เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #264 : Chap.53 อยากจะ .... เป็น ... เด็กดี ..... ก็เลย .... ต้องฟัง

Chap.53 อยากจะ .... เป็น ... เด็กดี ..... ก็เลย .... ต้องฟัง

-------------------------------------------------

----------------------

เวทศักราชที่ 387 / 05 / 12

18.20 น.

ช่วงเย็นเวลาพัก หลังจากการทำงานในร้านสาวในฝันบุฟเฟ่อันแสนเหนื่อยของเด็กชาย สองคน

ที่แต่งตัวแนวโกธิคโลลิต้าน่ารักราวกับเด็กผู้หญิง พวกเขาก็มาเล่นกันที่สวนสาธารณะ กันได้ ราวๆ 20 นาที

แล้วจู่ๆนั้นเอง...

"ฝะ ฝ่าฟัน ...ชั้น ปวดฉิ้งฉ่อง...."

เด็กคนน้องเอ่ย ระหว่างยืนขึ้นแล้วจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำสาธารณะ

หมับ ...

มือของเด็กที่โดนเรียกว่าฝ่าฟัน ก็จับมือของน้องของเขาไว้

"อ้ะ ... ฉิ้งฉ่องในห้องน้ำสาธารณะไม่ได้นะ เดี๋ยวชุดเปื้อน .... รีบวิ่งกลับไปเข้าที่ร้านเถอะ ปะ เดี๋ยวไปด้วย"

"อื้อ ....."

เด็กคนน้องหันมาพยักหน้าตอบรับง่ายๆ

ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งกันไปอย่างรวดเร็ว โดยเท้ายังคงใส่รองเท้าหุ้มส้นแสนน่ารักเอาไว้อยู่

กึกๆๆๆๆๆ

เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นนั้นฟังดูชวนหันไปมองจริงๆ ....

ในระหว่างวิ่งกำลังจะออกจากสวนสาธารณะขนาดเล็ก เพื่อไปร้านสาวในฝันบุฟเฟ่นั้นเอง

แก๊ง ... แก๊งๆ ...

เสียงของกระป๋อง กระทบกับพื้นดังขึ้นมาจากด้านในสวน

"อ้ะ ..."

เด็กที่ถูกเรียกว่าฝันฟันหันไปมอง ....

เขาเห็น กลุ่มคนทิ้งขยะกันไม่ลงถังและเดินจากไปอย่างไม่ใยดี

"อืออ .... หยุดเดินทำไมเหรอ ? ยะ ยิ่งปวดๆอยู่"

เด็กสาวคนน้องหันมาเอ่ยตัวสั่นระริก

"มีคนทิ้งขยะไม่เป็นที่หน่ะ .... เดี๋ยวไปเก็บทิ้งก่อนนะก้าวเดิน"

ฝ่าฟันเอ่ยด้วยใบหน้ามุ่งมั่น

แต่เด็กคนน้องที่โดนเรียกว่าก้าวเดิน ทำหน้าไม่สู้ดี

"เอ๋ แต่ถังขยะอยู่ไกลนะ ... ปวดจะราดแล้วด้วย"

"ไปก่อนเลย รีบไปฉิ้งฉ่องเลย ... อั้นนานๆไม่ดีต่อสุขภาพ.... เดี๋ยวเก็บเสร็จจะตามไปนะ"

ฝ่าฟันบอกน้องแล้วเดินกลับเข้าไปในสวนสาธารณะ

ก้าวเดินพยักหน้าสั่นไหว แล้วรีบวิ่งไปร้านสาวในฝันบุฟเฟ่เพื่อไปเข้าห้องน้ำ

"อ้ะ ... อื้อ..."

......

แก๊ง ....

เสียงของขยะหลายชิ้นโดนเก็บลงถังจนหมด ....

"เรียบร้อย .... เท่านี้ สวนสาธารณะก็สะอาดแล้วหละนะ... คนแถวนี้ไม่ไหวเลย ทิ้งขยะเรี่ยราด"

ฝ่าฟันเอ่ยยิ้มหวาน ภาคภูมิใจ ที่ได้ทำความดี

"แหม แม่หนูนี่ เป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ"

"หนูจ๊ะ แม่หนูคนสวยจ๊ะ...."

