เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #23 : Chapter 17 จะเปิดหละนะ

Chapter 17 จะเปิดหละนะ

----------------------------------------

--------------------------

--------------

"เอ้า เด็กๆ ชั่วโมงนี้เล่นที่สนามได้นะจ้ะ"

เสียงของอาจารย์สาวใบหน้าใจดี เอ่ยปรบมือแปะๆ

"เฮ!!"

ทุกๆคนต่างก็ดีใจ ที่ได้ออกมาวิ่งเล่น

แต่ชั้นไม่ดีใจเลยสักนิด ....

ที่กลางสนามหลังต้นไม้ใหญ่

"ตัวเล็ก ตัวเล็ก ตัวเล็ก!!!"

"ตัวเล็ก!!"

"ตัวเล็ก มะม่วง ตัวเล็ก!!"

"ฮื้ออ เค้าไม่ได้ตัวเล็กซักหน่อย เค้า ฮื้ออ เค้าแค่ยังไม่โต!!!"

ชั้นร้องไห้เสียงเอื้อยแอ้ว กับเหล่าเด็กใหม่

พวกเขาใจร้ายที่สุดเลย

ทำไมต้องแกล้งชั้นด้วย ก็แค่ เอื้อมเอาแก้วน้ำที่อาจารย์วางไว้ให้ที่อ่างล้างหน้าไม่ถึง

"ก็แปลว่าตัวเล็กนี่ ฮ่าๆๆ!"

เสียงหัวเราะของเด็กขาโจ๋ตัวใหญ่เอ่ยกอดอกยิ้มเยาะชั้น

"ตัวเตี้ยแล้วจะทำไมหละ!"

เสียง.... เสียงนี้ เสียงของพยายามนี่นา

"เจ้าพยายาม นายอีกแล้ว จะมาที่นี่ทำไมฮะ!!!"

เด็กขาโจ๋เอ่ยด้วยใบหน้าโมโห

ชั้นหละกลัวใบหน้าของเด็กคนนี้จริงๆ

เพราะเวลาเขาโมโห เขาชอบใช้ความรุนแรง

"พยาจาม"

ชั้นมองเห็นพยายามแล้ว

เขาเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวของชั้น

"ก็มาหามะม่วงหน่ะสิ"

"มาหาแล้วทำไมต้องมาเถียงด้วย ยัยมะม่วงมันตัวเล็กจริงๆนี่!"

"พยาจาม พยาจาม....."

ชั้นวิ่งเข้าไปซ่อนหลังพยายาม แล้วเกาะเขา ก่อนจะฟ้อง

"พวกนั้นว่าชั้นตัวเล็ก งืออออ"

พยายามรับกอดฉันแล้วหันไปมองหน้าเด็กขาโจ๋คนนั้น

ก่อนจะเอ่ยคำที่ชั้นคิดไม่ถึงออกมา

"มะม่วงตัวเล็กแล้วยังไงหละ!!! พวกนายทำได้เหมือนมะม่วงหรือเปล่า!! แน่จริงอะ ... เตี้ยให้ได้เท่ามะม่วงก่อนเหอะ แล้วค่อยมาพูด!!"

..............................

อึ้งไป 3 วินาที

ทั้งชั้น ทั้งเด็ก ที่ยืนรุมล้อชั้น

"ฮ่าๆๆ ตลกหงะ ตลก ตลก!!"

พวกเขาหัวเราะเยาะเย้ยมากกว่าเก่าอีก

"พยาจาม ทำไมพูดแบบนั้นง่า"

ชั้นเอ่ยโวยทันที

"พ่อของชั้นบอกมาหน่ะ .... ไม่มีใครเหมือนกันหรอก ทุกๆคน มีจุดเด่นของตนเอง อย่างถ้าพยายามคิดให้มะม่วงนะ ก็มีจุดเด่นที่ตัวเล็ก น่ารักเหมือนตุ๊กตา แล้วก็ไม่มีใครกล้าเถียงเรื่องนี้ด้วย!!"

พยายามเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ

ชั้นอึ้งไปเลยหละ .....

