เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #135 : Chapter 78 อะ สะ... แสงที่เรืองรองออกมานี่มันคืออะไรกัน!

Chapter 78 อะ สะ... แสงที่เรืองรองออกมานี่มันคืออะไรกัน!

วันที่ 27 ธันวาคม เวทศักราช 212

9.20 น.

ชีวิตของผมมันช่างเรื่อยเปื่อยจริงๆ

หลังจากผมตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะให้คำตอบอะไร ยังไงกับทาง M10TH

ผมก็เลยนั่งถอนหายใจทิ้งมาตลอด

ตั้งแต่กลับมาจนทานข้าว และนั่งดูการ์ตูน

"เห้อ ...."

ผมถอนหายใจอีกรอบ เมื่ออนิเมะที่ฉายทางทีวีตัดเข้าโฆษณา

"รอบนี้ก็รอบที่ หนึ่งร้อยหกสิบสองแล้วสินะ"

มะม่วงในชุดเสื้อยืดกางเกงยืดสีขาวทั้งตัว

เอ่ยขึ้นมาระหว่างนั่งเท้าคางจ้องผม

162 รอบแล้วมันจะทำไมฟระ ....

จะถอนหายใจกี่ครั้งก็เรื่องของชั้นสิเฟ้ยมะม่วง

"..... พยายาม เขาว่ากันว่าถอนหายใจเยอะๆไม่ดีนะ จะทำให้หิวข้าวเร็วขึ้น"

สโรชาในชุดเสื้อยืดกางเกงยืดสีดำหันมาเอ่ยแนะนำผม

".... ไม่เคยได้ยินเลยเฟ้ย"

"ช่าย ซาโรชา ขาวมีแต่ ถอนหายจายเย้อเย้อ แล้วจา โนมหย่ายขึ้น"

แฟนต้าในชุดเสื้อยืดกางเกงยืดหลากสีหันมาเอ่ยต่อ

"ไม่ๆ ... ของหล่อนยิ่งหนักเลย แฟนต้า"

ปึ้ง!

"...... งั้นถอนหายใจเยอะๆ แล้วจะทำให้พยายามสาวขึ้น!!"

มะม่วงทุบโต๊ะเสนอต่อ

"นั่นไปทำร่างจริงของพวกหล่อนเองสิเห้ย!!!"

ผมลุกขึ้นโวยกลับทันควัน

"ฮ่าๆๆๆๆๆ!!"

เหล่าสาวๆหัวเราะกัน

ให้ตายเหอะ .... จะมาเล่นมุขฮาๆให้หายเครียด มันก็ดีอยู่หรอก .....

แต่ไอ้มุขให้ชั้นสาวขึ้นเนี่ยไม่ไหว

แล้วสุดท้าย ทุกคนก็หันไปมองหน้ามายด์ที่สวมเสื้อยืดสีเทากางเกงยืดสีเทานั่งนิ่งๆอยู่

อะ .. มีคนเดียวที่ยังไม่เล่นมุขสินะ

ผมหันไปมองหน้ามายด์ตามสาวๆคนอื่น

"....อะ"

มายด์รู้สึกตัวแล้วชี้หน้าตนเอง

"อา .... ถอน ... หายใจเยอะๆ ... แล้วจะทำให้ .... งอกใหม่ได้ยากขึ้น กว่าตัดหายใจ ?"

พรูดดดดด

"มายด์!! หายใจนะเห้ย ไม่ใช่หญ้า!!"

ผมโวยใส่ทันที

"อ้าว ... นึกว่าขนใต้วงแขนซะอีก"

มะม่วงเอ่ยตามผมทันที

"โขนหน้าแข้ง......"

แฟนต้าเล่นมุขตาม

"ขนอ่อน เหนืออวัยวะสืบพันธุ์"

พรูดดดดดดดด

"เห้ย สโรชา ชั้นนึกว่าเธอจะเลิกเล่นไอ้มุขหื่นแล้วนะ"

ผมโวยทันที

"ยาก!! พยายาม ... ตามใดที่ชั้นยังรักพยายามอย่างนี้หละก็ ....."

