เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #408 : Chap.After13 เพราะมี ทุกๆคน ... อยู่ข้างๆพวกเธอด้วย ...

Chap.After13 เพราะมี ทุกๆคน ... อยู่ข้างๆพวกเธอด้วย ...

..................................................................................................

..................................................................................................

...................................................

............

เวทศักราชที่ 399 / 08 / 04

เวลา 14.30 น.

ภายในหอพักคุณลูกสาว

และห้องพักขนาดเล็กห้องหนึ่ง ที่อยู่มุมสุด

ภายในห้องนั้น ถูกตกแต่งไปด้วยสิ่งของโทนสีสันที่หลากหลายหลากอารมณ์

ไม่ว่าจะเป็น กรอบรูปสีน้ำตาล โต๊ะสีเทาดำ เก้าอี้สีเทาดำ ตู้เย็นสีแดง เตียงนอนที่ใช้ผ้าปูหมอนผ้าห่มสีขาว

ตู้เสื้อผ้าสีน้ำตาล ผ้าเช็ดเท้าสีเขียว นาฬิกาแขวนสีเหลือง โน้ตบุคสีเทา

ถึงจะเหมือนซื้อของตกแต่งห้องด้วยโทนสีหลากหลาย

แต่ที่จริงแล้ว ไม่ได้เลือกโทนสีมาจากการซื้อ

แต่เลือกมาจากการลดราคาทุกชิ้นต่างหาก

และอุปกรณ์บางสิ่งบางอย่างที่เจ้าของห้องเพิ่งได้รับมา

ก็เป็นของลดราคาด้วยเช่นกัน .... เนื่องจากว่า ตอนได้รับมา

ผู้ให้ ที่มีนามว่าอาจารย์ธิดา ได้บอกเอาไว้ว่า ตัวนี้ เลี้ยงง่ายและประหยัดค่าใช้จ่ายที่สุด

เนื่องจากตอนสร้าง มีปัญหาจากอุปกรณ์บางชิ้น แต่จะให้ทำลายทิ้งก็เสียดายเลยเอามาให้เลือกด้วย

แน่นอน ... อุปกรณ์ชิ้นนี้ .... ไม่สิ .... มันไม่ใช่อุปกรณ์

เธอก็คือภาชนะเวทย์ ที่มีรูปร่างเหมือนเด็กสาวคนหนึ่ง

ที่มีหูจิ้งจอกและหางจิ้งจอก

เธอกำลังนั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เก้าอี้สีเทาดำ จ้องมองภาพถ่ายบนโต๊ะอยู่

มันเป็นภาพของ เจ้านายของเธอที่ชื่อว่า หนิง และ เพื่อนของเจ้านายของเธอ ที่ชื่อว่า ฝ่าฟัน

ซึ่งเจ้านายของเธอนั้น ทำหน้านิ่งๆไม่ได้ไหวติงใดๆ ส่วนเพื่อนของเจ้านายเธอนั้น ยิ้มหวานให้กับเจ้านายของเธอ

"................................................"

เธอหรี่ตาจ้องมองภาพนั้นเงียบๆ ตาของเธอดูนิ่งๆและคมนิดๆ

จะว่าไร้อารมณ์ก็ไม่ใช่ จะว่าดุก็ไม่เชิง

หางของเธอนิ่งไม่ขยับ หูตั้งไม่กระดุกกระดิก

15.05 น.

เธอเพ่งเล็งภาพนั้น .... มาราวๆ ครึ่งชั่วโมงก็เลิกจ้องมอง

ก่อนจะหันไปจ้องมองภาพอีกภาพ .... ที่เป็นรูปของเจ้านายของเธอและตัวเธอเอง

ที่ถ่ายภาพคู่กัน ใบหน้าของเจ้านายเธอยิ้มหวานออกมา ... แต่ตัวเธอนั้นกลับใบหน้านิ่งนิดๆ

ดูดุไร้อารมณ์ ไม่ต่างจากตอนนี้

"..................................."

ฟุบ

เธอสะบัดหาง 1 ครั้ง ระหว่างจ้องมอง

แล้วจึงนิ่ง หรี่ตามองภาพนั้นต่อ ด้วยสายตานิ่งๆคมๆไร้อารมณ์ต่อไปสักพัก

15.40 น.

ครืด

เวลาผ่านไป 35 นาที

เธอก็ดันตัวลุกขึ้นเดินตรงไปยังกระจก .... ก่อนจะจ้องมองหน้าของตนเองที่นิ่งๆ

"..........................................................."

เธอจ้องมองหน้าตนเองอยู่สักพัก .... ก่อนจะค่อยๆยิ้ม ... แสยะ ออกมา

ดวงตาที่คมค่อยๆหรี่โค้งขึ้น ริมฝีปากแหวก ฉีกออกแทบจะถึงใบหู คิ้วโก่ง

พร้อมรังสีอมหิตที่แผ่ขจายออกมา

ดูไปดูมาแล้วน่าสยดสยองเป็นที่สุด นี่ไม่ใช่การยิ้มแล้ว

หากใครได้เห็น ไม่ตกใจ ก็กลัวเป็นแน่แท้

"..................................."