เขาดูเป็นผู้ใหญ่สุดๆไปเลย

แม้ว่ามันจะเป็นคำส่อเสียด

เขาก็จะเปลี่ยนมันเป็น สิ่งที่น่าภาคภูมิใจ

"อื้อ ..... อื้อออ"

ชั้นพยักหน้ารับ

"พวกนายกล้าเถียงมั้ยหละ ว่ามะม่วงไม่น่ารัก ถ้าโกหก ขอให้นางฟ้าลงโทษให้ขี้รดกางเกง!!!"

พยายามเอ่ยหันไปว่าพวกเด็กขาโจ๋

"ฮึ่ยยย ว่าไงนะ!!!"

พวกเด็กเหล่านั้นเถียงไม่สู้ ....ก่อนจะวิ่งเข้ามารุมตีพยายาม

ชั้นช่วยพยายามไม่ได้เลย ได้แต่ร้องไห้

แต่ไม่นานอาจารย์ก็มาห้ามไว้

พยายามยิ้มหวานให้ชั้น

ก่อนจะเอ่ยว่า

...........

---------------------------

--------------

-ไม่เป็นไรครับ ผมจะปกป้องคุณเอง-

"...เฮือก....."

ชั้นลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องเรียน

"มะม่วง เธอนี่หลับในชั้นเรียนอีกแล้วนะ! ต่อจากนี้โตไปจะเข้าวิทยาลัยหรือเวทยาลัยยังไงเนี่ยฮะ!"

"ขะ ขอโทษค่ะ อาจารย์!!"

ชั้นตอบอาจารย์ไป แล้วรีบเปิดหนังสืออย่างลนลาน

"มะม่วง .... หน้า 47"

"อ่า ขอบใจนะ"

ชั้นหันไปขอบคุณเจ้าของเสียง แม้จะไม่ได้อยากขอบคุณนัก

ผู้หญิงหน้าตาสวยอ่อนโยนหุ่นดีคนนี้คือมายด์

แม้จะเห็นช่วยเหลือชั้นแบบนี้ แต่เธอกลับดูไม่ค่อยสนใจใคร

ยัยนี่เป็นคนแปลกๆ

ตั้งแต่เธอเข้ามาตอนช่วง ม.4 เทอม 2

เธอก็เข้าหาชั้นตลอด

ชอบมาคุย ชอบมาช่วยเหลือ แม้กระทั่งกลับบ้านด้วยกัน

ชั้นนั่งเรียนหนังสือ จนกระทั่งช่วงเลิกเรียน

"เห้ย ... มะม่วงไปเล่นเกมที่ร้านกันป่าว"

พวกเพื่อนชายของชั้นเข้ามาคุยชวนไปเที่ยว

"ไม่หละ วันนี้รีบกลับ อยากไปเล่นบ้านมากกว่า"

ชั้นตอบเพื่อนของชั้นออกไป

"โห่ จริงๆแค่อยากเดินกลับกับมายด์ใช่มั้ยหละ น่าอิจฉาหวะ โด่ๆๆๆ"

พวกเพื่อนชายโผล่เข้ามาล้อชั้นเพิ่ม

แล้วพวกแกจะล้อชั้นทำไมฟระ

พวกเราเป็น ..... ผู้หญิงเหมือนกันนะเห้ย ...... เอ้ะ?

เอ้ะ ? เอ้ะ ? เดี๋ยว ... เอ้ะ?.... ไม่ใช่สิ ....

มีบางอย่างแปลกๆ

"นี่ มะม่วง ...  มะม่วง ... "

........

--------------------------------------------

------------------------

"นี่มะม่วง คิดว่าชีวิตคนเราเนี่ย สำคัญมั้ย?"

มายด์เอ่ยถามชั้นขึ้นมาระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกันสองต่อสอง

ชั้นหละอยากจะขับจักรยานกลับจริงๆ

ในหัวชั้นกลวงไปเลยหละ ถามอะไรของหล่อนฟระ

"อ่า สำคัญสิ จะถามทำไมเนี่ย"

"ก็อยากรู้นี่นา.... ยังไงซะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มะม่วงจะต้องมองเห็นชีวิตของมะม่วงสำคัญเข้าไว้นะ"

ฮี้ เฮะๆๆๆ อะไรของหล่อนเนี่ย ดูพูดเข้าสิ อยากจะขำให้ท้องแข็ง

พูดซะยังกะจะไปออกรบแล้วตายยังงั้นแหละ

......... ? ตาย เดี๋ยวสิ ตัวชั้น ... ต้อง ... ต้องพูดอะไรบางอย่าง

"อ่า อืม..."

