เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #293 : Chap.66 ไม่มีใครหน้าไหนจะมาแย่งความรักจากพวกเราได้

Chap.66 ไม่มีใครหน้าไหนจะมาแย่งความรักจากพวกเราได้

...........................................................................

..........................................................................

..............................................

................

- ชั้นคือ .... คนที่ทำผิดลงไป .... -

- และเพราะชั้นทำผิดลงไป .... ชั้นจึงต้องแก้ไขมัน -

- แต่มัน .... ก็ต้องเสียสละอะไร ... ไปมากมายมหาศาล -

...................

เวทศักราช 398 / 08 / 14

เวลา 06.00 น.

- เช้าแล้วนะครับ .... เช้าแล้วนะครับ -

อื๋ออออ ......

เสียงนี้... เสียงสาวของฝ่าฟันนี่นา ....

- เช้าแล้วนะครับ .... เช้าแล้วนะครับ -

- เช้าแล้วนะครับ .... เช้าแล้วนะครับ -

เช้าแล้วเหรอเนี่ย ..... ยังไม่อยากตื่นเลยแท้ๆ นะ .... งืมมมมมม

สงสัยจะฝันว่าเช้าแล้วอยู่แน่ๆเลย ....

นอนต่อดีก่า ...

- เช้าแล้วนะครับ .... เช้าแล้วนะ ... -

ติ๊ด ....

"คุณแม่ครับ .... ตื่นได้แล้วนะครับ ... นี่ หกโมงเช้าแล้ว"

....

เสียงก้าวเดินนี่ .... หรือว่าเราจะไม่ได้ฝันว่าเช้าอยู่ ....

แต่มันเช้าแล้วจริงๆเหรอ ... กาโอ~~

ต้องลุกแล้วสินะ ....กาโอ!!

ตื่นเช้าเป็นตัวอย่างให้แก่ลูกๆ! กาโอ้!!!

"กา~~~~~ โอ~~~~~"

ชั้นลืมตาแล้วดันตัวขึ้นมานั่งทันที พร้อมกับเสียงแห่งความฮึกเหิมที่จะทำให้ทุกๆคนมีกำลังใจ!!

"อรุณสวัสดิ์ ก้าโอ้!!! จุ้บแก้มยามเช้ากันๆ..."

ชั้นทักทายแล้วโผกอดลูกๆพร้อมกับจุ้บแก้ม

"จุ้บ~~"

ลูกๆของชั้นยิ้มหวานใหญ่เลยหละ ...

..............

"....ชุดจิ้งจอกรุ่ยเห็นหน้าอกหมดแล้วแม่...."

ลูกๆเตือนชั้นแล้วยื่นมือมาสวมชุดกลับเข้าที่ให้

หนุบๆๆ..

ชุดรุ่ยหมดเลยเหรอ ... งืม ... มะคืนนอนดิ้นไปละมั้ง...

"กาโอ~~~ "

ชั้นร้องเป็นเชิงขอบคุณให้กับก้าวเดิน

"... ไปอาบน้ำกันเถอะครับแม่ ..."

ลูกๆของชั้นชวนไปอาบน้ำด้วยรอยยิ้ม

"ก้าโอ้!!!!!"

ชั้นร้องเสียงตอบรับเพื่อไปอาบน้ำกับทั้งสองคน

..........................

.......

7.10 น.

"งั้นส่งแค่นี้นะครับแม่ ... ไปเรียนก่อนนะครับ"

"... ก้าโอ้!!~~~~ บ้ายบาย โชคดีนะ ... กาโอ!!!!!~~~~"

ชั้นร้องเสียงตอบรับ ลา และอวยพรในทีเดียว

พร้อมทั้งโบกมือหยอยๆไปมา

มองจนลูกที่รักของชั้นเดินจากไปจนลับสายตา

แล้วจึงเดินเข้ามาหลังร้าน ในบริเวณ ที่พักพนักงาน

แกร้ก~~~~~~

"อรุณสวัสดิ์! กาโอ้!!!"

ชั้นเอ่ยทักทายทันที ที่เปิดประตูเข้ามาภายในร้าน ...

แล้วก็ได้เห็น ... ทุกๆคนนั่งคุยกันอยู่

สีหน้าดูจริงจังกันแปลกๆ

"อรุณสวัสดิ์ เดลต้า"

"อรุณสวัสดิ์จ้า เดลต้า"

"อรุณสวัสดิ์นะเดลต้า ..."

"อารูนซาหวาด เดลต้า"

"อรุณสวัสดิ์จ้ะเดลต้า

"สวัสดีเดลต้า"

"ไงเดลต้า ...."

