คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #282 : Chap.60 แค่ระดับกลางก็จะแย่แล้วงั้นเหรอ ?
Chap.60 แค่ระดับกลางก็จะแย่แล้วงั้นเหรอ ?
..............................................................................
..............................................................................
.............................................
..................
เวทศักราช 398 / 07 / 25
เวลา 20.37 น.
ร้านจำเป็นจะต้องหยุดงานของผมไว้เท่านี้ก่อน หลังจากหมดคิวสุดท้ายของผม
เพราะ ถ้าผมอยู่ต่อเดี๋ยวจะยาวไปมากกว่านี้
เนื่องจากลูกค้ากลับมาแวะทานหลังจากเลิกงานหน้ากากจิ้งจอกนั้น มีมากพอตัว
โดยในระหว่างที่รอแม่เลิกงานด้วยนั้น
ผมก็โดนเจ้าของร้าน หรือก็คือพี่เต็ม เรียกเข้าไปรับเงินพิเศษในส่วนของวันนี้ เพราะตัดยอดจ่ายของผมไปแล้วเลยไม่อยากคำนวณพลาด
"เอ้า เงินพิเศษสำหรับวันนี้นะ ...ฝ่าฟัน จ่ายก่อน จะได้ไม่งง กับเงินที่หักไปแล้ว"
พี่เต็ม หญิงสาวหน้าสวยคมสวมแว่นตาเหยี่ยวผูกผมหางม้าผมสีเงิน ให้มาดเหมือนสาวมั่นดุนิดๆ เอ่ยยิ้มพร้อมยื่นซองเงินให้ผม
"ขอบคุณมากครับ พี่เต็ม ... จริงๆไม่ต้องจ่ายก็ได้นะครับ เพราะผมขอมาทำเสริมเป็นเพื่อนแม่เอง"
ผมรับเงินจากพี่เต็ม พร้อมเอ่ยบอกพี่เขาไป...
จะว่าปากไม่ตรงกับมือก็ว่าได้นะ ....
"อืม ....ไม่เป็นไรหรอก"
จะว่าไปแล้ว ... พอมารับเงินวันนี้เป็นพิเศษก็เพิ่งนึกขึ้นได้แฮะ
"จะว่าไป นอกจากครอบครัวผม กับเด็กที่มาขอทำงานพิเศษแล้ว ผมไม่เคยเห็นพี่เต็ม จ่ายเงินให้พวกพนักงานประจำของร้านเลยนะครับ"
ผมเอ่ยถามระหว่างเก็บเงินที่ได้รับมาเข้ากระเป๋าสะพายแบบผู้หญิงอย่างชำนาญ
"อ่อ ... พวกพนักงานประจำก็เพื่อนๆกันทั้งนั้นแหละ .... จะจ่ายก็ต่อเมื่อมาขอแหละนะ"
พี่เต็มมองหน้าผมแล้วยิ้ม พร้อมกับตอบออกมา
เอ่อ ... เพื่อนๆกัน แล้วจะสื่อว่า ค่อยโอนให้เหรอ ... หรือใช้เงินบัญชีร่วมกัน? ...
เอาเถอะ ถามมากไม่ดีเรื่องเงินๆทองๆ ... คิดว่านะ
แต่พอตอบมาแบบนั้นแล้วทำให้เรื่องที่อยากจะถามต่อจริงๆหน่ะ ... น่าจะเป็นเรื่องนี้มากกว่า
".... งั้นเหรอครับ ....แล้วแม่กับพวกเพื่อนๆของพี่เต็มเป็นอะไรกันเหรอครับ รู้จักกันมานานหรือยังครับเนี่ย"
พี่เต็มดันแว่นเล็กน้อย ราวกับตัวร้ายในการ์ตูนพร้อมกับตอบเสียงเข้ม
"สองร้อยปีได้แล้วมั้ง .... "
พรวด !!!
