เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 15 ขอบคุณนะ สำหรับชีวิต ที่นายให้กับชั้น...

Warning : ตอนนี้ มีความรุนแรง ในการบรรยายค่อนข้างสูง หากจิตอ่อนไม่ควรอ่าน ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 15 ปี ควรได้รับการพิจารณาจากผู้ใหญ่ หรือควรมีภาวะทางจิตที่สูงพอ

Chapter 15 ขอบคุณนะ สำหรับชีวิต ที่นายให้กับชั้น...

23.30 น.

"ยิง!!!"

สิ้นเสียงของบัวนั้น

เสียงต่อมาที่ผมได้ยินก็คือระเบิด และเสียงปืน

ตู้มมมมมมมมมมมมม!!!!

ปั้ง ปั้งๆๆๆๆ ปั้งๆ!!! ปั้ง!!!!

ตู้มมมมมมม!

เสียงนั้นดังมาก ..... ดังจริงๆ

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นควันที่ฟุ้งกระจายทั่วไปหมด

เมื่อกี้ มันมีระเบิด .... มีเสียงปืน...แต่ทำไม... ผมถึงไม่เป็นอะไร

อย่าบอกนะว่า ..... สโรชา.....

"......"

ผมพยายามจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง

แต่ผมพูดไม่ออก ร่างกายมันขยับไม่ได้

ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆสโรชาไปไหน ..... สโรชา

อย่าไปไหนนะ ..... สโรชา!!!

.................................................

.................................

ควันและประกายไฟ โพยพุ่งอยู่ภายในม่านสีเหลืองที่ล้อมรอบเป็นวงกลมนั้น

"น่าจะ..... เละไม่เหลือนะ"

เจินเอ่ยขึ้นมา ก่อนจะลดระดับกระบอกปืน ที่สลักหมายเลข 96435 ลง

"เป็นไปได้ชั้นก็ไมได้อยากจะฆ่าพวกเขาหรอก"

หน่อยเอ่ยเสียงเสียใจกอดกระบอกปืนสลักหมายเลข 96385 เอาไว้

"ใครจะไปอยากฆ่าพวกนั้นกันหละ"

พลอยกำกระบอกปืนหมายเลข 96415 ไว้แน่น

"องค์กร ก็ไม่ได้บอกอะไรเลย...... ไม่บอกสักนิด สั่งให้แต่ไปฆ่า ...ทางการก็เหมือนจะเป็นใจ ย้ายกลุ่มดำนาภายในคืนเดียว ให้พวกเราสามกลุ่ม มาร่วมกลุ่มกัน เพื่อฆ่าสองคนนั้น แถมยังให้เปิดเผยชื่อ หน้าตากันอีก ......"

มะม่วงเอ่ยด้วยเสียงฉุนกึกขึ้นมาก่อนจะโยนกระบอกปืนสลักเลข 96645 ของตนทิ้งลงพื้น

"เดี๋ยวเหอะ!"

รุ้งเดินเข้าไปหยิบปืนของมะม่วงขึ้นมาถือข้างๆ กระบอกปืนคาบศิลาหมายเลข 96665 ของตน

แล้วหันมาเตือนมะม่วง

"พูดแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้ทรมานหรอก"

มะม่วงไม่สนใจนัก เธอแค่เกิดความไม่พอใจ ไม่ได้คิดจะทรยศ

ก่อนจะหันไปมองม่อนสีเหลือง

"สาธุ...."

หนูนากอดกระบอกปืนหมายเลข 96585 ไว้แล้วยกมือขึ้นมาประนมไหว้

"พวกนั้นคงไม่ตามมาหลอกหลอนเรานะ"

ป๋อมเอ่ยเดินออกมาจากม่านน้ำแข็งในมือถือปืนหมายเลข 96775

"ไม่แน่นะ อาจจะมาจริงๆก็ได้"

แป๋มที่เดินออกมาติดๆกล่าว

ก่อนจะค่อยๆเก็บปืนหมายเลข 96995 ของเธอ

"แหม แหม ...เล่นให้ชั้นเป็นตัวร้ายที่สุดแล้วยังจะบ่นอีกเหรอ"