ทุกๆคนหันมาทักทายชั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ก่อนจะลุกขึ้น แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเปิดหน้าร้าน

แปลกจัง ... เมื่อกี้ยังทำหน้าเครียดคุยเรื่องอะไรกันอยู่เลยแท้ๆไม่ใช่เหรอ ?

"กาโอะ ? ทุกคนคุยอะไรกันเหรอเมื่อกี้"

"ไม่มีอะไรหรอก"

คุณเต็มเดินเข้ามาหาชั้น แล้วย่อตัวลงลูบหัวชั้นไปมา

"อือออ ... งึก งือออ ... กาโอ~~~~?"

ชั้นหลับตาโดนลูบหัวโยกไปมา

เลยร้องถามกลับไปว่า ทำไมอยู่ๆมาลูบหัวเค้าง่า ~~

"น่ารักๆ"

พี่เต็มไม่ตอบ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดมผมของชั้นใกล้ๆ

"ฟุดฟิดๆ ... หืม .... กลิ่นแชมพูใหม่เหรอ ... หอมจังเลยนะ"

"แฮ่ๆ ...ไปซื้อมาเมื่อวานนี้ กับฝ่าฟันแล้วก็ก้าวเดินหลังเลิกงานหน่ะ "

ชั้นตอบรับออกไป ....

อ้ะ ... เกือบลืมไปเลย ... เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้

"เมื่อกี้คุยเรื่องอะไรกันเหรอคะ คุณเต็ม!"

"หืม ... ไม่มีอะไรหรอก ... กำลังคุยกันเรื่องทั่วๆไปหน่ะ แต่ที่เครียดเพราะเรื่องสุดท้ายหน่ะแหละ"

คุณเต็มยิ้มแหยๆตอบออกมา

เรื่องเครียด!! แบบนี้ไม่ดีแน่ๆเลย

ต้อง ... เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับที่ร้าน .... เรื่องเครียดที่ว่า ... หรือว่า!!

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ!! ...หระ!!.. หรือว่า!! ... มะ ... มีแมลงสาบในร้าน!!!"

"....."

แล้วทุกคนในร้านก็นิ่งกันหมด

"เอ๋?? ... ทำไมทุกๆคนนิ่งกันหละ? ... เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ??? กะ กาโอ!!!"

"ฮ่าๆๆๆๆ"

"คิกๆๆๆๆ"

ไหงทุกๆคนหัวเราะกันใหญ่เลยง่า!!!

"กะ ... กาโอ้!!!!!"

ชั้นร้องคำรามโวยวายให้พวกพี่ๆทุกคนในร้านบอกเรื่องที่หัวเราะ

"ทะ ทำไมหัวเราะหละคะ!! กาโอ้!!"

"... ฮะๆๆ ... หัวเราะเพราะเราน่ารักไง ... เดลต้า"

พี่เต็มหัวเราะได้ซักพักก็หยุดหัวเราะแล้วยื่นมือเข้ามาลูบหัวชั้นต่อ

หนุบๆๆ

"งือออออ"

ชั้นหลับตาให้ลูบหัวไปมา

"...จริงๆแล้ว พวกเราคุยกันเรื่องแม่แมว กับลูกแมวสองตัวของมันหน่ะ ...."

พี่เต็มยิ้มแล้วอธิบายให้ฟัง

แมวเหรอ ? ....

"เกิดอะไรขึ้นกับพวกแมวเหรอคะ?"

"อื้อหือ ตาเป็นประกายเชียว .... "

พี่พิงค์ที่ยืนใกล้ๆ เอ่ยออกมา

ตาเป็นประกายเหรอ? ...

"อื๋อ?.... กาโอ"

"ฮะๆๆ ... ไม่ใช่เรื่องน่าสนุกหรอกนะ ก็... มีคนหวังใช้ประโยชน์จากแม่แมว หน่ะ ลูกแมวตัวน้องกับลูกแมวตัวพี่ ก็เลยอยากจะช่วยเหลือแม่แมว จึงหาทางช่วยเหลือ แต่ลูกแมวตัวพี่เลือกใช้วิธีทางที่แปลกออกไป เรื่องมันบานปลายจนใหญ่กว่าเดิม แถมยังมีคนใจร้ายจะแอบตามจัดการลูกแมวตัวพี่ด้วย แถมเรื่องทั้งหมดดันไปเข้าแผนการของพวกสุนัขด้วยหน่ะ"

พี่เต็มอธิบายด้วยสีหน้าท่าทางเป็นห่วง

แย่เลย .. พวกคนใจร้าย จะทำร้ายลูกแมวตัวพี่ด้วย!!

