เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #36 : Chapter 24.66 เน่...รู้ มั้ย....ยัย เดก มืด .... เธอ ...................เปน ....

Chapter 24.66 เน่...รู้ มั้ย....ยัย เดก มืด .... เธอ ....................เปน ....

---------------------------------

-----------

เวทศักราชที่ 201

ณ สถานที่สักแห่ง ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ คล้ายโบสถ์ ขนาดยักษ์

"ต่อไปนี้ .....  เธอจะเกิดใหม่ ในนามของ หนึ่งหนึ่งห้าแปดสองสี่"

"ค่ะ!"

........

"ต่อไป ....ทีเอชบีเคหนึ่งเก้าห้าศูนย์ศูนย์หนึ่ง ก้าวเข้าไปในห้องซะ"

เสียงของหญิงสาวผู้ที่ใจดีมีเมตตาเอ่ยขึ้น

หลายๆคนจะเรียกเธอว่าอาจารย์

"ค่ะ"

ชั้นเอ่ยตอบรับแล้วเดินออกมาข้างหน้า

ชั้นสวมชุดคลุมปิดปิดใบหน้าชิ้นเดียวสีดำเขียนรหัส THBK195001 เอาไว้ที่ชุด

พร้อมกับเสื้อผ้าที่สลักเลขพวกนี้อีก 5 ชิ้นเดินเข้าห้องไป

ห้องนี้ เป็นห้องที่สร้างขึ้นมาจากไม้ ทาสีดำ ไม่มีประตู แต่ใช้ผ้าสีดำมาติดแทน

"ต่อจากนี้ไป เธอไม่จำเป็นต้องใช้รหัส ทีเอชบีเคหนึ่งเก้าห้าศูนย์ศูนย์หนึ่ง อีกต่อไปแล้ว"

หญิงสาวฮู้ดดำที่ยืนอยู่บนเวที ผู้ดูมีเมตตาเอ่ยต่อ

"ส่งเสื้อผ้าทั้งหมดให้กับเรา"

"ค่ะ"

ชั้นเอ่ยตอบรับ

ค่อยๆยื่นผ้าทุกชิ้นออกมาจากห้องให้กับเธอ รวมถึงชิ้นที่ชั้นใส่อยุ่ด้วย

"สวมผ้าคลุมใหม่ ที่วางไว้ภายในห้องแล้วเดินออกมา"

เธอเอ่ยแล้ว ยืนรอ

"ค่ะ!"

ชั้นหยิบผ้าคลุมผืนใหม่ภายในห้อง มาสวมทันที พลางสวมฮู้ดปกปิดใบหน้า

แล้วเดินออกมา

อาจารย์ในชุดฮู้ดดำผู้มีฐานะเหนือกว่าชั้นพยักหน้ารับ

แล้วเปรยมือขวาขึ้นมา ให้ชั้น ตรงเข้าไปเอาอาวุธที่ถนัด

ชั้นตรงเข้าไปหยิบสนับ เอาอาวุธสวมมือแล้วเลื่อนเข้าไปสัมผัส ภายในเครื่องวิทย์อะไรบางอย่าง

แล้วทันใดนั้น มันก็สลักเลขออกมาให้ชั้น

รหัสของมันก็คือ 22898

สุดยอดเลย ... ในที่สุด หลักจากที่ชั้น เข้ามาฝึก เพียงแค่ 6 ปี ชั้นก็ได้หมายเลขแล้ว

แถมยังเป็นลำดับไม่เกิน 3 หมื่นอีกด้วย!

"ต่อไปนี้ .....  เธอจะเกิดใหม่ ในนามของ สองสองแปดเก้าแปด"

"ค่ะ!"

ชั้นตอบรับด้วยใบหน้ามุ่งมั่น

แล้วเดินออกไปยืนที่แถวด้วยความรู้สึกที่ภาคภูมิใจ

ชั้นใช้เวลา น้อยที่สุดในที่แห่งนี้เลย เพื่อที่จะได้รับหมายเลข

ถึงจะไม่ได้หมายเลขในหลัก 1 หมื่น แต่ชั้นก็น่าจะได้รับหมายเลขไวที่สุด

เพราะว่า ... ในรุ่น 195 ด้วยกัน และรุ่นเด็ก 196 กับ 197 มี แค่ชั้นที่ได้รับก่อนใคร

.....

"ต่อไป เป็นกรณีพิเศษ .... ทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์แปดสี่หกและทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์แปดสี่เจ็ด ทั้งสองคนก้าวเข้าไปในห้องซะ"

เสียงของอาจารย์สาวผู้ที่ใจดีมีเมตตาเอ่ยต่อ

ทันใดนั้น

"อะไรนะ .... ตะกี้ฟังไม่ชัด"

"เขาบอกหมายเลข สองศูนย์ศูนย์อะไรสักอย่าง"

"พวกที่เพิ่งเข้าปีที่แล้วเนี่ยนะ"

"ใช้เวลาปีเดียวหลุดออกมาจากห้องนั่นหน่ะเหรอ"

"บ้าไปแล้ว เด็กพวกนั้น"

"อัจฉริยะเหรอ?"

