เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #66 : Chapter 43.66 ปล่อยนะ พวกปีศาจ!!

Chapter 43.66 ปล่อยนะ พวกปีศาจ!!

วันที่ 6 ธันวาคม เวทศักราช 198

"ผลการตรวจ ออกมาแล้วครับ .... เด็กทั้งสามคน เป็นปกติดีครับ"

เสียงของหมอเอ่ยยิ้มหวานให้กับผู้เป็นพ่อ และผู้เป็นแม่ของพยายาม

สร้างความดีใจให้พวกเขาเป็นอย่างมาก

"ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ... .... คุณคะ!! .... พวกเขาปลอดภัยแล้ว!"

แม่ของพยายามเอ่ยก่อนจะโผกอดชายผู้เป็นพ่อของเด็กพยายาม

"สบายใจได้แล้วนะคุณ ..... สบายใจได้แล้วนะ"

พ่อของพยายามนั้นลูบหัวหญิงผู้โอบกอดเขาไว้

"แต่.... เด็กทั้งสามมีอาการแปลกๆ ในเรื่องของประจุเวทย์นะครับ ..... ประจุเวทย์ของพวกเขา น่าจะถูกกัดกินไปหมดแล้ว จากสารตัวนั้น .... อีกทั้งสารตัวนั้นยังหายไปแล้วด้วย .... "

หมออธิบายซ้ำออกมา

"ไม่เป็นไรครับหมอ ... ขอแค่พวกเขาปลอดภัย ก็พอแล้ว...."

ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มมือเขายังคงลูบหัวของผู้เป็นแม่

"ค่ะ ... ขอแค่พวกเขาปลอดภัยก็พอแล้ว"

ผู้เป็นแม่ตอบหมอไป....

......................

และแล้วเวลาในการจ่ายเงินก็มาถึง

ค่ารักษาพยาบาลนั้นสูงลิบลิ่วเลยทีเดียว

พ่อและแม่ของพยายามนั้น ยืนอยู่ด้านหน้าห้องจ่ายเงิน ดูใบผลตรวจ

และบิลค่ารักษา ...

"จะไม่เป็นอะไรเหรอคะคุณ"

หญิงผู้เป็นแม่จับไหล่ถามผู้เป็นพ่อ

"ไม่เป็นไรหรอก .....เงินที่มีและที่ทำประกันไว้กับพยายามก็พอไหว.... แต่ของมายด์กับสโรชานี่สิ..."

พ่อของพยายามเอ่ย

แต่ยังไม่ทันจะจบดี ก็มีหญิงสาวคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาทั้งสองแล้วดึงกระดาษผลตรวจและบิลไป

"เห้! นี่คุณ ทำอะไรหน่ะ!!!"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยความโมโห

"นั่นสิ!"

ผู้เป็นแม่ก็เอ่ยเสริม

"..... ไม่เอาน่า ... พวกคุณมีปัญหาเรื่องเงินไม่ใช่เหรอไง ..... อะ ... คุณ !!!... เอ็มเก้าทีเอช หรือคะ"

หญิงสาวที่มีโครงหน้าสวย ดวงตาคม สวมแว่นตาเหยี่ยว เอ่ยระหว่างอ่านกระดาษแล้วหันมามองใบหน้าของแม่ของพยายามแล้วชะงักตกใจเอ่ยแล้วจับไหล่ของผู้เป็นแม่ทันที

"....อะ อะไรของคุณหน่ะ .... ยะ อยู่ๆก็เข้ามา อยู่ๆก็มาทำอะไรแปลกๆ"

หญิงผู้เป็นแม่ของพยายามตกใจมากที่โดนจับไหล่ไว้

ก่อนจะโดนชายผู้เป็นพ่อเข้ามาจับมือของหญิงสาวคนนั้นออก

".... นี่คุณ ... หยุดเลยนะ ... คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่ อยู่ๆก็เข้ามายุ่งนั่นนี่ เรื่องของเรา"

ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยโวยกลับไป

".... คือ .... เอ่อ ..... คุณ .... ไม่รู้จักใครที่ชื่อ เอ็มเก้าทีเอช เหรอคะ"

หญิงสาวสวมแว่นนั้น ถามแม่ของพยายามไป โดยไม่ได้ตอบพ่อของพยายาม

"....ไม่ค่ะ ... ไม่คิดว่ารู้จักด้วยคะ .... อะไรของคุณคะเนี่ย ..."

แม่ของพยายามเอ่ยโวยออกมาเอามือกุมมือพ่อของพยายามเอาไว้แน่น

"....นั่นสินะ ... คงจะผิดคนจริงๆแหละค่ะ ... ขออภัยด้วย ที่จำคนผิด"

สาวผู้สวมแว่นเอ่ยตอบกลับไป ใบหน้าดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย

"งั้นก็เอาใบประวัติเด็กคืนมาได้แล้ว!"

