เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #261 : Chap.51 .... Good ... & .... Bad ... ... ....

Chap.51 .... Good ... & .... Bad ... ... ......

...................................................................................

...................................................................................

......................................................

...................

คุณเคยเล่นเกม แล้วรู้สึกว่า บอสในเกม เก่งเกินไป จนไม่สามารถสู้ได้ไหม

แม้ว่า จะเก็บเลเวล ค่าประสบการณ์ ไปจนรู้สึกว่าเก่งกว่าใครๆแล้ว

แต่ก็ยังสู้บอส ตนนี้ไม่ได้อยู่ดี ....

หรือแม้แต่ อัพเกรด อาวุธคุณภาพเยี่ยมดาเมจนับหมื่นนับแสน เพื่อมาต่อกร

ก็ยังโจมตีเข้าใส่บอสตนนี้ เพียง 0

ถ้าคุณเคยเจอประสบการณ์นั้น ..... คุณอาจจะเข้าใจ

สถานการณ์ ที่ผมกำลังเจออยู่ตอนนี้ก็ได้

................................

.................

เวทศักราช 398 / 07 / 15

เวลา 9.14 น.

- ครับ ช่วงนี้นี่ คงไม่มีใครฉุด เธอได้อีกแล้วนะครับ ..... -

- จริงค่ะ จากใต้ดิน ขึ้นมาสู่บนดิน เรียกได้ว่า มีแฟนคลั่งไคล้เต็มไปหมดก็ว่าได้นะคะ -

- คุณก็ใส่เสื้อ เชียร์ เธอมาไม่ใช่เหรอเนี่ย ..... -

- แหม แน่นอนค่ะ .... ชั้นก็แฟนตัวยงเหมือนกัน ... -

วันนี้ ก็เป็นวันแห่งการบริการอีกวันหนึ่ง ที่ผมจะต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

แต่ที่แย่จริงๆ ก็คือ ...... .

ลูกค้าในวันนี้ ..... ไม่เหมือนที่ผ่านมาเลยจริงๆครับ

ไม่ใช่ทั้งเพื่อนสาว ทั้งสอง ที่อาจจะจิกกัดเรา

ไม่ใช่ หญิงสาวที่รู้จักกันหลังจากการแข่งขัน และช่วยให้ไปแนะนำเทคนิคการต่อสู้

ไม่ใช่ทั้ง หญิงสาว ที่วางยา จนผมต้องคอยฟังคำสั่งเธอ ....

หากแต่เป็น

..... อาจารย์ธิดา .....

คนที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เด็ก

ขณะนี้ อาจารย์นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะ ห้องพิเศษ ในสุดพลางนั่งดูคลิปข่าวระหว่างรออาหารที่ผมกำลังเดินนำมาเสิร์ฟอยู่ไปด้วย .....

แกร๊ก ....

ผมค่อยๆวางจานอาหารลงอย่างใจเย็น แล้วยิ้มหวาน .... แสดงท่าทางอ่อนช้อย

พร้อมเอ่ยเสียงน่ารัก กัดกินหัวใจ

"เบอร์เกอร์เสต๊กหมู พร้อมไข่ดาว สองที่ ได้แล้วครับ"

รวมสองอย่างเข้าไป นี่รวมๆแล้ว พลังโจมตีเกิน 9000 แน่นอน

.......

"อืมขอบใจ"

อาจารย์ธิดาเอ่ยสั้นๆ ไม่ได้หันมามองหน้าผม ... ดวงตาของอาจารย์ยังจ้องข่าว ที่เกี่ยวกับ หน้ากากจิ้งจอกอยู่

ดะ ... ดาเมจเป็น 0 ยังงั้นเหรอ....

ไม่ได้ .... นี่มันอะไรกัน .... เราไม่สามารถโจมตีอาจารย์เข้าเหรอ!! ต้อง ....

โจมตีให้มากกว่านี้ ..... ออดอ้อนเข้าไป....

