เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #136 : Chapter 79-1 หัวหน้าคะ..... เข้าเรื่อง

Chapter 79-1 หัวหน้าคะ..... เข้าเรื่อง

.........................................................................................................................

.........................................................................................................................

วันที่ 12 เดือนมกราคม เวทศักราชที่ 186

13.40 น.

วันที่แสงแดด แรงจ้า ร้อนอบอ้าวผิดจากหน้าหนาวประจำเดือนนี้ที่ควรจะเป็น

บริเวณป่า ทางนอกเมือง ไกลจากเขตป้องกันประเทศไป

ซึ่งเป็นแหล่งสำหรับลำเลียงข้าว เกรด E F G H ออกมาขึ้นแม่น้ำ

ในจุดป่า โล่งกว้าง ที่ถางทางไว้เล็กน้อย.... นั้นเอง

ชั้น อยู่ที่นั่น....

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้งตึ้งตึ้งๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงของอะไรบางอย่างเบื้องหน้า ที่มีขนาดตัวใหญ่โตดังขึ้น

เข้ามาใกล้ขึ้น .. ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น

"ลูกบาศก์ดิน ป้องกัน!! ป้องกัน!! ป้องกัน!!!"

สิ้นเสียงอันดังกึกก้องของชั้นที่เอ่ย

เพื่อให้ชั้นควบคุม และสร้างพื้นที่ดินเบื้องหน้าออกมาได้

กึกๆๆ ... ร่างกายชั้นสั่นระรัว

ชั้นค่อยๆรีดประจุเวทย์ไร้ธาตุภายในร่างที่ไม่ได้มีมากนัก

ให้ไหลไปรวมกับประจุธาตุดินเพียง 2 ก้อนเล็กๆของชั้น

เพื่อส่งพลังไล่จากลำตัวไปที่เท้า เคลื่อนไหวไปยังดินเบื้องหน้า ห่างจากตัวไป 3 เมตร

แล้ว สร้างมันขึ้นมาเป็นกำแพงดินทรงลูกบาศก์ กว้าง 2 เมตร สูง 2 เมตร ยาว 2 เมตร

พลังของชั้นทำได้แค่นั้นจริงๆ

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆ

มันใกล้เข้ามา .....

สิ่งที่มุ่งตรงเข้ามาเบื้องหน้า... ชนเข้ากับกำแพงดินที่ชั้นสร้างขึ้น

คึ่ง!!! ผลุ!!!

เสียงของกำแพงดินดำปนทรายที่โดนชน เริ่มไม่ไหว

ปึ้ง!!!!!!

เสียงของการโจมตีที่รุนแรง ของสัตว์ประหลาดเบื้องหน้า

กระแทกเข้ามาที่โล่เวทย์สลักหมายเลข 20000 ขนาดเท่าตัวชั้นดังขึ้น

พลังโจมตีหนักหน่วงมาก .....

มันเล่นเอาตัวชั้นปลิวกระเด็นไปไกล

ตึ้ง!!!

"อึก!!! ......"

ร่างกายชั้นชนเข้ากับต้นไม้ ส่วนโล่ที่ชั้นพกมาด้วยก็เกือบจะทับชั้นเสียเอง

ไม่ไหวจริงๆ .... ขนาดมีอะไรมาต้านแรงของมันแล้ว

แต่ไอ้สัตว์ประหลาดตัวนี้มันก็แรงเยอะเกินไปสำหรับชั้นคนเดียว

เพราะชั้น ดันฝึกวิธีการใช้โล่มาเยอะเกินไป

ดี

แต่ ....

ชั้นคงจะยอมรับไม่ได้แน่ ......ถ้าอุตส่าห์ได้หมายเลข 20000

แล้วยังจะต่อสู้กับเจ้าสัตว์ประหลาดอ่อนๆนี่แค่ตัวเดียวไม่ไหว

จะมาคอยหลอกตัวเองว่า ไม่เป็นไรหรอก ชั้นเพิ่งอายุ 12ขวบเอง

คงจะเป็นการปลอบประโลมที่โง่เง่าสิ้นดี!!

สัตว์ประหลาด รูปร่างปานกลาง ที่มีหน้าตาคล้ายแพะอย่างกับแกะ สูงราวๆ 2 เมตร กว่าๆ เกือบ 3 เมตร

พุ่งเข้าโจมตีชั้น ด้วยความเกรี้ยวกราด อีกระรอก

ตู้มมมมมม!!! แคร้ก. ... ตึ้ง

เสียงของมัน กระแทกเข้ากับต้นไม้ที่ชั้นเคยอยู่จนหักโค่น

ไม่มีตัวชั้นอยู่ตรงนั้น .....

ตึ้งๆๆ ...