เสียงสองเสียงเอ่ยขึ้น ด้านข้างกายของฝ่าฟัน

ฝ่าฟันนั้นหันไปมอง ก่อนจะได้เห็นชาย หน้าตาดีสองคนกำลังยืนยิ้มให้

แถมยังเรียกเขาว่า แม่หนูคนสวยด้วย .....

เขาคิดว่า ถ้าทำตัวเป็นเด็กผู้หญิง แล้วทำตัวดีต่อไป อาจจะสามารถได้ลูกค้าเพิ่มที่ร้านก็ได้

"เอะ ... เอ่อ ... มีอะไรเหรอคะ"

เธอตอบออกไปท่าทีเขินอาย

"อยากจะรบกวนแม่หนูน้อย ที่ทั้งเก่งและน่ารักหน่อยหน่ะจ๊ะ"

" ....... รู้มั้ยจ๊ะ ...... ว่า เขต สรวงสวรรค์ ที่อยู่หลังสวนสาธารณะ ไปทางไหน"

พวกเขาระดมคำถามติดๆกันออกมา ระหว่างนั่งยองๆมองหน้า ฝ่าฟันเด็กน้อยวัย เจ็ดขวบที่มีหน้าตาเหมือนเด็กผู้หญิง

ดวงตาของพวกเขา แดงระเรื่อนิดๆ .....

".... เอ่อ... คือ หนูไม่เคยเห็น .... เขตแบบนั้น หลังสวนสาธารณะเลยนะคะ"

ฝ่าฟันนที่ได้ยินคำถามแบบนั้น ก็เอ่ยตอบออกไปตามตรง

"มันเป็นจุดที่สวยงามมากๆเลยนะจ๊ะ ไม่เคยเห็นเลยเหรอ"

"สวย แถมยัง เงียบสงบสุดๆเลยนะ ถ้าได้ไปแล้วจะมีความสุขด้วยนะจ๊ะ"

พวกเขายังยิงคำถามมาอีกพร้อมรอยยิ้ม

ฝ่าฟัน ทำหน้าตาครุ่นคิด ก่อนจะได้ยินคำว่า เงียบสงบ ก็นึกได้

"เอ่อ ... มะ ไม่แน่ใจค่ะ .... แต่ถ้า ที่เงียบสงบ หลังสวนสาธารณะ ก็พอรู้ค่ะ ตรงนั้น ไม่ค่อยมีคนไปเลย ทำให้เงียบมากๆ"

"แล้วหนูพอจะ .... รู้ทางไปด้านหลังสวนสาธารณะมั้ยจ๊ะ ... ที่เงียบๆ ที่หนูว่าหน่ะจ๊ะ"

"ใช่แล้วจ๊ะ ....ไปเขตสวยๆ ถ้าได้แม่หนูคนสวยพาไป พวกน้าสองคนจะดีใจมากๆเลย"

ชายทั้งสอง เริ่มตะล่อมกล่อมเด็กน้อย ไร้เดียงสาให้พาพวกเขาไปยังจุดๆนั้น

เด็กน้อยเมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะดีใจ ก็มีท่าทียินดีทีเดียว ที่จะพาทั้งสองไป

และมันอาจจะทำให้เธอได้ลูกค้าเพิ่มที่ร้านจริงๆก็เป็นได้

"ค่ะหลังสวนสาธารณะหนูรู้ทางไปค่ะ... ถ้าพอจะช่วยน้าทั้งสองคนได้ ก็ยินดีเลยค่ะ!"

".... ขอบคุณจ๊ะ .....แม่หนูคนสวย"

"เป็นเด็กดีจริงๆเลยนะเนี่ย ..."

พวกเขายิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น

"แฮะๆ ... ค่ะ! ไปกันเถอะค่ะ"

เด็กน้อยเอ่ยแล้วเดินนำชายทั้งสองคนออกไป.... ลัดเลาะไปตามทางที่ไม่ค่อยจะมีคนเห็นเพื่อพาไปยัง สถานที่ๆเงียบสงบ...

.......

ฟุบๆ .... ฟุบ ....