"เอ๋!!!!!!!!!!!! แล้วๆๆๆ พวกเราจะช่วยลูกแมวตัวพี่ยังไงคะ!!! พวกคนใจร้ายกับพวกสุนัขเป็นคนไม่ดีเหรอคะ ... ทำไงดีหละ ..."

หนุบ!...

แล้วหัวชั้นก็โดนลูบจากพี่พิงค์เพิ่มอีกคน แทนคำตอบ? ...

"เชื่อด้วยแฮะ ว่าเรื่องจริง"

"ก้อ เรื่อง จีง ม่า ช่าย เหรอ"

"น่ารักเกินไปแล้วนะเรา"

พี่พิงค์ยิ้มแล้วนั่งยองๆลงมาบ้าง

"พวกสุนัข เป็นตัวร้ายสุดๆ แต่ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกจ๊ะ"

ตัวร้าย แต่ไม่ใช่คนไม่ดี .... ?

"เอ๋....กาโอ ... ไม่เห็นเข้าใจเลย"

"คิก ... ไม่ต้องกลัวหรอกจ๊ะ ... ลูกแมวตัวพี่กำลังพยายามทำให้ดีที่สุดอยู่ .... ลูกแมวตัวน้องก็ด้วย ... แค่ส่งกำลังใจให้พวกเขาก็พอนะ ...."

พี่เต็มหัวเราะต่อ แล้วอธิบายให้ชั้นฟัง

แบบนี้คงได้แต่ต้องส่งกำลังใจช่วยลูกแมวตัวพี่สินะ ...

"อือ .... "

ชั้นพยักหน้าให้กับพี่เต็ม

ว่าแต่ ... มันเป็นเรื่องของลูกแมวจริงๆหรือป่าวนะ ? ....

งืมช่างมันละกัน ..

"โอเค ... "

แล้วพี่เต็มก็ปล่อยมือออกจากหัวของชั้น

"ทุกคน ไปเตรียมตัวทำงานได้แล้ว!! ใกล้ได้เวลาเปิดร้านแล้วนะ ... วันนี้พวกเราจะเป็นน้องเหมียวกันทุกคน ... เตรียมตัวไว้ซะ!"

โอะ! ... ต้องไปทำงานแล้ว

เรื่องอื่นทิ้งไปทั้งหมด ... ต่อจากนี้เราคือ คิทซึเนะ!!

"รับทราบ!!"

"ก้าโอ้!!!"

.........

"... ยินดีต้อนรับ ทุกๆท่าน เลยเหมียว!!"

"ยินดีต้อนรับนายท่านค่ะ เนี้ยว!"

"สวัสดี ค่ะ เมี้ยวววว!"

"ง้าววว!! ... ยินดีต้อนรับ ง้าวว!"

"ยินดีต้อนรับ ก้าโอ้!!!"

"ผิดเสียงแล้วนะ!!"

"ฮ้ะๆๆ นั่นสิ"

"แมวร้องกาโอสินะ .... ตัวผู้จะมีแผงคอที่หลังหรือป่าว"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย แมวก็ร้อง กาโอ้!! ได้นะ กาโอ!!"

.........

16.54 น.

แกร๊ก ... ตึ้ง

ชั้นเดินเข้ามาหลังร้าน พร้อมตรงเข้าห้องเสื้อผ้า เพื่อถอดชุด

"เลิกแล้วเหรอเดลต้า ?"

พี่จิตใจถามชั้นด้วยเสียงสงสัย แม้ว่าปกติใบหน้าพี่จิตใจจะนิ่งตลอดเวลาก็เถอะ

แต่ชั้นรู้สึกได้ ว่าพี่จิตใจกำลังสงสัย ...

ก็เพราะ ต้องรีบเตรียมตัวกลับบ้านพร้อมๆกับลูกๆยังไงหละ!

"... เลิกแล้วค่ะ ... อยากจะกลับบ้านพร้อมกับลูกๆหน่ะ กาโอ"

ชั้นตอบพี่จิตใจออกไปตามตรงด้วยรอยยิ้ม

หนุบ ...

แล้วหัวของชั้นก็โดนพี่จิตใจลูบไปมา

"กาโอ~~~~ ...."

"นี่เดลต้า .... "

"คะ?"

"คิดว่าชีวิตของตนเองสำคัญมั้ย?"