มันกระทืบพื้นระรัวโมโห แล้วร้องคำราม .....

"แอ้ะๆๆๆๆ!!!!!"

รอบนี้ชั้นตัดสินใจแล้ว ที่จะเริ่ม ... หลบ

....หลบอย่างจริงจัง

ตราบใดที่ชั้นยังใช้ ....โล่อันหนักอึ้งของชั้นหละก็....

ชั้นคงจะพัฒนาตนเองต่อไปไม่ได้แน่ๆ

ชั้นชักดาบเวทย์ที่ไม่ได้สลักหมายเลขใดๆ ออกมา จากด้านในโล่

วิ่งหนีทิ้งระยะออกมา ในระหว่างที่มันกำลัง เดินกลับตัว ซึ่งใช้เวลาพอสมควร ...

ถ้าบุกเข้าไป ในเวลาแบบนี้

ระดับอย่างชั้น ก็เหมือนขนม ให้มันบี้เล่นแน่ๆ .....

ระดับ 20000 ที่ชั้นได้มาหน่ะ .... ไม่ใช่จากความเก่งหรืออะไรทั้งนั้น

ชั้นก็แค่ ... พยายามที่จะเก่งและอดทนกับสภาพที่เป็นอยู่ได้เท่านั้น!!!

ครืดดด ... ครืดดดด

เสียงของเท้า ที่เสียดสีพื้นไปมา

"แอ้ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!"

สัตว์ประหลาดเบื้องหน้าคำรามออกมาเสียงดังสนั่น

ก่อนมันจะพุ่งเข้ามาอีกระรอก

ตึ้งๆๆๆๆๆ!!!

"ทรงกรวยแหลมไปข้างหน้า .... ป้องกัน ป้องกัน ป้องกัน!!"

ชั้นใช้พลังอีกครั้ง

รีดเร้น ดึงเอาประจุเวทย์ไร้ธาตุ มารวมกับประจุเวทย์ดิน ออกมาในด้านหน้า ห่างชั้นไป 3 เมตร

เป็น แท่งทรงกรวยและแหลมยาวขึ้น

ชั้นวิ่งถอยร่นมา 3 เมตร หลังจากร่ายดินทรงกรวยนั้นเสร็จ

ทำไมต้อง 3 เมตร .... ก็เพราะพลังชั้นมันใช้เปลี่ยนแปลงสภาพดินห่างออกไปได้แค่ 3 เมตรหน่ะสิ!!

ต้องค่อยๆสร้าง แล้วถอย!!

"ทรงกรวยแหลมไปข้างหน้า .... ป้องกัน ป้องกัน... ป้องกัน!!!"

ชั้นสร้างอีก อัน แล้วถอยอีก 3 เมตร

และอีกอัน

"ทรงกรวยแหลมไปข้างหน้า ..... .. ป้องกัน ... ป้องกัน ป้องกัน!!!!"

อีกอัน ....

....อึก .... ไม่ไหว

ถ้าอีกอัน ... เราไม่มีไว้ใช้รอบสุดท้ายแน่ๆ ...

ก่อนจะ ...

เอาสันดาบปักลงดิน แล้วถอยออกมา 3 เมตร เป็นลำดับสุดท้าย

ครึ้งงงงงง!! ผลุก!!!

มันชนจริงๆ ....

นิสัยของสัตว์ประหลาดในการโจมตี .... มันไม่ต่างจากแพะเลย....

ไม่หลบ ไม่วิ่งเฉียง โจมตีตรงๆ ใช้แต่หัวที่มีเขาพุ่งเข้ามา

ผลุก!! ....

มันทะลุกำแพงดินทรงกรวยนั่นแล้ว

ครึ้งงงงงง!! ผลุก!!!

อีกอัน ...

ครึ้ง! ....

ผลุก!!

ตอนนี้หละ

"..... พุ่งขึ้น!! พุ่งขึ้น ... พึ่งขึ้น!!!!"

ชั้นเอ่ยเสียงดัง แล้วพยายามคิดภาพให้ดินในจุดที่ชั้นปักดาบไว้แข็งยึดดาบเอาไว้

แล้วตั้งตรงขยายตัวขึ้นในแนวตั้ง

ครืดดดดดดดดดดดด!!!

ดินในจุดนั้น รวบก่อตัวอย่างรวดเร็ว

โผล่พรวดขึ้นเพียงเสี้ยวร่างกายของสัตว์ประหลาด

ฉึก .......

ฉวกกกกกกกกกก!!!!

