เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #203 : Chap.21-1 เด็กก็ต้อง .... ใช้วิธีแบบเด็กๆสิ

Chap.21-1 เด็กก็ต้อง .... ใช้วิธีแบบเด็กๆสิ

..............................................................................

..............................................................................

วันอาทิตย์ เวทศักราช 398 / 03 / 30

เวลา 09.06 น.

มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา

ภายใน สนามกีฬาเวทย์ สำหรับแข่งจริง สนามที่ 6

"จัดการเล้ยยยยยยย!!!"

"สู้ๆนะ!!! สู้ๆ!!"

"สู้เขาๆ"

"พยายามเข้านะ!!"

"จัดการเวทยาลัยศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยาให้หมดเลย!!!"

เสียงเชียร์จากนักศึกษา มหาเวทยาลัย มหาเวทย์ วิทยาเขตภาคกลางส่วนตะวันออกเฉียงเหนือ ดังระงมไปทั่วทั้งสนาม สร้างความกดดันให้กับทีมของเรายิ่งนัก .....

ถึงเวทยาลัยเรา จะมีคนมาเชียร์บ้างก็เถอะ ..... แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกที่มาฝึกงานแถวนี้ทั้งนั้น

นับๆแล้วจากหางตาคงมีไม่ถึง 5 คน เสียงเชียร์ก็สู้ไม่ได้

ดีนะที่มีเสียงของฝ้าย เชียร์ดังเข้ามาในระยะใกล้ๆ

ไม่เป็นไรหรอก ..... ยังไง พอนับจบลงแล้ว .....

เสียงจากด้านนอกก็จะโดนกั้น ทำให้ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านนอกอีก

................................

- "สิบ ..... เก้า ..... แปด ...... เจ็ด ..... หก ..... ห้า .... สี่ .... สาม .... สอง.......หนึ่ง!!! เริ่มได้!!!!!!!!!" -

................................

เสียงการนับจบลง .... พร้อมกับ หัวใจของผม ที่สั่นสะท้านเต้นแรงระรัวขึ้น

ทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"ตุ้มติ้ม!!! ก้าวเดิน"

ผมตะโกนเรียกทั้งสองคนดังขึ้นทันทีที่การนับจบลง

"อื้มฝ่าฟัน !!! ....ลม รอบกาย รวมตัว !!!!"

ก้าวเดินเอ่ยเสียงดังตอบรับผมแล้วเริ่มเรียกลมรอบตัวเองให้มารวมตัวกัน

ก่อเกิดเป็นภายุหมุนวนรอบร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

"เอาไปเลย!!! น้ำ เป็นฝอยกระจาย ลอยไป!!"

ตุ้มติ้มเอ่ยเสียงดังตามก้าวเดิน แล้วดึงน้ำขึ้นมาจากพื้นน้ำใกล้ๆ

ลอยเข้าสู่พายุสายลมที่พัดหมุนวนรอบกายของก้าวเดิน

กลายเป็นพายุ ฝนที่รุนแรง

"หนิง!!"

เมื่อเตรียมพร้อมแล้วผมก็เอ่ยเรียกหนิงต่อ

"เข้าใจหละ!"

หนิงตอบรับผม แล้วเตรียมการบ้าง ........

.....ทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"ฝั่งนั้น บุกเร็วแน่นอน! เริ่มจากตั้งรับ เตรียมรอพวกเขาบุกซะ เมก์!! ใช้กำแพงโคลน"

เสียงของเมย์เอ่ยดังสั่งการเมก์ ที่ยืนอยู่ตำแหน่งหน้าสุด ซึ่งเป็นผู้ใช้ เวทย์น้ำและดิน

"จัดไปเลยเมย์!!"

เมก์ เอ่ยเสียงดังรับ

"....น้ำ!!!......"

แล้วเอ่ยต่อพร้อมกับเกร็งแขนซ้ายทันใดก็เริ่มมีน้ำไหลเวียนออกมามากมายจากกายของเธอ

ไปรวมกันที่แขนซ้าย

"ดิน!!!"

