เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #77 : Chapter 49 .... เพื่อ.... ...การประหยัดเวลาไง!..

Chapter 49 .... เพื่อ.... ...การประหยัดเวลาไง!..

บนรถไฟฟ้า

ผม ..... ยืนแอบชิดอยู่มุมสุดของขบวน

เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆที่ไม่รู้จักมาเจอ

แต่ก็ดันเพราะไอควันสีดำที่ลอยฉุยๆรอบตัวสโรชาเนี่ยแหละ

ทำให้คนหันมาสนใจแทบทุกคนเลย....

และแล้วก็มี ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมกล้องจนได้

"ดะ เดโคจังหรือป่าวครับ ...."

ผมก้มหน้าตอบกลับไปทันทีด้วยการบีบเสียงหนักๆ

"ป่าวครับ ผมเป็นผู้ชาย"

เขาตอบรับเสียงงุนงงนิดๆ แล้วหันไปอีกข้าง

"เอ่อ ครับ......... เซโร่ ชาร์ใช่ไหมครับ"

เขาหันหน้าไปมองสโรชา

"ค่ะ"

"ขะ .. ขอถ่ายรูปได้ไหมครับ เดินทั้งงานหาทั้งสองคนไม่เจอเลย"

"ไม่ได้ค่ะ ตอนนี้หมดเวลาถ่ายแล้วค่ะ ไม่สะดวก รบกวนขอเสียมารยาทนะคะ"

สโรชาเอ่ยจ้องมองเขาไป

ไอควันสีดำยังคงลอยออกมาจากร่างกายเธอเรื่อยๆ

ดูไปดูมาแล้วก็สร้างแรงกดดันได้จริงๆ

ชายคนนั้นก้มหัวเศร้านิดๆ เดินถอนไป

เขาน่าจะขายหน้าใช้ได้เลยหละนะ

แต่ ... เอาเถอะ

ไม่เกี่ยวกับเรา .... ยืนสงบเสงี่ยมเจียมตัวเถอะ

รถไฟฟ้าจอดลง ที่สถานี ในเมืองของผม

แล้วพวกเราก็ต้องนั่งรถเมล์ต่อไปอีก กว่าจะถึงบ้านก็ ทุ่มนึงพอดี

เห้อถึงบ้านแล้ว .... เอาหละ สิ่งที่ต้องทำก็คือ ....

ต้องให้สามคนนั้น กลับเป็น มนุษย์ปกติ ที่จำอะไรไม่ได้สินะ ....

ถ้าพวกนั้นไม่กลับเป็นมนุษย์ปกติ เราก็ไม่สามารถที่จะเก่งขึ้นได้ถ้ายังอยู่ในร่างนี้

เพราะไม่มีประจุเวทย์อะไรเลย

ก็พอเข้าใจแฮะ

แต่ .... จะเก่งขึ้นไปทำไมกันหละเนี่ย.....

ผมและสโรชาเดินเข้ามาภายในห้องนอน ก็เห็นสองสาว กำลังนั่งติดการ์ตูนกันงอมแงม

ภาพก็ค่อนข้างสวยอยู่หรอก ... แต่ไหงดูมันได้ออร่าแปลกๆ โพยพุ่งออกมากันนะ

".....กลับมาแล้วสินะคะ ...."

มายด์หันมาเอ่ยบอกแล้วหันกลับไปดูต่อ

"อืม .. แล้วพวกเธอจะกลับเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ .. ชั้นต้องบอกอะไรพวกเธอบ้างหละ"

ผมถามกลับไป

"ก็นั่นสินะคะ จริงๆก็ไม่มีอะไรต้องพูดหรอกมั้งคะ แค่ความทรงจำบิดเบี้ยว แต่...."

สโรชาพูดขึ้นก่อนแล้วหลับตาคิด

"..... ชั้นยังไม่เคยได้เป็นแบบนั้นมาก่อน คงพูดอะไรไม่ได้หรอกค่ะ"

มะม่วงหันมาตอบผมต่อ

"ถ้าจำอะไรไม่ได้แบบนี้ พวกเธอจะไม่ตื่นตระหนก ตกใจ หรือหนีไปอะไรแบบนั้น?"

ผมถามเพิ่ม

"ไม่หรอกค่ะ .... ความต้องการของวิญญาณพวกเรา จะทำให้พวกเราเลือกที่จะอยู่กับนายท่านแน่นอน"

มายด์ตอบผมด้วยรอยยิ้ม

"..... โอเค ....."