ดาบแทงบาดเข้าที่ลำคอของแพะจิ้นซอกคอเปิดเห็นเลือดเนื้อสดๆ

และด้วยความเร็วที่โถมเข้ามา

ทำให้ ดาบของชั้นบาด ปาด ลำตัว ไล่ไปเรื่อยๆ แหวกตั้งแต่ลำคอ

ไล่ไปจนถึงกลางอก ท้อง .....

เผละ! แผละๆ ...

เลือดของมันทะลัก

แต่ร่างกายของมันยังไม่หยุดเคลื่อนที่ ....

ชั้นพลิกตัวหลบออกมาได้ .....

"แอ้ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!"

มันกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

แม้ลำคอของมันจะโดนกระซวกไปแล้ว แต่ท่าทางเสียงที่ออกมาจากกระเพาะของมันยังทำงาน ....

มันเริ่มไม่ไหวแล้ว ....

ชั้นได้เห็นเครื่องใน ... บางชิ้น หลุดหล่นออกมา....

ผลัก ..... ครึ่กๆ .....

มันเซ ซ้ายขวา ....

ก่อนจะล้มลง

ตึ้ง .....

.......

สำเร็จ .......

ชั้นนั่งลงหอบเหนื่อย .... อยากรู้จริงๆ .... ว่าคนที่มาเห็นชั้นในสภาพนี้จะสมเพชชั้นแค่ไหน....

ชั้น .... มันไม่ได้เก่งอะไรเลยสักนิด ....

พวกคนที่โดนส่งไปเป็นกลุ่มๆ ตอนนี้ คงจะปราบสัตว์ประหลาดตัวอื่นได้หมดแล้ว...

ไม่ได้ .....

ต้อง .... ต้องเก่ง ... มากขึ้นกว่านี้ .... มากขึ้นกว่านี้ ....

ชั้นช้าเกินไป ... ชั้นไม่สามารถจะฆ่ามันสัตว์ประหลาดได้ไวพอ

เวทย์ของชั้น ก็เป็นน้ำ กับ ดิน ที่อยู่ในระดับต่ำ ....

การจำกัดก็เยอะ.... ชั้นไม่ได้เก่งขนาดที่จะคุมพวกมันได้มากมายขนาดนั้น...

จำนวนครั้งที่ชั้นใช้ได้ก็น้อยเกินไป ...... ถ้าเราจะเปลี่ยนประจุไร้ธาตุทั้งหมด

มาเป็นประจุดินกับน้ำเลย ก็รู้สึกว่ามันจะจำกัดตนเองเกินไป

ชั้นต้องเลิกใช้โล่ของชั้นแล้ว ..... ชั้นจะต้องใช้สิ่งใหม่ ..... ที่ไวขึ้น

เวทย์ .... ชั้นคงต้องฝึกร่างกายให้มากขึ้น และมากขึ้น ....

ฝึกเวทย์หลายๆธาตุ เพื่อช่วยในหลายๆสถานการณ์

น่าจะดีกว่า ฝึกเวทย์แค่ 2 ธาตุนี้ ให้แข็งแกร่งขึ้นมากๆ .....

เอาแค่พอใช้ได้ ..... ชั้นจะฝึกใช้มัน ในสถานการณ์ต่างๆ

ตอนนี้ ขอแค่เวลา 2 สัปดาห์ ชั้นน่าจะ เริ่มฝึก อะไรได้มากขึ้น ... และมากขึ้น

เก่งให้ได้ สักส่วนหนึ่งของชมพูก็ยังดี ....

อะ.....

.......

ว่าแต่ ... ชมพูจะเป็นยังไงบ้างนะ .....

เรา ... คิดถึงจัง ....

เธอต้อง ...... เดินทางคนเดียว ... รับงานคนเดียว

ถึงเธอจะเก่ง แต่เธอจะทำได้ไหมนะ ..... จิตใจเธอได้รับการซ่อมแซมหรือยัง

ไว้รีบกลับ .... แล้วรีบไปดูชมพูดีกว่า .....

ไปแอบสังเกตการณ์เธอเสียหน่อย

เอาหละ

ชั้นคิดได้แบบนั้น ก็ลุกขึ้น ล้วงเข้าไปในผ้าคลุม ...ฮู้ดดำของชั้น

ผ่านกางเกงใน ... แล้วหยิบโทรศัพท์ของชั้นขึ้นมาโทร

.......

"มันตายแล้ว ..... "

ชั้นพูดออกไปแบบนั้น เพื่อรายงานว่า

ชั้น ทำภารกิจเรียบร้อยแล้วนะคะ ขอกลับด้วย

...........................................................