บัวเอ่ย แล้วเก็บปืนพกที่สลักเลข 96765 ใส่กระเป๋าเสื้อของตน

แล้วหยิบปืนคาบศิลายาวที่สลักเลข 96765 ออกมาแทน

"ปิดงาน เอาศพไปส่งกันเถอะ หน่อย เตรียมเอาม่านของเธอออกซะ พวกที่เหลือก็ เอาปืนมาเตรียมไว้เผื่อมันยังดิ้นได้ หรือยังตายไม่สนิท"

"ยังจะไม่สนิทอีกเหรอ"

เจินเอ่ยถามบัว แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ จ่อปลายดาบติดปืนเอาไว้

หญิงสาวคนอื่นก็เตรียมทำเช่นเดียวกัน

ยกเว้นมะม่วง

เธอกำมือแน่นไม่เข้าไปร่วมด้วย ถอยออกมาอีกมุมหนึ่งของห้อง

เพราะไม่อยากจะเห็นสภาพศพ

"อโหสิ ให้ชั้นด้วยนะ ...."

หน่อยเดินเข้าไปชิดกับกับม่านสีเหลือง ก้มลงลบสัญลักษณ์บนพื้นออกด้วยมือเพื่อปิดอาณาเขตของตนลง

ควันภายในโพยพุ่งออกมา

............

อยู่ๆสีของห้องทั้งห้อง กลับกลายเป็นสีเทาอย่างรวดเร็ว

ทุกสิ่งภายในห้องนอกจากพวกเธอ กลับกลายเป็นไร้ซึ่งสีสัน

"อาณาเขต?"

มะม่วงที่ยืนอีกฝั่งนั้นเอ่ยตกใจ เงยหน้าขึ้นมางงๆ

ฉวก.......

เสียงบางอย่างโดนแทงด้วยของมีคม เบาๆ นิ่งๆ ดังขึ้นมา

เหมือนของมีคมทะลุผ่านอะไรบางอย่าง

".... อะ ... อะ ...."

เสียงของหน่อยดังขึ้นมาแต่เหมือนพูดอะไรไม่ได้

ตัวของเธอค่อยๆลอยขึ้นช้าๆ

ตาของเธอเหลือก ลิ้นห้อยออกมา

จ๊อกๆ ... จ๊อกกก

น้ำสีเหลืองใส ค่อยๆไหลรินออกมาจากช่วงล่างระหว่างขาของเธอ

"!!!...!"

หญิงสาวทุกคนพากันมองค้างจ้องไปที่ของแหลมคมทรงกลมคล้ายหอกเหล็กที่แทงทะลุผ่านศีรษะของหน่อย จากหน้าผากทะลุไปกะโหลกหลัง

เลือดของเธอไหลเยิ้มช้าๆ ออกมาตามขอบเหล็ก

"หน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!"

เจิน กับพลอย ตะโกนร้องเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยวตกใจกว่าคนอื่นๆ

ก่อนจะยกปืนขึ้นมา ยิงเข้าใส่ร่างที่อยู่ภายในควันทันที

ปัง ปังปังๆ ปัง ปังๆๆ ปังๆ

เสียงปืนจากปากกระบอกปืนของเจินและพลอยดังสนั่นหวั่นไหว

เหล่ากระสุนพุ่งเข้าใส่มัน เสียงดังแก้ง แก้ง แก้ง

ราวกับเม็ดฝนกระทบกระป๋องอลูมิเนียม

มันค่อยๆสะบัดร่างของหน่อยทิ้งไป

ร่างของหน่อย กระเด็นลอยมาตกเบื้องหน้าของเจินและพลอยทำให้พวกเธอต้องหยุดมอง

.........................

หน่อยตายแล้ว ..... ชัดเจนจากรูโบ๋ที่หน้าผาก และสภาพร่างกายของเธอที่ไม่หายใจ

ทุกๆคนหน้าซีดเผือด ขนลุกตัวสั่นสะท้าน

"อ้ากกกกกกก!!!"

พลอยตะโกนร้องออกมาทั้งน้ำตา ที่ไหลอาบสองข้าง

"ไอ้ .... ไอ้ตัวเหี้ย มึงฆ่าเพื่อนกู!!"