ผมตอบพยักหน้าไป

"เดี๋ยวนะคะ .... ขอดูตอนนี้ให้จบแปบนึง"

มะม่วงเอ่ยออกมา ระหว่างดูฉาก ในการ์ตูนที่หญิงกำลังจูบหญิงด้วยกัน

......

โอเคไม่ว่ากัน

......

และแล้วก็ถึงเวลา

ผมจ้องมองตลอดว่าพวกเธอจะทำยังไงบ้าง

มันอาจจะมีความลับอะไรอยู่ ผมควรจะต้องรู้

พวกเธอเดินมานั่งบนเตียงทั้ง 3 คน เรียงกัน

......

ยิ้มให้ผม ..... ก่อนที่ ไอควันจากร่างกายพวกเธอจะหายไป

แล้วล้มแหมะ นอนลงบนเตียง

"..... หะ? จบแล้วเหรอ ..... เห้... ไม่มีอะไร ที่มันดูน่าตื่นเต้นแบบในหนังหรือไงหน่ะ!"

เออ ... ใช่ ผม ผิดหวังมากๆเลยหละ ..... รู้สึกผิดหวังสุดๆ .....

โอเค .... เอาไงต่อดี ...... รอพวกนี้ตื่น ?

จะนานไหมนะ ....

ผมจ้องมองไปที่พวกเธอแล้วตัดสินใจ เดินไปนั่งคอมกดเข้าเกม

"โอเค .... เล่นเกมรอแล้วกัน"

2 ชั่วโมง 20 นาที ผ่านไป

ผมเล่นเกมเสร็จไป 4 รอบแล้ว .... หันหน้าไปมองสามสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง

"ยังไม่ตื่นอีกแฮะ จะหลับนานไปแล้ว.... สามทุ่มกว่าแล้วนะเห้ย"

ผมบ่นออกมาแล้วเดินไปเขย่าๆตัวพวกเธอ

"เห้ ... มายด์ ..... มะม่วง ..... สโรชา ตื่นๆ"

...... พวกเธอยังนอนนิ่ง ......

โอเค .... ยังนอนนิ่งอยู่

"กลับไปเล่นเน็ตละกัน....."

ผมบ่นออกมา แล้วกลับไปเปิด เว็บนั่นนี่และกำหนดการภาคเรียนใหม่ ในเฟคบุคดู ..... แล้วผมก็เห็น

แม็กซ์ส่งความต้องการเป็นเพื่อนกับผม .....

"เหอ......."

ผมร้องเสียงหลงออกมาในลำคอทันที

แล้วเลื่อนเมาส์ไปเพื่อจนกด ยกเลิก

ตึ๊ง .... ตึ๊ง .... ตึ๊งๆๆๆๆ ตึ๊ง

เสียงของการทักทายผ่านโปรแกรมแชทภายในเฟคบุคดังขึ้น

ชื่อของคนทักทาย ก็คือของ แม็กซ์

อยากรู้จริงๆ มันไปไล่ถามข้อมูลเฟคบุคผมมาเลยสินะ

ปกติ ก็ไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้วด้วย เพราะเพื่อนไม่มี

แค่จะสมัครไว้ ส่งงานเอง .... ขอบใจนะ

โอเค ... ทักมาก็จะไม่เสียมารยาท ขออ่านเลยแล้วกัน

l................................................. .................................................l

แม็กซ์ : ไงพยายาม โทษด้วยนะ ที่แอดเพื่อนมา

แม็กซ์ : เข้าใจนะ ว่าเธอรู้สึกยังไง

แม็กซ์ : ที่ผ่านมาขอโทษนะ ที่เกลียดขี้หน้าเธอมาตลอด

แม็กซ์ : คือยอมรับตรงๆเลยนะ ....

แม็กซ์ : พยายาม ... เธอน่ารักมากๆ แบบว่า เออ มันตรงเสป็คชั้นหน่ะ

แม็กซ์ : แต่ก็รู้ว่าเธอเป็นพวกหญิงรักหญิง ชั้นไม่คิดเกินเลย

แม็กซ์ : หมายถึง จะไม่มากกว่านี้

แม็กซ์ : ต่อไปนี้ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ

แม็กซ์ : จนกว่าชั้นจะหาแฟนได้ ชั้นให้เธอเป็นไอดอลของชั้นเลย

แม็กซ์ : ยังไงรบกวนรับเฟคไว้ด้วย ลงรูปน่ารักๆของนายละ แต่ไม่ได้บอกว่าใคร

l................................................. .................................................l

.....เหยด .........

