คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สีหน้าของยูโตะ
“ยามาดะ...เย็นนี้กลับบ้านเลยหรือเปล่า?” เสียงริวทาโร่ถามผมขณะเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียน
ผมที่กำลังเหม่ออยู่แอบสะดุ้งนิดๆ
“วันนี้ต้องไปคุยเรื่องบทละครเรื่องใหม่ที่กำลังจะถ่ายทำที่ค่ายน่ะ ทำไมหรอ?”
ผมตอบตามคิวงานที่ผู้จัดการของจั๊มพ์โทรมาบอก ถึงแม้ผมจะไม่ได้อยู่ในจั๊มพ์แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นผู้ดูแลงานของผมอยู่
“ถ้างั้นไปพร้อมผมนะ วันนี้ยาบุคุงนัดซ้อมเตรียมขึ้นไลฟ์ที่รายการโชวะเฮเซย์ที่ค่ายพอดีเลย”
รุ่นน้องพูดพลางยิ้มแป้นอย่างดีใจ ผมส่งยิ้มกลับไปอย่างดีใจเช่นกันที่จะได้ไม่ต้องไปคนเดียว บางทีการอยู่คนเดียว
อาจจะทำให้ผมนึกถึงเรื่องของยูโตะอีกก็ได้
ผมขึ้นรถเมล์ไปพร้อมกับริวทาโร่โดยไม่ได้สนใจสายตาของบุคคลรอบข้าง เด็กผู้หญิงบางคนจำผมได้
และทำสีหน้าแปลกใจที่เห็นผมอยู่กับริวทาโร่ ผมมองสายตาของสาวๆ เหล่านั้นออกว่าพวกเขาอยากให้ผมได้ทำงาน
ในฐานะสมาชิกของจั๊มพ์ต่อ แต่ผมรู้สึกผิดที่มันไม่อาจเป็นแบบนั้นได้
ทันทีที่มาถึงค่ายผมรีบแยกจากริวทาโร่ไปคุยเรื่องงานเพราะว่าสมาชิกจั๊มพ์จะมาเห็นเข้าแล้วจะพาลโกรธริวทาโร่
ผมเข้าไปคุยงานกับผู้จัดการและผู้กำกับละครจนเป็นที่เข้าใจดีแล้วก็เตรียมจะกลับบ้าน พอออกมานอกห้องที่คุยงาน
ก็เจอะกับรุ่นพี่ในค่ายที่แสนคุ้นเคย
“ยามะจัง โย่ว...ไม่ได้เจอกันนานเลย โทรมขึ้นเยอะนะ” คาเมะนาชิคุงเอ่ยทัก
ในขณะที่เจ้าตัวอยู่ในสภาพเสื้อยืดกางเกงยีนส์มีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ พาดบ่าอยู่
“คาเมะคุง แต่งตัวเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยแฮะ” ผมทักพลางหัวเราะเบาๆ ที่เห็นคาเมะนาชิแห่งคัตตุน
ผู้แสนโด่งดังแต่งตัวสมถะผิดวิสัย ทั้งที่ปกติจะเป็นผู้นำแฟชั่นเลยทีเดียว
“อ่อ เพิ่งซ้อมเสร็จอ่ะ เหนื่อยมากเลย ว่าจะไปซื้อของกินที่ซูเปอร์มาร์เก็ตตรงหน้าตึกหน่อยน่ะ” คาเมะอธิบาย
“ผมกำลังจะกลับบ้านพอดีเลย”
“ดีเลย งั้นลงลิฟต์ไปด้วยกันนะ” พูดจบคาเมะก็ลากผมไปที่ลิฟต์ตัวหนึ่งที่เพิ่งลงมาจากชั้นบนและมาหยุดที่ชั้นที่ผมอยู่
ทันทีที่ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ผมก็แทบจะล้มทั้งยืน
ในลิฟต์นั่นมีอิโนะกับยูโตะที่ยืนอยู่ คาเมะรีบนำผมเข้าไปในลิฟต์ ผมจำใจเดินตามเขาไม่ให้ผิดสังเกต
สีหน้าของอิโนะดูตกใจมากที่เจอผมแต่ถึงอย่างนั้นก็เค้าส่งยิ้มกว้างมาให้
“ยามะจัง มาได้ไงเนี่ย?” อิโนะถามผมอย่างประหลาดใจ ผมรับรู้ถึงความจริงใจของเขาได้ผ่านทางน้ำเสียง
นอกจากไดกิแล้วคงมีแค่อิโนะสินะ ที่ยังเห็นผมเป็นรุ่นน้องคนเดิม
“พอดีมาคุยงานเรื่องละครเรื่องใหม่น่ะ” ผมตอบพลางเหลือบมองยูโตะโดยที่พยายามไม่ให้อิโนะสังเกตเห็น
หมอนั่นเห็นผมแต่ทำเหมือนไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลย
