เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #35 : Chapter 24.33 แม่คะ ไม่หนาวเหรอ? ยุงจะกัดเอานะ

Warning : ตอนนี้ มีฉากที่ทำร้ายจิตใจของคนในครอบครัว หากอายุต่ำกว่า 15 หรือคนที่มีจิตใจอ่อนไหว ไม่แนะนำให้อ่าน
แต่ถ้ามั่นใจ ก็ไปอ่านปมต่อไปกันเลย

Chapter 24.33 แม่คะ ไม่หนาวเหรอ? ยุงจะกัดเอานะ

.....................

เวทศักราช 194

ณ ร้านขายของชำเล็กๆ ที่อยู่ภายในซอย ของหมู่บ้านจัดสรร

"คุณแม่ค้า หนูกราบมาแล้ว"

ชั้นเอ่ยขึ้น หลังจากกลับมาบ้าน พยายามดันเสียงให้ดูทุ้มหวานไปด้วย

"กลับมาแล้วเหรอแฟนต้า.... นั่นเลย แม่โหลดการ์ตูนเรื่องหุ่นยนต์แมวสีฟ้าไว้ให้แล้ว"

คุณแม่ที่มีหน้าตาสะสวย รอยยิ้มแสนหวานนั้นเอ่ยคุยบอกชั้นระหว่างที่เธอกำลังนั่งคุยกับเพื่อนที่หน้าบ้าน

"ขอบคุณค่ะคุณแม่"

ชั้นยกมือไว้แล้วรีบวิ่งไปเปิดคอมดูทันที

"เธอนี่รู้สึกจะสนับสนุนลูกเรื่องการ์ตูนดีจังนะ"

เพื่อนบ้านของชั้นเอ่ยถามคุณแม่

"ก็ยัยแฟนต้าอยากจะเป็นนักพากย์ แบบพ่อมันนี่ ... มันฝึกทุกวันเลยนะรู้มั้ย ชั้นก็ไม่อยากขัดมันหรอก ก็เป็นสิ่งเดียว ที่พ่อเป็นแบบอย่างให้กับแฟนต้าก่อนที่จะจากไปนี่นะ"

แม่ของชั้นเอ่ยแล้วหันหลัง มองเข้ามาที่ชั้น ผ่านซอกข้าวของมากมาย

พ่อของชั้น เป็นมะเร็งในกล่องเสียงตั้งแต่ชั้นเกิด ทำให้เขาต้องเลิกเป็นนักพากย์

ต้องเลิกทำในงานที่เขารัก

แต่เขาก็ยังคอยทำเสียงพากย์ให้ชั้นฟัง

จวบจนเขาหมดลมหายใจ

"หุ่นยนต์แมวสีฟ้า ขอของวิเศษหน่อยซี่ เจ้าอ้วนกับเจ้าปากแหลมแกล้งชั้นอีกแล้ว!!!"

.....

"นายนี่ม่ายหวายเลยน้าจ้าวแว่น อ้าวนี่ คอปเตอร์ม้ายผ่าย!!!!!"

ใช่แล้วหละ .... ชั้นฝัน ที่จะเป็นนักพากย์การ์ตูนมาโดยตลอดตั้งแต่สมัยเด็กเลย

ชั้นอยากจะพากย์เสียงของเจ้าหุ่นยนต์แมวสีฟ้า ชั้นชอบมากๆเลย ....

แต่ว่านะ ขบวนการ 5 สี ที่คุณพ่อชอบดู ชั้นก็ชอบ ... ชอบสีแดงมากๆเลย

พรีเคียวที่เพื่อนๆพาชั้นดูชั้นก็ชอบ ...ชอบสีน้ำเงินที่สุด แต่จริงๆก็ชอบหมดเลย

อนาคต ชั้นอยากจะโตขึ้น ไปเรียนต่อ ที่ประเทศเจ้าของผลงานการ์ตูนพวกนี้

ต้องมีสักวันสิ!

ต้องมีสักวัน....

แต่ .... ความฝันของชั้น

ก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

--------------------------

----------------

------

เวทศักราช 195

"หยุดนะ ... ไอ้ชั่ว ... ไม่งั้นกูจะแจ้งตำรวจ ไอ้เหี้ย!!!!!!"

