เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #49 : Chapter 30.5 เข้าใจใช่มั้ย ว่าชั้น.......จะช่วยเธอ....... .............

Chapter 30.5 เข้าใจใช่มั้ย ว่าชั้น.......จะช่วยเธอ....... .............

ครืนนนนนนน .... ซ่า!!!!!!

... ครึก ครึก ........ เปรี้ยงงง!!!!!!

เสียงโหมกระหน่ำของสายฝนและฟ้าร้อง ดังไปทั่วพื้นที่

ภายใน บ้านชั้นเดียวที่สร้างจาก ปูน ประดับไปด้วยต้นไม้ตั้งแต่หน้าบ้านเข้าไปถึงในบ้าน

แสงไฟริบหรี่

ทางเดินสั้นๆ ที่มีห้องแยกเข้าห้องอยู่ 3 ห้อง

ตึก ... ตึก

บุคคลคนหนึ่ง เดินออกมาจากห้องตรงกลาง แล้วเปิดประตูเข้าไปที่ห้องแรก

แอ๊ด ......

"เบลลิก้าดื่มยานอนหลับแล้วเหรอ...."

เสียงของหญิงสาวผู้เป็นคนเปิดประตูเอ่ยขึ้น

พลางเดินเข้ามาในชุดฮู๊ดดำ

"อืม...... ฮึก .... อึก"

ผู้เป็นแม่ที่โอบกอดเด็กสาวตัวน้อยตอบรับไปพร้อมกับร้องไห้เสียงสะอึกสะอื้น

สายตาของหญิงสาวผู้สวมฮู๊ดดำนั้นจ้องมองไปที่เด็กสาวคนนั้น ...

เธอมีผมสีทองอ่อนจากขนาดและหน้าตาของเด็กน่าจะวัย 4 ขวบที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนั้นได้ยิน

"....มันช่วยไม่ได้นี่นะ ..... ยังไงเธอเองก็เป็นคนขององค์กร ....เด็กคนนั้น .... ก็เป็นลูกของคนในองค์กร... ถ้าองค์กรสั่ง เธอก็ต้องยอมรับ"

ผู้สวมชุดฮู๊ดดำเอ่ยที่หยุดยืนด้านหลังเอ่ยบอก

หญิงสาวผู้เป็นแม่ที่โอบกอดเด็กเอาไว้

ใจของผู้เป็นแม่ ที่จะต้องส่งลูกสาวไป เพื่อให้กลายเป็นเครื่องมือ

แบบตนเองนั้นช่างแสนเจ็บปวด

มันทรมาณใจและรับได้ยาก ...

ยากมากๆ

"ส่งเด็กมาเถอะ....."

ผู้สวมฮู๊ดดำเอ่ยยื่นมือไปจับไหล่ของผู้เป็นแม่คน

"ชั้นจะเป็นคนพาเด็กคนนั้นไปส่งเอง"

"ไม่!!"

ผู้โดนจับไหล่เอ่ยแล้วผละมือของผู้สวมฮู๊ดดำออก

ก่อนจะหันมา แขนข้างขวาอุ้มเด็ก ... ในมือซ้ายถือมีดเวทย์ ขึ้นมา จ่อไปที่หน้าของหญิงสาวคนนั้น

"หยุดนะ!! ยัยบ้า ถ้าเธอไม่หยุดหละก็ ..... ไม่ใช่แค่ลูกของเธอจะโดนส่งไป ... แต่เธอจะตายด้วยนะ!"

หญิงสาวผู้สวมฮู๊ดดำเอ่ยตะโกนเสียงดัง

"เข้าใจใช่มั้ย ว่าชั้นไม่มีทางที่จะช่วยเธอหรอก ชั้นยังไม่อยากตาย!"

"ชั้น ... ชั้น ....ฮึก ... ยะ อย่าเข้ามานะ!!"

แม่ของเด็กตะโกนเสียงดังเอามีดฟันอากาศไปมาจนสาวฮู๊ดดำต้องถอยหลบ

"อึก.... อ้ะ!!"

แม้จะหลบมีดได้ แต่ หญิงสาวในชุดฮู๊ดดำก็พลาดล้มลงที่พื้นไป

ตึ้ง!

แต่เธอก็รีบตั้งสติเงยหน้าขึ้นมาห้าม

"เห้ .. ยัยบ้า อย่าทำแบบนี้นะ!! ยอมดีๆเถอะ!!"

"ไม่!! ไม่!! ฮื้อออออ!!"

แล้วผู้เป็นแม่ ที่หัวใจของเธอจะต้องแตกสลาย หากต้องเสียลูกสาวไป

ก็อุ้มลูกของเธอหนีไปทางประตู

"เดี๋ยว! หยุดนะ .... หยุด!!!"

