เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #229 : Chap.33 เป็นเด็กไม่ดีเหยอคะ ..

Chap.33 เป็นเด็กไม่ดีเหยอคะ ..

..............................................................................................

..............................................................................................

........................................................

..........................

เวทศักราช 398 / 04 / 16

..................

คุณเคยรู้จักคำว่า ความเหมาะเจาะ ไหมครับ....

..........

สิ่งนั้น มักใช้ ในกรณี ที่มีอะไร มันเป็นไปอย่าง ลงตัว พร้อมเพียง พอดีกัน จนต้องอุทานออกมา ....

ครับ ..... สิ่งนั้นเรียกว่า ความเหมาะเจาะ ... เรียกว่า เหมาะเหม็งก็ได้ ....

และอีกคำหนึ่งที่เรียกว่า เป๊ะ ......

และเมื่อสิ่งเหล่านี้ โดนนำมาใช้ร่วมกับ การกระทำหนึ่งแล้ว

จะกลายเป็นคำว่า ! ......... !

................

เวลา 9.06 น.

ณ ร้าน สาวในฝันบุฟเฟ่ ภายในย่านการค้า ของถึง ห้างสรรพสินค้า

............

ในช่วงเช้าอันสดใส ของการทำงาน ในร้านของผมกำลังเริ่มต้นขึ้น

ผมกำลังจัดถ้วยจานเตรียมความพร้อมสำหรับแขกผู้มาเยือน ....

ออวันนี้ช่วงเช้า เป็นวันพิเศษ วันหนึ่ง เพราะปกติ ผมจะรับลูกค้าเฉพาะฝั่งบุฟเฟ่

แต่ช่วงเช้านี้ผมรับลูกค้าทั้งสองฝั่งเป็นกรณีพิเศษ เพราะพี่พนักงานฝั่งอาหารจานเดี่ยวหลักไม่มาพอดี

- เนี้ยว เนี้ยว~~~ -

เสียงของกริ่งรูปแบบใหม่ของทางร้านที่เพิ่งใช้วันนี้วันแรก ดังขึ้น ....

น่าเศร้า ที่มันเป็นเสียงที่ร้าน สั่งให้ผม อัดเพื่อเอามาใช้เอง .. ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน

ก่อนที่จะมีเสียงของพี่พนักงานในร้านตามมา

"พี่สาวที่เหน็ดเหนื่อยหนึ่งท่าน ต้องการให้อิจิกะมาต้อนรับหลังจากกลับบ้าน! ด้วยอาหารจานเดี่ยวจ้า!"

นั่นไง ... ลูกค้ามาแล้ว!!! มาปั้บก็จัดให้เราไปทำงานฝั่งอาหารจานเดี่ยวเลย ลุย!!!

".... ค่า~~..... "

ผมตอบรับออกไป ... แล้ววิ่งเหยาะๆช้าๆแนบแขนไว้กับลำตัว

ไปที่หน้าร้าน ในชุด นักเรียนสายสามัญระดับชั้นประถมต้น

เลียนแบบ โรงเรียนเครื่องแบบในการ์ตูนต่างชาติ

- ติ้งดิ่งๆ -

ครืดดดดดด

เสียงประตูเปิดออก

ผมก็หลับตายิ้มหวาน หางและหู ที่ถอดไม่ออก ส่ายกระดุกกระดิกไปมา ... ก้มเล็กน้อย

แล้วเอ่ยด้วยเสียงน่ารักบีบเสียงเอื้อนในคอเหมือนเด็ก พูดไม่ค่อยชัด

"ยินดีต้อนยับกลับบ้านค่ะ พี่ฉาว....."

"อั่กกก!!! ดะ ดาเมจรุนแรงมาก... ฝะ ... เอ้ย คะ คุณน้องอิจิกะ อึก"

เสียงอะไร... แล้วอยู่ๆลูกค้าร้องทำไม อ๋อ .... สงสัย จะทึ่งในความน่ารักของตรูหละเซ่

วันนี้คอนเซ็ปน้องสาวทั้งร้านเลยนะเฟ้ย แถมยังจับฉลากได้เป็นน้องสาวที่มีนิสัยติดพี่ตนเอง อีกด้วย

หึ .... จะใส่ให้เต็มที่เลย!

