เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #182 : Chap.9 ไปที่นั่นก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป!!

Chap.9 ไปที่นั่นก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป!!

ตุบ!! ตุบ!! ... ตุบ!!

"อึก .. แค่ก ...."

..... ไม่ต้องคิดหรอก ... เสียงของผมที่กระเด็นลอยมา ไม่ต่ำกว่า 10 เมตรเอง .....

กระแทก 1 ที แล้ว ตัวสะบัดอีก 2 ทีได้

ผม .... ค่อยๆดันตัว หันไปทาง ทั้ง 2 คน

"ทำอะไรของเธอหน่ะ หนิง!!"

ก้าวเดินโวยวายว่าหนิงทันที

"..... ซ้อมเวทย์ไงก้าวเดิน ... มาซ้อมเวทย์กันเถอะ!!!"

หนิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แล้วสะบัดข้อมือที่เต็มไปด้วยสายฟ้าฟาดเข้าใส่ก้าวเดินโดยไม่ทันให้ก้าวเดินได้ตั้งตัวใดๆ

"เห้ยๆๆ!"

ก้าวเดินตกใจรีบกระโดดม้วนตัวถอยหลัง

สายฟ้านั้นพุ่งสะบัดเข้าหาก้าวเดินอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยะ!!!!!!! เปรี้ยง!!

....

โชคดีที่โดนเพียงแค่บริเวณพื้น ...... จนเป็นรู .....

".... อะไรหน่ะ ทะเลาะกันเหรอ"

"น่าจะทะเลาะกันนะ"

"เห็นได้ยินบอกว่าซ้อมเวทย์ไม่ใช่เหรอ?"

"ซ้อมอะไรกันกลางถนนคนเดินแบบนั้น ไม่เกรงใจชาวบ้าน?"

"แย่นะ เรียกตำรวจมาจัดการมั้ย"

คนในบริเวณย่านการค้า เริ่มหันมามองพวกเราและเริ่มพูดคุยถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

ดีนะ ... ตอนเวลาไม่ถึง 10.00 นี้มีแต่พวกคุณป้าแก่ๆ ที่จะผ่านไปตลาด

ไม่ก็พวกเด็กวัยรุ่น มารอห้างเปิดตั้งแต่เช้า

"ไม่เป็นไรนะก้าวเดิน!"

ผมเอ่ยตะโกนถาม...

"อ่า .... "

ก้าวเดินตอบรับผมสั้นๆ

"ทั้งสองคนมัวทำอะไรอยู่ มาซ้อมเวทย์กันเถอะ!!"

หนิงโวยวายแล้วขยับเดินช้าๆ

"....ยัยหนิงปกติ ไม่เห็นจะเก่งขนาดนี้ ... ไม่ตลกแล้วนะเว้ย .... คนก็เยอะแล้ว... วิ่งเหอะ!! ให้ยัยนั่นตามมา"

ผมบอกก้าวเดิน

"เออ ... วิ่งก็วิ่ง"

ก้าวเดินตอบรับแล้วลุกขึ้นวิ่งทันที

"ทั้งสองคน!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!! เราต้องซ้อมเวทย์กัน!! เราจะแข่งกันแล้ว!!"

หนิงยังไม่หยุดเธอยังคงโวยวายออกมา แล้วกำมือวิ่งตาม

โชคยังดี .... ที่ชาวบ้านไม่ได้วิ่งตามพวกเรามาด้วย ....

มันคงจะบ้าบอดีไม่น้อย ถ้าพวกเขาวิ่งตามมาดู ....

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ .....

พวกเรากำลังวิ่ง อ้อมไปอีกฟาก ของช่วงตึก ... แล้ววกออกจากย่านการค้า

ทะลุเข้าซอยขนาดเล็กที่มีแนวกั้นรั้วกำแพงมากมาย  และช่วงหลังตึกระรานตา

โดยปกติ ใช้เป็นทางลัดในการกลับบ้าน แต่จะใช้เฉพาะตอนรีบจริงๆ เพราะมันเปลี่ยวมาก

"แฮ่ก .... แฮ่ก ..... แฮ่ก ..... แฮ่ก...."

.........

แน่หละ พวกเราหอบกันใหญ่แล้ว ... เพิ่งกินอิ่มๆมา ...

