เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #176 : Chap.4 ชั้นคือแวมไพร์ต่างหาก

Chap.4 ชั้นคือแวมไพร์ต่างหาก

.................................................................................

..................................................................................

"เห้ย .... แกละกันเริ่ม"

เสียงของชายสวมหน้ากาก คนด้านหลังเอ่ยแล้วผลักเพื่อนด้านหน้ามา

"เห้ย .... ตรูเรอะ .... เออ ก็ได้ฟระ ....."

เวรจริงๆ .... รู้สึกเหมือนคิดผิด ... เจ้าพวกนี้มันอาจจะไม่ใช่นักเลง โหดอะไรก็ได้ .....

ถ้าเธอปฏิเสธดีๆ .... เจ้าพวกนี้อาจจะไม่ทำอะไร

คิดผิดไปหน่อย ที่พูดเหมือนหาเรื่องไป ........

แต่ เอาเหอะฟระ....

"เข้ามาเลย เอ็ง ..... ฮึ่ย!!"

ชายที่โดนผลักมา นั้นพุ่งเข้ามาต่อยผม

ผมฝึกมาเยอะ .... สายตาผมจ้องมองหมัดแล้วตะโกน!!!!

"ธันเดอร์!!!!! โวลเทค!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"เห้ย!! มะ มัน เป็นพวกนักเวทย์สายฟ้าเหรอวะ!!"

ชายที่กำลังพุ่งเข้ามานั้น ชะงักหมัด

จังหวะนี้แหละ!!

"รวบรวมดิน...... ที่มือ!! แข็งขึ้นๆๆ"

ผมเอ่ยอีกครั้งเพื่อร่ายพลัง .... ประจุธาตุดินของผมภายในร่างกายค่อยๆ ลดลงช้าๆ .....  

แล้วดินจากพื้นในระยะ 1 เมตรรอบตัว ก็ลอยขึ้นรวมมาที่มือขวาผมอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาไม่ถึง 1 วินาที

ก่อนจะค่อยๆแข็งขึ้นจนแทบจะเหมือนหินในอีก 1 วินาที .....

ผมเสียประจุธาตุดินกับการทำให้ดินที่มือแข็งเยอะมาก ...

แต่ .... นั่นแหละ .... มันใช้ได้ดีเลย ..... วิธีการที่ผมถนัดสุดก็นี่แหละ.....

"เอาไปซะ หมัดสายฟ้าแห่งผืนดิน!!!!!"

สิ้นคำพูดของผม ......

หมัดของผมที่มีดินแข็งอยู่รอบมือ ก็พุ่งแหวกอากาศ อัดเข้า ใบหน้าของชายผู้นั้น

 เปรี้ยง!!!!

"อั้ก!!!"

เขาร้องเสียงดังลั่น หน้ากากขาวแตกออก ..... ทรุดลงกับพื้น......

หมัดเดียวล้ม .....

แหล่มเป็ด .....

"อ้าวเห้ย .... นักเวทย์ สายสองธาตุเรอะ ...... "

ชายหน้ากากขาวคนด้านหลังสุดสั่นไหว

"เห้ย ไม่ใช่มั้ง ... ตะกี้มันโกหกป่าว ......."

ชายหน้ากากขาวด้านหน้าที่ยังยืนอยู่ นั้น กังวลแต่ก็พยายามเชื่อว่าผมนั้นโกหก

ชายด้านหลังสวน

"แต่ดินนะเว้ย ... มะ หมัดเดียวล้ม อาจจะโดนช๊อต ก็ได้ ...."

.....

เหอะ .... แน่หละ ตรูโกหก....

ตรูเป็นธาตุดิน ที่ฝึกมาอย่างชำนาญแล้ว .... ถึงจะไม่ได้เก่งอะไรมากก็เหอะ

..... แต่ กับการรวบรวมดิน ในระยะ 1 เมตร มาประกอบติดที่แขนมันเรื่องจิ้บๆ

"โอ้วๆๆๆๆ .... ไงหละ .... ตะกี้ยังทำตัวซ่าเลย .... เข้ามาสิ .... จะซัดให้หมอบเลย...."