"ปะ เป็นอะไยเหยอคะ พี่ฉาวจ๋า"

ผมเอ่ยพลางลืมตาออกเพื่อมองลูกค้าที่กำลังอึ้งในความน่ารักของผมอยู่

 ....และผมก็ได้เห็น ..... สาวผมย้อมสีทองดัดผมเป็นเกรียวแบบต่างประเทศ

หน้าอกหน้าใจโตได้ใจ กำลังเอามือ กุมจมูกอยู่

เธอยิ้มแห้งๆ ออกมาแล้วค่อยๆปล่อยมือออกจากจมูก .... แล้วเอ่ยตอบ

"... มะ ไม่เป็นไรหรอก อิจิกะ...."

พรูดดดดดดดด!!!!

ผมสำลักในความคิด

เธอคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ... ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าทีม ที่เคยชนะ ทีมของเรา

และหลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน อีกทั้งยังแอทเฟคบุค สกายฟี่ เบอร์โทรเพื่อติดต่อคุยกันเรื่องการแนะนำเทคนิคกีฬาเวทย์ ในแบบฉบับผม ....ใช่แล้วเธอคือ ....

เมย์!! คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ! ไม่ได้คุยมาสักพัก หลังจากช่วงแข่งขันกีฬาเวทย์ระดับจังหวัดจบ

มาโผล่อะไรแถวนี้เนี่ย!!! ... ไม่ๆ เธอเรียกเราตรงๆเลยนี่หว่า หรือว่า ....รู้อยู่แล้ว ...

ไม่ๆ เธออาจจะถามว่า คนชื่อฝ่าฟันทำงานที่ร้านนี้หรือป่าว

พี่พนักงานหน้าร้านเลยบอกออกไปตามตรง.....

ไม่สิเป็นไปไม่ได้ ร้านเรามีกฎ ไม่เปิดเผยข้อมูลจริงของคนที่ทำงานที่ร้านนี่...

เอาเถอะ เรื่องนั้นยังไงก็ช่าง คงจะจำโครงหน้าเราได้จากภาพประกาศหน้าร้าน

ที่น่าสงสัยคือ เราไม่ได้บอกว่ามาฝึกงานประเภทไหน ร้านอะไร

แค่บอกมาฝึกงานแล้วแม่ให้มาช่วยงานในร้านที่แม่ทำ ... ทำไมถึงรู้ตำแหน่งร้านได้

หรือจะเห็นพวกผู้ชายที่มาถ่ายรูปเรา เอาไปโพสบนเฟคบุค แล้วตามตัวมาด้วยการหาข้อมูล

แล้วมันอะไรยังไงกันเนี่ย เธอจะมาทำไมกันเล่า...แถมมาคนเดียวอีกต่างหาก ....

ไม่ๆคุมอารมณ์ไว้ .... ตอนนี้ถึงจะน่าอายแค่ไหน

แต่เราเป็นคุณน้องสาวอยู่ .... ทำงานอยู่

เอาอารมณ์มาบทบังไม่ได้!

คิดได้แบบนั้นแล้ว ผมก็กระดิกหางไปมา .... แล้วยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

"ค่อยยังชั่วหน่อย .... อิจิกะเป็นห่วงพี่ฉาวมากๆเลยนะคะ .... ทั้งเหนื่อย ทั้งดูอาการไม่ค่อยดี ... เอาแบบนี้!!พี่ฉาวมานั่งที่โต๊ะก่อนนะคะ ตามอิจิกะมาเลย..."