"ชั้นก็เหมือนกัน"

"ช้านด้วย"

"ชั้น"

เห้ยๆๆ ไหงอยู่ๆ วกมาเข้า เรื่องแบบนี้ฟระ ... จากอารมณ์ดีมาเลี่ยนอีกแล้ว

"ถึงจะอ่านความคิดพยายามไม่ออกนะ .... แต่เพราะตอนนี้ชั้นมีสภาพแบบนี้ ก็เลยพอเข้าใจพยายามหละมั้ง .... ตัดสินเรื่องนั้นได้แล้ว แต่ยังทำใจไม่ได้สินะ"

มะม่วง .... เธอนี่เป็นนักอ่านใจสินะ

"... อืม .... ขอบใจ ที่เข้าใจ"

คงตอบได้แค่นี้แหละ

"....พยายามไม่ต้องห่วงนะ .... ไปที่ไหน ชั้นก็จะไปกับพยายามด้วยทั้งนั้นแหละ ....ส่วนบ้าน เดี๋ยวยกให้ หมากระเป๋าสีขาว แมวสีเทา กับน้ำอัดลมหลากสี เฝ้าบ้านก็ได้"

สโรชาจับมือผมแล้วจ้องตาเป็นเป็นประกาย

".....ใครหมากระเป๋าฮะยัย แฮมสเตอร์ขนดำ!! หล่อนมันพวกอยากสืบพันธุ์วันละ ร้อยครั้งสินะ!!!"

"ช่าย แล้วทามมาย โคนอื่นถืงเปนสาด ช้านเปนเครื่องดื่มอยู่โคนเดียว"

เห้ยๆ ... ทะเลาะกันใหญ่แล้ว

เอ้าๆ ... ลุกขึ้นจะตีกันซะแล้วเห้ย....

"มะ แมวสีเทาเหรอ ...... พยายามคิดว่าชั้นควรจะเป็นอะไรเหรอ"

หา.... แล้วไหงมาถามชั้นหละเห้ย

แต่นิ่งๆแบบมายด์นี่ ....

"เป็นแกะ ? สีขาวเป็นไง"

"แกะ ............... อะ!!"

ผมเอ่ยออกไป ..... ราวกับมันจี้ตรงจุดหรืออะไรก็ไม่รู้

หน้าเธอแดงหน่อยๆ ยิ้มเหมือนพึงพอใจ ... ไม่สิ .... หรือเสียใจ

แต่ฝืนยิ้มเหรอ?

"เห้ยๆ มายด์เป็นอะไร"

"แกะ ...ชะ ชอบเล็มหญ้า ... มะ เหมือนควายสินะพยายาม! จะสื่อว่าชั้นโง่เหมือนควายสีขาวสินะ!"

เธอเอ่ยออกมาเสียงกระเส่าแปลกๆ

เห้ยๆ... จะร้องไห้หรือไง

"มะ ไม่ใช่ ใจเย็นๆ ...มายด์หน่ะ ดีที่สุดและไม่กวนชั้นที่สุดในกลุ่มแล้วหละ ชั้นจะไปด่ามายด์แบบนั้นทำไมกันหละ"

ผมรีบเอ่ยปลอบออกไปทันที

อย่าเสียใจนะเฟ้ย .... ชั้นขอโทษ ต่อไปจะพยายามทำตัวดี

ถึงจะดีที่สุดไม่ได้ เพราะต้องหารให้หลายๆคนก็เหอะ

"งะ งั้นเหรอ ...."

มายด์คอตก

อ้าว ... แล้วไหง ดูเศร้าลงฟระ .....

อะไรของเธอเนี่ยมายด์หมู่นี้ทำตัวแปลกๆนะ!!! เห้ย

พยายามทำตัวดีกว่าแต่ก่อนแล้วแท้ๆ ... ถึงจะไม่ได้ดีมากก็เหอะ

แต่ไหงดูไม่รู้สึกดีเท่าแต่ก่อนเล่า!!!