ทรมานท้องไปหมด ..... ถึงจะฝึกมาเยอะแค่ไหน

แต่ไอ้คนที่ชอบพูดว่ากินให้อิ่มก่อนสู้เนี่ย มันโกหกทั้งเพ!!!!

"แฮ่ก .... ดินแถวนี้ แฮ่ก... ก็น้อยสุดๆไปเลยเว้ย ..... ต้องไปให้ถึงตรงนั้น"

ผมบ่นออกมาระหว่างวิ่งอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ เริ่มมองเห็นจุดหมายลิบๆ

".... ไอ้ตรงนั้นมัน แฮก ..... แฮก ...ไม่ค่อยมีลมไม่ใช่หรือไง!!! ....."

ก้าวเดินโวยใส่ผม

"แต่มันมีดินนี่หว่า!!! แฮ่ก .... ลมจะไปสู้สายฟ้าตรงๆ ไม่ไหวหรอกก้าวเดิน อุปกรณ์เวทย์อะไรก็ไม่มีแฮ่ก ... แฮ่ก... ... โดยเฉพาะ ... สายฟ้าแบบนั้น ... ยังไง เรา ........."

"ตาม .... ทัน .... แล้ว"

เสียงของหญิงสาวโผล่เข้ามาด้านหลังของเราสองคน ..... ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบ

พร้อมกับใบหน้าสวยใสที่แทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างพวกเรา

"เหวอ!!!!!"

ผมกับก้าวเดินร้องเสียงหลงทันที

หนิงวิ่งตามทันแล้ว .... เธอวิ่งเร็วมาก

เสี้ยววินาทีนั้นที่ผมหันไป .... ได้เพียงขยับ .... ไม่กี่ท่า....

หมัดของเธอที่เต็มไปด้วยสายฟ้า ก็ชกเข้าใส่ร่างกายของผม .......

ตุ้บ!!!!!! เปรี้ยะ!! เปรี้ยะๆๆๆๆๆ!!

"อึก!!!"

คำเดียวที่ผมร้องได้คือคำนั้น ..... ทั้งแรงต่อย และแรงสายฟ้า ที่เล่นเอาผมล้มคว่ำ

ตัวชาไปทั้งตัว แม้แต่ปาก ก็ยังเจ็บเกร็ง

"ฝ่าฟัน.... เห้ยหนิง ไม่ใช่แล้วมั้ง อุปกรณ์ป้องกันเวทย์พวกเรายังไม่มีเลยนะ"

ก้าวเดินวิ่งเลยไป 6 ถึง 7 ก้าว เขาก็รีบหยุดหันมาเรียกผม

".... ว้า.... ฝ่าฟัน ล้มซะแล้วอะ .... ยังงี้ก็ไม่สนุกหน่ะสิ.... ไม่เผด็จศึกก่อนละกัน .... ก้าวเดินยังสู้ได้อยู่"

หนิงสะบัดผมสีดำของเธอเล็กน้อย ..... แล้วค่อยๆเดินช้าๆ ... เข้าไปหา ก้าวเดิน ...

"ก้าวเดิน วิ่งๆๆๆ ... ไปที่นั่นก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป!!"

ผมเอ่ยบอกก้าวเดิน แล้วชี้ไปที่พื้นที่กว้าง ที่มองเห็นหญ้าแห้งอยู่ตรงนั้น

"เออ!"

ก้าวเดินตอบรับแล้ววิ่งนำไปทันที

"อย่าหนีสิ! ก้าวเดินมาซ้อมเวทย์ก่อน!"

หนิงเอ่ยโวย แล้ววิ่งตามไป

.......

ผม ยังนอนคว่ำหน้ากับพื้นอยู่ ...... อยากอ้วกจริงๆ .... ไอ้ของที่ยัดไปเมื่อกี้นี้เนี่ย ....

ปกติ ... หนิงก็ไม่ได้เป็นคนมีปัญหานี่ .... เธอออกจะสดใสในกลุ่มพวกเรา ....

แปลกมาก .... แค่ไม่ได้ซ้อมเวทย์วันเดียว จะไปติดไอ้ยาที่ชื่อ บ่องจู๊ ได้เลยเหรอ ....

มันต้องมี ... ใครสักคนยัดยาให้เธอ .....

ไม่สิ ... เป็นไปไม่ได้ .... ถ้าฟังจากคำพูดของฝ้ายแล้ว ....