"เด็กเส้น?"

"ไม่มีเด็กเส้นในที่แห่งนี้หรอกน่า"

"ทำไมกันหละ"

เสียงฮือฮา ก็เกิดขึ้นไปทั่ว ห้องรับหมายเลข

ชั้นก็เหมือนกัน ชั้นที่เพิ่งภาคภูมิใจกับการรับหมายเลข

แม้จะไม่ได้เลขดีเด่นอะไร แต่ก็คิดว่าตนเองจะเป็นเด็กที่ได้รับหมายเลขด้วยเวลาที่เร็วที่สุดของปีนี้

ด้วยอายุการเข้ามาเพียง 6 ปี

แต่เด็กพวกนั้น เข้ามาแค่ ปีเดียว

ชั้นกำมือแน่นๆ แล้วเดินไปยืนกับที่

ก่อนจะเงยหน้ามอง

เด็กที่สวมผ้าคลุมตัวน้อยๆ 2 คนเดินออกมาจากห้อง

พร้อมกับยืนนิ่งๆด้านข้างของอาจารย์

อาจารย์ก็เปรยมือให้พวกเธอไปเอาอาวุธเช่นเดียวกับพวกเรา

แต่....

พวกเธอหันมองมือ เหมือนจะงงๆ

ไม่เข้าใจ

"ฮะๆ ... ยังเด็กกันอยู่จริงๆด้วย"

"นั่นสินะ ... ได้หมายเลขไว....ก็ไม่รู้สินะ.. "

"อาจจะเก่งนั่นแหละ ... แต่ยังไงก็ยังเด็ก น่าจะสักหมายเลขสองแสนได้"

"บ้าเหรอเธอ มันมีแค่หลักแสนห้าเองนะยะ"

"งั้นจะบอกว่าเป็นรหัสเดนตายเอาไว้ไปฆ่าพวกสัตว์ประหลาดงั้นเหรอ"

"น่านสิ ไม่หรอกๆ"

หลายๆคนเริ่มซุบซิบกันสนุกปากทันที ที่เห็นเด็กทั้งสองคนไม่เข้าใจภาษามือ

ใช่ๆ ชั้นก็คิดแบบนั้น

จ้ะบ้าหรือไงกัน

ร่างกายใช้เวลาแค่ปีเดียว ในการทนรับสารของผู้ฝ่าฝืนได้

คนที่เข้ามาในปีเดียวกับชั้นตายไปเกือบ 500 คนเลยนะ

พวกเราไปทรมานอยู่ในนรกนั่นตั้งนาน ถึงชั้นจะออกมาได้ภายในเวลา 4 ปี ก็เถอะ

เล่นออกมาภายในปีเดียวนี่ ขี้โกงจริงๆ

แถมยังไม่ทันไปเข้าร่วมภารกิจจริงเลยไม่ใช่เหรอ

ชั้นอาสาเข้าร่วมตั้ง เกือบ 13 งาน ใน 2 ปีเชียวนะ กว่าจะได้หมายเลขเร็วขนาดนี้

อาจารย์ในฮู้ดดำนั้นถึงกับขำในความไร้เดียงสา

ดูจะไม่มีอารมณ์โมโหแม้แต่น้อย

เธอเอามือป้องปากหัวเราะเล็กๆแล้วเอ่ยต่อ

"ไปหยิบอาวุธแล้วกำให้แน่นๆ หรือสวมเอาไว้ แล้วถือไปเข้าเครื่องวิทย์ตรงนั้นได้เลยจ้ะ"

เธอเอ่ยเอ็นดูกับเด็กทั้งสอง

ชั้นเข้าใจดีว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่โกรธเด็กๆทั้งสองในพิธีกรรมแบบนี้

มันไม่ใช่พิธีกรรมที่ต้องมีการวางกิริยา มารยาท หรือพิธีที่น่ารำคาญ

แต่ก็ต้องการ ความรู้สึกที่แสนวิเศษ ถึงจะไม่ได้มากมายอะไร

แต่จิตใจของพวกเราก็รู้สึกว่าสถานที่นี้มันพิเศษ

เพราะพวกเราจะได้รับหมายเลข

ทั้งเราและอาจารย์ ต่างก็ผ่านจุดนั้นมาเหมือนกัน

ใครที่ผ่านแดนนรกมาได้ ชีวิตก็จะสบายขึ้น

องค์กรจะไม่มองเราเป็นแค่เศษเดน .... พอใช้พลังผู้ฝ่าฝืนได้เขาจะมองเราเป็นสัตว์รับใช้

จนกว่าจะได้หมายเลข

....เขาถึงจะมองว่าพวกเราเป็นเครื่องมือ

ซึ่งนั่นก็เฉพาะ สายตาของพวกระดับสูง

ถ้าสำหรับพวกเราด้วยกันเอง ... ยังไงก็เป็นผู้ร่วมชะตากรรม

หรือ จะเอาแบบใครๆก็เข้าใจ ...

