เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #191 : Chap.14 จะมาไม้ไหนหละ...

Chap.14 จะมาไม้ไหนหละ...

..............................................................................

..............................................................................

.....................

เวทศักราชที่ 398 / 03 / 29

เวลา 8.40 น.

ห่างไกลออกไป จากเมืองของเรา กว่า 35 ป้ายรถเมล์ และรถไฟฟ้า อีก 1 ระรอก

ถึงจะบอกว่าจริงๆ ก็เดินทางด้วยรถส่วนตัวของอาจารย์ธิดาก็ตาม....

จนมาถึง ....

ณ กลางเมืองใหญ่ ที่ต่างคนเรียกขานกันว่า แดนแห่งความเจริญ

อันเนื่องมาจาก ห้างสรรพสินค้า ที่มีอยู่มากกว่า 30 แห่ง

กระจายไปทั่วบริเวณ พร้อมสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับชาวต่างชาติที่มีให้เลือกเดินกันแบบจุใจ

ณ ใจกลางห้างสรรพสินค้าและสถานที่ต่างๆทั้งหมด ของเมืองใหญ่นี้

มีมหาเวทยาลัย ชื่อดังที่มีขนาดเนื้อที่ใหญ่เป็นอันดับ 11 ของประเทศ แต่เรื่องความเจริญเป็นที่ 1

ไม่ต้องคิดอื่นไกลมันคือ มหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา นั่นเอง

อ่า .... และแน่นอน .... แถวๆนั้น ก็มีโรงแรมที่น่าพักอยู่มากมาย

หรูหราตระกาลตา เป็นโรงแรมตั้งแต่ 3 ดาวจนถึง 5 ดาวกันไป

มันช่างเหมาะสมเป็นที่ๆให้เหล่าสาวงาม ทั้ง 3 กับข้าทาสบริวารอย่างผมกับน้องชายได้อยู่จริงๆ.......

แต่ ... นั่นเป็นส่วนที่ผมอยากจะโม้ขึ้นมาเฉยๆ ....

จริงๆแล้ว .... พวกเราพักอยู่ ภายในโรงแรม 2 ดาวขนาดใหญ่ ติดๆกับมหาเวทยาลัย ปัญจมหามนตรา ....

ซึ่งเป็นโรงแรม ที่มีขนาดใหญ่ ในเรื่องของห้องพัก และพร้อมต้อนรับผู้เข้าแข่งขัน กว่า 100 เวทยาลัยในทุกๆปี

ชื่อโรงแรมที่ฟังแล้วแสนเสนาะหูว่า ตะระริ้งตริงตริงตริง .....

อืม .... อ่านพลางฮัมเสียงไปด้วย ฟังแล้วเสนาะหูจริงๆ .... เชื่อสิ....

ยังกับเสียงดนตรีในเมืองทะเลทรายโม้รัก ของเกมรักนะลูกเลย.....

ณ ภายในโรงแรม ...

บนชั้น 14 ซึ่งจริงๆควรจะเป็นชั้น 13 แต่ดันไม่มี ชั้น 13

ภายในห้องพัก หมายเลข 31 ที่เป็นห้องขนาดใหญ่ มีเตียงถึง 3 เตียงขนาดนอนได้ 2 คนต่อเตียงในห้องเดียว

ภายในนั้น มีคนอยู่ทั้งหมด 5 คน .... อยู่ด้วยกัน

.... ไม่ต้องเดาหรอกว่ามีใครบ้าง

ข้าวของถูกจัดการวางไว้เรียบร้อย

และร่างกายของหญิงสาวคนหนึ่งที่สนใจเตียง

ตึกๆๆๆๆ ตุบ!!

"อื้ออออ .....เตียงนุ่มจางเลยเน้อ .....ที่บ้าน แม่ให้นอนแต่ที่นอนเพื่อสุขภาพ ไม่ชอบเลย"

เสียงของตุ้มติ้มดังขึ้นมาระหว่างเอาตัวกระเด้งไปกับเตียงอันแสนนุ่มนิ่ม .....