ผมเอ่ยแล้วเดินเข้าไปหาเมย์ ถ้าเป็นลูกค้าหญิง ต้องถามก่อนแหละนะ

"เอ่อ .... ยังเกียจไหมคะ ที่จะให้อิจิกะจับมือพี่ฉาวไปนั่งที่โต๊ะ"

เมย์มองท่าทางของผม แล้วเอ่ยปากสั่นๆเหมือนกับพวกผู้ชายที่มาใช้บริการผมไม่มีผิด

"ไม่ๆๆ ไม่รังเกียจ จับมือแล้วพาไปได้เลย...."

"ค่า พี่ฉาวจ๋า...."

ผมตอบแล้วกระดิกหางยิ้มหวานให้กับเมย์ แล้วเริ่มกุมมือไว้...

แต่ยังไม่ทันจะได้พาเธอไปถึงไหน ....

.....

- เนี้ยว เนี้ยว~~~ -

"พี่สาวที่เหน็ดเหนื่อยสองท่าน ต้องการให้อิจิกะมาต้อนรับหลังจากกลับบ้าน! ด้วยอาหารจานเดี่ยวจ้า!"

เสียงพี่พนักงานหน้าร้านก็ดังขึ้นอีก ก่อนประตูจะเปิดออก

- ติ้งดิ่งๆ -

ครืดดดดดด

พี่สาวงั้นเหรอ .... วันนี้มีแต่ลูกค้าหญิงแฮะ ... แปลกจริงๆ ...

ผมไม่ได้หันหลังไปมอง แต่ก็เอ่ยดังออกมา

"ค่า .... เดี๋ยวอิจิกะ พาพี่ฉาวท่านนี้ไปนั่งก่อน แล้วจะกลับมารับ........"

ยังไม่ทันพูดจบดี ... อยู่ๆเสียงจากลูกค้าคนใหม่ก็สอดแทรกเข้ามา

"อ้ะ!"

"อะ!!!"

เสียงนั้นมันทำให้เมย์หยุดแล้วหันหลังกลับไปมอง .....

แล้วเธอก็อุทาน ออกมาเช่นกันว่า

"อ้ะ ...."

ผมเลยหันกลับไปมองตามด้วย ....

และ ....

....อะ....

ไม่ๆ ผมไม่ได้ร้องออกไป แต่ก็เล่นเอาชะงักไปเลย

ครับ... ลูกค้าสองคนนั้นที่ผมมองอยู่ คือ

หญิงสาวผมดำตัดสั้น หน้าตาสวยน่ารัก อดีตแวมไพร์หมาน้อย ....

กับสาวผมดำยาวสลวย ผอมแต่สวยคมดวงตาจิกกัดเหล่าชายได้

ฝ้าย!!! หนิง!!!

มาทำอะไรที่นี่ฟระ แถมยังใส่ชุดคลุมเวทย์สีดำ มีฮู้ดแต่ไม่สวมฮู้ด มาด้วยอีก

กะคอสเพลย์ หรือไง .... หรือจะเป็นชุดจากที่ทำงาน

".... เธอมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ"

หนิงเปิดฉากโจมตีก่อน โดยไม่ได้มองหน้าผม .....

"..... "

ฝ้ายเงียบดวงตาจ้องมองเมย์อย่างไม่เป็นมิตร โดยไม่ได้สนใจผมเช่นกัน

แต่เมย์กลับยิ้ม ด้วยใบหน้าที่เหมือนกำชัยชนะ แล้วเอ่ยบอกออกไปว่า

"..... ทั้งสองคนจะมาทานข้าวโต๊ะเดียวกันไหมหละ .....พอดีชั้นจะเรียกใช้บริการน้องสาวที่ชื่ออิจิกะพอดีเลย ... อ้อ ... แต่ชั้นมาก่อน คงต้องขอยึดอิจิกะ ก่อนหละนะ.... "

เธอเอ่ยบอกออกไป แล้วกำมือของผมแน่น .... หนึบ.... พลางดึงผมเข้าไปชิดตัวเธอ

หน้าอกกระเด้งใส่ ดึ๋งๆ ....

"อิจิกะ? ... แล้วดึงพนักงานคนนี้ไปชิด?..."