“ชั้นคิดถึงนายมากเลยนะ” อิโนะจับมือผมพลางเขย่าด้วยความดีใจ คาเมะได้แต่หัวเราะหลังจากดูสถานการณ์มานาน
“แล้วพี่เป็นไงบ้าง?” ผมถามออกไปอย่างเป็นห่วง ผมคิดถึงจั๊มพ์ไม่น้อยแต่ผมไม่อาจทราบอะไรภายในได้
นอกจากไดกิจะเป็นคนบอกผมเท่านั้น
“ก็วุ่นๆ ล่ะช่วงนี้ จั๊มพ์มีงานเข้าไม่หยุดเลย” เคย์พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ เนือยๆ
ผมได้แต่ยิ้มให้กับท่าทีการเล่าเรื่องของเขาที่มักจะแสดงสีหน้าออกมาได้อย่างน่ารัก มิน่าล่ะแฟนคลับถึงได้เยอะเอาๆ
ต่างจากผมที่ไม่ได้เด่นดังอะไรเหมือนคนอื่นในวงเลย
“ดูแลตัวเองบ้างนะฮะ” ผมกล่าวก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิด คาเมะรีบลากผมให้วิ่งไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตอย่างว่องไว
โดยนึกไม่ถึงว่าอิโนะกับยูโตะจะมาที่ซูเปอร์ฯแห่งนี้ด้วย
ผมเห็นคาเมะสาละวนอยู่กับการเลือกขนมและโคล่าอย่างตั้งอกตั้งใจ ผมเองก็ชักหิวก็เลยเดินไปที่
แผนกอาหารสำเร็จรูป สายตากลมๆ ของผมกวาดมองหาบะหมี่ยี่ห้อโปรดที่ผมชอบกิน แต่ตรงนั้นกลับมีร่างของยูโตะ
ยืนขวางอยู่ ท่าทางหมอนั่นจะจ้องบะหมี่ยี่ห้อเดียวกับผม จริงๆ บะหมี่ยี่ห้อนั้นเป็นอะไรที่ยูโตะโปรดปรานมาก
ผมเห็นสีหน้าหมอนั่นเวลากินบะหมี่อันนี้ทีไร มันทำให้ผมอยากกินตามทุกทีจนกลายเป็นว่าผมติดบะหมี่ยี่ห้อนี้ไปซะแล้ว
มือแกร่งของยูโตะหยิบบะหมี่ไปแล้วถ้วยนึงก่อนจะหันไปเติมน้ำร้อน ผมรีบเดินเข้าไปหยิบบะหมี่ของผมบ้าง
เป็นจังหวะเดียวกับที่อิโนะเดินเข้ามาหลังจากไปหยิบขนมปังจากแผนกใกล้ๆ มา
“เฮอะ เลียนแบบว่ะ...” คำพูดของยูโตะไม่ดังมาก แต่มันทำให้ผมกับอิโนะได้ยิน
ผมรู้สึกสะอึกในคำพูดอันเฉยชาของมันมากแต่ก็พยายามเก็บสีหน้าและความรู้สึกไว้ขนาดอิโนะยังดูไม่ออกเลย
ว่าผมเจ็บกับคำพูดมันมากขนาดไหน
“โทษนะ หลบหน่อย” ผมรีบแกล้งเดินไปขอเติมน้ำร้อนต่อจากมัน ผมใช้หางตามองมันอย่างคนรู้จัก
เหมือนที่มันทำกับผมอยู่ในตอนนี้ ดูท่าทางยูโตะคงจะหัวเสียน่าดู มันรีบลากอิโนะเดินไปที่แคชเชียร์อย่างว่องไว
ผมถอนหายใจเฮือกทันทีที่ยูโตะเดินจากไป ผมไม่ได้อยากทำเหมือนเกลียดมันหรอกนะ แต่จะให้ผมทำยังไงได้?
มันเป็นคนบอกว่าให้เราเป็นเพื่อนกัน แต่พฤติกรรมทุกวันนี้มันใช่เพื่อนที่ไหนกัน...ถึงแม้ช่วงแรกๆ ที่เลิกกัน
มันพยายามคุยกับผมเหมือนเดิม แต่ผมเองกลับไม่เข้าหามันเพราะยังทำใจไม่ได้ก็เถอะนะ
ทำไมนะ? หัวใจของผม..ถึงรู้สึกเจ็บเหลือเกิน...
........................
ตอนสองมาแร้น สั้นกว่าตอนหนึ่งเกือบครึ่ง
เพราะว่าตอนหนึ่งยาวมาก ถ้าให้แต่งตอนนึงยาวขนาดนั้นไม่ไหวอ่ะ แต่งตั้งนานได้ตอนเดียว
เลยขอตัดครึ่งนะคะ ตอนนี้ยูโตะโหดร้ายได้โล่
ริวทาโร่กะยามะ มีใครจิ้นออกมั้ย? ไรท์เตอร์ก็จิ้นไม่ออกเช่นกัน ฮ่าๆ (แล้วแต่งได้ไงวะนั่น)
ติชมได้เน้อ
... N eL’ L …
ความคิดเห็น