หญิงสาวในชุดฮู๊ดดำ เอ่ยตะโกนแล้วดันตัวลุกขึ้นเพื่อวิ่งตามออกไป

ก็เห็นว่า ประตูของบ้านเปิดอยู่แล้ว

"ไม่นะ...'

ซ่า!!!!  ครืนนนนน

เสียงของฝนเทกระหน่ำรุนแรง

สายลมที่ร่วมมากับพายุ ค่อยๆพัดดันประตูเข้ามา

แอ๊ดดดด .. ปั้ง!!!

มันกระแทกเข้ากับหญิงสาวฮู๊ดดำอย่างจังจนเกือบล้มอีกรอบ

เธอนั้น ต้องรีบเปิดแล้ว วิ่งออกมาหันมองซ้าย ..... ทางตรงทอดยาวไปตามถนน อันมืดมิด

ทางขวา เป็น ทางเลี้ยวรถ

"...... ไปทางไหนกันนะ"

เธอตัดสินใจ วิ่งไปทางขวา

หักมุมหัวโค้งถนน

แล้วก็ได้พบ......

กับร่างกายของหญิงสาว ที่นอนล้มอยู่ที่พื้น .....

เลือด ที่อาบไหลทะลักออกมา ตั้งแต่ดวงตา จมูก หู ปาก ....

"เจสสิก้า!!!!!"

ผู้สวมฮู๊ดดำตะโกนร้องเสียงดังวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว ที่นอนกอดลูกสาวเอาไว้นั่น

เลือดนั้นหยดไหลโรยรินลงสู่ใบหน้าเด็กสาวที่แม้จะโดนฝนเปียกแค่ไหน ...ก็ไม่ตื่นขึ้นมา

".... ยัยบ้า ..... ชั้นบอกแล้วใช่มั้ย ..... เธอบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมถึงทำแบบนี้!!!!"

หญิงสาวผู้โดนเรียกว่าเจสสิก้านั้น หันหน้ามา

"ฝะ ... ฝาก .... เบลลิก้าด้วย ...... เบลล ลิก้า.... ต้องไม่เป็น ...... ต้องไม่เป็น"

".........อืม.... เบลลิก้า .... ต้องไม่กลายเป็นผู้ฝ่าฝืน"

ผู้สวมฮู๊ดดำเอ่ยรับแล้วนั่งยองๆลงใกล้ๆ

"ขอบคุณ.... นะ"

เจสสิก้ายิ้มเอ่ยตอบรับ ..... แล้วหยุดหายใจลง

ครืนนนนนนนนน!!!!

เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!

ฟ้านั้น ผ่าที่ใดสักแห่ง

ดังไปทั่วบริเวณ

ซ่า......

เสียงสายฝนที่ยังไม่หยุดไหล

".... ขอโทษนะ .... เจสสิก้า"

หญิงสาวกลืนน้ำลายเอ่ยออกมา ....

แม้ว่าจะอยู่ในชุดฮู๊ดดำ ใบหน้าเธอก็เปียกเยิ้ม

เพราะดวงตาที่มีน้ำตาไหลไม่หยุด

หญิงสาวในชุดฮู้ด ค่อยๆ อุ้มเด็กสาวขึ้นมา

"ไลท์นิ่ง!!!!"

เธอเอ่ย ทันใดนั้น หมาป่า 4 ตา ขนสีน้ำเงิน ขนาดตัวใหญ่พอๆกับมนุษย์ก็โผล่ออกมา

"เอาศพของเธอไปส่งองค์กรก่อนเลย .... ชั้นจะขับรถพาเด็กตามไปทีหลัง"

"เจสสิก้าตัดสินใจแบบนี้สินะ ..... อย่าคิดมากหละ ..... ไม่ใช่ความผิดเธอหรอก"

หมาป่าเอ่ยกับหญิงสาวในชุดฮู๊ด แล้วคาบร่างของเจสสิก้าขึ้นมาพาดบนหลังตนเอง

"อืม...."

หญิงสาวในชุดฮู๊ดดำเอ่ยตอบรับกับหมาป่าตนนั้น

แล้วอุ้มเด็กสาวไปขึ้นรถเก๋งคันสวย ดูมีระดับสีดำหน้าตาดูโฉบเฉี่ยวของตน

ที่จอดอยู่ที่ด้านหน้าของบ้านชั้นเดียวนั้น

"ขอโทษนะ ... เจสสิก้า .... แต่ชั้น... ยังไม่อยากเป็นเหมือนเธอ...."

เธอเอ่ยออกมาแล้วขับรถยนต์ออกจากจุดนั้น

.......

เพื่อตรงไปยังองค์กรของเธอ

End Chapter 30.5 เข้าใจใช่มั้ย ว่าชั้นไม่มีทางที่จะช่วยเธอหรอก ชั้นยังไม่อยากตาย