ฝ้ายเอ่ยออกมางงๆ

"หรือว่า!! พนักงานคนนี้เหรอ คือฝ่าฟัน!!!"

อ้าวเห้ย ไม่รู้มาก่อนเรอะ ว่าตรูคืออิจิกะ

ไม่ใช่สิ มาพูดชื่อตรูอะไรในร้านฟระ

"หา!!! ฝ่าฟันจริงๆเหรอ!!!... เอาจริงดิ!!! ไม่จริงน่า...นี่มันผู้หญิงชัดๆเลยนะ"

หนิงเอ่ยตามฝ้ายทันที อย่างตกตะลึง ......

พอแล้ว!! อย่าพูดดัง!!!

เมย์ยิ้มมากขึ้น เหมือนกำชัยชนะ.....

"อะไรกัน ... เพิ่งรู้หรอกเหรอ ว่าอิจิกะเป็นใคร .... อะ ก็แน่หละ .... ก็พวกเธอมาช้ากว่านี่นะ"

ไม่ได้ ต้องหยุดสถานการณ์นี้!

"พะ พี่ๆฉาวคะ ... อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ ... ใจเย็นๆค่อยๆพูดค่อยๆจานะคะ ... ไปนั่งกันก่อนนะคะ"

"ไม่มีทาง! ชั้นไม่ยอมรับแน่!"

หนิงโวยออกมา

".... หนิงว่าไงก็ว่างั้น"

ฝ้ายโวยออกมาต่อ ....

".... งั้นไม่แบ่งให้ก็ได้นะ.... "

เมย์ปล่อยมือจากผม แล้วกอดหน้าอกอันเหลือล้นของเธอ ยิ้มดั่งผู้อยู่จุดสูงสุดของบ่วงโซ่อาหาร...

"ฮึ่ม...."

หนิงทำเสียงไม่พอใจสุดๆ

"แหมๆ ... "

เสียงของแม่ดังขึ้นมาจากมุมข้างๆ

"... แย่งแฟนกันแล้วๆ"

"แหม แบบนี้ใครจะได้ไปนะ"

เสียงพี่พนักงานคนอื่นๆกระซิบกระซาบกันเบาๆ .... แต่ผมได้ยินชัดเลย...

ไม่ได้ ... เราจะปล่อยให้สาวๆ รบกวนร้านแบบนี้ไม่ได้ ...

ถึงจะน่าอายแค่ไหนก็เหอะ!!! ไม่ได้!!!

จะล้อก็ล้อเถอะฟระหนิง+ ฝ้าย!! เมย์!!!

มีแต่ต้อง .... ใช้ไม้ตายเท่านั้น

"ฮึก ... ฮืออ ... แง!!"

"???"

เมื่อได้ยินเสียงนั้นของผม ทุกคนก็หันมามอง .....

"ฮึก ... ฮืออ พี่ฉาวทั้งฉามอย่าทะเลาะกันเยยนะคะ ... ฮือออ อิจิกะขอย้อง หยือเพราะ ... อิจิกะ เป็นเด็กไม่ดีเหยอคะ ... ฮึก ... ฮืออออ งืออ "

ผมร้องสะอื้น น้ำตาไหลออกมาจริงๆ ใบหน้าแดงกร่ำ อย่างหยุดไม่ได้ หางตก หูตก เอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตา เอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือน่าสงสาร

"ฮือออ... อิจิกะ ขอโทษ อึก ฮืออ"

"มะ .... โมเอะ......ปะ เปล่านะ พี่ไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น โอ๋ๆ"

ฝ้ายเอ่ยออกมาก่อนเพื่อนทันที แถมยังหลงไปกับท่าทางของผมราวกับกำลังโอ๋เด็กจริงๆ

"................เอ่อ...... ขะ ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

หนิงก็อึ้งหน้าแดงเรื่อๆออกมา แถมยังพูดราวกับตัวเองเป็นพี่ด้วย

"พะ ... พี่สาว.....ขอโทษนะ..."