ทำไมอยู่ๆพี่จิตใจถามชั้นยังงี้หละ ไม่เข้าใจเลย

แต่ ... มันตอบได้ง่ายมากๆเลยนะ

"กาโอ ...ถ้าไม่นับลูกๆ กับคนที่เรารักมากกว่าชีวิตหละก็ ... ชีวิตของตนเองก็ต้องสำคัญสิคะ!!"

"สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดเลยเหรอ?"

มันต้องแน่นอนอยู่แล้วหละ!!

"กาโอ!!!!! ... แน่นอนอยู่แล้ว"

พี่จิตใจได้ยินแบบนั้น ก็ค่อยๆย้ายมือมาจับที่แก้มของชั้นเบาๆมือแล้วถามว่า

"...แล้วถ้า ....ต้องเลือก ระหว่างชีวิตของคนทั้งโลก ... กับลูกๆและตนเอง ... จะเลือกอะไรเหรอ ... "

เอะ... นี่เราตอบอะไรผิดไปหรือป่าว ... ไม่หละมั้ง ...

แต่ว่า ... ต้องเลือกระหว่างฝ่าฟันกับก้าวเดิน .... กับคนทั้งโลก ...งั้นเหรอ

"..... งือ"

"ตอบยากเหรอ?...."

ไม่ใช่ตอบยากหรอก ... แต่ว่ามัน ...

"... ปะ ... ป่าว ... ค่ะ ...แต่กลัวตอบออกไปแล้ว .... พี่จิตใจจะโกรธ ..."

"ไม่เป็นไรหรอก... ตอบมาเถอะ พี่ไม่โกรธหรอก"

ถ้าไม่โกรธจริงๆหละก็ ... จะตอบหละนะคะ ....

"....กาโอ... ถ้าต้องเลือก ขอเลือกชีวิตลูกๆ ... ยังไงก็สำคัญกว่าคนทั้งโลกแน่นอนค่ะ..."

พี่จิตใจจะโกรธไหมนะ ...

"แม้ว่า ทุกๆคนบนโลกจะต้องตายงั้นก็จะเลือกลูกๆสินะ"

"ค่ะ!!"

"..... งั้นเหรอ ....."

พี่จิตใจตอบสั้นๆแล้วลูบหัวชั้นไปมาต่อ

"กาโอ?"

ไม่เห็นเข้าใจที่พี่จิตใจต้องการจะสื่อเลย

"... ลูกของเดลต้าก็คงจะคิดเหมือนกับเดลต้าแน่ๆเลย..."

แบบนี้เอง .... เข้าใจหละ

จะสื่อถึงความรักที่มอบให้กัน มากกว่าใครทั้งหมดบนโลกนี้สินะคะ พี่จิตใจ

".... ค่ะ!!! กาโอ!!!!!!"

แกร๊ก ....

"แม่ครับ ... ผมมารับแล้ว ...."

เสียงของก้าวเดินนี่นา

"อ้ะ ... จะไปเดี๋ยวนี้หละ ... "

ชั้นตอบออกไป แล้วหันไปหาพี่จิตใจ

"งั้น ... ชั้นไปก่อนนะคะ พี่จิตใจ ..."

พี่จิตใจปล่อยมือออกจากแก้มของชั้น ...

"กลับบ้านดีๆนะ"

แล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงนิ่งเรียบตามแบบฉบับพี่จิตใจ

"กาโอ้!!"

ชั้นตอบรับแล้วรีบเปลี่ยนชุด วิ่งออกไป

เพื่อกลับบ้านพร้อมๆกับลูกๆของชั้นทันที

"... ออกมาช้าจังเลยครับ"

"แฮะๆ ....พอดีคุยกับพี่จิตใจนิดหน่อยจนลืมเปลี่ยนชุดหน่ะ"

"ยังงี้เองเหรอครับ"

"เย็นนี้ไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่ห้างมั้ยแม่"

"อื้อ ก็ดีนะ!"

"งั้นไปกินข้าวห้างกันเล้ย!!"

"ก้าโอ้!!"

ชั้นตอบรับแล้วเดินจูงมือไปกับลูกๆของชั้น ....

วันนี้ ก็เป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง ... ที่จะได้ไปเที่ยวห้างพร้อมกับลูกๆ

ชั้นมีความสุขจริงๆอยากจะมีชีวิต อยู่กับลูกๆ ตลอดไป ...

ไม่มีใครหน้าไหนจะมาแย่งความรักจากพวกเราได้

อยากให้พวกเราสามแม่ลูก

อยู่และรักกัน ตลอดไป

.................

..................................

........................................................................................

.......................................................................................

End Chap.66 ไม่มีใครหน้าไหนจะมาแย่งความรักจากพวกเราได้