เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #208 : Chap.21.5 ยิ่งสูง ... ก็ยิ่งหนาว?

Chap.21.5 ยิ่งสูง ... ก็ยิ่งหนาว?

......................................................................................

......................................................................................

...............................................................................

..........................

................................................................

เวทศักราช 386 / 01

แอ๊ดดดดด ..... ตึ้ง ......

ตึกๆๆๆๆๆๆ .....

ติ๊ด .......

ข้อความตอบรับ 1

- วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่นะ มีอาหารอยู่ในตู้ หาอะไรกินเองได้เลย -

......

ข้อความตอบรับ 2

- วันนี้ พ่อกับแม่ต้องไปทำงานนะ มีอาหารในตู้เย็น หากินเองได้เลย -

.....

ข้อความตอบรับ 3

- วันนี้ พ่อกับแม่ไม่อยู่นะ มีอาหารในตู้เย็น เอามาอุ่นกินได้เลย -

.............................................................

เวทศักราช 386 / 02

แอ๊ดดดดด ..... ตึ้ง ......

ตึกๆๆๆๆๆๆ .....

ข้อความตอบรับ 37

- วันนี้ พ่อแม่ ไม่ว่างนะ วางเงินเอาไว้บนโต๊ะ ไปซื้ออาหารร้านสะดวกซื้อได้เลย -

..............................................................

เวทศักราช 387 / 01

ข้อความตอบรับ 290

- วันนี้ พ่อกับแม่ ไม่ว่าง เงินอยู่บนโต๊ะ ไปซื้ออะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อได้เลย -

..............................................................

เวทศักราช 388

ข้อความตอบรับ 515

- วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ เงินอยู่บนโต๊ะ ไปซื้ออะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อเอานะ -

...........

ชั้นเหงาจังเลย

...........

บ้าน .... กลับมาก็ไม่มีใคร

โรงเรียน ไปเรียน ก็ไม่มีเพื่อน....

อุตส่าห์ได้เป็นถึงนักเรียนทุนแท้ๆ อุตส่าห์มีคนชมว่าชั้นเก่งแท้ๆ .....

แต่เพราะอยากจะเป็น .... สายอัญเชิญ .....

เลยโดนจับแยกมาเรียนที่ชั้นเรียนเวทย์อัญเชิญ

.....

ซึ่งที่นี่ ..... ทุกๆคน ..... กลับไม่เคยจะสนใจกันและกันเลย

อีกทั้งยังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพื่อผลคะแนน ให้ตนเองยืนอยู่ในจุดที่เหนือกว่าเพื่อนๆ

ชั้น ..... ไม่ชอบเลย

อยากจะหนีไป ..... แต่ก็ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน

..............................

.............

ณ สนามเด็กเล่นขนาดเล็ก แห่งหนึ่ง

ภายในสวนสาธารณะขนาดเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ทางเดินกลับบ้าน กับโรงเรียนของชั้น

15.20 น.

แซ่กๆๆ ......

ชั้นมานั่งเล่นดินทรายอยู่คนเดียวในช่วงเย็น ไม่กลับบ้าน

เพราะกลับบ้านไป พ่อกับแม่ก็ไม่มีเวลาให้ชั้นอยู่ดี ..... ชั้นเหงา

แปะๆๆๆ .....

ชั้นพยายามเอามือตบกองทรายให้มันตั้งเป็นรูปร่าง ... แต่

ชั้นก่อทรายเป็นรูปอะไรกันเนี่ย ..... เหมือนกองขยะเลย.... ทั้งๆที่ตั้งใจจะก่อเป็นปราสาทแท้ๆ

ตุบ!!

ชั้นทุบกองทรายนั่นทิ้ง

นั่นสินะ ..... บางที ถ้าชั้นใช้พลังของชั้น ...... เพื่อทำร้ายคนอื่น

ชั้นอาจจะ ........ มีคนสนใจชั้นมากขึ้น!

"ไม่มีเพื่อนเล่นเหรอ?"

เสียงเด็กคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังของชั้น

ขัด... ในสิ่งที่ชั้นคิด

มีคนเรียกชั้นด้วย?

ชั้นหันหลังไปมองทันที

ฟิ้ววววว .......

และชั้นก็ได้เห็น ...

กระโปรงบานปลิวไสวสวยงามไปกับสายลม และกลีบใบไม้ .....