กับสะบัดแขนขวาของเธอขึ้นเกร็งตาม ทำให้เริ่มมีเศษดิน ลอยออกมาจากร่างกายเธอ

รวมถึง ดินที่อยู่บนพื้นบริเวณนั้น ก็ค่อยๆลอยขึ้นมาด้วย

"รวมกัน!!"

สิ้นเสียงนั้น น้ำกับดิน จำนวนมากมาย ก็ผสมรวมกันกลางอากาศ กลายเป็น ก้อนโคลน ขนาดใหญ่

แล้วใช้สายตาเล็งไปตามจุดต่างๆพร้อมเอ่ยต่อ

"กำแพงโคลน!!! กำแพงโคลน!!! กำแพงโคลน!!! กำแพงโคลน!!! กำแพงโคลน!!! กำแพงโคลน!!!"

กลุ่มโคลนที่ลอยอยู่ เมื่อโดนสั่งการ มันก็แยกกระจายออกมาเป็นแผ่น

จากสายตาน่าจะ กว้าง 2 เมตร สูง 2 เมตร แต่ความหนาไม่แน่ใจนัก แต่มีจำนวน 10 แผ่น

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หล่นลงมา ตั้ง รายล้อมกำบังกายพวกเธออยู่ด้านหลัง

ทำให้บดบังเส้นทางการโจมตีระยะไกลและใกล้ของฝั่งเราจนหมด

อีกทั้ง ถ้าจะโจมตีเข้าไปใส่กำแพงโคลนตรงๆ ก็น่าจะโจมตีได้ยากอีกด้วย เพราะความสามารถของพวกเราไมได้อัดกระแทกแรงขนาดนั้น โจมตีไป นอกจากจะเสียพลังประจุ หรือเปลืองแล้ว

ถ้าเข้าไปใกล้ๆ ก็อาจจะโดนตอกกลับมาด้วยเวทย์ระยะประชิด ก็ได้

เป็นความสามารถที่อยู่ในระดับกลางหรือสูงขึ้นไปจริงๆ ถึงจะทำได้ขนาดนี้

ผมหละขอนับถือกับพลังอันร้ายกาจเลย ..... แต่แค่นั้นหน่ะ หยุดการโจมตีอันน่ากลัวของผมไม่ได้หรอก!

ทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"มองไม่เห็นฝั่งตรงข้ามแล้ว !!! เราจะใช้โจมตีแบบพิเศษแทน!"

ผมเอ่ยเสียงดังต่อ

"รับทราบ!"

เพื่อนร่วมทีมผมเอ่ยตอบรับ ระหว่างกำลังขยับตัวมาใกล้ผมทุกคน

ยกเว้นก้าวเดินที่ยังยืนตำแหน่งเดิม...

ทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"การโจมตีแบบพิเศษอะไรหน่ะ!"

"เมย์ พวกนั้นไม่ได้บอกสินะ"

"ไม่ได้บอก ... แต่ไมเป็นไร ... คงไม่พ้นพวกแผ่นเวทย์ช่วยเหลือนั่นแหละ การจะโจมตีเข้ามายังไง ก็โดนพวกเราสวนอยู่ดี .... แถมถ้าจะโจมตีมาจากมุมสูงพวกเราก็มองเห็น ....."

"โอเค"

ผมได้ยินแต่เสียงที่พวกเธอตะโกนคุยกัน แต่ไม่เห็นการกระทำของพวกเธอ

ใช่......

เพราะกำแพงโคลน ทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นพวกเธอ....

ได้ยินเพียงแค่เสียงเท่านั้น

ทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"มันเป็นไปตามแผนที่เราวางเอาไว้เป๊ะเลย!!!"

ผมเอ่ยบอกกับทุกคนแล้วหันไปหา ก้าวเดินกับตุ้มติ้ม

"เตรียมพร้อมนะทุกคน!! ดิน ดิน ดิน ดิน แข็งขึ้น แข็งขึ้น แข็งขึ้น แข็งขึ้น"

"สายลม พุ่งไป!!"