"ท่านผู้ชมครับ ต้องการจะให้อิจิกะบริการแบบไหนดีครับ ......อิจิกะยินดีบริการอย่างเต็มใจเลยนะครับผม"

ผมเอ่ยเสียงหวาน ผสมลูกเอื้อน แล้วค่อนๆ แอ่นกายย่อตัวนั่งยองๆ ข้างโต๊ะ ..... เพื่อที่จะได้คุยกับอาจารย์ได้สะดวกขึ้น

อาจารย์ค่อยๆหันหน้ามามองผมแล้ว .... ผมยิ้มหวานราวสาวไร้เดียงสา เปล่งประกายน่ารักเฉิดฉายกลับไปหาอาจารย์

ดาเมจนี้รวมกันน่าจะ เกิน 90000 อยู่นะ! รับไปเลยครับอาจารย์!!!!

อาจารย์มองหน้าผมด้วยใบหน้าน่ารักๆของอาจารย์

"คุณอิจิกะ ..... เชิญนั่งฝั่งนั้นค่ะ ...."

พลางสั่งให้ไปนั่งอีกฝั่งทันที

.....

นอกจากจะ ทำความเสียหายไม่ได้แล้ว ... รู้สึกเหมือนจะโดนโจมตีสวนโดนจุดตายอีกต่างหาก

"ได้เลยครับ ท่านผู้ชม ...... "

ผมค่อยๆ พยักหน้ารับอย่างใจเย็น ตอบรับยิ้มหวานให้แล้วค่อยๆเดินไป นั่งลงอีกฝั่งตามหน้าที่แม้จะไม่สามารถทำให้อาจารย์พึงพอใจในการเซอร์วิสก็ตาม แต่จะรอโอกาสต่อไป

โอเค .... ต่อไปเลย .... ต่อไปเลย

"ไม่ทราบว่า ท่านผู้ชมที่รักของอิจิกะ อยากจะให้อิจิกะ บริการอะไรครับ .. อิจิกะยินดีบริการจากหัวใจเลยนะครับ"

แน่หละ ....ในเมื่อลูกค้า ที่อุตส่าห์ จ้างกระผม แบบ รายชั่วโมง ไม่เริ่มสั่งอะไร

ผมก็ต้องเป็นคนเริ่มถามเอง ด้วยเสียงเรียกร้อง ถึงข้างหน้าจะเป็นคนที่รู้จักกันมานานก็เถอะ

- ครับแล้วกลับมาพบกันใหม่เวลาเดิมกับรายการ ข่าว สี่สิบห้า มิติ -

ติ๊ด ...

อาจารย์ธิดาพยักหน้าให้ผม .... ก่อนจะปิดมือถือ ที่กำลังดูข่าวไป

ก่อนจะเริ่ม ใช้สายตาอันแสนน่ารัก แต่กลับรู้สึกว่าอาจารย์กำลังคาดหวังอะไรบางอย่างจากผมอยู่ ส่งตรงมาใส่ผมอย่างจัง แล้วเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของอาจารย์นั้น ว่า ....

"..... ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง ......"

นั่นหน่ะสิ ..... เป็นยังไง จะตอบยังไงดีหละ .....

ไม่เป็นไร ... ตอบเรื่องการทำงาน กับสุขภาพแล้วกัน ....

"สบายดีครับ .... ท่านผู้ชมที่รัก ..... คิกๆ ... ส่วนเรื่องการทำงานที่ ..."

ผมเอ่ยด้วยเสียงหวาน น่ารัก แต่ไม่ทันไร .... ก็โดนอาจารย์ขัดทันที

"เรียกว่าอาจารย์ธิดา หรือน้าธิดา ซะ ..... ไม่ต้องเรียกท่านผู้ชม .... แล้วก็ช่วยแสดงการคุยกันกับชั้น ให้เหมือนนักเรียนชาย กับอาจารย์ .... คงแสดงได้สินะ คุณอิจิกะ"

เสียงของอาจารย์หวานน่ารัก แต่แฝงความดุน่ากลัวเอาไว้ กับคำพูดห้วนๆ นั่น....