สายตาของก้าวเดิน มองตุ้มติ้มด้วยอารมณ์ปิ่มสุข ต่างกับอารมณ์คนอื่นที่กำลังบูดเบี้ยว

"อืม ..... เตียงนุ่มสุดๆไปเลย ..... แต่มันจะดีกว่านี้ .... ถ้าเจ้าสองคนนี้ไม่ได้นั่งอยู่ในห้องด้วย..."

หนิงเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจ พลางสะบัดผมอันยาวตรงของเธอ ให้สยาย

"ฮื่มๆๆ .. เห็นด้วยที่สุด"

ฝ้ายที่ทำหน้าไม่พอใจพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอ่ยเสียงดังตามน้ำกับหนิงทันที

"...... เอิ่ม ....อืม .... ว่ามาได้เต็มที่เลย"

เสียงของผม เอ่ยจากลำคอ .....แล้วเอ่ยรับช่วง

"ไม่ต้องมาเอิ่มอ่ำเอ่ม อะไรเลยนะยะ อีตาฝ่าฟัน ..... ก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง ที่แจ้งยอดคนและรายชื่อของเราไปช้ากว่ากำหนดตั้ง สี่วัน เขาเลยเซฟห้องพักให้พวกเราแค่ห้องเดียว!!!!"

หนิงโวยวายเสียงดังทันที

ครับผมผิดเองครับ ผิดไปแล้วครับ

ตึก!

"ขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเองครับ ยังไง ก็ได้โปรดให้พวกกระผมได้อยู่อาศัยด้วยเถอะครับ"

ผมเอ่ยระหว่างนั่งคุกเข่าลง แล้วก้มหัวลงเล็กน้อยแสดงความเสียใจ และต้องการขอโทษอย่างสุดซึ้ง

".... ขอโทษนะ ทั้งสามคน ....."

ก้าวเดินที่กำลังยิ้มระรื่นกับตุ้มติ้มก็หันมานั่งข้างๆผม แล้วก้มหัวขอโทษตามผม

ขอบใจนะน้องรัก ที่ช่วยขอโทษร่วมกับพี่ชายคนนี้

"เห้อ ...."

หนิงถอนหายใจยาว คงจะสลดในความน่าอนาถของผมสินะ....

ส่วนฝ้ายนั้นเหล่ๆตามองผมเช่นกัน เหมือนคิดอะไรอยู่ ... ก่อนจะเอ่ยเสียงเครือๆ ใบหน้าแดงเล็กน้อย

".... จะยกโทษหรือไม่ยกโทษให้ชั้นตัดสินคงไม่ได้หรอก .... เพราะชั้นเป็นแค่ตัวสำรองที่เพิ่งเข้าร่วมทีมมาได้ไม่นาน ..... จะออกสิทธิ์ออกเสียงอะไรไม่ได้อยู่แล้ว .... แต่พักห้องเดียวกับผู้ชายนี่มัน ....."

คิดอะไรของเธออยู่นะ หน้าแดงใหญ่ ....

อ่าจะบอกว่าอายสินะ

"ขอโทษด้วยครับ"

ผมกับก้าวเดินเอ่ยพร้อมกัน

"ขอบใจนะก้าวเดิน"

ผมหันไปยิ้มให้กับน้องชายของผม

"... ไม่เป็นไรพี่... ยังไงเราก็ควรจะผิดด้วยกัน"

นั่นแหละ น้องตัวอย่างของใครหลายๆคนเลยใช่ไหมหละ!

ตุ้บ!

"ก้าวเดิน!! ไม่ใช่ความผิดของก้าวเดินสักหน่อย! ของฝ่าฟันคนเดียวต่างหาก!"

ตุ้มติ้มลุกขึ้นมานั่งกอดหมอน แล้วโวยวายปกป้องก้าวเดินทันที

"เอ่อ ... อะ อ่า...."