เธอค่อยๆหุบยิ้มลง เมื่อมองหน้าตัวเองแบบนั้นไปได้สักพัก

ก็เลิกยิ้ม ทำให้รังสีอมหิตต่างๆ หยุดแผ่กระจายลง

แล้วจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะต่อ

พลางจ้องมองไปที่กรอบรูปอีกอัน ที่ถ่ายร่วมกันระหว่าง เจ้านายของเธอ และเพื่อนหญิงของเจ้านายเธออีก 4 คนได้แก่ ฝ้าย ตุ้มติ้ม อลิซ และ เมย์

ที่พวกเธอกำลังยิ้มหวานอย่างสนุกสนาน

และเพ่งเล็ง มองไปยังเพื่อนของเจ้านายเธอที่ชื่อ เมย์เพียงคนเดียว

".................................................."

ด้วยการหรี่ตานิ่งๆคมๆ เช่นเดิม หูและหางไม่มีส่วนใดๆขยับ

16.40 น.

ครืด

เธอนั่งจ้องภาพนั้น เพ่งเล็งแค่เมย์ผ่านมา 50 กว่านาที ก็ตัดสินใจลุกขึ้น

เดินไปที่หน้ากระจกอีกครั้ง จ้องมองเสื้อที่มีขนาดใหญ่กว่าร่างกายเธอเนื่องจากเป็นเสื้อที่ได้รับมาจากการซื้อลดราคาครั้งใหญ่ของเจ้านายเธอให้กับตัวเจ้านายเธอเอง เมื่อไม่นานที่ผ่านมานี้ แม้ว่าจะไม่ใช่มือสอง จากเจ้านายของเธอ แต่มันก็ไม่ใช่ไซส์ที่พอดีเท่าไหร่นัก .... ถึงแม้ว่าเจ้านายของเธอจะกัดฟันซื้อ เสื้อผ้าไม่ลดราคา ที่มีไซส์พอดีกับตัวเธอให้เธอใส่ด้วยก็ตาม แต่เธอก็ตัดสินใจจะไม่ใส่เสื้อผ้าเหล่านั้น หากไม่ได้ออกไปข้างนอก และจะใส่เสื้อผ้าที่ซื้อมาจากการลดราคากับเจ้านายเท่านั้น

17.00 น.

เธอจ้องมองเสื้อผ้านั้นอยู่ราวๆ 20 นาที ... ก็ค่อยๆ ถลกเสื้อขึ้น

ทำให้เห็นสัดส่วนร่างกายรูปร่างของเธอ ที่มีผิวขาวซีดนิดๆ ดูไม่ค่อยมีน้ำมีนวลเท่าไหร่

ช่วงท้องของเธอ ดูพร้อมเพรียวเรียวบาง มองเห็นชายโครงได้ชัดเจน

รวมทั้งขนาดหน้าอกอันเรียวเล็ก ขนาดไซส์ AA ที่แทบจะไม่ยื่นออกมาจากร่างกาย

ร่างกายเธอผอมกว่า เด็กสาวที่สร้างมาคล้ายๆกับเธอคนอื่นๆเป็นอย่างมาก

ราวกับขาดสารอาหาร อย่างไงอย่างงั้น

แม้ว่าจริงๆ เจ้านายของเธอจะพยายามให้เธอกินเยอะๆก็ตาม

แต่เธอก็ไม่ยอมทานอะไรเท่าไหร่ พอเจ้านายอิ่ม เธอก็หยุดทานเช่นกัน

ดูไปดูมาแล้ว เหมือนว่าเธอจะตรงตามที่ผู้ให้บอกมา ... ว่าเธอเป็นตัวประหยัดจริงๆ นั่นแหละ

ฟุบ ...

เด็กสาวตัวน้อยก้มวางเสื้อตนเองลงที่พื้น ....

แล้วจ้องมองเรือนร่างช่วงบนของตัวเอง ด้วยสายตานิ่งแข็ง

หรี่ตาลงจ้อง บริเวณหน้าอกของตัวเอง

ก่อนจะค่อยๆชูนิ้วชี้จากมือทั้งสองข้างขึ้น ... มาจิ้มหน้าอกของตัวเอง

ที่แบนราบแทบจะสนิท

จึ๋งๆ ... จึ๋งๆ

"..................................................."

พลางนึกถึง หน้าอกของเพื่อนของเจ้านายที่ชื่อเมย์คนนั้น ....

แล้วพยายามดันทรงอกของตนเองต่อ ....

แต่ขนาดที่เธอพยายาม ดันทรงอกด้านข้างของตนเองมาด้านหน้า

มันก็ยังไม่ช่วยให้หน้าอกของเธอใหญ่ขึ้นอยู่ดี .....