"เห้ย .... แบบนี้โกงดิวะ ...... มีเวทย์ พวกตรูไม่มีนะเห้ย"

ชายหน้ากากขาวด้านหลังโวยวาย

".... อ้าว งั้นก็ใช้อาวุธที่พวกนายพกมาสิ .... ด้ามมีดไม่ใช่เหรอไง"

ผมชี้ไปที่กางเกงเจ้าพวกนั้น

"จะบ้าเหรอฟระ ...... นี่มันพวกกุญแจเว้ย!"

พวกเขาเอ่ยแล้วดึงขึ้นมาให้ดู

ชิบ...... เช็ดโต๊ะ แล้วไหมหละ

ถึงจะรู้ว่า หาเรื่องกับพวกที่ไม่ใช่นักเลงแล้วก็เหอะ ....

แต่มันหาเรื่องไปแล้ว จะทำไงฟระ!!! แล้วผู้หญิงที่ยืนตรงนั้นก็ไม่หนีด้วยนะ ....

แปลกจริงๆ .... สนุกอยู่หรือไง

".... เออ งั้นเข้ามาพร้อมกันสองคนเลยก็ได้......."

ผมเอ่ยเหงื่อตกบอกพวกเขา ....... แน่หละ มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่อยากจะเสียประจุไปฟรีๆนะ

....สักตั้งเหอะน่า

"หรือจะยอมแพ้ แบบไม่ใช่ลูกผู้ชายหละ"

"..... อึก .... เอาไงฟระ"

ชายสวมหน้ากากขาวด้านหลังเอ่ยถามเพื่อนด้านหน้า

"เออ .... สู้กับมันเหอะน่า ..... ยังไงถ้ามันจะฟ้องพวกเราก็หนีไม่ได้อยู่ละ มีค่าเท่ากัน"

ชายสวมหน้ากากขาวด้านหน้าตอบ

"เออ!! ....เอาวะ!!"

พวกเขาเอ่ยดังขึ้น ..... แล้วค่อยๆ เกร็งตัว .... เดินขนาบข้างผม

โดยระวังไม่เข้าใกล้ มือขวา ที่เป็นมือที่รวมดินเอาไว้

แนวความคิดใช้ได้ ...... แต่สู้กับเจ้าพวกนี้

ก็เหมือนเก็บเลเวลกับสัตว์ประหลาดอ่อนๆในเกมรักนะลูกออนไลน์....

เออ ....

ถึงยังไง .... ก็ยังดีกว่าไม่ได้ฝึกเลยละกัน วันนี้ .... สนิมจะได้ไม่ขึ้นด้วย

ระยะความห่าง ..... คนละเกือบๆ 2 เมตร

ถ้าเกิดว่าพวกนั้นบุกเข้ามา .... ต้องมาจาก ด้านเฉียงซ้ายหน้า กับเฉียงซ้ายหลังแน่ๆ ......

ดีหละ!! .....

แข็งขึ้นๆๆๆ .... ดินด้านข้างตัว สุดรอบรัศมี 1 เมตร ในจุด เฉียงซ้ายหน้า และเฉียงซ้ายหลัง ....

ทันทีที่ผม ตั้งสติได้ .... ดินในจุดที่ผมพยายามคุมมัน ก็แข็งขึ้น .......

เอาหละ ......

"เห้ย!! ลุย!"

พวกเขาส่งสัญญาณให้กันแล้วพุ่งเข้าหาผม ด้วยหมัด.....

"ที่สั่งให้แข็งเมื่อกี้!!! พุ่งขึ้น !!"

ผมเอ่ยสั่ง เพื่อให้สมองผมจินตนาการภาพไวขึ้น มันพุ่งขึ้นมาทันที

ปุ้ก!!!!

ปุ้ก!!!!

ใช่ เสียงที่คุณก็รู้ว่าคืออะไร ....

"อั้ก!!!"

พวกเขาร้องแล้วล้มลงคุกเข่า หน้าเขียว ... ปั้ด .....

"กะ กะ .... โกง ..... อ้อก..."

"เออ .... ขะ ไข่ตรู ...."

พวกเขานอนกุม สั่นระริกระรี้ ...

"ขะ ขอโทษทีละกัน ...... .... ปลดปล่อยกลับที่เดิม ที่เดิมๆๆๆ ..."

ผมเอ่ยแล้วดินทั้งหมด ก็กลับที่เดิม .....