ปึ้ง!!!

เอ้าๆ ... ทุบโต๊ะกันเข้าไป

"มาเลย พี่แฟนต้า!!! ถ้าอยากจะจัดกันนักหละก็ ชั้นต่อให้สองหนึ่งเลยก็ได้!"

"มาซี่!! จัดยัยเด็กมืดกันเลยมะม่วง!!"

เห้ยๆ ... แฟนต้าไม่พูดลากเสียง แบบนี้

อย่าบอกนะว่าจะเอาจริง

อ้าว มะม่วงขึ้นตามแล้วไง

"จัดเลยๆ.... สองรุมหนึ่ง อย่าคิดว่าจะสู้ไหวนะ"

"เหอะ .... ระดับมันต่างกัน!"

สโรชาพูดพลางแสยะยิ้ม

แฟนต้ากอดอกมองด้วยใบหน้าดูถูกดูแคลน

"หึ ..... ตอนนั้น เพราะชั้นยังไม่ได้รับความเก่งขนาดนี้เฉยๆนะ ยัยเด็กมืด...."

มะม่วงเอ่ยเสียงดังกลับ

"ใช่เลย เดี๋ยวหล่อนได้รู้ฤทธิ์ของชั้นแน่ ยัยแฮมสเตอร์ขนดำ!!"

แล้วพวกเธอ 3 คน ก็วิ่งออกไป

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอ้า เอาแล้วไงจะตีกันแล้ว

เห้ยแล้วจะวิ่งขึ้นชั้นบนทำไมนั่น ........ทั้งสามคน

คงจะไม่ ... ฟันกันเลือดสาดในห้องนอนชั้นหรอกนะเห้ย

ถึงจะไม่ได้ใช้แล้วก็เหอะ

"ตามขึ้นไปดูเร็วมายด์!!"

ผมหันไปจับมือมายด์ แล้วตามขึ้นไป

"อะ ... อือ...."

มายด์ตอบรับแล้ววิ่งตามผมมาทันที

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ

ตุบ!! ตึบ!! ตุบตับ .. ตุบๆๆ ตับๆๆ

เสียงไรฟระ .... ไม่รอหละ เปิดเข้าไปเลย!!

แกรก ....

และภาพที่เห็น...

"ตายซะเถอะ ยัยสโรชา ท่าไม้ตายหมอนที่พยายามหนุนหัวทั้งคืน!!"

"ตายซ้า ท่าหมอนข้างที่พายายามอาวขาหนีบซู้กท้างคืน!!!!!!"

มะม่วงและแฟนต้าใช้หมอนข้างและหมอนของผม

ในการจู่โจมเข้าสู่ร่างกายของสโรชา

"อั่กๆๆๆ!! หนอย!! กล้าดีนักนะ!! งั้นเจอนี่!! "

สโรชาเอ่ยแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยืดสีดำของเธอ แล้วสวมมันที่หน้าทันทีผ่านรูใหญ่

และให้รูเล็ก 2 รู ของสิ่งนั้น ไว้มองผ่าน

มัน ... คือ....

"หน้ากากกกน. ของพยายาม เพิ่มพลัง ร้อยเท่า!!"

ผ่าง!!!

แหวะ!!!

ทุเรศไปแล้ว เห้ย!! อุบาท!!

ความเป็นไอดอลในอดีต ความเป็นสาวผู้เพียบพร้อม มันหายไปไหนหมดฟระ!!!

ไม่ใช่แล้วโว้ย!!!

"สโรชา หล่อนเอากางเกงในชั้นไปตั้งกะเมื่อไหร่!!!"

"อะ สะ... แสงที่เรืองรองออกมานี่มันคืออะไรกัน!!"

"ดะ ดาเมจสูงมาก"

"วะฮ่าๆ ... เป็นไงหละ ... แค่นี้ ของๆพวกหล่อน ก็หมดทางเยียวยา ..."