ก้าวเดินตอบรับผมแล้วใช้พลังของเขาสาดเอาพายุลมรอบกายเขาพุ่งไปด้านหน้า

โดยมีความหวังให้ฝั่งตรงข้ามเปียก

"จุดอับสายตาที่ดีเลย! พวกนั้นเปียกและโดนชั้นช็อตแน่!!!!"

หนิงตอบรับผมออกมา แล้วขว้างแผ่นเวทย์สายฟ้า  2 แผ่น เข้าสู่พายุ

ผมตะโกนเสียงดังต่อให้พวกเธอได้ยิน

"ใช่!! พวกนั้นมองไม่เห็นฝั่งเรา!! เตรียมใช้พายุสายฟ้าโจมตีซะ!! ดิน ดิน ดิน ดิน แข็งขึ้น แข็งขึ้น แข็งขึ้น แข็งขึ้น"

และก็ใช่อีก ....

แม้พวกเราจะผมไม่เห็นพวกเธอ .....

แต่พวกเธอก็มองไม่เห็นพวกเราด้วยเหมือนกัน ......

.....................................................

.................

ด้านนอกของสนาม

"ระวังนะ!! อย่าไปหลงกลพวกนั้น!!"

"ระวัง!!!! "

"ตะโกนไปพวกเขาก็ไม่ได้ยินหรอกน่า!!"

"แย่หละ!"

"พวกนั้นมันหลอก!!!"

เสียงจากภายนอก ที่เป็นกองเชียร์ของทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์ เอ่ยตะโกนดังขึ้นไม่หยุด

บริเวณ โต๊ะที่นั่งของกรรมการ และอาจารย์คุมทีม

อาจารย์ของทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์ ที่นั่งมองอยู่ใกล้กับกรรมการและอาจารย์ธิดา

มองเห็นฝั่งของฝ่าฟันแล้วมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กองเชียร์

"ไม่จริงหน่ะ! .... เล่นกันแบบนี้เลยเหรอ! เหมือนเด็กเล่นเกินไปแล้วนะ!"

อาจารย์ธิดา หันไปยิ้มให้ พร้อมเอ่ยตอบ

"ไม่เด็กเล่น แล้วจะสู้ผู้ใหญ่ไหวเหรอ .... เด็กก็ต้อง .... ใช้วิธีแบบเด็กๆสิ"

"อึก... ขอให้รู้ตัวทีเถอะ เมย์!"

อาจารย์ของทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์ นั้นท่าทางเจ็บใจ

บริเวณที่นั่งข้างสนาม สำหรับตัวสำรอง

"แบบนี้มัน ....วิธีการสู้อะไรของทีมเธอเนี่ย!"

เมม์หญิงสาวหน้าตาน่ารักพร้อมหุ่นเซ็กซี่ไม่ธรรมดา หันมาโวยใส่หน้าของ ฝ้าย

"อย่าถามชั้นสิ ..... มันช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรือไง ...... "

ฝ้ายหันไปตอบกลับเมม์ทันที แต่ก็ไม่ได้พูดมากไปกว่านั้น

แน่นอนว่าเสียงของนอกสนามไม่สามารถจะเอ่ยดังเข้าไปข้างในได้

.................

.....................................................

..................................................

.............

ภายในสนาม

พายุของก้าวเดิน ที่โอบอุ้มน้ำของตุ้มติ้มเอาไว้กำลังเคลื่อนตัวไปพร้อมกับแผ่นเวทย์สายฟ้าของหนิง

เข้าหากำแพงโคลนพวกนั้น

ทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"ชั้นยังขยับไม่ได้ .... ยังไม่เสร็จ ....พวกนั้นเปลี่ยนไปใช้การโจมตีจากระยะไกล! อย่าให้พายุของพวกเขาเข้ามาได้ เม ... เมล์ ใช้พลังอัดกลับไปเลย!!! พวกลมของพวกเราแรงกว่าอยู่แล้ว!! "

แม้จะไม่เห็น แต่จากเสียงที่ได้ยิน ... ผมเดาได้ว่า....

