เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #357 : Chap.82 ผม..... ...........................

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"โลกมนุษย์หน่ะ ..... สำหรับชั้นตอนนี้ มันช่างเล็กเสียยิ่งนัก"

"และชีวิตมนุษย์หน่ะ .... ก็ยิ่งเล็กเสียยิ่งกว่า"

"ใช่แล้วหละ ..... ชีวิตหน่ะ ... มันไม่ได้มีคุณค่าหรอก เมื่อสว่างขึ้นมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก็ต้องดับไป"

"เหล่าสิ่งมีชีวิตทั่วโลกก็เช่นเดียวกัน ...."

................

"แต่ ....."

"ความทรงจำที่สั่งสมมา ความรู้สึกที่มีให้กัน จิตใจที่เกิดขึ้นมา ความรู้สึกนึกคิดที่มีตัวตน ความต้องการ ความทะเยอทะยาน การกระทำ มุมมอง ทัศนคติ ผลงาน นั่นต่างหาก .... ที่สร้างคุณค่า ให้แก่ชีวิต ..... "

"นั่นแหละ .... เพราะชั้น ... สามารถจะสร้างชีวิตใด ... ขึ้นมาบนโลกนี้ก็ได้ ...... "

"แต่ชั้นไม่อาจ .... สร้างสิ่งที่มีคุณค่าเหล่านั้นได้ .... เลย"

................

"และสิ่งที่เสียไปแล้วทั้งหมด .... "

"มัน ... ก็ไม่อาจจะหวน ... กลับคืนมาได้"

"อีกต่อไป"

................

"ด้วยความเห็นแก่ตัวของเธอ ...... "

"ที่มีต้นแบบความเห็นแก่ตัวมาจากชั้น"

"ทำให้ .... ชั้นได้วางแผนที่จะทำสิ่งต่อไป สิ่งที่จะเป็นประโยชน์จากความโลภของตัวชั้นเอง"

................

"และเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย การเสียสละหลายๆสิ่งไปในปัจจุบัน"

"จะทำให้อนาคต เปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดีขึ้น"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Chap.82 ผม..... ...........................

อะไร คือสิ่งที่เรียกว่าตัวตน ของมนุษย์คนนั้น

ภายนอกว่าด้วย

รูปร่าง ? เสียง ? กลิ่น ? รส ? การแสดงออก ?

ทุกๆสิ่งๆ ล้วนมีความเป็นตัวตน ของสิ่งนั้นๆแต่ก็ใช่ว่าจะแทนที่กันไม่ได้

แต่หากว่าด้วยสิ่งที่อยู่ภายในแล้ว

คงปฏิเสธไม่ได้ ว่ามีเพียง

วิญญาณ  ความทรงจำ  เจตจำนง

หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป เราจะยังเป็นคนๆเดิมหรือไม่

ขาดซึ่งวิญญาณเดิมไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

ยังจะมีอารมณ์ ความสามารถ โชคชะตาเดิมติดตัวมาไหม

ขาดซึ่งความทรงจำเดิมไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

จะยังคง มีความรู้สึก ความเป็นไป สิ่งที่ควรจะรับรู้ และเรียนรู้เดิมไหม

ขาดซึ่งเจตจำนงไป มนุษย์คนนั้นจะถือเป็นคนเดิมหรือไม่

จะยังคงมีความทะเยอทะยาน ฝ่าฟัน และก้าวเดินไป ดังที่ตัวเองเคยต้องการอยู่ไหม

คำตอบอยู่ที่ตัวผู้พบเห็น และผู้ได้รับรู้เอง

ว่าจะเลือกสิ่งใด เป็นตัวตนของคนๆนั้น

ภายนอก หรือภายใน

และจำเป็นหรือไม่ ที่จะต้องครบทุกอย่างถึงจะเป็นคนๆนั้น

...................................................

- มนุษยชาติ -

....................................................

อะไร คือสิ่งที่เรียกว่า ความรู้สึกของมนุษย์

ความรู้สึกของมนุษย์ เริ่มต้นขึ้นมาพร้อมกับชีวิต

ความรู้สึกแห่งปัจจัย ว่าด้วยความหิว ความง่วง ความเหนื่อย

ไปจนถึงสิ่งเร้า อื่นๆ ที่เติบโตขึ้นมากับความทรงจำและกาลเวลา

มนุษย์มีความทรงจำ จากการเดินทางผ่านช่วงเวลา พบเจอกับทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง

ทำให้เกิดความรัก โลภ โกรธ หลง กลัว เศร้า เหงา โหยหา คิดถึง ชิงชัง

การจะบ่งบอกความทรงจำ และประเภทของสิ่งที่รู้สึกเหล่านั้นได้

เกิดมาจากการรับรู้และการเรียนรู้ของบุคคลนั้นๆ ว่าจะยกให้สิ่งใดเป็นเช่นไร

สิ่งนั้นเป็นอย่างไร สิ่งนั้นมันคืออะไร และสิ่งนั้นควรจะเป็นประเภทใด

แต่หากซึ่งมนุษย์นั้น ไม่อาจจะมีความรู้สึกนั้นร่วมกันได้อีกต่อไป

เพราะต้องเสียแล้วซึ่ง สิ่งที่ได้รับการเรียนรู้มาทั้งหมด

เสียไปแล้ว ซึ่งสิ่งที่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ได้รับรู้มา

จะยังคงเรียกว่าเป็นความรู้สึก ของมนุษย์คนเดิมอยู่ได้หรือไม่

จะยังคงเรียกว่าเป็นความรู้สึก ที่แท้จริงของมนุษย์คนนั้นได้หรือไม่

บ้างก็อาจจะว่าเป็นไปไมได้ มันไม่มีทางจะเกิดขึ้นอีก...

บ้างก็ว่าได้ หากได้รับการเรียนรู้แบบเดิมอีกครั้ง

บ้างก็ว่า อะไรที่รับรู้ แม้มันจะหลอกลวง แต่มันก็รับไปแล้ว มันก็คือจริง

บ้างก็ว่า สิ่งที่ควรจะเป็นจริงมันไม่จริง ยังไงมันก็คือเรื่องโกหก

ถ้าหากเราสูญเสียความรู้สึกนั้นไปแล้ว .....

และกำลังจะได้รับมันเข้ามาอีกครั้ง ....

..... ตัวของเรา .....

จะยังคง เชื่อใจ ในสิ่งนั้น

จะยังคง เข้าใจ ในสิ่งนั้น

จะยังคง ใส่ใจ ในสิ่งนั้น

จะยังคง จริงใจ ในสิ่งนั้น

..... ได้อีกหรือไม่ .....

...................................................

- จะยังคงดำเนินต่อไป -

....................................................

..................................................................................................

..................................................................................................

................................................................

.............

----------------------------------

- ก้าวเดิน อะไรหละ ฝ่าฟัน นายรักชั้นป่ะ โลกพัฒนามาถึงยุคไหนกันแล้วนะ ... ยังอุตส่าห์จะดับได้อีกตังก็ไม่มีสักบาท .... ไม่งั้นก็เอาไปเล่นเกมที่ร้านแล้วชั้นชื่ออลิซยินดีที่ได้รู้จักนะ....อิจิกะใช่แล้วหละอยู่ด้วยกันนะยอมรับเถอะว่าเราจะเป็นแบบนี้ถามแปลกๆ ... ไม่มีทาง .... สายอัญเชิญมันลำบากนา .... แถมถ้าผิดพลาดอะไรเหยื่อแบบนายนี่ น่าหม่ำดีจังเลย ...... แรงก็น้อย ดิ้นไม่ออกแบบนี้ ..... คิกๆ นะ...หนิง ... ชั้นชื่อหนิง สิ่งอัญเชิญมันตายขึ้นมา มีหวังไม่พาชีวิตเราไปซวยเหรอ ..... เหอขอบคุณนะคะคุณแม่หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะถ้าสักวันเราสามารถที่จะได้มันมาThen you show your little handจะงงอะไร .... ก็นายรักชั้นแบบพี่น้องไม่ใช่หรือไง ..... ดังนั้น ...... ชั้นจะเข้าเวทยาลัย ..... และเรียนต่อมหาเวทยาลัยให้ได้ ..... ฉะนั้น! ..... มาเรียนกับชั้นซะ ไอ้น้องรักก้าวเดิน! ฝ้าย.... เรียกชั้นว่าฝ้ายแล้วกัน อันนี้ไม่ต้องเราถือเองได้เรามีโอกาสมาครั้งเดียวละมั้ง .... เล่นยา แล้วมันทำให้แรงเยอะขึ้นกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง ชั้นจะไปสู้แรงไอ้ยาบ้าบอนี่ได้ยังไงฟระยัยบ้า!! เค้าชื่อตุ้มติ้ม แฮะๆ หวัดดี .... ขอดูหน่อยละกัน ว่ามันเป็นยังไงด้วยพลังแห่งจันทรา จงสําแดงฤทธา ณ บัดนี้!!! แบบนี้ก็ใช้วิธีนี้ฆ่าคุณไมได้แล้วหน่ะสิ อย่าใกล้อริสราเลย เดี๋ยวติดเชื้อโรค แวมไพร์บ้านไหน เขาใช้ไฟกันบ้างฟระแล้วเราจะใช้วิธีไหนดีนะอ้าว ... แล้วแวมไพร์ทำไรอ่ะใครกันนะ คือคนที่ต้องตายรีบเข้าห้องมาเร็วๆเลยพวกเธอ ครูจะเริ่มสอนแล้วนะ ProjectAlphaทำไมต้องทำร้ายชั้นขนาดนี้ด้วย เดลต้าฟังพ่อนะ แต่สำหรับเรา มนุษย์ก็คือสิ่งของเอ๋ ... จะกลับแล้วเหรอ ... นึกว่ากำลังจะหาอะไรทานกันนะเนี่ย ....มาสิเดี๋ยวชั้นเลี้ยง เบอร์เกอร์ควีนก็ได้ แม้แต่ตัวเราเองก็คือสิ่งของช่วงนี้กลิ่นหอมเป็นพิเศษเลยนะ ...... คุณอิจิกะ Mask Rider Neko .... Ichika!!! ตายซะเถอะ ฝ่าฟัน รักน้าธิดาที่สุดเลยครับ!! เรียกหนูว่า ..... หน้ากากจิ้งจอกก็แล้วกันนะคะ .... ลุยกันเลยฝ่าฟัน!!! อ่าลุยเลยก้าวเดิน!!! ฝากตัวพี่ๆทุกคนด้วยนะคะ ก็แค่นั้นเองหล่อนมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ยโว่ง! .... ร้านเราไม่นับจนกว่าจะเริ่มแนะนำบริการ แล้วเอาบิลเวลามาแสกนที่โต๊ะอยู่แล้ว เซต้า!!!!!! ว่ง.... งั้นอิจิกะ จะกลับมา ζ ซิสเต็ม สินะสักครู่เดียวนะไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ... เดี๋ยวจะไปหาทานกันแถวบ้าน ... เนอะฝ่าฟัน!! กลับกันเร็ว ว่ง!กาลครั้งหนึ่ง ในวันนี้โอเค  งั้นขอ ชั่วโมงนึงแล้วกัน บุฟเฟ่ ก็ชั่วโมงนึงด้วย ...... ปะ พาชั้นไปเลือกอาหารหน่อยสิ .... อิจิกะจัง หนิง ฝ้าย เมย์! ตุ้มติ้ม .... พวกเธอเป็นอะไรกันหน่ะ!!! Wow!!! Wonderful .... How can you know everything about this power just like you use it by youself!! เซอร์ไพรส์!~~~~~~~~~~ ลูบหัวชั้นหน่อยสิ ...มะ ... เหมือนลูบหัวสัตว์เลี้ยงไรแบบนั้น ไม่ไหวมั้งฝ้าย ... เธอเผลอกินยาเสพติดเวทย์เข้าไปอีกหรือไง!!What ? ... oh wait i'm forgot to use it นี่มันเหี้ยอะไรกันวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!วะ ว่าไงนะ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระระระระระระระ ระระระระ เรา นะ นะเนี่ยนะ ตะตะตะตะเตี้ย นะนะนะนะ นะหน่มน้มแบน ชะชะ ช่างเป็น ผู้ชายที่ไร้ยางอายอะไรบะ บะบะบะบะ แบบนี้ ฮัลโหล ... ฝ่าฟัน จะวางแล้วเหรอ ... แม่อยากให้ฝ่าฟันกลับมาจังเลย สุขสันต์วันเกิดของท่านหน้ากากจิ้งจอก ทาสทุกๆคนของชั้น .... พวกเราจะเลื่อนวันจัดกีฬาเวทย์ในทุกระดับ ทั้งโลกใบนี้ ให้ไวขึ้น ..... เป็นปลายเดือนนี้ ..... ช่วยร่วมแรงร่วมใจด้วยนะ ทุกๆคน ฟังนะคะ ... บทเพลงของเราอื้ม .... ได้สิก้าวเดินไว้สุดท้ายชั้นจะบอกเอง.... ชั้นยังไม่ได้หาข้อมูลโดยละเอียด .... รู้แต่ว่า พวกนั้น เป็นมนุษย์ที่มีความคล้ายคลึงกับ .... ทาสที่โดนชั้นควบคุมอยู่ ..... เพราะประจุเวทย์โดนใครบางคน .... แทรกแซงอยู่ก่อนแล้ว ..... ทำให้ชั้นไม่สามารถแทรกแซง เข้าไปในประจุเวทย์ของกลุ่มคนเหล่านั้นได้ คราวนี้ .... อาจารย์ก็จะหนีออกไปไหนไม่ได้แล้วครับ และเท่านี้ มันก็แค่ทำให้ชั้นประหยัดพลังงานในการใช้แต่ละครั้งเท่านั้นแหละ .... ไอ้คุณหน้ากากจิ้งจอก .... ของจริงหน่ะ ... ชั้นจะใช้เมื่อไหร่ก็ได้ .... แค่มันเปลืองไปหน่อย คุงป้อ เดลต้ารักคุณพ่อที่สุดเลย แต่เรามีแม่ที่ให้อิสระและความรักกับเรา ..... และเรามีกันและกัน -

----------------------------------

*

คำพูด ... การกระทำ .... เสียง .... ความรู้สึก ....ทั้งหมดนี่ ...

มันเรื่องอะไรกัน!!! ..... ข้อมูลพวกนี้ มันเข้ามาในหัวเยอะแยะไปหมด

แต่เรา ....ไม่สามารถ .... ที่จะ...ควบคุมเรียกใช้ข้อมูลเหล่านี้ หรือจัดเรียงได้เลย!!! .....

*

-

มันแน่อยู่แล้ว ..... พลังของเรา มันก็คือสิ่งเดียวกัน ....... กำเนิดมาจากจุดเดียวกัน

และเมื่อกลับมารวมกันอีกครั้ง .... สิ่งที่เป็นจุดเริ่มต้นมาก่อน ก็จะเป็นผู้กลืนกินสิ่งที่มาทีหลัง

-

*

ไม่จริง ....

นี่ เรา ..... แพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มเลยหรือไง .....

คิดผิดมาตลอดว่า .... พลังเหนือกว่าก็จะชนะได้ ......

*

-

ป่าวเลย ..... เธอไม่ได้แพ้ ...... และก็ไม่ได้ชนะ

เธอก็แค่เลือกทำสิ่งที่เธอคิดว่าถูกต้อง

ต่างกับชั้น ที่เลือกทำสิ่งที่คิดว่าต้องการ ...ถึงจะไม่ถูกต้องก็ตาม

ทั้งหมดเป็นความผิดของชั้น

-

*

แบบนี้มัน ..... สุดท้ายแล้ว .... ก็ไม่เหลืออะไรเลย

ทั้งพลัง .... ทั้งความสามารถ ทั้งสิ่งที่ได้รับมา ....

แม้แต่ความทรงจำต่างๆที่กำลังหลอมรวมไป

บ้าไปแล้วหรือไง!! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ!!!

แล้วสิ่งที่ชั้นพยายามไปทั้งหมดหละ!!!!

ที่ต้องการจะทำ .... เพราะได้เห็นสิ่งพวกนั้นหละ!!!

*

-

ไม่ต้องกลัวไปหรอก .... ชั้นจะสานต่อให้เธอเอง .....

ทุกๆอย่าง .... ชั้นจะดำเนินไป คู่ขนานกับโลก ...

-

*

จะบ้าหรือไง ....

ละ แล้วอีกสองร่างของชั้นหละ !! ...ทำไมกัน ... มันถึงแข็งทื่อแบบนี้

ควบคุมไม่ได้ ? .... แกยึดร่างของชั้นทั้งหมดด้วย .... ?

*

-

ชั้นยึด .... แค่พลังทั้งหมดของเธอ ..... แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะ

ทำให้ร่างจริงของเธอ ตายได้ .....

-

*

อึก ....

*

-

และที่เธอเห็นว่าทุกๆอย่างนิ่งไปหมด ... นั่นก็เพราะภายในนี้

เป็นเพียงความรู้สึกที่สามารถคิดได้เท่านั้น

-

*

ความรู้สึก ที่สามารถคิดได้ .... ?

*

-

หากความรู้สึกที่รับรู้ทุกสิ่งบนโลกคือความเร็วแสง ....

ความคิดของความเร็วแสง ... ก็คงจะประมาณ 3 เท่าของความเร็วแสงได้ละมั้ง

-

*

ชั้นไม่ได้สนเรื่องนั้น!!

ชั้นสนแค่ ตอนนี้ พวกเรา เป็นอะไร!!!