น่ากลัวเว้ย .... ราวกับกำลังจะโดนหักคะแนนถ้าไม่ทำตาม

ผมค่อยๆ ตอบเสียงนิ่งขึ้น แม้จะยังเป็นเสียงหญิงอยู่ก็ตาม

".... ครับ อาจารย์ธิดา"

อาจารย์พยักหน้าให้ ก่อนจะเริ่มขยับกายเล็กน้อย วางมือค้ำโต๊ะ แสดงท่าทีจริงจัง

"สงสัย ชั้นต้องถามคำถามที่มันแคบกว่านี้หน่อย ..... ช่วงนี้ เครียดเหรอ?"

เอาหละสิ ..... อาจารย์ตั้งใจจะถามอะไรฟระ ..... แล้วจะสื่ออะไรกับความเครียดของเรากัน ....

"ป่าวครับ อาจารย์ธิดา .... ช่วงนี้ค่อนข้างจะเรียกได้ว่าสมบูรณ์ดีเลยหละครับ .....ในเรื่องของความคิด ผมว่าผมไม่เครียดเลยก็ว่าได้ .... นะครับ"

ผมตอบอาจารย์ออกไปอย่างนั้น

"โห ..... แสดงว่าในเรื่องของร่างกาย ค่อนข้างแย่สินะ"

อาจารย์ถามแทรกกลับมาทันที

อ้าว ถามว่าความเครียด มันเกี่ยวอะไรกับร่างกายครับ ... เออ ช่างเถอะ ตอบไปตามตรงละกัน

"..... อ่า เล็กน้อยครับ อดนอนนิดหน่อย"

ผมตอบออกไปแบบนั้น

"โอเค .... งั้นคำถามต่อไป .... ช่วงนี้ดึกๆ ออกไปไหนบ่อยๆ"

อาจารย์พยักหน้า แล้วถามต่อเสียงเรียบ แม้จะฟังดูน่ารัก แต่มัน .....

เช็ด หม้อหุงข้าว!!!

ไม่ๆๆ .... อาจารย์ถามแบบนั้นออกมา แปลว่า แอบตามอยู่หรือไงฟระ!!! รู้ได้ไงว่าเราออกไปทุกคืน...

หรือก้าวเดินมันบอกกันฟระ!! ไหนว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่างไงละ!!

แต่ ... ไม่ไหว .... ตอบไปแบบนั้นตายแน่ .... อ้างกฎ ของร้านแทนแล้วกัน!!!

"...... คือ อาจารย์ธิดาครับ ...... ที่นี่ไม่อนุญาต ให้ถามเรื่องส่วนตัวนะครับ"

อาจารย์ มองหน้าผม แล้วเอ่ยสวนกลับมาทันทีต่อเนื่อง

"จะให้ชั้นเรียกผู้จัดการร้านมาคุยด้วยมั้ยหละ ..... ชั้นกับผู้จัดการร้าน ก็สนิทๆกันอยู่ด้วยสิ ..... จะเรียกว่า ใหญ่พอๆกันก็ได้นะ ....ดังนั้น กฎนั่น ชั้นยกเลิกมันเองได้ เธอก็น่าจะรู้นะ ..... คุณอิจิกะ"

.......

น่ากลัว ...... ลูกค้าท่านนี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว .... นี่มันเล่นเส้นสายชัดๆ

แต่ก็จริง .... อาจารย์ธิดา ก็ใหญ่อยู่ แถม ถ้าถามว่าสนิทกับเจ้าของร้านมั้ย ก็เป็นเรื่องแน่นอน

คงจะต้องยอมรับแต่โดยดี ....

"..... ครับ .....ช่วงนี้ออกไปดึกๆ เพราะไปหาข้อมูล สำคัญที่ห้องเพื่อนครับ"

"หืม ... ข้อมูลสำคัญสินะ .... ว่าแต่เพื่อนนี่ ? ..... เด็กจากเวทยาลัย สตรีเวทยาสอง เป็นเพื่อนเธอเหรอ ?"