ก้าวเดินพยักหน้ารับตุ้มติ้ม ไม่เถียง ไม่ขัด

พอเห้อ ตุ้มติ้ม จะช่วยเหลือกันไปไหน ...

ตรูรู้แล้วหละว่ารักกัน ... แต่ช่วยอย่าทำลายมิตรภาพพี่น้องได้ไหม!!

ตรูกำลังซึ้งเลย ... จบกัน

"ก้าวเดิน... เปลี่ยนใจง่ายไปมั้ง..."

ขนาดหนิงยังเหล่ตามองก้าวเดินพร้อมบ่นใส่เลย ...

"คิกๆๆ..."

ฝ้ายหัวเราะทันทีกับท่าทีของก้าวเดิน

"ก้าวเดินไม่ได้เปลี่ยนใจง่ายสักหน่อย!"

ตุ้มติ้มหันไปเถียงหนิง

"คือ ไม่หรอกตุ้มติ้ม ยังไงชั้นก็เป็นคนผิดด้วย .... ขอโทษด้วยนะ"

ก้าวเดินยังแสดงความเป็นแมนต่อเนื่อง

"อือ"

ตุ้มติ้มพยักหน้า

ผมคงต้องแสดงความเป็นแมนต่อ

"..... ขออภัยด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้งครับ.... อย่างน้อยๆ ขอให้พวกผม นอนตรงพื้นห้องก็ยังดีครับ ....."

"นายนี่ไม่เข้าใจเลยนะฝ่าฟัน!"

หนิงโวยต่อ

ฝ้ายพยักหน้าแล้วโวยตาม ทั้งๆที่ไม่ได้โวยมาแต่แรกแท้ๆ....

"ใช่แล้วหละ ไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเลย"

คงจะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงหรอก .... แต่.....

ดูการ์ตูนมาเยอะ ... พอจะเดาทางได้หละนะ

"อ่า .... เรื่องการแต่งกายกับห้องน้ำสินะ .... เดี๋ยววันนี้ กระผมจะไปหาซื้อม่านแบบใช้งานชั่วคราว จากร้านทุกอย่างหกสิบบาท มาให้ครับ ....."

ผมคงทำได้แค่เท่านี้หละ จะให้ไปพักที่ไหน ห้องพักก็เต็ม ราคาก็แพงเงินก็ไม่มี

จะแข่งพรุ่งนี้เช้า จะให้เดินทางกลับแล้วเดินทางมาใหม่ก็ยังไงๆอยู่

"เอาไงดีหละฝ้าย....."

หนิงหันไปถามฝ้ายทันที

".... แล้วแต่หนิงเถอะ .... จริงๆชั้นก็ไม่ได้รังเกียจหรอก แค่ต้องระวังๆตัวกันเอง ...."

ฝ้ายตอบหนิงกลับไป

อืม ... ครับผม ...ผมก็จะระวังไม่มองพวกคุณครับ

แกรก... ตึ้ง

ในระหว่างที่พวกเราคุยกัน เหมือนจะจบดีแล้ว ....อาจารย์ธิดาก็เดินเข้ามาภายในห้อง

"เห้อ... ไม่มีห้องว่างแล้ว .... โทษด้วยนะทุกคน ..... "

อาจารย์เอ่ยขึ้นมาทันทีพลางถอนหายใจ

"เอ่อ ... แย่เลยนะคะ"

หนิ่งตอบอาจารย์ไป ส่วนคนอื่นๆก็แค่หันไปมองหน้าอาจารย์

"พวกเธอจะเอาไง... หรือจะรอตอนเย็นให้ทั้งสองคนนั่งรถกลับบ้านไปกับชั้นก่อนมั้ย? แล้วพรุ่งนี้ก็ขับรถมาส่งแต่เช้า จะได้ไม่เกิดปัญหาเรื่องอย่างอื่นขึ้น"

อาจารย์ธิดาเสนอเรื่องที่น่าจะดีที่สุดสำหรับสาวๆ

"ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์! "

ตุ้มติ้มเอ่ยคนแรก ก่อนจะเอ่ยอย่างมุ่งมั่นต่อ

"แต่ถ้าต้องเอากลับจริงๆ เอาฝ่าฟันกลับคนเดียวก็พอค่ะ"

ครับๆ คุณผู้หญิง

".... ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร... .... ลำบากเฉยๆ ของก็ขนกันมาหมดแล้ว เสียเวลาอาจารย์ด้วย ... "

หนิงเอ่ยโบกมือไปมาตอบอาจารย์

หนิง ....

"ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ ... ยังไงฝ่าฟันก็แสดงความรับผิดชอบแล้วด้วย ... พวกเราก็โอเคค่ะ ..."

ฝ้ายบอกกลับไปด้วยท่าทางไม่คิดมาก

"ทุกคน!.....ขอบคุณมากๆนะ"

ผมหันไปเอ่ยกับเพื่อนๆ อย่างปลาบปลื้ม ซึ้งใจ

"โห ....เด็กผู้หญิงสมัยนี้ ไม่ธรรมดา"

อาจารย์ธิดา เอ่ยขัดอารมณ์ ซึ้งทันใด

"อย่างกับหนูน้อยหมวกแดง สามารถอยู่กับหมาป่าได้อย่างสบายใจยังไงยังงั้น"

"...... อาจารย์ครับ ..... ขอร้องหละครับ ... อย่าฆ่าผมทางอ้อมเลย"

ผมเอ่ยก้มหัวให้ อาจารย์

แน่หละ แบบนี้ ถ้าพวกเธอเปลี่ยนใจ ผมจะแย่เอา

"คิกๆ"

แต่พวกเธอก็แค่หัวเราะออกมา ... ค่อยยังชั่ว

"ฮะๆๆ ... โอเคๆ ถ้าทุกๆคนเชื่อใจตาสองคนนี้ก็โอเค"

อาจารย์ธิดาหัวเราะขำขันใหญ่ .....

"ค่ะ"

ทั้ง 3 สาว ตอบรับ

"ขอบคุณครับอาจารย์ ..."

ก้าวเดินเอ่ยบอกกับอาจารย์ก่อน

"ขอบคุณครับอาจารย์ ทั้งสามคนด้วย ที่เชื่อใจชั้น"

ผมเอ่ยออกไปต่อจากก้าวเดิน

อาจารย์ยิ้ม ขำๆก่อนจะกอดอกเอ่ยต่อ

"..... งั้นเอาเป็นว่าตอนนี้ถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว ..... ทำโทษไอ้คุณฝ่าฟัน ชั้นจะพาทุกคนไปทานข้าวเช้าเดี๋ยวนี้เลย ยกเว้นไอ้คุณฝ่าฟันก็แล้วกัน"

อ้าว .....เออ เอาเถอะ ... ยอมรับความผิดแต่โดยดีแหละนะ....

นั่นแหละ ... บทลงโทษของอาจารย์จริงจังเสมอ เพื่อให้สำนึกตนได้...

"ครับ .... ขอบพระคุณที่เมตตา .... "

ผมตอบรับกับอาจารย์ออกไป

"งั้นผม ขออยู่กับ ......"

ก้าวเดินกำลังจะเอ่ย ก็โดนตุ้มติ้มจับมือหมับ

หมับ.....

".... ก้าวเดินไปกันนะ ....."

ตุ้มติ้มเอ่ยด้วยใบหน้าง้อน่าสงสารทำสายตาแป๋วแหววไปหาก้าวเดิน

"อ่า... อืม....... อืมได้สิ"

ก้าวเดินตอบรับตุ้มติ้มไป

โอเค ทิ้งกันได้ลงคอเลยนะ คุณน้องชายที่รัก .... แต่ก็ต้องยอมรับความจริงต่อไป

ผมมันคนผิดที่แท้จริง

"ฮะๆๆๆ"

คนอื่นต่างหัวเราะพฤติกรรมก้าวเดิน ที่แสดงออกชัดเจน

"เอาหละ งั้นไปกันเลย ... ให้ไอ้คุณฝ่าฟันเฝ้าห้อง ไม่ก็ถ้าอยากจะไปเที่ยวไหนก็แล้วแต่ละกัน"

อาจารย์เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วเปิดประตูยกมือนำหน้าขบวนออกไปทันที ไม่ปล่อยให้ผมได้พูดอะไรต่อ

"ลุยๆ หาอะไรอร่อยๆทานกัน!"