เมย์คงเดาทางของพวกผมจากด้านหลังของกำแพงโคลน

เหมือนกันกับที่พวกผมเดาทางพวกเธอ

และเธอกำลังเตรียมการร่ายพลังอัญเชิญบางอย่างของเธออยู่ ตามสายที่เธอบอกผมเอาไว้

"แน่นอนที่สุดเมย์! ไม่ต้องกลัว ลมพายุ รวมตัวกับสายฟ้า !!!พายุสายฟ้าคลั่ง!!!! พุ่งไป"

"ชั้นร่วมด้วย!! ลมพายุ รวมตัวกับน้ำ !!!พายุน้ำโถท่วม!!!! พุ่งไป"

สิ้นเสียงจากด้านหลังของกำแพงฝั่งทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์

ก็ก่อเกิด เป็นพายุสายฟ้า และพายุน้ำวน ขนาดใหญ่กว่าของก้าวเดินเกือบ 4 เท่าโผล่ขึ้นมาจากด้านหลังของกำแพงโคลนอันที่ 6 และ อันที่ 8

ก่อนที่มันจะค่อยๆ เคลื่อนที่เบี่ยงกำแพงโคลนออกมา ไม่ทำให้กำแพงโคลนพัง

พร้อมทั้ง หมุนซัดเข้าหาพายุสายน้ำของพวกเรา

ก่อนจะกลืนกินรวมเข้าไปด้วยกันแล้วเคลื่อนตัวกลับมาหาทางเราทันที

คลื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!

พายุโหมกระหน่ำ กระจายวน และมันเริ่มหมุนมั่ว ซัดสาด ทุกอย่าง ไม่เลือกหน้าไปทั่วบริเวณ

ทุกอย่างมันเกิดเร็วมาก ในเวลาไม่ถึง 10 วินาที นับตั้งแต่พายุโผล่ออกมาจากเบื้องหลังกำแพงโคลนนั่น

ทีม ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"ทุกคน มาหลบหลังกำแพงเร็ว!"

ผมเอ่ยเสียงดัง

"มันเร็วมากไม่ทันแล้ว! อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!"

เสียงของก้าวเดินที่ร้องอย่างเจ็บปวดทุรนทุราย.... ดังออกมา

"ก้าวเดิน .... ไม่นะ ยะ อย่าหมดสภาพนะ!!!"

ตุ้มติ้มเอ่ยดังออกมา

"อึก ... ก้าวเดิน!!.... ขอให้นายไปสู่สุขติด้วยเถอะ"

หนิงตะโกนเสียงดังออกมาต่อ ....

แต่ .... ทั้งหมดมันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น ....

ที่ก้าวเดินร้องเสียงดัง มันมาจากการที่หนิง หยิกแขนของก้าวเดินอย่างรุนแรง ....

ภายในสถานที่กำบังของผม ....

..........

พายุน้ำสายฟ้าแม้มันจะหมุนวนมั่วที่ตรงกลาง

และกระจายน้ำออกมาเรื่อยๆพร้อมกระแสไฟฟ้าช็อตเป็นระยะ

แผ่วงกว้าง...... จนมาถึงพวกเรา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น ...

เพราะ

กระท่อมดินขนาดเล็กของพวกเรา .... ที่ผมสร้างขึ้นอย่างง่ายๆ

ด้วยกำแพงดินแผ่นหนึ่ง กว้าง 1 เมตร ยาว 1 เมตร กระท่อมละ 6 แผ่น

ซึ่ง อยู่ติดกับกระจกสนาม พอดี ทำให้ผมไม่ต้องเสียประจุเยอะ .....

ช่วยป้องกันน้ำและกระแสไฟฟ้า ได้เป็นอย่างดี

ทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"พวกนั้นเสร็จไปหนึ่งแล้ว เอาไง .... เมย์"

"รอสถานการณ์ก่อน...... อีก สามคนยังอยู่หลังกำแพงดิน ..... พวกเราจะต้องใจเย็นเข้าไว้"

