เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #189 : Chap.13 ยายที่เป็นน้องชายของตา

Chap.13 ยายที่เป็นน้องชายของตา

............................................................................................

............................................................................................

เวทศักราชที่ 398 / 03 / 24

เวลา 16.50 น.

ณ หอพักหญิง นามว่า "ลูกสาว"

หอพักนี้เป็นจุดยุทธศาสตร์มากๆ

เพราะห่างจากย่านการค้าและห้างสรรพสินค้าเจริญศรีวีซ่าที่เปิดมาได้ครบ 185 ปีหมาดๆ แค่ 1 กิโลเมตร

ห่างจากเวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา 1.5 กิโลเมตร

มีร้าน เจ็ดสิบเอ็ด ห่างออกไปไม่ถึง 80 เมตร

ทำให้สามารถเดินหรือปั่นจักรยานไปห้าง หรือไปเวทยาลัยได้สบายๆ

แถมยังอยู่ห่างจากบ้านของผม แค่ 300 เมตรอีก เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ที่จะไปถึงได้ไม่ยาก

แต่ถ้าพูดกันตรงๆ ก็ขี้เกียจเดินไปอยู่ดีหละนะ ......

หลังจากซ้อมกันอย่างทุ่มเทพร้อมๆกับความสนุกมากกว่าเครียดกันไปพอหอมปากหอมคอ

ตลอดทั้งวันแล้ว

พวกผม ก็ได้มาช่วยกันขนย้ายข้าวของ ช่วยหนิง กับฝ้าย

ซึ่งคนจัดการ และคนที่อาจารย์ใช้ให้มาขนย้ายเป็นกลุ่มหญิงสาว หน้าตาสวยๆกันทั้งนั้น

มันทำให้ผมเกิดความสงสัยไม่น้อย ว่าอาจารย์ไปชักชวนพวกเธอมาจากไหนกันเยอะแยะมากมายแบบนั้น

พวกเธอน่าจะหางานดีๆ ได้เงินเดือนเยอะๆทำมากกว่า จะมาเป็นพนักงานขนของ

แถมรถบรรทุกขนของหรือพวกชุดแต่งกายในชุดเสื้อผ้าร่มสีดำก็ไม่มีป้ายติดอีก

แปลกมากๆ ..... อย่างกับเป็นองค์กรเพื่อการกุศลยังไงยังงั้น

เอาเถอะ ..... จะเป็นยังไงก็ช่าง แต่ในระหว่างที่ผมกำลังยกของอยู่เนี่ย คนในหอ ก็เหล่ตามองเป็นระยะๆหละนะ

ขอโทษด้วยแล้วกันนะครับ ที่เป็นผู้ชาย ผู้อาจหาญ เข้ามาบุกรุกหอพักสตรี

พวกเราช่วยกันขนมาตั้งแต่ 15.20 น. แล้ว ซึ่งถามว่าไวไหม มันก็ไวมากจริงๆ

เพราะคนในหอ ต่างมาช่วยกันหมด ถ้าหากอาจารย์ธิดาเรียกพวกเธอมา

จะเรียกว่าพวกคนมีน้ำใจทั้งหอก็ว่าได้ .....

...........................

กรึกๆๆ ... ตุบ...

เสียงของการวางของต่างๆ ดังขึ้น

แปะๆๆๆ

"โอเค ...เท่านี้ ก็กล่องสุดท้ายแล้วหละทุกคน ขอบใจมากๆ เดี๋ยวสิ้นเดือนวันที่สามสิบเอ็ดชั้นจะพาไปเลี้ยงนะทุกๆคน"

อาจารย์ธิดาปรบมือแล้วเอ่ยบอกหญิงสาวที่มาช่วยขนของ ....

ทั้งพนักงานขนของและกลุ่มสาวที่อยู่ร่วมหอพัก

"ว้าวเยี่ยมเลยๆ .... ยิ่งท่านพาไปทาน ยิ่งไม่ธรรมดาแน่นอนเลยเนอะ"

"น่านนะสินะ .... อยากจะหม่ำหนักๆเลย"

"ค่าจะจัดหนักๆเลยค่ะ ท่าน"

"ขอที่แพงๆนะคะ...."