"ค่า!!"

"รับทราบค่ะอาจารย์....."

"ไปกัน ก้าวเดิน"

"อืม"

ทั้ง 4 ตอบรับแล้วเดินตามอาจารย์ออกไป ส่วนผม ... ก็นั่งนิ่งบนเก้าอี้มองทุกคนจากไป

ฝ้ายหันมาโบกมือให้ผมเล็กน้อย แล้วเอ่ยบอก

"เดี๋ยวซื้อขนมมาฝากนะ"

โฮ่ ... ฝ้ายมีน้ำใจจริงๆ

"ขอบใจนะฝ้าย"

ผมตอบรับเธอยิ้มๆ

แอ้ด... ตึ้ง...

ทั้งหมดเดินออกไปแล้ว.... ปล่อยผมให้เหงาเปล่าเปลี่ยว ...

ผมนั่งนิ่งแบบนั้นอยู่ราวๆ 5 นาทีก็เริ่มลุกขึ้น

ไม่หรอกเปล่าเปลี่ยวอะไร ... ผมว่าดีด้วยซ้ำ .... ทำไมหนะเหรอ .... หึๆ...

ผมค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ แล้วหยิบกุญแจสำรองที่ผมมีอยู่ออกมา....พลางเดินเข้าหาประตู

แกรก....

อ้าว ยังไม่ทันไข .... ใครกลับมาหละนั่น ....

"อะ ฝ่าฟัน...."

อ่อ ... หนิงนี่เอง ทำหน้าตกใจใหญ่เลยนะ

 "มีอะไรหละเหรอ ลืมของหรือไง"

ผมเอ่ยถามหนิงทันทีเมื่อเราเผชิญหน้ากัน

"เตรียมตัวขนาดนี้? .... ตั้งใจจะไปดูงานแข่งขันเหรอ? ....ถ้าจะออกไปข้างนอกก็อย่าลืมล็อกห้องหละ ....อ้อ แล้วก็ ... ไม่ว่ายังไงก็ห้ามลืมไปซื้อม่านนะ"

หนิงเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วบอกผม

ผมเกาแก้มเล็กน้อยแล้วตอบรับกลับไป

"ที่มาแค่จะมาย้ำเรื่องนี้หรือไงหน่ะ .... อ่า จำได้ ไม่ลืมหรอก "

"..... ป่าวๆ ที่เดินกลับมาเนี่ย.... แค่จะถามว่า .... ตอนสิบเอ็ดโมงเช้าถ้านายออกไปซื้อของหรืออะไรก็ช่าง ... จะนัดเจอกันสักหน่อยพอจะได้ใช่มั้ย .... "

หนิงเอ่ยถามผม ด้วยสีหน้า กังวลนิดๆ....

เหอ .... จะมาไม้ไหนหละ... สารภาพรักเหรอ

ไม่ๆๆ ... หนิงเนี่ยเหรอจะมาสารภาพรักกับผม ..... ไม่มีทาง

เอาเถอะ ... ยังไงวันนี้ ก็ไม่มีซ้อมเวทย์อะไรทั้งวันอยู่แล้วด้วยตามสไตล์ของอาจารย์ธิดา

ที่สั่งห้ามไม่ให้ซ้อมอะไรก่อนวันแข่ง เพื่อให้ร่างกายพักผ่อนได้เต็มที่ .....

สรุปว่าพร้อมเต็มสูบเลยหละ หนิงเอ๋ย ....

".... โอเค ... ได้สิไว้โทรมาแล้วกัน ..... ตั้งใจจะออกไปซื้อผ้าม่านสำเร็จรูปพอดีนั่นแหละ ...."