.... สุดยอดเลยแฮะ .... โจมตีจากด้านหลัง เพื่อไม่ให้ฝั่งตนเองโดนอันตราย

แล้วใช้ น้ำ เป็นตัวประสาน ให้กระจายสายฟ้า เข้าหาช็อตศัตรู

ซึ่งถ้าโจมตีมั่วๆ ยังไงก็ต้องโดนกันบ้างแหละ

จากรูปเกมที่ผมสรุปได้ในตอนนี้ ... พวกเธอเล่นเกมช้า

เพราะตั้งแต่เริ่มมาจนถึงตอนนี้ ก็ปาไป 7 นาทีแล้ว

ต่างจากทีมอื่นที่ส่วนใหญ่จะจบเกมกันอย่างรวดเร็ว หรือหวังเกมสมดุล

"ชั้นเริ่มคุมเวทย์ไม่ไหวแล้วนะ พวกนั้น หลบได้ยังไง"

"คงจะสร้างที่กำบังแบบสี่เหลี่ยมครอบตัวเองไว้"

"งั้นเอาไง ? พอเลยมั้ย"

"พอเลย!"

เรื่องกำแพงดินพวกเธอคงเดาได้ ..... แต่ที่พวกเธอเดาไม่ได้หน่ะ ... มันต่อจากนี้ตะหาก....

ตำแหน่งของพวกเธอนั้น ไม่ได้เคลื่อนที่ และยังรักษาตำแหน่งให้อยู่ห่างกัน ....

ผมเดาได้ เพราะพวกเธอยังตะโกนคุยกันอยู่

คลืนนนน ......

พายุเริ่มสงบลงเรียบร้อย .......

ทีมศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

พวกผมโผล่หน้าออกมาจากกำแพงดิน แล้วยืนนิ่งเงียบ .....

ตามแผนของผม ..... ถ้าพวกเธอไม่โผล่หน้าออกมาเลย .... ก็คงต้องโจมตีเข้าไปเอง

ด้วยท่าไม้ตายของพวกเรา ....

แต่ ...ถ้าโผล่หน้าออกมาหละก็ ....

....จะต้องโดนท่าไม้ตายของผมอีกอยู่ดี ....

เรียกง่ายๆ นี่มันแข่งความอดทนกันชัดๆ ....

30 วินาทีผ่านไป

ทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"เงียบเกินไปแล้วนะ ... ไหนบอกว่าทีมนั้นบุกเร็วไง!"

"ก็เขาบอกมาแบบนั้นอะ"

"เขาโกหกหรือป่าว!!"

"ไม่รู้ .... ฝ่าฟัน!!! หลอกกันหรือป่าว"

เอ้า แล้วมาตะโกนถามชั้นตอนแข่งเนี่ยนะ ...

ตอบก็โง่แล้ว.....

แต่จริงๆ ก็บุกเร็วช่วงต้นไปแล้วนะ พวกเธอเล่นเกมช้าเน้นป้องกัน และสวนเวทย์ใส่กันเอง

"พวกนั้นอาจจะแอบย่องมาโจมตีเราก็ได้"

"ไม่เป็นไร ชั้นร่ายเวทย์ป้องกันด้านในเตรียมโจมตีระยะใกล้ไว้แล้ว"

"งั้น .... เตรียมดูมุมซะ!"

และสิ้นเสียงนั้นเอง

ใบหน้าอันสวยงามของหญิงสาวผมดัดเป็นลอนของ เม ก็โผล่มาด้านข้างของกำแพง อันที่ 6

พร้อมกับใบหน้าอันน่ารัก แบบใสๆ ผูกผมหางม้าของ เมล์ ก็โผล่มาด้านข้าง ของกำแพง อันที่ 8

ฟุ่บ!!!!! ฟุ่บ!!!!! ฟุ่บ!!!!! ฟุ่บ!!!!!

..............

.......

...

ผัวะ!!! โผละ!!! โผละ! ผัวะ!!!!

"อั้กกก!"

"อ้อกกกก!!!"

หญิงสาวสองคนที่โผล่พ้นออกมาจากกำแพงโคลน

โดนดินที่อัดแน่นจนแข็งเป็นหิน พุ่งเข้าใส่หัวและใบหน้าอย่างรวดเร็ว

ตุบ ... ตุบ

พวกเธอล้มแหมะลง แม้หัวจะไม่แตก เพราะ ชุดแสดงสถานะเวทย์ทำงาน

แต่พวกเธอก็หมดสภาพสู้ต่อทันที

"ไม่นะ!!!!"