"กูบอกให้ปล่อยไง อีนังนี่"

"นั่นมันเงินที่กูจะต้องเอาไปส่งลูกเรียนนะ มึงจะเอา ก็เอาไปแค่ 5 พัน ชั้นจะไม่แจ้งตำรวจ แต่ขอเลยเอาเงิน 2 หมื่นนั่นคืนมานะ!!! กูจะให้ลูกเรียนพากย์เสียงแต่เด็ก .... มันจะได้โตไปเก่งๆ แบบพ่อของมันแต่ก่อนไง !!! "

"อื้อ ? คุณแม่ทำอะไรกัน?"

เสียงนั้นดังขึ้น

ชั้นไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันปลุกชั้นให้ตื่น

ชั้นเดินลงมาข้างล่างบ้านช้าๆ

ปั้ง!!!

.....

"!!! เสียงอะไร"

ชั้นตกใจเพราะเสียงของปืนดังมาก ชั้นรีบวิ่งไป ชั้นเห็น ...

ชายคนหนึ่งชั้นจำหน้าเขาได้ .... ชั้นจำหน้าเขาได้

แต่ชั้นไม่ได้สนใจเขา ... ชั้นหันไปเห็นใครบางคน ที่นอนที่พื้น

แม่ ... ที่นอนแน่นิ่ง ดวงตาเบิกโพลง

"แม่? คะ ..... นอนตรงพื้นทำไม?"

ชั้นถามออกไปด้วยความไร้เดียงสา ....

"แม่คะ ไม่หนาวเหรอ? ยุงจะกัดเอานะ"

ชั้นยังคงถามต่อ

"แม่คะ .... แม่"

ชั้นเดินไปนั่งใกล้ๆ แล้วขยับตัวของคุณแม่ไปมา

"แม่คะ คุยกับแฟนต้าสิ.... คุยกับแฟนต้าหน่อย"

ชั้นเขย่าเธอแล้ว ... เขย่าเธออีก

"คุณแม่คะ ... คุณแม่คะ"

และเมื่อชั้นรู้ ว่าแม่ไม่ตอบชั้นอีกแล้ว....

ไม่สามารถคุยกับชั้นได้อีกแล้ว

ไม่สามารถจะลุกขึ้นมายิ้มให้ชั้นได้อีกแล้ว

ชั้นก็กรีดร้อง .... ร้องไห้เรียกหา .... หาแม่ของชั้น

แม่ที่ใจดีของชั้น

ไม่มีอีกแล้ว .... คุณแมวสีฟ้าคะ .... คุณหุ่นยนต์แมวสีฟ้าคะ

ขอผ้าคลุมย้อนเวลาหน่อย .... ตู้ติ๊ต่าง ... หรือ ไทม์แมชชีนก็ได้

......................

..........

ไม่มีงานศพของคุณแม่ เช่นเดียวกับตอนงานศพของคุณพ่อ

ชั้นได้แต่มองร่างของคุณแม่ ที่ถูกส่งเข้าเตาเผาไป

ชั้นไม่มีเงิน ไม่มีใครจ่ายค่าทำพิธีอะไรเลย

ใจร้ายที่สุด...

ศพของแม่นั้นโดนยิงที่ขมับ

ตำรวจบอกว่า มันเป็นการกระทำของบุคคลทางวิทย์

ทำให้สามารถตรวจสอบได้ยาก

แม้ว่าชั้นจะให้ปากคำว่าชายคนนั้น เป็นคนร้าย ผู้ชายที่นานๆทีมาหาแม่ครั้ง ที่ชั้นไม่รู้ว่าใคร

แต่เขากลับมีพยานที่อยู่ชัดเจน .... ทำไมกัน

โลกก็น่าจะวิวัฒนาการระดับเดียวกับคุณแมวสีฟ้าแล้วแท้ๆ

บ้าที่สุด ก็เพราะเวทมนตร์นั่นแหละ ....

เพราะเวทมนตร์ พัฒนา ทำให้วิทยาศาสตร์ ไม่ได้รับการพัฒนา

จนคุณแมวสีฟ้าไม่เกิดขึ้นมา .... ไม่อย่างนั้น เราก็จะมี

มีไทม์แมชชีน ... มีผ้าคลุมย้อนเวลา .... มีตู้ติ๊ต่าง

......................................

..................

ไม่มีใครจะรับชั้นไปเลี้ยง .... ไม่ใช่ทุกๆคนที่จะโชคดี

ชั้นนั่งกอดเข่าภายในบ้านของชั้น

ชั้นควรจะทำยังไงดี .... ไม่มีใครช่วยชั้นได้เลย

ไม่มีใคร

"จ้าวแว่น นายหาดทามอารายด้วยตัวของตัวเองซ้าบ้างเซ่.... เอะอะอารายก็จาพึ่งแต่ช้าน เพิ่งแต่ของวิเศษของวิเศษ มานจาทำห้ายนายเก่งขึ้นได้ยางงายเล่า!!"