เช็ดหม้อข้าวต้ม .... มามุขเดียวกับอาจารย์ธิดาก็ไม่ไหวนะครับพี่เต็ม
"หา? .... เล่นมุขเดียวกับอาจารย์ธิดาก็ไม่ไหวนะครับพี่เต็ม"
"ฮ่ะๆๆ .... ไม่ขำเหรอ ... ฝ่าฟัน"
พี่เต็มหัวเราะใหญ่ ... กับมุขฝืดๆนั้น
ไม่ขำครับ เชื่อเหอะ อาจารย์ธิดาเล่นบ่อยจนเก่าแล้ว ....
"..... มะ ไม่ค่อยขำแล้วครับพี่เต็ม .....อาจารย์ธิดาเล่นมุขนี้จนผมเลิกฮาแล้วครับ"
"..... ฮะๆ เหรอ ... ก็ ... ถ้านับว่า รู้จักเดลต้า มาตั้งแต่เมื่อไหร่ .... ก็ตั้งแต่เดลต้าเกิดจนกระทั่งตอนนี้เลยหละนะ"
พี่เต็มพูดตอบผมกลับมา ด้วยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พลางเหล่ตามองหน้าผม .... ไล่ลงมาถึงหน้าอก...
ตั้งแต่เกิดเลยเหรอ ... นึกว่ารู้จักเพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันซะอีก
คงจะเพราะครอบครัว หรือการรู้จักกันทางใดทางหนึ่งแล้วเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็กแน่ๆเลย
ส่วนสายตาที่มองผมแบบนั้น มันอะไรกันครับพี่เต็ม
"ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ... มิน่าหละถึงได้ช่วยเหลือกันขนาดนี้ ... วะ ว่าแต่.... เอ่อ ทำไมต้องเหล่มองผมด้วยสายตาแบบนั้นหละครับ"
พี่เต็มค่อยๆ ขยับกายเอนพิงเก้าอี้ แล้วตอบผมกลับ
".... ป่าวหรอก แค่มองฝ่าฟันแล้วนึกถึงเดลต้าตอนนี้หน่ะ .... ถ้าโตได้ คงจะหุ่นดีแล้วก็สวยแบบนี้สินะ ร่างกายนี้ของชั้นสิ ... หน้าอกแบนน่าดูเลย ... ฉะนั้นฝ่าฟัน ต้องภูมิใจความสวยน่ารักที่แม่มอบให้นะ"
เอ่อ .... ปัญหาคงไม่ได้อยู่ตรงนั้นนะ .... แต่ก็ควรจะภูมิใจกับสิ่งที่พี่เต็มบอกนั่นแหละ
"อ่อ .... แบบนั้นเองจะว่าไป ผมดูสวยน่ารักเหมือนแม่มากๆเลยสินะครับเนี่ย แอบภูมิใจแฮะ คิกๆ"
ผมตอบด้วยรอยยิ้ม เอามือมาป้องปากและหัวเราะเสียงหวาน
"ดูสมหญิงจังเลยนะ ฝ่าฟัน ชินกับการเป็นแบบนี้แล้วเหรอ"
พี่เต็มจ้องผม แล้วเอ่ยแซวกลับมา
อืม ... อันนี้ผมลืมตัวจริงๆ
คงจะเพราะชินด้วยหละมั้ง
".... จริงๆก็ชินแล้วนะครับ ....กับการทำตัวให้เป็นสาวดุ้น"
พี่เต็มโบกมือไปมา
"ไม่ๆ หมายถึงที่ไปศัลยกรรมมาหน่ะ .... ถึงจะเป็นศัลยกรรมเวทย์ระดับสูงและบอกว่ามีคนจ่ายให้เพราะเหตุผลที่บอกไม่ได้ก็เถอะ ... แต่พี่เป็นห่วงหน่ะ เข้าใจใช่มั้ยฝ่าฟัน ทั้งเรื่องที่เธอทำอยู่แต่ไม่ยอมบอกพี่ๆ หรือเรื่องที่อยู่ในสภาพหญิง แล้วไหนกำลังจะเปิดเรียนแล้วอีกด้วย"
ออ ... วกกลับมาเรื่องเป็นห่วงนี่เอง ...