"เมล์!!! เม!!!"

เสียงของคนที่ยังรอดอยู่อีก 2 คนดังขึ้นทันทีอย่างตกใจ

"อึก ... มะ ไม่ไหว ... ยังไม่ได้ทันได้เห็นเลย...."

"ขอโทษนะทั้งสองคน ..... ชั้นมอง .... อะไรไม่เห็น....."

แน่นอนว่านอกจากหินที่โจมตีอัดกระแทกเข้าที่หัวของพวกเธอสองคน จะรุนแรงจนหมดสภาพต่อสู้แล้ว

มันยังเลอะ เกาะหน้าพวกเธอทำให้มองไม่เห็นทัศนียภาพของฝั่งเราอีกด้วย

...........

......

ใช่ .... แล้วหละ .....

ผม ก้าวเดิน หนิง และตุ้มติ้ม

ยืนรอปาหิน ที่ยัดแผ่นเวทย์ช่วยเหลือเอาไว้ เพื่อช่วยให้หินนั้นพุ่งได้ไวและแรง ตามประจุเวทย์ของตนเอง

เข้าอัดหน้าคนฝั่งนั้นที่โผล่หัวออกมาจากกำแพง.....

......

..........

.....................................................

.................

ด้านนอกของสนาม

"โห่!!! ทุเรศ!!!!"

"ไม่เท่เลย!! ทำไรฟระ!!!! "

"เห้ย น่าเกลียดหวะ!!!!!"

"เห้ย ทุเรศ แต่มันจัดการได้นะ!"

"โห่!!!!!!"

เสียงจากภายนอก ที่เป็นกองเชียร์ของทีม เมเมย์เมล์เมม์เมก์ เอ่ยตะโกนโห่ ด้วยอารมณ์โมโห ที่ทีมของตนเอง โดนการโจมตีอันแสนงี่เง่า และอุบาท เล่นงานจนหมดสภาพ

บริเวณ โต๊ะกรรมการ

"อื้อหือ ....."

กรรมการชาย 1 ใน 3 ที่นั่งริมสุดดันแว่นขึ้น เอ่ยด้วยเสียงอึ้ง ปนหน่ายใจ?

".... ทำไมผมมองการต่อสู้ของทีมนี้ แล้วผมปวดหัว"

กรรมการชายอีกคนที่นั่งตรงกลางถึงกับเอามือขึ้นมากุมหัว

"ชั้นคิดว่า .... พวกเขาก็พยายามได้ดีนะคะ .... แต่...แหม .... ทำไปได้"

กรรมการหญิงคนที่นั่งขวาสุด ใกล้กับ อาจารย์คุมทีม เอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแหยๆ

"โดนลูกไม้ตื้นๆ ไปพร้อมกัน 2 คน เนี่ยนะ!"

อาจารย์ผู้คุมทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์ เอ่ยด้วยน้ำเสียงรับไม่ได้

".... ฮะๆๆ .... เป็นไงหละ เด็กๆของชั้น"

อาจารย์ธิดาเอ่ยกอดอกภาคภูมิใจ ก่อนจะมองไปทางหัวหน้าทีมของฝั่ง เมเมย์เมล์เมม์เมก์

"....... แผนดี ........ ไม่สิ .... ชั้นดันไปเปลี่ยนแผนให้เด็กของชั้น เป็นตั้งรับเอง .....ความผิดชั้น"

อาจารย์ผู้คุมทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์ ได้แต่ต้องยอมรับ .....