 พวกเราเป็นผู้ร่วมงานภายในองค์กร

ที่ผ่านเวลาอันเหน็ดเหนื่อยมาคล้ายๆกัน

เด็กทั้งสองพยักหน้าให้กับอาจารย์

แล้วเดินเข้าไปหยิบอาวุธ

เด็กคนหนึ่ง สัมผัสกับดาบ .... ดาบขนาดใหญ่ แล้วค่อยๆอุ้มขึ้นมาดูจะประคับประคองยาก

เธอถอนหายใจวางลงเพราะแบกไม่ไหว ก่อนจะเดินไปหยิบมีดคมดาบที่ค่อนข้างยาวเล่มหนึ่งแทน

ส่วนเด็กอีกคน เลือกที่จะหยิบ เคียว..... เกี่ยวข้าว ที่จับพอดีมือของเธอ ก่อนจะลองตวัดดู 2 ถึง 3 ที

"คิกๆๆ..."

พวกคนที่ยืนรอกันข้างล่างนั้นขำกับอาวุธที่พวกเธอเลือก

มันเหมือนการเล่นตลกคาเฟ่ภายในพิธีรับหมายเลขจริงๆ

ชั้นก็ขำนิดๆ

นั่นหน่ะ เป็นอาวุธที่คนไม่คิดจะเลือกทั้งนั้น

เพราะเคียวเกี่ยวข้าว การใช้งานมันลำบาก ด้วยความโค้งเข้าหาตนเอง ด้ามจับสั้นและวิธีการโจมตี ในลักษณะแค่ 2 อย่าง คือตวัดฟัน หรือ สับ ทำให้ลูกเล่นน้อย ระยะหวังผลก็ไม่มี พกพาก็ยากอีก

ส่วนมีดคมดาบ เป็นมีดที่ยาวคล้ายดาบ นอกจากจะสั้นกว่าดาบ ระยะหวังผลน้อย แถมยังมีคมแค่ด้านเดียวแบบดาบแล้วยังพกพายากกว่ามีด ถ้าพูดถึงการต่อสู้ ระยะหวังผลต่ำกว่าดาบ ระดับความเร็วต่ำกว่ามีด ความสามารถในการแทงน้อย

ทั้ง2ชิ้นนี่มันอาวุธที่ไม่สมดุลก็ว่าได้

พวกเธอกำแล้วถือไปเข้าเครื่องแสกน

พวกเราจ้องมองด้วยสายตาลุ้นเสียยิ่งกว่าอะไร

เครื่องนั้นสลักเลขของพวกเธอแล้ว

พวกเธอเดินกลับมายื่นอาวุธให้อาจารย์

อาจารย์ .... นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง

ทำไมกันหน่ะ

อะ หันมาแล้ว

".... ต่อไปนี้ ทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์แปดสี่หก เธอจะเกิดใหม่ ในหมายเลข สี่สี่สามเจ็ด"

อาจารย์สาวเอ่ยกับเด็กที่ถือมีดคมดาม

แล้วหันมาเอ่ยต่อ

"และทีเอชบีเคสองศูนย์ศูนย์แปดสี่เจ็ด เธอจะเกิดใหม่ ในหมายเลข สองเก้าห้าศูนย์"

ทุกคนที่กำลังพูดคุยต่างนิ่งเงียบงันกันทั้งห้อง

น่าจะมีคนคิดแบบชั้น

เครื่องแสกนลำดับ ของทั่วโลก ผิดพลาดหรือป่าว

มันจะตรวจวัดจากระดับที่ควรจะเป็น และใส่ค่าให้อัตโนมัติ

ว่าเก่งขนาดไหน โดยนับจากสารในร่างกาย และคนขององค์กรทั่วโลก

ไม่จริงน่า ... เด็กสองคนนั้น ... เก่ง?

-------------------------

------------------------------------------------

เวทศักราช 203

หลังจากที่ชั้นรับงาน มามากพอตัว

อันดับชั้นก็โดนเลื่อนมาที่ 13701 อย่างรวดเร็ว

ชั้นชอบงานในการสังหารคน โดยเฉพาะผู้ชายเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากนี้ ไปถ้าจะเข้าสู่อันดับ ต่ำกว่าหมื่นลงมา

ถ้าไม่ใช่พวกที่อัจฉริยะ ก็เรื่องยากแล้ว

ชั้นไม่ชอบรับภารกิจจัดการพวกสัตว์ประหลาดนัก ...

