เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #132 : Chapter 77-2 ชั้นขอโทษ ...

Chapter 77-2 ชั้นขอโทษ ...

.............................................................

หลังจากวันนั้น 2 เดือน

แซ่กๆๆๆๆ แซ่ก!

เสียงของการวิ่งเหยียบผืนหญ้า ภายในป่าแห่งหนึ่งดังขึ้น

ชั้น ... ชมพู

และเพื่อนอีก 4 คน ถูกส่งให้มาจัดการกับ สัตว์ประหลาดยักษ์

ด้วยกลุ่มของพวกเราเองเพียง 6 คนเป็นครั้งแรก

ซึก!! ฟู่!!!!!

อะไรบางดังปะทุขึ้นมาจากในดิน

".... มันออกมาแล้ว......!!!"

เมี้ยนตะโกนดังขึ้น แล้วกระโดดเข้าใส่พร้อมหอกที่ลงอาณาเขตเวทย์เอาไว้

พร้อมกับพลังเวทย์ลมที่ปล่อยถาโถมรอบกาย พุ่งทะยานให้เธอเข้าอย่างรวดเร็ว

พวกเราเริ่มตั้งลำเตรียมโจมตี และมองไปที่มัน

มัน ... คือสัตว์ประหลาดร้อยขา ... ดูยังไง มันก็คือ ตะขายยักษ์

"แค่มันตัวเดียวไม่ใช่คู่มือของเราหรอกน่า..."

ฟ้อนตะโกนตามออกมา แล้วยกหอก ร่ายเวทย์ลม เข้าจู่โจมมันเช่นกัน

ฉัวะ!!!

หอกนั้นปาดคอมันออกอย่างง่ายดาย....

มันกรีดร้องเสียงดัง

"ฟว้ากกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

พรูดดดด!!

ไม่ .. มันพ่นน้ำกรดออกมา ... พ่นไปทางชมพู....

ชมพู .... เธอหลับตาอีกแล้ว!!!

ชั้นรู้ว่าไม่จำเป็นต้องเข้าไปช่วย

แต่... ถ้าจะหลับตาแบบนี้ เธอคงไม่พัฒนาต่อไปแน่ๆ!!!

ชั้น ... ต้องเข้าไป ... กันไว้

แล้วพูดอะไรสักอย่างให้เธอพัฒนาตนเองขึ้น

มากไปกว่านี้!!

ตึ้ง!!!

ชั้นตั้งโล่ของชั้น พร้อมอัดพลัง น้ำและพลังฝ่าฝืนสภาพของชั้น

เข้าสู่โล่ เพื่อให้มันดูดน้ำกรดพวกนั้นทั้งหมดเข้าที่กลางโล่ของชั้นอย่างเดียว ไม่กระจายไปที่อื่น

ซ่า!!!

น้ำกรดพิษนั่น ... กัดกร่อนโล่ของชั้น

แต่กัดไม่ได้มากนัก เพราะพลังอาณาเขตของชั้น ที่เขียนไว้บนโล่ ช่วยไว้

ชมพูยังยืนนิ่งอยู่ ต้องหันไปบอก ... บอกอะไรสักอย่างเพื่อกระตุ้น

"มัวทำอะไรอยู่หน่ะ ชมพู!!! ยืนนิ่งอยู่ได้!!!"

เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมองชั้น

ดีมาก ... ต่อเลยนะ!! ชั้นจะกระตุ้นเธอเอง

".... ชั้นช่วยเธอไม่ได้ตลอดนะรีบตามมาเร็วๆเข้า!"

"อะ อื้อ! ขอโทษ"

เธอตอบรับชั้น แล้ววิ่งตามชั้นมา

.....

"ลุยเลย!"

"มันก็แค่ตะขาบ ที่เผอิญตัวใหญ่เท่านั้นแหละ!!!!!!!"

สกาวและนฤมลเอ่ยแล้วโถมตัวเข้าโจมตีฟาดฟัน

จนมันกรีดร้องชักดิ้นชักงอแล้วพ่นสารพิษออกมาจากปาก มั่วไปหมด

พวกเราต่างพยายามหลบกันได้สำเร็จ

และก็ผ่านไป ... จนกระทั่งทุกอย่างสงบลง

........

"...... ขอโทษนะ .... อึก ... ทุกคน ... ชั้นเป็น ... ตัวถ่วงอีกแล้ว ฮึก..."

ชมพูร้องไห้งั้นเหรอ .....

"จะบ้าเหรอไงหน่ะ ชมพู .... เรื่องแค่นี้เอง ....."