นั่นไง .... รู้อีก ชัดเลยครับ .... ชัดเลย!!!! อาจารย์แอบตามผมอยู่ใช่ไหม

"............."

ผมนิ่งและกลืนน้ำลายช้าๆ เบาๆอึกหนึ่ง สายตายังคงจ้องมองอาจารย์อยู่

"ไม่ต้องมองหน้าชั้นแบบนั้น ..... ชั้นรู้หมดหละ ..... บอกแล้วสายข่าวชั้นเยอะ"

อาจารย์กระพริบตาเล็กน้อย แล้วเอ่ยบอกทันที ว่าอาจารย์รู้การกระทำของผม

ไม่ไหว .... ไม่ไหว ..... โกหกไม่ได้เลยเว้ย.....

"ครับ ... พวกสตรีเวทยาสอง ตอนนี้เป็นเพื่อนผมครับ ..."

"อืม ยอมรับไวๆหน่อยก็ดี.... งั้นคำถามต่อไป  รู้ใช่ไหม ... ว่าเพื่อนของเธอพวกนั้น เกี่ยวข้องกับผู้เสพยา ..... ไม่สิ ต้องรู้อยู่แล้วสินะ ก็ คุณอิจิกะ เป็นคนมาปรึกษาชั้นเอง "

นั่นสินะ ... ก็ผมเป็นคนไปปรึกษาอาจารย์เองชัดๆ ในงานแข่ง ....

จะไปเป็นเพื่อนพวกนั้น ถ้าไม่แปลก ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

"ครับ"

ผมพยักหน้าตอบเชิงเข้าใจ ที่อาจารย์ต้องการจะสื่อ

"... ต้องถามว่า ... รู้ใช่ไหม ว่าพวกนั้น เป็นพวกระดับสูง ของกลุ่มค้ายา .... แถมยังเป็นกลุ่มใหญ่ขนาดที่ รัฐบาลไม่กล้าเอาผิดอีกด้วย"

ยังจะเอาอะไรกับผมอีกครับอาจารย์!!!! ..... อาจารย์รู้ว่าผมรู้ อาจารย์ยังจะยิงคำถามอีกเหรอครับ

"..... พอรู้ครับ"

ผมตอบกลับไป ด้วยเสียงสำนึกผิด ....

"... แล้วรู้มั้ย ว่า ฆาตกร ที่ฆ่า คนตายในโรงเรียนเราตาย .... เมื่อวันสอบวันสุดท้ายนั่น ... ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนพวกนั้นของเธอด้วย"

อืม .... อันนี้ไม่รู้ครับ เพราะผมไม่ได้ถามพวกเธอเลย ....

"เรื่องนั้นไม่ทราบครับ ..... แต่ .... พอรู้ว่า พวกเธอเคยฆ่าคน"

"ใช่ .... พวกนั้นเคยฆ่าคนมาแล้ว ร่วม ยี่สิบกว่าคน .... และยังไม่โดนจับด้วย เพราะ ได้รับการปกป้องจากรัฐบาลเต็มที่เลย .... หรือไม่ ... ก็คำสั่งจากทางรัฐบาลเองนั่นแหละให้พวกเธอทำ"

อาจารย์ได้ยินผมตอบแบบนั้น ก็เริ่มอธิบายต่อ ชี้แจงกลุ่มของอลิซ

อ่า .... เรื่องพวกนั้น ผมรู้ไม่ละเอียดหรอกครับอาจารย์ ... แต่ว่านะ

"พอเข้าใจครับอาจารย์ธิดา.....ว่าแต่ ... ที่อาจารย์กำลังพูด คือ อาจารย์ต้องการจะสื่ออะไรครับ ...."

สิ้นคำถามผมนั้น .... อาจารย์ก็หัวเราะออกมาทันที

".... ฮะๆๆๆๆๆ .... "

ไหง ... อยู่ๆหัวเราะหละครับอาจารย์!!!

".....ยะ อยู่ๆหัวเราะอะไรครับ อาจารย์...."