"ขอจัดโหดๆเลยนะคะ"

"ยินดีช่วยค่าท่าน ขอบตอบแทนไม่ได้หวัง แต่จะไปก็ไม่ว่ากันค่ะ"

"ขอแจ่มๆนะคะ"

"อยากกินกุ้งหอยปูปลาค่า"

"อยากกินเนื้อย่างค่า"

พวกหญิงสาวนับ 20 คนต่างเอ่ยตอบรับอาจารย์เสียงขันแข็ง แต่เหมือนไปคนละทิศละทาง

"โอเคๆ ..... เดี๋ยวจะนัดอีกทีละกันนะ ... เอาหละ ทุกคนแยกย้ายได้"

อาจารย์ธิดายิ้มหวานตอบรับ

หญิงสาวทุกคนตอบรับเสียงแข็ง

"ค่ะ!"

แล้วก็แยกย้ายกันไป....

ว่าแต่ .... ทำไมพวกเธอเรียกอาจารย์ว่าท่านหว่า ..... หรือจะเป็นเพราะ อาจารย์ธิดามีวิชาเวทย์อันแก่กล้า แล้วพวกเธอจึงมาคารวะขอเป็นศิษย์แบบหนังแดนแผ่นดินใหญ่

เลยเรียกท่านอาจารย์ แล้วย่อสั้นๆว่า ท่าน แถมเวลาสั่งอะไรก็ยินดีทำตามเพราะความเคารพอีก

 .... อืม .........

ไม่เข้าใจแต่ก็ช่างมันละกัน

ตอนนี้ผมนั่งพัก ดื่มน้ำเปล่าตรา สมิง ที่พวกหญิงสาวเอามาให้ตั้งแต่ช่วยกันช่วงแรกๆ

จะบอกว่าเหนื่อยไหม ก็ไม่เหนื่อยหละนะ แค่เดินขนของ แต่เพราะซ้อมมาทั้งวันด้วย

มันก็เลยล้าบ้าง

".... ขอบคุณมากนะ ฝ่าฟัน ก้าวเดิน ตุ้มติ้ม"

ฝ้ายเดินมายิ้มๆให้กับผมกับ

ก้าวเดินและตุ้มติ้มที่นั่งข้างๆคุยกันอยู่ ดูสวีทหวานแหววดีแท้

อิจฉาจริงจริ้ง พวกมีแฟนเนี่ย

และหนิงก็เดินตามเข้ามาบอก

"อื้มใช่..... ขอบใจมากทั้งสามคน"

"ไม่เป็นไรๆ เราเป็นทีมเดียวกันแล้วนี่นาฝ้าย ส่วนหนิงก็เป็นทีมเดียวกันอยู่แล้วนี่เนอะ"

ตุ้มติ้มตอบรับเสียงหวาน ด้วยรอยยิ้มแสนสง่า ราวนางฟ้า ... แต่จริงๆเธอค่อนข้างบ๊องๆนะ ...

เชื่อผมไหมหละ ....

"ใช่ ... มีอะไรก็เรียกได้นะ .... "

ก้าวเดินตอบฝ้ายด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

"... ไม่เป็นไรหรอก....."

ผมตอบกลับทั้งหนิงและฝ้ายเป็นคนสุดท้าย

"อื้อ"

ทั้งสองพยักหน้ารับ

- Aritakeno yume o kakiatsume ทึทึง~ ทึทึง~~~ -

- sagashi monno sagashini yuku no sa........ ชิ้นเดียว -

เสียงริงโทนของเพลงในการ์ตูนดังขึ้น .... มันเป็นเพลงของการ์ตูนชื่อดัง ที่มีฉายในทีวี มากกว่า 1300 ตอนกว่าจะจบ ซึ่งผมก็ดูจนตาแฉะเลยหละ .....

และ .... มันเป็นของตุ้มติ้ม

- Aritakeno yume o kakiatsume ทึทึง~ ทึทึง~~.........-

ติ๊ด

"... สวัสดีค่า คุณพ่อ ... ค่า .... ค่ะๆ ...เห!!! จริงเหรอคะ ..... คุณยายมาเหรอคะ .... ค่ะ!! เดี๋ยวตุ้มติ้มกลับเดี๋ยวนี้ค่า .... อื้อๆ ... มารับตุ้มติ้มด้วยนะคะ .... ค่าเดี๋ยวรอตรงหอพักลูกสาว ...... ใช่ค่ะ ตรงทางต่อจากเวทยาลัย เลยห้างสรรพสินค้า .... ค่า .... ได้เลย"

นั่นแหละ ตุ้มติ้ม .... เป็นหญิงสาวในบ้านหลังใหญ่ ครอบครัวอบอุ่น ต่างจากหนิงและฝ้ายชัดเจน

แต่อย่างน้อยๆเธอก็เป็นคนดีและไม่ได้หลงตัวเองหละนะ

ติ้ด....