ชั้นตอบรับสั้นๆ เพราะไม่อยากเอ่ยเยอะ เดี๋ยวจะขำมากไปกว่านี้

......

ไม่นะ เดี๋ยวสิ .... ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว มันมีอะไรบางอย่าง

แต่ว่า อะไรหละ

ชั้นเดินกลับบ้านกับเธอแบบปกติ แบบนี้ทุกวัน ก่อนจะได้ยินเสียงคนเตือน

"ระวัง ระวัง"

"พวกน้องระวัง"

"หนีเร็ววววว!!!!!"

"เห้ยใหญ่ขนาดนั้นไม่ทันแล้ว"

"ระวังงง!!!"

ไม่นะ เสียงนี้ มัน

"มะม่วง.... อย่าลืมให้ความสำคัญกับชีวิตตนเองนะ"

"หยุดนะ อย่าพูดแบบนั้นนะ!!!"

ชั้นหันไปจะโวย แต่ก็เห็นแท่งเหล็กก่อสร้างหล่นลงมาแล้ว

.........

-------------------------------------

-----------------

"มากินด้วยกันมั้ย ยิ่งตรงส่วนสมองนี่ อร่อยมากๆเลยนะ"

สโรชาเอ่ยด้วยเสียงหวานๆ แล้วยื่นศีรษะของดวงใจมาให้ชั้น

......

"สโรชา? นี่มันเรื่องอะไรกันหน่ะ"

ใช่ ชั้นเริ่มรู้สึกตัวแล้ว

ผู้หญิงคนนี้คือสโรชา ที่มาคอยช่วยชั้นไว้ จากเหตุการณ์แปลกๆต่างๆ

แต่ว่า...นี่มันแปลกไปหมด

"บอกชั้นมานะ สโรชา!! บอกชั้นมา ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น!!"

ชั้นตะโกนโวยใส่สโรชา ก่อนที่ตัวเธอจะหายตัวมาโผล่ข้างหลังชั้นเอามือจับแก้มชั้น

แล้วยัง .... ดอมดมร่างกายของเรา

"ทะ ทำบ้าอะไรของเธอหน่ะ!!"

"ก็มันหอมนี่นา .... หอมมากๆ .... หอมกว่าศพของสามสองสองสี่อีก"

เธอเอ่ยเสียงราวกับลูกหมาติดสัตว์

ชั้นได้มองเห็น ... ใบหน้าของผู้หญิงผู้สวยงามและอ่อนหวาน

กำลังยิ้มอย่างหื่นกามก็ไม่ใช่ บ้าคลั่งก็ไม่เชิง

"มะ ไม่ใช่แล้ว สโรชา เธอ.... เธอเป็นใครกันแน่"

ชั้นตะโกนโวยวายใส่กับหญิงสาวเบื้องหน้า

"บอกมานะ มันเกิดอะไรขึ้น ชั้นจำได้ว่า พวกเราไปดำนาด้วยกัน... แล้วมีคนจะตามล่าชั้น ใครสักคน ที่สวมชุดกันฝนสีดำ!!"

".... อืม? ... ชั้นก็คือ สโรชาไง"

"หยุดเล่นมุขนะ บอกชั้นมาซะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่"

"......."

สโรชานิ่งเงียบ แล้วมองหน้าชั้น

"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันมะม่วง ว่าจะบอกเธอยังไงดี เพราะชั้นเองก็จำไม่ได้"

"ทำไม มันจะเป็นยังงั้นได้ ที่เธอจะจำไม่ได้หน่ะ...... มันเป็นไปไม่ได้หรอก!!!"

"ชั้นสาบาน มะม่วง ชั้นจำไม่ได้จริงๆ..... ชั้นรู้แต่ว่า ชั้นมีเจตนารมณ์ ของชั้น"

"พอได้แล้ว ชั้นไม่เชื่อคำโกหกเธอแน่ๆ เธอต้องมีความลับ ชั้นไม่เชื่อเด็ดขาด!!!"