หลังจากผ่านไปไม่ถึง สองนาที ฝ่าฟันตัวน้อย ก็พาชายทั้งสองลัดเลาะเข้ามาได้สำเร็จ โดยไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

เธอหยุด แล้วหันมายิ้มหวาน ด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ พลางกางแขนออก

"ถึงแล้วค่ะ ... ท้ายสวนสาธารณะ ในจุดลับ .... แถวๆนี้ ... เป็นยังไงคะ! ... ทั้งสวย ทั้งร่มรื่นเลยนะคะ แถมยังเงียบอีกด้วย .... ไม่ค่อยมีคนมาแถวนี้หรอกค่ะ เพราะมันต้องมุดพุ่มไม้เข้ามา"

"แหม่เก่งจริงๆเลยนะเนี่ย ......ทั้งสวยทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง ทั้งเป็นเด็กดี"

ชายคนหนึ่ง เดินเข้ามาใกล้ๆ พลางจับหัวของฝ่าฟันเบาๆ

"แฮะๆ ...มะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"

เธอหน้าแดงเขินอายไม่น้อย ที่ได้รับคำชม

"จ๊ะ .... เก่งมากๆเลยนะ .... คงต้องให้รางวัลเด็กดีหน่อยแล้วสิ"

ชายอีกคนเอ่ย แล้วค่อยๆล้วง เข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบ กล่องของขวัญใบเล็กๆออกมา

".... ระ รางวัลเหรอคะ? แต่ว่าหนูไม่ได้ทำดีเพื่อต้องการรางวัลหรอกค่ะ"

ฝ่าฟันตัวน้อย รีบส่ายหน้า โบกมือปฏิเสธ

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ... ไม่ใช่ของแพงอะไรหรอก .... นี่ไงจ๊ะ"

ชายคนที่ล้วงกระเป๋าเดินตามเข้ามา แล้วค่อยๆ ยื่นกล่องให้กับเด็กผมทองแสนน่ารักนั้น

"เอะ? .....จะ... จะดีเหรอคะ"

ฝ่าฟันเอ่ยเหมือนไม่ได้จะเอา แต่ก็โดนชายคนนั้นจับมือของเธอขึ้นมา แล้วค่อยๆวางกล่องนั้นลงที่มือเธอ

"ดีสิจ๊ะ ... รับไปสิ แล้วลองเปิดออกดูเลย...."

ชายที่จับหัวของเด็กน้อยอยู่ ก็ปล่อยมือพลางเอ่ยเชียร์

"งะ งั้น ... ขออนุญาตเปิดนะคะ"

ฝ่าฟันเอ่ยรับแล้วเปิดกล่องนั้นออกมา .... ก็พบกับ .... วัตถุทรงกลม สีชมพูสวย

สลักภาษาอังกฤษเอาไว้ว่า HI

"ลูกแก้วเหรอคะ? ... สวยจัง ว่าแต่.. ที่เขียนอยู่นี่ ... อ่านว่า.... ไฮ ? .... งั้นเหรอคะ"

เธออ่านมันออกมา แล้วสงสัย ว่ามีเขียนเอาไว้ทำไม

"แหม่อ่านออกด้วยเก่งจริงๆ .... เก่งมากๆเลยจ๊ะ"

"จ้า .... ลองพูด อยากจะเป็นเด็กดีไปเรื่อยๆ พร้อมกับใช้ประจุเวทย์ในตัวหนู ใส่มันดูสิจ๊ะ ....มันจะกลายเป็นสิ่งที่สวยงามมากๆเลยนะ"

ชายทั้งสองเอ่ยชวนเชื่อ เย้ายวนเด็กน้อย หวังจะให้เด็กนั้นร่ายเวทย์ใส่มันลงไป

"? .... เอะ เอ่อ แต่หนู ไม่เก่งเวทย์ ...  นะคะ"

ฝ่าฟันเอ่ยสั่นๆ รายกับไม่แน่ใจที่จะใช้เวทย์ใส่มัน

"ไม่ต้องเก่งก็ได้จ๊ะ ... แค่ใช้ประจุเวทย์ใส่มันก็พอ เด็กดีแบบหนูต้องทำได้อยู่แล้ว"

"... ใช่จ๊ะ .... แค่ใช้ใส่มันก็พอ .....น่าจะใช้เป็นนะจ๊ะ ... เหมือนใส่ให้พวกชุดเวทย์ไง"

