เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 12.5 ชั้นกำลังหาวิธีตายอยู่

Chapter 12.5 ชั้นกำลังหาวิธีตายอยู่

ชั้นเป็นเด็กที่โดนวัดมาแล้ว ว่าความสามารถในการใช้ประจุเวทย์ต่ำมาก

เหมาะที่จะไปเรียนสายวิทย์ หรือไม่ก็รอให้โตกว่านี้ค่อยย้ายมาสายเวทย์

แต่ว่า ...

บ้านของชั้นนั้น จนมาก เพราะโตมาภายในสลัมเล็กๆ

และ ...เพราะว่าชั้นตัดสินใจไม่กินลาบคางคกที่ครอบครัวทำทานกันในวันนั้น

ทำให้ชั้นกลายเป็นเพียงคนเดียวที่รอดจากเหตุการณ์พิษของคางคกมาได้

แต่มันก็เท่านั้น ... ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน บ้านก็อยู่ไม่ได้ ศพของครอบครัวก็โดนเอาไปเผาหมด

ไม่เหลืออะไรเลย...... ชั้นควรจะฆ่าตัวตาย

..........................

"นี่ เธอหน่ะ ... ทำอะไรอยู่เหรอ"

เสียงของเด็กผู้ชายกำลังเรียกเรา?

เมื่อหันกลับไปก็พบว่ามีเด็กผู้ชายกำลังนั่งข้างๆชั้นอยู่แล้ว

"ชั้นกำลังหาวิธีตายอยู่"

"หา..... ขุดดินในสวนสาธารณะเนี่ยนะ จะตายได้ยังไง ไม่เอาน่า จะตายทำไมกันหละ"

"ชั้นไม่เหลือใครแล้ว..... ไม่เหลือครอบครัวแล้ว ชั้นจะขุดทรายตรงนี้ จนเป็นรู แล้วเอามันกลบตัวชั้น จะได้หายใจไม่ได้ตาย"

"จะบ้าหรือไงหน่ะ เธอน่ารักขนาดนี้ โตขึ้นมาต้องน่ารักกว่านี้ ถ้าไม่เหลือครอบครัวแล้ว แต่มาตายตอนนี้ เธอจะไม่เหลืออะไรเลยนะ"

"แล้วจะทำยังไงหละ!!!"

"ยืนขึ้นสิ ชั้นจะพาเธอไปที่ที่นึง ... สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหน่ะ พ่อบอกชั้นมาว่า ที่นั่นจะเป็นที่ที่ดีที่สุดสำหรับเด็กที่ไม่มีครอบครัว และเธอก็จะได้ครอบครัวใหม่"

เด็กผู้ชายคนนั้นเอ่ยแล้ว จูงมือชั้นเดินไปเรื่อยๆ ..... เรื่อยๆ

ถามทางคนนั้นที คนนี้ที

ในที่สุด พวกเราก็มาถึง สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แรกๆชั้นก็ไม่ชินกับที่นี่นักหรอก แต่เด็กคนนั้นก็มาหาชั้นทุกๆวันเลยหละ

แล้วก็มาเล่นมุขแปลกๆให้ชั้นดู

"เธอรู้มั้ย ชั้นไม่ใช่ผู้ชายนะ"

"เอ๋ แล้วเป็นอะไรหล่ะผู้หญิงเหรอ?"

"จะบ้าเหรอออ!! ชั้นคือ ผู้พิทักษ์แห่งความดีต่างหากหละ"

เด็กผู้ชายคนนั้นเอ่ยแล้วเอาหน้ากากผู้พิทักษ์ที่ฉายในทีวีมาสวม

"ฮะๆๆ ตลกจัง นึกว่าผู้หญิงซะอีก ฮะๆๆ"

ชั้นเส้นตื้นกับมุขของเขามาก

ทำไมกันนะ

ชั้นมีความสุขมากๆ ที่ได้มีชีวิตอยู่ต่อ

ชั้นคิดว่า ดีจริงๆ ที่ชั้นไม่ฆ่าตัวตาย

เวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน เดือน เป็นปี

แม้ว่าชั้นจะเพิ่ง 6 ขวบหมาดๆ

แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะให้ของขวัญ เพราะเขาจำวันเกิดชั้นได้

ชั้นยังพกมันติดตัวอยู่ทุกวันนี้ ที่มัดผมสีเขียวทำจากหนังอย่างดีชิ้นนี้

.................

แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ....

ก็มีกลุ่มคนมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และพาพวกเราไป

ที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้ น่ากลัว ว่างเปล่า

และไม่มีเด็กคนนั้นอยู่เลย

ชั้นยังจำได้แม่น ....