"ขะ ... ขอใช้บ้าง"

"ขาทามบ้างงงงง"

พรูดดดดด

"แฟนต้า!! มะม่วง!! พวกเธอก็ไม่ต้องไปเล่นด้วยเลย!!! แล้วก็เธอด้วย สโรชา!! หยุดเอากางเกงในชั้นไปสวมเล่นเลยเว้ยเห้ย!!!"

ผมโวยเสียงดังลั่น ว่าทันที

เล่นเป็นเด็กไปได้....

....

นั่นสินะ .... เล่นเป็นเด็กจริงๆ

หรือจริงๆ แค่ไม่อยากให้เราเครียดกันแน่....

ถ้ายัยพวกนี้ ..... ไม่เป็นทาสของเรา

จะมีความสุขแบบนี้ไหมนะ ... หรือจะมีความสุขมากกว่านี้?

แล้วถ้าเราต้องไปอยู่ที่เกาะนั่น ..... ตลอดไป .... เราก็คงจะมีความสุขได้อยู่ดีสินะ...

เอาหละ ... คิดได้แบบนั้นแล้ว ก็ทำตามแผนต่อไปดีกว่า ....

สิ่งที่แฟนต้าขอเอาไว้ .... แต่ผมคิดว่า ทุกๆคนต้องชอบแน่นอน

...................................................................

10.05

พวกเรา ออกมาจากบ้านกันทุกคน .... ในชุดไปรเวททั่วไป

เสื้อยืด กางเกงยีน ตามแบบฉบับคนง่ายๆ นั่นแหละ ไปรเวท สุดๆ ละ

เปลี่ยนแค่สี ..... ขอเลย .... สิ่งที่ผมสงสัยในช่วงนี้คือ

ยัยพวกนี้ ใส่ชุดตามสีควันของตัวเอง.... อะ เอาเหอะ .....

พออยู่กันหลายๆคน ก็อยากให้ชั้นแยกสีของตนเองได้หรือไง

คิดไปก็ปวดหัว ....

ต่อมาพวกเราก็เดินทางไปซื้อของเล่น ที่ย่านการค้าในเมืองนี้

โดยให้แฟนต้านำทางและเป็นคนเลือกเอง

โอเค ... ฝีมือในการเลือกของเธอช่ำชองมากๆ.... ยอมรับเลย

มองปั้บ หยิบ หยิบปั้บ มอง มองแล้วหยิบ หยิบแล้วมอง

ไม่มีมายืนบ่น อ้อยอิ่ง อันนี้น่ารักไหม อันนั้นดีไหม ....

ต่างจากยัย 3 คนนี้จริงๆ จ้องเลือก จ้องจับ กันตลอดจริงๆ

ซึ่งของที่เธอเลือก ก็มีทั้งชุดน่ารักๆ ของเล่นประกอบพัฒนาความคิด กระเป๋า

โอเค .... ขอโทษครับ ....

พอเห็นแบบนั้น ผมรู้เลย .... 

คนเราถ้าไม่แจกของมาบ่อยมากๆ คงเลือกของไม่ได้ขนาดนั้นแน่ๆ....

คารวะ ด้วยน้ำอัดลมสีต่างๆเลย .....

......

ว่าแต่ ..... ระหว่างเดินมาตลอดทางนี่ .....

ทั้งพ่อค้า แม่ค้า ทั้ง ลูกค้าเดินผ่านไปมา ....มองเรา

สายตาของคนพวกนี้แปลกจริงๆ ....

มองผมอย่างกับตัวประหลาด ..... อะ .... แน่หละ ...

ก็เราเล่นมากับผู้หญิง 4 คน แถมจากสถานภาพ ก็ต่างวัยกันเกือบหมดนี่หว่า

เห้อ ... ช่วยไม่ได้หละนะ .....

ท่องไว้ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

เดี๋ยวเราก็ต้องออกจากที่นี่แล้ว ... ออกจากที่นี่.... สินะ

เออ .... ยังไม่ได้กินอาหารป้าร้านข้าวแกงเลย .... ลืมซะสนิท เพราะเจ้าแม็กซ์

ไว้กลับจากเอาของไปบริจาค ค่อยกินละกัน....