ชีวิตของผม มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้วหละครับ ....
เรื่องการทำเกินตัวก็คงไม่ทำแล้วหละ
"พี่เต็ม อย่าคิดมากอย่างนั้นสิครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเกินตัวไปหรอก"
พี่เต็มค่อยๆ หันไปมองจอคอมพิวเตอร์ แล้วเอ่ยออกมา
"พี่จะบอกฝ่าฟันว่า .... พี่ช่วยได้นะ ..... ถ้าฝ่าฟันยอมที่จะให้พี่ช่วย"
เล่นพูดโดยไม่มองหน้ากันแบบนี้ ... อยากจะสื่ออะไรกันเนี่ย ...
"..... ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เต็ม .... ผมไม่ทำเกินตัวเองอยู่แล้ว ... เชื่อผมสิ ..."
"เหรอ ย้ำเรื่องทำเกินตัวจังเลยนะ....ดีแล้วหละ ...."
พี่เต็มพยักหน้าไป ไม่มองหน้าผมแล้วกดรีเฟรชเว็บ ดูราวชื่อการ์ตูนที่ฉายในช่วงนี้
กรึกๆๆ ...
"โอ้ะ .... ช่วงนี้ อนิเมะแนวโลลิกางเกงในลายทางมาแรงแฮะ .... มะรืนนี้จัดแนวกางเกงในลายทางก็แล้วกัน"
อื้อหือ .... พี่ ... ย้ายเรื่องไวมาก
อะ ... จะว่าไปแล้ว .... พอพูดเรื่องการ์ตูน ก็นึกถึงเรื่องที่ต้องคุยต่อขึ้นมาได้
"....จะว่าไปแล้ว ....ขอเสียมารยาทหน่อยได้ไหมครับ"
"หืม? .... เรื่องอะไรหละ? ..."
ถามผู้หญิงไป ... จะดีไหมเนี่ย ... อ่า
เอาเถอะ ถามไปอย่างมาก ก็แค่โกรธ
"เรื่อง....ส่วนตัวหน่ะครับ จะได้ไหม"
พี่เต็มหันมายิ้มให้ทันที แล้วตอบผมกลับมา ....
"เอาสิ .... คุยเปิดอกแบบลูกผู้ชายเลย"
พร้อมทั้งยืดอก ...
ว่าแต่ .... แบบลูกผู้ชายเนี่ยนะ
"... แบบลูกผู้ชายงั้นเหรอครับ .... "
พี่เต็มหัวเราะใหญ่
"ฮ่ะๆๆ ... ช่าย แบบ ลูกผู้ชายเลย .... "
เห้อ ... เอาเถอะ ถ้าเปิดทางแบบนี้ ก็ขอถามหน่อยแล้วกันนะครับ อย่าโกรธกันหละ
"ถ้าพี่เต็มเป็นรุ่นพี่ของคุณแม่จริงๆ เอ่อ ... แบบนี้ก็สามสิบบวกแล้วสินะครับ"
พี่เต็มนิ่งแปบหนึ่ง เหมือนนึกอะไรบางอย่างแล้วตอบกลับมา
"ถ้าจะบอกว่าสามสิบขึ้นไปไหม ....... อืม ... ถูกต้องแล้วหละ"
จริงๆด้วยแฮะ .... งั้นขอถามต่อเลยแล้วกันนะครับ ....
"แล้วพี่ .... ยังไม่มีผู้ชาย .. เอ่อ ... ผมหมายถึง ไม่หาแฟนเหรอครับ ....? "
สิ้นคำถามผม .. พี่เต็มก็ ...