เจ้ายานั่น มันต้องใช้ประจุเวทย์ใส่มันก่อน แล้วถึงจะกินได้

..... และมีปฏิกิริยา กับคนที่ใช้ประจุเวทย์ของตนลงไปเท่านั้น

แสดงให้เห็นว่า .... เจ้ายานั่นถ้าใครจะเสพมัน ก็ต้องใช้ด้วยตัวเอง ......

ไม่สิ .... แล้วแม่ของเราโดนยัดยาเสพติดเข้าไปด้วยได้ไง .....

มันมีหลายประเภทเหรอ ...

ไม่เข้าใจว้อย ... แต่ตอนนี้ ต้องลุกแล้ว ก้าวเดินคนเดียวคงสู้ไม่ไหว....

"อยากอ้วกว้อย!!"

ผมตะโกนเป็นกำลังใจให้ตัวเองดันตัวลุกขึ้น ... ถึงคำพูดมันจะไม่เท่ก็เหอะ ....

แล้วออกวิ่งเข้าไปที่ทุ่งหญ้านั่นทันที

ใช่ ทุ่งหญ้าแห้งที่รกร้าง ... และเต็มไปด้วย รูปปั้นแปลกๆ กับเศษขยะเต็มไปหมด .....

เขาว่ากันว่า เพราะแถวนี้มีอาถรรพ์ ทำให้ไม่มีใครกล้าเอาไปทำเป็นสถานที่ใดๆ มายาวนานแล้ว

อย่างมากก็แค่ผ่าน ....

และทันทีที่ผมโผล่หน้าเข้ามาก็ได้เห็น ก้าวเดิน สู้กับหนิงอยู่

"ไฟฟ้า ไฟฟ้า .... สายฟ้าฟาด!!!"

หนิงเอ่ยเสียงดังแล้วสะบัดมือของเธอที่เต็มไปด้วยไฟฟ้า

สายฟ้า 3 สายจากมือของหญิงสาว ถูกปล่อยออก ไปทางก้าวเดิน ...

"ลม ล้อมรอบ  .... พัดออกๆๆๆ!!"

ก้าวเดินเอ่ยเสียงดังแล้วสะบัดแขนขวาอย่างรวดเร็ว

เหล่าลมรอบกายของก้าวเดิน เริ่มล้อมรอบตัวของก้าวเดิน แล้วสะบัดเปลี่ยนเส้นทางของสายฟ้า ออกไปด้านขวา

เปรี้ยง!!

มันฟาดใส่พื้นจนเป็นรู

"..... ว้าว ... เยี่ยมเลย ก้าวเดิน ต่อกันๆๆ"

หนิงเอาปรบมือแปะๆๆ

"ไม่ใช่แล้วหนิง ได้สติสิ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาซ้อมนะ!!"

ก้าวเดินเอ่ยตะโกนให้หนิงคืนสติ

"เอ๋ .... ทำไมจะไม่ใช่เวลาซ้อมหละ ... ก็อีก หกวันเราจะไปแข่งกันแล้ว เราต้องซ้อมให้เต็มที่เลย ซ้อม ซ้อม ซ้อม!!!"

หนิงยิ้มหวาน ดวงตามีความสุขมากขึ้น

ผมที่กำลังแอบมองอยู่ต้องค่อยๆรวบรวมประจุเวทย์เพื่อใช้ ... แน่นอนว่ามันอึดอัดมาก ... เพราะความอิ่ม และการเจ็บติดกัน 2 ครั้ง ทำให้ผมทำอะไรได้ลำบากจริงๆ

.....

"เดี๋ยวสิหนิง!! นี่พวกเราจะซ้อมได้ยังไง ยังไม่ได้ใส่อุปกรณ์ป้องกันเวทย์เลยนะเห้ย!"

ก้าวเดินโวยต่ออีกระรอก

"ไม่เป็นไรหรอก ซ้อมกันสนุกๆ ไม่ถึงตายหรอกน่าก้าวเดิน ไฟฟ้า .... สายฟ้าฟาด!"