ขนลุกโว้ย!!!

ไม่ไหว ... รอดแล้วตรู .... มั่นใจในตัวเองสุดๆ...

ตรูชอบผู้ชายด้วยกันไม่ลงจริงๆนั่นแหละ ไม่... หลอนสุดๆ

แต่ก็รู้สึกดีจริงๆ ... ที่ได้รู้ว่าตนเอง ไม่ชอบผู้ชาย

"เห้อ ...  มั่นใจในตัวเองได้ว่าไม่ใช่เกย์ก็แล้วกัน"

ผมถอนหายใจออกมา

แล้วพิมพ์ข้อความตอบไป

l................................................. .................................................l

พยายาม : อ่า ..... ไม่ว่ากัน

พยายาม : ยังไงก็คิดว่าชั้นเป็นผู้ชายเถอะ ขอร้องหละ

แม็กซ์ : ได้เลย ไม่บอกใครที่เวทยาลัยหรอก รับเพื่อนแล้วดูสิชั้นโพสรูปเธอแล้วนะ

l................................................. .................................................l

โอเค .... ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

แล้วกดรับเพื่อนแม็กซ์ไป

พร้อมกดเข้าไปดูภาพ

หัวภาพตั้งชื่อว่า

:::: วันนี้ได้เจอนางฟ้าแห่งสวนดอกไม้ ที่ต้องตกสวรรค์เพราะคนเลวๆแบบเรา ::::

ส่วนภาพ นั่น .....

มันเป็นภาพของหญิงสาวชื่อปิงปิงยิ้มแหยๆค่อนไปทางหงอหรือเขิน

เหมือนอายๆแล้วโพสท่าชูสองนิ้วเก็บแขนแนบลำตัวเหมือนไม่ค่อยเป็นใจแต่จำยอม

ถ่ายคู่กับ แม็กซ์ที่ยิ้มร่า

เออ .... ผู้หญิงในภาพมันก็น่ารักอยู่หรอก .....  

ดูใบหน้าของเธอเข้าสิ ..... ดูน่ารักและอ่อนแอสุดๆเลยนะ

มันก็ดี ... เข้าใจ เอ็งรู้สึกดี ....

ถ้าไม่ติดปัญหาที่

........

นั่นมันตรูเองโว้ย!!!! ....อ้าก!!! อายโว้ย!!! น้ำตาจะไหล

นี่ตรูทำหน้าแบบนั้นออกไปเหรอฟระ!!! เวรแท้ๆ จะบ้าตาย

ไม่รู้ตัวเลยเว้ย ว่าทำหน้าแบบนั้นไป ....

แล้วในคอมเม้นนั่นมันอะไรวะเห้ย

l................................................. .................................................l

ต๋อง : โห น่ารักหวะ ใครวะ?

ชัช :  เจ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

บอล :  ใครวะ? แฟน?

นิว : นั่นมันเดโคจัง นักคอสเพลย์นะ

แม็กซ์ : น่ารักหละสิ

นิว : เดโคจัง ปกติไม่น่าจะทำหน้าแบบนั้นถ่ายรูปนะเว้ย ตรูรู้จักดี .... แร!!!

ต๋อง : ถ้านิว ว่าแบบนั้น ก็แปลว่า แฟนเหรอวะ?

เฟรม : ขอเบอร์ได้ป่ะ

นิว : เจ๋งหวะ ให้เดโคจังทำหน้าแบบนั้นได้ อย่างกับพวกนางเอกอนิเม Hentai

ชัช : เจ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

นิว : เป็นอะไรกันวะ

แม็กซ์ : เพื่อนไม่สนิทกันมากหรอก แต่อยากบอกว่า

แม็กซ์ : เธอน่ารักโคตรๆหวะ นิสัยนิ่งนิดๆ ตอนแรกมองแล้วไม่ชอบหน้า

แม็กซ์ : แต่ตอนอายสุดๆนี่....

แม็กซ์ : น่ารัก!!!! ยังกับลูกแมวตัวน้อยๆ ที่เราจะแกล้งมันยังไงก็ไดเลยหวะ!