"ฮะๆๆ ....เหรอ"

อาจารย์ธิดาขำกับคำพูดนั้นของ อาจารย์ฝั่งตรงข้าม

นี่หละ เป็นหนึ่งในเรื่องที่อาจารย์ธิดา ไม่ชอบให้มีการฝึกซ้อม ในวันใกล้วันแข่ง

เพราะนอกจากจะช่วยอะไรได้ไม่มากแล้ว

มันอาจจะแย่ลงด้วย

มันทำให้อาจารย์ผู้คุมทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์ ต้องหันมาบ่นใส่

"จะขำอะไรขนาดนั้น"

"แต่ไม้ตายของฝั่งเธอก็ใกล้จะเสร็จแล้วนี่นา..... คงต้องลุ้นหน่อยหละ"

อาจารย์ธิดาเอ่ยตัดคำถาม ระหว่างใช้สายตาจ้องมองการกระทำของคนในสนาม

อาจารย์ผู้คุมทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์ ได้ยินแบบนั้นก็นิ่ง แล้วนั่งเท้าคางกับโต๊ะ

".... ถ้าเด็กนั่นใช้ไม้ตายเสร็จทันหละก็นะ... ขอให้เสร็จทันทีเถอะ"

บริเวณข้างสนาม

"บ้าจริง ..... ยะ อย่าไปหลงกลพวกนั้นเพิ่มนะ ..."

เมม์ลุกขึ้นยืนนั่งไม่ติดเก้าอี้ทันที

"....ช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ..... ตะโกนเข้าไปก็ไม่ได้ยินหรอก .... "

ฝ้ายเหลือบตามองเมม์ พร้อมเอ่ยบอก

"....พวกหล่อนเล่นแผนทุเรศๆแบบนี้ได้ไงกัน!"

เมม์ หันมาโวยใส่ฝ้ายทันที

"แผนทุเรศ ..... แถมกำแพงนั่นก็สร้างขึ้นมาบังสายตาตัวเอง ... เรียกว่าฆ่าตัวตายแท้ๆ ... จะเรียกว่าฝั่งชั้นทุเรศได้ไง ..... "

ฝ้ายตอกหน้ากลับเล่นเอา เมม์สะอึกพูดไม่ออก

"อึก ...."

"แถม ..... "

ฝ้ายเอ่ยต่อ แล้วค่อยๆ เอามือขวาขึ้นมาจับแก้มตนเองหน้าแดงๆ

"มันเป็นแผนที่ดูไร้สาระ แต่โหดร้ายดีไม่ใช่เหรอไง .... ฝ่าฟันคิดแผนนั้นเองเลยนะ"

"ชอบหมอนั่นหรือไง ...."

เมม์ หันมาถามแบบงงๆ กับท่าที

ฝ้ายก้มหน้าแล้วตอบไปตรงๆ

"นั่นสินะ ..... เผลอชอบไปได้ยังไงกัน......อาทิตย์เดียวแท้ๆ.... "

.................

.....................................................

ทีมศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"เสร็จไปสองเลย!!! ว้าว สุดยอด!!"

ตุ้มติ้มเอ่ยท่าทางดีใจยกใหญ่

"..... เยี่ยมไปเลย ถึงจะดูงี่เง่าไปหน่อย แต่แบบนี้หละ ..... "

หนิงเอ่ยต่อกำมือแน่น ภาคภูมิใจในแผนของผม

แต่คำพูดมันเหมือนด่าแผนของผมซะงั้น ...

ดีจริงๆ ที่ปรับความเข้าใจกันได้.....

"อ่า ..... เหลือแค่ 2 คนที่เป็นธาตุดินกับน้ำ .... ยังไงก็ป้องกัน การโจมตี ช็อตสายฟ้าของพวกเราไม่ได้แน่นอน ..... ถึงต่อให้สร้างอะไรมาครอบไว้ .... พวกเราเหลือคนตั้ง 3 คน บุกเข้าแบบแยกทางกัน ก็สบายแล้ว แยกกันโจมตีเลย!"

ผมเอ่ยบอกทุกคนเสียงดัง เพื่อตั้งใจให้ฝั่งโน้นได้ยินด้วย

"ขอจบการต่อสู้เพียงเท่านี้หละนะ เมย์!!!"

ทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์

"มะ ไม่มีทางหรอก ฝ่าฟัน!!! นายไม่รู้อะไร!! กว่าชั้นจะมาถึงตรงนี้ได้ ชั้นต้องพยายามมาเท่าไหร่ อดทนมามากแค่ไหน!!! ไม่มีทาง ไม่มีทางงงงงงงงงงงงงงงง!!!"