นี่มันอะไร ... รู้สึกได้หมด ... แต่ไม่สามารถทำอะไรได้!

*

-

พวกเราเป็นเพียงกลุ่มก้อนความรู้สึก ที่มีความคิด ....

เป็นเพียงกลุ่มพลังงาน ที่มีการกระทำเป็นของตนเอง

ถ้ามองในเชิงภายนอก ... อาจจะเรียกว่า วิญญาณ ก็ได้ ....

-

*

วิญญาณ!? .... นี่มัน ....

เป็นไปไมได้!!! ..... มันเป็นไปไม่ได้!! ....

ชั้น .... จะเชื่อแกได้ยังไง!

ทั้งๆที่โลก ... ไม่สามารถจะก้าวข้ามไปถึงวิญญาณได้แท้ๆ

นอกจากการอัญเชิญ ....

แกมันโกหก! .... แกหลอกลวงทุกอย่าง .... หลอกลวงมาโดยตลอด ....

*

-

ในตอนนี้ ชั้นจะไม่โกหกอะไรเธอทั้งนั้น

ที่ชั้นได้วางแผนเอาไว้ทั้งหมด .... ก็เพื่อ ...........

-

*

หุบปากซะ ... ไม่ว่ายังไง ... อึก!!

อั้ก .... ความทรงจำบ้าพวกนี้มันเยอะจนแทบจะคิดอะไรไม่ออกแล้ว!!

เหมือน ... สมองจะระเบิด

*

-

ชั้นแบกรับความทรงจำที่มีสาระ และไร้สาระเอาไว้มากมาย .....

หลายๆอย่างที่ผสมปนเปกันอยู่นี่ .... ทุกๆสิ่ง ... จากสายตามนุษย์ทุกคนที่เป็นทาสของชั้น

และแน่นอน ....

เมื่อชั้นได้แย่งชิงพลังมาจากเธอ ..... ตอนนี้ชั้นและเธอ

ก็สามารถที่จะรับรู้ความจำของมนุษย์ทุกๆคนได้ .... ถ้าสามารถควบคุมมันได้ ....

มันก็เหมือนสิ่งที่ผ่านสายตา และผ่านไป ..... จะเลือกเก็บเรื่องใดมาจำ ด้วยความเร็วระดับนี้ ก็เท่านั้นเอง

-

*

แก ..... อึก .... อ้ากกก .....

คิดว่า .... แกจะมาเป็นชั้นได้หรือไง!!! .....

ทุกๆอย่าง ..... ทุกๆอย่างที่ชั้นต้องการ ..... ความโลภของชั้น!!!

มันยังไม่ทันได้ทำเลย!!

*

 -

ไม่ต้องกลัวหรอก ..... แม้ว่าจุดเริ่มต้น และความรู้สึกต่างๆ

รวมถึงสิ่งที่ได้รับมาตั้งแต่เกิดจะไม่เหมือนกัน ....

แต่ก็มีบางเรื่อง ที่พวกเราตั้งใจคล้ายๆกัน .....

แถมเธอยังใช้เวลาเร็วกว่าชั้น ในการตัดสินใจทำซะด้วย

-

*

ทำไมกัน!! ทำไมต้อง ... เป็นชั้น!!!

ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้!!!!

แกมีพลังไม่ใช่เหรอ

ทำไมไม่สร้างสิ่งที่แกควรจะทำ

ทำไม .... ไม่ให้ชั้นได้เกิดมาเป็นคนปกติ

ไม่ก็ตายไปโดยไม่รู้สึกอะไรเลยตั้งแต่เกิด!! ...

*

-

เพราะมีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น .... ที่มีสิ่งที่ชั้นต้องการ

ทุกๆอย่างมันลงล็อกพอดี จนชั้นไม่อาจทิ้งมันได้

และสานต่อ ....จนมาถึงจุดนี้ ....

ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ ..... จะเริ่มต้นจากแม่ของเธอก็ตาม

-

*

มีแค่ชั้นคนเดียว ? .... ที่สามารถจะ ..... ทำได้?

เพราะ ... แม่ของชั้น เป็นคนเริ่ม ? ....

แม่ของชั้นมาเกี่ยวอะไรด้วย!!!

แม่ของชั้นก็แค่ ......

อั้ก ... อึ้กกก ...

*

-

ไม่ .... ไม่ใช่แม่ของเธอคนนี้ .... คนที่เธอรู้จัก .....

แต่เป็น ...... แม่บุญธรรมของพวกเธอ

-

*

แฮ่ก .... อึก ....

แม่บุญธรรม .... ???

บ้าไปแล้วเหรอไง .... ไม่เห็น ...

ไม่เห็นเข้าใจอะไรเลย!! ... ไม่เข้าใจอะไรเลย!! อั้ก ....

หัว .... ชั้น .... อ้ากกก .....

*

-

ใกล้จะเกินขีดรับได้แล้วหละ .....

-

แฮ่ก .... อึก .....

แล้วทำไม .... แก ... กับ ลูกน้องของแก

ถึงได้ มีหน้าตาเหมือนๆกับ ....

คนที่ชั้นรู้จัก ...!!!

ทั้งแม่ .... ทั้งเพื่อน .....

แกตั้งใจสร้างพวกลูกน้องของแกขึ้นมา ให้หน้าตาเหมือน เพื่อนๆของชั้น!!!

ด้วยวิธีไหน .... กันแน่ ไม่ใช่ว่า ต้องใช้ร่างกายของเด็ก อย่างงั้นเหรอ!!!

แล้วมัน .... อั้ก ... อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

ไม่ ..... ทำไมกัน ... อ้ากกก!!!

*

-

มันกำลังจะดำเนินไปถึงจุดที่ตัวตนของเธอ จะโดนชั้นกลืนกินแล้วหละ

ก่อนที่มันจะไปถึงจุดนั้น .... ชั้นจะคืนให้ก็แล้วกัน

-

*

แฮ่ก .... แฮ่ก ..... แค่ก

อึก .... คึก ..

คืน ???? คืนอะไรกัน ....

แกจะยึดไปแล้ว ..... ยึดทั้งวิญญาณ ทั้งความทรงจำ ... ทั้งพลัง อ้ากกกกก ... คึก

แฮ่ก .... แฮ่ก ....

ทั้ง ชีวิตของชั้น .... ด้วย .... ทั้งสิ่งที่ชั้นรักด้วย ....ตลอดชีวิต ...

แล้วมันจะยังเรียกว่าคืนได้อีกหรือไง!!!

*

ฟู่ววววววว!!!

-

คืนทุกอย่าง ที่ควรจะเป็น ..... ของๆเธอไง ....

-

*

อะไรกัน .... ความรู้สึกนี้ .... ไม่

อย่ามาโอบกอดชั้นแบบนี้ ...... ออกไป

*

-

ชั้นก็แค่โอบกอด ตัวของชั้นเอง .... เท่านั้น....

เตรียมตัวเอาไว้หละ ....ไม่สิ ... ไม่จำเป็นหรอก ... เพราะชั้นจะควบคุมให้เธอรับมันเอง

ทุกๆอย่าง ... ที่ควรจะเป็นของๆเธอ ... เท่าที่ความคิดจะทำได้ ...

และชั้นจะมอบ ..... สิ่งที่เธอควรจะรู้ให้ด้วย .....

-

ฟวิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

*

ทุกๆสิ่ง ที่ชั้นควรจะรู้งั้นเหรอ! ... อึก .....

ความทรงจำในหัวมัน ...... กำลัง ...

*

-

.... มาเริ่มกันเถอะ ....

นิทาน ของชั้น ... ที่แต่งให้กับเธอ

-

-------

-----------------------

------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Twinkle, twinkle, little star

How I wonder what you are!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*

* Make us whole *

*

"เฮือก .....!!!! ฮึก .... แง้!!!!!!!!!!!!!!!"

"โอ๋ ... ไม่ร้องนะ ฝ่าฟัน .... โอ๋!!....ฝันร้ายเหรอจ๊ะ ฝ่าฟัน ....."

"เดลต้า ... เธอไม่ต้องลุกหรอก.... นอนพักผ่อนบ้างเถอะเดลต้า .... เดี๋ยวชั้นจะดูแลเด็กๆให้เอง"

"แง!! .... แง้!!! แง้!!!"

"โอ๋ๆ ... กาโอะๆ ... อะ ... ไม่เป็นไรค่ะ คุณธิดา .... กาโอ้! ... โอ๋ๆ .... ฝ่าฟัน ไม่ร้องนะจ๊ะ ... คนเก่ง ... เดี๋ยวน้องตื่นไปด้วยนะ โอ๋~"

"..... งั้นเหรอ ..... อืม งั้นเดี๋ยวชั้นไปอุ่นนมมาให้นะ ....."

"ค่ะ .... "

.......................

ผม ... คือฝ่าฟัน ..... เด็กผู้ชาย .... ที่ควรจะมีชีวิตธรรมดาๆ ....

อยู่ในบ้านเดียวกันกับ ก้าวเดิน ที่เป็นน้องชาย

และคุณแม่ตัวเล็กๆ ชื่อเดลต้า ....

และมีป้าสาวตัวเล็กอีกคนหนึ่ง ชื่อธิดา .... แต่พวกเราก็ติดที่จะเรียกเธอว่า น้า ที่แวะเวียนบ้านพวกเราประจำ

รวมถึง สมาชิกอีก 1 คน ... ที่ไมได้รับเชิญ ....

*

* Make us whole *

*

ตั้งแต่จำความได้ .....

ผม .... ก็โดนมันหลอกหลอนมาโดยตลอด

มันอยู่ในหัวของผม

ภาพจางๆ ... ที่เลือนลางนั่น

ปีศาจ ... สีดำ ... ที่ต้องการจะทำอะไรสักอย่างกับผม

มันคอยเข้าฝันผมมาตลอด ตั้งแต่ยังเด็ก

ยิ่งนานเข้า .... และนานเข้า .... มัน .... ก็ยิ่งตามติดผม.... ไปทุกๆที่

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ... ไม่ว่าตอนไหน

มันคอยพูด ... ให้ผมทำตามมัน

อีกทั้ง ... ยังรู้สึกเหมือน ... มีอะไร ... กระจายออกมาจากตัว ... ตลอดเวลา

เหมือนเป็น ไอควันอะไรสักอย่าง .... ทุกๆครั้ง ที่พยายามหยุดมัน ...

...............

*

* ไปทางนั้นสิ ...... *

* อย่าลืมตัวตนของชั้น .... *

* เธอจะต้องฟังชั้น ... เพราะชั้นก็คือเธอ *

* เอาร่างกายของชั้นคืนมา .... *

* Make us whole *

*

"ไม่!!! ไม่!!! ..... เธอเป็นใคร ... เธอไม่ใช่ชั้น!! .... ชั้น .... ไม่เอา!! ...."

ผมร้องโวยวายเถียงกับมัน ... ในความคิดนั่น ....

ปวดสมองไปหมด ..... มันคืออะไรกันแน่

*

* กาโอ~~~~~ *

*

"แล้วทำไม!! ต้องมาร้องเลียนแบบคุณแม่ด้วย!! หยุดนะ!! ... ฮึก อึก ..."

"เป็นอะไรไปหรอฝ่าฟัน ...."

ก้าวเดินในวัยเด็ก ที่กำลังนั่งเล่นอยู่ภายในห้อง ก็รีบลุกขึ้นมาดูอาการผม ....

แต่เพราะความตกใจของผม ... ทำให้ผมผลักก้าวเดิน ตรล้มลง ....

"อ้ะ ... "

ตุบ ....

"โอ้ยยยย ... ฮึก .... ทำไมฝ่าฟันมาแกล้งก้าวเดินอะ .... แง!!!"

*

* คุณพ่อ ........ *

* เขาคือคุณพ่อ .... *

* เราจะรักเขา ..... รักเขา *

*

ไม่ใช่ นั่นมันก้าวเดิน .... ไอ้ความคิดบ้า!! หุบปากไปนะ ...

"... อ้ะ ... กะ ... ก้าวเดิน ....ขอโทษนะ!!"

ผมตะโกนด่าสิ่งที่อยู่ในความคิด .... พร้อมทั้งเข้าไปหาก้าวเดิน แล้วรีบขอโทษ

"ฮื้อออออ ...."

ก้าวเดินยังร้องไห้ไม่หยุด ..... เป็นความผิดของผมเอง...

ผมไม่รู้จะทำยังไง .... ได้แต่นั่งมองก้าวเดินร้องไห้

ผมมันอ่อนแอ ..... ขี้ขลาด ....

*

* กาโอ *

* เธอมันขี้ขลาด *

* เธอทำความผิด!! *

* คืนมันมาให้ชั้น ..... เอามันมาให้ชั้น *

* ชั้นจะใช้พลัง *

* คุณพ่อร้องไห้ เธอรีบ ...... *

*

ไอ้ความคิดบ้า!!!!!!! หุบปากไปซะ!!!!!!

.....................

มันต้องการให้ผมทำ .... มันต้องการชี้นำผม

มันต้องการร่างกายของผม ....

มันคืออะไรกัน ....

มันคอยหลอกหลอนในความคิดผม ....

มันโผล่มาทุกครั้ง ที่ผมเผลอ ....

โผล่มาทุกครั้งที่ป่วย

โผล่มาทุกครั้ง ที่อ่อนแอ

รูปร่างมันเป็นเงาสีดำ ..... มองเห็นไม่ชัดเจน .... มีเขาก็ไม่ใช่ ... หูก็ไม่เชิง

มันน่ากลัว ..... ผมรู้สึกได้ ... ว่ามันน่ากลัว ....

มันจะชักจูงผม ....

ผมเกือบจะหลง .... ไปกับการชักจูงของมันหลายครั้ง .....

ผมควรจะบอกใคร ... ออกไป

แต่เรื่องแบบนี้ มันเกินความเป็นจริงที่จะมี

ผมอาจจะประสาทหลอนไปเอง

ผมไม่กล้าบอกใคร ทั้งก้าวเดิน ทั้งคุณแม่ ทั้งน้าธิดา

เพราะมันอาจจะสร้างคราบน้ำตาได้ ...

ผมตัดสินใจ เก็บงำมันไว้ ....

เก็บงำความรู้สึกกลัวทั้งหมดไว้

ผม รักและชอบในการ์ตูน .... เพราะคุณแม่ ที่คอยเล่าเรื่องราวนิทานพร้อม พากย์การ์ตูนสุดสนุกให้

ดังนั้น .... ผมจะนำสิ่งที่ได้จากการ์ตูน .... มาเสริมสร้าง ความแข็งแกร่งให้ตนเอง

จะได้ไม่หลอกหลอนกับมันอีก

คำที่ผมจะใช้หลอกตัวเอง .... เพื่อไม่ให้เชื่อในตัวมัน .... คือ

ถ้าเชื่อในสิ่งใดไม่ได้แล้ว .... ก็จง ... เชื่อมั่น ... ในตนเอง

และมันก็ได้ผล

ผม ใช้มัน เพื่อหลอกตัวเอง .... เพื่อลบมันออกจากหัวได้ ทุกๆครั้งที่มันโผล่มา

รวมถึง ..... ใช้เพื่อสร้างกำลังใจให้กับก้าวเดิน ที่เป็นคน ไม่ค่อยมีความมั่นใจในตนเองได้ด้วย...

ชีวิตผม ทำท่าว่า .... จะไปได้ด้วยดี ...

แต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิง ไปช่วยงานที่ร้านอาหารที่คุณแม่ทำงาน ก็เป็นเรื่องที่สนุกสนาน

ชีวิตกำลังมีความสุข ....

........................................

แต่แล้ว ....

วันหนึ่ง .... ผมก็ถูกชายปริศนา 2 คน .... ป้อนยาอะไรบางอย่างเข้าไป

มันทำให้ผม .... ต้องเชื่อฟังมัน .... และในระหว่างที่กำลังจะโดนพวกมัน ข่มขืน ....

ก้าวเดินก็เข้ามาช่วยไว้ ..... และโดนพวกมันทำร้ายเข้า

แล้วมันก็พูดกับผมอีกครั้ง

พูดว่า ตอนนี้ .... พวกเรามีพลังมากพอแล้ว

มันสามารถออกมาได้ .... ให้มันออกมา ....

....................................

- จะต้อง ... ช่วยก้าวเดิน!! ... -

- ชั้น ... จะมาโดนควบคุมแบบนี้ไม่ได้!! -

เปรี้ยะ!! ....

*

* ใช่แล้ว ..... เธอจะมาโดนควบคุมแบบนี้ไม่ได้ ... *

* เธอได้รับสารอะไรเข้าไปนี่ .... ตอนนี้ชั้นรู้สึกได้เลย *

* ร่างกายเธอสามารถที่จะใช้พลังของชั้นได้ *

* ใช้ชั้นสิ ... *

*

- เธออีกแล้ว!! ... ชั้นไม่เอา .... -

*

* มั่นใจจริงๆเหรอ ... ว่าจะไม่เอาพลังของชั้น *

* เขาจะแย่แล้วนะ .... คนที่เธอรักที่สุดหน่ะ *

*

- ....... -

*

* จะเอา หรือไม่เอาหละ *

*

ไม่มีทางเลือกใดจริงๆ ....

สุดท้าย .... ผมก็ตัดสินใจรับพลังของมัน

- ชั้นจะต้อง ... ช่วยก้าวเดิน!! -

เปรี้ยะ~~!

.............................................

คงเป็นเพราะยาเสพติด นั่น ..... ทำให้ผมสามารถเรียกมันออกมาได้

และสำเร็จ ...