ชัช : เจ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ต๋อง : เออ น่ารักๆ

เฟรม : ถามว่าขอเบอร์ได้ป่ะ

บอล : เออถ้าไม่ใช่แฟนก็จัดเบอร์มา

ชัช : ขอเบอร์ทีดิ

แม็กซ์ : ไม่รู้หวะ ไม่มีเบอร์ให้ อยากได้ไปขอเธอเอง ไม่บอกรายละเอียดเพิ่มเว้ย!

นิว : เออ ดีแล้วเพื่อน คิดว่าไงวะ

แม็กซ์ : นี่หละ ไอดอลเลย!

ชัช : เจ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

บอล : แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แม็กซ์ : แฮ่กไรวะ

บอล : อยาก xxx เว้ย!!

แม็กซ์ : เห้ยๆ ไม่ได้เว้ย!!!

นิว : เออ ไม่ได้เว้ย เขาเป็นไอดอลนะสาด

นิว : เมิงไม่เข้าใจหัวอกของคนที่มองใครสักคนเป็นไอดอลเหรอวะ!

เฟรม : นิดๆหน่อยๆคิดมาก แค่พิมพ์เอง เขาไม่เห็นหรอก อยู่ในกลุ่มเพื่อน

บอล : นั่นดิวะ

แม็กซ์ : เขาอาจจะเห็นก็ได้นะเว้ย

แม็กซ์ : ตอนนี้อาจส่องอยู่

ต๋อง : ส่องแล้วไงวะ ถ้าเขาอ่าน ขอบอกว่า พี่ใหญ่!!! จัดให้ได้!!!

ชัช : เจ๋งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

l................................................. .................................................l

"อึก .... "

ผมอ่านแล้วต้องเอามือมากุมที่ท้องทันที

เหงื่อของผมไหลออกมาเยอะจน เหนียวเหนอะ เพราะข้อความพวกนั้น

ปวดตับหวะ ....

ปวดตับๆๆๆ อ่านต่อไม่ไหวแล้ว นี่เหรอ ความรู้สึกของคนโดนพูดถึงในเชิงหื่นกาม

แถมคนที่พูดถึงยังเป็นเพื่อนเราเองอีก .....

รู้สึกเสียวสันหลังไปหมดเลยเว้ย.....

น่ากลัวจริงๆ

ไม่เอาแล้ว ... ไม่อ่าน

แล้วผมก็หันไปมอง....

นี่ก็ผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้ว ยัยพวกนั้นยังไม่ตื่นเลย

โอเค ไม่รอละ

เหงื่อแตกเต็ม ตัวไปหมด ....

เหนื่อยมาทั้งวัน ขอไปอาบน้ำหน่อยแล้วกัน

แล้วผมก็ตัดสินใจ ...... เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า

ปลดเสื้อผ้าออกจนหมด

ก่อนจะเห็นร่างกายตนเอง ...

ไม่สิ ร่างกายของ ปิงปิง ที่ผิวขาวใช้ได้ ถึงหุ่นจะไม่ได้ดีเวอร์และใบหน้าจะไม่ได้สวยแบบคุณแฟนต้า มายด์หรือสโรชา

แต่ไอ้แบบนี้ ก็เรียกว่า โอเคแล้วสินะ ...

"อะ ..."

แวบนั้น ผมก็จดจำคำพูดของตนเอง ตอนไม่ใช่ตนเองได้

ก่อนจะรีบหันหน้าหนี คลำเอามือหยิบผ้าเช็ดตัว

"ไม่ได้ๆ ... เราไม่ใช่ผู้ชายบ้ากามวิตถารนะ ... "

"ใครเหรอไม่ใช่ผู้ชายบ้ากามวิตถารหน่ะ"

เสียงๆหนึ่งที่ดังมาจากด้านหลังผมดังขึ้น

เสียงนั้นดูเย็นเฉียบจนแทบจะแช่แข็งสมองของผมได้

ก่อนจะมีดาบมาจ่อที่คอหอยของผม

"แล้ว ... เธอก็เป็น ..... พวกฮู๊ดดำสินะ ....ชั้นจำได้ ....."

"อึ้ก!!!"