"อุ้บ ... คิก... ฮะ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
ไหงขำออกมาแทนที่จะโกรธหรือตกใจหละเนี่ย!
"ขำอะไรหน่ะครับ .... พี่เต็ม ..."
ผมหน้าแดงโวยกลับไปทันที
"ฮะๆๆ ... โทษทีๆ ... เรานี่โตแล้วสินะมาถามแบบนี้ .... "
พี่เต็มค่อยๆหยุดหัวเราะ แล้วแซวผมกลับมา
อื้อหือ .... โตเหรอ .... ถ้าบอกว่าโตไหม ก็คงโตแล้ว
แต่ก็คงโตไม่เท่าไหร่หรอก ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะหละมั้งครับ
"เอ่อ ... ผมก็ไม่แน่ใจว่าโตเท่าไหร่นะครับ แต่ก็ต้องสงสัยบ้าง พวกพี่ๆทุกคนในร้านผมก็สงสัยเหมือนกัน เพราะ .... เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ของคุณแม่ ... ที่ผมควรจะเรียกป้าแต่โดนห้ามเรียกแล้วทั้งนั้น"
อืม ... ผมตรงเกินไปไหมเนี่ย
พี่เต็มได้ยินแบบนั้น ก็ถอนหายใจทันที
"เห้อ ฝ่าฟันก็เห็นใช่มั้ย ว่าชั้นชอบดูอนิเมะที่มีสาวน้อยเยอะๆ ไม่ก็อะไรที่เกี่ยวกับสาวๆ แถมยังเป็นเจ้าของร้านแบบนี้ด้วยหน่ะ...."
อืม ... ก็ชัดเจนหละนะ ที่เห็นชอบการ์ตูนขนาดนั้นแม้แต่จานรองน้ำ หรือแผ่นรองเมาส์ยังเป็นรูปสาวน้อยจากการ์ตูนเลยนี่
แต่มันไม่ใช่เพื่อธุรกิจเหรอ?
"ครับ .... ก็เห็นอยู่ .... ไม่ใช่ว่าเพื่อธุรกิจ?"
พี่เต็มยิ้ม ค่อยๆดันแว่น กอดอกแล้วเอ่ยตอบผมด้วยเสียงเข้ม
"นั่นก็ส่วนหนึ่ง .... แต่จริงๆแล้ว ....ที่ชั้นชอบดูสาวๆ .... ชอบดูบั้นท้ายสาวๆ หรืออะไรของสาวๆ ในโลกการ์ตูน รวมถึงโลกจริงนั่นก็เพราะ ... ชั้นไม่ชอบผู้ชายหน่ะ"
โอ้โห .... ชัดเลย .... พี่เต็ม .... และผองเพื่อน เป็นผู้หญิงรักผู้หญิง
หรือก็คือ ยูริ สินะ!!!
"...... เอ่อ ....ยูริเหรอครับ"
พี่เต็มได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มมากขึ้น แล้วหันไปกดเปิดเว็บอ่านหนังสือการ์ตูนในอินเตอร์เน็ตไปด้วย
"ยูริเหรอ ... อืม ถ้าตอนนี้หน่ะ มันจะมองแบบนั้นก็ว่าได้แหละ ....."
ต้องการจะสื่ออะไรครับพี่
"มองแบบนั้นก็ว่าได้ ... ?"
"อืมหมายถึง ... จะว่ายังงั้นก็ได้ .... แต่เชื่อมั้ย ... ครั้งหนึ่งชั้นเคยเป็นผู้ชายนะ ..... "
พี่เต็มตอบผมโดยสายตาไม่ได้มองหน้าผม
เห้ย ..... งั้นก็หมายความว่า!!!
"หา!!!..... พี่เต็มเป็นผู้ชายเหรอครับ! .... งั้นก็เหมือนผม?"