ผมเรียกมันออกมา .... และจัดการชายพวกนั้นลงได้

ด้วยพลังอันมหาศาล จากสิ่งที่เรียกออกมา ....

จากเจ้าสิ่ง ที่คอยตะโกน และตามรังความผมมาตลอด

มันคล้ายปีศาจ .... มันมีเงาสีดำ ....

มันรูปร่างเหมือนเด็กผู้หญิง

และมันกำลังจะกลืนกินผม ......

แต่ ... ผมไม่ให้มันกลืนกิน ....

ผมต่อต้านมัน .... จนสามารถต่อต้านมันได้สำเร็จ .....

ผมป้องกันตัวเอง จากมันได้ ......

และผมรู้ตัวเลยว่า .... ผมใช้พลังของมันได้

ผมมีพลังของมัน .... แต่ในเวลาปกติ .... ประจุเวทย์ของผมไม่เพียงพอที่จะใช้พลังของมันได้

จำเป็นจะต้องพึ่งยาพวกนั้น ..... ที่ในตอนนั้น ... ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

เพียงแค่ ... ผมไม่คิดจะพึ่งพลังของมัน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ

เพราะผม ... เชื่อมั่นในตัวของผมเอง .....

ผมช่วยน้องของผมมาได้สำเร็จ พร้อมทั้งโกหกหน้าตายไป ... ไม่บอกความจริงกับน้อง ....

เพราะคิดว่า เรื่องแบบนี้ ... เก็บงำไว้จะดีกว่า ....

...........................

ต่อมาไม่นาน .... ผมก็ได้รับรู้ความลับบางอย่างเข้า ....

ความลับที่แม่ กับ น้าธิดา ไม่ยอมบอกผมแต่เด็ก

มันก็คือ ... ตัวผมได้ตายไปแล้ว .... ในตอนเกิด

.....

ผมรู้สึกอึ้งมาก ...

และคะยั้นคะยอ ให้แม่กับน้าบอก จนในที่สุดพวกท่านก็ยอมบอกออกมา

ว่าในตอนแรก มีเพียงก้าวเดินเท่านั้นที่รอด ......

ส่วนตัวผมนั้น ตายเพราะมีส่วนบางส่วนในร่างกายไม่สมประกอบ ขาดเนื้อเยื่อกับเซลเม็ดผิวในการต่อต้านสภาพอากาศ และไร้ซึ่งประจุเวทย์ของตนเอง

ผลในใบเกิด จึงกลายเป็นว่า ... ผมตาย

แต่เพราะในตอนนั้น ... มีองค์กร บางอย่าง ที่แม่ไม่รู้จักเข้ามาช่วยเหลือ

โดยแบ่งเอาเนื้อเยื่อเทียม เซลเม็ดผิวเทียมให้ผมมา ...

รวมทั้ง .... ใช้วิทยาการและเวทยาการประหลาด ในการดึงเอาประจุเวทย์ของก้าวเดินและคุณแม่มาให้ผม

ทำให้ผม .... มีชีวิตอยู่ต่อมาได้ถึงทุกวันนี้

นั่นเป็นสาเหตุเริ่มต้น ... ที่ทำให้ผมเดาได้ว่า .....

เจ้าเสียงที่คอยหลอกหลอนนั่นคืออะไร

และมันต้องการให้ผม ทำอะไรต่อไป

เรื่องที่มันคอยกระซิบบอกผม ทุกๆอย่าง

อาจจะมาจากองค์กรที่ทำให้ผมรอดขึ้นมา

และองค์กรนี้ ... อาจจะต้องการอะไรจากผม

น่าเสียดาย .... ที่ผมไม่มีพลังพอจะทำอะไรนอกจากจะ .... ดำเนินชีวิตประจำวันต่อไป

สร้างความฝันเป็นของตนเอง

ต่อสู้กับภาพหลอน

ดำเนินชีวิตไปอย่างมีความฝัน

ต่อสู้กับภาพหลอน

ทำตัวให้เป็นลูกชายที่ดี พี่ชายที่น่าเคารพ

ต่อสู้กับภาพหลอน

ผมอยากจะเป็น .... คนที่ดีของครอบครัว ...

เพราะครอบครัว ก็รักผม ... แม่ก็รักผม .... หมดหัวใจทุ่มทุกๆอย่างให้

แต่ผมไม่แน่ใจกับก้าวเดินนัก

บางครั้ง .... ก็เกิดความไม่แน่ใจขึ้นในชีวิต ....

ถ้าหากผมเป็นอะไรขึ้นมา ... หรือตายขึ้นมา ...

ก้าวเดินจะเสียใจไหมนะ .... ที่ผมตาย

จนเผลอถามก้าวเดินออกไปหลายครั้ง

"นายรักชั้นป่ะ"

และทุกครั้งที่ได้คำตอบมาคือ

"เออ .... รักดิ .... แบบครอบครัวนะ"

ดีใจจัง ....แค่นั้นก็พอใจแล้วหละ ....

ดังนั้นแล้ว นายก็จงเชื่อชั้นนะก้าวเดิน .... ชั้นก็จะรักนายและแม่เช่นกัน

ชีวิตที่ทำท่าเหมือนจะราบรื่น

ภาพหลอน .. ตามรังความ ......

พบเจอกับ เด็กสาวขี้เหงา .... กับเด็กสาวที่โดดเดี่ยว

ภาพหลอน ตามรังควาน ....

แสดงความเท่ของพี่ชายให้เห็น พาน้องชายเข้าเรียนในที่ๆวาดฝันกันไว้

ภาพหลอน ตามรังความ

พบเจอกับหนิง ... ฝ้าย ... ตุ้มติ้ม .... เมย์

ภาพหลอน ตามรังความ

แสดงความเป็นชายให้ก้าวเดินได้เห็น .....

ภาพหลอน ตามรังความ

ทำตัวเป็นสาวดุ้น ที่แสนจะประสบความสำเร็จ

ทุกอย่าง ... มันก็เหมือน .... คนธรรมดาหมดจนกระทั่ง ....

อลิซ ..... โผล่เข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง .... หลังจากเธอหลุดพ้นความเป็นเด็กสาวที่โดดเดี่ยว

เธอเป็นมนุษย์ที่อยู่ในโครงการทดลอง บางอย่าง

ที่ทำให้สามารถโอนถ่ายประจุเวทย์ใส่ร่างคนอื่น

เพื่อควบคุมได้

แต่เพราะโครงการนี้ มีอัตราสำเร็จต่ำและไม่มีความคุ้ม จึงโดนยกเลิกไป

มีเพียงเธอคนเดียวที่รอดมาได้ ....

และ เธอก็ .... ใช้มันกับผม เพียงเพราะเธอ อยากจะใกล้ชิด

และผูกพันกับผม โดยหารู้ไม่เลยว่า ....

นั่น ... คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง ที่ทำให้ ผม ..... ได้มันมาอีกครั้ง ....

พลัง ... ที่คิดว่าไม่น่าจะได้เจอกับมันแล้วตอนเด็ก ....

เพราะผมได้ประจุเวทย์มา มากพอที่จะกระทำมัน

ประจุเวทย์ระดับต่ำของแม่ 1 ใน 3

ประจุเวทย์ระดับกลางของก้าวเดิน 1 ใน 2

และประจุเวทย์ระดับสูงของอลิซ 3 ใน 5

ผมจึงได้ทดลอง .... ใช้พลังของผม .... เพื่อสร้างบางสิ่งขึ้นมาดู .....

ด้วยพลัง ที่พิเศษของผม ทั้งการโอนถ่าย ส่งผ่าน ควบคุม ซ่อมแซม ดัดแปลงพันธุกรรม

ทำให้ ผมสามารถ เปลี่ยนเซลบางส่วน ... จากตัวผม ....เศษภาชนะเวทย์ รวมทั้งสารเสพติด ที่ได้จากอลิซ และกลุ่มเศษดิน

และมันก็กำเนิดขึ้นมาได้จริงๆ .....

ร่างกายของผมอีกคน .... ที่แยกกันเป็น 2 ความคิด อิสระจากกัน

มีความทรงจำร่วม ... มีการควบคุมแยกอย่างอิสระ ..... ความรู้สึกแยกอย่างอิสระ ....

หน้ากากจิ้งจอก ....ได้กำเนิดขึ้นมาแล้ว ....

และผมก็ได้ส่งมันไปทดสอบความสามารถเล่นๆ ....

ไม่น่าเชื่อเลย ... ด้วยความสามารถประหลาด จากร่างกายนั้น

ผนวกกับพลังของ สิ่งที่คอยตามรังควานผม ...

จะกลายเป็นผลดีไปเสียได้ ....

ร่างกายของหน้ากากจิ้งจอก นั้นแข็งแกร่ง ....

และมันจะแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีก เมื่อมันได้รับสารเสพติดเข้าไป

ความสามารถของร่างกายจริงของผม อย่างเช่นเสน่ห์ หรือแรงดึงดูดทางเพศ

ก็ถูกส่งผ่านไปยังร่างนั้นด้วย ... ทำให้ร่างกายนั้นมีเสน่ห์ 2 เท่า

แต่ผมไม่ได้สนใจที่จะให้มันแข็งแกร่ง ...

ตัดสินใจได้แล้วแท้ๆ .... แต่ ... ก็ต้องมาพบกับสิ่งใหม่ ... ที่เป็นจุดนำพาให้ผมเปลี่ยนไป

ผมได้รู้ว่าแม่ของผม ... ติดยาเสพติด .... ขั้นรุนแรงที่ขาดไม่ได้

....

เป้าหมายใหม่ ... จุดเริ่มต้นใหม่ของผม จึงเกิดขึ้น

เพื่อช่วยเหลือแม่ .....

ผมจึงหันหลังกลับมาใช้ หน้ากากจิ้งจอกอีกครั้ง เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ของผม

สิ่งที่ต้องทำทั้งหมดก็คือ .... ค้นหาวิธีแก้ไข .... และช่วยเหลือแม่

พลังของผมมันมีประโยชน์มาก .... เริ่มต้นจากการหว่านเสน่ห์ ล่อลวง

และเมื่อพวกเขาโดนร่างกายของหน้ากากจิ้งจอกจูบ ...

พวกเขาก็จะตกเป็นทาสของผม

ยินดีที่จะทำตามทุกอย่างที่ผมสั่ง

อีกทั้ง สารเสพติดเวทย์ ที่ใช้ในการสั่งการ ควบคุม

ก็ถูกทับด้วยพลังของผมอีก ....

แสดงให้เห็นว่า พลังของผม เหนือกว่าพลังของสารเสพติดเวทย์ทั้งปวง

ผมดำเนินการต่อไปเรื่อยๆ ...... จากเล็กๆ ไปจนถึงระดับกลาง ... ลึกเข้าไปในเบื้องหลังของวงการ

ผมก็ได้เห็น ....เหล่าเด็กๆ .... มากมายนับพัน ที่ต้องตกเป็นทาสของสารพวกนี้

เหล่าหญิงสาว ที่ต้องตกเป็นเหยื่อของสารเสพเวทย์ติดพวกนี้ .....

เหล่าคนทุกทรมาน จากความผิดแปลก ของสังคม

การยอมรับ ในสิ่งที่ไม่ควรจะเป็น

ผมยอมไม่ได้ .... 

ผมรู้พลังของผมดี .... พลังของผม ... สามารถพัฒนาได้เรื่อยๆ

ถ้าหาก .... ผมสามารถพัฒนาพลังต่อไปได้หละก็ ....

ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือ คนติดยาเสพติด แต่พลังของผมจะช่วยคนพิการและอื่นๆได้อีกมาก

สิ่งที่อยากจะทำต่อไปคือ .... กวาดล้างพวกมันให้หมดไป ...

ในอนาคตจะได้ไม่ต้องมีใครมาเป็นเหยื่อของมันอีก

ผมเริ่มต้นกวาดล้าง .... ไปพร้อมกับสืบหาองค์กรลับนั่น

จนผมได้ข้อมูลคร่าวๆมาแล้ว

แต่ก็มาเกิดเรื่องบางอย่างเข้า ....

พลังของผม รั่วไหล ... ไม่สามารถควบคุมได้ .... ในเชิงของการแพร่กระจาย

และมันก็โดนเข้ากับ ... คนที่ผมไม่ต้องการให้โดนมากที่สุด

อย่างหนิง ฝ้าย เมย์ ตุ้มติ้ม ......

ยังดี ... ที่มันไม่แสดงผล ... กับคนที่แบ่งประจุเวทย์เข้ามาในตัวผม

นั่นคือ ก้าวเดิน แม่ และอลิซ .....

แล้วมันก็กลับมาพูดกับผมอีกครั้ง ....

มันเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนผมอยู่ในหัวต้องการ

มันหัวเราะอย่างพึงพอใจในหัวของผม ....

ผมได้รู้แล้ว .... ว่ามันต้องการอะไร .... สิ่งที่แท้จริงของมันก็คือ .... ให้ผมแข็งแกร่งขึ้น

ด้วยการเจริญเติบโตจากพลังของมัน .... และไปพบมัน .... เพื่อที่จะได้ให้มันกลืนกิน....

แต่ผมไม่ยอมหรอก .... ผมจะต้อง ..... ตามหามันให้เจอ

วิ่งไปตามเกมของมัน ....และจะต้องชนะมัน ....

กลืนกินมันเข้ามาเป็นของผมเอง .....

นั่นคือทางเดียว ที่ผมจะรอด .....

เพราะ .... ถ้าหากผมสามารถช่วยเหลือทุกๆคนได้แล้ว ..... สร้างภูมิคุ้มกันไม่ให้มนุษย์ติดสารเสพติดเวทย์ได้

ช่วยรักษามนุษย์ทุกๆคนบนโลกได้ ....

 .... วิธีปลดปล่อยมนุษย์ออกจากพลังของผม มีทางเดียว ... นั่นคือ .... ร่างกายจริงๆของผมจะต้องตาย ....

รวมทั้งทำให้ร่างหน้ากากจิ้งจอกและวิญญาณของผมสลายหายไปด้วย .....

แต่ถ้าผมได้กลืนกินมันมาแล้ว .... นอกจากจะช่วยมนุษย์โลกไว้ได้

ผมอาจจะมีทางรอดอย่างอื่นก็เป็นได้ .....

และนั่นเอง .... คือความทะเยอทะยานของผม .... จากการที่จะช่วยเหลือเหล่ามนุษย์

ต้องแปรผันตัวเอง มาเปลี่ยนมนุษย์ทั้งโลก ให้กลายเป็นทาสเสียก่อนเพื่อเพิ่มพลัง ...

ตามมาด้วยเดินเกม ตามหากลุ่มคนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของมัน

ทำตัวเป็นตัวชั่วสุดจะบรรยาย

ทำร้ายได้แม้กระทั่งน้าที่รักของตนเอง

ได้รับรู้ว่า .... หนิง ฝ้าย เมย์ ตุ้มติ้ม ... จริงๆแล้ว .... ไม่ใช่มนุษย์ปกติ ..

แต่เป็นสิ่งมีชีวิต ที่น่าจะคล้ายๆกับตัวผมเอง ...

สุดท้าย ... ก็แค่

โดนมันปั่นหัว ให้เกิดอารมณ์โมโหอย่างที่สุด

เท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อเพิ่มพลังของตนเองให้ถึงขีดสุด

จนในที่สุด .... ก็ได้เจอกับมัน ....

ที่มีหน้าตาเหมือนกับแม่ ....

คิดว่าจะชนะ ....

คิดว่าจะกลื่นกินมัน

แต่แล้ว .....ทุกๆอย่าง ผมก็คิดผิด ..... ผมไม่สามารถชนะมันได้ตั้งแต่แรกแล้ว

และผม ... ก็สูญเสียทุกอย่างไป ....

ก่อนที่ร่างกายของผม ...

........

..............................................

-----------------------

------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Up above the world so high,

Like a diamond in the sky!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

และก็ได้เวลา .... ตื่นขึ้นมา พร้อมกับ.... ให้กำเนิดลูกแล้วหละ ......

หลังจากหลับมานานแสนนาน .....

ชั้นคงให้ความทรงจำกับเธอไม่ได้ ...... และเธออาจจะได้ของแถมเพิ่มขึ้นมาหน่อย

แต่สิ่งที่เธอน่าจะได้รับตลอดไปก็คือ .... ความสุขจากนี้ ..... ที่จะเพิ่มพูน ขึ้น ....

ไปจนถึงวันนั้น .....

ต่อจากนี้ไป ..... เธอจะไม่รู้อีกแล้วว่าตัวตนของเธอคือใคร....

ตัวตนใหม่ของเธอก็คือ .... เดลต้า ....

....................................

"ได้มาแล้วหละ .... เด็กทั้ง ห้าคนเลย ..."

".... เห้อ ....กว่าจะอ้างได้ว่านำร่างกายมารักษา ก็นานเลย"

"ร่างกายของเด็กผู้หญิง ห้าคน .... ที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์ ก่ออาชญากรรม สถานีตรวจสอบพลังเวทย์"

"ถามจริงๆเถอะ .... มายด์ .... นี่เป็นแผนของอัลฟ่าด้วยหรือป่าว"

"ป่าว ......"

"เห! .... งั้นก็เป็นแผนของเธออีกเหรอ!!!"

"ไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือไง!! .... "

"ป่าว ....."

"อ้าว ?"

"นี่ แผนของอัลฟ่าเป็นอะไรบ้างเล่าให้ชั้นฟังหน่อยสิ!!"

"แบบนี้ ก็งงเหมือนกันนะ!!"