พวกเขาเริ่มแนะนำ พลางยิ้มหวานๆให้

เด็กน้อยหน้าแดง แล้วทำหน้ามุ่งมั่นขึ้นมาก่อนจะพยักหน้ารับ

".... ค่ะ ... จะลองดูนะคะ....อยากจะเป็นเด็กดี .... อยากจะเป็นเด็กดี อยากจะเป็นเด็กดี ... อยากจะเป็นเด็กดี"

เธอค่อยๆเอ่ยด้วยเสียงน่ารักหวานหู แล้วค่อยๆปล่อยพลังเวทย์ใส่เข้าไปในสิ่งที่เหมือนลูกแก้วสีชมพูนั้น

ฟู่ ... ฟู่

ทันใดนั้นมันก็ประกายแสงสีชมพูพร้อมมีไอควันล่องลอยออกมา

"อ้ะ .... ว้าว .... สวยจังเลย ....."

เด็กน้อยเอ่ยยิ้มหวานอย่างดีใจ เมื่อมันได้ผล กับพลังเวทย์อันน้อยนิด ของเธอ

"ลองจ้องมองใกล้ๆสิ ..... "

"ใช่ .... มันจะยิ่งสวยกว่านี้อีกนะจ๊ะ ....."

ชายทั้งสอง ค่อยๆเขยิบกายเข้าใกล้ขึ้น ... แล้วยิ้มหวาน จับหัวของเธอเอาไว้ ลูบเบาๆ

"ค่ะ ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆ แบบนี้.... "

เด็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น ก็ยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ และก็พบว่ามันสวยจริงๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา ...

"ว้าว ... สวยจัง .... ขะ ขอบ อึก ... อื้ออออ!!!...."

แต่ไม่ทันจบดี ....

มือของเธอและหัวของเธอก็โดนมือของชายสองคนจับกดเข้าหากัน จนกล้องนั้นกระแทกเข้าปากเธอ

ฟู่!!!!

สารนั้นเมื่อเข้าใกล้จมูกและปากของเธอ มันก็เริ่มระเหยกลายเป็นไอเข้าไปในตัวเธอทันทีแม้ว่ากล่องจะหล่นไปแล้วก็ตาม

".....ฮึๆๆ .... ไงจ๊ะ .... ไงจ๊ะ ....ดิ้นใหญ่เลย ....."

"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ มันไม่มีผลร้ายแรงหรอก .... แค่ สอง สามชั่วโมงก็หายแล้ว...."

ปากของเธอโดนปิดไม่ให้ร้อง

"อื้อออ!!!...!!!อึก!!!!"

ฟู่ววว

สารจากลูกแก้วสีชมพูนั้นระเหยเข้าไป ภายในปากและจมูกของเด็กสาวจนหมด

เธอค่อยๆ ดวงตาสีแดงขึ้นระเรื่อๆ จางๆ

ก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะปล่อยมือออกจากปากเด็กสาว แต่ย้ายมาจับมือของเธอไว้แทน

"แค่ก ... แค่ก ... คะ คุณน้า ... ทะ ทำอะไร.... ปล่อยนะ มะ ไม่งั้น นะ หนูจะตะโกนเรียนคนมาช่วย!"

"ซี้ด ..... เห็นยัยเด็กนี่มาหลายวัยแล้ว ... วันนี้แหละ จะได้กินซักที"

"..... อา .....น่ารักน่ากินสุดๆจริงๆ ......"

พวกเขาเอ่ยแล้วเริ่มกระชากตัวเธอ เข้ามาดอมดม

"อ่า ... หอมน่ากินจริงๆ..."

"ตัวหอมจริงๆเล้ย ... เด็กอะไร ใช้เครื่องสำอางด้วย"

ฝ่าฟันขนลุกซู่รีบดิ้น สั่นไหว ร้องโวยวายออกมา

"นะ น่ากิน ? ... อะไรกัน .... ปละ ปล่อยนะ!! ชะ ช่วยด้วย!!"

"เด็กดีเขาไม่ดิ้นหรอกนะจ๊ะ ......"

"ใช่ เด็กดีต้องนิ่งๆ เชื่อฟังพวกน้าเข้าใจมั้ยจ๊ะ ...."