มันเป็น ..... กระโปรง

ของเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งที่มีผมยาวสีทอง

ที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้ชั้น

 .... เธอหน้าตาน่ารักจริงๆนะ

น่ารักกว่าชั้นมากเลย ......

แถมชุดฟูฟ่องสีขาวสลับดำสวยเป็นริ้วๆ ที่ดูเหมือนตัวการ์ตูน หรือเหมือนเจ้าหญิงนั่นอีก

.... ชุดน่ารักมากๆเลย

"... เอ่อ .... เอ่อ ... นะ "

ชั้นไม่รู้จะตอบอะไร มันเป็นอารมณ์ที่พูดไม่ถูกจริงๆ.....

"ใช่สินะ เยี่ยมเลย"

เด็กคนนั้นเอ่ยแล้วจับมือชั้น

หมับ ....

อะมือชั้นเปื้อนอยู่นะ! .....

ชั้นก็ควรจะพูดแบบนั้นแหละ .....

แต่ชั้นดันไม่กล้าพูดออกไปซะงั้น ....

เธอดึงชั้นมา จนถึงชิงช้าที่มีเด็กผู้หญิงอีกคนที่ใส่ชุดคล้ายๆกับเธอและมีผมยาวสีทองเหมือนกัน

ซึ่งนั่งหงอยอยู่....

"เอาหละ เท่านี้ก็รวบรวมคนหงอยได้สองคนแล้ว!"

เด็กผู้หญิงคนนั้นเอ่ยแล้วยิ้มหวาน ให้กับชั้น

"หงอยอะไรกันหละ!!"

เด็กที่นั่งชิงช้าอยู่นั้นลุกขึ้นมาโวยวายใส่เด็กสาวที่เป็นคนจูงมือชั้นมา

"ถึงจริงๆแล้ว คนที่หงอยอยู่ก่อนจะเป็นน้องชั้นเองก็เถอะ"

เด็กผู้หญิงคนที่จูงมือชั้นมาหันมายิ้มขำๆ บอกกับชั้น

".... เอ่อ .... คือ นี่มัน .... แล้ว?"

ชั้นพยายามจะพูดว่า ... แล้วจะลากชั้นมาทำไม

แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นการตัดความสัมพันธ์ .... ชั้นอยากจะอยู่ใกล้ๆเด็กผู้หญิงน่ารักสองคนนี้

เพราะชั้นเหงา ..... อย่างน้อยๆเธอก็พูดกับชั้นก่อนใครเพื่อน

"ไปลากคนอื่นมาทำไมเนี่ย!"

เด็กผู้หญิงอีกคนที่โดนเรียกว่าน้องเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจหน้าเธอแดงเรื่อๆ

"ไม่เอาน่า .....น้องรักของพี่ .... คิดมากอะไรเล่า ก็เขากำลังเหงาอยู่! ถ้าเขาไม่เหงาก็ไม่ลากมาหรอกจริงมั้ย เธอ"

เด็กผู้หญิงคนพี่เอ่ยด้วยเสียงขำขัน แล้วหันมาโยงชั้นไปเกี่ยวด้วย

"เอ่อ .... อือ"

ชั้นตอบรับไป ...

"อย่ามาพูดคำว่าน้องรักให้คนอื่นเขาได้ยินสิ มันน่าอายจะตาย!"

เด็กคนน้องโวยวายหน้าแดง

"ไม่เห็นน่าอายเลยเนอะ ..."

เด็กคนพี่หันมามองหน้าชั้น แล้วยิ้มหวานให้

"เอ่อ? ... คือ"

ชั้นเหมือนจะพยายามพูดอะไรสักอย่าง

แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรจบ เด็กคนนั้นก็เสนอออกมาก่อนแล้ว

"ใช่ๆ ... ถึงจะน่าอาย แต่ไม่แย่เท่าเหงาหรอก! ไม่เคยได้ยินหรือไง..... ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวหน่ะ!

"ยิ่งสูง ... ก็ยิ่งหนาว?"

ชั้นเอ่ย เพราะมันจี้ใจดำชั้น แม้ว่าจะไมได้เข้าใจมันทั้งหมด ....