"ชั้นแค่อยากจะช่วยเด็กห้าคนนี้ก็เท่านั้น ..... แต่ก็เป็นการทำบาปไปด้วยในตัว .... และก็เป็น .... การช่วยเร่งเวลาให้อัลฟ่าด้วยเช่นกัน ......."

กรึก ...

"จะ .... จะฟื้นเด็กห้าคนนี้ ด้วยผลึกของอัลฟ่างั้นเหรอ!!"

"อืม ....."

"แบบนี้ ... ทั้งห้าคน มันก็เหมือนเป็นอัลฟ่า ทุกคนดีๆนี่เองไม่ใช่หรือไงหน่ะ"

"ไม่เหมือนหรอก ไอ้คุณแม็กซ์ .....คุณนี่โวยวายคนเดียวเลยนะ"

"จะว่า เป็นอัลฟ่าก็ได้ จะว่าไม่เป็นก็ได้หละนะ ...."

"อ้าว ผิดเหรอ ...."

"ถ้าเรียกให้ถูกคงเป็น .... การแบ่งชีวิต ... ของอัลฟ่า .... ให้กับเด็กทั้งห้าคนนี้ .... และบังคับให้พวกเธอ .... เดินไปตามเกม ที่พวกเราต้องการ .... เพื่อเร่งเวลามากที่สุดเท่าที่ทำได้ .... ให้เขาตื่นขึ้นมา"

".....โฮ่ ... ยิ่งเร็วยิ่งดีจริงๆแหละ ...."

"จะให้พวกชั้นช่วยอะไรไหม"

"ยังไงก็เป็นความผิดของชั้น .... ให้ชั้นช่วยเถอะ"

"... ความผิดของชั้นด้วย .... ให้ชั้นช่วยด้วยนะ"

"สโรชา มะม่วง ... ไม่ต้องหรอก .... แคทริคเซียกับไลท์นิ่งด้วย .... ว่าแต่คุณธิดา หละว่าไง"

"ชั้นไม่ร่วมวงนี้ด้วยหรอก .... ชั้นลงไปช่วยเลี้ยงเด็กแล้ว ...."

"แย่จางน้า .... งานนี้ ช้านม่ายอาวด้วยแล้วน้า ... ยางม่ายอยากตาย"

"อ่า ... ใช่ ชั้นก็ไม่เอาด้วยแล้วนะ รอบที่แล้วนี่ โดน

"ไม่ต้องหรอก .... ปล่อยให้มันเป็นไป ... เจริญเติบโตขึ้นมาดั่งดอกไม้ในป่า..... แม้จะเป็นเมล็ดพันธ์ ที่โดนดัดแปลง .... แต่ก็เติบโตขึ้นตามธรรมชาติ ไม่ใช่หรือไง ...."

"ตามธรรมชาติงั้นสินะ ...."

"..........."

"แต่แค่ซื้อปุ๋ยไปเติมให้มันใช่มั้ย ..... มายด์"

"อืม....."

:-------------------------------------------------------:

รายชื่อเด็กทารกที่เข้ารับการรักษา

ตุ้มติ้ม

ฝ้าย

เมย์

หนิง

อลิซ

:-------------------------------------------------------:

............

.....................................

------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

When the blazing sun is gone,

When the nothing shines upon,

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แสงสว่างเริ่มต้น ..... อีกครั้ง ......

เราอยู่ที่ไหนกัน ..... ว่าแต่ ...... เรา ...... เป็นใครกัน

"แอ้!! .... แฮะๆ ...."

เรา .... กำลังร้อง .... จ้องมองใบหน้าของคนสองคน .... เบื้องหน้าเรา

และยื่นมือ ..... ออกไป .....

" ......ลูกของชั้น... ชื่อเดลต้า ....... ต่อจากนี้ไป ..... เธอจะต้องดูแลเดลต้า ให้ดีที่สุด เข้าใจมั้ย ...ทรายขาว"

เสียงของผู้ชายคนนั้น .... ที่ฟังดูอบอุ่น ......

"ค่ะ .... ท่านวอล์คเกอร์"

และเสียงของ .... ผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับร่างกายของเธอ .... ที่เข้ามาใกล้ตัวเรา

เธอค่อยๆลูบหัวเราช้าๆ ......อย่างอบอุ่น .......

".....คุณหนูเดลต้าคะ ....ฝากตัว .... ด้วยนะคะ"

อือ .... อะไรกันนะ .... เหมือนลืม .... อะไรไปสักอย่าง

จำไม่ได้เลย .... ว่ามันคืออะไร

เราจำไม่ได้เลย ....

เหมือนกับว่ามัน .... ผ่านมายาวนาน จนจำไม่ได้ ....

......................................

- จิ้บ~~~ จิ้บๆ ... -

เสียงนกร้องในยามเช้า ? ......

เช้าแล้ว! ....

เราลืมตาลุกขึ้นมา พร้อมกับหันไปเขย่าๆพี่ทรายขาว!

"พี่ทรายขาว เช้าแล้ว!! เช้า~~~ แล้ว!!!!"

ใช่แล้วหละ!! วันนี้เป็นวันพิเศษ!!

เพราะเป็นวันที่เดลต้าจะไปเข้าเรียนวันแรกหละ!!

พี่ทรายขาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มหวานให้กับเดลต้า

"อืมมม .... แหมคุณหนูคะ .... นี่มันเพิ่งตีห้าเองนะคะ"

อ้าว ตีห้าเองเหรอ ....ทำไมเวลามันผ่านไปช้าจังเลย

"งือ ....."

เดลต้าทำหน้าและเสียงเสียใจนิดๆ

"คิกๆ"

อยู่ๆพี่ทรายขาวก็หัวเราะยิ้มหวาน

"?"

.... พร้อมโผตัวขึ้นอุ้มเดลต้า

ฟุบ!!

"หวา!! พี่ทรายขาว"

"แต่... มันก็อีกแปบเดียว! งั้นเราไปทำอาหารเตรียมทาน พร้อมกับรอปลุก คุณพ่อกัน เอาไหมคะ คุณหนู!!!"

แล้วเสนอความคิดดีๆ

เป็นความคิดที่ดีที่สุดเลย!!!

"อื้อ!!"

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปทำกับข้าวด้วยกันแล้วต่อด้วยไปปลุกคุณพ่อ

แกร๊ก ตึ้ง!!!

"คุณพ่อตื่นได้แล้ว!! เช้าแล้ว!!!"

เดลต้ากระโดดขึ้นเตียงไปนั่งทับคุณพ่อแล้วเขย่าๆให้คุณพ่อตื่น

"อืมมม ..... อะไรกันเดลต้า .... ยังเช้าอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ...."

คุณพ่อโวยออกมาแล้วหลับตาต่อ

เดลต้าอมลมแก้มป่องทำเสียงโมโห!!

"งื้ออออออ!!!"

"... อ่า ... จ้าๆ .....ต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนใช่ไหม .... หืม .... ไหนอยากให้พ่อตื่น หอมแก้มพ่อก่อนเร็ว เดลต้า"

คุณพ่อเห็นเดลต้าทำแบบนั้น ก็ค่อยๆยิ้มแล้วยื่นแก้มให้

เดลต้าดีใจที่สุดเลยหละ

"เย้ ...... รักคุณพ่อที่สุดเลย .... "

พรอมกับยื่นหน้าไปจุ้บคุณพ่อ

 "จุ้บ!!!"

............

ชั้นเติบโตมาในบ้านหลังเล็กๆที่มี 2 ชั้น สวนรอบบ้านที่มีขนาดเล็ก

และครอบครัวขนาดเล็กๆ ไม่ใหญ่

ประกอบไปด้วยคุณพ่อ ....ที่ทำงานเป็นทหารที่ดูเท่ไม่น้อย

และพี่ทรายขาวคนรับใช้ ที่คอยเลี้ยงดูห่วงใยชั้นมาตั้งแต่เด็กๆ

พวกเราไม่ใช่ครอบครัวที่รวยอะไรมากมายนัก

แต่ก็ไม่ได้ยากจนข้นแค้นอะไรนัก

แม้ว่าคุณพ่อจะไม่ค่อยมีเวลาให้ชั้น ....

แต่พอท่านมีเวลาเมื่อไหร่ ก็จะใส่ใจและทุ่มเทให้ชั้นเต็มที่

พี่ทรายขาวก็ทุ่มเททั้งกายและใจให้กับชั้นเหมือนกัน....

ชั้นรักพวกเขามากๆเลยหละ มากจริงๆนะ .....

ดังนั้นชั้นพูดได้เต็มปากเลยว่า

ทุกๆอย่าง ในทุกๆวันนี้ คุณพ่อกับพี่ทรายขาวสร้างความสุขให้ชั้นมากๆเลย

...........

"ต่อไป เดลต้าจ๊ะ ... ลุกขึ้นพูดได้เลย"

"ค่ะ! ... หนูชื่อว่าเดลต้า ..... เป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว ที่บ้านมีสมาชิกทั้งหมดสามคน ประกอบไปด้วยตัวเดลต้าเอง คุณพ่อวอล์กเกอร์ที่ทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาคอยเลี้ยงดูเดลต้า และพี่ทรายคนที่คอยเลี้ยงดูเดลต้ามาตั้งแต่เด็กๆ ..... ถึงแม้ว่าครอบครัวเราจะไม่ใหญ่ .... แต่เราก็มีความสุข แม้จะไม่มีแม่ แต่มีทุกๆคน ก็มีความสุข เดลต้ามีความสุขดี ... เดลต้า .... ก็จะเป็นเด็กดี เพื่อให้ทุกๆคนมีความสุขเช่นกันคะ! เดลต้ารักคุณพ่อกับพี่ทรายขาวมากๆเลย อยากจะมีความสุขแบบนี้ .... ตลอดไป! ... จบแล้วค่ะ!"

นั่นเป็น ... ความรู้สึกจริงๆของชั้น .... จริงๆนะ .....

อยากจะมี .... ความสุขแบบนี้ตลอดไป

................

"เด็กไม่มีแม่!! ... ว้าย เด็กไม่มีแม่"

"ดะ ... เดลต้าไม่มีแม่แล้วจะเป็นอะไรหละ กาโอ้!!!!!"

"ไม่มีแม่ ก็คือไม่มีแม่สิ ฮ่าๆ"

"แบร่ๆๆ"

"ร้องแต่กาโอๆ ... เหมือนคนบ้าเลย"

"ฮืออออ ....."

กึกๆๆๆ

"คุณหนูคะ.. เป็นอะไรหรือป่าวคะ ... ร้องไห้เหรอ ....ไม่ร้องนะคะ!!!!!"

"หวา .... คนใช้ของเดลต้ามาแล้ว!!"

"หนีเร็วๆ"

ฟุบๆๆๆ

"ฮื้อออ พี่ทรายขาว ....กาโอ!!"

"ไม่เอานะจ๊ะ ... คนเก่ง ... ไม่ร้องนะ ....โอ๋ๆๆ"

"ฮื้อออ .....ทำไม ... เดลต้าไม่มีแม่แบบคนอื่นหละคะ .... ฮึก ... อึก .... ฮื้ออ แล้วทำไม ... พี่ทรายขาวถึงได้เข้ามาเป็นคนคนคอยเลี้ยงดู .... ฮึก .... ไม่ใช่คุณแม่ที่คอยเลี้ยงดู"

"..... พี่ .... ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ..."

"ฮึก ....ฮื้ออออ"

"แต่"

"?"

"...... พี่คิดว่า ..... เพราะบางที ..... โลกเราอาจจะไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ ...... "

"ฮึก ... อึก ...... ไม่มีอะไร สมบูรณ์แบบ?"

"ค่ะ .... ดังนั้นแล้ว ..... เมื่อพระเจ้าเห็นว่าคุณหนูเดลต้า มีชีวิตสมบูรณ์แบบเกินไป แล้วอาจจะโตไปอ่อนแอ เพราะไม่มีภูมิคุ้มกันต่อโลกภายนอก..... พระเจ้าจึงได้สลับให้พี่ทรายขาวมาคอยดูแลคุณหนูเดลต้าแทน ... เพื่อจะได้ ..... สร้างภูมิคุ้มกันให้คุณหนูเดลต้าหละมั้งคะ ....."

"ฮึก ... จริงๆเหรอ?"

"ไม่หรอกค่ะ ..... แค่ฟังมาจากการ์ตูน...."

"เฮะๆ .... ฮึก อึก เฮะๆ"

"ยิ้มได้แล้วเหรอคะ หัวเราะใหญ่เชียว งั้น .... กลับบ้านกันนะคะ ... คุณหนูเดลต้า"

"กาโอ!...."

............

"แม่มดก็สิ้นใจ!! ล้มลงที่ตรงนั้น"

"ก้าโอ้!!!!! แม่มดถูกปราบได้แล้ว!!! คุณพ่อคะ แม่มดถูกปราบแล้ว!!"

"ฮ่ะๆๆ .....จ้าเดลต้า ... จุ้บ"

"คิกๆ ...."

"งือ~~กาโอ แล้วๆ ... เป็นยังไงต่อไปเหรอคะ!! .... พี่ทรายขาว"

"แล้วเมื่อมังกรยักษ์ กับแม่มดร้ายถูกปราบ .... เจ้าชายก็ขับราชรถ มารับเจ้าหญิงกลับวัง เพื่อไปครองรักกันมีลูกด้วยกัน .... และจบอย่างมีความสุข .... ค่ะ"

"เย้!! กาโอ"

"เอาหละ .... เดลต้า ... ได้เวลาเข้านอนแล้วนะ มา หอมแก้มกันหน่อยมั้ย"

"ค่ะ!! .. จุ้บ!!"

"จุ้บ.... วันนี้พ่อมีงานหน่ะ .... คงให้พี่ทรายขาวส่งลูกเข้านอนแทนนะ"

"กาโอ .... "

"งั้นพ่อไปแล้วนะ ..... เดลต้า"

"ค่า~~~~~"

"..... มาค่ะ คุณหนูเดลต้า .... ห่มผ้า นอนกอดกับพี่ทรายขาวดีๆนะ ...หลับตานะคะ .... เดี๋ยวพี่ทรายขาวร้องเพลงกล่อมให้ฟังนะ"

"กาโอ ...."

".... ทวิงเกิล ... ทวิงเกิล .... ลิทเทิ้ล ... สตาร์ .... ฮาว ... ไอ ... วอนเดอร์ วอท ยู อาร์~~~~"

.............

ชีวิตของชั้น .... ควรจะเหมือนคนปกติทั่วไป .....

จนกระทั่ง .... ชั้นรู้สึกว่าชีวิตของชั้น ... เปลี่ยนไป

นับตั้งแต่วันนั้น ....

แม้ชั้นจะจำได้ไม่ค่อยถนัดนัก .... แต่วันนั้น ....

เป็นวันที่กำลังจะถึงวันเกิดชั้นแล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม .... ถึงได้จัดฉลองก่อนวันนั้น

พวกเราฉลองกัน ด้วยเค้กก้อนใหญ่ กินอาหารร่วมกัน

อยู่พร้อมหน้ากันระหว่างชั้น คุณพ่อ และพี่ทรายขาว

พวกเราทานอาหาร ปรบมือ และร้องเพลง ....

เพลง ที่ชั้นชอบฟังมากที่สุด

ทวิงเคิล ทวิงเคิล ลิทเทิ้ล สตาร์

เพลงที่สร้างความฝันให้ชั้น และทำให้ชั้นอยากจะโตไปเป็นคนเล่านิทาน พากย์การ์ตูน และร้องเพลง ให้คนอื่นมีความสุข ....ให้เหมือนกับที่พี่ทรายขาวคอยทำให้ชั้นมีความสุข ....

เราทานอาหารกันจนอิ่ม ..... พี่ทรายขาวก็เอายาอะไรสักอย่างมาให้ชั้นทาน

ชั้นทานมันอย่างเต็มใจและยินดี ....

มันทำให้ชั้นง่วงมาก

ก่อนที่ชั้นจะ .... หลับฝันไป ....

ฝันว่าชีวิตของชั้น นั้นมีความสุขมากๆ ....

ไม่มีเจ้าชาย ... ไม่มีเจ้าหญิง .... ไม่มีราชรถ .... ไม่มีวัง .... ไม่มีมังกรยักษ์ .... ไม่มีแม่มดร้าย

มีเพียงเราสามคน .....

มีเดลต้า .... มีคุณพ่อ ..... และมีพี่ทรายขาว .... ที่เหมือนกับเป็นคุณแม่ .... ของเดลต้า

เพียงเท่านี้ .... เราก็มีความสุขเสียยิ่งกว่า ....... เจ้าชายและเจ้าหญิงแล้ว.....

เพราะเรามี กันและกัน .....แค่ 3 คน ..... นับจากนี้ และตลอดไป

............

.......................................................

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Then you show your little light,

Twinkle, twinkle, all the night.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

บุ๋ม~~~~~~

สายระโยงระยาง ..... อยากจะออกไปเล่น ....

บุ๋มมม~~~~ ...

- คุณ .... พ่อ .....พี่ .... ทราย .... ขาว .... -

- ช่วย .... หนูด้วย .... -

บุ๋ม ....

- เราอยู่ ... ที่ไหน .... -

- ในน้ำ ? ... หายใจ ... ? .... ไม่ออก ....?-

- อยากออกไป ... จากที่นี่เหลือเกิน -

เรา .... อยากจะออกไปเล่นข้างนอก

ไปเล่นกับพี่ทรายขาว .... กับคุณพ่อ

บรึ๋มมม ...~~~~

-ขยับตัวไม่ได้ .... อยากจะออกไป .... -

-คุณพ่อ พี่ทรายขาว ... ช่วยหนูด้วย ... พาหนูออกไปที ... -

......