"ไม่ใช่ๆ ตอนนี้ ถ้าชั้นโดนผู้ชายกด ชั้นก็ท้องได้นะ ไม่ได้ไปศัลยกรรมเวทย์เหมือนเธอหรอกฝ่าฟัน"
พี่เต็มสะดุ้งแล้วรีบโบกมือไปมาอย่างรวดเร็ว
"ชั้นหมายถึง ร่างกายของชั้น ที่นายเห็นอยู่นี่ไม่เคยศัลยกรรมแปลงเพศเป็นหญิงแน่นอน .... และมันหมายความว่าชั้นเกิดมาเป็นเพศหญิงโดยกำเนิด นั่นแหละ"
อ้าว .....
"... อ้าว ...."
แล้วจะพูดแบบนั้นทำไม .... หรือว่า พี่เคยคิดจะเป็น ทอมบอย มาก่อนสินะ ...
ไม่ก็แปลงเพศเป็นชายมาก่อน .... มั้งนะ
"แต่ก็ ... อืม ... จะพูดยังไงดีหละ .... เอางี้ .... พี่เล่าเรื่องสั้นๆให้ฟังแล้วกัน"
พี่เต็มค่อยๆ ย้ายสายตาและใบหน้ามาจ้องผม ก่อนจะเริ่มเตรียมเล่าเรื่องบางอย่าง
"... ก็ได้ครับ..."
"ยังจำเรื่องปิงปิงสาวน้อยหูแมวที่คุณแม่ หรือพี่พิงค์เคยเล่าให้ฟังได้มั้ย?"
เรื่องของปิงปิง .... หญิงสาวผู้ปกปิดความจริง เพื่อสิ่งที่สำคัญสินะ
"จำได้ครับ.... จำได้ดีเลย"
"อ่า ... มันมีนิทานก่อนหน้านั้น นิดหน่อย ... จะเริ่มเล่าเลยนะ"
โอ .... โอเค นิทานก่อนหน้านั้นงั้นเหรอ ...
"ครับ ได้เลยครับ"
"คือ ชายคนหนึ่งที่เป็นชายแท้ๆ นามว่า ................"
..........................................................
-------------------
..........................................................
อืม ..... จากเรื่องที่พี่เล่ามา แม้จะปะติดปะต่อ กับเรื่องของปิงปิงที่พี่พิงค์กับแม่ชอบเล่าไม่ได้ก็เถอะ
แต่ผมสรุปสั้นๆได้ดังนี้เลย
"ครับ สรุปง่ายๆว่า พี่ชอบผู้หญิงด้วยกันสินะครับ ....."
พี่เต็มสะบัดหน้าเล็กน้อย คงเพราะ การสรุปของผม ที่มันวกกลับไปเรื่องเดิม
"อะไรกันเนี่ยฝ่าฟัน ชั้นเล่าให้เธอฟังตั้งยาว มันสรุปไม่ต่างจากเดิมเลยนะ ....
อ้าว ... พี่เล่ามาแบบนั้น ใครก็ต้องสรุปแบบนี้แหละ
"ก็ ... ผมจะสรุปยังไงได้หละครับ ...."
พี่เต็มถอนหายใจทันที
"เห้อ ..... อะ ยังงั้นก็ยังงั้น จริงๆ มันก็เป็นยังงั้นแหละ ... โอเค มีอะไรจะถามอีกมั้ย"
มีสิครับ เรื่องเพื่อนๆของพี่ไง ... พวกเขาก็ไม่มีแฟนกันนะครับ! ถ้าบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่แถมอายุเท่ากันด้วยเนี่ย มันหนักเลยนะ
"คือ แล้วเพื่อนๆของพี่.. .... อ่าหมายถึง พี่ๆของร้านนี้ทุกคน ... ก็เป็นพวกชอบผู้หญิงด้วยกันหรือป่าวครับ"
พี่เต็มได้ยินแบบนั้นกลับชะงัก ....แล้วตอบกลับมาแบบไม่อยากอธิบายมาก
"..... จะว่ายังงั้นก็ได้อีกนั่นแหละ .... อืม .... ยัยพวกนั้นก็ชอบผู้หญิงจริงๆนั่นแหละ"
โอเค .... ก็พอเข้าใจหละนะ ... เป็นเพื่อนกันหมดแบบนี้ .... นึกภาพไม่ออกเลยว่าใครคู่ใคร
"ครับ.."