แต่พอเห็นภารกิจนี้ ว่าจะได้ร่วมงานกับใคร

ชั้นก็อดใจไม่ได้ ที่จะขอรับมัน

ชั้น ในวัย 15 ปี ก็มีโอกาส ได้ทำภารกิจร่วมกับ พวกเธอเป็นครั้งแรก

พวกเรานั่งเฮลิคอปเตอร์ ลำเดียวกันไปตามชายแดน

ชั้นนั่งจ้องพวกเธอสองคนที่เอาฮู้ดดำปิดใบหน้าไว้

ชั้นก็ปิดเอาไว้เช่นกัน บรรยากาศ เป็นไปอย่างนิ่งสงบ

มีเพียงเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ เท่านั้นที่ยังคงหมุนดังตลอดเวลา

อยู่ๆ หนึ่งในเด็กนั้นก็หยิบดาบขึ้นมาแกว่งเล่นไปมา

ดาบนั้นสลักเลข 1414 เธอเปลี่ยนอาวุธจากมีดดาบเล่มนั้นมาเป็นมีดยาวเต็มตัวแล้ว

ไวมาก จาก อันดับราวๆ สี่พันขึ้นมา พันสี่ ..... แค่ 2 ปี

ส่วนอีกคนตามที่อ่านในใบข้อมูลมา เธออยู่อันดับที่ 1159 ....

เด็กสองคนนี้อัจฉริยะขนาดนั้นเลยสินะ

"นี่.... พี่หนึ่งสามเจ็ดศูนย์หนึ่ง"

อยู่ๆ เด็ก 1414 ก็เรียกชั้น

"ว่าไง....."

ชั้นเงยหน้าถามกลับไปสั้นๆ

"พี่มีความฝันที่อยากจะทำหรืออยากจะเป็นไหมคะ"

อยู่ๆก็ถามอะไรหน่ะ แปลกดี

"? ... อ่า ... มีสิ"

"แล้วพี่ได้ทำมันไหมคะ"

"..... ถามทำไมหน่ะ"

ชั้นย้อนกลับทันที

"หนูก็เคยมีความฝัน .... แต่ตอนนี้ลืมมันไปแล้ว"

เธอตอบแล้วเอาดาบมาจ้องมอง

ชั้นเหงื่อตก รู้สึกงงกับคำพูดเธอ

"ชั้นก็ทำมันไม่ได้แล้วเหมือนกัน"

"แต่ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ .... เฮะๆ .... ถ้างั้นก็สร้างสถานการณ์ความฝันจำลอง .... แล้วก็ทำให้สำเร็จตามที่จำลองขึ้นมาสิ!!! เป็นการซ้อมไง!!"

เธอเอ่ยบอกกับชั้น

"อย่างเช่นอะไรหละ"

ชั้นนั้นยิ้มแหยๆให้เธอ เด็กนี่จะบอกว่าน่ารักก็น่ารักดี

มันทำให้ชั้นนึกถึงตัวละครในการ์ตูน

"แฮ่ๆ ... อย่างตอนนี้ ความฝันของหนูก็คือ ..."

เธอเอ่ยแล้วเอามือที่ยังกำดาบอยู่มาจับแก้มตัวเองพร้อมกับส่ายตัวพร้อมบั้นท้ายไปมา

"หนูอยากจะรับใช้องค์กรให้มากๆ จงรักภักดี ... อา แล้วก็ แล้วก็ ... ทำทุกอย่าง เพื่อองค์กรผู้ฝ่าฝืน ..  ทุกอย่าง ทุกอย่างเลย!! ทุกๆอย่าง"

"...... "

ชั้นนิ่งเงียบ ชั้นสาบานได้เลย ว่าชั้นไม่สามารถจะจงรักภักดี กับที่นี่ได้ขนาดนั้น

ถ้าไม่โดนสารบางอย่างในตัว ชั้นคงหนีไปนานแล้ว

แต่ยัยเด็กนี่ .... ตัวแม่เลย

เธอพูดไปหน้าแดงไป น้ำลายยืดไป ดวงตาดูคลื้มปลื้มในคำว่าองค์กรมาก

ดูเหมือนว่า เธอจะคลั่งองค์กรจริงๆ .... เธอคือคนที่จงรักภักดีที่สุดตั้งแต่ชั้นเห็นมา

ก่อนที่ชั้นจะหันไปมอง 1159

เธอนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จามาตลอด กอดแต่เพียงเคียวขนาดยักษ์เอาไว้

ร่างกายเธอยักเล็กมาก แต่ก็สามารถแบกมันได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว

เด็กคนนี้ .... ก็ไม่น่าจะธรรมดา

"ถึงแล้วค่ะ .... "

เสียงของคนขับเฮลิคอปเตอร์ เอ่ยขึ้น

"ค่ะ"

ชั้นพยักหน้า แล้วเตรียมทำตามแผน นั่นคือคอยป้องกันพวกเธอจากด้านหลังด้วยความสามารถผู้ฝ่าฝืนความร้อน หยิบร่มชูชีพเวทย์ออกมา

แล้วเตรียมกระโดด

"ลุยเลย! เพื่อองค์กรผู้ฝ่าฝืนของเรา!"