เอาหละ.... เรื่องต่อมา

ผมยังโดนแฟนต้าบ่นเรื่อง ไม่เอารถยนต์ของเธอออกมาจากหอซะอีก

ขอโทษเถอะ ใครจะไปรู้ฟระ ... ว่าหล่อนมีรถยนต์ ....

หล่อนคุยอะไรกับ สโรชาไว้ ชั้นจะรู้ด้วยไหมฟระ!

ตอนนี้ก็จะ 11.20 น. แล้ว

พวกเราหิ้วของพะรุงพะรัง ไปเช่ารถยนต์แบบครอบครัว

ต้องขอบพระคุณ แฟนต้ามากๆหละ ที่อายุของเธอมันเพียบพร้อมกว่าพวกเรา

จ่ายเงิน .... โดนเรียกค่าเช่าแพงไปหน่อย...

อะช่างมันแลกกับเวลา ...

ตอนนี้พวกเราแบกของทุกอย่าง ไปขึ้นรถแวนที่เช่ามาได้

และไปสู่ ... สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า โดยไม่ได้แจ้งไว้ก่อน .....

แน่หละ

พวกเราแค่เอาของไป ส่งให้เขา แจกกันเองนี่นะ

ส่วนเงินที่แฟนต้ามีทั้งหมด เธอก็มอบให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่ละที่ ที่เธออุปการะ

...............................................

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จน

15.40 น.

พวกเราบริจาค แล้วกำลังจะออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บ้านบัวบาน

ไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า สุดท้าย

สถานที่ ... ที่ผมยังจดจำมันได้ดี

บ้านเติมเต็ม .... ที่ๆเบลลิก้าตาย ....

เอาเถอะเลิกคิดเรื่องนั้น ลืมซะๆๆๆๆ

เอาใหม่ ... เออ ... คิดเรื่องเวลา ...

เวลามันผ่านไปไวมากจริงๆนั่นแหละนะ ...

ไวจนผมคิดเลย ... ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

ที่จะ....

- ตรื๊ดดดด ........ ตรื๊ดดดด -

- ตรื๊ดดดด ........ ตรื๊ดดดด -

....

ใครหละเนี่ย

"พยายาม ... โทรศัพท์ ...."

มะม่วงร้องขึ้นมาบอกผม

มะม่วงเอ๋ย เธอนี่ เหมือนเครื่องส่งสัญญาณโทรศัพท์เครื่องที่  2 จริงๆ

"อ่าๆ ... รู้แล้ว"

ผมหยิบมันมามองเบอร์ ....

- ตรื๊ดดดด ........ ตรื๊ดดดด -

อืม ....

M10TH

ยังไม่ทันถึงเวลาเลย ... จะรีบโทรมาทำไมฟระ ...

- ตรื๊ดดดด .... -

- ติ๊ด -

ผมรับแบบลำโพง เพื่อให้ทุกคนได้ยินด้วย

แน่หละ ช่วยกันฟัง จะได้ช่วยๆกันจำด้วย

ยังไงก็ไม่กลัว ยัย 4 คนนี่ หักหลังอยู่แล้วหละนะ

"ยังไม่ถึงเวลาเลยไม่ใช่หรือไง ....."

ผมพูดออกไปทันที

"...... อ่าฮะ โทรมาไม่ได้หรือไง"

เสียงเด็กสาวตอบออกมาจากในโทรศัพท์

"ได้ ว่าแต่มีอะไร?"

"ตอนนี้กำลังจะไปที่ไหนเหรอ!!"

"เอาของไปบริจาค"

"งั้นเหรอ .... ที่ไหน พอบอกสถานที่ได้ไหม ชั้นจะไปรับ!! ทันทีเลย!!"