พ่อของพยายามเอ่ยเข้าไปแย่ง แต่หญิงสาวสวมแว่นกลับสะบัดตัวออก หลบอย่างง่ายดาย

"แต่ เรื่องเด็กเนี่ย .... ได้ยินว่าพวกคุณเป็นแค่ ... ผู้อุปการะชั่วคราวของเด็กผู้หญิงสองคนนั้นสินะคะ แถมยัง ... ไม่มีเงินจะจ่ายด้วย"

หญิงสาวหันไปมองหน้าทั้งคู่แล้วเอ่ยออกไป

"..... "

พ่อกับแม่ของพยายามมองใบหน้าของสาวสวมแว่นด้วยท่าทีไม้ไว้ใจนัก

".... พอดีชั้นมีลูกไม่ได้หน่ะค่ะ ... อายุก็จะเลข 3 แล้วด้วย ..... อยากจะ.... ขอเด็กสาวทั้งสองคนไปเลี้ยงจะได้ไหมคะ.... แล้วจะจ่ายค่ารักษาพยาบาล รวมถึงค่าที่เคยดูแลผ่านมาทั้งหมดด้วย ... ตกลงไหมคะ"

สาวผู้สวมแว่นเอ่ยเสนอกลับไป

.......................

ทั้งสองคนในทีแรกก็ปฏิเสธ

แต่พอมองและสำรวจฐานะของเธอ ก็พบว่าเธอรวยจริงๆ

และในที่สุด

พวกเขาก็ยอมที่จะให้เด็กสาวทั้งสองคน ..... ได้จากพวกเขาไป

ไม่มีแม้เวลาจะเอ่ยลา

เพราะ หญิงสาวคนนั้น ต้องการจะเอาเด็กสาวทั้งสองไปในวันนี้เลย

เธอได้ทำเรื่อง ผ่านทางโรงพยาบาล ไปให้กับทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างรวดเร็ว

จ่ายเงินในทันที ด้วยบัตรพิเศษของเธอ พร้อมทั้งให้เงินชดเชิยกับทั้งสองมาอีกจำนวนหนึ่ง

ราวกับว่าเธอเป็นคนที่เส้นใหญ่มากๆ จนพ่อกับแม่ของพยายาม ไม่สามารถขัดอะไรได้อีก

และต่อมา

พ่อกับแม่ของพยายามเอ่ยอธิบายให้กับเด็กสาวทั้งสองฟัง

ซึ่งพวกเธอก็เข้าใจเป็นอย่างดี

เพราะสถานเลี้ยงเด็ก สอนพวกเธอมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว

ว่าสักวันจะมีคนมารับไปเลี้ยงจริงๆ

.................

"........."

พยายามนั้นยังไม่กล้าจะมองหน้าเด็กสาวทั้งสอง

เขายังคงประสาทหลอนกับภาพเหล่านั้น

แม้แต่ตอนนอน เขาก็ตื่นขึ้นมาร้องไห้งอแงเพราะ ฝันเห็นภาพเด็กสาวทั้งสองคน

"...... พยายาม .....พวกเราต้องไปอยู่กับคนอื่นแล้วนะ"

สโรชาเอ่ยพูดกับพยายามไป

"..... พยายาม ....."

มายด์นั้นเดินเข้าไปจับมือของพยายาม

หมับ ..

"ปล่อยนะ พวกปีศาจ!!"

พยายามเอ่ยแล้วกระชากมือออก

"อะ .. ขะ ขอโทษ"

มายด์นั้นค้างชะงักไป กับคำพูดของเด็กพยายาม

"......"

เธอหันหลังแล้วเดินออกไปทันที

"...."

สโรชาก็ไม่อาจจะพูดอะไรอีก เธอวิ่งตามมายด์ออกไป

ไม่มีแม้แต่คราบน้ำตา ไม่มีแม้แต่ความเศร้า ในการจากลาของกันและกัน

แถมพยายาม ยังรู้สึกโล่งใจเสียอีก ..... ที่เด็กทั้งสอง .... จากเขาไป

......

ภาพหลอนนั้น .... สร้างบาดแผลให้ใจของเขามากมาย

จนทำให้เขากลัวพวกเธอ ... เขาจะพยายามลืมพวกเธอให้ได้ .... ไม่ช้าก็เร็ว.....

ด้านเด็กสาว ที่เดินออกไปยกมือไหว้ ลา ผู้เคยอุปการะทั้งสองคน

ก่อนจะโดนพาตัวไป .......

และคำพูดของพยายาม .... ก็เปลี่ยนนิสัยของเด็กสาวทั้งสองไป

เอะ....

หรือจริงๆแล้ว

อาจจะไม่ใช่คำพูด

แต่เป็นอย่างอื่นจากพยายาม ที่เปลี่ยนพวกเธอทั้งสอง

ไปตลอดการ.......

End Chapter 43.66 ปล่อยนะ พวกปีศาจ!!