหันไปอย่างเร็วจนผมกลัวว่าคอมันจะหักตายเสียก่อน
มันค่อยๆ หันมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของผม มือก็ทาบลงบนรอยที่ผมประทับไว้
“นายจำฝ่ามือและคำพูดของชั้นไว้...ชั้นจะทำให้นายเสียใจและเจ็บปวดกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า..
ให้มากกว่าที่ชั้นต้องเจ็บปวด ต้องทนทรมาน....สักวัน นายจะต้องกลับมาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าชั้น!!”
ผมประกาศกร้าวก่อนจะจ้องยูโตะด้วยสายตาจริงจัง ยูโตะเองก็มองผมด้วยสายตาท้าทาย ใบหน้าของเราทั้งคู่แดงกล่ำที่แก้มซ้าย
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันกับผมที่ถูกส่งให้กันในตอนนี้...จะเป็นเหมือนคำสัญญาในคำประกาศิตของผม
ผมจะต้องเอาคืนยูโตะให้เจ็บกว่าผมให้ได้!!
สายฝนค่อยๆ โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า จากท้องฟ้าอันสว่างสดใสกลับเต็มไปด้วยเมฆดำทะมึน
ผมกับยูโตะเราสองคนยืนจ้องหน้ากันท่ามกลางสายฝน น่าแปลกที่ขาของผมไม่อาจจะขยับไปได้ไหนเลย
คงเป็นเพราะสายตาคู่นั้นที่ตราตรึงผมไว้ และผมก็คิดว่ายูโตะเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน
“นายทำไปเพื่ออะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามผม ผมยิ้มให้แทนคำตอบก่อนจะบรรจงใช้นิ้วปาดหยาดน้ำฝน
บนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ยูโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม สายตาของมันสบกับสายตาผมในระยะประชิด
ผมส่งสายตายั่วยวนไปให้มันโดยไม่ได้ตั้งใจ ยูโตะจึงได้กดจูบอันหนักหน่วงให้กับผม
ปลายลิ้นของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันราวกับจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
ลมหายใจที่ประสานเข้าด้วยกันยิ่งทำให้ผมกับยูโตะรู้สึกเหมือนกำลังจะกลายเป็นคนๆ เดียวกัน
แม้ว่าร่างของเราสองจะเปียกปอนชุ่มฉ่ำสักแค่ไหนก็ไม่ได้ทำให้เราหยุดละเลงจูบที่แสนดูดดื่มนี้ไปได้
หูของผมแว่วเสียงทะเลาะของริวทาโร่และชิเนนแต่ว่าโชคดีที่เสียงฝนดังกลบเสียงของสองคนนั้นไปจนหมดสิ้น
ผมได้ยินแค่เสียงหัวใจของตัวเองและเสียงลมหายใจอันร้อนรุ่มของยูโตะเท่านั้น
ผมผละริมฝีปากออกช้าๆ แต่ดูเหมือนยูโตะจะไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น มันพยายามจะลิ้มรสริมฝีปากของผมต่อ
แต่พอมันเห็นแววตาของผม มันก็จำใจชะงักอารมณ์ไว้อย่างนั้น ผมยิ้มก่อนจะลูบไล้ใบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ ราวกับเชิญชวน
นี่จะเป็นจูบสุดท้ายของยามาดะผู้อ่อนแอคนนี้...คนที่ไม่สามารถจะทำให้นายรักได้อีกต่อไป
และคนอ่อนแอพรรค์นั้นจะไม่มีอีกแล้วในโลกนี้
“ชั้นจะทำให้นาย...รักชั้นให้ได้ ยูโตะ”
................................................
HBD ยามะจังด้วย เย้ๆ
ที่มาอัพเพราะจะ HBD ยามะนี่ล่ะ
ตอนนี้กว่าจะแต่งได้เสียน้ำตาไปหลายลิตร อินมากๆ จริงๆ
เค้าเคยบอกหรือยังว่า ความรันทดและความเศร้าในฟิคเรื่องนี้นั้นมาจากชีวิตจริงของเค้าทั้งหมดเลย
เลยอาจจะได้แต่งได้เศร้าหรือค่อนข้างอิน เพราะมันมีพื้นมาจากเรื่องจริงน่ะเอง
อ้ะๆ อวยพรยามะก่อน เดี๋ยวลืมๆ
"ขอให้ยามะ สูงวันสูงคืน (แต่เตี้ยกว่าโตะนะ) ขอให้เซ็กซี่ตลอดไป
อย่าลืมเต้นเอเชียโนะให้แรงกว่านี้นะ หุหุหุหุ"
อัพอีกที่ 28 โน่นเลยนะจ้ะ
หวังว่าคงจะชอบตอนนี้กันนะ มันเหมือนเป็นจุดเปลี่ยนนิดหน่อย
ตอนหน้า ยามะร้ายแล้ว โฮะๆๆๆ แบบนี้โตะตายแน่ กร๊ากกกก
... N eL’ L …
ความคิดเห็น