อาจารย์หัวเราะ ขำขัน สักพักก่อนจะหยุด แล้วค่อยๆเอนกายพิงเก้าอี้ พลางตอบกลับมา

"ฮะๆๆ ... ฮา ... เห้อ... ถ้าเป็นสมัยก่อน นายน่าจะตื่นตระหนก ตกใจกับเรื่องนี้มากกว่านะ ...."

ตื่นตระหนก ..... ตกใจ ไม่เอาน่า ... อย่าบอกนะว่า อาจารย์รู้ว่าผมทำอะไร ตอนไปหาพวกอลิซด้วย

"ตกใจ ? .... "

ผมยังไม่อยากตอบ พลางทวนคำพูดของอาจารย์กลับไป

"คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วหรือยัง ฝ่าฟัน?"

เอาหละสิ ..... เรื่องอะไรฟระ ..... อาจารย์รู้ถึงขั้นไหนกันแน่เนี่ย!!!

"...ผมไม่แน่ใจว่าอาจารย์กำลังพูดถึง เรื่องอะไร......."

"เห้อ"

อาจารย์ถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะตั้งท่า เอ่ยต่อ ใช้สายตา นางพญาเสือน้อย ของอาจารย์ ส่งกระแสจิตสังหาร มองมาทางผมทันที

 "ไม่รู้ว่าโง่จริงหรือแกล้งโง่ .... ไม่ถามวกวนละ .... เสียเวลา ..... เข้าเรื่องจริงๆเลยแล้วกัน .....ดิชั้นจะถามคุณอิจิกะว่า .... เสพวันนึง เยอะมั้ย ยาเสพติดหน่ะ ...."

"อะ ..........."

นั่นไงหละ ..... มันทำให้ผม นิ่งค้างไปชั่วครู่เลย อาจารย์มีตาวิเศษหรือไง ....

สารเสพติด ที่อลิซให้ มันไม่มีทิ้งร่องรอยนี่ .... แล้วอาจารย์รู้ได้ยังไง ...

แอบส่องเข้ามาในห้องงั้นเหรอ ....

"... อะ ... อาจารย์รู้?... .... "

ผมถามอาจารย์กลับไปเสียงสั่นไหวทันที

"ไม่เอาน่า .... คุณอิจิกะ .... ชั้นแค่ดม ก็รู้แล้ว ว่าเสพมา หรือไม่เสพ เสพชนิดอะไรบ้าง....."

อาจารย์เอ่ยแล้วชี้ใส่จมูกตนเอง

หมาเหรอครับ ... อาจารย์ อาจารย์เป็นน้องหมาเหรอครับ!!!!!!!

ไม่สิ เราควรจะกังวลเรื่องของตัวเราเองก่อน...

"อะไร .... มองหน้าชั้นแบบนั้น .... กลัวเหรอ? .... ชั้นไม่ทำอะไรหรอก .... ยอมรับตามความจริงมาซะ .....ชั้นแค่จะมาคุย ...."

"...... ครับ ... "

ผมตอบรับไปสั้นๆ แสดงให้อาจารย์รู้ว่า ผมเข้าใจ..... แต่

ป่าวครับอาจารย์ ..... อาจารย์รู้ ความลับผม ผมก็อึ้งอยู่แล้วหละครับ

กลัวไหม ... ก็กลัวอยู่ แต่ไม่มาก เพราะผมก็รู้นิสัยอาจารย์ดี

แต่ที่อึ้งสุดๆจริงๆ คือ ขนาดเครื่องตรวจวัดยาเสพติดระดับกลาง ยังตรวจผมไม่ได้เลยนะครับ

ผมแอบเสพในห้องพักยัยพวกนั้น แล้วออกมา ยังจะรู้อีกเหรอ ....