ชั้นเริ่มอารมณ์เสียจัดโวยวายไม่หยุด

"จริงๆนะ ... ขนาดเธอเองก็ยังจำตนเองไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ"

อะไรนะ? ชั้นเนี่ยนะ จำตัวเองไม่ได้?

ชั้น .... ใช่ ชั้นชื่อมะม่วง

"ชั้นก็ .... มะม่วงยังไงหละ"

"แต่มะม่วงเป็นผู้หญิงนะ เธอจำได้จริงๆเหรอ ว่าเธอคือใคร"

"ชั้น ..... "

ชั้นไม่ใช่มะม่วง? ไม่จริงหน่ะ ... ชั้นคือมะม่วง

ดวงตาของชั้นเริ่มส่ายโลเลและลนลานไปหมด

"...... เอาเถอะ..... ถึงตอนนี้ เราจะไม่สามารถสื่อสารกันได้ทั้งหมด ..... แต่ถ้าเปิดตู้เสื้อผ้านั้น มะม่วงก็จะพอนึกอะไรออกเอง .... เพียงแต่ ขอให้ผ่านวันที่ 21 พฤศจิกายนไปก่อน จะได้มั้ย ค่อยเปิดตู้เสื้อผ้า"

"ทำไม?"

"ชั้นคิดว่า ถ้าเปิดก่อน .... มะม่วงจะเห็นภาพที่ไม่น่าดูเท่าไหร่"

"...... ชั้นไม่สนหรอก ชั้นจะเปิดมัน"

"เรื่องนั้น มะม่วงตัดสินใจเองเถอะ ชั้นขัดมะม่วงไม่ได้หรอก"

สโรชาเอ่ยยิ้ม

แล้วค่อยๆหายไป

"เดี๋ยวสิ สโรชา เดี๋ยวววววว!!!"

----------------

---------------------------------------------------------

"เดี่ยวววววววววววว!!!"

ชั้นตกใจตื่นขึ้นมา ยื่นแขนซ้ายไปข้างหน้าเพื่อเรียกอะไรบางอย่าง

"แฮ่ก ..... แฮ่ก..... แฮ่ก...."

ห้องนอน ....

หมอนข้างที่กอดในมือขวา

"ตู้เสื้อผ้า......"

ชั้นนั้นเอ่ยขึ้นมาทันที วางหมอนข้างลง สะบัดผมที่ยุ่งๆเล็กน้อยให้เรียบร้อย

แล้วรีบเดินไปขยับตู้เสื้อผ้า

กึ้งๆๆ.... มันเปิดไม่ออก เหมือนกับล็อคจากด้านใน

"กุญแจ.... กุญแจตู้เสื้อผ้า ..... เก็บไว้ที่ไหน"

ชั้นรีบวิ่งลงมาชั้นล่าง ทางเดินนั้นมืดมิดไปหมด

ชั้นหลับไปนานมาก ตอนนี้น่าจะเป็นเวลากลางคืน

ชั้นหันมองหาแผงเปิดสวิทช์ไฟรวมตรงบันไดขั้นสุดท้าย แล้วเปิดให้สว่างทั้งชั้น 1

ก่อนมุ่งตรงไปที่ห้องทานข้าว ทีวียังเปิดทิ้งอยู่ตั้งแต่ตอนที่ชั้นกลับมา

ชั้นไม่ได้สนใจทีวี...

ปกติบ้านของเราจะเก็บของที่จำเป็นเอาไว้ในลิ้นชักใต้ทีวี เพื่อจะได้หาง่าย

ครืด.......

ชั้นเลื่อนลิ้นชักออกมาดู

แล้วชั้นก็ต้องนิ่ง

ชั้นเห็นภาพ .... ของครอบครัวเรา ตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กๆกำลังยิ้มแย้ม

ประกอบไปด้วยคุณพ่อ คุณแม่ น้องชายที่ชื่อว่าอดทน .... และเด็กชายที่ชั้นแอบชอบ ... พยายาม