"นั่นสิ ... กังวลไปไม่ช่วยอะไรหรอก"

"อย่าคิดมากเลยนะ"

"นั่นสิ .... อย่าร้องนะอย่าร้อง"

ทั้ง 4 คน เดินเข้าไปปลอบเธอกันแล้ว ....

"อื้อ ... ทุกคน .... ขอบคุณนะ... "

เธอยิ้มได้แล้ว

ชั้น ... ชั้นก็ควรจะพูดอะไรบ้าง

แต่ปลอบไปอย่างเดียว .... จะช่วย .... จะช่วยให้เธอเก่งขึ้นได้เหรอ

ไม่หรอก ... ต้องพูดอะไรที่จะช่วยให้เธอมีกำลังใจกว่านี้

"...กระจอกก็คือกระจอก .... มันไม่ได้มีค่าไปมากกว่านั้น ..."

......

ทุกคนหันมามองชั้นกันหมด

คำพูดของชั้น? ทำให้ชมพูคิดอะไรได้บ้างสินะ

"วารีเธอพูดอะไรทำร้ายจิตใจชมพูอีกแล้วนะ"

สกาวโวยใส่ชั้น

ไม่ใช่หรอก ... เห็นไหมหละ ... ชมพูฉุกคิดได้ จนหุบยิ้มเลย

ชั้นจะต้องพูดต่อ ไม่ให้คำพูดเธอมาบดบังคำพูดชั้นหรอก

"ชมพู ชั้นบอกไว้เลยนะ! ถ้าหล่อนยังจะทำตัวเป็นตัวถ่วงแบบนี้หน่ะ เลิกมีชีวิตซะ!!"

"นี่ ... วารี!!! "

ฟ้อนขึ้นเสียงเดินเข้ามาผลักชั้น

"อืออ...."

ชมพูครางออกมาหน้าเบ้ ...

ดูสิ ... ถ้ายัง .... ไปปลอบเธอแบบนี้อยู่หละก็!!

พวกเธอไม่ดูเลยหรือไงว่าชมพูหน่ะ ... ชมพูหน่ะ.... กำลังจะคิดได้แล้วนะ

ได้เลย ...

ชั้นจะพูด คำพูดที่ชั้นพยายามคิดมาเพื่อให้ชมพูแข็งแกร่งขึ้น

และพัฒนาต่อไป มากกว่านี้ มากกว่านี้ และมากกว่านี้

ชั้นซ้อมมาเป็นอย่างดี ชั้นพูดได้

"พวกหล่อนนั่นแหละ ที่จะเป็นคนทำให้ยัยชมพูไม่พัฒนา ไอ้คำพูดปลอบประโลม แต่กินไม่ได้หน่ะ ไม่จำเป็นหรอก!!!"

ทุกคนอึ้ง นิ่ง ฟังชั้นแล้ว!! ... สุดยอด คำพูดที่ชั้นซ้อมมา ...

ชั้นจะพูดต่อเลยนะ.. ชมพู ...ฟังให้ดีหละ!!! ฟังให้ดี!!!

"ชมพู จำใส่กะโหลกนิ่มๆของหล่อนเอาไว้ด้วยนะ!!! ถ้าไม่คิดจะพัฒนาตนเอง ก็อย่าสะเออะเรียกร้อง หรือมีชีวิตเลย! ตายๆไปซะ"

นิ่ง ...

นิ่งกันหมดแล้ว...

ช่วยตอบชั้นหน่อยสิ ....

"อึ้ก ........ฮึก.... "

ซึ้ง ... เธอซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ ชมพู?

"แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แง.. แง ... ฮื้อออ แง!!! แง้!!!!!!!!!!!!!! แง้!!! ฮื้อออออ อื้อออออแง้!!!!"

อะ อ้าว?

ทำไมกันหละ ... ทำไมร้องไห้แบบนั้นหละ ชมพู

เธอน่าจะ .... น่าจะ ..... ชอบ และคิดได้กับคำพูดของชั้นสิ

ว่ามันจะเป็นการพัฒนาต่อไป .... พัฒนาเธอต่อไป

"ไม่เป็นไรนะชมพู..."

"โอ๋ๆ ชมพู"

"ชมพู ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง"

"ชมพู โอ๋ ... โอ๋...."

ทุกคนรีบเข้าไปโอ๋เธอ

"ฮื้อออออ แง้!!!!!!!!!!!!!!! แง!!! ฮื้ออออ ฮือออ.....!!!"

ชมพูยังร้องไห้ไม่หยุด

"วารี!!!! ทำไมหล่อนทำแบบนี้!!"

สกาวหันมาตะคอกชั้นเสียงดัง

ทำ... ทำอะไร ทำแบบนี้

ไม่ดีงั้นเหรอ?

"แง!! ฮื้ออออ!!"