อะไร ... แล่นเข้า มา ... ในหัวเรา ..... เยอะไปหมด ....

บรุ๋ม~~~~~~...~~~~

-อะไรบางอย่าง .... อะไรกันหน่ะ .... -

-เหมือนจะเห็น ... อะไรบางอย่าง.... -

- มันเข้ามาในหัวของเราเยอะแยะไปหมด .... -

อะไรกัน ... เรารู้สึกเหมือนว่า ... เรากำลังได้เรียนรู้อะไร ..... มากมายไปหมด

ร่างกายของเรา กำลังมีอะไรไหลเข้ามา ... รู้สึกเหมือน .... ใช้พลังได้

พลังอะไรสักอย่าง .......

กึก. .... กึกๆ

- ไม่ .. .ไม่นะ ... มันน่ากลัว .... อย่าเข้ามา .... ไม่เอา!! ... ไม่เอา -

*

* พื้นฐานการใช้ชีวิต*

* หนังวิ่งไล่จับ *

* เคมีเบื้องต้น *

* ต่อไปนี้เป็นข่าวภูมิอากาศ *

* การสร้างสรรค์สิ่งใหม่ *

* ความตายเป็นเช่นไร *

* พลังเวทย์อันยิ่งใหญ่ *

* กีฬาเวทย์เป็นเช่นไร *

*ยาเสพติดเวทย์ *

* แรงโน้มถ่วง *

* ทุจริต *

*

- อะไรกัน ... เรื่องอะไรกัน ... มันเข้ามาในหัวของเราเยอะแยะไปหมด -

- คุณพ่อคะ พี่...?..... พี่อะไร .... เราลืม ... ใครไป ไม่นะ .. ลืม ลืมพี่อะไรพี่สักอย่าง

- ไม่เอาแล้ว .... คุณพ่อคนเดียวก็ได้.... ได้โปรด ... ช่วยหนูด้วย ... -

- คุณพ่อ .... คุณพ่อคะ!!! -

*

* ความตาย *

* คุณพ่อ *

* ความรัก รักแต่พ่อคนเดียว *

* เชื่อฟังพ่อ *

* การเกิด *

* การเหนี่ยวรั้ง *

* ความต้องการ *

* การเรียนรู้ *

* วิชา *

*

บุ๋ม~~~~~...

- เราจะตายเหรอ .... ตายคืออะไร!! -

- ไม่เอา !! ... ไม่อยากตาย ... คุณพ่อ ... คุณพ่อ!!! -

- พี่ ... ? .... จำไม่ได้ ... ใครก็ได้ ... ใคร ... ใครก็ได้ ....!! ช่วยหนูที -

*

* พลัง *

* การใช้ *

* วิธี *

*

- ไม่อยากตาย .... หนูไม่อยากตาย ... -

วิธีการใช้พลัง ... ไหลเข้ามาในตัวชั้น....

เหมือนความทรงจำบางอย่างหายไป ...

บางอย่างเข้ามาแทน .....

ไม่เอาแล้ว!! ... ต้องใช้พลัง .... เพื่อออกไปงั้นเหรอ!!

เหมือนเป็นบททดสอบ

เหมือนเป็นเกมงั้นเหรอ

- จะใช้พลัง .... ให้ .... -

*

* ".... ใจเย็นๆนะ ....." *

*

บรุ๋ม~~~~~~~.....

- ใครหน่ะ ? ช่วยหนูด้วย!! หนูกลัว -

- ที่นี่ที่ไหน!!! พาหนูออกไปที ..... -

*

* "ชั้นเป็นมิตรกับเธอ ... ไม่ต้องกลัวไปหรอก " *

*

-.... เป็นมิตรเหรอคะ .... งั้น ... ช่วยหนูที ... หนูกลัว ... กลัวที่นี่ มันเป็นน้ำ ขยับตัวไม่ได้ ... หายใจไม่ได้!!! -

*

* "ตอนนี้ ... ชั้นยังช่วยเธอไม่ได้ .... " *

*

บุ๋ม...~~~~

- ไม่เอา ... ไม่เอา!! อย่าปล่อยหนูไว้คนเดียว มัน ... น่ากลัว อะไรก็ไม่รู้ .... มันไหลเข้ามา ... ในหัวของหนู ..-

- ขยับตัวไม่ได้!! ทำอะไรไม่ได้เลย .... หนูจะตาย ... ไม่อยากตาย -

*

* "อดทนไว้นะ เธอไม่เป็นไรหรอก .... อีกไม่นาน ..... ชั้นจะพาเธอออกมาจากที่นั่นเอง ..." *

* "แต่เธอต้องอดทน ... เข้าใจมั้ย ... เชื่อในตัวชั้นนะ ...." *

*

บรุ๋ม~~~~~~....

- ถ้าหนูอดทน ... จะพาหนูออกไปใช่มั้ยคะ ? -

*

* "ใช่แล้วหละ ... ชั้นจะพาเธอออกไป" *

*

- .... งั้นหนูจะ.... อดทนนะคะ .... -

*

* "เก่งมาก" *

*

บุ๋ม~~~~~ ....

- ค่ะ ... -

*

* "อดทนนะ ... เมื่อถึงเวลา ... ชั้นจะพาเธอออกมาแน่นอน" *

* "แล้วเราจะเป็น ..... หนึ่งเดียวกัน" *

* "Make us whole" *

*

.............

ชั้นอยู่ในนี้ .... อยู่ภายในนี้ .... อดทน .... และอดทน

รอ .... และรอ ..... ได้รับอะไรมามากมาย

แต่ที่ชั้นได้รับมากที่สุดคือ รักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียว

รักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียวรักคุณพ่อ ... เชื่อฟังคุณพ่อ ... เป็นของคุณพ่อเพียงคนเดียว

บุ๋ม!!!!????

แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!

แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!แล้วเสียงพวกนี้คือใคร .... พวกเธอเป็นใคร!!!

ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!

ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!อทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!ทำไมหละ ....พวกเธอเป็นใคร!!

ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....

ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....ทำไม .... ถึงได้พูดเหมือนๆชั้น .....

ไม่นะ .... เหมือนกับ .... เรากำลัง .... แตกกระจาย ความคิด .... ไปหาสิ่งอื่นๆ ....

ที่กำลังจะเป็นเหมือนเรา .....

เกิดอะไรขึ้น!! ...

*

* จัดการพวกมัน *

* ถ้ารู้ว่าตนเองมีหลายๆคน คงอยากจะขอให้พวกนั้น หายๆไปซะ *

* การมีตัวตน หลายๆคน! *

*

มันอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ... ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ ... เราอาจจะ

คุมตัวเองไม่ได้ ... เหมือนทุกอย่างมันไปตามใจ

ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!

ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!ไม่เอานะ .... อยากหยุด .... หยุดนะ!!!!!!!!

....................

ครึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

โคร้มมม ...

วี้!! วี้ !! วี้!!!!

วี้!! .... วี้!! ..... วี้~~~!

- ระบบเกิดข้อขัดข้อง .... กรุณาตรวจสอบระบบต่างๆ -

"ระบบเซฟโหมด จะเปิดในอีก ห้าวินาที ... ห้า สี่ สาม สอง .... หนึ่ง!!"

- เปิดระบบเซฟโหมด -

- แค็ปซูลศูนย์ศูนย์ศูนย์ จะถูกเปิดออก ในอีก สาม ... สอง .... หนึ่ง -

ฟี้บบบบบบบบบบบ~~~~~

บุ๋ม~~....

ซ่า~~~~~!!!

"....... ยังปลอดภัยดีสินะ ....... เดลต้า.... มานี่มา .... พ่อจะพาไปนอนในห้องนอนนะ .... "

ฟุบ...

....................

อ่า ... ใช่แล้วหละ .... นั่นมัน .... เสียงของคุณพ่อนี่นา .....

เรากำลังจะได้ .... ออกไปแล้ว .....

คึกๆๆ ....

เอะ .... ทำไมตัวเราหัวเราะแบบนี้นะ ....

ช่างปะไรไป ..... คงจะเป็นเพราะความทรงจำที่มีในหัวมันเยอะ

เลยเอาความทรงจำที่น่าสนใจเข้ามาหละมั้ง ...

........................

แล้วคุณพ่อก็พาชั้นเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง

พาชั้นล้างตัว ..... อาบน้ำ ก่อนจะพาชั้นขึ้นเตียงนอน

แล้วเริ่มดอมดมร่างกายของชั้น ......

และคุณพ่อ .... ไม่สิ .... ท่านพ่อ ..... ไม่ได้ ต้องเรียกคุณพ่อสิ ....

และคุณพ่อ ก็ ..... เริ่ม ..... ใช้คำสั่ง .... ให้ชั้นเรียนรู้มากขึ้นด้วยความรัก

ให้ชั้น .... เป็น .... ให้ชั้นเลือกเรื่องราว ที่เคยรับมาภายในหัวทั้งหมด ..... เพื่อให้เชื่อฟังท่าน

- ชั้น ... ต้องการ .... ต้องการท่านมากกว่านี้ -

- ก็เพราะว่าท่าน ... สั่งให้ชั้นรักท่าน เพียงคนเดียว .... -

- ชั้นจึง ... ต้องการข้อมูล ที่จะทำให้ชั้น ... รักท่านเพียงคนเดียว ... -

*

* ชั้นจะไม่ปล่อยให้เธอไปรักใคร *

* ... อะไรกัน ไม่เห็นมีเด็กในท้องเลยนี่ ... *

* ความรักที่ต้องมีเพียงหนึ่งเดียว *

* ชั้นจะปกป้องเธอเองนะ ยุกกี้ *

* รักให้มากที่สุด ... *

* อุโซด้า!!!! *

* ยันเดเระ *

*

- ใช่แล้วหละ ชั้น... ได้รับข้อมูลทั้งหมดมาแล้ว -

- ชั้นไม่ต้องการ .... ให้ท่านไปยุ่งกับใครที่ไหน... -

คุณพ่อบรรเลงเพลงรักกับชั้นและเอ่ยคำพูดให้ชั้น ... รักท่าน ฟังท่าน ... มีความสุขกับท่าน

- ชั้นสั่น ... ไปหมดทั้งตัว ... ทั้งจากข้อมูลในหัว ... และจาก ... การวิ่งไล่จับของคุณพ่อ ... ที่กำลังจับชั้น อย่างรวดเร็ว และหนักหน่วง -

คุณพ่อบอกให้ชั้นเป็นของท่าน .... เป็นของท่านคนเดียว

ระหว่างที่ท่าน กำลังบรรเลงท่วงท่า เข้าหาชั้น ...

เข้ามาภายในกายของชั้น .....

ชั้นกำลังตอบรับ ...

ท่าน ...

- มันเจ็บ ... เหนื่อย ... แต่มันดีเหลือเกิน .... มีความสุข ... .เหลือเกิน -

- ... มันดีไปหมดเลยค่ะ คุณพ่อ .... ชั้นรักมัน ... รักทั้งอาวุธในการวิ่งไล่จับ ... รักทั้งท่าน .... -

- ชั้นรักท่านที่สุด ชั้นรัก .... ท่านมากกว่าใครทั้งหมด .... -

- ชั้น .... ไม่ต้องการทิ้งท่านไป .... ชั้นรักท่าน ... รักท่าน!! -

ท่านบอกให้ชั้นต้องการท่าน มากกว่านี้ มากขึ้นไปอีก มากขึ้นไปอีก!!

- ชั้นจะรักท่าน .... ให้มากกว่านี้ .... มากกว่านี้ .... และมากกว่านี้ -

- รักให้ยิ่งกว่า ข้อมูลที่ได้รับมา ... รักท่านคนเดียว ... ดั่งที่ท่าน รักชั้นคนเดียว... -

ท่านกำลังยิ้ม ... ใบหน้าท่านมีความสุข

เดลต้ารักคุณพ่อ

- คุณพ่อวิ่งไล่จับไวขึ้นแล้ว .... วิ่งไล่จับ .... ของท่าน ดีจริงๆ -

- ชั้นก็อยากจะให้ท่าน รักชั้นเหมือนกัน ให้มากเท่าๆกับ ที่ชั้นจะรักท่าน ...."

- และชั้น ...... ก็ไม่ต้องการให้ท่าน ..... ไปรักใครอื่นอีก .... นอกจากชั้น -

*

* ตายซะ *

* ชั้นจะฆ่าแก *

* จงตายให้หมด ... ทุกคน *

* ไปตายซะ *

* ชั้นจะฆ่า ... ทุกๆคนที่มาแย่งเขาไปจากชั้น

*

- ข้อมูลพวกนั้น .... ชั้น ... -

- ชั้นจะ .... รักคุณพ่อ ... ตลอดไป -

-คุณพ่อก็ต้อง ... รักชั้นตลอดไป -

- นะคะ ... -

- ... คุณพ่อ -

...............................

"คุณ~~~ พ่อ~~~~ ขา~~~~~~~~~~~"

"พ่อ ~~~~~~~ คุณพ่อ~~~~~~~~~~~~~~~~~"

"คูน~~~~~~~~~~ พ่อ~~~~~~~~ จ๋า~~~~~~~~~~~~~~~"

"พ่อ~~~~~~~~~~~ จ๋า~~~~~~~พ่อ~~~~~~~~~~~จ๋า~~~~~~"

"พ่อ~~~~~~~~~~ จ๋า~~~~~~~~~พ่อ~~~~~~ จ๋า~~~~~"

"พ่อ~~~~~~~~~ขา~~~~~~~~~~~~~~~~"

"พ่อ~~~~~~~~จ๋า~~~~~~~"

"คุณพ่อขา~~~"

"คุณพ่อขา~~~~~~"

"คุณพ่อกำลังทำอะไร?"

"คุณพ่อขา .... นั่น?"

"นั่น คุณพ่อวิ่งไล่จับกับใครคะ?"

".... อา ... ไม่นะ ... คุณพ่อกำลังวิ่งไล่จับกับใครที่ไหนไม่รู้"

"คุณพ่อ.... ของชั้น ....."

"คุณพ่อขา"

"ใคร เป็นคุณพ่อของแก!! ... นั่นพ่อของชั้น"

"ไม่!! ... นั่นพ่อของชั้น!!!!!!"

"ใคร!! ... พวกแกเป็นใคร!! ... มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับพ่อของชั้น"

"นั่งนั่นมันใคร!!!!"

นั่นใครหน่ะ ..... เด็กผู้หญิงพวกนั้น

เยอะแยะไปหมด

แล้วคุณพ่อ... ยังไปสนใจพวกมันอีก!!!

ทั้งๆที่ตัดสินใจแบบนั้นแล้วแท้ๆ ..... ทั้งๆที่ตอนนี้ ทุกอย่างที่ทำเมื่อกี้

ชั้นได้รู้หมดแล้วแท้ๆ ว่าตัวชั้น คือสิ่งมีชีวิต ......

ที่เกิดขึ้นมา เพื่อรักคุณพ่อเท่านั้น .... รักตลอดไป

ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น .....

และจะให้คุณพ่อ เป็นของชั้นคนเดียว

ชั้นคือสิ่งมีชีวิต .... ที่เกิดมาเพื่อแบบนั้น!!!

ชั้น...... จะทุ่มทุกอย่างที่มีเพื่อคุณพ่อ!!!!!!!!!!!!!!!

ชั้นเป็นของคุณพ่อคนเดียว!!!!!!!!

คุณพ่อก็ต้องเป็นของชั้นคนเดียว!!!!!!!

พลัง .... ควบคุม .... มหาศาล .... อ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

*

*"พวกแก ... กำลังจะแย่งคุณพ่อไป ...."*

*

*

*".... พวกแกเป็นตัวขัดขวาง ชั้นกับคุณพ่อเหรอ ...."*

*

โผละ.... โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....โผละ....

แล้วชั้น .... ก็ฆ่าพวกมันทั้งหมด ....

ด้วยพลังของชั้น .....

สุดยอดเลย .... พลังที่สามารถควบคุมการส่งผ่าน .... พลังที่สามารถป้องกันตัว

พลังพวกนี้ .... ช่วยให้ชั้นจัดการคนที่จะมายุ่งกับพ่อได้ทั้งหมด!!!!!!

ชั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!! จะเป็นของคุณพ่อคนเดียว ....

*

* คุณพ่อ..... อา ..... เท่านี้ ..... คุณพ่อก็จะเป็น ..... ของหนูคนเดียวแล้ว .... *

*

ในที่สุด หนูก็จัดการพวกมันตายหมดแล้วค่ะ เห็นมั้ยคะ ....

ว่าแต่ .... คุณพ่อทำไม ... ถึงนอนนิ่งอยู่ที่พื้นหละ?

สงสัยอยากให้เดลต้า ไปวิ่งไล่จับด้วยที่พื้นละมั้ง

เดลต้าคิดได้แบบนั้น .... ก็เข้าไปกอดคุณพ่อ

"อยากจะ .... ย้อนเวลา .... กลับไป ..... "

แล้วอยู่ๆคุณพ่อก็พูดขึ้นมา

*

* คุณพ่อไม่ต้องย้อนอะไรทั้งนั้นนะคะ ..... อยู่กับหนู ด้วยกันนะ ... *

*

"อยากจะ .... มีความสุข ..... บ้าง ..... ก็เท่านั้นเอง ......"

อ๋อ!!!!.....

จำได้หละ .... วันนี้เป็นวันเกิดของเดลต้าด้วย

*

* ค่ะ!! ... วันนี้วันเกิดของเดลต้าด้วย ..... มีความสุขกับหนูนะคะ .... มีความสุขกัน... แค่เราสองคน จากนี้ ... และตลอดไป .... *

*

"อ่า ...."