ผมนั้นถึงกับต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ .... หลอนโคตร

เสียงของยัยนี่ .... หลอนได้ขนาดนี้เลยเหรอฟระ

"เหอะ ... เห้ย .... ชั้นพยายามเองนะ สโรชาใจเย็นๆ ..... "

ผมรีบเอ่ยบอกออกไป

แน่ๆหละ ไอ้ดาบรูปร่างแบบนี้ มันของเธอแน่ๆสโรชา

"พยายาม .... งั้นเหรอ ..... อะ จริงด้วยสิ ... เหมือนความทรงจำในหัวจะแปลกๆ แต่ก็พอจำได้ว่า .... พยายามกลายเป็นผู้หญิงคนนี้ ....."

สโรชานั้นเชื่อผมอย่างง่ายดาย แล้วถอนดาบออกจากคอไป

"เห้อ .... เออสิ ... พอจำเหตุการณ์พวกนั้นเมื่อตอนเที่ยงได้มั้ยหละ ..... "

ผมเอ่ยถามกลับไปทันทีหลังจากได้ถอนหายใจ ที่เธอเอาดาบออก

แล้วรีบหันมามองเธอ

"..... เกิดเรื่องแบบตอนมะม่วงอีกแล้วเหรอ .... จะว่าไป ตื่นมาก็เห็นทั้งมะม่วง ทั้งมายด์ นอนอยู่ข้างๆ เลยงงเหมือนกัน .... แต่พอเห็นผู้หญิงคนนี้เสียงแบบนี้ แล้วมันคุ้นๆ ก็เลยระวังตัวไว้ก่อน"

เธอเอ่ยยิ้มๆ

หนึบๆๆๆๆ ... หนึบๆ หนึบๆๆ

สโรชาเอ่ยต่ออย่างรวดเร็ว

"แฮ่กๆ .. แฮ่ก ..... แต่พอพยายามพูดมาแบบนั้นแล้วก็เหมือนนึกอะไรได้ ว่าความทรงจำมันบิดเบี้ยวแปลกๆ .... ฮะๆ ตลกดีจริงๆ แฮ่กๆ .. แฮ่ก"

หนึบ! หนุบ หนับ!

"หล่อนทำอะไรของหล่อนฟระ จะมาจับหน้าอกชั้นทำไม แล้วหายงงแล้วเหรอ หล่อนจะเข้าใจสถานการณ์ ง่ายเกินไปมั้ยเห้ย ยัยหื่น ปะ ปล่อยนมชั้นนะโว้ย!!"

ผมตะโกนขึ้นทันที

ที่เธอพูดจบ

ใช่!!

ก็เพราะเธอเอามือซ้ายที่ว่างอยู่มานวดเล่นหน้าอกผมหน่ะสิ!!!

หื่นมาก นี่ขนาดความทรงจำเพี้ยนแล้วนะ

แกร้ง! ...

"พยายามแน่นอนแบบนี้ ได้ฟิลแบบนี้ ... ความอายแบบนี้อ่า ... ใช่เลย ... พยายาม ... พยายามจ๋า จู๊บบบบบบบ!!"

สโรชาเอ่ยเสียงหื่นราวลูกหมาติดสัตว์แล้วปล่อยดาบทิ้งลงพื้น สวมกอดผม พลางพยายามจะจูบ

"ว้ากกกกก!!!! ปล่อยเลยนะ ... ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ยัยบ้า ปล่อย!!!"

ผมตะโกนโหวกเหวกโวยวายเสียงดังลั่น

"พยายาม!...!!! อยู่ไหนงั้นเหรอ? สะ สโรชาทำอะไรหน่ะ พยายามอยู่ไหน"

แล้วก็มีเสียงดังมาจากทางเตียง

เจ้าของเสียงคือ มายด์ นั่นเอง

เธอมองมาที่พวกเราสองคนตรงตู้เสื้อผ้า

ก่อนที่มะม่วง ที่นั่งสลึมสลือจะได้สติเช่นกัน

"อึก ... อืม ปวดหัวจัง..... อะไรนะ พะ พยายาม? ไหนเหรอ ไหนพยายาม? ชะ ชั้นรู้สึกเหมือนต้องปกป้องเขา .... ระ รู้สึกอย่างแรงกล้าเลย..... อะ"

เธอเอ่ยก่อนที่จะหันมาสบตาพวกเราสองคน

ผมรอดแล้ว .... ความหื่นของหล่อน โดนสายตาของทั้งสองจ้องมอง

อวสานปิดงานหละ ตำนานจอมหื่นสโรชา

"อะ ..... ระ รอดแล้ว ตื่นทันเวลาจริงๆ พวก ...."