เมย์ก็เช่นกัน เธอยื่นมือมาจับหัวผมลูบไปมาอย่างสั่นไหว

"อึก ... อืออ .... อึก .... พี่ฉาว ... ทั้งฉามคน ไม่ทะเลาะกันนะคะ ... อึก .. น้า พี่ฉาว"

ผมทำเสียงอ้อน ....ส่ายตัวไปมาเหมือนเด็กๆง้อผู้ใหญ่ มือยังกุมที่อกแน่นแสดงการข้อร้อง

พร้อมกับหูหางที่ตก และสายตาอ้อนราวลูกแมวน่าสงสาร

"นะคะ ... น้าคะ ... น้าคะ พี่ฉาวทั้งฉาม .... ฮึก อืออออ"

".... นะ น่ารักเกินไปแล้ว ก็ได้ ... ชั้นยอมแพ้!! มาสงบศึกเถอะ พวกเธอ"

เมย์เอ่ยออกมาอย่างเขินอายสุดๆ ในท่าทีของผม

"กะ .... กะ กะ ... ก็ได้.... งะ งั้นขอรบกวนนั่งโต๊ะเดียวกันด้วย.... ละกัน"

หนิงก็มองหน้าผมแล้วไปต่อไม่ถูกจนต้องยอมเหมือนกัน

"..... มะ ... มันช่วยไม่ได้นี่ .... ต้องสงบศึกสินะ..."

ฝ้ายเอ่ยต่อ เกาๆแก้ม มองท่าทีของผม

"ดีใจจังเยย!!!... อิจิกะดีใจที่ฉุดเยยค่ะ พี่ฉาว .... แฮะๆ ... งั้นๆ ... ไปนั่งที่กันนะคะ พี่ฉาว"

ผมเอ่ยออกมาด้วยท่าทางดีใจสุดๆ ราวน้องสาวได้ของเล่นอะไรแบบนั้น

"... อึก ... .อืม"

ทั้งสามคนสะอึกรับท่าทีของผม ด้วยอาการเขิน.... แล้วเริ่มรวมตัวกันเพื่อจะเดินตามผม

คึกๆๆ.... คึกๆๆ คึ้กคึกคื่อ!!

สำเร็จ... คึ้กคึกคื่อ .... ถึงจะน่าอายแค่ไหน แต่มันก็สำเร็จเว้ย!!!

เอาเถอะ .... ภาพลักษณ์ตรูป่นปี้หมดแล้ว .... ตอนนี้ ทำหน้าที่ให้เต็มที่

ค่อยไปบอกทีหลังแล้วกัน ... ว่าที่ทำแบบนี้ เพราะการสวมบทบาทมันสำคัญ....

แต่ว่าเท่านี้ .... ก็หมดห่วงแล้วสินะ ....

......

"งั้นทางนี้เยยนะคะ พี่ฉาวทั้งฉาม ......."

ผมเอ่ยเปรยมือไป แต่ยังไม่ทันพูดจบ .......

- เนี้ยว เนี้ยว~~~ -

"พี่สาวที่เหน็ดเหนื่อยหนึ่งท่าน ต้องการให้อิจิกะมาต้อนรับหลังจากกลับบ้าน! ด้วยบุฟเฟ่จ้า!"

เห้ย .... ใครอีกฟระ ... มาเช้าจริง .... ไม่นะ ....

ขอเหอะ ... อย่าให้

- ติ้งดิ่งๆ -

ครืดดดดดด

"โอ้ะ ..... มีลูกค้าร่วมเพียบ แถมหน้าตาคุ้นๆทั้งนั้นเลย อย่าเพิ่งไปสิ ... นี่ๆพวกเธอสามคนหน่ะ ชั้นขอร่วมด้วยได้มั้ย.... ไหนๆก็มาใช้งานอิจิกะเหมือนกัน แถมน่าจะรู้จักอิจิกะตัวจริงเหมือนกันอีก เดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง"

.....