วันที่ 13 เดือนมกราคม เวทศักราชที่ 186

ชั้นเข้าไปยังสถานที่ลับขององค์กร

เพื่อขอเปลี่ยนอุปกรณ์ ของชั้นจาก โล่เวทย์ยักษ์

ให้กลายเป็น ... โล่ ... ขนาดเล็ก พกพาง่าย และมีปลายดาบซ่อนภายใน

การจะขอเปลี่ยนอุปกรณ์นี้ ชั้นต้องใช้เงินเดือนทั้งหมดที่สะสมมา เพื่อเปลี่ยนมัน

เพราะถือว่าชั้นไม่ยอมใช้ สิ่งที่ได้มาจากองค์กร แต่แรกเอง

ทำให้องค์กรต้องเสียงบ ในการผลิตสิ่งที่ชั้นใช้ ขึ้นมาเปล่าๆ

อาวุธเวทย์ราคาถูกๆ อย่างโล่นั่น ไม่ได้แพง

แต่ค่าเปลี่ยน เพื่อเอาเงินกลับคืนองค์กรนี่ ร้ายเข้าขั้นไม่เบา

.....

ไม่เป็นไร ...

ชั้นได้รับอาวุธใหม่ พร้อมกับการ สแกนรหัสใหม่

20000 .... ยังเท่าเดิม

แน่หละ ... อันดับมันจัดแค่ 2 ครั้ง ในแต่ละปี

มันก็ต้องเหมือนเดิมหละนะ

....

แล้วชั้นก็เดินเข้าไปถามภายในห้องหัวหน้าศูนย์หน่วยนั้น

"... หกสี่เจ็ดสอง ........"

หัวหน้าหน่วยที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ทำหน้างงเล็กน้อย

ก่อนจะเหมือนนึกได้

"ออ .... ชั้นลืมไป เธอนี่เอง .... พูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้ไหม สองศูนย์ศูนย์ศูนย์ศูนย์"

"หกสี่เจ็ดสอง..... ยอมรับภารกิจไปตายหรือยัง"

ชั้นถามออกไป ว่าเธอกล้ารับงานหรือไม่ เธอปลอดภัยดีไหม

"..... เอ่อ ..... อย่าแช่งเพื่อนสิ .... ถึงจะรู้ว่าพวกเธอมาจากที่เดียวกันก็เถอะ ...."

ชั้นรู้อยู่แล้วแหละ ว่าชมพูมาจากที่เดียวกันกับชั้นไม่ต้องย้ำก็ได้

ชั้นต้องรีบบอกให้เขาเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด

ขอโทษนะคะ ที่ต้องเอ่ยขัด ....

"หุบปาก .... เข้าเรื่อง ....หกสี่เจ็ดสองยอมไปทำงานและตายหรือยัง"

"อะ ..... "

หัวหน้าของชั้นเงียบทันที ....

ก่อนจะยิ้มให้ชั้น

"ให้ตายเหอะ .... เธอนี่มันจริงๆเลยนะ ..... กับหัวหน้ายังพูดแบบนี้ได้ ...."

"หัวหน้าคะ..... เข้าเรื่อง"

"โอเคๆ"

เธอยกมือยอมแพ้แล้วเอ่ยออกมา

ดีจริงๆ ... จะได้เข้าเรื่องหละ ....

"เด็กนั่น เริ่มฝึกปรือตนเองมากขึ้น ทุกๆวันแทบไม่พักเลย และเข้าหน่วยมาเช็คสุขภาพทุกสามวันด้วย....แต่ก็ไม่ยอมรับงานในช่วงเดือนนี้เลย ....  เห็นว่าจะขอทำงานจริงๆ..... วันที่ 13 เดือนหน้า ตอนเลือกงานก็หลับตาจิ้มเลือกงานซะด้วย ... ไม่รู้ว่า อยากจะสนุกกับงาน เพราะตนเองเก่งแล้วหรือไง แต่งานนั่น ไม่มีคนยอมไปด้วยสักคน ....."

"งั้นเหรอคะ ...... "

ชั้นตอบรับแล้วก้มหัวให้

"ขอบคุณที่เล่าค่ะ...."

ก่อนจะเดินจากออกมา

"จะพูดดีๆบ้างก็พูดได้นี่ ......."

หัวหน้าเอ่ยตามหลังมา

ชั้นก็ .... พูดดีที่สุดอยู่แล้วนี่.....

.... ไม่ได้พูดไม่ดีสักหน่อย ชั้นคิดแบบนั้น ...

เอาหละ ... กว่าจะถึงวันที่ 13 เดือนหน้า และรับงานเพื่อไปช่วยชมพู

ชั้น .... จะต้องรีบฝึกฝนตัวเอง ... ให้มากขึ้น

มากกว่านี้ .... ฝึกใช้พลัง ให้สำเร็จ และแข็งแกร่งมากที่สุด ....

End Chapter 79-1 หัวหน้าคะ..... เข้าเรื่อง