ตุ้มติ้มวางหูไปแล้ว ก้าวเดินก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆ

"....ยายมาเหรอตุ้มติ้ม"

ก้าวเดินเอ่ยถามยิ้มหวานให้กับตุ้มติ้ม

ตุ้มติ้มยิ้มหวานตอบก้าวเดินกลับ

"ช่ายๆ ... ยายที่เป็นน้องชายของตาของเค้าอะแหละ ก้าวเดิน....."

"อ๋อ ....คุณยายจุรีนั่นเอง"

ก้าวเดินพยักหน้าเข้าใจกัน .....

เหอะๆ

"หา..."

ฝ้ายเอ่ยเสียงฉงนขึ้นมาทันที

ใช่ครับ .... ฟังไม่ผิดหรอก ตุ้มติ้มพูดแบบนั้นจริงๆ .... ยายที่เป็นน้องชายของตา.....

ไม่ต้องกลัวครับ เธอพูดผิด

"..... ตุ้มติ้ม ทวนคำพูดตัวเองใหม่ดิ๊"

ผมเอ่ยสวนไป

".... ตรงไหนอะ ก็ยายที่เป็นน้องชายของตาของเค้า จะมาอะ...."

นั่นไง เจ้าตัวยังไม่รู้สึก

"คิกๆ ... ตุ้มติ้มๆ ... ยายจะเป็นน้องชาย ของตาได้ไง ...."

หนิงหัวเราะตุ้มติ้มแล้วเอ่ยท้วงไป

"เอ้ยยยย .... ยายเป็นน้องสาวของตาเราอะ... แฮ่ .. เค้าพูดผิด"

ตุ้มเอ่ยยิ้มขำๆเขินๆ

"ฮ่าๆๆๆๆ"

ทุกคนฮากันหมด .... ตุ้มติ้มก็ขำตัวเองด้วย ... เธอไม่ค่อยซีเรียสกับเรื่องที่โดนล้อเท่าไหร่

นับว่าเป็นคนง่ายๆ บ๊องๆ จริงๆนั่นแหละนะ

ถามว่าเข้าคู่กันกับเจ้าก้าวเดิน ที่ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ แต่เป็นผู้ตามที่ดีไหม...

ไม่ค่อยเข้าในเรื่องคู่ครองที่ใครสักคนเป็นช้างเท้าหน้า

แต่เรื่องคู่ครองด้านนิสัย นี่ ไม่มีทางทะเลาะกันแน่ๆ ไปรอดชัวร์ ....

แปะๆๆ ....

เสียงปรบมือของใครสักคนดังขึ้น .... อาจารย์ธิดาแสนน่ารักของพวกเรานั่นเอง

"เอาหละๆ ทุกคนเดี๋ยวรอคนมารับตุ้มติ้มแล้ว ชั้นจะพาไปทานข้าวแล้วกัน"

"รับทราบครับ อาจารย์!!!"

"รับทราบค่า อาจารย์!!!"

พวกเราตอบรับยกเว้นตุ้มติ้ม

"ว้า อดไปด้วยเลย .... กินเผื่อด้วยน้า"

ตุ้มติ้มเอ่ยทำหน้าเสียดายนิดๆ

"ไม่เป็นไรหรอกตุ้มติ้มเดี๋ยวจะโทรไปบอกในโปรแกรม สกายฟี่ นะว่ารสเป็นไง"

ก้าวเดินรีบพูดขึ้น

"จ้า....."

ตุ้มติ้มตอบรับ

เอาหละ .... ซ้อมเหนื่อยวันนี้ พรุ่งนี้ก็ต้องซ้อมต่อ ..... ซ้อม ซ้อมและซ้อม

เติมพลัง แล้วจัดกลับบ้านนอนพัก .... พรุ่งนี้จัดเต็มกันต่อแล้วกัน

...................................

............................................................................................

............................................................................................

............................................................................................

............................................................................................

ท้องฟ้ายามค่ำคืน ......

แสงจันทร์สว่างสดใส .......