เสียงของเมย์ ดังตอบผมกลับมา ท่าทางเธอจะโมโหมาก

"..... เมย์ พวกนั้นเหลือแค่สามคน ชั้นจะออกไปถ่วงเวลาไว้ ..... เตรียมให้เสร็จนะ!!"

"ฝะ ... ฝากด้วยนะ เมก์"

"อื้ม! ...... ดิน ห่อหุ้ม !!! แข็งขึ้นๆๆๆ!!"

สิ้นเสียงของเธอนั้น .....

เมก์ก็โผล่ตัวออกมา ให้พวกผมได้เห็น

เธออยู่ในสภาพ ดินแข็งคลุมล้อมรอบตัว ก่อนจะสังเกตเห็น ....ว่า

"อึก ... เมย์!!! มันไม่ได้เหลือสามคน .... มันเหลือ สี่คนครบ!!! คนหนึ่งอ้อมไปแล้ว!!!!"

"วะ ว่าไงนะ!! อึก .... อีกนิดเดียว"

เสียงของเมย์ตกใจใหญ่

ใช่ ......

ผมวิ่งอ้อมไปอีกฟาก จากมุมที่พวกเราอยู่

เพื่อจะโจมตีใส่เมย์ที่เป็นเป้านิ่ง ด้านหลังกำแพง อีกทั้งถ้าผมโดนท่าโจมตีอะไรมา

 3 คนนั้นก็ยังจะโจมตีได้อยู่

ทีมศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"พายุ!!! พายุ!!! กดดัน!!!"

ก้าวเดินร่ายพลังลมก่อตัวเป็นคลื่นหมุนวนอัดกระแทกใส่

เมก์ที่ดินห่อหุ้มรอบกาย ซึ่งเธอทรงตัวลำบากอยู่แล้ว

ต้องล้มลงทันที

ทีมเมเมย์เมล์เมม์เมก์

"อึก เมย์!! แย่หละ ชั้นพลาดแล้ว!!"

เมก์ร้องเสียงหลง เพราะลุกขึ้นไม่ได้จากพลังลมของก้าวเดิน

"ชั้นจะเสร็จแล้ว!!!"

ทีมศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

"น้ำ น้ำ โถท่วม!!!"

ตุ้มติ้มเอ่ย แล้ววิ่งเข้าไปสาดน้ำใส่ร่างของ เมก์ ทันที

"ไฟฟ้า!!! สายฟ้า!!!! ไฟฟ้า!!!! ทำลาย!!!!!!!!!!!!!"

หนิงเอ่ยเสียงดัง.... ก่อนจะเขวี้ยงแผ่นเวทย์ช่วยเหลือของเธอ อีกแผ่นใส่เมก์ ...

และมันก็ระเบิดกระจาย สายฟ้า พุ่งพล่าน แล่นช็อตร่างกายเมก์ ทันที

แม้จะมีดินอุ้มเอาไว้ .... แต่ก็เพราะช่อง ต่างๆ ที่อยู่รอบร่างกายเพื่อให้ตนเองขยับได้

ทำให้น้ำแทรกซึ้มเข้าไปได้หมด .... และ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"

เมก์ร้องเสียงหลงออกมาอย่างดัง

และ .... ชุดป้องกันเวทย์ก็แจ้งหมดสภาพสู้ต่อทันที ....

ทำให้ ..... ประจุเวทย์เธอหมดลง

และกำแพงโคลนก็ค่อยๆ พังลง ....

"สำเร็จหละ"

"เสร็จหละ!!!"

"เสร็จไปอีกคน!"

ทั้งสามเอ่ยพร้อมกันอย่างดีอกดีใจ

........................

เปรี้ยงงงงงงงงงงง!!! เปรี้ยะ เปรี้ยะๆๆ !!!

"ชั้น ..... ก็เสร็จแล้วหละ!"

เสียงที่ดังขรึมผิดปกติดังขึ้น ....... พร้อมกับ ร่างกายของเมย์ ที่โผล่พ้นออกมาจากกำแพงโคลนที่กำลังสลายลงนั่น.....

End Chap.21-1 เด็กก็ต้อง .... ใช้วิธีแบบเด็กๆสิ