แต่มันเหมือน ...... มีอะไรบางอย่างกำลัง ... กระแทกที่หัวใจของชั้น

"ชุดนั้นของโรงเรียนเวทย์ระดับสูงหละสิ! ทั้งๆที่ระดับสูงทำไมไม่มีความสุขหละ? รู้มั้ย ... แค่ชั้นเห็นแวบเดียว ชั้นก็รู้เลยว่าตนเองโชคดี ที่ไม่ได้ไปเข้าเรียนโรงเรียนแบบนั้น .... และรู้ได้เลย ว่าเธอต้องโชคร้ายแน่ๆ ... ที่ได้ไปเข้าโรงเรียนแห่งนั้น ...."

เด็กสาวคนนั้นเอ่ยต่อราวกับ เธอเข้าใจชั้นทันที

 .... มันทำให้ชั้น ...รู้สึกว่า.... ตัวชั้นจนมาถึงตอนนี้ไม่มีใคร...

ไม่มีใครเลย

"อึก .... ฮึก .. ก็ .... ชั้น .... ที่นั่น .... มีแต่คนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น อยากเป็นที่หนึ่งกัน ชั้น ... อึก..."

ชั้นตอบเธอออกไป เหมือนจะเริ่มมีน้ำตา ....

เธอยิ้มหวาน แล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ชั้น ค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้แล้วไม่พูดถึงเรื่องความเศร้าของชั้นสักนิด

"ดังนั้นแล้ว เรามาหาอะไรเล่นกันเถอะ!!! มาเป็นเพื่อนกัน .... เวลาที่เธออยากสูงเมื่อไหร่ก็สูงได้ .... เวลาที่อยากจะต่ำเมื่อไหร่ ก็มาหาพวกเราได้ .... เชื่อชั้นสิ"

เด็กสาวเอ่ยบอกแล้วจับมือชั้น

"อย่าบอกว่าจะพูดแบบนั้นอีกแล้วหน่ะ ...."

เด็กคนน้องตอกกลับใส่เธอ

"แน่นอน"

เด็กสาวคนพี่เอ่ยตอบน้องของเธอด้วยรอยยิ้ม

เชื่อ ... เชื่อเธอเหรอ?

"เชื่อ อะไรกัน ..... ขนาดตัวชั้นยัง .... ไม่รู้จะ.... เชื่อตัวเองเลย .... ไม่แน่ใจกับอารมณ์ตัวเอง"

ชั้นเอ่ยตอบเธอออกไป

เด็กสาวคนนั้น ค่อยๆชูนิ้วโป้งขึ้น แล้วชี้เข้าใส่หน้าอกของเธอเอง

สายลมอันอ่อนโยน แต่กลับพลิ้วสะบัด ให้เส้นผมสีทองสวยของเธอนั้นปลิวไสว

พร้อมกับคำพูดที่สุดแสนจะเท่นั่น ....

".... งั้นก็อย่าเชื่อในตนเอง ..... แต่จงเชื่อในตัวชั้น! ที่เชื่อมั่นในมิตรภาพและความอบอุ่นซะสิ!!!"

"เอ๋????!!!"

ชั้นได้แต่ตกใจกับคำพูดนั้น

ก่อนที่เธอจะจูงมือชั้น กับน้องของเธอ ไปด้วยกัน....

.........................................

เธอพาชั้นเล่นเรื่อยเปื่อย .... แต่มันกลับสร้างความสุขให้กับชั้น

วิ่งไล่จับ เป่ากบ ดีดยาง กระต่ายขาเดียว ทานขนมถูกๆ

วันนั้นสนุกมาก .... สนุกมากๆ .....

และต่อจากนั้น

ชั้น .... ก็สนุกมากขึ้น ..... และมากขึ้น

ไปกับเธอ

ทุกๆวัน ทุกๆวัน ....

ทรงผมเธอจะเปลี่ยนมาเรื่อยๆ ทั้งผูกแกะ มัดหางม้า ถักเปีย หรือแม้แต่ ..... ทรงผมที่ชั้นชอบมากที่สุด

ทรง ที่ม้วนๆ สวยๆ เป็นเกรียว คล้ายกับครัวซอง หรืออะไรสักอย่าง .... ชั้นชอบทรงนั้นมากเลย

 ...เธอน่ารัก จริงใจ เอื้อเฟื้อ เป็นผู้นำ ....และสร้างความสุขให้ชั้นมาก

ชั้นสนุกมากๆเลย .....