ผมคงตอบรับได้แค่นั้นหละ
"ไม่มีอะไรจะถามแล้วเหรอ"
พี่เต็มถามผมอีกรอบ เมื่อเห็นผมตอบสั้นไป
ไม่น่าจะมีแล้วมั้ง ... แถมนี่ก็ 20.58 น. แล้วด้วย
" .... ไม่มีแล้วหละครับ ....นี่ก็ สามทุ่มแล้ว เดี๋ยวผมออกไปพาแม่กลับบ้านก่อนนะครับ"
พี่เต็มพยักหน้าให้
"อืม กลับบ้านดีๆนะ ...."
"ครับ สวัสดีครับพี่เต็ม เดี๋ยวมีโอกาสมาคุยด้วยใหม่"
ผมตอบรับ แล้วหันหลังเดินไป สางผมด้วยมือแล้วสะบัดเล็กน้อย
"เดี๋ยว ... ฝ่าฟัน"
แล้วพี่เต็มก็เรียกให้ผมหันกลับมา
".... ครับ?"
"ฝ่าฟันคิดว่า ..... พลังเวทย์ ระดับจินตนาการ หน่ะ จะมีอยู่จริงไหม ?"
พี่เต็มถามผมกลับมา โดยสายตานั้นจ้องมองที่จอคอมพิวเตอร์
อยู่ๆ ก็ถามเรื่องแบบนี้ .... ตั้งใจจะสื่ออะไรกันแน่นะ ?....
"เอ่อ ... ผมคิดว่า เพราะมันเป็นระดับจินตนาการ มันจึงไม่มีอยู่จริงหน่ะแหละครับ ว่าแต่ ... ทำไมเหรอครับ?"
"ชั้นแค่จะบอกว่า ..... พลังเวทย์ระดับจินตนาการหน่ะมันมีอยู่จริงนะ"
อื้อหือ ...... เปิดเรื่องมาได้อลังการเกินไปแล้วครับ
ถามว่าผมจะเชื่อคำพูดพี่ไหมเนี่ย
"ครับ"
".... และ .... มันเป็นพลังที่อันตรายมาก ... ถ้ายังไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างเต็มที่หละก็ .... มันจะนำมาซึ่งผลเสียต่อมนุษยชาติ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเหมือนในตำนานกำเนิดยุคเวทศักราช..... ถ้ามีโอกาสก้าวไปถึงจุดนั้นแล้ว ..... อย่าใช้มันเลยจะดีกว่า"
พี่เต็มอธิบายไป จ้องมองหน้าจอไป
จะว่าคำพูดพวกนี้ มันก็ดูตลกนะครับ .... เพิ่งนึกได้ว่ามันก็มีสอนราวๆนี้ในหนังสือนะ
พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ .... ระดับเวทย์ที่ผมมีมันไปไม่ถึงระดับนั้นได้หรอก
"? .... ผมเนี่ยนะครับ จะไปถึงระดับจินตนาการได้ แค่ระดับกลางก็จะแย่แล้วนะครับพี่เต็ม"
พี่เต็มได้ยินแบบนั้นก็หันมามองหน้าผม ....แล้วเอ่ยเสียงเครือ
"เหรอ ....."
ก๊อกๆๆ ... แกร๊ก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะเปิดทันที พร้อมกับเด็กสาวผมทองตัวเล็กที่โผล่หน้าออกมา
"ก้าโอ้!! ... ทั้งสองคนทำอะไรกันอยู่เหรอ!!"