1414 เอ่ยตะโกน แล้วกระโดดออกจากเฮลิคอปเตอร์โดยที่ไม่สวมเครื่องชูชิบ

1159 ก็กระโดดตามลงไปทันทีไม่รีรอ

"ฮะ เห้ เดี๋ยว!!!"

ชั้นตกใจมาก ที่เห็นเธอกระโดดออกไป ในระดับความสูงเกือบ 140 เมตร

140 เมตร เนี่ยนะ!!!

ชั้นกระโดดตามไปพร้อมร่มชูชีพเวทย์ พร้อมปลดสาย

ร่มนั้น มีแรงไอดันออกมา ทำให้ชั้นสามารถร่อนอยู่บนอากาศ เพื่อกำหนดจุดลงได้สักพัก

ชั้นมองลงไป เห็นเหล่า สัตว์ประหลาด ขนาดยักษ์ หน้าตาคล้ายกับกิ้งก่าแต่ยืน2 ขา ตัวมันใหญ่ราวกับตึก

เขาบอกกันว่า มันเป็นสัตว์ประหลาดที่เก่งมาก ต้องรุมกันด้วยจำนวน ของพวกหน่วยปกป้องประเทศกว่าร้อยคน

แต่ตอนนี้ มันอยู่ร่วมกันถึง 1 ... 2 .. 3 4 5 6... 7......... 11

11 ตัว!!!

บ้าไปแล้ว ถึงจะบอกว่าให้เรามาจัดการมันก็เถอะ

ถึงเด็กสองคนนั่นจะเก่งก็เถอะ แต่ไอ้ตัวบ้านั่น มันก็เก่งนะ

แล้วมีตั้ง 11 ตัว

ชั้นคิดว่าจะมี แค่ 1 ถึง 2 ตัว และมีลูกมันให้ชั้นคอยระวัง

นี่มันไม่ใช่แล้ว ....

จะบ้าเหรอ ลงไปแบบนั้นก็โดนมันฆ่าเอาหน่ะสิ!

ชั้นพยายามคุมร่มชูชีพเวทย์ให้ไปในทิศทางอื่น

แต่แล้วสายตาชั้นก็ได้จับจ้องไปที่พวกเธอ ที่กำลังลอยละล่อง

ใกล้จะตกไปหาพวกมันแล้ว ชั้นนั้นนิ่งไม่รู้จะไปช่วยยังไง

ชั้นคิดว่าแย่แน่ ... แต่แล้วชั้นก็ได้เห็นกับตา

อาณาเขต .... สีดำ พุ่งออกมาจากร่างของ 1414 แล้วตัวเธอก็หายวับไปต่อหน้าชั้น

ส่วน 1159 ใช้เคียวยักษ์ของเธอต่างใบพัด

หมุนอย่างรวดเร็ว ทำให้ตนเองร่อนช้าๆไปยังเหนือหัวของพวกมัน

อาณาเขตสีเทา โดนปล่อยออกมารอบตัวเธอ ก่อนที่เธอจะถีบอากาศ?