ชมพู ทำไมร้องไห้หละ

"หล่อนมันไม่มีหัวใจ!!"

นฤมลตะโกนด่าทอชั้นต่อ

ชั้นเนี่ยเหรอ? ไม่มีหัวใจ ... ทำไมพูดยังงั้นหละ

ชั้น ... ชั้นก็มีหัวใจนะ .... ชั้น....

ชั้น.....

"แง! แง้!! ฮื้อออ ฮืออออออ"

ชมพูยังร้องไม่หยุด

มะ ไม่ใช่นะ ... ไม่ใช่นะ

ชั้น ... ชั้น....

ชั้นจะเข้าไปปลอบเธอ ... ยังไงดี

"ดูสิ!! ขนาดเพื่อนๆพูดขนาดนี้ ยังทำหน้านิ่งได้อยู่อีก!!! หล่อนมันแย่เกินไปแล้วนะ วารี!!"

ฟ้อนตะโกนเสียงดังลั่น ด่าชั้น พร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้ชั้นกำมือแน่น

"อึ้ก ... อึก ... ฮึก ... ทุกคน ... มะ ไม่เป็นไร .. .อึก"

ชมพูเริ่มหยุดร้องแล้วดีจัง ...

ดีจังเลย...

"ชมพู .. ไม่เป็นไรนะ ... เดี๋ยวให้วารีพูดอะไรรับผิดชอบคำพูดของเธอนะ"

เมี้ยนที่นั่งกอดชมพูไว้ปลอบ

แล้วหันมาหาชั้น

"พูดอะไรกับชมพูหน่อยสิ!!! รับผิดชอบสิ!!!"

"พูดอะไรบ้างสิ!!"

นฤมลตะโกนเสริมเข้ามา

"หล่อนพูดแบบนั้นทำไม!! รับผิดชอบซะ!!"

สกาวตะโกนต่อ

ชั้นจะทำยังไง... จะรับผิดชอบยังไง

พูดอะไรดี ..... พูดอะไร ...

เธอกำลังสะอื้นไห้อยู่ .... ไม่มีผ้าเช็ดหน้า

ไม่มีที่ซับน้ำตา ... เอาเสื้อฮู้ดดำ ก็ไม่ดี

คนอื่นๆก็อยู่ใกล้ๆ เราจะเข้าไปทำไม

พูดอะไรดี .... พูด ... คำพูดที่ เธอจะหายร้องไห้

ใช่ ... คำนี้ ... คำนี้หละ .... แบบที่ แม่ของชั้น ... สั่งให้ชั้นหยุด

ชั้นจะหยุดทันที ... ใช่ .. ใช่แล้ว

"หยุดร้องเดี๋ยวนี้!"

...............

ทุกคนจ้องมาที่ชั้น

นิ่งเงียบไปหมด

ได้ผล ... คราวนี้หละของจริง

ฟ้อนอ้าปากค้าง ....

เมี้ยนกับนฤมลจ้องชั้นเงียบกริบ

สกาวมองชั้นตาเขม็ง

ได้ผลสินะ ....

.........

"อึ้ก ฮื้ออออออ .. อึก .... วะ ... วารี ..ฮึก.. เกลียดชมพู แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แง้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ฮื้อออออออออออ!!!! แง้!!!!!!!! วา วะ วา วารี วารี เกลียดชมพู ฮื้ออออออออออ!!"

......

อ้าว ?

เอ๋ ?

ทำไมหละ ? ... ร้องทำไม ... จะร้องอีกทำไม ชมพู ....

"ชมพู ...ไม่ร้องนะ..."

"ชมพู ชมพู... ไม่ร้องๆ"

"โอ๋ๆ ..."

เมี้ยน สกาว นฤมลโอบกอดชมพู ..... เอาไว้..... แล้วปลอบประโลมเธอ

ชั้น ... ควรจะเข้าไปปลอบเธอแบบนั้นบ้าง

"วารี!!! หล่อนมันเลวมาก!!!!!!"

ฟ้อนที่อยู่ใกล้ชั้น ด่าชั้นเสียงดัง .... แล้วตบเข้าที่แก้มซ้ายของชั้น

เพียะ!!!

เจ็บ ..... เจ็บจัง ...

ชั้นแสดงสีหน้าเจ็บออกไป?

"หล่อนมันไร้หัวใจเกินไปแล้ว! ชั้นตบหล่อนอยู่นะ วารี!!!!!! รู้ตัวมั้ย!!"