และ .... ภายในสวนสาธารณะ ขนาดเล็กนั่นเอง

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงวิ่งเผื่อเอาชีวิตรอดดังขึ้น .....

"แฮ่ก ... แฮ่ก ... ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ .... ช่วยด้วยยยยย!!!"

ตามมาพร้อมกับเสียงของชายคนหนึ่ง ที่วิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างเอาเป็นเอาตาย

ฟิ้ว ...!!

ฉวก!!!

"อ้ากกกกกกกกก!!!"

ไม่ทันที่เขาจะวิ่งหนีรอด ..... เขาก็โดนเหล็กแหลมแทงเข้าที่ขา ....

"..... จะหนีไปไหนเหรอ .... พ่อรูปหล่อ"

.....

"ยะ ... อย่า ได้โปรดเถอะ ... .... อย่าฆ่าผมเลย ผม ... ผมผิดไปแล้ว!!!!"

ชายคนนั้นมอง .... บุคคลเบื้องหน้า 4 คนที่ยืนคุยกันเขาสั่น

ตึกๆ ...

เสียงเดินของทั้ง 4 ก้าวเข้ามายังจุดที่เขานอนล้มอยู่

..........

"แหม ..... หักหลังกันแบบนี้ คงไม่คิดจะเอาไปบอกตำรวจใช่ไหม"

" .... ช่างเถอะ ... ถึงอยากจะบอกก็บอกไม่ได้ .... นี่นะ"

".... เสียดายเนอะ ... ที่ตัวยามันไม่เหมือนตัวต้นแบบ ....ทั้งหมด"

"แต่ มันก็ใช้ได้ดีไม่ใช่หรือไง ..... เยี่ยมจะตายไป....."

".... เอาไงกับมันดีหละ.... พวกเธอ ...."

"ฆ่ามันสิ"

".... อ่าฮะ ....."

บุคคล 4 คนนั้นยืนคุยกัน และได้ข้อสรุป .....

ก่อนที่พวกเธอจะเอาอุปกรณ์บางอย่างออกมา แล้วกดปุ่ม .... ปิ้บ ....

........

"ดะ ... ได้โปรด .... อะ อะ... อะ"

เขาเอ่ยสั่นไหวไปหมด พยายามตะโกน แต่ก็ไม่อาจจะพูดอะไรได้อีก .....

ร่างกายเขาสั่น สะท้าน แต่ไม่อาจจะขยับหนีได้....

บุคคล คนหนึ่ง จากใน 4 คนเดินเข้ามาหาเขา ..... แล้วหยิบเอามีดเวทย์ออกมา ......

ด้วยปลายนิ้วชี้ .... และนิ้วนาง ตั้งตรง ในจุดเหนือหว่างคอของชายผู้นั้น ก่อนจะ เอ่ยเสียงเบาๆขึ้นว่า

"..... สายลม .... แทง ...."

ทันใด ที่เอ่ยจบ .... มีดนั้น ก็มีลม พุ่งราวกับมันเป็นของมีคมทะยานแหวกอากาศ จากเบื้องบน ลงสู่พื้นดิน ...

ฉวก .....

เขา ... ที่มองตาค้าง ได้แต่ .... มอง

"อ้อก .... อุก ... ค่อก..... ค่อก ....."

เสียงจุกของเลือด ที่กระจาย เต็มซอกคอของชายผู้นั้นดังขึ้น .... จากกล่องเสียง

ฉูดดดดด ... เลือดนั้นพุ่งกระจาย ....

เขา ....โดนแทงเข้าไป ..... ที่คอ ... คมของลมใสๆนั้น .... เฉือนเส้นเลือด เนื้อ และปลายหนัง จนขาดวิ่น แหวกแยกออกจากกัน

ร่างเขาชักกระตุก ตาเหลือกลอย ....

ผู้ใช้มีด และปล่อยคมลมยิ้ม แล้วหันหลังกลับมา

...........

".... ปะ กลับบ้านกันเถอะ"

"ช่วยไม่ได้นี่นะ ... หักหลังก็เป็นยังงี้แหละ"

"..... กลับไปจะมีอะไรกินบ้างนะ"

"ไม่รู้สิ ..... กลับไปก็รู้เองแหละ"

กลุ่มบุคคลทั้ง 4 เอ่ย ระหว่างเดินจากจุดนั้นไป ....

.............

End Chap.13 ยายที่เป็นน้องชายของตา