ร่างกายค่อยๆ แหวกว่ายไปตามแรงโน้มถ่วง ง้าง เคียวขึ้นดุจยมทูตในการ์ตูน

แล้วจึง ฟันเข้าที่คอด้านซ้ายของมันลากตั้งแต่ ด้านหน้าไปจนด้านหลัง

แล้ว 1414 ก็โผล่ออกมา .... ทางด้านหลังคอขวาของสัตว์ประหลาดกิ้งก่ายักษ์นั่น

พร้อมทั้งพุ่งถีบอากาศ

กรีดดาบของตนหมุนวนรอบคอของสัตว์ประหลาด จากหลังคอขวาไปด้านหน้า

แล้วพวกเธอก็ม้วนตัวเตะ ประสานพร้อมกัน

หัวของมันก็หลุดออกจากลำตัว ร่วงหล่นลงพื้นเลือดพุ่งกระฉูด

ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึง 20 วินาที

มันเร็วมาก จนชั้นไม่ทันได้รู้สึกตัวอะไรเลย

ชั้นยังคงอึ้งและมองเด็กสองคนนั้นจัดการพวกมันตัวแล้วตัวเล่า

ชั้นรู้สึกเหมือน โดนเรียกมางานนี้ เพื่อให้เป็น .... สักขีพยาน

แค่นั้น... แค่นั้นจริงๆ

หลังจากผ่านไป 20 นาที

งานก็จบลงอย่างรวดเร็ว

ชั้นยืนอึ้ง มองเด็กทั้งสอง

1414 ยืนบิดขี้เกียจไปมา

ส่วน 1159 สะบัดเคียวเล่น .... ไม่สิ เธอกำลังสะบัดคราบเลือดออกจากเคียวยักษ์ของเธอ

อาวุธยักษ์ของพวกนั้นเธอน่าจะหนักมาก แต่กลับยืนถือกันสบาย

ชั้นไม่มีอะไรจะพูดกับยัยเด็กสองคนนั้นแล้ว .....

เก่งเกินไป

"....นี่ พี่สาว"

1414 เรียกชั้นระหว่างยังบิดขี้เกียจอยู่

"มีอะไรงั้นเหรอ"

ชั้นถามเธอกลับไป

"หนูคงไม่เก่งขึ้นแน่ ... ถ้าไม่มีจุดมุ่งหมาย"

เธอหันมาบอกกับชั้น

"?"

ชั้นมองเธอหยุดนิ่ง

"เพราะฉะนั้นแล้ว ถ้าพี่สาวยังคงมีความฝันแต่ทำไม่ได้แล้วหละก็....."

เธอเอ่ยหยุดคำพูดไป ก่อนจะหันมามองทางชั้น

"ก็เอาความฝันนั้นมาเป็นจุดมุ่งหมาย แล้วทำความฝันไปให้ควบคู่กับงานซะเลยสิคะ"

.......

ชั้นนิ่งเงียบ

นั่นสินะ ..... สิ่งที่ชั้นอยากจะเป็น

อาจจะมีประโยชน์ก็ได้ ที่จะทำให้ชั้นแกร่งขึ้นกว่านี้ก็ได้

เพราะครั้งแรกที่ชั้นแก้แค้นได้สำเร็จ ชั้นก็ใช้ความฝันมาร่วมกับการกระทำ

เพื่อสำเร็จเป้าหมาย....

เธอเตือนสติชั้น ได้ดีมากๆเลย ยัยเด็กดำ

"อ่า ... ชั้นจะเอามันไปไว้ใช้ ในระหว่างจัดการเหยื่อในรอบต่อไปเลยหละ ขอบใจนะ"

ถึงจริงๆแล้ว ... ความจริงแล้ว ...

ชั้นอยากจะออกจากองค์กรมากกว่าก็ตาม ....

เพราะว่า ชั้นอยากจะเป็นนักพากย์เสียง

ให้เหล่าเด็กๆได้มีความสุข ไปกับเสียงของชั้น ...

อึก...

แต่ชั้น คิดแบบนั้นไม่ได้ แค่คิดแค่นี้ก็เจ็บปวดแล้ว

ถ้าชั้นคิดมากกว่านี้หละก็ .....

สารในร่างกายของชั้น ... อาจจะฆ่าชั้นก็เป็นได้

ชั้นต้องฝันแบบที่เธอให้มา .... นำฝันนั้น มาใช้เพื่อองค์กร ....

เพื่องาน .... ของชั้น

-------------------

------------------------------------

"จะดีเหรอคะ ..... ที่จะให้เงินบริจาคกับทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านอกเมืองแบบเรา"

........

"เด็กๆ จ้ะ ..... คุณเทพของขวัญปีนี้มาแล้วน้ะ"

.....

"เย้ คุณเทพของขวัญ"

"หนูย้ากกก คุณเทพของขวานนที่ฉูดเยย"

"ผมรักเทพของขวัญที่สุดเลยครับ"

........

"อุปกรณ์ การเรียนปีนี้หน่ะก็ได้คุณรบกวนจ่ายให้เด็กๆอีกแล้ว ขอบคุณมากนะคะ"

......

"ค่าพยาบาลของเด็กทั้งหมด เก็บกับคุณเลยอย่างนั้นเหรอ"

-------------------------------------

------------------

ต่อจากนั้นอีกไม่กี่ปี ชั้นได้ร่วมงานกับเธออีกครั้ง

คงไม่ต้องพูดอะไรให้มาก

พวกเธอเก่งขึ้นกว่าตอนที่ชั้นเจอครั้งแรก

.... แม้อันดับชั้นจะอยู่ที่ 7 พันกว่าแล้วก็ตาม

แต่ก็เทียบไม่ติดกับพวกเธอจริงๆ

ยัยเด็กพลังสีเทาหมายเลข 13

ยัยเด็กมืดหมายเลข 175

นั่นน่าจะเป็นอันดับที่ตันแล้ว ของพวกเธอ

เพราะพวกเธอก็ค้างเติ่งอยู่ในอันดับเหล่านั้น ... คล้ายๆกับชั้น

ก่อนที่ชั้น ....