มันเสียประจุนิดหน่อย มากกว่า การปลดปล่อยเฉยๆ แต่ก็ไม่ทำให้สถานที่เสียหาย

ก่อนที่ผมจะหันไปสนใจหญิงสาวคนนั้น

"เห้ นี่ ..... เธอ .... ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

"........."

หญิงสาวไม่ตอบผม ..... เธอยังคงสั่นระริก ....

กลัวอะไรอยู่ฟระ .....หรือว่าจะกลัวเจ้าพวกนี้จีบจนตัวสั่นไม่หยุด ...

นี่มันผ่านมาจะ 10 นาทีแล้วนา ....

ช่างเหอะ คิดมากปวดหัว ....

ผมค่อยๆ เดินเข้าไป .......

"ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมหละ .... ปะๆ ..... ไปกันได้แล้วหละ....."

ผมเอ่ย ......

เธอยืนนิ่ง

.....

ไม่คิดจะตอบอะไรสักหน่อยเหรอฟระ .....

ผมมองหน้าเธอ สักพัก ก่อนจะต้องถอนหายใจ

และไม่อยากพูดมาก เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นรู้ว่าผมกับเธอไม่ได้รอกันอยู่

".... เห้อ ...  งั้นชั้นไปหละนะ ....."

ผมเอ่ยแล้วเดินนำออกมาทันที โดยลัดเลาะไปทางเส้นทางสวนสาธารณะขนาดเล็กแทน เพราะมันใกล้กว่า

.................

.......

รู้สึกเหมือน ... หลังมันโดนอะไรจับเอาไว้อยู่ ......

ยิ่งเดินมาไกลเท่าไหร่ .... ก็ยิ่งคาใจ ......

แล้วผมก็หันหลังไปดู ....

นั่นไง .... คุณเธอตามมาจริงๆด้วยว้อย!!!!

แล้วเล่นเอามือจับชายเสื้อผมเอาไว้ขนาดนั้น ......

"เห้ยๆ .... จะตามมาทำไมหน่ะ ......"

ผมหันไปถาม ....

"..............................................................................."

เธอไม่ตอบ ....

บ้าจริง ตอบอะไรสักหน่อยสิเฟ้ย

"....นี่ .... แถวนี้มันเปลี่ยวนะ ไม่มีคน ..... ถ้าเธอยังจะตามชั้นมาแบบนี้ คนเขาก็เข้าใจผิดพอดี แล้วคนที่เสียไม่ใช่ชั้นนะเห้ย แต่เป็นเธอ เข้าใจไว้ด้วยสิ .... ปล่อยเถอะ แล้วจะไปไหนก็ไป"

".... แถวนี้ .... ไม่มีคนแล้วจริงๆเหรอ"

เธอเอ่ยขึ้นมา เสียงของเธอน่ารักใช้ได้

เออนึกว่าจะใบ้

"..... อืม .... ไม่มีแล้ว"

ผลั่ก!!!!!!

ไม่ทันไร ผมก็โดนผลักทันที ....แรงของเธอแรงมาก

"อึก.... อะ อะไรของเธอเนี่ย ... อะ เห้ยๆๆๆๆๆๆ ...."

ยังไม่ทันได้บ่นจบ

ผม ..... ก็โดนเธอขึ้นคร่อมเอาไว้

นี่มัน .... ฉากรักโรแมนติกซ์เรอะ

เหวย ... ไม่ใช่แล้ว .... ไม่นะ ดุ้นเรา .... โดนเธอนั่งทับพอดีเลยเว้ยยยย

"มะ ไม่ดีมั้ง .... ทำอะไรของเธอหน่ะ....."

"นายทำให้ชั้นพลาดเหยื่อไปสามคน ...... ดังนั้น .... ขอคืน .... นายคนเดียวแล้วกันนะ"

เธอเอ่ยแล้วยิ้มแสยะ ..... เป็นยิ้มที่น่ากลัวและน่ารังเกียจใช้ได้ ......

 แสงจันทร์ ....... สาดส่อง .... มาที่ใบหน้าของเธอ .... ให้ผมเห็น

ใบหน้าอันสวยใส ชัดเจนมากขึ้น ...... หน้าเธอค่อนข้างคุ้นตาผม ....