หนิงยิ้ม ... น่ารักแฮะ

"... อืม เดี๋ยว สิบเอ็ดโมงเช้า ชั้นโทรหา ... แค่นี้หละ .... ไปละ"

เธอเอ่ยแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที .....

แกรก ... ตึ้ง

................................................

.................................

................

จะมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นไหมนะ ....

อ่า ขี้เกียจคิด ไปหาเดินเล่นแล้วหวังว่าคงจะเจออะไรน่าซื้อนะ

ออ ... และต้องหลังจากทำเรื่องนั้นเสร็จด้วย

ผมหวังแบบนั้น... ก่อนจะจัดแจงเตรียมข้าวของเพื่อเดินทางออกไปคนละเส้นทางกับพวกอาจารย์ธิดา

ช่ายเลย..... ไปดูการฝึกซ้อมแข่งขันที่สนามแข่งขันจริงยังไงหละ ....

......................

ผมตรงออกมายังทางเดินที่เต็มไปด้วยเหล่านักศึกษา จากเวทยาลัยต่างๆมากมายเต็มไปหมด

แน่นอนว่า ....เพราะวันนี้ เป็นวันแข่งวันแรกของทางเวทยาลัยและมหาเวทยาลัยของเขตอื่นๆที่จะเริ่มตอนเที่ยงวัน

 ทำให้มีนักแข่งมากหน้าหลายตาที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเต็มไปหมด เตรียมตัวเดินทางไปยังสนามฝึกซ้อมเวทย์

และแน่นอน... ผมตั้งใจจะมาเก็บข้อมูลตอนซ้อมที่น่าจะเด็ดๆของพวกเขา

การแข่งระดับเขตเป็นอะไรที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะสนใจนัก แต่ผมมั่นใจ... ว่าจะสามารถ...

เก็บเกี่ยวเอาอะไรดีๆไปได้เยอะแน่ .... โดยเฉพาะ คู่แข่งขันรอบแรกสุดนี้

คือเวทยาลัย สตรีเวทยา2 ทีมที่มีความสามารถเด่นๆมากมาย และประวัติที่เคยได้รองชนะเลิศประจำประเทศมาแล้ว 2 ครั้ง แถมยังเป็นเวทยาลัยที่มีแต่หญิงล้วนอีกด้วย

และพวกเธอก็ต้องมาตบกับทีม คือ มหาเวทยาลัย เวทยมงคล ที่มีดีกรี เคยได้ชนะเลิศประจำประเทศมาแล้ว 1 ครั้ง

แถมถ้าทีมใดทีมหนึ่งชนะรอบนี้ แล้ว ไปชนะรอบต่อไปได้หละก็ ....

พวกเขาก็จะเจอกับทีมของพวกเรา ....

ถึงอาจารย์ธิดาจะบอก ไม่ต้องใส่ใจกับคู่แข่ง สู้ให้เต็มที่ก็พอ เพราะการแข่งกีฬาเวทย์สำหรับเรามันมีไว้เพื่อความปรองดอง สามัคคี และความสนุก

แต่พอจะต้องสู้จริงๆ ผมก็อยากจะเอาความสามารถของพวกเขาไปวิเคราะห์แล้วพัฒนากับตัวเองกันบ้างหละ ไม่ใช่จะหยิ่งในพลังของตนเอง จนไม่สามารถพัฒนาต่อไปได้ หรือย่ำอยู่กับที่เพื่อใช้พลังของตนเอง ในรูปแบบเดิมๆ

ใช่แล้วหละ ... จงเชื่อมั่น ในตัวของคนอื่นที่กำลังจะทำให้ตัวเรา พัฒนาขึ้นซะ!!!

..............................................................................

..............................................................................

End Chap.14 จะมาไม้ไหนหละ...
 

ขอบคุณท่าน Dulision Evoker จากคห.911 ที่ช่วยในการแก้ไขคำผิดฮะ