จะได้ข่าวการหายตัวไปของ หมายเลข 13 ในปี 208

หมายเลข 175 โดนเลื่อนมาเป็น 174 ในปี 209

และหมายเลข 174 ก็หายตัวไปอีกคน ในปี 212

และในช่วงใกล้สิ้นปี 212 ชั้นก็ได้ .... พบเธออีกครั้ง

ในรูปแบบที่ต่างออกไป

----------------------

---------------------------------------

----------------------------------------------------------

20 พฤศจิกายน เวทศักราช 212

"เอาหละค่ะ ..... มาเริ่มกันเลยดีกว่า"

174 เอ่ยจ้องมาที่ชั้น สะบัดดาบ แล้วเลียรอบมุมปากอย่างหื่นกระหาย

"ชั้นจะทวงคืน ... ที่คุณทำชั้นไว้ทั้งหมดเลยค่ะ .... แผลบ... แผลบ"

"... อ่า .... "

ชั้นตอบรับเหงื่อตก ... มันคงถึงคราวตายของชั้นบ้างแล้วหละ ...

เพราะชั้น .... แทรกแซงอาณาเขตของ 174 ไม่ได้เลย ความสามารถของชั้นกับเธอ มันต่างชั้นเกินไป

"อย่างน้อยๆ หละก็นะ! ... ก่อนที่ชั้นจะตาย ชั้นมีเรื่องจะขอเธอหน่อย"

แล้วชั้นก็ตะโกนออกไป พร้อมกับคิด ... คิดเรื่องที่ไม่ควรคิด

"ค่ะ? ถ้าทำได้หละก็นะ"

174 นั้นตอบรับ แล้วเริ่มระวังตัว

"เยี่ยมที่สุดเลย ... นี่ .... อึก.... แฮ่ก...."

ใช่แล้ว ... ความรู้สึกนี้

เจ็บปวดไปถึงสมองเลย เจ็บร้อน ... ทรมานร่างกายไปหมด

เหมือนอยู่ในนรกแห่งนั้นอีกครั้ง

มันเจ็บจนร่างกายของชั้นทรุดลงที่พื้น

"คุณตั้งใจจะ .... หักหลังองค์กรด้วยตัวของคุณเพื่อฆ่าตัวตาย เพราะรู้ว่าสู้ชั้นไม่ได้เหรอคะ"

174 นั้นตกใจค่อยๆเดินเข้ามาหาชั้น แล้วหยุดยืนมองห่างไปไม่ถึง 2 เมตร

"ชั้น ... รู้ว่าชั้นชนะเธอไม่ได้ .... แฮ่ก .... แต่ชั้นขอนะ .... อึก ... อื้อออ!!..."

ไม่นะ มันทรมาน จนแทบจะพูดไม่ได้เลย

"เรื่องแรก .....ที่อยู่ในหอพักชั้นอยู่ ใน ... กระเป๋ากระโปรงพร้อมกับกุญแจ... .....รหัสบัตรเดบิตในห้องทุกใบ คือ ศูนย์หนึ่งเจ็ดสี่ ..เป็นบัตร ..... แบบไม่ลงทะเบียนชื่อ .... ไม่ต้องกลัวโดนจับ อึก ... แฮ่ก อื้อออ .... ปะ... ปีใหม่ปีนี้ .... ชั้น .... คงเอาของขวัญไปให้เด็กๆไม่ได้แล้ว .....ฝากเอา.....ของในห้องกับเงินของชั้น .....ไป.... เติมเต็มความฝันของเด็กๆ ....ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในเขตนอกเมือง.... แทนชั้นด้วย.... นะ แฮ่ก อึก .... ทุกบาททุกสตางค์ ..... ของชั้น ... "

ชั้นหายใจติดขัดไปหมด .... คำพูดแต่ละคำ ..พูดยากจริงๆ

ชั้นฝากด้วยนะ ความรู้สึกนี้ .... ที่อยากจะให้เด็กๆ

ได้มีความสุขกับสิ่งที่พวกเขาไม่มี

หรือขาดหายไป

"เติมเต็มความฝัน ... ให้เด็กๆสินะคะ ได้ค่ะ"

174 ตอบรับคำขอแรก

"ดี..... อึก อีกอย่าง ... ชั้น ..... อยากจะ เป็นนักพากย์การ์ตูน ..... มาโดยตลอด"

"กับความฝัน?"

174 ตอบรับคำ

"อืม .... ถ้าชั้น ... อึก .... ตายหละก็ ... ขอฝากวิญญาณไว้กับ ... เธอ ... แฮ่ก ... ถ้าพยายามนั่น ... ชุบชีวิตมนุษย์ได้จริงๆ ... แล้วยังเหลือที่ว่าง .... สักที่ ฝากชุบชั้น ..... ขึ้นมารับใช้หมอนั่นด้วยนะ .... ฮึก ..."