นั่นไงหละเว้ย!! เสียงแบบนี้ .... รู้จักเราแบบนี้ ทำตัวโชว์รวย ตั้งแต่เจอกันแบบนี้

แล้วทุกคนที่โดนเรียก รวมถึงผม ... ก็หันหลังไปมองเธอ

....

ชัดครับ

อลิซ ..... จริงๆด้วย

เธอยิ้มหวานให้พวกเรา .....  ก่อนจะเอ่ยต่อ

"มีความสุขจริงๆเลยน้า .... ที่ได้เห็นอิจิกะ มีคนชอบเยอะขนาดนี้...."

เธอหยุดพูดสักพัก จ้องผม แล้วยิ้มหน้าแดงเรื่อๆ

"กับน้องสาวที่น่ารักขนาดนี้ ..... หวังว่าพวกเธอ จะไม่รังเกียจชั้นใช่ไหมที่จะขอร่วมโต๊ะด้วย"

"..... พี่ๆคะ...."

ผมยังเอ่ย ... ทำหน้าที่ออกไป แต่ก็ไม่ก้าวก่ายการตัดสินใจของพวกเธอ

ถึงจะอยากก้าวก่ายมากๆก็ตาม.....

"ยังไงก็ได้หละ ... ไม่ใช่โต๊ะชั้นอยู่แล้ว ... แล้วแต่ผู้หญิงคนนี้ละกัน"

ฝ้ายเอ่ยตอบออกไป พลางชี้ให้เมย์

"อืม.... แต่ชั้นยินดีนะ ... ที่จะต้อนรับเธอคนนี้"

หนิงยิ้มบอกออกไป ท่าทาง เธอจะจำได้หละนะ ว่าอลิซ คือคนที่จัดการเมย์ ศัตรูคู่อาฆาต ของเธอไป

".... มะ ... ไม่รังเกียจหรอก"

เมย์เอ่ยยิ้มๆออกมา

"จ้า ... ขอบใจนะ ทั้งสามคน..... มีน้ำใจจริงๆเลย"

อลิซตอบรับความมีน้ำใจของทั้งสาม ก่อนจะหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม

เล่นเอาผมสั่นเสียวไปทั่วตัวเลย

"งั้นก็จัดโต๊ะห้าที่ ให้ด้วยนะคะ .... น้องอิจิกะ ที่น่ารัก ...."

ผม....... สั่นไหวไปหมด... แต่ก็ต้อง

คงความเป็นมืออาชีพเอาไว้...

ผมค่อยๆยิ้มหวาน ก้มตัวให้พวกเธอทั้ง 4 คน

แล้วเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยตอบไปด้วยรอยยิ้มอันแสนน่ารัก กระดุกหูดิ้กๆ หางส่ายไปมา ว่า....

"ได้เยยค่ะ ... พี่ฉาวทุกๆคน"

......

..............................................

.............

อะไรมันจะขนาดนี้ ...

คุณเคยรู้จักคำว่า ความเหมาะเจาะ ไหมครับ....

..........

สิ่งนั้น มักใช้ ในกรณี ที่มีอะไร มันเป็นไปอย่าง ลงตัว พร้อมเพียง พอดีกัน จนต้องอุทานออกมา ....

ครับ ..... สิ่งนั้นเรียกว่า ความเหมาะเจาะ ... เรียกว่า เหมาะเหม็งก็ได้ ....

และอีกคำหนึ่งที่เรียกว่า เป๊ะ ......

และเมื่อสิ่งเหล่านี้ โดนนำมาใช้ร่วมกับ การกระทำหนึ่ง...

ที่เกิดมาจาก คนที่เราไม่ต้องการให้เจอกันหลายๆคน มาเจอกันแบบ เหมาะเจาะ พอดีในเวลาที่เหมาะเหม็งสุดๆ และ พร้อมเพียงเป๊ะจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

มัน...

จะกลายเป็นคำว่า

!รถไฟชนกัน!

ครับ

..............................................................................................

..............................................................................................

End Chap.33 เป็นเด็กไม่ดีเหยอคะ ..