วันที่ชั้นโดนฉีดสารบางอย่าง

มันทรมานมาก....ทรมานมากๆ....... ยิ่งชั้นขัดขืนมัน ...

ชั้นก็จะยิ่งทรมาน มากขึ้น และมากขึ้น

เพื่อนๆหลายๆคน ต่างค่อยๆล้มตาย ....

ไม่!.... ชั้นยังไม่อยากตาย

อย่างน้อยๆ ชั้นอยากจะเจอ อยากจะเจอเธออีกครั้ง

.................................................

เวลาผ่านไป ชั้นได้กลายมาเป็นผู้ฝ่าฝืนเต็มตัว

ชั้นลืมตาดูโลกมาแล้ว 19 ปี พอดิบพอดี ในวันที่ 14 พฤศจิกายน

ชั้นรอคอยมาตลอดที่จะได้ไปพบเขา

แต่สามารถไปได้

กว่าจะได้รู้สึกตัวชั้นก็ได้พบเขาอีกครั้งแล้ว

ชั้นดีใจมากๆเลยที่ได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง

ชั้นไม่เคยลืมชื่อของเธอเลย

เพราะเธอเป็นแรงผลักดันให้ชั้น จนมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้

และวันนี้ชั้นต้องมาฆ่าเขา .... ชั้นไม่อยากจะทำเลย.... แต่ก็ต้องทำ

ชั้นในชุดเสื้อกันฝนสีดำมีฮู้ดนอนซุ่มรออยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งหลังจากกางอาณาเขตเวทย์ของตนเองเสร็จ

จ้องมองเขาที่กำลังคุยกับเพื่อนผู้หญิงหลังจากเดินไปซื้อของกันมา

"พร้อมมั้ย เธอหน่ะ"

เพื่อนผู้ฝ่าฝืนคนแรกในชุดเสื้อกันฝนสีดำเช่นเดียวกับชั้นเอ่ยถาม

"อืม... พร้อม"

ชั้นตอบ แล้วเล็งปืนคาบศิลาไปที่ทั้งสองคน นิ้วชี้ของชั้นอยู่ในไกปืนเรียบร้อย

ไม่มีอะไรต้องเสีย ตอนนี้ชั้นเป็นผู้ฝ่าฝืนเต็มตัว

ชั้นจะไม่ลืมคำพูดของเธอแน่ .... ชั้นจะใช้ชีวิตต่อไป ชั้นจะไม่ยอมตาย

ขอโทษนะ .... ชั้นขอโทษ

"ชั้นจะให้สัญญาณนะ พอพวกนั้นเดินไปถึงซอกที่เรากางอาณาเขตไว้แล้วชั้นบอก ยิง ก็ยิงได้ทันที"

เพื่อนผู้ฝ่าฝืนอีกคนที่เป็นผู้นำเอ่ยบอกชั้น

สายตาชั้นยังไม่ลดละ

พวกนั้นกำลังคุยอะไรกันอยู่นะ

ชั้นตัดสินใจตั้งใจฟังพวกเขาพูดคุยกัน

"ชั้นชอบแบบกระชับแฮะ"

พรูดดดด

"ฮะ .. ฮะๆๆ"

ไม่นะ ชั้นกลั้นหัวเราะไม่อยู่ มะ ปะ ปืน

...

ปั้ง!!!

ชั้นพลาด.... ชั้นหัวเราะ จนเผลอไปเหนี่ยวไกเข้า

ทิศทางมั่วอีกต่างหาก

"หล่อนทำบ้าอะไรของหล่อนเนี่ย!!! ดูสิ พวกมันรู้ตัวหนีไปแล้ว"

เพื่อนผู้ฝ่าฝืนคนแรกของชั้นเอ่ยโวย

"ขะ ขอโทษ... ชะ ชั้น ไม่ได้ตั้งใจ"

"แย่จริง"

เพื่อนผู้ฝ่าฝืนอีกคนส่ายหัวแล้วกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนอื่นๆ

"แผนการไม่สำเร็จ ย้ายไปใช้แผนสุดท้าย"

ถึงจะพลาด แต่เพราะไม่ได้ตั้งใจ ทำให้สารในร่างกายไม่ทำงาน

ค่อยยังชั่ว ...

ถึงจะพลาด แต่ก็ดีหน่อย ....

อย่างน้อยๆ ก็ยังได้ใกล้ชิดกับเธอเพิ่มขึ้น อีกสัก ชั่วโมงก็ยังดี

End Chapter 12.5 ชั้นกำลังหาวิธีตายอยู่