ชั้นหน้าแดงเขิลขึ้นมา.... เขาหน้าตาน่ารักจริงๆตอนเด็กๆ....ไม่ ... ไม่ๆ

เดี๋ยวสิ ... ทำไม เด็กผู้ชายที่ชั้นแอบชอบ .... ถึงมาอยู่ในภาพครอบครัวของชั้นได้

คิดไม่ออก .... เป็นไปไม่ได้ ทำไมไม่มีชั้นอยู่ในภาพถ่ายครอบครัวหละ

ชั้นเลื่อนภาพไปไว้ด้านข้างแล้วหากุญแจตู้เสื้อผ้าเจอ

ก่อนจะเลื่อนมือไปปิดทีวี ให้ตายเหอะ

ว่าจะไม่ฟังแล้วแท้ๆ...แต่ก็ต้องหยุดฟัง

ด้านขวาบนของทีวี บอกเวลา 04.37 นาที วันที่ 19 พฤศจิกายน เวทศักราช ที่ 212

-เป็นเรื่องแปลก มากๆเลยนะครับ ... ที่อยู่ๆ คนที่ไปทำงานเป็นสาวชาวนา จะแอบหนีงานกันถึง 9 คน แหม่ถ้าผมเป็นผู้หญิงแล้วได้งานเงินดีขนาดนั้น ผมคงไม่หนีแน่ๆ-

ผู้ประกาศข่าวชายในทีวีเอ่ยคุยกับผู้ประกาศข่าวหญิง

-นั่นสินะคะ .... แต่ยังไง ตอนนี้ทางการ ก็ประการรับสมัคร สาวชาวนาเพิ่ม 9 ตำแหน่ง ใครที่เป็นหญิง อายุ 18 ปี ถึง 25 ปี ก็ไปสมัครกันได้ ที่ จังหวัด ....... นะคะ-

ฟึบ...

ชั้นกดปิดทีวี

เดี๋ยวนะ .... ชั้นกับ สโรชา

ไปที่จังหวัดนั้นเพื่อดำนา .... แล้วมันยังไงต่อ

จำไม่ได้แฮะ

แต่ชั้นก็จำได้ ว่าชั้นไปจังหวัดนั้น กับเพื่อนอีก 2 คน เพื่อไปหาพยายามแล้วทำอะไรสักอย่าง

จำไม่ได้

ชั้นจะต้องขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้า

ตึก ... ตึก ... ตึก

เสียงเดินผ่านบันไดนั้น ดัง แทบจะจังหวะเดียงกับหัวใจชั้น

กลัวไปหมดแล้ว

อา... แต่ไม่เปิดก็ไม่ไหว .... เราจะทนความรู้สึกนี้ไปได้แค่ไหนกัน

ไม่ได้ ยังไงก็ต้องเปิด

แกรก ... แกร๊ก

ไขออกสำเร็จ ตู้เสื้อผ้าบานใหญ่นี้ ถูกชั้นไขออกเรียบร้อย

และแล้ว ชั้นก็กลืนน้ำลายหนึ่งอึก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ถ้าความฝันนั้นเป็นจริง ชั้นก็จะรู้เรื่องต่างๆมากขึ้น

"จะเปิดหละนะ"

ชั้นพูดขึ้นมาเพื่อรวบรวมความกล้า

แล้วเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมา

กรึก ..... แล้วชั้นก็ได้เห็น สิ่งที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า

มัน ....คือ....อะไรบางอย่าง ที่ทำให้ชั้นรู้สึกขวัญผวา

มันจ้องมองมาที่ชั้น น่ากลัว.. ชั้นเคยเห็นมัน

เกราะเหล็กดำทมิฬ ที่นั่งพิงตู้เสื้อผ้า

ชั้นจำมันได้ มันฆ่า...

เพื่อนของชั้น?

หรือ?

.................

มันช่วยชั้นกันแน่

เจ้านี่มัน ... ตัวอะไรกันแน่

รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ ขาชั้นอ่อนไปหมด

ชั้นค่อยๆทรุดลงกับพื้นด้วยอาการขวัญผวา ....

แต่ว่ามันช่วยไม่ได้ นอกจากจะต้องรวบรวมความกล้าเท่านั้น

"กะ .... กะ ....แกหน่ะ..ปะ....เป็นตัวอะไร...กันแน่"

ใช่บอกชั้นมานะ นี่มันเรื่องอะไรกัน

"มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!!"

End Chapter 17 จะเปิดหละนะ