คุณพ่อตอบรับชั้น

ดีใจจัง ..... ตอนนี้มีแค่เราสองคน ชั้น .....มีความสุขเหลือเกิน

ชีวิตของชั้น ... ไม่มีเรื่องเศร้าเลยแม้แต่น้อย....

มีแต่ความสุข ... จากนี้ ... และตลอดไป

คึก ... คึก คื่อ .....

........

แต่ยังดีใจไม่ทันไร .... ก็มีใครก็ไม่รู้เข้ามาขัดขวาง ....

ชั้นเลยจะจัดการมัน!! ....มันเป็นปีศาจบอสใหญ่แน่ๆ!

มันมาในรูปแบบที่เป็นผลึกแก้วใสๆ ....

เดลต้าจึงรวบรวมพลังทั้งหมด .... เพื่อจัดการมัน ....

ทั้งๆที่ ชั้นน่าจะเป็น.... คนที่เก่งที่สุดแท้ๆ...

แต่ .... ชั้นแพ้ ......

ทำไมกันหละ !!!

แค่อยากจะมีความสุข กับคุณพ่อเท่านั้นเอง!! ....

ทำไมต้องมาแยกความสุขไปจากชั้นด้วย!!

ชั้นขยับตัวไปไหนไม่ได้ .... มันจับตัวชั้นเอาไว้ในผลึก ใสของมัน ....

แล้วอยู่ๆก็มี ..... ตัวอะไรที่เป็นเหล็กๆสีดำโผล่เข้ามาอีก

พวกมัน .... คุยอะไรกัน ... สักอย่าง

-

- "....ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทำร้ายเด็กคนนี้เลย ...." -

-

มาช่วยเหรอ .... ชั้นไม่เชื่อแกหรอก ....

แกจะมาแย่งคุณพ่อไปจากชั้นใช่ไหมหละ!!....

-

- " ชั้นรู้ .....ความต้องการของเธอ.... ชั้นจึงจะ .... ช่วยเด็กคนนี้ด้วยวิธีการของชั้น" -

-

*

* คว้ากกกกกกกกก!! *

*

ชั้นร้องคำรามอย่างโมโห .... แต่พวกมัน ... ไม่ได้สนใจชั้นเลย

-

- "....จริงๆงั้นเหรอคะ!! คุณแม่ .... ...." -

-

-

- "....แน่นอนสิ .... เรื่องพวกนี้ ชั้นบอกจิตใจเอาไว้หมดแล้ว .... รายละเอียดไปถามจิตใจเอาก็แล้วกัน ...." -

-

-

- ".....อะ เอ่อ แล้ว? ...." -

-

-

- "....ไม่ต้องกลัว .... ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เพื่อเด็กคนนั้นคนเดียว และก็ไม่ใช่เพื่อเธอด้วย ... แต่เพราะชั้นมองเห็นพลังของเด็กคนนี้แล้ว..... มันจะมีประโยชน์ต่อไป ... ในอนาคต เราจำเป็นจะต้องเสียสละ ส่วนน้อย เพื่อส่วนใหญ่ .... " -

-

พวกมันคุยอะไรกันไม่เห็นเข้าใจเลย!!

-

- "....ขะ .... ขอบพระคุณมากๆค่ะ .... คุณแม่ แล้วก็ขอโทษมากๆนะคะ ... ...." -

-

-

- "ไม่ต้องขอโทษ....แล้วก็ไม่ต้องขอบคุณหรอก .... ไว้จบเรื่องเมื่อไหร่หละก็ .... จะมาทำโทษเธอแน่ แคทริคเซีย ...." -

-

-

- "....ค่ะ!! ...." -

-

-

- "....ทุกสิ่งบนโลก ....ต้องไม่เป็นไปตามกรรม ที่ชั้นเป็นคนก่ออีกต่อไป .... เมื่อจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ .... ทุกชีวิตบนโลก ... แม้แต่พวกสัตว์ประหลาด .... ก็จะต้องเป็นไปตามกรรมของมัน .... คนที่จะต้องเศร้าใจ ... และเจ็บปวด ... ชั้นไม่แน่ใจว่าจะมีกี่คน .... แต่ทุกๆคนที่เจ็บปวด .... ชั้นคงทำได้แค่ขอโทษ .... และจะขอเป็นชั้นคนเดียว ที่ตอนสุดท้ายจะแบกรับมันไว้ .... มากที่สุด เท่าที่จะมากได้ก็พอ .... เข้าใจแล้วสินะ จิตใจ" -

-

"อืม .... เข้าใจแล้วหละ .... อัลฟ่า"

*

* คว้ากกกกกกกกกกกก คึก ... คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! *

*

ชั้นร้องคำราม .... เพราะไม่พอใจ ...พวกมันคุยอะไรกัน ...

ปล่อยชั้นออกไปจากผลึกบ้าๆนี่นะ!!!

"..... เห้อจริงๆฝากชั้นด้วยก็ได้ชัดๆ"

"ฝากหล่อนทำไม สโรชา ... ฝากชั้นดีกว่า"

"อัลฟ่าคงไม่ไว้วางใจพวกเธอสองคนหรอก ... สโรชา ... มะม่วง"

"ชิ ...."

"ฮึ ..."

*

* คว้ากกกกกกกก!! เอาคุณพ่อคืนมา!!!!!! คว้ากกกกกกกก!!! *

*

-

- "ฝากด้วยนะคะ คุณแม่ .... ฝากด้วยนะมายด์" -

-

"อืม"

-

- "มามะ .... เดลต้า" -

-

ครึก ...

*

* คึก ... คว้ากกกก งึก!! คุณพ่อ!!! คุณพ่อออออออออออออออออ!!!! เดลต้าจะฆ่าพวกมัน เพื่อคุณพ่อ!! คว้ากกกกกกกกกกกกก!! คว้าก!! คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!! *

*

ชั้นกรีดร้องออกมาอย่างโกรธแค้น ...... พร้อมทั้งดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย

ไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้น

ชั้นจะเอาคุณพ่อ .... พวกแก .... พวกแกมาแย่งคุณพ่อไปจากชั้น

-

- "ไม่ต้องกลัวนะเดลต้า" -

-

*

* คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!! *

*

ชั้นไม่ได้กลัว!! .... ไม่ได้กลัว ..... แค่ชั้นจะไม่ยอม ให้ใครหน้าไหน ...

มาแย่งคุณพ่อไป!!!

*

* เดลต้า รักคุณพ่อ!!! เอาคุณพ่อ .... ของเดลต้า คืนมา!!!!!!! คุณพ่อต้องเป็นของเดลต้าคนเดียว!!!!!!! คว้ากกกกกกกกกกกกกก!!!! *

*

หมับ ... กรึก .... ฟุบฟุบ ....

แต่อยู่ๆ .... มันก็ .... ลูบหัวชั้นไปมา ..... เจ้าปีศาจผลึกใสนั่น ... ลูบหัวชั้นไปมา

หมายความว่ายังไงกัน ...... ทั้งหมดนี่ .....

-

- "ลาก่อนเดลต้า ..... แล้วเจอกันใหม่นะ .........." -

-

แกรก!!!! กรึ้ง!!

ก่อนที่ใบหน้าของปีศาจผลึกใส ที่มีรูปร่างคล้ายกับหน้าคน ...

จะค่อยๆแตก และแหวกออก ... กลายเป็น ปากขนาดยักษ์

น่ากลัว!!!....

*

* !!!!???? *

*

หมายความว่ายังไงกัน??? ....

แก ... จะทำให้ชั้นตายงั้นเหรอ .... ไม่นะ!!!

ชั้นยังไม่อยากตาย!!

*

* คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! ไม่ ... ไม่!! เดลต้าจะ ... จะต้อง!! อยู่กับ!! คุณพ่อ!!! .... *

*

เดลต้าพยายามดิ้นแล้ว ....

แต่มือของมัน ... จับที่หัวเดลต้าเอาไว้!!...

ไม่นะ ... ไม่เอา

คุณพ่อ ... ช่วยด้วย!!!

*

* คว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! *

*

ชั้นกรีดร้อง .... จ้องมองไปที่คุณพ่อ ...

คุณพ่ออยู่ตรงนั้น .... คุณพ่อ ช่วยหนูด้วย!!!....

คุณพ่อ!!!!!!!

-

- "Make us whole" -

-

???????????????????????

คำพูดอะไรกัน ....

มันเป็นคำพูดสุดท้าย ... ที่ชั้นได้ยิน .... ก่อนจะ

กร้อบ!!!!!

.....

และทุกๆอย่าง .... ก็มืดมิดไป

----------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Then the traveler in the dark,

Thanks you for your little spark,

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แกร้ก!!

"นี่เธอทำอะไรลงไปหน่ะ!! แคทริคเซีย ทั้งเอกสารพวกนั้น! ... ทั้งร่างกายที่สร้างขึ้นนั่น!"

"ละ ไลท์นิ่ง ....."

"...... บ้าไปแล้วหรือไง!! .... นี่มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว!! ยังจะไปเอาเธอกลับมาอีกเหรอ!!!"

"แต่ .... หลังจากที่ชั้นพยายาม .... และพยายาม .... ในที่สุดชั้นก็ได้มาแล้ว ....เหลือแค่ .....ความทรงจำ"

"..... แบบนี้ .... ถ้าอัลฟ่ารู้เรื่องเข้าจะทำยังไง ....."

"..... รู้เรื่องอะไรเหรอ ......"

"มายด์!..."

"ป่าว ... มายด์ .... ไม่มีอะไร ....."

".....จริงๆแล้วอัลฟ่าก็อยู่ด้วยหน่ะ...."

".... อย่าโกหกเลย .... ทั้งสองคน ... เอลิซ่านั่น .... เป็นฝีมือของเธอสินะ .... แคทริคเซีย"

"อึก ......ค่ะ ... คุณแม่ ....."

".... ว่าแล้วเชียว ....ที่เธอพยายามทำทุกอย่าง .... แล้วนำเอาวิญญาณของ เพื่อนรักเธอมาใช้งาน ..... ก็เพื่อจุดประสงค์นี้หน่ะเหรอ ...... ชั้นอุตส่าห์ไม่อ่านความทรงจำของพวกเธอแล้วเชียวนะ"

"ค่ะ ...... คุณแม่คะ .... หนู ... ......"

"...... ชั้นจะทำโทษเธอยังไงดีเนี่ยแคทริคเซีย ...... "

"........"

"เอาเถอะ ..... ในเมื่อเธอทำไปแล้ว ...... และเด็กคนนั้นก็เกิดมาแล้ว ...... แต่ไปนี้ ..... ขอให้เป็นหน้าที่ของชั้นเองก็แล้วกัน ..... ห้ามเข้ามายุ่ง เข้าใจมั้ย"

"...... ค่ะ คุณแม่ ......"

"........... "

"แคทริคเซียโดนด่าเหรอ ... "

"... ไม่เป็นไรนะแคทริคเซีย"

"อย่าคิดมากเลยนะ"

".... ดีนะ .... ที่ตอนนี้แฝงเป็นร่างกายเด็กอยู่ อายุพอๆกับเด็กคนนั้นเลยนี่นา .... "

"โอกาดดีมากเลยช่ายม้ายหล่า อานฟ่า"

"...... เห้อ .... อืม ..... ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัวด้วยหละนะ ......คงมีแต่ต้องลุยหน้า .... เท่านั้นแหละ เราจะให้เด็กคนนั้น ...... เกิดขึ้นมา ..... และชั้นก็จะ ...... เอาเธอกลับคืน ...... เข้าใจแล้วใช่ไหม ..... แคทริคเซีย"

"ค่ะ ... คุณแม่ ....."

"..... แคทริคเซีย ......"

"คะ .....?"

"เดี๋ยวชั้นจะสร้างร่างกายขึ้นมาให้อีก ..... นำไปมอบให้กับเขาซะ .... เอาวิญญาณของเพื่อนเธอใส่ลงไปด้วย .... จะได้ดูแลเขาดีๆหน่อยแล้วกัน ....."

".... ค่ะ ...."

"อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ ... แคทริคเซีย ... อัลฟ่าไม่ใจร้ายหรอกน่า"

"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ตั้งชื่อร่างนั้นว่า ทรายขาวละกาน!! .... บ่งบอกไง ... ว่าอัลฟ่า ... หรือพยายาม หรือ ทราย จะช่วยเหลือ!! เหมือนความเป็นสีขาว!!"

"มันสีควันของหล่อนไม่ใช่เหรอไง ยัยมะม่วงอกพร่อง"

"อกร่องย่ะ!!!"

"คิกๆๆ ... เห้อ .... เอายังไงก็ได้ ทุกๆคน .... ยังไงก็ .... ความผิดชั้นนี่นะ ..."

"อารมณ์ดีขึ้นแล้วนี่นะ"

".... อืม ...."

"ปะๆ ไปกินพุดดิ้งกันเถอะ!"

"โก้ๆ...."

".... ทำโทษสถานเบาก่อน ... วันนี้แคทริคเซียต้องกินพุดดิ้งคนเดียว สิบชิ้น ...."

"เอ๋!! คุณแม่คะ!! ... มะ ไม่ไหวนะ ... ร่างเด็กด้วย"

"กินซะ!"

"ค่ะ!!...."

............

...................................................

------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

He could not see which way to go,

If you did not twinkle so.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ครื้นนนนนนนนน!!!

ครื้นนนนนนน!!!

ซ่า ........

เสียงฝนตกโหมกระหน่ำไปพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้อง

ภายใน บ้านชั้นเดียวที่สร้างจาก ปูน ประดับไปด้วยต้นไม้ตั้งแต่หน้าบ้านเข้าไปถึงในบ้าน

แสงไฟริบหรี่

ทางเดินสั้นๆ ที่มีห้องแยกเข้าไปภายในห้องนอน

เรา .... กำลังนั่งคุยกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง .....

ผู้หญิงที่เราจำใบหน้าไม่ได้ ....

"....ไหนบอกอีกรอบซิจ้ะ .... ฮึก หนูชอบ .... อะไรจ้ะ....."

เสียงของผู้หญิงคนนั้นถามกับเรา

แม้เราจะจำใบหน้าไม่ได้

แต่เรายังจำเสียงอันแสนอบอุ่นของเธอได้ดี

เธอเป็นผู้หญิงที่มีเสียงไพเราะมาก ..... และใบหน้าสวยมากๆ ...เราคิดว่าแบบนั้น

เธอพูดราวกับกำลังมีความสุขกับเรา...

แต่ทำไม .... เธอถึงร้องไห้ระหว่างพูดกับเรา

"....จ๊อบ .... อืม... จ๊อบ... ไวโอยิน ... เปงตี้คุงแม่ย้อง แย้วก็ .... นิตาน!หนูจ้อบฟังมากๆเยยค่ะ"

เราเอ่ยตอบยิ้มหวานให้กับหญิงสาวคนนั้น

"ไวโอลินเหรอจ้ะ .....นิทานด้วย .... อยากได้ทั้งสองเลยมั้ยจ้ะ .... ฮึก .... อึก"

เธอเอ่ยระหว่างกำลังหยิบแก้วนมมาให้เรา

"อื้อ .... อยากได้ที่ฉุดเยย"

เราตอบรับยิ้มหวาน

"เหรอ ..... งั้นวันพรุ่งนี้ ..... ฮึก อึก .... จะ จะ พาไปซื้อนะจ้ะ ทั้งไวโอลิน .... ทั้งหนังสือนิทานเลยนะ"

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเสนอให้เราพร้อมรอยยิ้มและคราบน้ำตา

"เอานมไปดื่มก่อนนะ ... แล้วรีบเข้านอน ... ฮึกๆ .... นะจ้ะ"

ซา..... ซา ครืนนนนน

เสียงโหมกระหน่ำของสายฝนยังดังไม่หยุด

แต่เราไม่ได้สนใจเสียงของสายฝนนั้นหรอก

"..ว้าวววว ......ดีใจที่ฉุดเยย!!!"

เรารู้สึกดีใจมากเลยหละ ..... แต่ว่าทำไมเธอเสนอของแบบนั้นทั้งที่ใบหน้าดู.... เสียใจ

อืม .... แต่ไม่เป็นไร ... มันอบอุ่น ... ก็พอแล้ว

นมนี่ .... ก็อุ่นเหมือนกัน .....

"อึก ... อึก ... อึก...."

เราดื่มรวดเดียวจนหมดเลยหละ มันอร่อยมากๆเลย... หวานนิดๆ รสชาติดีที่สุดเลย

"งั้นเอนตัวลงนอนบนหมอนดีๆนะจ้ะ"

เธอบอกเรา ด้วยรอยยิ้ม ที่มีน้ำตาปนเปื้อน ...

แล้วพาเรา เอนกายลงนอน

เรายังไม่ง่วงเลย ....

"อือ ... แต่ ... ยังไม่ค่อยง่วง ... หาวววว ... เยยนิคะ"

แต่ทำไม ... ตาถึงหนักๆได้นะ

"ถ้ายังไม่ง่วงมาก งั้น จะเล่านิทาน กับร้องเพลงทวิงเคิลทวิงเคิลที่หนูชอบให้ฟังนะ .... .........."

หญิงสาวเอ่ยแล้วเริ่มลูบหัวชั้น ..... อย่างอ่อนโยน

มือคู่นั้นเราจำได้

มือที่เรียวบาง ... แม้จะมือของเธอจะแตกและมีรอยแผลเป็น

แต่มันก็อบอุ่น .... เราจำมือคู่นั้นได้

เรารักเจ้าของ ของมือคู่นั้น

เรารู้สึกดีจังเลย ....