แล้วชายทั้งสองคน ... ก็ค่อยๆยิ้มแสยะ ... พลางเอ่ย คีย์เวิร์ด ที่พวกเขาเคยใช้ .... เพื่อหลอกให้เด็กน้อย คิกออกไป

"ฮะ .. อะ"

ฝ่าฟันนั้นชะงัก กึ้ก ... ดวงตาของเธอสว่างวาบระเรื่อๆ ร่างกายสั่นไหวช้าๆ

"หรือจะเป็นเด็กดื้อ?"

"หนูชื่ออะไรหืม .... ? ... แล้วจะเป็นเด็กดีใช่ไหมจ๊ะ หืม?"

พวกเขาเริ่มรุมล้อมถามคำถามออกมา พร้อมความต้องการอันมากเหลือ ... หวังเป็นที่สุด ที่จะได้ชิมรส อันแสนหวาน ของเด็กสาว? ด้วยการ เริ่มใช้คีย์เวิร์ด บีบให้เธอทำตาม

พวกเขาค่อยๆ จับมืออันเรียวบางนุ่มนิ่มของเธอ ขึ้นมาดอมดม

ฝ่าฟันนั้นปากสั่นช้าๆ .... เธอกำลังคิด ... เธอต้องการเป็นเด็กดี ....

เธอไม่ต้องการเป็นเด็กดื้อ ... ส่วนชื่อของเธอ ในตอนนี้ เธอใช้ชื่อว่าอิจิกะอยู่ ....

".... อะ อือ ... ไม่อยากเป็นเด็กดื้อ ... หนะ ... หนูชื่ออิจิกะ ... อิจิกะ ...อยากเป็นเด็กดี"

"หืมม ... ชื่อต่างประเทศซะด้วย .... มิน่า หัวทองๆ ..."

"งั้นก็อย่าดิ้นสิจ๊ะ ....เด็กดีต้อง.... เชื่อฟังผู้ใหญ่เข้าใจไหม ...."

พวกเขาก็เข้าใจไปว่านั่นเป็นชื่อจริงๆของเด็กน้อย .... ก็เอ่ยชื่นชมพลางเริ่มสัมผัสเอว และหน้าอกของเธอ

หนุบ ... หนึบ ..

อิจิกะน้อย สั่นไหว ครางออกมาช้าๆ เสียงสั่นเครือ พลางตอบรับ เสียงหวาน

".... อะ อา .. อือ เชื่อฟัง .... หนูจะเชื่อฟัง อิจิกะอยากจะเป็นเด็กดี....อือ.... อะ อา..."

"งั้น ก็ค่อยๆ นอนลงช้าๆนะจ๊ะ..... แล้วที่เหลือ .... พวกน้าจะจัดการต่อเอง....ใช่มั้ยจ๊ะเด็กดี"

"โอ้ย .... เสียงน่ารักมาก .... ยังกะดาราเอวี .... หนูเป็นเด็กดีใช่มั้ยจ๊ะ ... หืม"

พวกเขาค่อยๆกดกายอิจิกะนอนลงบนพื้นหญ้าช้าๆ ..... พลางเริ่มดอมดมร่างกายของเธอ

"...คะ พวกน้าจัดการหนูได้... พะ เพราะอิจิกะเป็นเด็กดี ... อิจิกะจะเชื่อฟัง คุณน้า ... ทั้งสอง.... อะ .. อะ อิจิกะ ... เป็นเด็กดีค่ะ..."

เธอเอ่ยตอบสั่นไหวคราง ตาพร่ามัวไปหมด ..... มันรู้สึก .... แปลกๆ ไม่เข้าใจจริงๆ

ทำไมต้องอยากเป็นเด็กดีขนาดนี้ด้วย ..... จนต้องยอมนอนให้พวกเขาทำแบบนี้

แต่ ... ก็มันอยากเป็นเด็กดีนี่นา .....

อิจิกะ อยากจะ .... เป็น ... เด็กดี ..... ก็เลย .... ต้องฟังคุณน้าทั้งสอง ยังไงหละ

............

.......................................

.....................................................................

.....................................................................

End Chap.53 อยากจะ .... เป็น ... เด็กดี ..... ก็เลย .... ต้องฟัง