แต่ยังไม่ทันพูดจบดี

"จุ้บ!"

สโรชาก็จูบปากกับผม ถึงเธอจะไม่ได้จูบร้อนแรงแบบเมื่อตอนบ่าย ทำเพียงแค่ประกบปากแล้วเอาออก

เพราะเธอน่าจะกลับมาเป็นสโรชาที่หื่นแต่ยังไม่มีประสบการณ์แล้ว

แต่มัน .... ก็ทำให้ผม รู้สึกเสียวสะท้านไปทั้งร่างได้

"ว้าก อะไรเนี่ย สโรชา!! นะ นึกว่าจะรอดแล้วนะเห้ย!"

ผมโวยขึ้นอย่างตกใจ

"... นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรองะ งงไปหมดแล้วนะ ...."

มะม่วงเอ่ยออกมาอีก

"..... จำไม่ค่อยได้แล้วสิ"

มายด์เอ่ยแล้วกุมหัวตัวเอง ทำหน้าแบบไม่เข้าใจ

"คนๆนี้คือพยายามหน่ะ ... มีเหตุผลนิดหน่อย ที่ทำให้เป็นแบบนี้ ... คิดว่านะ ... และพวกเธอเอง ก็น่าจะความทรงจำผิดๆเพี้ยนๆ เบี้ยวๆ ด้วยสินะ ... รู้สึกใช่ไหม"

สโรชาปล่อยมือแล้วเดินเข้าไปเอ่ยอธิบายแทนผม

".... อืม ... รู้สึก ความต้องการที่จะทำอะไรบางอย่าง มันสูงมากๆเลยหละ ... มากเสียจน ทนไม่ได้เลย .... ต้องการปกป้อง พยายาม ..."

มะม่วงเอ่ยบอก

"นั่นความรู้สึกของ... ชั้นตอนแรกเหมือนกัน ... หลังจากตื่นขึ้นมา"

มายด์เอ่ย

".... อื้ม ชั้นก็ด้วย นั่นแหละ .... เรื่องพวกนั้น น่าจะมีเหตุ หรืออะไรสักอย่าง .... ชั้นก็รู้แค่นี้แหละ ..... ที่แน่ๆ ... ตอนนี้เหนียวตัวแล้ว ..... ไปอาบน้ำพร้อมกัน สี่คน .... แล้วค่อยๆให้พยายาม อธิบายดีกว่านะ!"

สโรชาเอ่ยกอดอก แล้วยิ้มให้อีกสองสาวที่นั่งอยู่บนเตียง

แล้วสองสาวที่อยู่บนเตียง ก็พยักหน้ารับ แทบจะทันที

พะ ... พวกหล่อนไม่คิดจะปฏิเสธ ให้มากกว่านี้หน่อยหรือไงฟระ!!

มีความสงสัยให้เหมือนมนุษย์หน่อยสิเห้ย

พวกหล่อนทำตัวเหมือนหุ่นยนต์มากไปแล้วนะ ....

ไม่สิ ยัยพวกนี้ ตอนนี้ก็เกือบจะเป็นหุ่นยนต์ของเราที่เผอิญไปอยู่ในตัวคนนี่นะ ....

อ้า .... พอเข้าใจแล้วหละ เรื่องนั้น

คงต้องอธิบายทั้งหมดเท่านั้นสินะ

ตอนนี้ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง

รู้แต่ว่า

"เห้ย!! จะอาบน้ำพร้อมกันสี่คนทำไมฟระ!!!"

เออสิฟระ

จะเล่าเรื่องรออาบน้ำเสร็จก็ได้

ทำไมต้องเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันสี่คนไป เล่าเรื่องไปฟระ!!

มายด์และมะม่วงนั้น ยังนั่งอึนๆกันอยู่

ส่วนสโรชาก็หันหน้ามากอดอกพร้อมยิ้มหวานอย่างมีเลศนัย

รอยยิ้มที่เหมือน.... นางเสือร้ายติดสัตว์ ที่จ้องจะกินตับลูกแมวบ้านที่หนีไม่ได้ ....

".... เพื่อความสุข และการประหยัดเวลาไง!.."

.............................................

End Chapter 49 .... เพื่อความสุข และการประหยัดเวลาไง!..