แต่หนิงกลับไม่สนใจคำพูดของก้าวเดิน

เธอพูดเสร็จก็ เกร็งท่อนแขนแล้วสะบัด ฟาดสายฟ้าเข้าใส่อีก

"พัดออกๆๆ"

ก้าวเดินเอ่ยแล้วพัดลมพวกนั้นออก

ผมที่กำลังพยายามเกร็งร่างกายอยู่นั้น ก็เริ่มรวบรวมพลังได้

ผมรีดเร้นประจุดินภายในกายของตน แปรเปลี่ยนดินในทุ่งหญ้านั่น ให้แข็งขึ้น 3 จุด

แล้วยกลอยขึ้นมาช้าๆ

ยังไงก็ต้อง.... ทำให้สลบก่อน

สำหรับหนิงในอาการนี้ น่าจะหลอกล่อยากกว่ารายที่แล้ว เพราะดูจะไม่มีอาการสับสนเลย

แล้วไหนจะตัวที่ล้อมรอบไปด้วยสายฟ้าทั้งๆที่คนในระดับต่ำ ไม่น่าจะทำได้อีก

"เอาหละ .... ก้าวเดิน ..... ชั้นจะเอาจริงแล้วนะ! สายฟ้า ไฟฟ้า สายฟ้า ทำลาย!!!"

หนิงพูดขึ้นมาแล้วเกร็งตัวเอง ทันใดนั้นร่างกายเธอก็มีสายฟ้าประกายออกมารอบตัวมากมาย

เปรี้ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!

สายฟ้านั้นสะบัดไปมาตามพื้น และหญ้าแห่ง จนมันกรอบไหม้ ....

และติดประกายไฟ สายฟ้าที่สะบัดแกว่งไกว อย่างไม่มีทิศทาง

ความรุนแรงของมัน แค่มันผ่านโดนรูปปั้นหิน

รูปปั้นนั้นก็แตกพังลงอย่างง่ายดาย

"ปะ ... เป็น ปิ๊กะจู๋ หรือไงฟระนั่น!! ชาร์จไฟฟ้าด้วยตัวเองไม่พอ ยังสปาร์คได้แรงขนาดนั้นด้วย"

ก้าวเดินตกใจเอ่ยเสียงดัง แล้วพยายามใช้ลมปกป้องตัวเองเอาไว้

....

เออ ผมก็ตกใจ ... ถ้าชาร์จสายฟ้าด้วยตัวเองได้เยอะระดับนั้น นี่ หนิงไม่ต้องเข้าเรียนที่เวทยาลัยเราแล้ว

ไปเรียนที่อื่นได้สบายๆเลยมั้ง .....

แบบนี้ มันพวกเวทย์ระดับกลางชัดๆ ...... เทคนิคไม่ต้องมีกันหละแบบนั้น

อดทนอีกนิดนะก้าวเดิน .... ชั้นกำลังเล็งอยู่......

ใช่ ผมกำลังเล็งก้อนดินที่แข็งกำลังดีไปที่หัวของเธอ

มันไม่ได้แข็งจนเป็นหินที่ทุบแล้วหัวแตก

แต่มันก็แน่นและหนักอึ้งพอที่จะฟาดหัวคนให้สลบได้ โดยไม่ถึงกับตายหละนะ....

"...... บุกเข้ามาเลยสิ ก้าวเดิน!!"

หนิงเอ่ยเรียกก้าวเดินเสียงดัง

"จะบ้าเหรอฟระ ไม่มีอุปกรณ์เวทย์ป้องกันตัวอะไร แล้วมันจะบุกเข้าไปได้ไงเล่า!!!"

ก้าวเดินเถียงเธอกลับไป

".... งั้นก้าวเดินก็แพ้ชั้นหน่ะสิ .... เอาหละ ชั้นจะจัดการให้จบๆเอง!!"

หนิงเอ่ยเสียงดังต่อแล้วรวมรวมสายฟ้าทั้งหมด ที่สาดกระจายมั่ว

เกร็งแล้วเบนสายฟ้าที่ฟาดมา เพื่อเข้าหาก้าวเดิน

จังหวะนี้หละ!!!!

"หิน!! พุ่งไป พุ่งไป!!!"

ผมเอ่ยเสียงดังพอเป็นพิธี ให้มันพุ่งเข้าใส่เธอ .....

ผัวะ!!! ผัวะ!! ... ผัวะ!

เต็มหัวหนิง ทั้ง 3 เม็ด ....

อย่าหา ว่าผมทำร้ายผู้หญิงเลยนะ

.............................................................

End Chap.9 ไปที่นั่นก่อน เดี๋ยวชั้นตามไป!!