เด็กสาวเอ่ยด้วยเสียงระรื่น

"จะมารับเหรอ? ... จะพาไปไหนหน่ะ"

"จะพาไปทดสอบพลังอะไรหน่อยหน่ะสิ!!! .... พอดีชั้นได้ข้อมูลเด็ดๆมา!!! อาจจะพิสูจน์อะไรได้เพิ่มแล้ว .... อาจจะช่วยนายได้แล้วก็ได้นะ!!!!"

เธอเอ่ยเสียงตื่นเต้นใหญ่

เห้ย จริงดิ ... เยี่ยมไปเลยไม่ใช่หรือไง!!!

"เห.... คิดอะไรได้แล้วงั้นเหรอ"

"ยอดปายเลยๆ ..."

"ดีมากๆเลยนะนั่น...."

"อืม...."

พวก 4 สาว ก็เอ่ยเสริมๆเข้าไปในโทรศัพท์

"ฮะๆๆ ..."

เด็กสาวหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินเสียงของพวกเธอ

"อ่อ ... ได้สิ ... สถานที่ก็ บ้านเติมเต็มหน่ะ ... รู้จักไหม ที่ๆเคยส่งเบลลิก้ามา"

ผมตอบออกไปตามตรง

"อ๋อ ... รู้จักสิ ......ทำไมจะไม่รู้หละ..... รอไม่นานหรอก เดี๋ยวจะไปรับ"

"โอเค ...."

และผมก็ตอบตกลงไปทันที ....

...................

16.32 น.

ในที่สุด พวกเราก็เดินทางมาที่ บ้านเติมเต็มจนได้

และ ... ที่นั่น .... เฮลิคอปเตอร์ ลำใหญ่ก็จอดรออยู่แล้ว ..... บริเวณลานกว้าง

โอเค ... หล่อนมาไวกว่าพวกเราอีกนะ อ่า ... ก็เล่นใช้เครื่องนี่หว่า ...

ปกติ ... อ่า ... หมายถึง โรงเรียนอื่นๆที่ผ่านมา ผมไม่ได้ลงจากรถเลยหละนะ

แต่รอบนี้ผมลงแฮะ แน่หละ อย่างน้อยๆก็ต้องลงไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์

พวกเด็กๆ ก็ยืนมุงดูเฮลิคอปเตอร์กันเต็มไปหมด

ที่บ้านน้องๆ ไม่มีกันเหรอครับ .....

เออ ไม่มี!! ตรูปัญญาอ่อนละ

ส่วนพวกผู้หญิง .... ที่นั่งในเฮลิคอปเตอร์ ไม่ได้ใส่ฮู้ดดำ

แต่ก็สวมหมวกใส่แว่นดำปิดหน้านั่น .... ก็พวกฮู้ดดำสินะ

"ไงพยายาม!"

M10TH ในชุดวันพีชสวยแบบเด็กๆสีชมพู ใส่หมวกผ้าปิดบังใบหน้าทักผมทันที ที่ผมลงมาจากรถ

ในระหว่างที่ผมอยู่คนเดียว แล้วสาวๆคนอื่นๆเอาของไปบริจาค

ทุกๆคนมีความหลังกับสถานที่แบบนี้หมด ยกเว้นผมหละมั้ง....

อ่า.. ไม่สิ

ถึงจะมีนิดหน่อยแต่มันไม่ใช่ช่วงที่จะจดจำนักหรอก

โอเค ... กลับเข้าเรื่องหน่อยดีกว่า...

".... ไง ..... ทิ้งทวนจาก ตรงนั้น มาได้ง่ายๆเลยเหรอ...."

"อืม ... ก็มันไม่มีอะไรเลยนี่ ... ชั้นก็ต้องมาได้สิ ....."

เธอยิ้มหวานเอ่ยกอดอก

".... ดีแล้วหละที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ..... ว่าแต่ ทำไมดูเธอ ... อกบวมขึ้นหรือป่าว"

เออ ... แล้วไหงตรูถามแบบนั้นออกไปฟระ

แต่ยัยนี่อกบวมขึ้นจริงๆนะนี่ ....