เจินตะโกนร้องเสียงหลง เธอไม่สามารถปิดบังอะไรได้อีกแล้ว

พวกเธอทั้งสองคน ชักปืนขึ้นยิงต่อไม่หยุด

ปังๆๆๆ .... ปังๆๆ ...ปัง!!

ยิงจนร่างกายอ่อนล้า จนพลังเวทย์ของตนแทบจะหมด

ฟุบ.... สิ่งนั้นโผล่พ้นออกมาจากควัน

แท่งเหล็กบางอย่าง ที่มีร่างกายเหมือนคน ...แต่ใหญ่กว่าเกือบสองเท่า

มันคือชุดเกราะเหล็กสีดำทมิฬ รูปร่างของมัน พวกเธอไม่สามารถบอกได้ชัดเจน

แต่มัน ... น่ากลัว เป็นมนุษย์เกราะที่รูปร่างน่าเกลียดน่ากลัว

ไม่ทันแม้แต่เจินจะได้ยกปืนขึ้นมา

สิ่งนั้น ก็เปิดเกราะหน้าของมันออก

แต่มันไม่ใช่หน้าของมนุษย์

มันเป็นปาก ขนาดยักษ์ ที่ เต็มไปด้วยฟันแหลมคม ไร้ซึ่งลิ้น

ปากของมันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น และใหญ่ขึ้น

"ฮะ .. ฮะ ฮะ ... ฮะ..."

เจินหายใจแรงขึ้น แรงขึ้น  ดวงตาเบิกโพลง หน้าซีด

สิ่งที่เธอเห็นเบื้องหน้า มีแต่ปากของมันเท่านั้น

"หน่อย ... พลอย..."

"เจิน!!!.."

พลอยนั้นตะโกนเรียกเพื่อนของเธอ

กร๊อบ ...

เกราะเหล็กสีดำก้มลงแล้วหุบปากของมัน

บัดนี้ ลำตัวท่อนบนตั้งแต่อกถึงหัวของเจิน อยู่ภายในปากของมันเรียบร้อย

ท่อนล่างของเจินนิ่งสนิทมือของเธอปล่อยปืนหล่นร่วงลงสู่พื้น

"จะ เจิน"

พลอยเอ่ยสั่นกึกๆๆๆ เป็นเจ้าเข้า มองสภาพเพื่อนตนเองเบื้องหน้าทำอะไรไม่ถูก

แกรกกกก กรั้บ! กรุ้บ!

ปากของมันลดขนาดลงบดช่วงอกของเจิน จนได้ยินเสียงกระดูกแตกชัดเจน

ก่อนที่มันจะกระชากท่อนบนขาดออกมาจากท่อนล่าง เลือดของเจินนั้นพุ่งกระฉูด

กร้อบ .... กร๊อบ กรอบ กรึบ... อึก....

มันเคี้ยวและกลืนเสียงดังฟังดูน่าอร่อยเป็นที่สุด

"กรี๊ดดดดดด !!!!"

เหล่าหญิงสาวร้องตกใจเสียงดังลั่น

"เจิน เจิ้นนนน!!! ฮืออ ฮึก ... แฮ่ก ..อา..... แฮ่ก ...."

พลอยเริ่มขาดสติแล้ว เธอหันไปมอง ป๋อมกับแป๋ม

"ใช้ระเบิด!!! ใช้พลังระเบิดซิ!!! ยืนโง่อยู่ทำไม!!!! ช่วยหน่อยกับเจินสิ!!!"

"พวกเราใช้แล้วแต่ มันใช้ไม่ได้!!!"

ป๋อมตะโกนกลับมา

"ถ้าเป็นของที่ไม่ไดจับอยู่ใช้เวทย์ไม่ได้เลย!!!"

แป๋มเอ่ยตะโกนบอก กำกระบอกปืนไว้แน่น

"ตอแหล!!!! ... ทำไมจะใช้ไม่ได้ พวกมึงโกหก!!! ใช้ช่วยหน่อยสิ ช่วยเจินด้วย กูบอกให้ ....อ้อก!!"