เพราะปริมาณ ไขมันในร่างกายเธอมันน้อยนิด เสียจนแทบจะไม่มีเลยนั่นเอง

"..........................................."

และเธอก็พยายามทำแบบนั้นอยู่สักพักใหญ่ๆ

17.40 น.

40 นาทีผ่านไป เธอก็หยุดทำแบบนั้น ก่อนจะหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ ....

แล้วเดินไปนั่งนิ่งๆบนโต๊ะอีกครั้ง

"..........................................................."

พลางหรี่ตาลง จ้องมองภาพถ่ายคู่ของเจ้านายและเพื่อนของเจ้านายเธอที่ชื่อฝ้ายที่กำลังอุ้มเด็กสาวที่มีหน้าเหมือนเธอยังกับแกะ แต่ดูสดใสร่าเริงกว่า

แน่นอน เด็กสาวคนนั้น ก็คือ มิเนะ ของฝ้ายนั่นเอง

เธอจ้องแล้วหรี่ตามอง ... ดูดุกว่าเดิมนิดๆ ....

ก่อนจะ ....ค่อยๆ ยิ้มแสยะ แสนน่ากลัว พร้อมรังสีอมหิต ออกมาอีกครั้ง ....

ท่าทางเหมือนเธอจะอยากเป็นเพื่อนกับ มิเนะของฝ้ายมากเลยหละนะ ....

จึงพยายามยิ้ม จนน่ากลัวได้ขนาดนี้ ....?

17.45 น.

แกร้ก .....

และแล้วจู่ๆ เสียงประตูก็ดังขึ้น

"............."

มิเนะตัวน้อยผู้หน้านิ่ง หันไปมองประตูช้าๆ

ทำให้ได้เห็นหญิงสาวตัวไม่เตี้ยไม่สูง มีสัดส่วนที่ผอมบาง

หรือก็คือ หนิง เจ้านายของเธอ ที่โผล่เข้ามาในประตูนั่นเอง

"กลับมาแล้วจ๊ะ ... .มิเนะ .... "

เสียงของเจ้านายของเด็กสาวตัวน้อยเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากให้กับเธอ

ข้าวของในมือของหนิงนั้น พะลุงพะลัง เยอะแยะไปหมด

เด็กสาวที่เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหาหนิง

พลางยื่นมือออกไปรับของจากหนิง

"....ยินดีต้อนรับกลับค่ะ ..."

เธอเอ่ยออกไปด้วยเสียงนิ่งเรียบเย็นชา ไม่ต่างจากสีหน้าของเธอที่นิ่งเรียบ ...

ฟุบๆๆ

หนิงยิ้มหวาน แล้วยื่นของให้กับเด็กสาว

ก่อนจะเอ่ยถาม ระหว่างก้มตัวลงจัดรองเท้าให้เป็นระเบียบ

"วันนี้เป็นเด็กดีหรือป่าว"

ฟุบๆ

เด็กสาวถือของไปวางไว้ที่มุมโต๊ะทำอาหาร

พลางตอบกลับไป

"เป็นเด็กดีค่ะ ...."

"ดีมาก .... มามะ ... มาให้กอดหน่อย ไม่ได้เจอกันมาครึ่งวันอยากกอดมากๆเลย ... ไม่เหงาใช่มั้ยมิเนะ"

แล้วหนิงก็เอ่ยออกมา เมื่อถอดรองเท้าเสร็จ

พลางเดินเข้าไปใกล้ๆ มิเนะของเธอ

"ค่ะ ... มิเนะก็อยากกอด.... มิเนะเหงานิดหน่อยค่ะ ...."

เด็กสาวตัวน้อยหันมาพยักหน้า แล้วกอดหนิง ...... พร้อมตอบตามตรง

"เหรอ ไม่ต้องกลัวนะ ... เดี๋ยววันเสาร์นี้ก็ไม่เหงาแล้วหละ .... จะพาไปเจอเพื่อนๆนะ

"ค่ะ ... มิเนะจะรอค่ะ"

" .... งั้นเรามาทำอาหารด้วยกันนะ ... มิเนะ"

"ค่ะ ..."

แล้วทั้งสองก็เริ่มทำอาหารร่วมกัน ... อย่างมีความสุข

แม้ว่าจะเป็นเรื่องราวธรรมดาๆ ของหญิงและเด็กสาวคนหนึ่ง

ที่ไม่มีอะไรพิเศษ

แค่ ได้อยู่ด้วยกัน ... แบบครอบครัว ก็มีความสุข ...

แค่ได้อยู่ใกล้กันพวกเธอก็อบอุ่นมากเลยหละ .....

อีกทั้งยังอบอุ่นมากขึ้นอีก

เพราะมี เพื่อนๆทุกๆคน ... คอยอยู่เคียงข้าง สร้างความสุขให้พวกเธอด้วย ...

นั่นเอง

............

...........................................

........................................................................................

........................................................................................

End Chap.After13 เพราะมี ทุกๆคน ... อยู่ข้างๆพวกเธอด้วย ...