อาจารย์ยิ้มออกมา เมื่อผมยอมรับ .... แล้วเริ่มเอ่ยต่อ

"ชั้นรู้จัก เธอดี เธอเป็นคนมีเหตุผล .... และไม่ได้เสพมัน เพราะหลงระเริงแน่ๆ ..... "

ขอบคุณครับอาจารย์ .... ที่เข้าใจผม ... ดีไม่จับไปตีก้น

"...... ครับ ... "

อาจารย์ค่อยๆ ยืดเอวขึ้น แล้วเอามือกุมที่อกไว้

"ชั้นจะถาม คุณอิจิกะแบบเดิมกับที่เคยถามกับหนิงและฝ้าย ก็แล้วกัน ..... เชื่อใจชั้นมั้ย? .... ถ้าเชื่อใจหละก็ .... เล่าเรื่องทั้งหมดมาสิ ..... แล้วชั้นจะช่วย เท่าที่ช่วยได้เอง"

ผมเข้าใจนะ .... ว่าอาจารย์อาจจะช่วยอะไรได้ก็จริง .... แต่ ....

ตอนนี้ผมได้อะไรบางอย่างมาไว้ในกำมือแล้ว .....

ผมอยากจะลองใช้พลังนั่นด้วยตัวผมเอง ....

"ไม่ใช่ว่า ไม่เชื่อใจอาจารย์ครับ .... แต่ผม ต้องการจะทำมัน ด้วยตัวผมเอง ถ้าสำเร็จหละก็ ..... มันจะเป็นเรื่องดีต่อทุกๆคนแน่นอน ......... อาจารย์เชื่อมั่นในตัวผมไหมครับ"

ผมเอ่ยปฏิเสธ พร้อมทั้งถามกลับออกไปแทน

".... ไม่หละ"

อาจารย์ธิดาปฏิเสธผม อย่างไม่ใยดี .....

ผมที่นั่งนิ่งอยู่นาน รีบขยับกายทุบโต๊ะเบาๆทันที

"ไหงงั้นหละครับอาจารย์!!"

เออ นั่นสิ ไหงงั้นหละอาจารย์

"สิ่งที่นายทำอยู่ชั้นไม่รู้หรอกนะ ...... ว่ามันจะทำไปเพื่อเหตุผลสำคัญอะไร แต่ถ้านายเอาตัวเข้าในวังวน แห่งนี้แล้วหละก็ ..... จุดจบมันไม่สวยแน่ๆหละ ชีวิตที่ ..... ต้องเป็นเบี้ยล่าง ของอะไรบางอย่างจนกว่าจะตายหน่ะ"

อาจารย์เอ่ยออกมา พลางก้มหน้าลง มองอาหาร

อาจารย์พูดอย่างกับว่าอาจารย์เข้าใจมันยังงั้นแหละ

อาจารย์ไม่เคยสัมผัสมัน อาจารย์จะเข้าใจได้ยังไง

".... อาจารย์จะเข้าใจมันได้ยังไงกันครับ .....อาจารย์ไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน อาจารย์จะรู้ได้ยังไง...."

อาจารย์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วตอบผมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"..........ชั้นหนักกว่าคุณอิจิกะเยอะค่ะ .... ยาของชั้น ทรยศ คือตายทันที ไม่จำเป็นจะต้องรอใครมาสังหารด้วย"

ว่าไงนะ ....

"อาจารย์ก็ติดยาเสพติด ระดับสูง งั้นเหรอ ....."

"....เปล่า ....มันไม่ใช่ยาเสพติดหรอก ..... แต่มันแย่กว่ายาเสพติดเยอะ .... อยากจะฟังนิทานสนุกๆของชั้นมั้ยหละ ..... แลกกับ .... เรื่องเล่า สิ่งที่นายไปก่อเอาไว้ จนถึงตอนนี้ ที่นายกำลังจะทำอยู่ และสิ่งที่ตั้งใจจะทำ"

....

เอางั้นจริงเหรอ ..... ชอบแลกเปลี่ยนขนาดนั้นเลย ..... ไม่... ไม่หละ ....

เราจะไม่เอาใครมาช่วยแน่นอน ..... เราจะต้อง .... ทำด้วยตัวของเราเอง

"ไม่หละครับอาจารย์ .... ขอบพระคุณ และขอโทษจริงๆนะครับ"

ผมตอบกลับออกไปพร้อมกับก้มหัวขอโทษ แล้วกลับมานั่งในท่าเรียบร้อย สมกุลสตรีอีกครั้ง

"เห้อ ...."