ไม่ทันไรพลอยที่กำลังตะโกนเอ่ยอย่างบ้าคลั่ง เพราะเห็นเพื่อนตายจนขาดสติก็โดนเกราะเหล็กดำใช้หอกแหลมที่แขนของมันกะซวกเข้าที่ขมับขวา ทะลุไปที่ขมับซ้าย

แล้วสะบัดร่างของเธอไปนอนกองรวมกับหน่อย

เหล่าหญิงสาวที่เหลืออีก 6 ต่างขวัญผวาลนลานกันหมด

บัวกลืนน้ำลายหายใจเข้าลึกๆ

"ทุกคน ถอยก่อน!!! ออกไปจากห้อง .. หนี หนี หนะ หนีไปบอกองค์กร วะ ว่าเราเจออะไร ...."

บัวเอ่ยสั่งให้ทุกคนหนี ดวงตาของเธอสั่นระริก

สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า มันไม่ใช่มนุษย์ มันไม่ใช่สิ่งอัญเชิญ

"ปะ ประตูเปิดไม่ได้!! บัว บัว!!! ประตูเปิดไม่ได้!!!!!"

รุ้งที่อยู่ใกล้ประตูสุดรีบบิดประตู แต่พบว่ามันบิดไม่ได้

ก่อนที่หนูนาจะเดินเข้ามากระแทกประตู

ตึ้ง!! ตึ้ง!!

"ไม่ได้ ... เราเปิดมันไม่ได้ .....!!!!!"

หนูนาหันมาบอกกับบัว

มะม่วงถอยไปติดขอบมุมสุดของห้องกอดเข่าสั่น นั่งลงขยับกายไม่ออก

เกราะเหล็กหันไปหาป๋อมกับแป๋ม

"ไม่ อย่าเข้ามา ไอ้ .. ไอ้ ไอ้สัตว์ประหลาด!!!"

ป๋อมนั้นเอ่ยถอยๆ พลางยิงปืน

ปั้ง!!

"ออกไปนะ ไอ้สัตว์ประหลาด!!!"

แป๋มก็ถอยตะโกนร้องไป ยิงปืนไปเช่นกัน

ปั้ง!!!

เม็ดกระสุนนั้น ไม่ได้ทำให้มันรู้สึกอะไรเลย

มันย่างกรายเข้าหาพวกเธอช้าๆ

"ป๋อม ... แป๋ม!!!!"

บัวนั้นจะวิ่งเข้าไป ขาของเธอก็สั่น ..... ระริก มือขยับไม่ออก

"ยะ อย่าเข้ามาน้า!!! ไอ้สัตว์ประหลาด!!!"

ป๋อมและป๋อมร้องตะโกน สั่นขวัญผวาไล่มันไป

แต่...

ฉวก!!!

แท่งเหล็กแหลมคมที่ติดมือทั้งสองแท่งของมันนั้นไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเธอ

มันแทงทะลุปากของป๋อมและแป๋มขึ้นไปถึงสมอง

ก่อนจะถอนออกมา

ร่างของทั้งสองก็ทรุดนั่งลงติดกำแพง

เลือดของทั้งสองพุ่งออกมาจากปากและสมองไม่หยุด ดวงตาเหลือก มองมาทางบัว

"กรี๊ดดดดดด!!!!"

เสียงของบัวนั้นกรีดร้องดังระงมไปทั่วห้อง

"ป๋อม .... อึก ฮึก ... แป๋ม ..... ฮะ ... อะ ฮึก ... ฮื้อออ !!!!"

บัวเอ่ยขาสั่นผับๆ

จ๊อกกก ..... จ๊อกๆ

น้ำใสๆไหลเยิ้มออกมาจากหว่างขา....ใช่ ฉี่เธอราดออกมา

บัวหมดความเป็นผู้นำไปแล้ว

"ไม่ไหวแล้ว.... ไม่ไหวแล้ว"

บัวหยิบเอาปืนพกคาบศิลาออกมา 1 กระบอก มือสั่นๆ

มะม่วง รุ้ง หนูนาหันไปมองบัว ว่าเธอกำลังจะทำอะไร

"บัว?"

รุ้งนั้นเอ่ยสั่นๆ

"ทำอะไร?"

"ฮะ ... ฮะๆ ป๋อม....แป๋ม... ชั้น.... ขอโทษ"

บัวเอ่ยแล้ว เอาปืนนั้นจ่อเข้าปากตนเอง

ปั้ง!