.....

"แฟนต้า ... เธอหาดทามอารายด้วยตัวของตัวเองซ้าบ้างเซ่....เอะอะอารายก็จาพึ่งแต่ช้าน เพิ่งแต่ของวิเศษของวิเศษ มานจาทำห้ายเธอเก่งขึ้นได้ยางงายเล่า!!"

ชั้นพูดกับตัวเอง

ใช่แล้วหละ ... ใช่แล้วหละ

....ถ้าไม่มีใครแล้วหละก็

ชั้น ก็จะขอแก้แค้นให้แม่ของชั้น ...... แก้แค้นให้กับคุณแม่

ด้วยตัวของชั้นเอง

..............................

.............

ชั้นหยิบมีดมาจากครัว มีดที่ชั้นเลือกมา น่าจะแหลมที่สุด... แม่บอกว่ามีดนี่แม่ลับทุกวัน

จะได้หั่นหมูง่ายๆ แล้วทำให้เนื้อไม่เละ

อาหารก็จะอร่อย ....

ชั้นได้มีดแล้ว ... แล้วชั้นก็ไป ..... ไปที่บ้านของเขา ในช่วงกลางดึก

เดินเข้าไปภายในบ้าน

ชั้น .... ชั้น หาทาง จนเจอหน้าต่าง

ชั้นปีนเข้าไป ด้วยร่างกายที่ยังเล็กของชั้น

ชั้นย่องเข้าไป ไม่ให้เสียงดัง

"เจ้าแว่น นายต้องทามด้าย ..... แฟนต้า เธอต้องทามด้าย ...."

ชั้นพึมพำกับตัวเอง จนมาถึงห้องนอนของเขา

ชั้นจำหน้าเขาได้

คนที่ฆ่าแม่ของชั้น

ชั้นกำมีดสั่นๆ

"แม่ ... จ๋า .... ไม่ต้องกลัวนะ .... หนูจะแก้แค้นให้แม่ ... หุ่นยนต์แมวสีฟ้าเป็นกำลังใจให้หนู หนู... ไม่เป็นไร"

ชั้นเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆเสียงสั่น

ชั้นหายใจแรงขึ้น ... แรงขึ้น

ชั้นปีนขึ้นคร่อมตัวเขาไว้ แล้วมอง

ตรงนี้ใช่มั้ย

เหมือนของแม่ชั้น.... ชั้นจำได้ว่าคุณแม่ เลือดไหลออกมาจากตรงนี้

ตรงส่วนเหนือใบหู ระยะระหว่างดวงตา

ตำรวจเรียกว่า ขมับ .....

ชั้นกำมีดยกขึ้นสั่นๆ

เขาไม่รู้สึก เขาไม่ขยับตัว โอกาสของชั้น

"แฟนต้า เธอต้องทามด้าย .... เธอต้องทามด้าย"

ชั้นบอกกับตัวเอง แล้ว ... แล้ว

ชั้นก็กระแทกมีดพุ่งเสียบลงตรงนั้น

"อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!"

เขาสะดุ้งร้อง เขาเจ็บปวด เขาสะบัดตัวชั้นจนล้มพับ ลงไปตรงพื้น

แย่แล้ว ... เขาจะทำร้ายชั้นมั้ย ... เขาจะต้องทำแบบที่ทำกับคุณแม่แน่ๆ

แบบนี้ก็ไม่สำเร็จ ทำไงดี

"อ้ากกกก!!!!"

เขายังร้องไม่หยุด หรือเขาจะสู้ชั้นไม่ได้แล้ว

ชั้นดันตัวขึ้นมามอง เขาที่ยังดิ้น ดิ้นทุรนทุราย

"เบาๆหน่อย ... บาวๆหน่อย ... โคนอื่นจาตื่น!!"

ชั้นเอ่ยดัดเสียง ให้เขาเบาลง

"ฮึ่ก อ้ากกก ช่วยด้วย หมอ หมอออ ..."

เขาเอ่ยร้องน้ำลายยืด ตาเหลือก

เขาอยากจะให้ชั้นช่วยเหรอ?