มาได้จังหวะกำลังจะออกไปพอดีเลย คุณแม่ยังเด็กของผม
"คุยธุระกับลูกค้าเสร็จแล้วเหรอครับแม่ ...."
ผมถามแม่ออกไปด้วยรอยยิ้ม
คุณแม่พยักหน้าให้ผมด้วยรอยยิ้มกลับมา
"อื้อ! .... ก้าวเดินมารอหลังร้านแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"
ก้าวเดินก็แยกตัวจากตุ้มติ้มแล้วด้วยแฮะ ....
".... ได้ครับแม่ .... งั้น ... พี่เต็มครับ ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
ผมตอบรับแม่ แล้วหันไป ถอนสายบัวสวัสดีให้พี่เต็ม
"พี่เต็มคะ งั้นชั้นไปก่อนนะคะ กาโอ้"
แม่ของผมเอ่ยยิ้มหวาน แล้วก้มหัวให้
"จ้า ... โชคดีนะ .... ฝ่าฟัน ..... โชคดีนะ ....เดลต้า"
พี่เต็มมองหน้าผม แล้วตอบรับ
แกร๊ก.... ตึ้ง ...
ผมและแม่เดินมาจากห้องพี่เต็มรวมตัวกับก้าวเดินก่อนจะ
กลับบ้านด้วยกันไปคุยกันไปอย่างมีความสุข
"ไง วันนี้ไปเที่ยวกับตุ้มติ้มมา สนุกมั้ย"
"ก้าโอ้ ... ช่ายๆ ก้าวเดินสนุกมั้ย?"
"อ่า..... ก็สนุกอยู่หรอก ... คุณหน้ากากจิ้งจอกก็แสดงท่าได้สวยงามมากเลยนะ ... หึๆๆ"
".... อ่า ... งั้นเหรอ ..."
"หน้ากากจิ้งจอกสุดยอดอยู่แล้ว ... ก้าโอ้! ...เพราะแม่ทำอาการเก่งไงหละ ก้าโอ้"
"ไม่ๆๆๆ .. ไม่ใช่หน้ากากจิ้งจอกของแม่ครับ!"
"ฮ่ะๆๆๆๆ ...."
พวกเราสามคนคุยกันไปหัวเราะขำกันไปอย่างมีความสุข .... ตามภาษาแม่ลูก ..... จนกระทั่งถึงบ้าน
อาบน้ำด้วยกัน ...และส่งแม่เข้านอน ... เพื่อที่ สี่ทุ่มครึ่ง .... ผมจะออกไปทำธุระข้างนอกต่อ
หลับฝันดีนะครับแม่ ... เดี๋ยวรุ่งเช้าผมกลับมา
ก้าวเดิน .... ชั้นเชื่อใจนายที่สุดในบรรดาทุกๆคน อย่างที่นายเชื่อใจชั้น
.... ฝากดูแลแม่ด้วยนะ .....
.................
...............................................
แกร๊ก.... ตึ้ง ...
ภายในร้านสาวในฝันบุฟเฟ่ .... ห้องของคุณเจ้าของร้าน ....
หญิงสาวผมเงินสวมแว่นตารูปทรงคล้ายดวงตาเหยี่ยวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มองฝ่าฟันกับแม่ของเขา ที่เดินออกไปแล้วก็ปลดที่รัดผมให้ผมของตนเองยาวสยายออก ... พลางดันขยับแว่นยิ้มนิดๆ
ก่อนจะย้ายมือมาประสานทั้งสองข้างเท้าคาง พร้อมเอ่ยออกมาว่า
"แค่ระดับกลางก็จะแย่แล้วงั้นเหรอ ? ..... ถ่อมตัวจังเลยนะ .... คุณ หน้ากากจิ้งจอก"
...............................................
....................
....................................................
......................................................................................
......................................................................................
End Chap.60 แค่ระดับกลางก็จะแย่แล้วงั้นเหรอ ?
ความคิดเห็น