"อื้อ ..... ... แต่ว่าทำไม .... คุณแม่ ต้อง ..... ร้องไห้ .... ละคะ.... อืออออ"

เราตอบรับ .... รู้สึกหนังตามันหนักจังเลย

"หาววว .... นิตาน....ตะวิงเกิล"

ครืนนนนนน!!

ซ่า..... ซา!!!!

ครืนนนนน .....

เสียงฝนยังคงกระหน่ำ เราได้ยินมัน .... แต่มันไม่ได้ดังไปกว่าเสียงของพวกเราสองคน

และความหนาวของมัน ก็ไม่ได้ทำให้ความอบอุ่นของพวกเราสองคนลดลง

เธอยิ้มให้กับเรา แล้วเริ่มอ้าปาก พูดขึ้นมาว่า ....

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ..... มี ........."

เรา .... ฟังไปไม่ทันถึงไหน

ทุกๆอย่างที่เราฟัง ก็เงียบไป

และมืดมิด ..... เราหลับไปแล้ว.........

แต่เรารู้สึกได้ .... ว่าเราหน่ะ

อยู่ในนั้น ... อ้อมแขนนั้น ....

ภายในอ้อมกอด อันแสนอบอุ่น

ของเธอ....  ผู้หญิงที่เรารักมากที่สุด

แม้เราจะจำหน้าเธอไม่ได้แล้วก็ตาม

...................

............................................................

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

When the blazing sun is gone,

When the nothing shines upon,

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"..... หนูจะต้อง ..... เข้มแข็งไว้นะ ......แม้ว่า ... มันอาจจะเจ็บปวด ... หนูก็ต้องอดทน .... เข้าใจมั้ยจ๊ะ ..... "

".... เข้มแข็งไว้นะ ....หนูจะต้อง .... เข้มแข็งและอดทนต่อไปนะ!"

พวกท่านปลอบประโลมเราอย่างอ่อนโยน

"เอะ ... ก้ะ .."

เราตอบรับแม้ว่าจริงๆแล้ว .... เราจะจำความปะติดปะต่อ เรื่องราวใดๆไม่ได้ก็ตาม ....

พวกท่านทั้งสอง พยักหน้าให้เรา ....

แล้วคุณแม่ก็เอาเข็มฉีดยาขึ้นมา .... ฉีดเราเข้าไป

ฉึก!!....

"สุดยอดไปเลยนะ เด็กคนนี้"

"นั่นสิ ไม่แน่ เธออาจจะพัฒนาได้มากกว่านี้ก็ได้"

"ไม่รู้สึกทรมานเลยตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รับสารหน่ะเหรอ"

"นี่มันเรื่องเหนือความคาดหมายนะ"

"ก็อย่างที่ทางเบื้องบนทำนายนั่นแหละ"

"ตามที่เบื้องบนทำนายสินะ"

........................................

เหล่าเสียงคนต่างๆที่พูดถึงเรานั้น มันทำให้เรารู้สึกว่าตนเองพิเศษ

แต่ว่า

เรารู้สึกเหมือนอยากได้คำชมของใครสักคนมากกว่า

รู้สึกอยากได้ .... เสียงของใครสักคน

แต่เราจำไมได้ว่าใคร

ดังนั้นก็ .... ช่างมันเถอะ

.................................

ตั้งแต่ครั้งแรก ที่เราลืมตาขึ้นมา ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

เราก็ได้รับ สารอะไรบางอย่างเข้าไปในร่างกาย

ทุกๆคนบอกว่า มันจะเจ็บปวดและทรมานมากๆ

แต่ไม่นานมันก็จะชินไปเอง

เราไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย มันไม่เจ็บปวดมากอย่างที่เขาว่ากัน

การได้รับสารนั้น ทำให้เรารู้สึกเหมือนลืมอะไรไปหลายๆอย่างมากกว่า

มันควรจะรู้สึกว่าเราเปล่าเปลี่ยวไหมนะ ..... ควรจะรู้สึกว่าขาดอะไรไปไหมนะ

........เปล่า........

เราไม่ได้รู้สึกเปล่าเปลี่ยวเลย

...............

"จะลุกแล้วนะ! ... นึง ... ส่อง ซั่ม!!"

เสียงผู้ชายอันแสนเข้มดุดัน .... แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนดังขึ้น

พร้อมกับการยกตัวให้สูง ในระหว่างที่เราขี่คอเจ้าของเสียงอยู่

"หวา!!!!"

เราร้องเสียงหลงเลยหละ!

"ขี่หลังสูงๆ สนุกมั้ย ..."

และเสียงผู้หญิงที่ฟังดูอ่อนหวาน แฝงไปด้วยความรักก็ถามด้วยรอยยิ้มกลับมาหาเรา

"ฉะหนุกมากๆเยยค่ะ!!"

เราตอบออกไป อย่างมีความสุข ระหว่างเกาะอยู่ที่หลังแน่น

"ฮะๆ .... เกาะแน่นๆนะ ..."

"มาทางนี้เลยๆ!!"

"ฮะๆๆๆ ... ฮะๆๆๆ"

เราโตมาจากความเอาใจใส่ของท่านทั้งสองคน .....

ที่เราเคารพรักพวกท่าน ดั่งพ่อกับแม่ .....

เพราะพวกท่านดูแลเรามาตลอด

แม้ไม่มีเวลา ก็จะให้ลูกน้อง ที่ใส่ชุดฮู้ดดำ มาคอยดูแลเราแทน

พวกท่าน

มอบทั้งความรัก ... ความเอ็นดู ... ให้กับเรา เสมอมา

...................

"คืนนี้เอาเป็นร้องเพลงมั้ย .... เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟังนะ ....."

"เมื่อคืนก็ร้องไปแล้วนี่ ... เอาเป็นนิทานแทนดีกว่า ....มานี่มะ ... นอนบนตัวชั้นนะ ...."

"วันนี้ เยาอยากจะย้องเพลงห้ายฟังบ้าง!"

"คิก เอาสิ ...."

"ไหน ... คนเก่งร้องให้ฟังหน่อย"

"....ค่า! .... ย้องยะน้า .... ทวิงเกิล ... ทะวิงเกิ้ล! ยิทเยิ้ลฉะต้า!!! ห้าว ... อ้ายวอนเดอร์!! วอท ยู อา!!!"

".....คิกๆ"

"ฮะๆ ,,,"

"อัพ อาโบพ เดอะ เวิล โซ ฮาย!! ... ล้ายกะ ดายมัน อินเดอะ สะกาย!!"

เราชอบในเพลงที่พวกท่านร้องและนิทานที่พวกท่านแต่งให้เราฟังเป็นอย่างมาก

มันปลูกฝังให้เรา ... เป็นคนรักที่จะ ..... มอบบทเพลง และนิทานให้กับคนอื่นๆเช่นกัน!

และเรา ... ก็มีความสุขมากๆเลย ที่ได้อยู่กับพวกท่าน

........................

"โดนฉีดสารนั้นเข้าไปในร่างกาย แต่กลับใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ก็สามารถหายทรมานได้เลย"

"สมแล้วหละนะ ที่เป็นเด็กมีพรสวรรค์ อย่างที่ทางเบื้องบนต้องการตัว"

"มีพลังสูงจริงๆ ขนาดเริ่มต้น ยังได้หมายเลขสูงขนาดนี้เลย .... "

"การจะใช้พลังให้เหมาะสมกับความสามารถก็เป็นเรื่องสำคัญนะคะ"

"การฝึกฝนในเรื่องทักษะการเอาตัวรอด และความชำนาญอาจจะลดได้"

"ฝึกเธอในรูปแบบกรณีพิเศษ เพื่อให้เกิดความสามารถในการต่อสู้ที่เหนือกว่าระดับทั่วๆไป"

"เธอเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะจริงๆ"

เสียงของเหล่าผู้คนกำลังชื่นชมในตัวเรา และกำลังหาทางให้เราได้ก้าวไปสู่จุดที่เก่งขึ้น!!!

หลายๆคนบอกว่าเราพิเศษ

แต่เราเรียนรู้อาวุธอะไรไม่ได้เลย .... นอกจากเครื่องดนตรี

ที่โดนเรียกว่าไวโอลิน

เราสนุกกับมันมาก..... แค่ไม่ถึง เดือน เราก็สามารถใช้พลังพิเศษได้แล้ว

พลังที่ทุกๆคนต้องตกใจ

เราเองก็รู้สึกสนุกกับมันจริงๆ

เรามีความสุข ที่จะได้ฝึกและเรียนรู้

ไปพร้อมๆกับการเล่นเครื่องดนตรีคู่กายของเรา ..... พร้อมกับเล่านิทานไปด้วย

ทุกคนเรียกพลังของเราว่า ผู้ฝ่าฝืนความนึกคิดทางเสียง ระดับ 7

แต่เราไม่ได้มีพลังแค่นั้นนะ ... จริงๆแล้วเรายังมี

ผู้ฝ่าฝืนการส่งผ่าน ระดับ 6

ผู้ฝ่าฝืนโมเลกุลต่อไม้ ระดับ 3

ผู้ฝ่าฝืนการกระทำ ระดับ 2

ทั้งหมดนั่นคือพลังที่เรามี

เราสามารถใช้พวกมันได้คล่องมากๆ

และมันก็ใช้งานง่ายด้วย

........

คนที่อ่อนกว่าเราทุกๆคน .... จะตกอยู่ภายใต้คำสั่งของเรา

........

สุดยอดไปเลย!! สุดยอดเลย!!

แถมทุกๆคนยังบอกว่า เรายังเด็ก ยังสามารถพัฒนาได้อีกมากๆเลยด้วย ..

แล้วถ้ายิ่งเราเก่งขึ้นเท่าไหร่ เราก็สามารถจะทำให้คนฟังเพลงและนิทานของเราได้มากขึ้นเท่านั้นสินะ!

เราสามารถให้ใครก็ได้ เชื่อฟังเราเมื่อเราเล่นดนตรี ....

และเราก็สามารถที่จะ .... ให้พวกเขาแสดงนิทานของเราได้ตามที่เราชอบใจ!

ว้าววว!! สุดยอด สุดยอดไปเลย!! มีความสุขที่สุดเลย

สุดยอดเลย เราสามารถควบคุมคนให้เชื่อฟังตามคำสั่งที่เราพูดได้พร้อมๆกันถึง 70 คน

เราสามารถป้องกันศัตรูที่จะมาทำร้ายเราได้ จากภายนอก ด้วยพลัง ฝ่าฝืนการส่งผ่าน

เราสามารถ แอบแฝงร่างกายของเรา หรือแม้แต่สิ่งของๆเรา เข้าไปภายในไวโอลินไม้ได้

และเราก็ยังสามารถที่จะใช้ร่างกายของคนอื่นๆ ที่ถือไวโอลินที่เราแฝงเข้าไปแล้วได้ดั่งใจด้วย

ขอแค่พวกเขาได้ฟังเพลงจากไวโอลินของเราไปแล้ว พวกเขาก็จะเป็นของๆเรา!

สุดยอดใช่ไหมหละ สุดยอดเลยใช่ไหม

สุดยอด สุดยอด

เราทั้งฝึกฝน ทั้งซ้อมพลัง ทั้งแต่งนิทาน และร้องเพลง!

เราให้ทุกๆคนเข้ามาร่วมแสดงในนิทานของเรา...

บรรเลงเพลง เต้นรำ หัวเราะร่าเริง

ฟังนิทานโดยไม่วอกแวกไปไหนตั้งแต่เช้าจนเย็น

แต่ตอนนี้เราเบื่อแล้ว

เราจะ!!!!!!!!!!!! ลองทำอะไรใหม่ๆ!!! ที่พวกเขาไม่ได้สั่งให้เราทำ!!!

"อึก!! เจ็บ .... เจ็บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ทำไมกันหละ ..... แค่เราไม่คิดที่จะทำตามพวกเขา ...... ทรมานจัง!!!

ดีที่คุณแม่ ... มาช่วยเอาไว้ทัน .... ก่อนจะสอนเราด้วย.....

".....หนูจะดื้อไม่ได้นะ .... ถ้าดื้อ .... สารในตัวจะทำให้ทรมาน เข้าใจมั้ย ...."

"ฮึก ... ค่ะ ...."

.................................

น่าเสียดายจัง ... เราดื้อไม่ได้เลย

พอเราไม่อยากจะเชื่อฟังพวกเขา พวกคำสั่งระดับสูง

ร่างกายของเรา .... กลับเจ็บปวดทรมาน

จนแทบตายหละเลย ....

แต่....

เรื่องนั้นช่างปะไรไป

ทำตัวดี เชื่อฟังพวกเขา ใช้พลังเท่าที่เขาให้ใช้

แค่นี้ เราก็จะได้รับทุกๆอย่าง

ใช่แล้ว เขาอนุญาตให้เราใช้พลังของเราได้

โดยไม่ขัดกับทางเขา .... ดีจัง ดีจัง

เราใช้เวลาฝึกฝนพวกมันมาตลอด

จนกระทั่งเราอายุ 7ขวบ

พวกเขาก็ส่งเราไปทำภารกิจแรก

สั่งให้หญิงคนนั้น ฆ่าผู้ชายคนนี้.....

ทำไมมันง่ายจัง ..... สุดยอด!!

เธอฆ่าเขาแล้ว !!

แต่ ... นิทานจะสมบูรณ์ได้ยังไงหละ

ไม่เห็นจะสนุกเลย ... อะ ใช่แล้ว...

ผู้หญิงคนนั้นต้องเศร้าใจที่ฆ่าผู้ชายคนนั้น .... เธอจึงฆ่าตัวตายตาม

.... ว้าว!! เธอฆ่าตัวตายตามแล้วจริงๆ

เราสัมผัสได้เลย ว่านิทานของเราสมบูรณ์แล้ว ....

สนุกจังเลย!!!! ....

นิทานจบแล้ว .... บททุกอย่างก็จบ .... และเราก็ปลดการควบคุมพวกเขาแล้ว .....

ทิ้งเอาไว้แบบนั้น พวกเขาจะฟื้นไหมนะ .... เหมือนกับเวลาแสดงเสร็จก็กลับเข้าบทบาทเดิม ....

เอาเถอะ คิดมากก็งงเปล่าๆ กลับบ้านดีกว่า.........

โทรเรียกคนมารับกลับบ้านดีกว่า!....

....................................

และเราก็ได้รับหมายเลข 2770 หลังจากจบภารกิจนั้น

ว่าแต่หมายเลขนี่คือ ตัวบอกอันดับความเก่งเหรอ..

2770 นี่เก่งแล้วเหรอ .....

แต่ว่านะ ... แต่ว่านะ... เราน่าจะได้มากกว่านั้นสิ

มากกว่านั้น.....ด้วยการสนุกไปกับ

พลังของเรา!!!

และแล้ว

เราก็สนุกมากขึ้น กับการแต่งนิทานด้วยเนื้อเรื่องที่ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

มากกว่านี้ มากกว่านี้

เรายืนมองเหล่าผู้คนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

พวกเขาถือมีดวิ่งไล่ฟันกันอย่างสนุกสนาน

บ้างก็บีบคอตนเองจนหลับไป

บ้างก็เอาปืนยิงกัน

......

สนุกที่สุดเลย!!!

ถึงหลังๆ คุณแม่กับคุณพ่อจะดูไม่ค่อยพอใจในนิทานของเราก็เถอะ

แต่เราไม่สนหรอก.... เราอยากจะทำนิทานให้มากขึ้น

แต่งนิทานสนุกๆ

นิทานของเรา

ไปพร้อมๆกับ บทเพลงจากไวโอลินของเรา....

และสักวัน พวกท่านอาจจะปลื้มในนิทานของเราก็ได้!!!

และเวลาผ่านไป ผ่านไป และก็ผ่านไป เราก็ขึ้นมาเป็นหมายเลข 150 จนได้

.....................

จนกระทั่ง .... วันนั้นมาถึง

วันที่เราแต่งนิทานได้ 99 เรื่องพอดิบพอดี

ในระหว่างที่เรากำลังคิดว่า .... เนื้อหามันอาจจะขาดอะไรไปบ้าง ....

ถึงทำให้พวกท่าน ไม่พอใจในนิทานของเรา ...

เราก็ไปได้ยินพอดี .... ว่าจะมีภารกิจไปทำงานที่ต่างประเทศ!!!

ต่างประเทศหละ!! สุดยอดเลย

อยากไปลองดูจัง อยากไปจัง

อยากจะไปดูอะไรใหม่ๆ สิ่งใหม่ๆ เรื่องราวใหม่ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน!

แล้วก็ไปแต่งนิทาน เรื่องที่ 100 ให้คนต่างประเทศฟัง!!

เราจะรับงานนี้เอง!!

สุดยอดเลย สุดยอดเลย!!

เราจะบรรเลงบทเพลงที่แสนสนุกให้พวกเขาฟังด้วย!!

และสุดท้าย เราก็คะยั้นคะยอ จนคุณแม่ใจอ่อนส่งเราไปประเทศนั้น

ขอบคุณนะคะคุณแม่ ... ที่ส่งให้เราไปสนุก

ที่ประเทศนั้น...

..........

ในตอนแรกเราคิดแบบนั้น .....

แต่ .....

..........................

ไม่ใช่!!!!!!!!!!!!!!!!!

เพราะคำพูดพวกนั้น .... จาก.... ปีศาจผู้ชายบ้ากามเบื้องหน้าเรานั่น!!!