เธอยิงปืนกรอกปากตนเองล้มลงนอนตายทันที

"บัว!!.. อึก"

รุ้งนั้นเอ่ยตกใจ หายใจสั่นไหว ร่างกายสั่นสะท้าน

ชุดเกราะเหล็กค่อยๆเดินเข้ามาหาทั้งสาม

ตึก .... ตึก .... ตึก

ช้าๆ... ช้าๆ

.......

"ยะ อย่าเข้ามาทำร้ายรุ้งกับมะม่วงนะ"

หนูนาเอ่ยพร้อมกับพุ่งเข้ามาใช้ ดาบที่ติดอยู่ที่ปืนเข้าฟันใส่เกราะเหล็กดำนั้นเต็มแรงที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

แกร้ง!! แกรก

ดาบนั้นหักทันที

"อึก!!!"

กะโหลกของหนูนาโดนแทงสวน

จากกลางศีรษะ ลึกลงไปจนถึงคอหอย ก่อนมันจะสะบัดแท่งเหล็กจนศพของหนูนา ลอยกระเด็นไปกองกับศพของพลอยและหน่อย

รุ้งและมะม่วงที่มองนั้น พูดอะไรไม่ออกพวกเธอทำอะไรไม่ถูกแล้ว

"ได้โปรด ... ยะ อย่าทำร้ายชั้น ได้โปร ......"

รุ้งเอ่ยแต่ไม่ทันจบดี

มันก็แทงเข้าที่ขมับซ้าย ทะลุขมับขวา ก่อนจะดึงเหล็กนั้นออก

รุ้งค่อยๆทรุดลงนอนแน่นิ่งไป

และแล้ว ..... เกราะเหล็กสีดำ

ก็ค่อยๆ เดินย่างกรายเข้าหามะม่วง ช้าๆ ช้าๆ พร้อมกับเปิดเกราะทีใบหน้าของมันอีกครั้ง

ฟันอันแหลมคม และปากที่กล้าง กำลัง ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น

มะม่วงจ้องมองเอ่ยทั้งน้ำตา เธอเอ่ยหายใจกระเส่าสั่น คำพูดสุดท้าย

ระหว่างที่ดวงตากำลังจ้องมองไปที่ภายในช่องปากของมันอันดำมืดสนิท

"....แฮ่ก ...... ฮึก .... พยายาม ... แฮ่ก ... พยายาม ชะ ชั้น .... ขอโทษนะ ....แฮ่ก .... แฮ่ก ....  พยายาม ..."

ร่างของเหล็กสีดำลดตัวลงมาช้าๆ

ปากครอบร่างกายของมะม่วง

23.59 น. 14 พฤศจิกายน เวทศักราชที่ 212

มะม่วงมองปากยักษ์ที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมตัวสั่นเทา เธอเอามือเอื้อมขึ้นมาจับยางรัดผมสีเขียวของเธอไว้

แล้วกลืนน้ำลายหายใจเข้าปากลึกๆ

ก่อนจะเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้มและน้ำตาปาดลงสู่แก้มทั้งสองข้าง

"วะ วันนี้ .... วันเกิดของชั้น .... พยายาม .... "

ร่างกายส่วนบนของเธอถูกคลุมไปด้วยปากของสัตว์ประหลาดตัวนั้นไว้แล้วและปากของมัน ก็ค่อยๆลดขนาดเข้าหากันอย่างช้าๆ

"ขอบคุณนะ สำหรับชีวิต ที่นายให้กับชั้น..."

กรั้บ..............

...............................................

กร้อบ ... กรุ้บ ... กรึ้บ .... กรอบ กร้อบ กรุ้บ ....

......................................................................

...................................................................

มันค่อยๆทานศพของทุกคนภายในห้อง

ศพแล้ว ศพเล่า

ทุกๆศพ ภายในห้อง 404 ถูกมันค่อยๆลำเลียงเข้าปากอย่างช้าๆจนหมด

ไม่เหลือสิ่งใดๆภายในห้องนี้

ไม่มีทางหนี ... ไม่มีทางไป

ไม่สามารถ......ไปไหนได้อีก

หนทางที่รออยู่ด้านหน้า

คือความตาย

?

End Chapter 15 ขอบคุณนะ สำหรับชีวิต ที่นายให้กับชั้น...