ทำไมชั้นต้องช่วยเขาหละ

ยังไม่มีใครช่วยแม่ชั้นเลย

"คุณหุ่นยนต์แมวสีฟ้าคะ .... เขาอยากจะให้เราช่วย"

ชั้นพูดกับตัวเอง

"นายหน่ะ หาดช่วยตัวเองซะม่างเซ่!"

ใช่แล้ว ... ชั้นดัดเสียงปลอบตัวเอง

"อ้ากกกก ช่วยด้วยยยย โอ้ยยยย โอ้ยยยย"

เขายังร้องไม่หยุด

อยากให้ช่วยเหรอ ....

"อยากให้ช่วย ... ร้อง? ร้องเหรอ?"

ชั้นเอ่ยถามเขา

แล้วยกมีดขึ้นมา .....

ไม่มีความลังเลแล้ว เขาหน่ะ..

ที่คุณแม่ของชั้นหละ ....

ชั้นโวยแล้ว...กระหน่ำ ฟาดมีดลงไปที่หน้าของเขา

"หยุดร้อง!! หยุดร้อง หยุดร้อง ... หยุดร้อง!! แม่ของแฟนต้า แม่ของแฟนต้ายังไม่มีโอกาสได้ร้องเลย หยุดร้อง หยุดร้อง!! แม่ของแฟนต้า แม่ของแฟนต้า ... แม่ของแฟนต้าหน่ะ!!! แม่ของแฟนต้า!! ยังไม่ได้ร้องสักคำเลย แม่ของแฟนต้า ยังไม่มีโอกาสได้ลุกขึ้นมาคุยกับแฟนต้าเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ชั้นฟาด ฟาด ฟาดเข้า

ฟาดส่วนที่แหลมของมีดลงไป พร้อมกับกรีดร้อง ....

ชั้นไม่หยุด จนกว่าเขาจะแน่นิ่งไป ... ชั้นหอบ ... ชั้นมองเขาที่นอนนิ่งไปแล้ว ชั้นรู้สึกผิด...

แต่ชั้น... ไม่รู้สึกเสียใจเลย ... ที่ได้ฆ่าเขา

..............................

............

เขาเสียชีวิต

ชั้นควรจะโดนตำรวจจับใช่มั้ย

เพราะคราวนี้หลักฐานมันชัดเจนอยู่แล้ว

ชั้นให้ปากคำกับตำรวจ.... ชั้นบอกตำรวจว่าชั้นจะแก้แค้นให้คุณแม่

ไม่มีใครยั่วยุชั้น ชั้น .... ให้กำลังใจตนเอง

หนูอยากจะเก่งขึ้น เก่งด้วยตนเอง

คุณแม่บนสวรรค์จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

แล้วชั้นก็โดนตำรวจพามาที่ไหนก็ไม่รู้

ชั้นนั่งกอดเข่าอยู่ภายใน ห้องห้องหนึ่ง

มันเป็นห้องที่มืดมากๆ

ชั้นจะโดนขังที่นี่ตลอดไปมั้ย...

แต่เวลาผ่านไปไม่นาน

จู่ๆ ก็มีผู้หญิง หน้าตาใจดี โผล่หน้าเข้ามาเอ่ยกับชั้นว่า

"หนูหน่ะ .... อยากจะเก่งขึ้นด้วยตัวเองใช่มั้ยจ้ะ"

ชั้นหันไปมอง...เธอ

มันตรงกับที่ชั้นคิด ถ้าชั้นไม่ต้องโดนขังที่นี่ และชั้นได้เก่งขึ้นอีกหละก็

"ค่ะ....หนูอยากจะเก่งขึ้น"

ชั้นตอบรับทันที ไม่มีอะไรที่ชั้นไม่อยาก ไม่มีอะไรที่ต้องเสีย

ชั้นไม่มีที่ให้กลับไปอยู่แล้ว

"งั้นมากับพวกเราสิ ..... หนูจะมีประโยชน์กับพวกเรามากเลยหละ ... ถ้าหนูสามารถเก่งขึ้น และเก่งขึ้น"

เธอเอ่ยชักชวนเสียงหวาน

"ค่ะ ... หนูจะ เก่งขึ้น ... และเก่งขึ้น .... หนูจะไป ... ได้โปรดพาหนูไป ... ไปที่ๆจะทำให้หนูได้เก่งขึ้นด้วยตัวของหนูเองด้วยเถอะ...."

End Chapter 24.33 แม่คะ ไม่หนาวเหรอ? ยุงจะกัดเอานะ