แม้ว่าน้องของเธอจะไม่ได้มาด้วยกันบ่อยๆก็เถอะ

แต่เธอก็มาเป็นเพื่อนเล่นชั้นทุกๆวัน ....

ทำให้ชั้นมีความสุขและหายเหงาเป็นปลิดทิ้ง

และในที่สุด ชั้น .... ก็มีโอกาสจะไปนอนเล่นที่บ้านของเธอ

ในวันไหนก็ตาม ที่พ่อกับแม่ ไม่อยู่บ้าน .... ชั้นก็จะมาหาเธอ ....

โทรให้เธอมารับชั้นไปนอนด้วย

ที่บ้านของเธอ มีน้องและเด็กผู้หญิงอีกคนที่ตัวเท่าๆกับเธออยู่ด้วย

แต่นั่นคือ .... แม่ของเธอ

เป็นอะไรที่แปลกดีจริงๆ .... ที่รู้คือ แม่ของพวกเธอก็น่ารักมากๆเลยหละ ....

...............

มีอยู่ครั้งหนึ่งก่อนที่ชั้นจะสนิทกับเธอ

ชั้นเคยสงสัย .... ว่าทำไมเด็กคนนั้นถึงชอบแต่งตัวเหมือนตัวการ์ตูนจังเลย

ชั้นเลยถามเธอออกไป

"นี่ ... ทำไมแต่งตัวแบบนี้ตลอดเลยหละ"

"..... คุณแม่ให้แต่งไปช่วยงานที่ร้านอาหารหน่ะสิ ..... เพราะตอนนี้คุณแม่เงินช็อต ต้องรีบหาเงินเพิ่มหน่ะ ....."

"ทำงานแต่เด็กเลยเหรอ ..... "

"อืม .... ถึงมันจะน่าอายก็เถอะ .... แต่ช่วยแม่ได้บ้างก็ดีแล้วหละนะ ..... ก็พวกเราหน้าตาคล้ายๆแม่นี่นา"

"น่าอายอะไรกัน ออกจะน่ารักขนาดนี้ ......"

"ก็แหม .... มันไม่ตรงกับเพศชั้นไม่ใช่หรือไง ......ก็รู้อยู่"

"ไม่ตรงกับเพศ?"

"อือ .... ก็ชั้นเป็นเด็กผู้ชายนี่ ...."

"คิก ... คิกๆๆ"

"จะ จะขำอะไรกันเล่า"

"ก็แหม ..... น่ารักขนาดนี้ ไม่ต้องใส่ชุดตรงเพศแล้วหละ"

"ฮ่ะๆๆ .... ถ้าช่วยให้แม่หาเงินได้ นิดหน่อยก็เอาแหละ .... ตอนโตคงไม่มีคนจำได้แล้วหละ ... เพราะชั้นจะหล่อสุดๆไปเลย"

"เหรอออออออออออออออ"

"อืม!"

.................................

..............

แต่ เมื่อขึ้นม. ต้น ชั้นก็ต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด ..... เพราะงานของพ่อแม่ ....

ถึงจะเป็นจังหวัดที่ไม่ไกลมากก็ตามแต่ ......

แต่ก็น่าเสียดายจริงๆ ..... ที่ชั้น จะต้องจากเธอไป .....

พวกเราร่ำลากันได้เพียงเล็กน้อย ก่อนจะต้องจากกันไป

เป็นเวลา 1 ปีที่มีค่าจริงๆ ..... จริงๆนะ .....

ชั้นจะไม่ลืมคำพูดของเธอ .... ชั้นจะ .... ไม่ไปในที่ๆหนาว อีกต่อไปแล้ว

ชั้นเชื่อเธอ .....

และ....

ชั้นจะไม่มีวันลืมเธอแน่นอนเลย ....

เด็กผู้ชาย ... ที่น่ารักยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงทั้งผมสีทอง และชุดเหมือนตัวการ์ตูน

และทรงผม ครัวซอง ม้วนๆ ที่แสนน่ารัก.....

แถมชื่อก็แปลกไม่เหมือนใครจริงๆ ....

.... ฝ่าฟัน ....

ไว้เจอกันใหม่นะ ....

สักวันหนึ่ง

...

...........................................................................

End Chap.21.5 ยิ่งสูง ... ก็ยิ่งหนาว?