"หึๆๆๆ ... ช่ายยย.......  ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแถมยังตัวเตี้ยหน่มน้มแบน"

"วะ ว่าไงนะ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระระระระระระระ ระระระระ เรา นะ นะเนี่ยนะ ตะตะตะตะเตี้ย นะนะนะนะ นะหน่มน้มแบน ชะชะ ช่างเป็น ผู้ชายที่ไร้ยางอายอะไรบะ บะบะบะบะ แบบนี้"

"หึๆ ยืนเฉยๆแบบนั้นจะดีเหรอยัยหนูหน่มน้มแบน.... พลังของชั้น เมื่อชั้นกางม่านสีดำนี้หน่ะ .... ไม่ว่าจะเก่ง หรือมีพลังผู้ฝ่าฝืน ที่ป้องกันสูงระดับไร้เทียมทานยังไงก็ช่าง แม้แต่มิติที่ปิดกั้นหรือคู่ขนาน ถ้ายืนอยู่กับที่เกิน 2 นาที โดยไม่ขยับห่างจากจุดเดิมเกินห้าก้าวหละก็ .....จะโดนชั้นล้างสมองและจับปู้ยี่ปู้ยำได้อย่างที่ชั้นต้องการ ... หึๆๆๆ .... "

"คะ คะ คุณโกหกสินะ!!! ระ เราไม่เชื่อคุณหรอก!! ดูสิเห็นมั้ย ตะตะ ตัว หนึ่งเจ็ดสี่ ยังไม่เข้าใจเลย หึ!! คอยดูเถอะ เราจะ.....!!"

"โห..... คิดว่าชั้นโกหกสินะ หนูน้อย!!! ....... หึ ... เธอก็รู้ว่าสารในร่างกายมันต้องฆ่าพวกเธอแน่ๆ .....ถ้าหักหลัง แต่หนึ่งเจ็ดสี่ ไม่ตาย ก็เพราะอะไรหละ....."

"มะ... ไม่จริง อยะ อย่ามาโกหก!! เราจะไม่ย้ายจุดแล้ว คอยดู"

".... ดูเสียเถอะ ตอนนี้สโรชาก็ไม่ได้ก้าวไปไหนเกินสองนาทีแล้ว ชั้นจะล้างสมองหนึ่งเจ็ดสี่อีกรอบ ฮ่าๆๆๆ !!! จงร้องครางอย่างหื่นกระหายซะ!!! จงโดนชั้นควบคุมกามอารมณ์ของเธอซะเถอะ!!! "

"อ้า!!! ไม่เอาน้า.... พะ พยายาม ง้า!!! เสียวไปหมดแล้ว แฮ่ก แฮ่ก!!! ฮ้า!!! อ้า อ๋า!!!"

คำพูดพวกนั้น ...น่ากลัว!!!!!!!!!! น่ากลัวที่สุด

การกระทำพวกนั้น ... น่ากลัว .... น่ากลัวเกินไปแล้ว!!!

พลังบ้าอะไรก็ไม่รู้!! ทำให้คนกลายเป็นโรคจิตหื่นได้ขนาดนั้น

พลังของเราไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว ใช้ไม่ออกเลย .... งื้อ!! เรากลัว!! กลัวววววว!!

"ฮื้อออออ!!!"

"... ช่ายยังงั้นแหละสโรชา เธอกลายเป็นนั่งร่านทาสแห่ง เซ็กส์! ที่ต้องต่อสู้เพื่อชั้น รับใช้ชั้น และปกป้องชั้นแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ!!"

"อ้า!!! พยายาม พยายาม เค้า เค้ายินดีน้า พยายาม อ๋า!! แฮ่กๆๆ อ่าๆ แฮ่กๆ ... "

"ต่อไปก็เธอแล้ว ยัยหนู อีกแปปเดียว ก็จะครบสองนาที ชั้นจะล้างสมองให้เธอกลายเป็นหมาคลั่งการเลียเท้าของชั้น อย่างหื่นกระหาย!! และรับใช้ชั้นตลอดไป"

ไม่นะ!! เราไม่.... อยากเป็นแบบนั้น

ไม่อยากจะกลายเป็นหมาคลั่งการเลียเท้า!!! ไม่เอา!! ไม่เอ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"ฮื้อออออออออออออออออ!!!!! ไม่นะ ไม่เอา ไม่น้า ฮื้อออ มะ หมา ไม่อยากเป็นหมาที่ต้องไปเลียเท้า ไม่เอา!!!!! ฮื้อออออออออออ!!!"

เราร้องไห้ .... ด้วยความกลัว .... เราแทบจะจำอะไรต่อจากนั้นไม่ได้ .....

นอกเสียจาก .... เราไม่น่ามาที่นี่เลย .....

เราอยากจะกลับไปหาพวกท่าน

คุณแคทริคเซีย .... คุณแม่ของเรา

แล้วก็ไลท์นิ่ง ..... คุณพ่อของเรา

ไม่เอาแล้ววว .... อยากกลับไป! อยากกลับไป ...

เรากลัววววววววว!!

ฮื้อออออออออออออออออออออ!!! ...

คุณแคทริคเซีย ไลท์นิ่ง .... มารับเบลลิก้ากลับบ้านที!!....

ฟุบ!!! .....

ฉวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

และต่อจากนั้นไม่นาน .... เราก็รู้สึกเหมือน .... หัวของเรา .... เจ็บ ... เจ็บมากๆ

ก่อนที่ทุกๆอย่างจะดำมืดไป .....โดยที่เราไม่อาจจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ได้อีกเลย ...

...........

....................................................

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Though I know not what you are,

Twinkle, twinkle, little star.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------

------------------------------------------

-----------------------

-------

*

* ทั้งหมดนี่มัน ...... อึก *

* แบบนี้ ก้าวเดินกับแม่ก็คือ ... *

* ส่วนตัวเรา ก็คือ... *

*

-

- ใช่แล้วหละ .....  -

- ทั้งหมดนี่ ..... เป็นจุดเริ่มต้นทั้งหมด -

- เธอก็คือเด็กคนนั้น ..... เด็กสาวตัวน้อยที่โดนชั้นฆ่าตายไป -

- และด้วยความโหยหาของแคทริคเซีย .... ทำให้แคทริคเซียทำทุกวิถีทาง เพื่อตามล่าหาวิญญาณของเธอคืนมา -

- เมื่อได้มาแล้ว .... กลับกลายเป็นว่า ..... เธอไม่เหลือความทรงจำอยู่แล้ว เป็นเพียงวิญญาณเปล่าๆเท่านั้น -

- และเพื่อคืนความทรงจำทั้งหมดให้ .... แคทริคเซียจึงได้คิดจะใช้ Neural และ Neurode ในการนำเธอกลับคืนมา -

-

*

* ......ไม่จริง ...... *

*

-

- และเพื่อสร้างความสุขให้กับเธอ อีกครั้ง -

- จึงได้ทรยศเพื่อนของตนเอง .... โดยการนำวิญญาณของแม่ของเบลลิก้า .... หรือก็คือเจสสิก้า ..... มาสวมร่างและปรุงแต่งความทรงจำใหม่ ....ให้เป็นทั้ง เอลิซ่า ...... ทั้งทรายขาว ......... รวมถึง ..... เป็น.....เดลต้าอีกคนหนึ่ง ...... -

- หรือก็คือ แม่ตัวจริงของเธอ ในอดีต .... และหนึ่งในแม่ตัวจริงของเธอ สำหรับปัจจุบันนี้ อีกด้วย ..... -

-

*

* .......... *

*

-

- เพื่อนของเธอ ทั้งห้าคน ก็เป็นสิ่งมีชีวิตกึ่งไร้ชีวิต .... ที่รอดตายมาได้เพราะชีวิตของชั้นที่โดนแบ่งไปให้พวกเธอ ..... และเหมือนวิ่งอยู่บนกระดานที่โดนขีดไว้ ..... ยกเว้นความรู้สึก .... ของพวกเธอที่เป็นของจริง -

-

*

* ความรู้สึกของพวกเธอ .... เป็นของจริงสินะ *

*

-

- อืม -

- ส่วน .... น้องชายของเธอ .... ก็คือ .... ..... ผู้ที่ให้กำเนิดเธอออกมา ... ทั้งสองครั้งนั่นแหละ -

-

*

* ฟังแล้วจั๊กจี้เป็นบ้า ..... *

*

-

- ส่วนชั้น .... เมื่อเห็นว่า พลังทั้งหมดของเธอในชาติก่อนๆ ไม่ว่าจะเป็นพลังในการควบคุมการส่งผ่าน ... และพลังอื่นๆ เมื่อผนวกกับ Neural และ Neurode แล้วชั้นอาจจะนำมัน ไปควบคุมพวกสัตว์ประหลาด เพื่อที่มันจะสามารถ -

-ลดจำนวนการตายของมนุษย์ลง อีกทั้งยังอาจจะใช้ควบคุม ในเรื่องอื่นๆได้อีกในอนาคต ก็เป็นได้-

- ขอโทษนะ ...... -

-

*

* ช่างมันเถอะ..... ถ้ารู้จุดประสงค์ขนาดนี้ ..... ชั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว *

*

-

- ถึงเวลาแล้วหละ ... -

-

*

* อืม ทำไมมัน ..... จบง่ายแบบนี้นะ ..... บ้าจริงๆเลย ..... *

* แต่ใจของเรา .... กลับยอมรับมันได้ ...... *

*

ฟวิ้งงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!

..........

........................................................

........................................................................................................................

........................................................................................................................

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

...............................................................................................

..............................................................................................

..............................................

...........

เปรี้ยะๆๆๆๆ แซ๊ด!!!!

"ไม่ว่าจะเป็นยังไง!!! ไม่ว่านายจะทำอะไรก็ตาม!! ชั้นก็จะยังรักนาย ฝ่าฟัน!!!"

เสียงของอลิซนี่นา ..... อลิซอยู่ด้านหน้าเรา ....เธอรักชั้น ....

".... ไม่ยอมให้จัดการฝ่าฟันหรอก!! เพราะชั้นก็รักฝ่าฟันเหมือนกัน!! จากหัวใจจริงๆของชั้น!!!!"

หนิง .... ดีใจจัง ......ที่มันมาจากความรู้สึกจริงๆของเธอ

-

- "ฝ่าฟัน!!! ชั้นรักเธอนะ .... ชั้นสาบาน!! ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ .... ชั้นก็รักเธอ!!!!!!!!!!!!" -

-

เสียงฝ้ายจากนอกสนามงั้นเหรอ ..... บ้าจริงๆ .... ได้ยินมาถึงนี่เลย

-

- ดึ๋ง!! -

- "ชั้นรักเธอนะ!!!! ฝ่าฟัน!!!!! ..... ไม่ว่าจะเป็นยังไง .... ถึงอะไรจะเป็นของปลอมก็ช่าง ... แต่ช่วงเวลาที่เรามีให้กันมันเป็นของจริงไม่ใช่หรือไง!!!"-

-

เมย์ ..... ขอบคุณนะ ..... จริงๆด้วยสินะ .....

ไม่ว่าชีวิตของเรา .... จะเป็นเรื่องโกหกขนาดไหน .... แต่สิ่งที่ไม่โกหกก็คือ

....

เวลา ... ที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน .... ไม่ใช่หรือไง ....

-

- "สู้ๆนะ!! ฝ่าฟัน ก้าวเดิน!!" -

- ".... แล้วเจอกัน ฝ่าฟัน .... " -

-

และเสียงของคุณแม่ ......กับเสียงของอาจารย์ธิดา

และความจริงอีกอย่างหนึ่ง .... ที่เรามีให้กันก็คือ

ความรู้สึก .... ยังไงหละ....

"ฮึก!!"

ผมสะอึกออกมา .... ก่อนจะเริ่มเซ ......

ร่างกายของผม ...... กำลังจะล้มลงไป...... ใส่หินหนามเบื้องหน้า.....

ที่ผมสร้างมันขึ้นมาเอง

ใช่แล้วหละ .....

เมื่อพลังเวทย์สลายหายไปหมด ....

ไร้ซึ่งประจุเวทย์ในการดึงไปใช้งานของเสื้อบอกสถานะเวทย์ ....

สุดท้าย ชีวิตของผม ... ก็โดนดูดกลืนไปหมด ....

ดังนั้น .....

ต่อให้ไม่โดนหินเสียบ .... ก็ตายอยู่ดี .....

เนียนที่สุดแบบนี้ ....

ดีแล้วหละ

.......

ตายไม่สวยเลยแฮะ ... แต่ .... ก็สมควรแล้วหละ ..... กับการตายแบบนี้

ผมหันไปมอง ก้าวเดิน ที่กำลังเพ่งสายตาไปที่ศัตรู .....

ตอนนี้คงจะพูดอะไรไม่ทันแล้วสินะ .....

แต่ชั้นอยากจะบอกกับนาย.....

นี่ .... ก้าวเดิน ..... ยังจำคำถามของชั้นได้มั้ย ...... ทุกๆคำถามเลย ......

ไม่ว่าคำถามไหนๆก็ช่าง .... ที่ชั้นถามนายไป .....

------------

นายรักชั้นป่ะ

เชื่อใจชั้นมั้ย

นายอยากจะเป็น ......... หรือป่าว

------------

ชั้น .... ก็แค่อยากจะให้นาย ......

ตอบรับชั้น .....

กับคำถามเหล่านั้น กลับมา .... ในเชิง ตกลง ..... เท่านั้นเอง

เพราะถ้าเป็นชั้นหละก็ ......

คงจะตกลงแน่ๆเลยหละ ถ้าคนๆนั้น ... คือนายหน่ะ .....

ฉึก!!!!!!!!!!!!

........................................................................................................................

...................................................

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!"

"!!!!!!!!!!!!!!!"

"ฝ่าฟันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!"

"ฝะ... ฝ่าฟัน!!!"

"ฝ่าฟันนนนนนนนนนนนนนน!!!"

"ฝ่าฟันนนนนนนน!!"

"ฝ่าฟัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

*

* "ยุดติการแข่งขันครับ!!! เกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันครับ!!! ขอให้ทุกๆคนหยุดการแข่งขันแต่เพียงเท่านี้ครับ!!!" *

*

"เห้ย!! ฝ่าฟัน!! ... ทำใจดีๆไว้ .... ฝ่าฟันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!! ไอ้บ้าเอ้ย!!! .... เรายังไปไม่ถึงระดับประเทศด้วยกันเลยนะโว้ยยยย!! ฝ่าฟันนนนนนนนนนนนนน!!! .... ฝ่าฟันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

.......................................................................

....................................................................................................................

.............................................................................................................................................................

----------------------------------------

สรุป .... สิ่งที่ผมทำมาทั้งหมด .... มันก็เป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดีเลย .....

ก็แค่เดินอยู่บน .... อ้อมกอดของใครสักคน .....

กับคนรู้จักมากมาย ทั้งอาจารย์ธิดา พี่เติมเต็ม พี่จิตใจ พี่โลมา พี่พิงค์ พี่สายรุ้ง พี่อกร่อง ที่เป็นเหมือนดั่งเส้นทางเล็กๆให้ได้รับความรู้สึกหลายๆอย่าง

กับพี่เนโกะ .... หรือก็คือ คุณแคทริคเซีย ....

แม่บุญธรรมในตอนนั้นของผม

พี่สายฟ้า หรือก็คือ ไลท์นิ่ง

พ่อบุญธรรมในตอนนั้นของผม

กับเพื่อนรักทั้ง 5 คน ฝ้าย เมย์ หนิง ตุ้มติ้ม อลิซ ที่โดนสร้างขึ้นมาเพื่อให้เกิดความผูกพันมากมาย

กับแม่ของตนเอง ที่จริงๆแล้ว

เป็นทั้งแม่แท้ๆ คุณแม่เจสสิก้า

คนใช้ที่ให้ความรู้สึกเหมือนดั่งแม่ พี่ทรายขาว

ก่อนจะมาเป็นหนึ่งในแม่ของตนเอง คุณแม่เดลต้า

กับน้องชายของตนเอง ที่จริงๆแล้ว

เป็นทั้งปู่ คุณปู่วอล์คเกอร์ ของผมและตัวเอง

เป็นทั้งพ่อ คุณพ่อวอล์คเกอร์ของเดลต้า

เป็นพ่ออีกต่อหนึ่ง ของผมและตนเอง

ก่อนจะมาเป็นน้องชายของผม ก้าวเดิน

และตัวผมเอง ... ที่จริงๆแล้ว

เป็นหน้ากากจิ้งจอก .... ตัวร้าย ที่ไม่ได้มีความดีอะไรหลงเหลือไว้บนโลกใบนี้เลย

เป็นเบลลิก้า .... เด็กผู้หญิงที่มีความเก่งกาจ ... แต่ยังมีพัฒนาการด้านความเห็นใจและความรู้สึกต่ำ

และสุดท้ายเป็นเดลต้า ..... หรือผู้ถูกทดลอง จนกลายเป็น ปีศาจไป และโดนปราบ ก่อนจะถูกย้ายวิญญาณ .... มาไว้ในท้องของร่างจริงของตนเองที่ถูกยึดไป... พร้อมๆกับพ่อตนเอง

กลายเป็น .... แม่ .... ที่ให้กำเนิดตัวผมขึ้นมาเอง ....

.......

ผม..... เป็นแม่..... ของตัวผมเอง

.......

----------------------------------------

........

.............................

.......................................................................................................

.......................................................................................................

End Chap.82 ผม..... เป็นแม่..... ของตัวผมเอง