อาจารย์ถอนหายใจหนึ่งระรอก ก่อนจะเริ่มจับมีดขึ้นมา หันเสต๊ก ....

"งั้นก็ตามใจละกัน ..... แต่ถ้าเกิดเรื่องเดือดร้อนถึงขั้นตายขึ้นมา ชั้นช่วยไม่ได้นะ ..... แต่ก็พยายามเข้าละกัน เปลี่ยนใจเมื่อไหร่ ก็โทรมาหาชั้นได้ตลอดเวลาละกัน"

"ขอบพระคุณมากๆครับ"

ขอบพระคุณมากๆครับอาจารย์ ... ขอรับไว้แล้วกันนะครับ น้ำใจนั้นหน่ะ

ผมค่อยๆยิ้มออกมา มองอาจารย์ทานเสต๊ก น่าจะหมดเรื่องแล้วหละนะ

เป็นบอสที่น่ากลัวดีจริงๆ

ถึงสุดท้ายจะล้มบอสไม่ได้ก็เถอะ ..... แต่บอสก็ไม่ได้ล้มเราเหมือนกัน

แถมไม่ต้องบริการบอสธิดาด้วย เหมือนได้นั่งสบายๆ ไป 1 ชั่วโมงเลยแฮะ

เป็นฉากจบที่ดีแล้วหละ Good End

.........

"อ้ะจริงสิ......"

แล้วอยู่ๆ อาจารย์ก็เหมือนนึกขึ้นได้

"ครับ?"

"เห็นหนิงกับฝ้ายบ่นเช้าบ่นเย็น บ่นทุกวัน ว่าจะชวนนายไปงาน หน้ากากจิ้งจอกเฟสติวอล ที่จะจัดที่เจริญศรีวีซ่า ศุกร์หน้าตอนช่วงเย็น ที่หน้ากากจิ้งจอก จะมาปรากฏตัวด้วย.... ชั้นหละหวังจริงๆเลยนะ .... ว่าลูกผู้ชายอย่างไอ้คุณฝ่าฟัน ที่มีผู้หญิงคาดหวังเอาไว้ว่าอยากจะไปเที่ยวด้วยจนถึงกับลางานล่วงหน้า ทั้งสองคนเนี่ย จะไม่ทำให้ ความตั้งใจของ พวกเธอต้องผิดหวังหน่ะ .... ฮึๆๆๆ"

อาจารย์เอ่ยแกมบังคับกึ่งแนะนำ ... แล้วจ้องหน้าผมยิ้มหัวเราะ อย่างมีเลศนัย

"ถ้าจะปฏิเสธ ก็ปฏิเสธ ให้มันเป็นธรรมชาติ และไม่เสียน้ำใจก็แล้วกันนะคะ"

สายตาของอาจารย์นี่มันช่าง ....

ตกลงนี่ เตือนสินะครับ .... เตือนสินะครับ!!!!!!

ทำไมพูดไม่เหมือนเตือนเลยครับ อาจารย์!!!!!!!!!!!!!!

....

วันศุกร์ดันเป็นวันหยุดตรูพอดีอีก .... บ้าเอ้ย!!! จะปฏิเสธ ยัยพวกนั้นยังไงดีฟระ

เพิ่งนึกได้เลย .... ว่าเราก็ดันไปสัญญาอะไรกับหนิงไว้อีก .....

ปฏิเสธไป ก็ทำให้พวกนั้นเสียความรู้สึกอีกด้วย

...

โอเค ...

ผมรู้สึกว่า .... มันเป็น Bad End ... แล้วหละครับ

...

...................

......................................................

...................................................................................

...................................................................................

End Chap.51 เป็นฉากจบที่ดีแล้วหละ Good End & ผมรู้สึกว่า .... มันเป็น Bad End ... แล้วหละครับ