แต่ผมไม่รู้จัก ..... ที่แน่ๆคือ ..... ผมเหมือนเคยเห็นเธอที่เวทยาลัยที่ผมอยู่ .....

....

ดวงตาของเธอเป็นสีแดง ...... ผิดปกติ

เห้ย ...... เห้ย .......

เธอเป็นพวกเล่นยา ที่มีส่วนผสมของสารเวทย์พิษเจือปนเหรอฟระ.....

"... เธอ ... พวกเสพยาเหรอ"

"แฮะๆ ... ป่าวนะ .... แฮะๆๆ คิกๆๆ ฮุๆๆ .... ฮาๆๆๆๆ ...ชั้นคือแวมไพร์ต่างหาก .... ฮิกๆๆ แฮะๆ .... ชั้นอยากกินเลือดสดๆของคน แฮะๆๆ...."

เธอเอ่ยหัวเราะแบบเรื่อยเปื่อย เสียงของเธอดูโรคจิต ฟังแล้ววิปริตไม่น้อย .... ไม่เข้ากับใบหน้าอันสวยใสของเธอเลย

เธอขยับกาย กดตัวผมแน่นขึ้น.... แล้วเอามือซ้ายล้วงเข้าไปที่ใต้กระโปรง ......

ดึงเอา .... มีดพับเวทย์ออกมา ......

สายตาผมสั่นสะท้าน ....

สายลมอ่อนๆ กำลังพัดสะพร่างพรู ....... ให้เส้นผมของเธอปลิวไสว

เธอกดปุ่ม ... ทำให้ คมใบมีดโผล่ออกมา

มีดเวทย์นั้นสะท้อนแสงจันทร์ประกายเข้าสู่ดวงตาของผม

คมกริบ .... ที่คมมีดนั่น ... มันมีรอยเลือด ...... คราบเศษเนื้อติดอยู่เลย .....

แรงของผมดิ้นจากแรงกายของเธอไม่หลุด ......

........ ผม ......... ผิดเองที่ไม่ระวังตัว

.....................................................................................

.....................................................................................

..................................................................................

..................................................................................

วันเดียวกัน

ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้ว

"ก็ชั้นบอกแล้วไงคะ ไอ้คุณฝ่าฟันคะ ..... ว่าตอนนี้ โรงฝึกใช้ไม่ได้"

"อาจารย์ครับ แบบนี้ไม่ไหวนา เล่นไม่ให้ใช้โรงฝึก สัปดาห์หน้าพวกเราต้องแข่งแล้ว!!"

"ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ พวกเธอนี่จริงๆเลย .... "

"แต่อาจารย์ธิดาคะ พวกเราจำเป็นต้องใช้สนามนะคะ"

"อย่างที่หนิงบอกแหละค่ะ!! พวกเราจะแข่งกันแล้วนะคะ .... "

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ .... "

"อาจารย์ครับ ทำไมอาจารย์ถึงไม่ให้เข้าไป ผมขอเหตุผลเถอะครับ"

"....... "

"อาจารย์!!!"

"อาจารย์ครับ!!"

"อาจารย์คะ!!"

"บอกหน่อยสิอาจารย์!!"

"..... มีคน .... ถูกฆ่าตายในโรงฝึกหน่ะสิ ..... พวกตำรวจกับผู้ปกป้องภายในประเทศ กำลังพิสูจน์หลักฐานกันอยู่ ..... ระวังพวกคนถือมีดพกเวทย์ ด้วยหละ ....."

".... ไม่เห็น..... รถตำรวจเลยสักคันนะครับ"

"นั่นสิคะอาจารย์"

"หนูก็ไม่เห็นรถตำรวจมาสักคันเลยนะ!"

"อาจารย์โกหกหรือป่าวครับ!"

"..... เชื่อกันหน่อยเถอะน่า กลับไปได้แล้ว ไปเลย ไปๆๆๆ รีบกลับบ้านด้วย!!! ห้ามออกบ้านตอนดึกเข้าใจไหม เดี๋ยวข่าวก็คงลงเย็นนี้แหละ รีบกลับบ้านไปเลยไป!"

..................................................................................

..................................................................................

End Chap.4 ชั้นคือแวมไพร์ต่างหาก