ใช่ ชั้นยังไม่รู้จักเขา แต่คนที่ 174 คลั่งขนาดนั้น จนหักหลังองค์กรได้

มันต้องวิเศษกว่าองค์กรนี้ แน่ๆ

ชั้นไม่ได้โลภ

ชั้นแค่ต้องการทำความฝันของชั้นต่อและเติมเต็มความฝันให้เด็กๆที่ไม่มีใครจะเหลียวแล

"แล้วก็ฝาก ..... ให้หมอนั่น ..... ควบคุมชั้น ไปบริจาคของขวัญให้กับเด็กๆในปีใหม่ กับ...เป็นนักพากย์เสียงด้วยแล้วกัน ....."

พ่อคะ แม่คะ หนูไปอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้นะคะ ....

หนูขอ .... ให้หนูได้เป็นในสิ่งที่หนูฝัน

ถ้ามันสำเร็จหละก็ หนูจะได้ทำในสิ่งที่คุณพ่อ คุณแม่หวังไว้ก่อนตาย

....

หรือถ้าไม่สำเร็จ อย่างน้อยก็ได้พยายามที่จะทำ

ใช่มั้ยคะคุณแม่

"..... ค่ะ ..... ความฝันของคุณ .... ถ้าพยายามทำแบบนั้นได้จริงๆ.... ชั้นจะไม่ลืมคำขอของคุณแน่ๆ เจ็ดสี่หกแปด ... ไม่สิ พี่แฟนต้า"

174 เอ่ยเรียกชื่อของชั้น

ยอดไปเลยนะ ... เธอคงมองเห็นแล้ว ว่าชั้น ......

ใช่ ... ภาพของ 174 เป็นสีแดงไปหมด

 เลือดมันไหล ...

ปากของชั้น ..... จมูกของชั้น .... หูของชั้น

ตาของชั้น ....

เลือดไหล ... ออกมาหมด ..... ร่างกายร้อน ... ร้อนมากๆเลย

กะอีแค่อยากจะเลิกทำงานให้กับองค์กร และทำตามฝันที่ไม่น่าจะมีผลเสียกับองค์กรนี่

ต้องทรมานถึงขนาดนี้เลยเหรอ

"เน่...รู้ มั้ย....ยัย เดก มืด .... เธอ ....................เปน .... "

ชั้นพูดไม่จบ

พูดไม่ได้แล้ว .... ชั้นขยับปากไม่ได้ .....เจ็บ...

ไม่เจ็บแล้ว

ถึงเวลานอนแล้วเหรอ ....

อ่า ....

ชีวิตชั้นก็ไม่ได้เศร้าเท่าไหร่นี่นะ ... ออกจะน่าสมเพชเสียด้วยซ้ำ

แล้วก็ไม่มีใครที่คิดอยากจะมาสงสารผู้หญิงอย่างชั้นด้วย

ก็ชั้นมันทำตัวแย่มาโดยตลอดนี่นะ ...ทำเพื่อองค์กรมาโดยตลอด

เพราะกลัวว่าตนเองจะตาย เพราะกลัวว่าตนเองจะทรมาน

แต่อย่างน้อยๆ ชั้นก็รู้ว่า ตัวชั้นมันมีกำลังเท่าไหร่

และรู้ด้วย ว่าชั้นต้องทำอะไร

หน้าที่ของชั้นจบแค่ตรงนี้แหละ

สู้ไปก็ตาย .... อย่างน้อยๆ .... ตายแบบนี้แหละ .... ดีกว่า

นี่ ....ยัยเด็กมืด รู้มั้ย

เธอหน่ะเป็น ไอดอลของชั้นเลยนะ คำพูดบ้าๆของเธอหน่ะเสกเอา ... ความฝันของชั้นกลับมาอีกครั้ง

เหมือนกับ คุณหุ่นยนต์แมวสีฟ้า ที่จะเสกของวิเศษ ให้ชั้นทุกชิ้น และท่องไปในโลกความฝันด้วยกัน

ถ้าพยายามคนนั้น คือคนที่สามารถเสกความฝันที่แท้จริงให้กับเธอได้แล้วหละก็

ชั้นก็หวังว่า พยายาม คนที่เธอคลั่งไคล้ก็จะเป็น .... ผู้ที่จะเสกความฝันของชั้นให้กลับมา เหมือนกับคุณหุ่นยนต์แมวสีฟ้านะ...

นั่นคือความคิดสุดท้ายของชั้น

ก่อนที่ทุกๆอย่าง จะดำมืดลง

..........................

............................................

End Chapter 24.66 เน่...รู้ มั้ย....ยัย เดก มืด .... เธอ ....................เปน ....