"โห ....... ลามกไม่เบาเลยนะพยายาม ...."

M10TH ทำหน้ายิ้มหวานใส่ แล้วเอ่ยเย้ย

"โทษที ... แต่มันสักเกตุได้นิ ....."

ผมตอบออกไป

แล้วเธอก็ทำท่าทีเหมือนเชิญชวน พลางแอ่นตัวใส่ผม

"... อยากจับมะ?"

"พอเลย เธอก็จะมาทำตัวหื่นอีกคนเหรอ!!!"

ผมโวยใส่

"ฮ่าๆๆๆ ... นายเริ่มก่อนนะ ....ชั้นจะใส่ฟองน้ำเสริมอกตอนอยู่ในชุดวันพีชน่ารักๆบ้างไม่ได้เหรอไง ... ฮะๆ จริงๆแล้ว แค่จะได้แยกระหว่างเด็กกับชั้นออกไง"

M10TH หัวเราะ

แล้วค่อยๆยิ้มให้ผม

โอเค ... สรุป ....หล่อนกลัวโดนเหมาเป็นเด็กเหรอ

"กลัวแค่เรื่องแค่นี้เลยเรอะ..."

"ป่าวหรอก .....ป่าวเลย ... ไม่ได้กลัวแค่นี้หรอก ....แต่ว่านะ..."

"แต่ว่าอะไร"

ผมถามกลับทันควัน

"นายยังไม่ได้ให้ ... คำตอบเรื่องคบชั้นเลยนะ....."

เธอเอ่ยเสียงเศร้าออกมานิดๆ

ออ... จะใส่มาล่อตะเข้ชั้นเรอะ .... ขอโทษนะ

ถึงชั้นจะเอ็นดูเด็ก ... แต่ก็ไม่ได้คลั่งเด็กอย่างนั้น

และชั้นก็ไม่ได้คลั่ง นม หรือหน้าอกด้วย!

แต่ ... ไอ้เรื่องคำตอบหน่ะ ... จะตอบตรงๆแล้วกัน ให้สมกับ ... เสียงพูดของเธอ

"..... อ่า .... ขอเวลาอีกนิดเหอะ ให้เธอทดสอบชั้นจบๆก่อน .... คือ ... ชั้นยังทบทวนเรื่องนั้นได้ไม่มากหน่ะ แล้วโดนเธอถามจี้ทุกวันแบบนี้ ไม่ไหวมั้ง"

"จริงสินะ ถามบ่อยไปจริงๆด้วย ฮะๆ.... เอางี้ .... งั้นจะรอแล้วกัน .... พอไปทดลองหละต้องบอกนะ"

".... โอเค ...."

ผมตอบรับออกไป ... รู้สึกเรา ... จะตอบรับด้วยคำว่าโอเค ... พร่ำเพรื่อไปไหมนะ วันนี้

................................................................

17.20 น.

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเฮลิคอปเตอร์ กำลังขับเคลื่อนพาผม มะม่วง มายด์ สโรชา แฟนต้า M10TH

และสมาชิกฮู้ดดำอีก 3 คน ไปยังที่ไหนสักแห่ง ...

ซึ่งพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน .....

แต่ผมก็หวัง ... เป็นอย่างยิ่งเลยว่า ....

มันจะจบเรื่องราวที่น่ารำคาญทั้งหมดได้

.......

ใช่ .... ผมหวังเป็นอย่างยิ่งเลย... ว่าถ้าไปแล้ว

มันจะจบ .... เรื่อยราวทุกอย่าง

อันไร้สาระของผมได้

เรื่องราวที่จะไม่มีใครจดจำ ....

เพราะไม่จำเป็นต้องจำ สำหรับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง

แต่ขมขื่นสำหรับคนอีกหลายคน.... ที่พลาด ... หลงเข้ามาร่วมชะตากรรมอันบ้าบอนี้

End Chapter 78  อะ สะ... แสงที่เรืองรองออกมานี่มันคืออะไรกัน!