ฟ้อนเอ่ยเสียงดังตะคอกใส่หน้าชั้น

ไร้หัวใจ? ชั้นรู้ ... ว่าเธอตบ.. ฟ้อน

จะให้ชั้นร้องไห้หรือไง ... มันไม่ได้จำเป็นที่ชั้นจะร้อง

ชั้น .... รู้ตัว ว่าชั้นโดนตบ

"แง้!!!! วารี .. วารีฮื้อออ เกลียด ... อื้อออ .... แง!! ....เกลียดชมพู แง้!!!!!!!!! "

ชมพู .... ชั้นไม่ได้เกลียดเธอนะ ...

ชั้นบอกเธอ แบบที่แม่ชั้น ... บอกชั้นยังไงหละชมพู....

"โอ๋ๆ .. ชมพู ไม่ร้องนะ..."

เมี้ยนพยายามปลอบเธอต่อ

"แง้!!! แง้!! อื้ออ ฮื้อ!!!!! อึก ... อึก แง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ชมพูยังไม่หยุดเลย ... ทุกคนปลอบยังไงก็ไม่หยุด

ทั้งหมดก็เพราะชั้น ...

"โอ๋ ... ชมพู... นิ่งน้าๆ"

สกาวกอดๆชมพูไว้

เมี้ยนลุกขึ้นมาหาชั้น .... ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

ไม่ต่างอะไรจากฟ้อน .....

"นี่ขนาดฟ้อนตบหล่อนไปนะวารี!! ทำไมหล่อนยังทำหน้านิ่งได้อีก!! หล่อนรู้ตัวมั้ย ว่าทำอะไรไป!!"

ชั้น ... รู้ตัวสิ ...

ก็พูดให้กำลังใจชมพูไง ....

ชั้นซ้อมมา......

เพียะ!!

เอง .... เลยนะ...

ชั้นยังไม่ทันคิดจบเลย ... ก็โดนเมี้ยน ตบเข้าที่แก้มขวาอีกระรอก ...

เจ็บ ...

"ไปเลยนะ!! จะไปไหนก็ไปเลย!!"

"ใช่!!! ถ้ายังทำตัวแบบนี้ ไปเลย อย่ามาใกล้ชมพู!!"

ฟ้อนกับเมี้ยนไล่ชั้น....

ไล่เหรอ... ไล่ชั้น .. แต่ชั้นยัง....

"แง!!!!!!!!!! แง้!!!!!! ฮื้ออออ"

ชมพู .....

ชั้นทำชมพูร้องไห้จริงๆสินะ.....

ชั้นค่อยๆจ้อง ... จ้องด้วยใบหน้า ... ของชั้น

ชั้นพยายาม ... จะห่วงใยเธอ...

ชั้นต้องทำหน้าห่วงใย... เธอ

"โอ๋ .... ไม่ร้องนะ ... ไม่ร้องนะ ชมพู"

"ไม่ร้องนะชมพู ...."

สกาวกับนฤมลยังโอ๋ชมพูอยู่

"นี่หล่อนยิ้มเหรอ?"

"ยิ้ม? ... แสยะยิ้มทำไม"

ฟ้อนกับเมี้ยนเอ่ยอย่างตกใจ

ยิ้ม????

ชั้นเหรอ

ไม่นะ ... เรา ... เรายิ้มได้ยังไง

ปึ้ก!!!

"....ไป!! ไปเลย วารี!! พวกเราหมดความอดทนแล้ว!"

ฟ้อนเอ่ยแล้วหยิบหอกของเธอจากด้านหลังออกมา ทิ่มลงพื้น

"จะให้พวกชั้นตบหล่อนด้วยอาวุธก่อนใช่มั้ย ถึงจะพอใจ!!"

เมี้ยนเอ่ยเสียงดังกับชั้นต่อ

"......."

ชั้น...

"แง้!! ฮื้ออ อื้ออออ อึก .. อึก ... อื้ออ ... ฮึกๆ .. อึก..."

ชมพูกำลังพยายาม ... หยุดร้องอยู่สินะ

ดีแล้วหละ

ชั้นไม่ควรจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

ไม่งั้นเธอจะร้องไห้หนักกว่าเดิมได้อีก ....

ชั้นควรจะหุบปากเงียบๆไว้

แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นซะ....

ใช่ชั้นคิด แล้วก็ทำ

ชั้นเดินจากพวกเธอออกมา พร้อมเสียงร้องไห้ดังระงม ของชมพู

ชั้นควรจะหุบปาก ... ให้มากกว่านี้ ...

และนิ่งให้มากกว่านี้

ชั้นไม่รู้ว่าทำไม อารมณ์และคำพูดที่ชั้นต้องการ

มันถึงกลายเป็นอีกแบบไปได้

......

ขอโทษนะทุกคน..........

ขอโทษนะชมพู....

ชั้นขอโทษ

.........................................................................................................................

.........................................................................................................................

End Chapter 77-2 ชั้นขอโทษ ...